Βάλε ένα "οι προηγούμενοι" μετά το "έκαναν".
Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
Βάλε ένα "οι προηγούμενοι" μετά το "έκαναν".
Marinos
¥
Κατά την άποψή μου (ξέρω ότι θα διαφωνήσετε), αν συνεχίσουν μ' αυτή τη λογική οι λεγόμενοι εταίροι μισή ντροπή δική μας και μισή δική τους: θα αποδειχθεί ότι είχαν δίκιο όσοι έλεγαν (με τελευταία την κυρία Γκρούκμαν) ότι θέλουν απλώς να ρίξουν την κυβέρνηση (και άδικο όσοι έλεγαν, όπως εγώ ή ο π2, ότι όλη αυτή η σύγκρουση είναι εκατέρωθεν διαπραγματευτικά δωράκια για να σερβιριστεί ένα ακόμα μίνι μνημόνιο). Αυτός που θεωρεί τον Σύριζα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εν τω γεννάσθαι θα έχει τότε την ερμηνεία ότι η συνήθης κοντοφθαλμία της γερμανικής πολιτικής, αφού κατάφερε να κάψει όλο το πολιτικό προσωπικό της στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, καίει και τη δυνατότητα να πριμοδοτήσει ένα σοσιαλδημοκρατικό ξεφούσκωμα της "πρώτης φοράς αριστερά" προκειμένου να επιβάλει την σκληρή γραμμή των δημοσιονομικών πλεονασμάτων που μόνο τη Γερμανία (για λίγο ακόμα) ωφελεί.
Δηλαδή η συνέπεια της ρήξης θα είναι να πέσει η κυβέρνηση της ΠΦΑ;
Δεν είναι λογικό αυτό όμως για μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με βάση δύο κύρια σημεία: (1) ότι θα πετύχει (πολύ) περισσότερα με τη διαπραγμάτευσή της και (2) δεν θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ;
Δεν είναι λογικό αυτό όμως για μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με βάση δύο κύρια σημεία: (1) ότι θα πετύχει (πολύ) περισσότερα με τη διαπραγμάτευσή της και (2) δεν θα βγάλει τη χώρα από το ευρώ;
Πάντως εξακολουθώ να μην έχω γίνει σοφότερος για το τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η «ρήξη» σύμφωνα με το κυβερνητικό σκεπτικό.
Και ως προς αυτό, τι ή ποιος ακριβώς εμποδίζει την κυβέρνηση να κυβερνήσει; Ο Σόιμπλε; Μα δεν τρέμει αυτός για το 1 τρις ευρώ που θα πάθει ζημιά η ευρωζώνη αν μας διώξουν ή αποχωρήσουμε περήφανα μόνοι μας;
Marinos
¥
Δεν εξαρτάται μόνο από το κυβερνητικό σκεπτικό (αν υπάρχει τέτοιο). Δεν διάβασες την κυρία Γκρούκμαν; Να σου συστήσω ένα φόρουμ...
Marinos
¥
Κάτι τελευταίο: παρατηρώ μια επιμονή στο ότι η ελληνική κυβέρνηση α) δεν ξέρει καλά-καλά τι κάνει, β) δεν έχει ειλικρινείς προθέσεις κλπ. Δεν βλέπω να προβληματίζεται κανείς αν η γερμανική ή η ισπανική για παράδειγμα τηρούν αυτές τις προϋποθέσεις. Το θεωρείτε αυτονόητο, απλώς και μόνο επειδή είναι Ευρωπαίοι; (με το Ε ακόμα πιο κεφαλαίο, ει δυνατόν...)
Δεν τολμώ να το ψάξω, γι' αυτό ας μου πει κάποιος αν ισχύει ότι το ΔΝΤ άλλαξε τις απαιτήσεις του γιατί έκαναν λάθος σε έναν υπολογισμό κι αντί για 800 εκατομμύρια εξοικονόμηση βρήκαν ότι τελικά είναι 200.
Εξακολουθώ να μην γίνομαι σοφότερος όμως ως προς το περιεχόμενο της ρήξης κατά την κυβέρνηση...
Και όσο δεν ενοποιείται ακόμη περισσότερο η Ευρώπη και οι θεσμοί της, την όποια κριτική μου στη γερμανική και την ισπανική κυβέρνηση δεν μπορώ να την επικυρώσω με την ψήφο μου, άρα δεν ξέρω ποια πρακτική αξία έχει.
