Το νήμα για την παιδεία

[Alexandra]

Ναι, αλλά αυτά που γράφεις περιέχουν μία προϋπόθεση: Ότι η νέα γενιά, οι άνθρωποι των 25, 30, 35 ετών σήμερα, είναι πανομοιότυπη με την προηγούμενη. Λατρεία του ρουσφετιού, ανικανότητα, άγνοια των τεχνολογιών κλπ. Ε, τότε, μπράβο μας σ' εμάς, τη γενιά του Πολυτεχνείου. Μπράβο με πολλές μούντζες, αφού καταφέραμε να καταστρέψουμε όχι μόνο τη δική μας 30ετία, αλλά και την επόμενη

 

[Count Baltar]

Ο συγγραφέας Ιάσων Μανωλόπουλος έχει κάνει μια εξαιρετική παρατήρηση (δεν βρίσκω λινκ για να κάνω παράθεση):

The Greek state is not only corrupt - it is corrupting.

 

[drsiebenmal]

Με δεδομένα, λοιπόν, του προβλήματος:

(α) Ότι το ελληνικό κράτος είναι εξόχως βυσματικό, αντιπαραγωγικό και κύριος παράγων διαφθοράς
(β) Ότι η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί

ποιες είναι οι εφικτές λύσεις για την αξιολόγηση, στο δημόσιο γενικά και στην εκπαίδευση ειδικότερα;

(1) Λόγω του δεδομένου (α), δεν μας σώζει ούτε η επανάσταση και το αίμα που θα ρέει στους δρόμους, επειδή και αυτή θα είναι βυσματική και αλά γκρεκ.
(2) Η απάντηση «δεν υπάρχει λύση, να μας ταΐζουν ισοβίως οι απέξω (επειδή η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει) και να μας βάλουν στη γυάλα ως δείγμα αποτυχημένης κοινωνίας», δεν με ενθουσιάζει.
(3) Η απάντηση «όχι στην αξιολόγηση» οδηγεί στο πιο πάνω (2), κυρίως επειδή κτγμ η εμπεριέχει το υπόρρητο «όχι στην αξιολόγηση και του πολιτικού συστήματος».

Η εκπαίδευσή μου ως μηχανικού με οδηγεί σε λύσεις σταδιακής προσέγγισης:

(i) Ξεκινάς με ό,τι έχεις και από εκεί όπου βρίσκεσαι —πώς αλλιώς, δηλαδή;
(ii) Αξιολογείς διαρκώς (συγκεντρώνοντας στοιχεία για ανατροφοδότηση): Και τους ανθρώπους και τις διαδικασίες (και όπου δεν είναι εφικτές ποσοτικές μετρήσεις, υπάρχουν και οι στατιστικές αξιολογήσεις και οι διαχρονικές συγκρίσεις).
(iii) Συνεχίζεις βελτιώνοντας διαρκώς: το ανθρώπινο δυναμικό και τις διαδικασίες

Όλα αυτά με απόλυτη διαφάνεια και υπό τη βάσανο της δημόσιας κριτικής και αξιολόγησης από την κοινωνία των πολιτών —πώς αλλιώς, δηλαδή;

 

[Count Baltar]

Καταρχάς, εμένα ως πολίτη με ενδιαφέρει να μειωθεί ο γραφειοκρατικός φόρτος. Να περικοπούν δηλαδή οι χιλιάδες πολλές φορές άσκοπες διαδικασίες που υφίστανται μόνο και μόνο για να έχουν δουλειά κάποιοι. Επειδή Ελλάδα είναι εδώ, ας περικόψουμε πρώτα το κράτος ως υποχρέωση του πολίτη να περνάει το 80% της ζωής του σε γκισέδες και να μαζεύει χαρτιά, και αφού το κάνουμε αυτό ας δούμε ποιοι περισσεύουν. Ειλικρινά, επειδή στην Ελλάδα ζούμε, όχι το ανάποδο. Ειλικρινά το λέω. Πρώτα περικοπή διαδικασιών/μείωση γραφειοκρατίας, μετά απολύσεις. Για να πω και του στραβού το δίκιο, αν αυτή τη στιγμή μειωνόταν ο γραφειοκρατικός φόρτος μου κατά 80% (ποσοστό που θεωρώ λογικό), θα αδιαφορούσα αν παρέμεναν στο δημόσιο μόνο βύσματα.

