Το νήμα για την παιδεία

[Hellegennes]

Αυτό που είπε ο Pidyo δεν έχει να κάνει με την προσφορά του εν λόγω ιδρύματος στην επιστήμη αλλά με την ποιότητα του προγράμματός του. Είπα ότι η προσφορά των ελληνικών πανεπιστημίων στην επιστήμη μπορεί να αποδειχτεί εμμέσως ότι είναι από ασήμαντη ως ανύπαρκτη και επίσης είπα ότι δεν προτίθεμαι να κάνω κάτι τέτοιο, γιατί θέλει χρόνο που δεν έχω* αλλά και που δεν προτίθεμαι να διαθέσω αυτήν την στιγμή, γιατί ξέρω πολύ καλά την αντίδραση στα στοιχεία: θα κάνετε πως δεν έχουν σημασία και θα προσπαθήσετε να πείσετε ότι παρ' όλα αυτά υπάρχει προσφορά. Το έχω ξαναδεί το συγκεκριμένο επεισόδιο και δεν το βρήκα ιδιαίτερα τερπνό.


* άλλο να γράφεις δημοσιεύσεις του διλέπτου κι άλλο να φέρνεις στοιχεία.

Ο Ελληγεννής θέλει να μηδενίσει, να απαξιώσει ολοκληρωτικά, το ρόλο του ελληνικού πανεπιστημίου. Είναι σαφές. Πάμε παρακάτω.

Απολύτως καμμία σχέση. Αλλά ας το αφήσουμε γιατί δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ.

 

[pidyo]

Ίσως, μεταξύ άλλων, αυτό να οφείλεται στο ότι όσοι φοιτητές επιλέγουν να μην περάσουν με σκονάκια αναγκάζονται να υπεραναπληρώσουν με κάποιο τρόπο τις ελλείψεις τις οποίες αντιμετωπίζουν καθημερινά - δεν ξέρω.

Η δική μου ερμηνεία είναι πως, ανεξαρτήτως -ή και εξαιτίας- των δομικών προβλημάτων, παραμένει εφικτή στα ελληνικά πανεπιστήμια η πατροπαράδοτη μέθοδος του γιουρουσιού: πυρήνες διδασκόντων και διδασκομένων μπορούν πάντοτε να κάνουν καλή δουλειά γιατί έτσι. Η ιστορία που ανέφερα πάντως μιλάει για κάτι διαφορετικό από το γιουρούσι: θετική συνολική κρίση για μια σχολή, από κάποιον που θα είχε κάθε λόγο να είναι αρνητικά προκατειλημμένος.

 

[nickel]

Απολύτως καμμία σχέση. Αλλά ας το αφήσουμε γιατί δεν θα συνεννοηθούμε ποτέ.

Είδες που σε ενοχλούν οι απόλυτες τοποθετήσεις; Έτσι ενοχλούν και οι δικές σου τους άλλους, ιδίως αν δεν βάλεις ένα σωρό «ίσως», «νομίζω», «δίνεται η εντύπωση», «απ' όσο έχω καταλάβει, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος». Πολλές φορές ενοχλεί η αφόρητη σιγουριά περισσότερο από αυτό που λέγεται.

 

[Zazula]

Μαρίνε, αν προσπαθείς να ανεβάσεις στη Λεξιλογία PDF μεγέθους 5 MB δεν αποκλείεται να ανακαλύψεις ότι δεν τα βαστάει (υπάρχει κάποιο όριο).

Το όριο είναι 1.000.000 bytes (και 3.000.000 για τους Διαχειριστές).

 

[agezerlis]

Και για να πω κάτι πιο σοβαρό: την έχω κάνει κι εγώ την παρατήρηση της Παλάβρας. Η εξήγηση που είχα δώσει τότε (και την οποία δίνω και τώρα, δηλαδή) ήταν ότι εκείνος που θα αναγκαστεί με δικά του έξοδα να κάνει ερευνητική αποστολή, να ψάξει βιβλία, να επιμείνει σε αντίξοες συνθήκες είναι αυτός που επιδεικνύει τελικά μεγαλύτερη αφοσίωση, θέληση και αγάπη για την επιστήμη του, αλλιώς τα παρατάει σχετικά νωρίς (συνήθως). Ενώ αν τα έχεις όλα στο πιάτο, υπερπλήρεις βιβλιοθήκες, υπολογιστές και ατομικά γραφεία, υποτροφίες, σούπερ εργαστήρια, ε, κάτι θα κάνεις ούτως ή άλλως ακόμα και χωρίς μεγάλη προσπάθεια. (Δεν την πολυδιαδίδω βέβαια την ερμηνεία μου μη μας κοπούν και όσα έχουμε.)

