Search results

Την εποχή που πήγα φαντάρος, μέσα δεκ. 1980, η έκφραση ήταν πολύ διαδομένη στο στρατό: βγάζω κάποιον στη σέντρα = βγάζω στην αναφορά. Μάλιστα, υπήρχε και 'σέντρα μικρή' (αναφορά λόχου) και 'σέντρα μεγάλη' (αναφορά τάγματος). Κάποιοι αστείοι είχαν βγάλει και 'σέντρα Λουνς' (ο τότε γ.γ. του ΝΑΤΟ)...

Σκέφτηκα κάτι σαν "δεν έχει ακόμα περάσει τον κάβο", αλλά μάλλον δεν υπάρχει και μόλις το έφτιαξα :) ή "δεν φτάσαμε ακόμα στο λιμάνι" (εμείς είμαστε ναυτικός λαός) ή "δεν πέρασε ακόμα η μπόρα". Πάντως, η αγγλική έκφραση νομίζω ότι έχει και την έννοια ότι ο λεγάμενος έκανε ήδη ένα πρώτο θετικό...

Όχι τα καρπούζια με τη μασχάλη, είναι άλλο (ταυτόχρονη ενασχόληση με πολλά, εδώ έχουμε ενασχόληση με ένα και μεγάλο). Υπάρχει το "μην απλώνεις τα πόδια σου πέρα από το πάπλωμά σου", πιο πολύ για τις φιλοδοξίες όμως. Για άλλη μια φορά, δεν βρίσκω ακριβές αντίστοιχο...

Αυτό είναι αδειασερός;

Το Αντίστροφο λεξικό καταγράφει 61 λέξεις σε -λάτρης και, αν είδα καλά, 30 σε -λάτρισσα. Πάντως, ο τζερτζελολάτρης έχει θηλυκό, την τζερτζελολάτρισσα. Και για να παρστοπικίσω (οφτοπικίζω, θίγοντας νέο θέμα): Για το εραστής τι λένε άραγε τα λεξικά; Με τη μεταφορική έννοια έχει θηλυκό...

Αυτό είναι γκρίζα διαφήμιση του λεξικού του! :) Αναρωτιέμαι αν -πέρα από επίδειξη- εξυπηρετεί κάτι η χρήση του σε σύγκριση με το "χαλαρή" -ίσως, λέω κάνοντας τον δικηγόρο, να θεωρεί πως το "χαλαρός" έχει πάψει να είναι απαξιωμένο στην ευδαιμονιστική εποχή μας, οπότε το ανειμένος να είναι...

Πολύ καλό, αλλά μπορούμε να εξοικονομήσουμε μπλαμπλά βγάζοντας το "ασελγής", το οποίο άλλωστε δεν υπάρχει ούτε στον αγγλικό όρο. Θα μου πεις, θωπεία είναι και στο μάγουλο' και touching όμως.

Γίνεται πιο εύκολη, αλλά -πέρα απ' αυτό που είπε ο Ζαζ- κάποιοι ευπρεπιστές θεωρούν ότι τα πράγματα δεν συνάδουν με το υψηλό ύφος.

Ούτε εμένα να ρωτάς, διότι αυτά που έχεις βάλει με βούλες *δεν* τα καταπίνω εύκολα.

Αυτό κάπως καλύτερο μού φαίνεται :)

Στην αρχαία, ο κανόνας ήταν να χρησιμοποιείται το ουδέτερο στο κατηγορούμενο όταν τα υποκείμενα είναι από διαφορετικά γένη, αλλά στη νέα γλώσσα, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο κανόνας αυτός εξακολουθεί να ισχύει, τέτοιες φράσεις είναι έτσι κι αλλιώς άβολες. Προτιμώ να τις αποφεύγω. Πάντως εξίσου...

Προσωπικά συμφωνώ με τον Ζάζουλα. Πολύ περισσότερο που τα Αιολικά Γράμματα είναι ένα περιοδικό με μεγάλη ιστορία, δεν είναι λαθρόβιο χτεσινό έντυπο -το ίδρυσε ο Γ. Βαλέτας, που όσες αντιρρήσεις κι αν έχεις για τις κάπως τσαπατσούλικες μεθόδους που είχε ως φιλόλογος (αν τις κρίνουμε με τα...

Αυτό είναι εύκολο: We have not seen him yet and we have removed him John. Έχει γράψει σχετικά ο Νίκολας: http://hellenisteukontos.blogspot.com/2010/04/gtage-we-have-removed-him-john.html Στα πιο σοβαρά, κάτι σαν το we started counting our chickens before they're hatched, κοντινό είναι.

Δεν ξέρω αν συμφωνούν όλοι με το "Αχαρνής" -νομίζω ότι ο Τσοπανάκης, στη μετάφραση του Λέσκι, έχει "Αχαρνείς" και "Ιππείς". Και Βάκχες, νομίζω. Για να οφτοπικίσω, εγώ συμφωνώ με αυτό, διότι αν βάλω "Βάκχαι" μετά πρέπει να πω ότι είδα "τας Βάκχας" και ότι "φέτος είδαμε μια από τας καλυτέρας...

Μακάρι να το άκουγε κανείς -σήμερα διαβάζουν.... Βέβαια, και το "χείλια έχεις μέλι" στο τραγούδι της Αλεξίου κανείς δεν το πέρασε για ύμνο προς συνιστώσα του Σύριζα (χίλια έχεις μέλη). Στα σοβαρά τώρα, η ομοιοκαταληξία με ομόηχα δεν είναι απορριπτέα. Ο Καβάφης στα Τείχη έχει τρεις.

Έκανα κανα-δυο τροποποιήσεις: Δώσ' μου ένα φιλί και άλλα δέκα ακόμα και πρόσθεσε άλλα εκατό στο στόμα: Χίλια σ' αυτά τα εκατό: δος μου φιλιά στα χείλια, εκατομμύρια να γενούν τα πρώτα χίλια. Κάνε το εκατομμύριο τριπλό κι όταν τελειώσεις Αποξαρχής ένα φιλί καινούργιο να μου δώσεις.

Πολύ καλή παρουσίαση! Θα βόλευε πάντως να παγιωθεί το μετακυλώ για όλες τις χρήσεις.

Ναι, αυτός είναι!

Γκουγκλίζοντας βρίσκω ότι το είχα βάλει σε κείμενο πέρσι http://sarantakos.wordpress.com/2010/07/05/asfalist/ και πιο παλιά σε σχόλιο για τη λέξη της χρονιάς ο Νίκος Λ.(όχι -ίγγρης): http://sarantakos.wordpress.com/2009/12/16/leksixronias/#comment-19580

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, για να υπάρχει ειδοποιητική διαφορά των υπέρμικρων διηγημάτων από τα άλλα, ο πήχης πρέπει να κατέβει πολύ, κάπου στα 300-400. Οι 1500 λέξεις είναι πολύ ψηλά: τα περισσότερα διηγήματα που γράφονταν τουλάχιστο παλιότερα, π.χ. στον μεσοπόλεμο, ήταν κάτω από 1500 λέξεις...