Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
SBE
¥
Όσοι βρίσκετε απολαυστική τη Ζωή, να ρωτήσω τί θα κάνατε στο εξής σενάριο:
Έστω ότι η Άλεξ κι ο Νίκελ έχουν σχέση ρομαντική, πανταχόθεν γνωστή κλπ κλπ. Κι ότι ο Νίκελ είναι π.χ. καφετζής.
Πάει η Άλεξ να πάρει συνέντευξη την Παλάβρα που είναι π.χ. ΥπΟικ.
Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης ο διάλογος πάει ως εξής:
Άλεξ: Κυρία Παλάβρα, τί έχετε να πείτε σε όσους λένε ότι ο καφές είναι ακριβός;
Παλ: Ποιός το λέει αυτό; Ο κύριος Νίκελ; Η μαμά του κου Νίκελ; Ο θείος του κου Νίκελ;
Και να σας πω προκαταβολικά τί πιστεύω ότι θα κάνατε αν ήσασταν τυπικοί Έλληνες άρρενες: θα το αποδίδατε σε "γυναικεία" συμπεριφορά (ως γνωστόν οι γυναίκες είναι κατίνες) και ίσως να το βρίσκατε και γουστόζικο.
Ας αλλάξουμε λίγο το σενάριο και στη θέση της Παλάβρας ο συνεντευξιαζόμενος είναι π.χ. ο Ελληγενής (ή οποιοσδήποτε άντρας). Θα λέγατε ότι είναι κατίνα ή θα λέγατε ότι είναι επιθετικός χωρίς λόγο; Ή (πάντα στο πνεύμα του ελληναρά) θα λέγατε ότι τη στρίμωξε την παλιο#$%!#$% την Άλεξ, που έχει γκόμενο καφετζή και νομίζει ότι κάτι έκανε.
Ας το αλλάξουμε κι άλλο λίγο, κι ας υποθέσουμε ότι στο αρχικό σενάριο ο καφετζής- φίλος της Άλεξ είναι η Όλι. Έχουμε πρόσφατα και τα gay pride. Εκεί ο Ελληναράς θα πει καλά της είπε της παλιολεσβίας. Ο politically correct θα λιποθυμήσει.
Έστω ότι η Άλεξ κι ο Νίκελ έχουν σχέση ρομαντική, πανταχόθεν γνωστή κλπ κλπ. Κι ότι ο Νίκελ είναι π.χ. καφετζής.
Πάει η Άλεξ να πάρει συνέντευξη την Παλάβρα που είναι π.χ. ΥπΟικ.
Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης ο διάλογος πάει ως εξής:
Άλεξ: Κυρία Παλάβρα, τί έχετε να πείτε σε όσους λένε ότι ο καφές είναι ακριβός;
Παλ: Ποιός το λέει αυτό; Ο κύριος Νίκελ; Η μαμά του κου Νίκελ; Ο θείος του κου Νίκελ;
Και να σας πω προκαταβολικά τί πιστεύω ότι θα κάνατε αν ήσασταν τυπικοί Έλληνες άρρενες: θα το αποδίδατε σε "γυναικεία" συμπεριφορά (ως γνωστόν οι γυναίκες είναι κατίνες) και ίσως να το βρίσκατε και γουστόζικο.
Ας αλλάξουμε λίγο το σενάριο και στη θέση της Παλάβρας ο συνεντευξιαζόμενος είναι π.χ. ο Ελληγενής (ή οποιοσδήποτε άντρας). Θα λέγατε ότι είναι κατίνα ή θα λέγατε ότι είναι επιθετικός χωρίς λόγο; Ή (πάντα στο πνεύμα του ελληναρά) θα λέγατε ότι τη στρίμωξε την παλιο#$%!#$% την Άλεξ, που έχει γκόμενο καφετζή και νομίζει ότι κάτι έκανε.
Ας το αλλάξουμε κι άλλο λίγο, κι ας υποθέσουμε ότι στο αρχικό σενάριο ο καφετζής- φίλος της Άλεξ είναι η Όλι. Έχουμε πρόσφατα και τα gay pride. Εκεί ο Ελληναράς θα πει καλά της είπε της παλιολεσβίας. Ο politically correct θα λιποθυμήσει.
panadeli
¥
Δεν πιστεύω ότι η συμπεριφορά της Κωνσταντοπούλου, ούτε η θετική ή αρνητική αντίδραση του κόσμου απέναντί της, έχει οποιαδήποτε σχέση με το φύλο της. Εξάλλου, παρόμοια συμπεριφορά επιδεικνύουν πολλοί άρρενες σύντροφοί της, όπως ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Βούτσης, ο Λεουτσάκος κλπ, και σε πιο ήπια εκδοχή σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι. Το μοτίβο είναι κοινό: ad hominem επιθέσεις, αοριστολογία, ad hominem επιθέσεις, παχιά λόγια, ad hominem επιθέσεις, μπάλα στην εξέδρα, ad hominem επιθέσεις κλπ. Θα ήταν αστείο αν το έκαναν κάποιοι περιθωριακοί τύποι, αλλά δεν το κάνουν περιθωριακοί τύποι. Το κάνουν οι άνθρωποι που μας κυβερνούν. Και δεν είναι καθόλου αστείο.