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ, αλλά νομίζω ότι παρουσιάζεις τα πράγματα κάπως υπερβολικά εύκολα έξω. Τους υπολογιστές, τις υποτροφίες κ.λπ. δεν τις δίνουν έτσι: υπάρχουν εθνικοί διαγωνισμοί, επιπλέον γραφειοκρατία, άτυπες ιεραρχίες μέσα σε κάθε τμήμα που επηρεάζουν το ποιος παίρνει τα καλύτερα γραφεία/δωμάτια κ.λπ.

Σχετικό με το θέμα του νήματος είναι και το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύτηκε πριν κανά εξάμηνο στο Physics Today: Science endures as conditions in Greece worsen

 

[Marinos]

Ε ναι, γιαυτό μίλησα για παρατήρηση που είχα κάνει (στο Λέιντεν, ούτε τριάντα χρονών, γύρω στο γύρισμα του αιώνα --τι να ξέρω τότε).

edit: Ευχαριστώ για το άρθρο, όπου και το αφεντικό μου!

 

[Earion]

[Να] εξοστρακιστεί η διδασκαλία φρονηματιστικών μαθημάτων (θρησκευτικά, ..., δεοντολογική αγωγή του πολίτη)

Διαφωνώ. Και δεν καταλαβαίνω γιατί η αγωγή του πολίτη μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με τα θρησκευτικά. Φρονηματικά; Κάποιος πρέπει να μάθει στα παιδιά τι είναι (στη θεωρία) η δημοκρατία. Όχι μόνο γιατί το λέει το Σύνταγμα, που επιθυμεί να διαμορφώνονται οι αυριανοί πολίτες μιας δημοκρατίας, αλλά γιατί αν δεν το κάνει κάποιος με τα εχέγγυα μιας αντικειμενικής έκθεσης των πραγμάτων (όπως μπορεί να γίνει από το σχολείο), θα το κάνει η τηλεόραση (της Τατιάνας, του Πρετεντέρη, του Χίου, του Τράγκα) ή η Χρυσή Αυγή. Ιδεολογία; Ναι, ιδεολογία. Και λοιπόν; Είπε κανείς ότι η δημοκρατία δεν ειναι ιδεολογία;

 

[SBE]

Γιατί δεν το απλοποιούμε; Ο Ελληγεννής θέλει να μηδενίσει, να απαξιώσει ολοκληρωτικά, το ρόλο του ελληνικού πανεπιστημίου. Είναι σαφές. Πάμε παρακάτω.

Όχι μόνο του πανεπιστημίου, αλλά και του ρόλου του κράτους γενικότερα. Δυστυχώς αυτές τις μέρες δεν έχω χρόνο για πολλά λόγια, αλλά Έλλη, με έβγαλες από τα ρούχα μου με αυτό που είπες ότι το κράτος δεν μπορεί να ξέρει τις ανάγκες της αγοράς. Αυτό από μόνο του έρχεται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές λειτουργίας του κράτους. Οποιουδήποτε κράτους, π.χ ΗΠΑ, ΗΒ κλπ. Γιατί τι νομίζεις ότι κάνει το κράτος; Τι σημαίνει στρατηγική, χάραξη πολιτικής κλπ; Το κράτος, ακόμα και το ελληνικό, σχεδιάζει, καθορίζει και προβλέπει τις μελλοντικές ανάγκες της αγοράς, και με χρηματοδότηση και νομοθεσία τις υλοποιεί. Γιατί νομίζεις ότι υπάρχουν οι κρατικοί συμβουλευτικοί οργανισμοί; Το ότι δεν αντιλαμβανόμαστε αυτή τη λειτουργία του κράτους δε σημαίνει ότι καταργήθηκε.

ΥΓ Κι αν θες παραδείγματα, η ίδρυση σχολών ιχθυοκαλλιέργειας έγινε με σκοπό τη μελλοντική ανάπτυξη του κλάδου της ιχθυοτροφίας στην Ελλάδα και συνδυάστηκε με τη χρηματοδότηση -μέσω επιδοτήσεων- των επιχειρήσεων ιχθυοκαλλιέργειας και με την ψήφιση σχετικών νόμων για τη ρύθμιση και εναρμόνιση του κλάδου. Το κράτος αποφασίζει επίσης πόσοι θα σπουδάσουν σε αυτές τις σχολές, γιατί το κράτος τις χρηματοδοτεί.

