Search results

Μπανιέρα είναι σήμερα "μεγάλη λεκάνη, συνήθ. από πορσελάνη, που είναι μόνιμα τοποθετημένη στο λουτρό και χρησιμοποιείται για το πλύσιμο του σώματος" (ορισμός του ΛΚΝ). Αλλά δεν ήταν πάντοτε έτσι. Σε χρονογράφημά του το 1954, ο Βάρναλης παραθέτει οδηγίες κάποιου δημόσιου φορέα: "Οι...

Παλιότερα που υπήρχε και ομάδα μπάσκετ στην Α1, ήταν συχνό να ακούς "Ο Παπάγος παίζει με τον Ολυμπιακό"

Ευχαριστώ για όλες τις απαντήσεις. Ομολογώ πως δεν πήγε ο νους μου στον ενικό (του ιστίου κτλ.) Εξακολουθώ να κλίνω προς το "Εποχή των ιστιοφόρων"

Εχω σε ένα κείμενο το "up to the end of 'Age of Sail'" και, παρόλο που το διευκρινίζει αμέσως μετά "(mid-19th century)", ο μεταφραστής το έχει αποδώσει "Εποχή της Ναυτιλίας" που το βρίσκω λάθος. Εποχή των Ιστιοφόρων μάλλον παρά Εποχή των Ιστίων, αν και γκουγκλίζονται αμφότερα. Τι λέτε;

Στις σχετικές κοινοτικές οδηγίες, το pest αποδίδεται "επιβλαβής οργανισμός", που είναι δείκτης μπλα-μπλα 4,75. Ή αλλιώς, η ελληνική απόδοση έχει διπλάσιες συλλαβές από όσα γράμματα έχει ο αγγλικός όρος.

Eυχαριστώ πολύ και από εδώ, πάντα ν'ανταμώνουμε!

Μπράβο, ευχαριστώ. Αλλά μου φαίνεται κακή ιδέα να βάζει άγνωστες λέξεις στη μετάφραση

Πέρα από το λάθος του Ρώτα (που αξίζει να επισημανθει -ακόμα και ο Όμηρος νυστάζει), στη φράση τις φιλίες σου τις εχτιμάω σαν κάρματα άθαφτους ανθρώπους, που μου βρωμίζουν τον αέρα τι καταλαβαίνετε πως ειναι τα "κάρματα"; Πληθυντικός του κάρμα δεν είναι. Από το αγγλικό βέβαια καταλαβαίνουμε...

Πολύ περισσότερο διότι Ρενς (περιπου) προφέρεται η Reims -αν και αυτήν τη γράφουμε Ρεμς.

Εφτάρι το βγάζω εγώ. Κάπου έχω ένα εννιάρι πάντως.

Αν ήμουν στο Φέισμπουκ θα έβαζα λάικ :)

Με ρώτησαν αν μπορούμε να πούμε "ο λαός κοροϊδεύτηκε". Δεν νομίζω ότι στέκει, ίσως επειδή το "κοροϊδευόμαστε τώρα" έχει τη σημασία "δεν μιλάω σοβαρά". Θα πούμε "ο λαός εξαπατήθηκε/ξεγελάστηκε" και άλλα από τα πολλά ρήματα που έχουμε για τις σημασίες αυτές, όπως οι Εσκιμώοι για το χιόνι.

Το μυστήριο λύθηκε, αλλά να παραθέσω και μιαν αντιπιπερική γνώμη, του Βάρναλη, από χρονογράφημα του 1951: Αλλά τι δέντρα συνήθως φυτεύουμε στους δρόμους; Τα ευκολότερα, όπως είναι οι λεγόμενες πιπεριές (σχίνος ο μόλλειος), που είναι και τ’ ασχημότερα. Στραβές, όταν είναι νέες, κουφάλες όταν...

Ευτυχώς το κάνανε άλλοι ;)

Η τελευταία δείχνει πόσο επικίνδυνο είναι να διαβάζεις πολλά εκεί που δεν υπάρχει κάτι.

Ποιος Θανάσης; Χρόνια πολλά!

Πράγματι, όπως λέει η Αλεξάνδρα, αν το αφήσεις άκλιτο πρέπει να πάει με "του". Ώσπου να έρθει η άλλη, η κανονική αριστερά με το ISO, προτιμώ το "της Πρώτης Φοράς Αριστερά", αν και αναγνωρίζω ότι δεν στέκει παρά μόνο αν το πάρεις σαν επίρρημα ή σαν ελλειπτικό.

Στο διήγημα που ανέβασα σήμερα, Λαπαθιώτης (1919), έχει τολμήσει το άκλιτο (και σωστό) υπερπέραν: Ήταν ένα έργο σοφό και μεθυσμένο, με χάσματα, με διακοπές, με αντιφάσεις, και όμως πειθαρχημένο από μιαν ακλόνητη λογική, και συντεθειμένο, έτσι μεθοδικά, που μπορούσε να παρθεί σα μια σελίδα...

Α γεια σου!

Γλιτώνετε τα ταξίδια, αλλά χάνετε τα μαυροτυπωμένα, τα οποία στο συγκεκριμένο άρθρο είχαν κάποια σημασία.