SBE
¥
Νομίζω ότι η Κωνσταντοπούλου έχει έξτρα ανοχή γιατί ένα μέρος των θεατών θεωρεί ότι δικαιολογείται η στάση της επειδή είναι γυναίκα.
Αυτό το λέω γιατί στα σχετικά θετικά που διαβάζω και εδώ μέσα δεν είδα καμιά αναφορά σ'αυτό που αναφέρω που να λέει π.χ. γουστόζικα τα είπε η Ζωή αλλά δεν χρειαζόταν η αναφορά στα προσωπικά της δημοσιογράφου.
Μερικοί ίσως να εύχονταν εκείνη τη στιγμή να ακολουθήσει girl fight με μαλλιοτράβηγμα.
Αυτό το λέω γιατί στα σχετικά θετικά που διαβάζω και εδώ μέσα δεν είδα καμιά αναφορά σ'αυτό που αναφέρω που να λέει π.χ. γουστόζικα τα είπε η Ζωή αλλά δεν χρειαζόταν η αναφορά στα προσωπικά της δημοσιογράφου.
Μερικοί ίσως να εύχονταν εκείνη τη στιγμή να ακολουθήσει girl fight με μαλλιοτράβηγμα.
SBE
¥
Στο 28, κι η αναφορά αναλύθηκε πιο πάνω από μένα. Ήταν επιπέδου ποιός τα λέει αυτά μωρή, ο γκόμενός σου;
Η Κοσιώνη είναι σύντροφος του Μπακογιάννη και νονά ενός εγγονιού της Ντόρας.
Το αστείο είναι ότι κάποιοι- προφανώς ηλίθιοι- αναρωτιόντουσαν αν υπάρχει ασυμβίβαστο την ιδιότητα του δημοσιογράφου και τις σχέσεις με πολιτικό πρόσωπο.
Η Κοσιώνη είναι σύντροφος του Μπακογιάννη και νονά ενός εγγονιού της Ντόρας.
Το αστείο είναι ότι κάποιοι- προφανώς ηλίθιοι- αναρωτιόντουσαν αν υπάρχει ασυμβίβαστο την ιδιότητα του δημοσιογράφου και τις σχέσεις με πολιτικό πρόσωπο.
Νταξει, παιδιά, εμείς κοιμόμαστε κι η τύχη μας δουλεύει! Ένας τύπος από το ΗΒ αποφάσισε λέει να επιλύσει μόνος του το πρόβλημα χρέους της Ελλάδας (τουλάχιστον της δόσης του ΔΝΤ που έγινε απαιτητή) με crowdfunding. Είμαι από κινητό και δεν μπορώ να σας βάλω σύνδεσμο, αλλά αν ψάξετε θα το βρείτε πανεύκολα. Μισό εκατομμύριο ευρουλάκια σε μια μέρα έχουν μαζευτεί και μένουν έξι μέρες για να μαζευτεί όλο το ποσό των 1,6 δις. Όσοι κάνουν δωρεά έχουν επιλογή να λάβουν "ευχαριστήρια κάρτα του Τσίπρα", τυρί φέτα, ούζο, κτλ., ανάλογα με το ύψος της δωρεάς. Ένας έδωσε 5 χιλιάρικα για all inclusive διακοπές στην Αθήνα! Τώρα ποιος δίνει τα δώρα αυτά δεν το έχω καταλάβει, αλλά έτσι και μαζευτούν τα λεφτά θα τον φιλοξενήσω εγώ! 
Επιτέλους, επτωχεύσαμε! Αυτό που ήθελε ο Σύριζα, αλλά δεν το έλεγε στους ψηφοφόρους του της 25ης Ιανουαρίου είναι γεγονός! Δεν έχουμε πλέον μνημόνιο, μπορούμε να δώσουμε αύξηση στους συνταξιούχους 20% και να βγάλουμε στη σύνταξη άλλους τόσους 45χρονους. Μπορούμε να πάμε το αφορολόγητο στις 12.000 — και στις 25.000, αν γουστάρουμε, τσιγκουνιές θα κάνουμε τώρα; Μπορούμε να προσλάβουμε 500 καθαρίστριες για κάθε υπουργείο και 10 σχολικούς φύλακες για κάθε σχολείο, αν γουστάρουμε. Και να μην ξεχάσω το καλύτερο: μπορούμε να κλείσουμε όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν απομείνει, να διώξουμε όσους επενδυτές-κορόιδα έχουν απομείνει, και να προσλάβουμε τους πάντες στο Δημόσιο!