 

[Hellegennes]

ΥΓ Κι αν θες παραδείγματα, η ίδρυση σχολών ιχθυοκαλλιέργειας έγινε με σκοπό τη μελλοντική ανάπτυξη του κλάδου της ιχθυοτροφίας στην Ελλάδα και συνδυάστηκε με τη χρηματοδότηση -μέσω επιδοτήσεων- των επιχειρήσεων ιχθυοκαλλιέργειας και με την ψήφιση σχετικών νόμων για τη ρύθμιση και εναρμόνιση του κλάδου. Το κράτος αποφασίζει επίσης πόσοι θα σπουδάσουν σε αυτές τις σχολές, γιατί το κράτος τις χρηματοδοτεί.

Όχι, δεν έγινε γι' αυτό αλλά δεν είναι της παρούσης να το συζητήσουμε. Από την μεριά μου η συζήτηση έκλεισε έτσι κι αλλιώς.

 

[Costas]

Δυσκολεύομαι να το πιστέψω: (protagon)

Σε προσφυγή που υπέβαλαν μάλιστα 13 Πανεπιστήμια, τέσσερις πρυτάνεις, δυο αντιπρυτάνεις και 49 καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στο Συμβούλιο της Επικρατείας αναφέρεται το επιχείρημα ότι η ηλεκτρονική ψηφοφορία «…Ευνοεί τους ψηφοφόρους εκείνους που έχουν εξοικειωθεί με τις νέες τεχνολογίες και οδηγεί στον αποκλεισμό των υπολοίπων από τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων…». Και μιλάμε για τη λήψη ενός e-mail και την συμπλήρωση μιας ηλεκτρονικής φόρμας.

Το ξαναλέω: δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Πάντως μου θυμίζει, αλλά στο χειρότερο, τους Ζητουνιώτες, που στον αγώνα τους για ματαίωση της υποθαλάσσιας ζεύξης του Μαλιακού ώστε να μη μείνει μακριά από τον αυτοκινητόδρομο η Λαμία επικαλέστηκαν τον πόνο τους για τα ψάρια του ομώνυμου κόλπου που θα εξοντώνονταν...

 

[Alexandra]

Όπως γράφει στη συνέχεια ο ίδιος αρθρογράφος:

Για τις εκλογές στα ΚΑΠΗ ορεινών χωριών ίσως έστεκε ένα τέτοιο επιχείρημα, αλλά για ανθρώπους που η δουλειά τους είναι να δημοσιεύουν (ηλεκτρονικά), να περνάνε βαθμούς (ηλεκτρονικά), να ψάχνουν (ηλεκτρονικά), να συσκέπτονται (ηλεκτρονικά) κλπ, τι σόι επιχείρημα είναι αυτό; Δηλαδή, με την ίδια λογική και οι εκλογές με κάλπη ευνοούν όσους ξέρουν γραφή και ανάγνωση και να επιφυλαχτούμε και γι' αυτές.
​

 

[Elsa]

Άσε που, οι εκλογές σε κάλπη, ευνοούν τα αρτιμελή άτομα σε σχέση με τα ΑμεΑ.

 

[Hellegennes]

Οι εκλογές ευνοούν τα πολιτικώς ενήμερα άτομα. Να τις καταργήσουμε.

 

[Alexandra]

Οι εκλογές ευνοούν τα πολιτικώς ενήμερα άτομα.

Χμμμ... Αυτό μόνο ως ρελάνς πάνω στις προηγούμενες διαπιστώσεις μπορεί να σταθεί. Στην πραγματικότητα οι εκλογές δυστυχώς ΔΕΝ ευνοούν τα πολιτικώς ενήμερα άτομα -- αλλιώς δεν θα έβγαιναν με τέτοια ποσοστά συγκεκριμένα κόμματα, όπως π.χ. η ΧΑ.

 

[Hellegennes]

Δες το σαν ειρωνεία.

 

[nickel]

Αν έχετε μείνει στο σπίτι σας, ίσως να βρείτε ενδιαφέρουσα τη συζήτηση στη ΝΕΤ («Στα άκρα») με πέντε πανεπιστημιακούς να μιλάνε για την τριτοβάθμια.