Και όσο δεν ενοποιείται ακόμη περισσότερο η Ευρώπη και οι θεσμοί της, την όποια κριτική μου στη γερμανική και την ισπανική κυβέρνηση δεν μπορώ να την επικυρώσω με την ψήφο μου, άρα δεν ξέρω ποια πρακτική αξία έχει.
Είναι (και θα είναι) πολύ σοβαρά τα πράγματα και έχουν γίνει πολύ σοβαρά λάθη, απ’ όλους. Το σύνολο (επιμένω: το σύνολο) του πολιτικού συστήματος έχει ζαλίσει τον κόσμο με τα ψέματα που έχει πει και τα λάθη που έχει κάνει. Επειδή είμαι υπέρ του πολιτικού συστήματος, πιστεύω ότι το ίδιο πρέπει να δείξει σοβαρότητα και να βρει λύση μακριά από τις πολυποίκιλες κομματικές αφηγήσεις και σκοπιμότητες — και τις απίστευτες απίστευτες βλακείες (αυτολογοκρίθηκα)! Άλλος ένας γύρος εκλογών και άλλος ένας γύρος παραμυθιών θα κάνουν τα πράγματα δέκα φορές χειρότερα. Να κάτσουν σ’ ένα τραπέζι, και να τους κλειδώσουμε εκεί μέσα μέχρι να βρουν το δρόμο της χώρας, αλλιώς να αφήσουν εκεί τα κοκαλάκια τους.
Τι εννοείς "πρακτική αξία"; Ας πούμε ποια πρακτική αξία έχει η κριτική στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ ή στην ΠΑΕ ΟΦΗ όσον αφορά το ελληνικό πρωτάθλημα; Το θέτω σαν παραλληλισμό, γιατί η Γερμανία και η Ισπανία δεν είναι τίποτα άσχετες χώρες, είναι συμμέλη μας στην ΕΕ και οι αποφάσεις τους (και οι εσωτερικές και οι εξωτερικές) επηρεάζουν όλην την ένωση, άρα κι εμάς. Μας αφορά άμεσα το πώς χειρίζονται την κατάσταση.
pidyo
New member
Αν μείνουμε στο επίπεδο της γυμνής ερμηνείας των δεδομένων (αφαιρέσουμε δηλαδή τον δεοντολογικό, αξιολογικό και ιδεολογικό θόρυβο από την ερμηνεία αυτή, στο βαθμό του εφικτού), αν συμπεριλάβουμε στα δεδομένα αυτά την άλλη πλευρά, όπως υποχρεωτικά, επιμένω, πρέπει να κάνουμε, και με την απαραίτητη υποσημείωση ότι ως ελληνική πλευρά ορίζω τον στενό κύκλο γύρω από τον Τσίπρα (θα επανέλθω στο θέμα) και ως ευρωπαϊκή τον πυρήνα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου) υπάρχουν, από τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης και εξής, τα εξής σενάρια:
1. Κυβέρνηση και πιστωτές επιθυμούν κατά βάση να αποφύγουν το διαζύγιο, επειδή κρίνουν ότι αυτό είναι το αντικειμενικό συμφέρον τους. Και οι δύο πλευρές όμως έχουν απόλυτη ανάγκη, βάσει των πολιτικών υπολογισμών και δεσμεύσεών τους να αποφύγουν τη λύση αυτή παρά μόνο ότι δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για μη λύση. Για τη μεν ελληνική πλευρά οι πολιτικοί αυτοί υπολογισμοί οφείλονται κυρίως στην ανάγκη να εμπεδωθεί στο εσωτερικό κομματικό ακροατήριο η αίσθηση της αναγκαστικής συμφωνίας και να εμπεδωθεί στο ευρύτερο ακροατήριο του εκλογικού σώματος η αίσθηση «δεν κάναμε ό,τι υποσχεθήκαμε, αλλά δείτε πόσο διαπραγματευτήκαμε και δείτε ότι τώρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι».