Τι; Δεν γίνονται αυτά; Πώς δεν γίνονται; Τώρα που διώξαμε τους τοκογλύφους, όλα θα γίνουν. Μην ξεχάσουμε να πούμε και στις εταιρείες (ξέρω πολλές) που έβαλαν σε υποχρεωτική αργία τους υπαλλήλους τους χωρίς να τους πληρώσουν τον μισθό του Ιουνίου να μην περιμένουν ΕΣΠΑ και τέτοιες αηδίες, ας τους απολύσουν όλους τηλεφωνικά! Για τους υπαλλήλους δεν χρειάζεται να πω τίποτα: όσοι έχουν ψηφίσει Σύριζα θα πανηγυρίζουν τώρα που έφτασε αυτό που ποθούσαν. Οι άλλοι που δεν ψήφισαν Σύριζα "θα συνηθίσουν", το λέει κι ο Λαπαβίτσας από το Λονδίνο και έχει πείρα αυτός. Ξέρεις τι δύσκολο είναι να συνηθίσεις να συναλλάσσεσαι με τις λίρες όταν πας στην ξένη χώρα;
Χωρίς σαρκασμό τώρα: Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για την κυβέρνηση που ήρθε με ψέματα στην εξουσία, που μας φλόμωνε με ψέματα πέντε μήνες ότι "διαπραγματεύεται" και ότι η Ελλάδα "θα εξοφλήσει στο ακέραιο και στο διηνεκές τις υποχρεώσεις της", ενώ είχε έναν και μοναδικό στόχο: αυτό που έγινε χθες το βράδυ. Θα ήθελα να ακούσω και τα συναισθήματα εκείνων που πίστεψαν με ειλικρινή διάθεση τα ψέματα, νομίζοντας ότι δεν θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά ότι ο Σύριζα διαπραγματεύεται μια καλύτερη συμφωνία.
Δεν χρειάζεται να είναι Αϊνστάιν κάποιος βέβαια για να προβλέψει ότι σε μια πτωχευμένη χώρα κανένας δεν θα πληρώνει φόρους πλέον. Λυπάμαι πάρα πολύ που αντίθετα με τους κυβερνώντες δεν έβγαλα τις λίγες οικονομίες της οικογένειάς μου στο εξωτερικό, και φοβήθηκα να σηκώσω τα χρήματα και να τα κρύψω στον απορροφητήρα, με αποτέλεσμα να είναι τώρα "σκλαβωμένα" στις κλειστές τράπεζες.
Ο Θανάσης Μαυρίδης τα λέει εδώ ακριβώς όπως είναι.
Τι; Δεν γίνονται αυτά; Πώς δεν γίνονται; Τώρα που διώξαμε τους τοκογλύφους, όλα θα γίνουν. Μην ξεχάσουμε να πούμε και στις εταιρείες (ξέρω πολλές) που έβαλαν σε υποχρεωτική αργία τους υπαλλήλους τους χωρίς να τους πληρώσουν τον μισθό του Ιουνίου να μην περιμένουν ΕΣΠΑ και τέτοιες αηδίες, ας τους απολύσουν όλους τηλεφωνικά! Για τους υπαλλήλους δεν χρειάζεται να πω τίποτα: όσοι έχουν ψηφίσει Σύριζα θα πανηγυρίζουν τώρα που έφτασε αυτό που ποθούσαν. Οι άλλοι που δεν ψήφισαν Σύριζα "θα συνηθίσουν", το λέει κι ο Λαπαβίτσας από το Λονδίνο και έχει πείρα αυτός. Ξέρεις τι δύσκολο είναι να συνηθίσεις να συναλλάσσεσαι με τις λίρες όταν πας στην ξένη χώρα;
Χωρίς σαρκασμό τώρα: Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω τον αποτροπιασμό μου για την κυβέρνηση που ήρθε με ψέματα στην εξουσία, που μας φλόμωνε με ψέματα πέντε μήνες ότι "διαπραγματεύεται" και ότι η Ελλάδα "θα εξοφλήσει στο ακέραιο και στο διηνεκές τις υποχρεώσεις της", ενώ είχε έναν και μοναδικό στόχο: αυτό που έγινε χθες το βράδυ. Θα ήθελα να ακούσω και τα συναισθήματα εκείνων που πίστεψαν με ειλικρινή διάθεση τα ψέματα, νομίζοντας ότι δεν θα χρεοκοπήσει η Ελλάδα, αλλά ότι ο Σύριζα διαπραγματεύεται μια καλύτερη συμφωνία.
Δεν χρειάζεται να είναι Αϊνστάιν κάποιος βέβαια για να προβλέψει ότι σε μια πτωχευμένη χώρα κανένας δεν θα πληρώνει φόρους πλέον. Λυπάμαι πάρα πολύ που αντίθετα με τους κυβερνώντες δεν έβγαλα τις λίγες οικονομίες της οικογένειάς μου στο εξωτερικό, και φοβήθηκα να σηκώσω τα χρήματα και να τα κρύψω στον απορροφητήρα, με αποτέλεσμα να είναι τώρα "σκλαβωμένα" στις κλειστές τράπεζες.
Ο Θανάσης Μαυρίδης τα λέει εδώ ακριβώς όπως είναι.
Ε, ναι, υπάρχει ασυμβίβαστο, δεν το ξέρεις; Είναι δυνατόν να βγαίνει και να εκφωνεί ειδήσεις η κάθε δημοσιογράφος που συνδέεται με προσωπική σχέση με έναν περιφερειάρχη που ανήκει στην αντιπολίτευση; Αντίθετα, δεν υπάρχει κανένα ασυμβίβαστο στη σχέση μιας περιφερειάρχη του κυβερνώντος κόμματος με τον διοικητή της ΕΥΔΑΠ, στο κάτω-κάτω μόνο αναθέσεις δημοσίων έργων ενώνουν αυτές τις δύο κρατικές οντότητες.