 

[drsiebenmal]

Μα δεν διαφωνώ. Προσυπογράφω με τα χίλια. Αλλά εγώ δεν θεωρώ την αξιολόγηση ως όπλο για απολύσεις, αλλά ως απαραίτητο μηχανισμό per se.

 

[bernardina]

Την αξιολόγηση απλώς ως έμμεσο τρόπο βελτίωσης του αξιολογούμενου δεν θα τη λάβουμε υπόψη μας; Δεδομένου ότι κι ο άγιος φοβέρα θέλει, πολύ δε περισσότερο ο άγιος που διαθέτει και μονιμότητα; (όσο ακόμα τη διαθέτει...)
Και, επειδή το νήμα είναι για την εκπαίδευση, θαρρώ ότι τα πράγματα μπερδεύονται κάπως όταν βάζουμε το ερώτημα της αξιολόγησης για όλο τον δημόσιο τομέα συλλήβδην.
Λόγω πατέρα εκπαιδευτικού θυμάμαι και το παλιό-παλιό καθεστώς αξιολόγησης (επιθεωρητές), και το μέσο μεταπολιτευτικό. Για το ύστερο μεταπολιτευτικό και το τωρινό (ας το πούμε του τέλους της μεταπολίτευσης) μαθαίνω από άλλες πηγές, λόγω αποκοπής από τον εκπαιδευτικό χώρο. Έχω την εντύπωση ότι κι εδώ συνέβη ό,τι και σχεδόν παντού: από τον αυταρχισμό, την αυθαιρεσία και τον άκρατο συντηρητισμό του συστήματος περάσαμε πολύ εύκολα και γρήγορα στην απόλυτη ασυδοσία, στην απώλεια οποιουδήποτε ελέγχου και στο γενικό μπάχαλο, πράγματα που είχαν σαν αποτέλεσμα 1) την απόλυτη απαξίωση του εκπαιδευτικού λειτουργήματος -και του εκπαιδευτικού ως προσώπου και ως ρόλου- και 2) το ξήλωμα της εκπαιδευτικής διαδικασίας από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.
Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Όποιος μπορεί ας με διορθώσει.

 

[Palavra]

Έτσι, το πολιτικό σύστημα αποκτά ένα ακόμα ισχυρότερο όπλο από τον διορισμό για να κάνει ρουσφέτια - την υπόσχεση μη μετάθεσης ή μετάθεσης σε επιθυμητό τόπο.

Αυτό υπήρχε ήδη στο δημόσιο - όποιος διαφωνεί με το σύστημα όπως είχε μέχρι τώρα, πρέπει ή να προσαρμοστεί ή να πάει στην πινέζα.

Θέλω να προσθέσω και κάτι άλλο: η μονιμότητα με παράλληλα καμία αξιολόγηση από κανέναν, έχει δημιουργήσει ένα τέρας, στο οποίο οι εργαζόμενοι θεωρούν πως είναι ηγεμονίσκοι που έχουν το δικαίωμα να αντιμετωπίζουν το φορολογούμενο που τους πληρώνει ως μπυθουλαίικο σκουλίκι. Το να λέμε ότι δεν θέλουμε αυτό να καταργηθεί επειδή κάποιοι θα αδικηθούν είναι μεν θεμιτό, αλλά ποια είναι η εναλλακτική; Εξάλλου, αν κάποιος απολυθεί εξαιτίας άδικης αξιολόγησης, μπορεί κάλλιστα να κινήσει νομικές διαδικασίες κατά του εργοδότη του - πράγμα που ήδη γίνεται στην περίπτωση π.χ. των εγκύων που απολύονται με αποτελέσματα πάντα υπέρ τους, εκτός κι αν απολύθηκαν επειδή πτώχευσε η εταιρεία (η διαπίστωση είναι πολύ πρόσφατη από έρευνα στη νομολογία). Γιατί εκεί είναι το θέμα: να μην υπάρχει ατιμωρησία σε καμία περίπτωση. Αν ξεκινάμε από τη βάση ότι στην Ελλάδα τίποτα δεν αλλάζει, είναι σαν να λέμε «γιατί να ζούμε, αφού μια μέρα θα πεθάνουμε;»