---

Και μετά το δυομισάωρο: Μου άρεσε η εκπομπή. Συμμετείχαν οι:
Νίκος Σταυρακάκης
Θεόδωρος Φορτσάκης
Γιάννης Καλογήρου
Λίλιαν Μήτρου
Μάνος Ματσαγγάνης

Το βίντεο θα ανέβει εδώ κάποια στιγμή:
http://www.ert.gr/webtv/net/item/8927-Tritobathmia-ekpaideysh-30-11-2012#.ULn4JWeIl8E

 

[drsiebenmal]

​

Ας προσθέσουμε μια καλή εικόνα σε αυτό το νήμα:

Η πρωτοπορία έρχεται από τη Θράκη

της Άννας Δαμιανίδη, στο Protagon

Στο μάθημα της Γλωσσολογίας, μου λέει η Αϊτούλ καθώς πίνουμε καφέ κοντά στην Πανεπιστημιούπολη, ειδικά στα κεφάλαια που αναφέρονται στη διγλωσσία και την πολυγλωσσία, αισθάνομαι σαν να αναφέρονται ειδικά σε μένα! Είναι το αγαπημένο μου μάθημα! Έτσι δίγλωσση και πολύγλωσση είμαι κι εγώ, που μεγάλωσα σε πομακοχώρι, πήγα σε μειονοτικό δημοτικό και σε δημόσιο γυμνάσιο, έμαθα υποχρεωτικά τρεις γλώσσες από παιδί και κάποια στιγμή κατάλαβα ότι όλο αυτό είναι δύσκολο αλλά ωραίο.

Κι εκεί ακούγοντας τη νεαρή αυτή τελειόφοιτο της Φιλοσοφικής, για πρώτη φορά συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει στη Θράκη. Αυτό που κάποτε ήταν ανίατο μειονέκτημα, η διαφορετική γλώσσα στο σπίτι, διαφορετική από την επίσημη που μιλά η πλειονότητα κι επιπλέον η διδασκαλία μιας τρίτης ακόμα γλώσσας στο σχολείο για τους Πομάκους, έχει φτάσει να γίνει πλεονέκτημα και πλούτος, τουλάχιστον για τα παιδιά που καταφέρνουν να ξεπερνάνε τα εμπόδια της περίπλοκης αυτής κατάστασης. Κι όλο και περισσότερα παιδιά ξεπερνάνε τα εμπόδια, γιατί όλο και περισσότερα συνεχίζουν το σχολείο, δεν το εγκαταλείπουν όπως δεκαπέντε χρόνια πριν, που η διαρροή από το Γυμνάσιο έφτανε το 65%. Μερικά φτάνουν μέχρι το Πανεπιστήμιο. Υπάρχει ένας νέος πλούτος στη Θράκη που παράγεται τα τελευταία χρόνια, αφότου οι διαφορές αποφασίστηκε να μην αντιμετωπίζονται σαν μειονεξία.

[...]

Συνέχεια εδώ

 

[drsiebenmal]

Ας προσθέσω άλλη μια όμορφη πινελιά (με πολλή τροφή για σκέψη):

Ο γενναίος Χάρης και η απαξίωση της αριστείας

του Ανδρέα Ζαμπούκα, καθηγητή Κλασικής Φιλολογίας, στο Capital.gr

Ο Χάρης Ιωάννου είναι μαθητής της Γ Λυκείου. Διαθέτοντας, προφανώς μεγάλη έφεση στην τεχνολογία, δημιούργησε ένα ηλεκτρονικό γάντι για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Κάποιος καθηγητής του πρότεινε να την υποβάλει στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Νέων Επιστημόνων, όπου ο Χάρης απέσπασε πανηγυρικά το πρώτο βραβείο. Κατόπιν, η επιστημονική επιτροπή του υπουργείου Παιδείας έκρινε ότι η συμμετοχή του άξιζε να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον 24ο Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό για Νέους Επιστήμονες που πραγματοποιήθηκε στην Μπρατισλάβα τον Σεπτέμβριο. Εκεί, ο 17χρονος μαθητής απέσπασε ξανά το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Μηχανική, κερδίζοντας και χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ.