2. Η ευρωπαϊκή πλευρά επιθυμεί κατά βάση τη συμφωνία, επιθυμεί δηλαδή την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, όπως όπως, και οι λόγοι της επιθυμίας της είναι αδιάφοροι. Η ελληνική πλευρά όμως δεν επιθυμούσε ποτέ μια ευρωπαϊκή λύση, επιθυμούσε εξαρχής μια ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την έξοδο από αυτούς. Ο διακηρυγμένος σε όλους τους τόνους φιλευρωπαϊσμός της είναι υποκριτικός, στόχο είχε μόνο την πολιτική ηγεμονία σε ένα ταλαιπωρημένο εκλογικό σώμα και η μακρόσυρτη διαδικασία των πέντε μηνών στοχεύει στην εμπέδωση στο εκλογικό σώμα της αίσθησης «δεν πάει άλλο με την Ευρώπη, πάμε γι' άλλα, μόνοι μας».
3. Για την ελληνική πλευρά ισχύει ό,τι στο σενάριο 1, η ευρωπαϊκή πλευρά όμως επιδιώκει επί της ουσίας την έξοδο της Ελλάδας από το ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, θεωρώντας ότι το στένεμα των ορίων θα συνοδευτεί από βάθεμα της ευρωπαϊκής ενότητας, ότι το οικονομικό ρίσκο είναι λελογισμένο, ότι το γεωπολιτικό διακύβευμα όχι τόσο σημαντικό όσο η προοπτική της πραγματικής ευρωπαϊκής ενοποίησης την οποία η απομάκρυνση του απολωλότος θα διευκολύνει.
4. Ισχύει το σενάριο 1 αλλά μία ή και οι δύο πλευρές είναι διατεθειμένες να σεβαστούν τους πολιτικούς τους παίζοντας το παιχνίδι της χρονικά οριακής συμφωνίας μέχρι τη λογική του συνέπεια: αν δεν ικανοποιηθούν πολιτικά, είναι (η μία ή και οι δύο πλευρές) να επιτρέψουν το Graccident.
Έχω επανειλημμένα εξηγήσει γιατί νομίζω ότι ερμηνευτικά το σενάριο 1 ανταποκρίνεται καλύτερα στα πραγματικά δεδομένα (αφήνοντας δηλαδή κατά μέρος ρητορικές κορώνες, πολιτικούς ελιγμούς, και λογής λογής πείσματα) και γιατί το σενάριο 2 δεν ανταποκρίνεται σε αυτά. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι μια απολύτως πρακτική παράμετρος. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει κάποιο κρυφό σχέδιο εξόδου από την ευρωζώνη από την κυβέρνηση (όχι στα χαρτιά, τέτοια ασφαλώς υπάρχουν, πραγματικό, πρακτικό σχέδιο εξόδου, με συγκεκριμένα βήματα), μάλλον δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με τον μηχανισμό του δημοσίου τον τελευταίο χρόνο, τουλάχιστον. Είναι τέτοια η υποστελέχωση, ιδίως σε επιτελικά στελέχη, και η γενικότερη αρρυθμία του δημοσίου, που προσωπικά μόνο ως σενάριο για μια απολαυστική κωμωδία μπορώ να φανταστώ το ενδεχόμενο να διεκπεραιώσει ο σημερινός κρατικός μηχανισμός μια μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα με όλες τις δομικές αλλαγές που αυτή απαιτεί. Αν προσθέσει κανείς στην εξίσωση και πολιτικές αλλαγές όπως υπαινίσσεται ο δόκτορας, η κωμωδία τείνει ακόμη περισσότερο προς το slapstick. Και δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο πρωθυπουργός και ο στενός κύκλος των παρ' αυτώ υπουργών δεν το γνωρίζουν αυτό.