Επίσης, οι νέοι εργαζόμενοι στο δημόσιο είναι συχνά πολύ καλύτεροι από τους παλιούς - δεν εξετάζω περιπτώσεις θυγατέρων πολιτικών, εξάλλου αυτές συνήθως διορίζονται στη Βουλή για να παίρνουν 16 μισθούς, αλλά τις υπόλοιπες. Είναι πιο ευγενικοί, πιο εξυπηρετικοί, έχουν περισσότερες γνώσεις, ενδιαφέρονται περισσότερο, και είναι καλύτεροι από τη θείτσα που σου διδάσκει θρησκευτικά και σε κόβει επειδή δεν σε συμπαθεί. Είχα καθηγήτρια θρησκευτικών στο γυμνάσιο, προφανώς προβληματική, που είχε κόψει όλα τα αγόρια της τάξης στις τελικές εξετάσεις με βαθμούς 2 και 3. Μετά από τις αναθεωρήσεις, γύρισαν πίσω τα γραπτά τους με 13άρια, και ευτυχώς γιατί ειδάλλως ορισμένοι έμεναν και στην ίδια τάξη. Ε, πείτε μου, αυτή δηλαδή δεν πρέπει να αξιολογείται;

 

[Count Baltar]

Είχα σκοπό να μην απαντήσω, επειδή πραγματικά το νήμα αφορά την εκπαίδευση, η οποία δεν μοιάζει με το υπόλοιπο δημόσιο. Αλλά θα επαναλάβω:

αν οι ηγεμονίσκοι πάψουν και τυπικά να έχουν αντικείμενο εργασίας επειδή η ζωή του πολίτη έχει γίνει ευκολότερη, ε, κάποια μέρα θα γίνουν πληβείοι. Και μετά, ας γίνει και αξιολόγηση και ό,τι θέλει - αδιαφορώ. Προτιμώ, δηλαδή, να μην έχω παρτίδες με το δημόσιο, παρά να είμαι υποχρεωμένος να ζω μπροστά σ' ένα γκισέ ελπίζοντας ότι θα με εξυπηρετήσει ικανός.

Για τους εκπαιδευτικούς, προσωπικά ψηφίζω υπέρ της αξιολόγησης, ελπίζοντας ότι θα φύγουν τα ζόμπι, τρέμοντας, όμως, ότι θα μου φύγουν οι καλοί που τσάντισαν π.χ. τον τάδε κομματάρχη ή τον διευθυντή τους.

 

[Palavra]

Καλά, αστειεύεσαι :) Εδώ χτες μόλις μιλούσα με μια δικηγόρο που μου έλεγε ότι για μια δήλωση (παραλείπω τις λεπτομέρειες) που πλέον γίνεται ηλεκτρονικά, η ΔΟΥ ζητάει τα δικαιολογητικά εις τριπλούν, ενώ μέχρι πρόσφατα τα ζητούσε εις διπλούν. Αυτά είναι - ηλεκτρονική διακυβέρνηση, όχι αστεία.

 

[Count Baltar]

Αυτό υπήρχε ήδη στο δημόσιο - όποιος διαφωνεί με το σύστημα όπως είχε μέχρι τώρα, πρέπει ή να προσαρμοστεί ή να πάει στην πινέζα.

Οι εκπαιδευτικοί, όμως, που είχαν κάνει το αγροτικό τους, με δυσμενείς πολλές φορές συνέπειες για την οικογενειακή τους ζωή και την οικονομική τους κατάσταση, και μάζεψαν τα απαραίτητα μόρια για να βρεθούν ξανά κοντά στον τόπο τους, έχοντας, πλέον, στήσει τη ζωή τους με βάση αυτό το δεδομένο, ενδέχεται να δουν τη ζωή τους να ανατρέπεται βιαιότατα - άλλο να είσαι 25 χρονών και να σε στέλνουν στην πινέζα και άλλο να είσαι 45.
Φυσικά, δεν βάζω σε αυτή την κατηγορία τις περιπτώσεις όπου εκπαιδευτικοί που υπηρετούν, π.χ. στα Πατήσια θα κληθούν να πάνε στην άλλη άκρη της Αττικής: να πάνε και να παραπάνε.
Επίσης, ελπίζω ότι το σύστημα θα δείξει λογική, και θα μετρήσει την εντοπιότητα: θα στείλει τους καθηγητές π.χ. του νομού Βέροιας σε κάποιο εκεί σχολείο, και όχι στην Κρήτη, με αποτέλεσμα να πρέπει να τραβήξει καθηγητές για τη Βέροια από π.χ. το νομό Άργους. Όμως το σύστημα έχει δείξει πάρα πολλές φορές ότι λειτουργεί με έναν ιδιότυπο σαδισμό (με τον οποίο έχω διαπιστώσει ότι λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό και ο ιδιωτικός τομέας - ουκ ολίγες φορές έχω δει σε μεγάλους ιδιωτικούς [κάργα ιδιωτικούς, προς αποφυγή παρεξηγήσεων] οργανισμούς με πολλά υποκαταστήματα να γίνεται η στελέχωση θαρρείς με αποκλειστικό κριτήριο το πόσο πιο μακριά μένει κανείς από τον τόπο εργασίας του!)