Μοιραίοι, δειλοί, κι άβουλοι αντάμα
Η μάχη για τη Δημοκρατία
Όπως την 25η Ιανουαρίου 2015 δεν καταλάβαμε ότι τελικώς ψηφίζαμε για το «ευρώ ή τη δραχμή», έτσι και τώρα δεν κατανοούμε ότι την Κυριακή (5.7.2014) πιθανότατα θα ψηφίσουμε υπέρ ή κατά ενός αυταρχικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Όχι πως αυτό είναι κάποιο σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Αυτοί δεν είχαν σχέδιο ούτε για τα κορδόνια τους. Όμως η πολιτική, όπως και η ζωή, τελικώς απαντά σε άλλα ερωτήματα από αυτά που εμείς θέτουμε. Γράφαμε και χθες ότι η διολίσθηση σε ένα αυταρχικό καθεστώς είναι σαν την μπάλα στην κατηφόρα. Αν δεν υπάρχει διαρκής δημοκρατική επαγρύπνηση, τσουλάει προς τα πίσω. Πόσω δε μάλλον όταν το έδαφος είναι γλίτσα, και η κυβέρνηση για μικροπολιτικές και γελοίες προφάσεις ροκανίζει τους υποστηρικτικούς θεσμούς.
....
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέδιο εγκαθίδρυσης αυταρχικού καθεστώτος, όπως δεν είχε σχέδιο δραχμής. Δεν το χρειάζεται. Μια χώρα μπορεί να καταλήξει απροσχεδίαστα και στον πολιτειακό γκρεμό. Αρκούν η προχειρότητα, η αγραμματοσύνη, τα ψέματα, οι άρρωστες φιλοδοξίες. Συν τη σιωπή των λίγων νουνεχών αλλά και φοβισμένων συντρόφων τους να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πούνε «ως εδώ».
Πάσχος Μανδραβέλης, Καθημερινή 1.7.2015
Όπως την 25η Ιανουαρίου 2015 δεν καταλάβαμε ότι τελικώς ψηφίζαμε για το «ευρώ ή τη δραχμή», έτσι και τώρα δεν κατανοούμε ότι την Κυριακή (5.7.2014) πιθανότατα θα ψηφίσουμε υπέρ ή κατά ενός αυταρχικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Όχι πως αυτό είναι κάποιο σχέδιο των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Αυτοί δεν είχαν σχέδιο ούτε για τα κορδόνια τους. Όμως η πολιτική, όπως και η ζωή, τελικώς απαντά σε άλλα ερωτήματα από αυτά που εμείς θέτουμε. Γράφαμε και χθες ότι η διολίσθηση σε ένα αυταρχικό καθεστώς είναι σαν την μπάλα στην κατηφόρα. Αν δεν υπάρχει διαρκής δημοκρατική επαγρύπνηση, τσουλάει προς τα πίσω. Πόσω δε μάλλον όταν το έδαφος είναι γλίτσα, και η κυβέρνηση για μικροπολιτικές και γελοίες προφάσεις ροκανίζει τους υποστηρικτικούς θεσμούς.
....
Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέδιο εγκαθίδρυσης αυταρχικού καθεστώτος, όπως δεν είχε σχέδιο δραχμής. Δεν το χρειάζεται. Μια χώρα μπορεί να καταλήξει απροσχεδίαστα και στον πολιτειακό γκρεμό. Αρκούν η προχειρότητα, η αγραμματοσύνη, τα ψέματα, οι άρρωστες φιλοδοξίες. Συν τη σιωπή των λίγων νουνεχών αλλά και φοβισμένων συντρόφων τους να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πούνε «ως εδώ».
Πάσχος Μανδραβέλης, Καθημερινή 1.7.2015
Και το σχετικό άρθρο της Αυγής έμπλεξε τελείες και κόμματα: έχουν μαζευτεί λέει «1.000,000.00» ευρώ - θέλανε και ακρίβεια εκατοστού
Costas
¥
Μην ποντάρετε στον ΣΥΡΙΖΑ
Mark Mazower, 1 Ιουλίου 2015 (The New York Times)
Το ανθρώπινο κόστος της πεντάχρονης λιτότητας υπήρξε καταστροφικό για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση διεξαγωγής δημοψηφίσματος την Κυριακή απλώς θα χειροτερέψει κι άλλο την κατάσταση.