Το ερμηνευτικό (σε θεωρητικό επίπεδο) και πραγματικό (για μας τους δύσμοιρους που πρέπει να αποφασίσουμε αν χρειαζόμαστε λίγο ρευστό στο σπίτι από Δευτέρα που μπορεί να είναι κλειστές οι τράπεζες) πρόβλημα του σεναρίου 1 είναι ότι η επαλήθευση ή διάψευσή του απαιτεί σαφή γνώση του χρονικού σημείου στο οποίο δεν υπάρχει άλλο περιθώριο (και για τις δύο πλευρές) καθυστέρησης της συμφωνίας. Δεν μιλάω μόνο για το φαινόμενο του Grexit Monday που προαναγγέλλεται σταθερά κάθε Παρασκευή εδώ και εβδομάδες, αλλά και για την απρόβλεπτη θεσμική ελαστικότητα που μπορεί να υπάρξει και δεν είναι εύκολο για μας τους αδαείς να διακρίνουμε. Ακόμη κι εγώ που απέφευγα να ορίσω συγκεκριμένο χρονικό σημείο 0, ήμουν περίπου βέβαιος ότι αυτή η Κυριακή είναι το σημείο αυτό. Κι όμως, πάλι διαβάζω για λογής λογής παραθυράκια. Μπορεί να έχουμε στάση πληρωμών προς το ΔΝΤ αλλά όχι χρεωκοπία, μπορεί να υπάρχουν χρήματα (έτσι εκτιμά το ΔΝΤ) να πληρωθεί η δόση στο ΔΝΤ ακόμη και χωρίς συμφωνία, μπορεί να μπουν περιορισμοί στις τράπεζες και να χάσουμε τη θερινή διακοπή της γερμανικής βουλής, αλλά να έχουμε τη συμφωνία που απαιτεί το σενάριο σε κάποιες εβδομάδες, μετά από πολύ πόνο και ακόμη περισσότερη καταστροφή. Τρέχα γύρευε. Απελπίστηκα και δεν ξέρω ποιο είναι το σημείο 0 που θα με επιβεβαιώσει ή θα με διαψεύσει. Δεν ξέρω αν έχω μεταφέρει εδώ την προφητεία (από τον Γενάρη του 2015) γνωστού μου, παλαιού αριστερού με γνώση προσώπων και πραγμάτων, αλλά απομακρυσμένο εδώ και καιρό από τα πολιτικά δρώμενα, ότι δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση η κυβέρνηση Τσίπρα να επιδιώξει έξοδο από την ευρωζώνη αλλά ούτε και η παραμικρή περίπτωση να υπογράψει συμφωνία προτού δούμε κλειστές τράπεζες και άλλα ωραία φρούτα. (Σκοπίμως έγραψα εδώ «κυβέρνηση Τσίπρα» γιατί ο Σύριζα παίζει όλο και μικρότερο πραγματικό ρόλο και αυτό είναι το κύριο παράπονο πολλών κομματικών μελών, όταν τουλάχιστον μιλάνε ελεύθερα· στην πραγματικότητα, ελάχιστοι γνωρίζουν τις επιδιώξεις και τις δράσεις του στενού ηγετικού κύκλου). Με άλλα λόγια, κοντός ψαλμός αλληλούια, αλλά πόσο κοντός είναι αυτός ο ψαλμός τέλος πάντων;
Το άλλο πρόβλημα είναι ότι οι κινήσεις της ευρωπαϊκής πλευράς τις τελευταίες μέρες μοιάζει να ταιριάζουν καλύτερα με το σενάριο 4, ή ακόμη και με το σενάριο 3. Αλλά εξάντλησα ήδη τα διαθέσιμα σεντόνια με όλα τα παραπάνω οπότε σταματάω εδώ.
panadeli
¥
Εγώ προσωπικά δεν θα το πω. Κατά τη γνώμη μου, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ο ελληνικός λαός ψήφισε σαφώς ρήξη. Ή μάλλον ψήφισε «και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο», αλλά επειδή αυτό δεν γίνεται, στην πράξη ψήφισε «πάμε να τα κάνουμε λίμπα στην Ευρώπη και ό,τι βγει». Δηλαδή ρήξη. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ψήφο στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αθροιστικά πιάνουν 41%, αλλά και στην ψήφο σε καθαρά αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ κλπ. Συνολικά, γύρω στο 55% του εκλογικού σώματος ψήφισε υπέρ της εθνικής υπερηφάνειας και της σκληρής διαπραγμάτευσης που θα ταπεινώσει τους κακούς Ευρωπαίους. Πρόκειται πιθανώς για τους ίδιους ανθρώπους που δήλωναν σε δημοσκόπηση της GPO, έναν μήνα πριν τις εκλογές, ότι μπροστά στο ενδεχόμενο ρήξης θα υποχωρήσουν οι Ευρωπαίοι και όχι εμείς (χωρίς πλάκα, το 59% των ερωτηθέντων είχε αυτή τη συλλογική πλάνη). Έκαναν προφανώς λάθος, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Έτσι ψήφισαν και πρέπει να λουστούν την απόφασή τους. Και εμείς μαζί τους.