 

[Count Baltar]

Καλά, αστειεύεσαι :) Εδώ χτες μόλις μιλούσα με μια δικηγόρο που μου έλεγε ότι για μια δήλωση (παραλείπω τις λεπτομέρειες) που πλέον γίνεται ηλεκτρονικά, η ΔΟΥ ζητάει τα δικαιολογητικά εις τριπλούν, ενώ μέχρι πρόσφατα τα ζητούσε εις διπλούν. Αυτά είναι - ηλεκτρονική διακυβέρνηση, όχι αστεία.

Αυτό με καίει εμένα, ντήαρ Παβλάρα. Το ποιος θα μείνει και ποιος θα φύγει, από τη στιγμή που πρέπει να κουβαλιέμαι στα κωλογκισέ τους για ψύλλου πήδημα...

 

[Palavra]

Ένα Αλλιώτικο Σχολείο.

 

[Count Baltar]

Μπράβο του. Μακάρι να ήταν όλοι σαν αυτόν, δεν μπορώ όμως να υποχρεώσω/να απαιτήσω από κανέναν να είναι σαν αυτόν. Σίγουρα υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνει ο εν λόγω, και τα οποία θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Μακάρι επίσης να μην τον φάνε λάχανο στις αξιολογήσεις.

 

[bernardina]

Ένα Αλλιώτικο Σχολείο.

Παλ, σ' ευχαριστώ γι' αυτό το λίκνο· το διάβασα με δακρυσμένα μάτια. Ήταν το καλύτερο αντίδοτο στο φαρμάκι που πήρα διαβάζοντας πρωί πρωί αυτό εδώ. (Και, φυσικά, το φαρμάκι δεν ήταν η απάντηση της δασκάλας, αλλά αυτό που την προκάλεσε).

 

[Palavra]

Μπράβο του. Μακάρι να ήταν όλοι σαν αυτόν, δεν μπορώ όμως να υποχρεώσω/να απαιτήσω από κανέναν να είναι σαν αυτόν. Σίγουρα υπάρχουν κάποια πράγματα που κάνει ο εν λόγω, και τα οποία θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Μακάρι επίσης να μην τον φάνε λάχανο στις αξιολογήσεις.

Όχι - μπορείς όμως να απαιτήσεις να κάνουν οι δάσκαλοι τη δουλειά τους με την ίδια προσήλωση. Και όσο για τις αξιολογήσεις, εύχομαι να φάνε λάχανο πεντ' έξι είκοσι δασκάλους που έχω υπόψη μου, μπας και ανοίξει ο δρόμος για περισσότερους δασκάλους σαν τον κύριο Πατσιά.

Μπέρνι, αυτό με τη νηπιαγωγό είναι τόσο στενάχωρο, που δεν ξέρω από πού να το πιάσω. Αλλά με τόσο εθνικοπατριωτισμό πια, κάθε μέρα κι από κάτι...

 

[Count Baltar]

Όχι - μπορείς όμως να απαιτήσεις να κάνουν οι δάσκαλοι τη δουλειά τους με την ίδια προσήλωση.

Αυτό είπα, άλλωστε.

Και όσο για τις αξιολογήσεις, εύχομαι να φάνε λάχανο πεντ' έξι είκοσι δασκάλους που έχω υπόψη μου, μπας και ανοίξει ο δρόμος για περισσότερους δασκάλους σαν τον κύριο Πατσιά.

Απ' το στόμα σου και στου θεού τ' αφτί. Είπα, θέλω να γίνει, τρέμω πώς θα γίνει.

Όσο για αυτό που πόσταρε η Μπέρνι, το διάβασα το πρωί και μου γύρισαν τ' άντερα.

