Search results

Εκτός από τις 32 του μηνός για την ανύπαρκτη ημερομηνία έχουμε επίσης: τον μήνα που δεν έχει Σάββατο, τον κόκκινο Μάη (πριν το 1968), και κυρίως του Αγίου Ποτέ, με τη γνωστή παραλλαγή (και δη: ανήμερα) που η μαμά μου δεν μ' αφήνει να την πω.

Συμφωνώ απόλυτα με τον Εαρίωνα, κι εμένα η περιγραφή της ταινίας μου φαίνεται άκρως εκσυγχρονισμένη-διαστρεβλωτική.

Ναι, αυτό είναι ερώτημα -αλλά έχοντας κατατροπώσει την αριστερά, δεν φοβόταν τον δημοτικισμό, σε αντίθεση με τους προηγούμενους (1925, μαρασλειακά και μαλλιαροκομμουνισμός) και τους επόμενους.

Τα έχω αυτά τα περιοδικά αλλά δεν τα έχω μελετήσει καθόλου. Πάντως επί Μεταξά έγινε και η δουλειά της Γραμματικής του Τριανταφυλλίδη. Και μετά τον Μεταξά, επί κατοχής εννοώ, η συζήτηση για το μονοτονικό ήταν έντονη. Υπάρχει σειρά άρθρων του Καραγάτση στην Πρωία.

Καλή ερώτηση. Για άψυχα πάει το ουδέτερο, αλλά για έμψυχα; Να τα αφήσουν;

Το θέμα είναι ότι οι κριτές δεν έπρεπε να είναι συγγραφείς και να έχουν δικά τους βιβλία -από την άλλη, βέβαια, αν ήταν μη συγγραφείς αλλά άνθρωποι του χώρου όλο και κάποιους φίλους θα είχαν, κι αν δεν ήταν άνθρωποι του χώρου θα έβγαινε άλλος να παραπονεθεί που άσχετοι διαλέγουν βιβλία.

Ωχ, πάλι γκάφα έκανα!

Πολύ καλό, αλλά το επιφώνημα είναι "ιαταταί", συνήθως μάλιστα "ιατταταί", μάλλον από αβλεψία έχεις ένα "τα" παραπάνω γιατί στον προτελευταίο στίχο το έχεις σωστά. Και μπορείς να βάλεις τον προτελευταίο στίχο και πρώτον στην τρίτη στροφή για να ριμάρει με τους αδικημέ.

Πιο απλά, στα νέα ελληνικά οι σπάνιες καταλήξεις συχνά μένουν άκλιτες, όπως ο συγγραφέας Μάνος Κοντολέων που είναι (σε άλλο νήμα τον είδαμε) "του Κοντολέων". Ή Λένα Πλάτωνος εξαιρείται γιατί είχε πατέρα διάσημο αρχαιολόγο. Στην ενετοκρατούμενη Κρήτη υπήρχε μια διάσημη οικογένεια επαναστατών...

Η δωδεκάτη νύχτα την δωδεκάτη ώρα ο Δωδεκάλογος του Γύφτου οι δώδεκα μαθητές του Ιησού λέγονται πολύ συχνά και "Δώδεκα απόστολοι" και μερικά ακόμα, εδώ: http://sarantakos.wordpress.com/2012/12/12/dwdeka/

Άμα γράφεις τέτοια ολοκληρωμένα άρθρα, ένας ευσυνείδητος κλέφτης δεν μπορεί να τα πάρει για το ιστολόγιό του γιατί δεν έχει κάτι να προσθέσει, έτσι για τα μάτια του κόσμου...

Μακάρι να υπήρχε εγκύκλιος για αποφυγή καθαρευουσιανισμών, θα αποφεύγαμε και τον διευθύνων και τη γείτονος :)

Ο Αριστέας ο Προκονήσιος πάντως πήγε ίσαμε εκεί πάνω.

Ο Ελύτης σε εκείνο το ποίημα που έχει γίνει τραγούδι το γράφει σωστά, με ι. Είναι είδος χωροκατακτητικό (όχι ο Ελύτης) και κάποιος είχε γράψει ότι αν συνεχίσει να επεκτείνεται με αυτούς τους ρυθμούς, σε 50 χρόνια η Ελλάδα θα είναι ένα απέραντο δάσος από αΐλανθους. Αν δεν καίγονται στη σόμπα...

Χαίρομαι που και ένα νεότερο έργο σαν το Λεξικό του Πατάκη επιβεβαιώνει -και κάποιος πρέπει να γράψει στο ΕΚΕΒΙ, ίσως όμως γράψω άρθρο και στο ιστολόγιο.

Απ' όσο ξέρω, είναι ακριβώς περίπτωση Καραγάτση. Το ΕΚΕΒΙ δεν είναι καθόλου έγκυρο, δυστυχώς, αν δεις το βιογραφικό του Λαπαθιώτη έχει ένα σωρό καραβίδες, αλλά δίνει και κάποιες άλλες πηγές που τον αναφέρουν Κώστα και αρχίζω να κλονίζομαι, αλλά όχι πολύ. Πάντως, σε πηγή έως το 1955, δηλαδή...

Και κάτι ακόμα, ο τίτλος του νήματος πρέπει να διορθωθεί, ο Καρθαίος ΔΕΝ λεγόταν Κώστας, λεγόταν Κ. Καρθαίος (ψευδώνυμο). Ο ίδιος ποτέ δεν υπέγραφε Κώστας, αλλά σκέτο Καρθαίος, ή Κ. Καρθαίος. Και επειδή το κανονικό του ήταν (λόγω τιμής) Κλέανδρος Λάκων, αν θέλετε ντε και καλά να του βάλετε μικρό...

Ωωω, τέλειος ο Μπλαήμης! Φωτιά και τσεκούλι!

Μπορεί τα διαλυτικά να τα έφαγε το οσιάρ, δεν ξέρω κανένα ορθογραφικό σύστημα που να καταργεί τα διαλυτικά. Ωραίο άρθρο, πάντως -το έχω χρησιμοποιήσει (ένα μικρό απόσπασμα) στις Λέξεις που χάνονται. Θα μπορούσα να το βάλω και σε άρθρο μια μέρα των ημερών στο ιστολόγιο, μερσί Εαρίωνα!

Στο Βήμα γράφτηκε "μου είχε ενεχηρίσει" http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=487068 (το γράφω στα σημερινά μεζεδάκια)