Τώρα, αν ο Τσίπρας δεν θέλει να μείνει στα βιβλία της ιστορίας ως ο πρωθυπουργός που φυγομαχώντας έβγαλε την Ελλάδα από την Ευρώπη (διότι αυτό ακριβώς θα κάνει αν επιχειρήσει την υπερήφανη απόδραση δια των εκλόγων), έχει τη δυνατότητα να κάνει το εξής απλό: Να φέρει στη Βουλή την τελική πρόταση που υπάρχει στο τραπέζι με τους δανειστές (αυτή δηλαδή που θα συζητηθεί στο αυριανό Γιούρογκρουπ), και να πει καθαρά: «Η πρόταση αυτή είναι οδυνηρή, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το πρόγραμμά μας, αλλά είναι το καλύτερο που καταφέραμε να πετύχουμε. Όλα αυτά που λέγαμε προεκλογικά (ούτε μία στο εκατομμύριο κλπ) αποδείχθηκαν εκτός πραγματικότητας. Κάναμε λάθος. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Η εναλλακτική επιλογή αντί της παρούσας συμφωνίας είναι η ανοιχτή ρήξη, με αθέτηση πληρωμών και πιθανή έξοδο από την Ευρωζώνη. Ως εκ τούτου, προτείνω την υπερψήφιση της συμφωνίας. Ο καθένας είναι ελεύθερος να ψηφίσει ανάλογα με τη συνείδησή του. Αν η συμφωνία υπερψηφιστεί από τη Βουλή αλλά ταυτόχρονα χαθεί η δεδηλωμένη, θα διαλύσω την παρούσα κυβέρνηση και θα προτείνω τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης με κορμό τις δυνάμεις που υπερψήφισαν τη συμφωνία». Αν λοιπόν η συμφωνία καταψηφιστεί από Καμμένους, Λαφαζάνηδες, Λαπαβίτσες και Μιχελογιαννάκηδες, ας επιστρέψουν όλοι αυτοί στον φυσικό τους χώρο, την αντιπολίτευση, και ας σχηματιστεί κυβέρνηση με τη φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι (αν και εφόσον, βέβαια, προκύπτει κυβερνητική πλειοψηφία). Μια χαρά, συνταγματικά και δημοκρατικά. Ούτε εκλογές κάθε λίγο και λιγάκι ούτε υπερήφανες εξόδους ούτε άλλες μπούρδες.
Από την άλλη, αν ο Τσίπρας ταχθεί υπέρ της ρήξης, τότε οφείλει και πάλι να το πει καθαρά και να φέρει την πρόταση των δανειστών στη Βουλή, βγάζοντας έναν παρόμοιο λόγο, υπέρ της ρήξης αυτή τη φορά: «Η πρόταση των δανειστών είναι καταστροφική και δεν μπορούμε να τη δεχτούμε, ακόμη και αν οδηγηθούμε σε άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από την Ευρωζώνη. Προτιμότερη η εθνική υπερηφάνεια από την ταπεινωτική παραμονή στο ευρώ». Και σε περίπτωση που η Βουλή πράγματι ψηφίσει υπέρ της ρήξης (πράγμα πολύ πιθανό, καθώς στις αντιευρωπαϊκές ψήφους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα προστεθούν και οι ψήφοι του ΚΚΕ και της ΧΑ), τότε ρήξη. Έχω πλήρη επίγνωση του τι γράφω —και να ξέρετε ότι στο ενδεχόμενο ρήξης με τρομάζει πολύ λιγότερο η κατακόρυφη πτώση που θα προκύψει στο βιοτικό μας επίπεδο και πολύ περισσότερο το γεγονός ότι θα αφεθεί ελεύθερος ο υφέρπων φασισμός ανθρώπων όπως ο Φίλης, ο Βούτσης, η Κωνσταντοπούλου, ο Σκουρλέτης, ο Λεουτσάκος και ένα σωρό άλλοι, οι οποίοι θα σπεύσουν να εξαπολύσουν ένα κυνήγι μαγισσών χωρίς προηγούμενο κατά του εσωτερικού εχθρού στον οποίον θα χρεώσουν όλα τα δεινά που θα έχουν προκαλέσει οι ίδιοι. Όλα αυτά όμως δεν αναιρούν το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός ψήφισε Φίλη, Βούτση, Κωνσταντοπούλου, Σκουρλέτη και Λεουτσάκο. Δεν μου αρέσει, αλλά έτσι έκανε.
