Προσωπικά με ενοχλεί αφάνταστα η ύπαρξη των θρησκευτικών στο σχολείο [...] Φυσικά πρέπει να καταργηθεί ως μάθημα, για μένα δεν υπάρχει περιθώριο συζήτησης.
...ένα ιδανικό βιβλίο ιστορίας θα δημιουργούσε σκεπτόμενους μαθητές, οπότε πρέπει να το αλλάξουμε, αλλά δεν ενοχλεί η υποχρεωτική κατήχηση.
Εγώ προφανώς θεωρώ επίσης ότι θα έπρεπε να καταργηθεί, κάνω και ό,τι μπορώ για αυτό μέσα από την Ένωση Αθέων, και θλίβομαι που ενώ επί της αρχής πολλοί θα συμφωνήσουν με αυτό σε μία συζήτηση, τελικά στην πράξη μόνον οι άθεοι (και μόνο μια χούφτα από δαύτους) κινητοποιούνται για να διεκδικήσουν αυτού του είδους τις αλλαγές. Αλλά τα θρησκευτικά είναι ένα μέρος μόνο ενός συνολικού προβλήματος.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζονται τα θρησκευτικά (και η ιστορία, και η γλώσσα, και όλα τα μαθήματα τελικά) είναι ένα σύμπτωμα της ασθένειας του εκπαιδευτικού συστήματος - της αρτηριοσκλήρωσης. Εμμονή στην εκπαιδευτική παράδοση χωρίς επανεξέταση σε συνάρτηση με τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών (δεν λέω παιδιών, γιατί τα παιδιά είναι πρωτίστως πολίτες, οι οποίοι πολιτες σύντομα θα ενηλικιωθούν, θα ψηφίζουν, θα εργάζονται, θα κάμουν πολιτική και θα εκπαιδεύουν τη νέα γενιά παιδιών). Ξεκόλλημα χρειάζεται και αναθεώρηση των εκπαιδευτικών προτύπων με βάση σύγχρονες αρχές και όχι αναπαραγωγή των προτύπων που κουβαλάμε από την εποχή του διαφωτισμού.
Μια χαζομάρα ας πούμε που εντόπισα φέτος είναι ότι ενώ μέχρι και την 4η δημοτικού τα παιδιά είχαν 4 ώρες γυμναστική την εβδομάδα, από την 5η και μετά έχουν μόνο δύο - προφανώς για να δοθεί έμφαση στα "σημαντικά" μαθήματα, τα "ακαδημαϊκά". Όλοι αυτοί που κόπτονται για το αρχαίο πνεύμα αθάνατο και την τρισχιλιετή γλώσσα, πώς ξεχνούν τη σημασία της άθλησης στην αρχαία ελληνική παιδεία; Δύο ώρες γυμναστική μόνο, για παιδιά στην προεφηβεία; Πάμε καλά; Και φυσικά μαθήματα του τύπου θεατρική αγωγή, μουσική και εικαστικά είναι "δευτερεύοντα" και "ασήμαντα", στη μουσική τραγουδάνε τραγουδάκια όπως κάναμε πριν 40 χρόνια που το λέγαμε "ωδική", ενώ το βιβλίο τους έχει ένα σωρό πράγματα, ενώ θα μπορούσαν να μάθουν να διαβάζουν νότες, να παίζουν ένα απλό όργανο (τι απόγινε η φλογέρα; η μελόντικα; ), να κατανοούν ένα μουσικό έργο... εκείνη η έρμη η πληροφορική δε είναι τραγική, οι δάσκαλοι είναι αναπληρωτές (άλλος κάθε χρόνο) που απλώς βολεύονται με ένα μισθό και θεωρούν ότι τα παιδιά είτε "τα ξέρουν ήδη όλα" είτε "σιγά μη μάθουν τίποτα έτσι κι αλλιώς", ο περσινός δεν γνώριζε καν ποιο είναι το παιδί μου (!) όταν πήγα να τον δω. Και μη μου πείτε ότι φταίνε οι εκπαιδευτικοί ως άτομα, διότι και αυτοί προϊόντα του συστήματος είναι.
Είδα ένα πολύ ωραίο σχετικό βιντεάκι και ήρθα να το ποστάρω, αν και φοβάμαι ότι θα έρθει ο Ζάζουλας να μου υποδείξει ότι το έχει ήδη ποστάρει κάποιος άλλος κάποτε άλλοτε.