Το μόνο αναμφίβολο καλό, για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, είναι ότι ένωσε το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, που γινόταν όλο και πιο ανήσυχο καθώς προχωρούσαν οι διαπραγματεύσεις. Μέσα σε μια νύχτα συσπείρωσε την πολιτική του βάση και πήρε πόντους στο εσωτερικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε στη θέση που του αρέσει περισσότερο: να κάνει αντιπολίτευση στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Αλλά τι προσέφερε αυτό στη χώρα συνολικά; Το ότι το Σύνταγμα μάλλον αποκλείει τα δημοψηφίσματα για δημοσιονομικά ζητήματα μπορεί να φαίνεται μια νομικίστικη παρωνυχίδα, αναδεικνύει όμως την αρκούντως περιφρονητική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους ισχύοντες πολιτικούς θεσμούς. Μιλά για λαϊκή βούληση αλλά επιδεικνύει μια ανησυχητική αδιαφορία για τα δημοκρατικά όργανα και διαδικασίες που λέει ότι προστατεύει.
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες να ψηφίσουν πάνω σ’ ένα πακέτο διάσωσης το οποίο έχει ήδη εκπνεύσει, και δεν έκρυψε την επιθυμία του να επικρατήσει το «όχι». Το μόνο λογικό συμπέρασμα, που όμως το διαψεύδει ο ίδιος, είναι ότι θέλει να δει την Ελλάδα να εγκαταλείπει το ευρώ. Το διαψεύδει γιατί γνωρίζει ότι αυτό θα ήταν μη δημοφιλές και θα αποτελούσε κολοσσιαίο ρίσκο.
Πιστεύει πως το «όχι» θα του επέτρεπε να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες από θέση ισχύος. Αυτό φανερώνει ένα μουλάρωμα μπροστά στα γεγονότα που ισοδυναμεί με κάτι σαν μαγική σκέψη.
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει ψηφοφόρους, και όλοι οι ομόλογοι του κ. Τσίπρα Ευρωπαίοι πρωθυπουργοί έχουν ήδη τη δική τους δημοκρατική εντολή. Θα αψηφήσουν τη βούληση των ψηφοφόρων τους και θα υποχωρήσουν για να σώσουν το ευρώ; Σχεδόν σίγουρα δεν θα το κάνουν για τον κ. Τσίπρα, με δεδομένη την κονιορτοποίηση της εμπιστοσύνης τους προς το πρόσωπό του τους πέντε τελευταίους μήνες. Ό,τι επομένως και αν λέει, το διαφαινόμενο αποτέλεσμα του «όχι» είναι εντέλει η επιστροφή στη δραχμή.
Αν το εκλογικό σώμα ψηφίσει «ναι», το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι η ένταση της πολιτικής αβεβαιότητας και νέες εκλογές. Η αποχή, τουλάχιστον, αναγνωρίζει σιωπηρά το μάταιο του όλου εγχειρήματος.
Το θεμελιώδες στοιχείο που έχει αγνοήσει ο κ. Τσίπρας είναι η ακραία αδυναμία της Ελλάδας. Αφενός είναι αδύναμη όπως και κάθε άλλη μικρή χώρα, με περιορισμένη ικανότητα να επηρεάσει τους κανόνες της διεθνούς ζωής. Έχει όμως και την πρόσθετη αδυναμία ότι η οικονομία της είναι δυσλειτουργική και το χρέος της συντριπτικό.
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό είναι σχιζοφρενική. Αρέσκεται να τονίζει το ευάλωτο της χώρας καταγγέλλοντας κάποιες ισχυρές σκοτεινές δυνάμεις –τους ντόπιους ολιγάρχες, τους διεθνείς τραπεζίτες και, επίσης, τη Γερμανία. (Μια φορά κι έναν καιρό στην κορυφή αυτής της λίστας βρίσκονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες όμως εσχάτως αναφέρονται λιγότερο.)
Ταυτόχρονα όμως, το κόμμα μιλά για τη δύναμη που μπορεί να έχει η ακηδεμόνευτη λαϊκή εξουσία· το δε άλμα προς τη γνήσια λαϊκή κυριαρχία θα γίνει με την πρωτοπορία σε μια παγκόσμια επανάσταση εναντίον της λιτότητας. Αν δε αυτή αποτύχει, τότε θα γίνει Κούγκι, όπως λένε όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες στην Αθήνα.
Η ρητορική αυτή δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Φέρνει τα σημάδια του περιβάλλοντος στο οποίο διαμορφώθηκε ο κ. Τσίπρας, καθώς μεγάλωνε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τις επόμενες δεκαετίες άνθισε μια φοιτητική κουλτούρα που έχει περί πολλού τον ακτιβισμό και διέβλεπε επαναστατικές προοπτικές σε κάθε σχολική κατάληψη.
Η κουλτούρα αυτή είχε πάθος, γνώριζε μαρξιστική θεωρία, ήταν έντονα φατριαστική και κομματισμένη. Περνούσε ώρες ατέλειωτες στις συνελεύσεις όπου συζητούσε για το τι σήμαιναν για τη δημοκρατία τα πάντα, από τις καντίνες ως τους διορισμούς των καθηγητών. Οι ηγέτες των φοιτητών, έχοντας αναπτύξει εμμονή με την ιστορία της γερμανικής κατοχής, καταβρόχθιζαν τα απομνημονεύματα των ηρώων της Αντίστασης και ονειρεύονταν έναν αγώνα αντάξιο των αγώνων εκείνων.