Κατά την δική μου γνώμη, αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Ο λαός ψήφισε να πάνε στα τσακίδια οι ΝΔΠΑΣΟΚοι. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
SBE
¥
Για αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει το δημοψήφισμα.
Αν το δημοψήφισμα δείξει ότι ο λαός δεν επιθυμεί ρήξη, η κυβέρνηση μπορεί να παραιτηθεί ή μπορεί να δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει την απόφαση του λαού.
panadeli
¥
Δεν ψήφισε μόνο να φύγουν κάποιοι. Ψήφισε να έρθουν και κάποιοι άλλοι.
Εξάλλου, ένα κάρο πασόκους έχει μαζέψει ο Σύριζας.
SBE
¥
Εμένα δεν με ενδιαφέρει τί είναι οι άλλοι ή τί προθέσεις έχουν, με ενδιαφέρει μόνο τί γίνεται στις διαπραγματεύσεις.
Σε μια διαπραγμάτευσή θεωρείς ότι η άλλη πλευρά θα εξασφαλίσει με κάθε τρόπο τα συμφέροντά της, όπως κάνεις κι εσύ, άλλωστε.
Από κει και πέρα δεν έχει νόημα να χάνουμε το χρόνο μας να τα σούρνουμε στην άλλη πλευρά (στις άλλες 18 πλευρές) γιατί:
α. δεν μπορούμε να παρακολουθούμε 18 πλευρές και να τις ξέρουμε μέσα- έξω
β. δεν εκλέγουμε την άλλη πλευρά, εκλέγουμε μόνο τη δική μας.
γ. η ενασχόληση με το αν είναι ηθική η όχι η άλλη πλευρά μεταφέρει τη συζήτηση σε συναισθηματισμούς και εν συνεχεία σε λαϊκισμούς κλπ. Αντί να κοιτάζουμε τί κάνουμε εμείς, κλαιγόμαστε για τους άλλους.
*κι αυτό ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το χωνέψω όταν έκανα μαθήματα διαπραγμάτευσης στο πανεπιστήμιο, αλλά είναι αλήθεια.
Ε, κάποιοι θα έρχονταν, νομοτελειακά.
Επειδή δεν έχω ξεχάσει ακόμη τον διάσημο ΥπΟικ μας και σπουδαίο θεωρητικό των παιγνίων να προτρέπει τους οπαδούς του στην Κρήτη «να είσαστε μαζί μας και στη ρήξη, όμως», και επειδή ο π/θ ακόμη δεν τον έχει απολύσει, άρα τον περιβάλλει με εμπιστοσύνη, αυτό σημαίνει ότι σε όλη τη διαπραγμάτευση υπάρχει από την πλευρά μας η εναλλακτική της «ρήξης», αγνώστων λοιπών στοιχείων και περιεχομένου.
Θα αρχίσω να μοιάζω εμμονικός, αλλά τελικά δεν έχω καταλάβει από τα όσα έχουν γραφτεί ποια είναι η θέση της κυβέρνησης ως προς το περιεχόμενο της έννοιας αυτής της ρήξης. Αν το ανέφερε κάποιος και χάθηκε μέσα στο κείμενό του, τον παρακαλώ να το επαναλάβει, απλά και ξεκάθαρα. Ρήξη στα πλαίσια της παρούσας διαπραγμάτευσης σημαίνει ότι (α), (β) (γ) κλπ.
Προφανώς, αυτά που έγραψε ο π2, για το γελοίον του επιχειρήματος να επιδιώξεις γενναίες εξόδους με τον παρόντα δημόσιο μηχανισμό ισχύουν στο άρτιο. Μια τέτοια ρήξη θα οδηγούσε σε πλήρη ισοπέδωση τη χώρα, όμως όπως μας έχουν εξηγήσει ήδη θεωρητικοί του εγχειρήματος, «μετά από μερικές δυσκολίες τα πράγματα θα βελτιωθούν». Άλλωστε, οι βολικοί υπεύθυνοι για τα τότε βάσανα του λαού είναι ήδη γνωστοί από τώρα: οι ξένοι (all time classic), οι προηγούμενοι (ομοίως), οι τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού, τα λουμπουτέν, τα ύποπτα στικάκια κ.ο.κ. Όμως εξίσου γελοίο δεν ήταν το επιχείρημα ότι το δημοκρατικά εκλεγμένο ποντίκι που βρυχάται θα επέβαλε τις διαθέσεις του σε δεκαοκτώ εξίσου δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις πολλαπλάσιων πολιτών --χάνοντας καθοδόν και τη νωπότητα της εντολής του από ακόμη πιο νωπές και πιο ποντικοκτόνες εντολές; Σε τι εμπόδισε αυτή η γελοιότητα το θέατρο που παρακολουθούμε εδώ και πέντε μήνες;
Δεν θα κάνω καν τον κόπο να παραθέσω πηγές, είναι γνωστά νομίζω τα όσα κυκλοφορούν από υπουργικά και βουλευτικά και κομματικά χείλη και γραφίδες. Ούτε θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί γίνονται πιο κατανοητά σε ένα τέτοιο πλαίσιο διάφορα φαινόμενα που κάποιοι προτιμούν να θεωρούν γραφικά, ακόμη και όταν προέρχονται από θεσμικά ασυνήθιστες προελεύσεις.
