Καλημέρα. Κοίταζα χτες μια μεγάλη λίστα με ονόματα και ασκούμουν στην τέχνη της κόντρας και στις τεχνικές της ομάδας συνηγόρων του διαβόλου. Δηλαδή, εκεί που η λίστα είχε διορθωμένες προφορές (π.χ. Πάντσο Βίγια), εγώ έλεγα: «Μήπως να μείνουμε στο καθιερωμένο λάθος;». Κι εκεί που διατηρούνταν γνωστά λάθη, έλεγα: «Μήπως να το διορθώσουμε;».
Σε αυτή την αντιφατική προσέγγιση, δεν έχω έξυπνη λύση, αλλά υποψιάζομαι ότι επιδιώκω τη διόρθωση σε λάθη που δεν έχουν γίνει σε πολύ καθημερινά ονόματα και όπου ήδη υπάρχει μια τάση διόρθωσης. Και αποφεύγω τη διόρθωση εκεί που το λάθος είναι καθιερωμένο και το όνομα πολύ διαδεδομένο. Οπωσδήποτε, η προσέγγιση δεν είναι: αφού αυτό είναι λάθος, ας πούμε λάθος και όλα τα όμοιά του.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση: το Γκρίνουιτς είναι μια λέξη με την οποία μεγαλώνουμε, την ακούμε την ώρα που θηλάζουμε το πρώτο μας γάλα. Εκεί μπαίνουμε μόνο στη διαδικασία της απλογράφησης. Αλλά το λιγότερο διαδεδομένο Norwich έχει στο διαδίκτυο μισά Νόργουιτς από Νόριτς και είναι Νόριτς στην εγκυκλοπαίδεια. Γιατί να το βιάσω;
Σε παρακαλώ, αυτή την αβατάρα να κρατήσεις.