Κάποιοι από αυτούς τους ακτιβιστές παρέμειναν στην κομματική πολιτική, λιγότεροι ίδρυσαν κοινόβια ή έγιναν αναρχικοί και πολύ λίγοι φλερτάρισαν με την επαναστατική βία. Πολλοί συνέβαλαν σημαντικά στην ανθηρή πολιτιστική και πνευματική σκηνή που σχηματίστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Οι περισσότεροι αποφοίτησαν, βρήκαν δουλειά κι έκαναν οικογένεια. Και κάποιοι είναι τώρα στην κυβέρνηση.
Ο κ. Τσίπρας και οι συνάδελφοί του, αφού υποσχέθηκαν στους ψηφοφόρους τους πράγματα που δεν μπορούν να τηρήσουν, παρουσιάζουν την τωρινή συγκυρία ως την ηρωική στιγμή της γενιάς τους. Ο μπολσεβικισμός κατέρρευσε· η Αντίσταση συνετρίβη. Ίσως όμως, ελπίζουν τώρα, να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ηγηθεί ενός νέου τύπου επαναστατικής νίκης και να καταφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα εναντίον του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
Δεν θα ποντάριζα σε κάτι τέτοιο.
Η τελευταία φορά που η Ελλάδα αθέτησε το χρέος της ήταν το 1932: ακολούθησε μια βραχύβια ανάκαμψη που έπνεε ήδη τα λοίσθια όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αθέτηση του χρέους τότε ήταν μια θετική κίνηση, γιατί όλος ο κόσμος έκανε το ίδιο και γιατί τα πραγματικά κόστη της χρεοκοπίας ήταν χαμηλά.
Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι συνέπειες και τα κόστη θα ήταν πολύ βαρύτερα, οι δυνατότητες μιας ενδογενούς ανάπτυξης πολύ μικρότερες, και πολλά από τα πλεονεκτήματα που σχετίζονται με την Ευρώπη –η Ελλάδα ως ελκυστικός τόπος ξένων επενδύσεων, η εκμετάλλευση της γεωπολιτικής της θέσης και η μετεξέλιξη των αξιών που ήρθε με το άνοιγμα μιας κοινωνίας που πριν από 40 χρόνια ήταν πολύ πιο εσωστρεφής– θα τεθούν σε κίνδυνο.
Χάρη στο απερίσκεπτο αυτό δημοψήφισμα, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη αναταραχή που θα δοκιμάσει τις αντοχές των δημοκρατικών θεσμών που η ίδια θέσπισε μετά το 1974. Η χώρα δεν χρειάζεται μια επιστροφή στις χειρότερες υπερβολές της φοιτητικής πολιτικής κουλτούρας. Ακόμα λιγότερο χρειάζεται την εξημμένη ρητορική του βίαιου αγώνα, της εθνικής καταστροφής και του εμφύλιου πολέμου που έχει διαποτίσει ήδη τον αέρα. Η σωφροσύνη μπορεί ακόμα να επικρατήσει και το «ναι» την Κυριακή μπορεί να οδηγήσει επιτέλους στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας που η χώρα ποτέ δεν είχε από τότε που άρχισε η κρίση. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε αναμένεται περαιτέρω πολιτική πόλωση κι ένα μέλλον αυξανόμενης φτωχοποίησης στο περιθώριο της Ευρώπης.
Ο Mark Mazower είναι καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Columbia.
Mark Mazower, 1 Ιουλίου 2015 (The New York Times)
Το ανθρώπινο κόστος της πεντάχρονης λιτότητας υπήρξε καταστροφικό για την Ελλάδα, αλλά η απόφαση διεξαγωγής δημοψηφίσματος την Κυριακή απλώς θα χειροτερέψει κι άλλο την κατάσταση.
Το μόνο αναμφίβολο καλό, για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, είναι ότι ένωσε το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ, που γινόταν όλο και πιο ανήσυχο καθώς προχωρούσαν οι διαπραγματεύσεις. Μέσα σε μια νύχτα συσπείρωσε την πολιτική του βάση και πήρε πόντους στο εσωτερικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε στη θέση που του αρέσει περισσότερο: να κάνει αντιπολίτευση στην παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Αλλά τι προσέφερε αυτό στη χώρα συνολικά; Το ότι το Σύνταγμα μάλλον αποκλείει τα δημοψηφίσματα για δημοσιονομικά ζητήματα μπορεί να φαίνεται μια νομικίστικη παρωνυχίδα, αναδεικνύει όμως την αρκούντως περιφρονητική στάση της κυβέρνησης απέναντι στους ισχύοντες πολιτικούς θεσμούς. Μιλά για λαϊκή βούληση αλλά επιδεικνύει μια ανησυχητική αδιαφορία για τα δημοκρατικά όργανα και διαδικασίες που λέει ότι προστατεύει.
Ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τους Έλληνες να ψηφίσουν πάνω σ’ ένα πακέτο διάσωσης το οποίο έχει ήδη εκπνεύσει, και δεν έκρυψε την επιθυμία του να επικρατήσει το «όχι». Το μόνο λογικό συμπέρασμα, που όμως το διαψεύδει ο ίδιος, είναι ότι θέλει να δει την Ελλάδα να εγκαταλείπει το ευρώ. Το διαψεύδει γιατί γνωρίζει ότι αυτό θα ήταν μη δημοφιλές και θα αποτελούσε κολοσσιαίο ρίσκο.