Η περίπτωση του Χάρη δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη και ανήκει στις εξαιρέσεις των Ελλήνων που διαπρέπουν διεθνώς με τις καινοτομίες τους, τις εφευρέσεις τους, την παραγωγικότητα και τις δημιουργικές τους κατακτήσεις. Ο Χάρης ετοιμάζεται ήδη να πουλήσει την πατέντα του κερδίζοντας χρήματα αλλά και προσφέροντας ουσιαστική βοήθεια σε χιλιάδες ανθρώπους. Συχνά βέβαια, καταξιωμένοι επιστήμονες, φοιτητές, επιχειρηματίες ή και αθλητές καταφέρνουν να διακριθούν. Τα μίντια ανακοινώνουν με υπερηφάνεια τη διάκριση κι εμείς αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι .

Πόσο όμως, δικαιολογημένη είναι αυτή η ικανοποίηση, που συνεπαίρνει την πολιτισμική μας συνείδηση και ενισχύει την εθνική μας αυτοπεποίθηση;

Μία σειρά από στατιστικές έρευνες διαφόρων διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΟΣΑ, δείχνουν ότι οι Έλληνες μαθητές πλασάρονται στις τελευταίες θέσεις, παγκοσμίως. Έτσι προκύπτει και το θλιβερό συμπέρασμα για την ποιότητα της ελληνικής εκπαίδευσης, σε όλες της τις βαθμίδες. Παρ΄ όλη όμως, τη βεβαιότητα για την κατάντια του συστήματος πληροφορούμαστε με έκπληξη, πως σε Ολυμπιάδες μαθημάτων και σε διεθνείς διαγωνισμούς τα ελληνόπουλα βρίσκονται στις πρώτες θέσεις.

Ανακαλύπτουμε λοιπόν, πως κάτι παράξενο συμβαίνει στην κοινωνία των νέων και στην ελληνική εκπαίδευση. Από τη μία, ο μέσος όρος είναι από τους χειρότερους σε όλο τον δυτικό κόσμο και από την άλλη, τα άτομα, οι μονάδες, οι χαρισματικές προσωπικότητες αξιολογούνται ως άριστοι των αρίστων. Είναι φανερό λοιπόν, ότι για κάποιους λόγους, είμαστε τελευταίοι στο μέσο όρο των επιδόσεων και πρώτοι στις ατομικές επιδόσεις.

Όλα αυτά δείχνουν πως μάλλον βρισκόμαστε σε πλάνη, όταν πανηγυρίζουμε τις ατομικές ή συλλογικές διακρίσεις ομοεθνών μας. Οι έρευνες του ΟΟΣΑ αξιολογούν τη μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε βασικές δεξιότητες. Από αυτό καταλαβαίνουμε πως το σύστημα που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα για να μορφώσουμε τους Έλληνες είναι τελείως ανεπαρκές. Οι δείκτες καινοτομίας, γλωσσικής αγωγής, τεχνολογικής κατάρτισης, ικανότητας επίλυσης προβλημάτων, αισθητικής καλλιέργειας και αθλητικής παιδείας είναι αποκαρδιωτικοί. Πως λοιπόν να συνδέσουμε την οποιαδήποτε μαθητική, επιστημονική, αθλητική επιτυχία των Ελλήνων με τα εφόδια που η κοινωνία τους παρείχε για να τους μορφώσει; Πως μπορούμε να αισθανθούμε ότι ως Έλληνες ανήκουμε μαζί με τους διακριθέντες σε ένα κοινό σύστημα αξιών, άσκησης δεξιοτήτων και καλλιέργειας των ικανοτήτων.