 

[Hellegennes]

Ναι, αλλά αυτά που γράφεις περιέχουν μία προϋπόθεση: Ότι η νέα γενιά, οι άνθρωποι των 25, 30, 35 ετών σήμερα, είναι πανομοιότυπη με την προηγούμενη. Λατρεία του ρουσφετιού, ανικανότητα, άγνοια των τεχνολογιών κλπ. Ε, τότε, μπράβο μας σ' εμάς, τη γενιά του Πολυτεχνείου. Μπράβο με πολλές μούντζες, αφού καταφέραμε να καταστρέψουμε όχι μόνο τη δική μας 30ετία, αλλά και την επόμενη

Χωρίς να θέλω να γίνω απαισιόδοξος ή επικριτικός, εν πολλοίς ισχύει και ναι, μπράβο στην γενιά του Πολυτεχνείου. Πάντως δεν είναι ίδιες γενιές και η εντύπωσή μου είναι ότι είμαστε καλύτεροι απ' αυτήν την άποψη. Βέβαια η εντύπωση δεν λέει τίποτα. Μου αρέσει η προσέγγιση του Δόκτορα.

 

[Count Baltar]

Χτες, πάντως, εξυπηρετήθηκα (για την ίδια δουλειά) από τα πρωτόκολλα δύο διαφορετικών φορέων. Ο ένας πρωτοκολλάριος ήταν ένας ΔΥ παλαιάς κοπής, εκεί γύρω στα πενηντακάτι, ο οποίος πληκτρολογούσε στον υπολογιστή με τους δύο δείκτες, αργά αργά, με ταχύτητα ένα πλήκτρο ανά 10 δευτερόλεπτα, με τη μούρη σχεδόν κολλημένη στην οθόνη, και φυσικά με ξινισμένη φάτσα. Ο άλλος πρωτοκολλάριος ήταν ένας ΔΥ σαφώς νέας εσοδείας, ο οποίος στη χειρότερη περίπτωση άντε να ήταν συνομήλικός μου - πιο πολύ τον έκοβα γύρω στα τριανταπολλά, παρά στα σαρανταπολλά. Ε, λοιπόν, τούτος εδώ πληκτρολογούσε στον υπολογιστή με τους δύο δείκτες, αργά αργά, με ταχύτητα ένα πλήκτρο ανά 10 δευτερόλεπτα [ναι, έκανα κόπι-πέιστ από πάνω], μόνο που ήταν εντελώς χυμένος στο κάθισμά του και δεν είχε ξινισμένη, αλλά απίστευτα βαριεστημένη φάτσα.

 

[bernardina]

Χτες, πάντως, εξυπηρετήθηκα (για την ίδια δουλειά) από τα πρωτόκολλα δύο διαφορετικών φορέων. Ο ένας πρωτοκολλάριος ήταν ένας ΔΥ παλαιάς κοπής, εκεί γύρω στα πενηντακάτι, ο οποίος πληκτρολογούσε στον υπολογιστή με τους δύο δείκτες, αργά αργά, με ταχύτητα ένα πλήκτρο ανά 10 δευτερόλεπτα, με τη μούρη σχεδόν κολλημένη στην οθόνη, και φυσικά με ξινισμένη φάτσα. Ο άλλος πρωτοκολλάριος ήταν ένας ΔΥ σαφώς νέας εσοδείας, ο οποίος στη χειρότερη περίπτωση άντε να ήταν συνομήλικός μου - πιο πολύ τον έκοβα γύρω στα τριανταπολλά, παρά στα σαρανταπολλά. Ε, λοιπόν, τούτος εδώ πληκτρολογούσε στον υπολογιστή με τους δύο δείκτες, αργά αργά, με ταχύτητα ένα πλήκτρο ανά 10 δευτερόλεπτα [ναι, έκανα κόπι-πέιστ από πάνω], μόνο που ήταν εντελώς χυμένος στο κάθισμά του και δεν είχε ξινισμένη, αλλά απίστευτα βαριεστημένη φάτσα.

Νεοπροσληφθείσα (!!!) σε εφορία, γύρω στα εικοσιφεύγα, πληκτρολογούσε με τους δύο δείκτες, αργά αργά, με ταχύτητα ένα πλήκτρο ανά 10 δευτερόλεπτα, με τη μούρη σχεδόν κολλημένη στην οθόνη και ρωτούσε με έκφραση απέραντης απορίας τι σημαίνει φωτίστε το πεδίο και πώς γίνεται.

 

[Hellegennes]

Νεοπροσληφθείσα (!!!)

Αρχικά διάβασα "νεκροπροσληφθείσα" και λέω "εντάξει, έχουμε υπάλληλους ζόμπι, αλλά τόσο πια;"