Από την άλλη, υπάρχει και το σκεπτικό ότι όλα εντάσσονται στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων και ότι ο Ντράγκι θα κυνηγάει την Τρίτη το πρωί την αειθαλή και ακατάβλητη Ελλάδα κρατώντας δισεκατομμύρια ELA-τα στις χούφτες του και φωνάζοντάς μας: «Στάσου, μύγδαλα!»
Τι να πω.... Μακάρι και αμήν και πότε.
Θα αρχίσω να μοιάζω εμμονικός, αλλά τελικά δεν έχω καταλάβει από τα όσα έχουν γραφτεί ποια είναι η θέση της κυβέρνησης ως προς το περιεχόμενο της έννοιας αυτής της ρήξης. Αν το ανέφερε κάποιος και χάθηκε μέσα στο κείμενό του, τον παρακαλώ να το επαναλάβει, απλά και ξεκάθαρα. Ρήξη στα πλαίσια της παρούσας διαπραγμάτευσης σημαίνει ότι (α), (β) (γ) κλπ.
Προφανώς, αυτά που έγραψε ο π2, για το γελοίον του επιχειρήματος να επιδιώξεις γενναίες εξόδους με τον παρόντα δημόσιο μηχανισμό ισχύουν στο άρτιο. Μια τέτοια ρήξη θα οδηγούσε σε πλήρη ισοπέδωση τη χώρα, όμως όπως μας έχουν εξηγήσει ήδη θεωρητικοί του εγχειρήματος, «μετά από μερικές δυσκολίες τα πράγματα θα βελτιωθούν». Άλλωστε, οι βολικοί υπεύθυνοι για τα τότε βάσανα του λαού είναι ήδη γνωστοί από τώρα: οι ξένοι (all time classic), οι προηγούμενοι (ομοίως), οι τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού, τα λουμπουτέν, τα ύποπτα στικάκια κ.ο.κ. Όμως εξίσου γελοίο δεν ήταν το επιχείρημα ότι το δημοκρατικά εκλεγμένο ποντίκι που βρυχάται θα επέβαλε τις διαθέσεις του σε δεκαοκτώ εξίσου δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις πολλαπλάσιων πολιτών --χάνοντας καθοδόν και τη νωπότητα της εντολής του από ακόμη πιο νωπές και πιο ποντικοκτόνες εντολές; Σε τι εμπόδισε αυτή η γελοιότητα το θέατρο που παρακολουθούμε εδώ και πέντε μήνες;
Δεν θα κάνω καν τον κόπο να παραθέσω πηγές, είναι γνωστά νομίζω τα όσα κυκλοφορούν από υπουργικά και βουλευτικά και κομματικά χείλη και γραφίδες. Ούτε θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί γίνονται πιο κατανοητά σε ένα τέτοιο πλαίσιο διάφορα φαινόμενα που κάποιοι προτιμούν να θεωρούν γραφικά, ακόμη και όταν προέρχονται από θεσμικά ασυνήθιστες προελεύσεις.
Από την άλλη, υπάρχει και το σκεπτικό ότι όλα εντάσσονται στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων και ότι ο Ντράγκι θα κυνηγάει την Τρίτη το πρωί την αειθαλή και ακατάβλητη Ελλάδα κρατώντας δισεκατομμύρια ELA-τα στις χούφτες του και φωνάζοντάς μας: «Στάσου, μύγδαλα!»
Τι να πω.... Μακάρι και αμήν και πότε.