Πιστεύει πως το «όχι» θα του επέτρεπε να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες από θέση ισχύος. Αυτό φανερώνει ένα μουλάρωμα μπροστά στα γεγονότα που ισοδυναμεί με κάτι σαν μαγική σκέψη.
Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει ψηφοφόρους, και όλοι οι ομόλογοι του κ. Τσίπρα Ευρωπαίοι πρωθυπουργοί έχουν ήδη τη δική τους δημοκρατική εντολή. Θα αψηφήσουν τη βούληση των ψηφοφόρων τους και θα υποχωρήσουν για να σώσουν το ευρώ; Σχεδόν σίγουρα δεν θα το κάνουν για τον κ. Τσίπρα, με δεδομένη την κονιορτοποίηση της εμπιστοσύνης τους προς το πρόσωπό του τους πέντε τελευταίους μήνες. Ό,τι επομένως και αν λέει, το διαφαινόμενο αποτέλεσμα του «όχι» είναι εντέλει η επιστροφή στη δραχμή.
Αν το εκλογικό σώμα ψηφίσει «ναι», το πιο πιθανό αποτέλεσμα θα είναι η ένταση της πολιτικής αβεβαιότητας και νέες εκλογές. Η αποχή, τουλάχιστον, αναγνωρίζει σιωπηρά το μάταιο του όλου εγχειρήματος.
Το θεμελιώδες στοιχείο που έχει αγνοήσει ο κ. Τσίπρας είναι η ακραία αδυναμία της Ελλάδας. Αφενός είναι αδύναμη όπως και κάθε άλλη μικρή χώρα, με περιορισμένη ικανότητα να επηρεάσει τους κανόνες της διεθνούς ζωής. Έχει όμως και την πρόσθετη αδυναμία ότι η οικονομία της είναι δυσλειτουργική και το χρέος της συντριπτικό.
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό είναι σχιζοφρενική. Αρέσκεται να τονίζει το ευάλωτο της χώρας καταγγέλλοντας κάποιες ισχυρές σκοτεινές δυνάμεις –τους ντόπιους ολιγάρχες, τους διεθνείς τραπεζίτες και, επίσης, τη Γερμανία. (Μια φορά κι έναν καιρό στην κορυφή αυτής της λίστας βρίσκονταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες όμως εσχάτως αναφέρονται λιγότερο.)
Ταυτόχρονα όμως, το κόμμα μιλά για τη δύναμη που μπορεί να έχει η ακηδεμόνευτη λαϊκή εξουσία· το δε άλμα προς τη γνήσια λαϊκή κυριαρχία θα γίνει με την πρωτοπορία σε μια παγκόσμια επανάσταση εναντίον της λιτότητας. Αν δε αυτή αποτύχει, τότε θα γίνει Κούγκι, όπως λένε όλο και περισσότερο τους τελευταίους μήνες στην Αθήνα.
Η ρητορική αυτή δεν εμφανίστηκε από το πουθενά. Φέρνει τα σημάδια του περιβάλλοντος στο οποίο διαμορφώθηκε ο κ. Τσίπρας, καθώς μεγάλωνε στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τις επόμενες δεκαετίες άνθισε μια φοιτητική κουλτούρα που έχει περί πολλού τον ακτιβισμό και διέβλεπε επαναστατικές προοπτικές σε κάθε σχολική κατάληψη.
Η κουλτούρα αυτή είχε πάθος, γνώριζε μαρξιστική θεωρία, ήταν έντονα φατριαστική και κομματισμένη. Περνούσε ώρες ατέλειωτες στις συνελεύσεις όπου συζητούσε για το τι σήμαιναν για τη δημοκρατία τα πάντα, από τις καντίνες ως τους διορισμούς των καθηγητών. Οι ηγέτες των φοιτητών, έχοντας αναπτύξει εμμονή με την ιστορία της γερμανικής κατοχής, καταβρόχθιζαν τα απομνημονεύματα των ηρώων της Αντίστασης και ονειρεύονταν έναν αγώνα αντάξιο των αγώνων εκείνων.
Κάποιοι από αυτούς τους ακτιβιστές παρέμειναν στην κομματική πολιτική, λιγότεροι ίδρυσαν κοινόβια ή έγιναν αναρχικοί και πολύ λίγοι φλερτάρισαν με την επαναστατική βία. Πολλοί συνέβαλαν σημαντικά στην ανθηρή πολιτιστική και πνευματική σκηνή που σχηματίστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Οι περισσότεροι αποφοίτησαν, βρήκαν δουλειά κι έκαναν οικογένεια. Και κάποιοι είναι τώρα στην κυβέρνηση.