Είναι φανερό πως οι άριστοι δεν αναδεικνύονται από την οργάνωση, τις υπηρεσίες και τις υποδομές της ελληνικής πολιτείας. Μόνοι τους καταφέρνουν να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους για πολλούς λόγους. Πρώτον η ελληνική οικογένεια ιεραρχεί την παιδεία σε πολύ υψηλή θέση έναντι άλλων κοινωνιών. Στο μεγαλύτερο ποσοστό αποτυγχάνει γιατί εναποθέτει τις ελπίδες της στο σύστημα, ακολουθώντας την πεπατημένη του επίσημου κράτους. Από το μεγάλο όμως ενδιαφέρον, προκύπτουν περιπτώσεις σπουδαίων και ταλαντούχων παιδιών, που ξεχωρίζουν στο αντικείμενό τους. Το δεύτερο στοιχείο είναι η εξωστρέφεια. Οι διακρίσεις που ανέφερα παραπάνω δεν σχετίζονται μόνο με τους ομοεθνείς της Ελλάδας αλλά και πολλών άλλων που μεγάλωσαν ή σπούδασαν στο εξωτερικό. Αν για παράδειγμα, ένας Έλληνας φοιτητής βρέθηκε για τις μεταπτυχιακές του σπουδές σε ένα δημιουργικό χώρο, αν κάποιος επιστήμονας εργάστηκε σε κατάλληλο ερευνητικό περιβάλλον, αν ένας αθλητής μεγάλωσε στο εξωτερικό, η επιτυχία του πρέπει να πιστωθεί στην Ελλάδα μόνο και μόνο επειδή είναι Έλληνας; Ας μην ξεχνάμε πως ο αμερικανοτραφής Γκάλης αναμόρφωσε το ελληνικό μπάσκετ και το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το πήραμε, όταν οι Έλληνες παίκτες έπαιξαν σε ξένες ομάδες και με προπονητή τον Ρεχάγκελ.

Στην περίπτωση τώρα, του Χάρη Ιωάννου το εκπαιδευτικό περιβάλλον όχι μόνο δεν ασχολήθηκε με τις δεξιότητές του αλλά, εξαιτίας της δυσλεξίας του, «ανέχτηκε» υπομονετικά την ύπαρξή του μέσα στην τάξη. Ο Χάρης βρισκόταν στο περιθώριο, ώσπου κάποιος καθηγητής τον προέτρεψε να στείλει την ανακάλυψή του σε διαγωνισμό. Το επίσημο σχολείο αδιαφορούσε ως εκείνη τη στιγμή παντελώς για τις ικανότητες αυτού του παιδιού.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η προσπάθεια της ελληνικής πολιτείας να καθηλώσει στην ημιμάθεια, στην παθητικότητα και την πνευματική αφλογιστία το μέσο όρο της κοινωνίας. Θα εκπλαγούμε, όταν διαπιστώσουμε ότι το 70% των μαθητών «σέρνεται» στο Γενικό Λύκειο χωρίς να μπορεί να ανταποκριθεί σε στοιχειώδεις αρχές κατανόησης κειμένου ή μιας άσκησης μαθηματικών. Θα απογοητευτούμε, όταν δούμε στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα μόνο δύο ώρες γυμναστικής και παντελή έλλειψη οργανωμένου σχολικού αθλητισμού. Θα τρομάξουμε, όταν αντιληφθούμε ότι οι μαθητές κοινωνικοποιούνται όχι από βασικές αρχές ενός δημιουργικού σχολείου αλλά από το ανεξέλεγκτο μιντιακό, παραπολιτιστικό περιβάλλον της εξωσχολικής τους ζωής.

Ο μέσος όρος της ελληνικής κοινωνίας προκύπτει από το μέσο όρο των Ελλήνων μαθητών και όχι από τις φωτεινές εξαιρέσεις των αρίστων. Δυστυχώς κανένας μηχανισμός δε φαίνεται να αλλάζει τη φθίνουσα πορεία των πολλών. Καταλήξαμε να εκτρέφουμε μια κοινωνία μετρίων που όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για δημιουργία, καινοτομία και παραγωγικότητα αλλά καταπιέζει αφόρητα και τους ελάχιστους που θέλουν κάπου να αξιοποιήσουν την αριστεία τους. Τουλάχιστον, πριν τη δεκαετία του ΄80, οι μέτριοι κάτι μάθαιναν από τους καλούς, από σεβασμό και δέος στην ικανότητά τους. Μετά όμως, την ισοπέδωση του λαϊκισμού, η ημιμάθεια όπλισε τη μεγάλη μάζα των μετρίων με θράσος και αναίδεια απέναντι στην ικανότητα των αρίστων. Έτσι λοιπόν, ο μέσος όρος που στηρίζει τη λειτουργία μιας κοινωνίας κατάντησε η βάρβαρη συντηρητική μάζα που αντιστέκεται σε κάθε καινοτόμο και δημιουργική προσπάθεια.

Ο Χάρης Ιωάννου βραβεύτηκε και κάποιοι ασχολήθηκαν μαζί του με θαυμασμό. Για άλλη μία φορά όμως, το γεγονός μιας βράβευσης μας θυμίζει τη νοσηρή ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους να ανακαλύψει τους αρίστους, να καλλιεργήσει τα ταλέντα τους και να τους προτάξει ως πρότυπα στους υπόλοιπους. Το ελληνικό σχολείο έχει χρέος να ενισχύσει την αριστεία και να καλλιεργήσει σε όλους τους μαθητές τη διάθεση για έρευνα και δημιουργικότητα. Οφείλει η εκπαιδευτική διαδικασία να ξεφύγει από τις παλιομοδίτικες πρακτικές της αποστήθισης, της δογματικής ύλης και της ανώφελης θεωρητικής κατάρτισης. Χρειάζεται σύνδεση με το εξωσχολικό περιβάλλον της τέχνης, της τεχνολογίας, της αγοράς για να μπορέσει ο μαθητής να ξεδιπλώσει τις πραγματικές του δεξιότητες και να αποκτήσει ρόλο και αυτοπεποίθηση.

Χωρίς την ανάταση του μέσου όρου, όσο και να βραβεύεται ο «γενναίος» Χάρης, όσο και να εμφανίζονται περιστασιακά, φωτεινές εξαιρέσεις, η ελληνική κοινωνία θα βουλιάζει στο συντηρητισμό και στη φοβία. Οι πρακτικές του μεσσιανισμού, με το ντοπάρισμα των αθλητών, την κατασκευή εθνικών ειδώλων, την πριμοδότηση του βαθμοθήρα μαθητή, την εκμετάλλευση του επιστημονικού έργου για παράνομες επιχορηγήσεις, ήταν αποκλειστικό έργο των μετρίων που αναλώθηκαν στην εκδίκηση των αληθινών αρίστων. Είναι καιρός για μεγάλες αλλαγές. Ας βρεθεί κάποτε ένας Υπουργός να καταλάβει ότι στα σχολεία κρίνεται το μέλλον μιας χώρας και όχι στις φαντασιώσεις των πολιτικών.

 

[SBE]

Δεν συμφωνώ με πολλά που λέει το κείμενο, αλλά ειδικά στο ζήτημα των μαθηματικών ολυμπιάδων κλπ έχω να πω (ώς πρώην συμμετέχουσα και αποτυχούσα) ότι η συμμετοχή δεν είναι εφικτή με βάση τα μαθηματικά του σχολείου. Χρειάζεται επιπλέον δουλειά, και το κυριότερο, να ξέρει ο μαθητής- διαγωνιζόμενος τα μαθηματικά όχι μόνο του επιπέδου του (της τάξης του), αλλά και των επόμενων επιπέδων ή να έχει εμβαθύνει σε συγκεκριμένα θέματα. Και σε γενικές γραμμές, όσοι προετοιμάζονται για τους διαγωνισμούς δεν το κάνουν διαβάζοντας το πρόγραμμα του σχολείου. Και δεν κάνουν ιδιαίτερα με κοινούς φροντιστές, αλλά με εξειδικευμένους στους διαγωνισμούς. Δηλαδή, παρόλο που για τον αρθρογράφο που δεν το έχει ψάξει το ζήτημα (κι είναι και φιλόλογος, βλέπω), και για τον μέσο Έλληνα γενικότερα, οι διαγωνισμοί είναι προέκταση του σχολείου, στην πραγματικότητα δεν είναι. Είναι σα να λέμε ότι με τα σχολικά μαθήματα μουσικής και τη συμμετοχή στη χορωδία του σχολείου θα πάει ένας μαθητής σε διαγωνισμό κλασσικού τραγουδιού. Που κι η Μαρία Κάλλας η ίδια σε αυτή την περίπτωση θα εξαφανιζόταν στα προκριματικά. Οι διαγωνισμοί δεν είναι για ερασιτέχνες.
Και γι'αυτό το λόγο δεν είναι ένδειξη του επιπέδου της σχολικής εκπαίδευσης. Είναι ένδειξη του προσωπικού και οικογενειακού ενδιαφέροντος για το διαγωνισμό (προσοχή: όχι για την παιδεία).
Που σημαίνει ότι στην Ελλάδα, όπως και σε όλες τις χώρες, κάποιες οικογένειες ενδιαφέρονται να προωθήσουν το ταλέντο του παιδιού τους.

 

[Hellegennes]

Θέλεις να πεις ότι εμείς στέλνουμε ερασιτέχνες για τις μετρήσεις του ΟΟΣΑ και οι άλλοι στέλνουν επαγγελματίες; Γιατί σ' αυτό καταλαβαίνω ότι αναφέρεται το κείμενο.