Ο κ. Τσίπρας και οι συνάδελφοί του, αφού υποσχέθηκαν στους ψηφοφόρους τους πράγματα που δεν μπορούν να τηρήσουν, παρουσιάζουν την τωρινή συγκυρία ως την ηρωική στιγμή της γενιάς τους. Ο μπολσεβικισμός κατέρρευσε· η Αντίσταση συνετρίβη. Ίσως όμως, ελπίζουν τώρα, να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ηγηθεί ενός νέου τύπου επαναστατικής νίκης και να καταφέρει ένα αποφασιστικό χτύπημα εναντίον του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
Δεν θα ποντάριζα σε κάτι τέτοιο.
Η τελευταία φορά που η Ελλάδα αθέτησε το χρέος της ήταν το 1932: ακολούθησε μια βραχύβια ανάκαμψη που έπνεε ήδη τα λοίσθια όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η αθέτηση του χρέους τότε ήταν μια θετική κίνηση, γιατί όλος ο κόσμος έκανε το ίδιο και γιατί τα πραγματικά κόστη της χρεοκοπίας ήταν χαμηλά.
Τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Οι συνέπειες και τα κόστη θα ήταν πολύ βαρύτερα, οι δυνατότητες μιας ενδογενούς ανάπτυξης πολύ μικρότερες, και πολλά από τα πλεονεκτήματα που σχετίζονται με την Ευρώπη –η Ελλάδα ως ελκυστικός τόπος ξένων επενδύσεων, η εκμετάλλευση της γεωπολιτικής της θέσης και η μετεξέλιξη των αξιών που ήρθε με το άνοιγμα μιας κοινωνίας που πριν από 40 χρόνια ήταν πολύ πιο εσωστρεφής– θα τεθούν σε κίνδυνο.
Χάρη στο απερίσκεπτο αυτό δημοψήφισμα, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε μια μεγάλη αναταραχή που θα δοκιμάσει τις αντοχές των δημοκρατικών θεσμών που η ίδια θέσπισε μετά το 1974. Η χώρα δεν χρειάζεται μια επιστροφή στις χειρότερες υπερβολές της φοιτητικής πολιτικής κουλτούρας. Ακόμα λιγότερο χρειάζεται την εξημμένη ρητορική του βίαιου αγώνα, της εθνικής καταστροφής και του εμφύλιου πολέμου που έχει διαποτίσει ήδη τον αέρα. Η σωφροσύνη μπορεί ακόμα να επικρατήσει και το «ναι» την Κυριακή μπορεί να οδηγήσει επιτέλους στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας που η χώρα ποτέ δεν είχε από τότε που άρχισε η κρίση. Αν δεν συμβεί αυτό, τότε αναμένεται περαιτέρω πολιτική πόλωση κι ένα μέλλον αυξανόμενης φτωχοποίησης στο περιθώριο της Ευρώπης.
Ο Mark Mazower είναι καθηγητής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Columbia.
panadeli
¥
Χθες βράδυ έσπευσα να γράψω κάποια εμβόλια για το μικρό, καθώς όπως μου είπε η παιδίατρος τα εμβόλια είναι τα πρώτα φάρμακα που βρίσκονται σε έλλειψη όταν υπάρχει πρόβλημα - πράγμα που μου επιβεβαίωσαν και τα φαρμακεία που επισκέφτηκα. Ευτυχώς εκτελούνται ακόμα από κάποια οι συνταγές του ΕΟΠΥΥ. Αισθάνθηκα μεγάλη ανακούφιση που τα βρήκα και σκέφτηκα πώς θα νιώσει ο επόμενος γονιός που θα πάει να τα βρει και δεν θα τα καταφέρει, και αμέσως μετά αισθάνθηκα ζώο.
Welcome to the jungle.
Welcome to the jungle.
Για να μην θεωρηθεί ότι αποφεύγω να απαντήσω, ας δηλώσω εδώ ότι θα ήθελα να κάνω μια μικρή διακοπή από την Λεξιλογία.
Θα μου επιτρέψεις λοιπόν να μην απαντήσω αυτήν την στιγμή. Θα επανέλθω κάποια άλλη στιγμή με το τι εκλαμβάνω σαν διασκεδαστικό και τι είδους διαχωρισμούς κάνω ανάμεσα στο αστείο ενός πράγματος και στις σοβαρές του προεκτάσεις.
Αφελής ερώτηση: Γιατί έκλεισαν οι τράπεζες και δεν έμειναν ανοιχτές με περιορισμό στις αναλήψεις; Αν έμεναν ανοιχτές, δεν θα είχαμε ουρές στα ΑΤΜ και όλο και κάποιοι αφελείς θα έκαναν καταθέσεις και πληρωμές - έσοδα που τώρα χάνονται. Οι μόνοι λόγοι που μπορώ να σκεφτώ είναι τεχνικοί (αν για κάποιο λόγο δεν μπορεί να επιβληθεί περιορισμός αναλήψεων στα ταμεία) ή ασφάλειας (ίσως φοβήθηκαν επεισόδια μεταξύ καταθετών και προσωπικού), αλλά κανένα από τα δύο δεν φαίνεται πιθανό. Μήπως ήταν απλά ένα τεράστιο λάθος;
Νομίζω ότι οι λόγοι ασφάλειας ήταν το κλειδί.