Attachments
-
11403090_866162953436824_4126416025252378436_n.jpg
Δημοψήφισμα: Grexit ή Syriza exit;
- Thread starter nickel
- Start date
Χαριτωμένο. :)
Η ουσία αυτού που θέλω να πω είναι ότι ο λαός ψηφίζει με βάση το κριτήριό του για το τι είναι καλύτερο -όταν δεν χρηματίζεται και δεν του υπόσχονται ευθέως θέσεις και ρουσφέτια- κι αυτό το καλύτερο θα το εντοπίσει ακούγοντας τις αντιμαχόμενες πλευρές και βλέποντας ποιος τον πείθει περισσότερο. Γιατί δεν έχει τις γνώσεις ούτε τον χρόνο για να ψάξει τι απ' αυτά που λέει η παράταξη άλφα είναι υπερβολή, τι διαστρέβλωση και τι ξεκάθαρο ψέμα.
Πάρε λόγου χάρη το περίφημο πλεόνασμα του 2013, που ακούστηκαν όλων των ειδών τα νούμερα και μας έφαγαν τα αφτιά με το μπόνους που θα έδιναν από το υποτιθέμενο πλεόνασμα. Ποιος κάθισε να σκεφτεί ότι αυτό το μπόνους ήταν στην πραγματικότητα δανεικά, γιατί το συνολικό έλλειμμα του 2013 ήταν κοντά στο 13% του ΑΕΠ, το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρωζώνη, αν θυμάμαι καλά.
Για να πιάσω δυο μόνο παραδείγματα από την δυσκολία του λαού να αποφασίσει με βάση τεχνικά κριτήρια για το ποιος θα κυβερνήσει, ας υποθέσουμε ότι έχουμε δυο παρατάξεις και θα πιάσω μόνο δυο θέματα διαφοράς ανάμεσά τους. Η παράταξη Α λέει ότι μπορούμε να έχουμε πλεονάσματα για πολλά χρόνια στην σειρά και ότι θα θεσπίσει μπόνους εργατικότητας στο δημόσιο, για να αυξήσει την παραγωγικότητα. Η παράταξη Β λέει ότι δεν μπορούμε να έχουμε πλεονάσματα για πολλά χρόνια κι ότι τα μπόνους παραγωγικότητας έχουν μικρή συνάφεια με την αύξηση παραγωγικότητας.
Πώς θα επιλέξει ο λαός; Θα κάτσει να διαβάσει papers για το ποιος έχει δίκιο; Κι αν ψάξει τι θα καταλάβει από τα εξαιρετικά δύσκολα τεχνικά κείμενα; Πώς θα διαχωρίσει τα αξιόπιστα απ' τα αναξιόπιστα papers; Όχι, ο λαός θα επιλέξει με βάση ποιος τον πείθει περισσότερο με τα επιχειρήματά του και με βάση την "κοινή λογική". Π.χ. η κοινή λογική λέει όντως ότι το μπόνους παραγωγικότητας αυξάνει την παραγωγικότητα, αλλά τις προάλλες ο Ζαζ έφερε στοιχεία για το αντίθετο (οι ποινές αντιπαραγωγικότητας αυξάνουν την παραγωγικότητα περισσότερο).
Ούτε ξέρει ο κόσμος αν έχει δίκιο η παράταξη Α ή η Β στο θέμα με τα πλεονάσματα. Χρειάζονται τεχνικές γνώσεις για κάτι τέτοιο, οπότε πάλι θα επιλέξει με βάση το τι θεωρεί πιο λογικό και ποιος τον πείθει περισσότερο, παρότι η απάντηση βρίσκεται εδώ, με την μορφή λογιστικής ταυτότητας.
Το ίδιο λοιπόν θα κάνει και για το δημοψήφισμα. Δεν θα κάτσει να εξετάσει τις συνέπειες των μέτρων ούτε καν να κατανοήσει τι λένε τα μέτρα αλλά θα συνεκτιμήσει τι λένε οι πολιτικοί της χώρας του, οι πολιτικοί των άλλων χωρών που εμπλέκονται, οι οικονομολόγοι που εκφράζουν άποψη και η προσωπική τους θέαση για τα πράγματα, οι αγωνίες τους, οι φόβοι τους και το ένστικτό τους.
Η ουσία αυτού που θέλω να πω είναι ότι ο λαός ψηφίζει με βάση το κριτήριό του για το τι είναι καλύτερο -όταν δεν χρηματίζεται και δεν του υπόσχονται ευθέως θέσεις και ρουσφέτια- κι αυτό το καλύτερο θα το εντοπίσει ακούγοντας τις αντιμαχόμενες πλευρές και βλέποντας ποιος τον πείθει περισσότερο. Γιατί δεν έχει τις γνώσεις ούτε τον χρόνο για να ψάξει τι απ' αυτά που λέει η παράταξη άλφα είναι υπερβολή, τι διαστρέβλωση και τι ξεκάθαρο ψέμα.
Πάρε λόγου χάρη το περίφημο πλεόνασμα του 2013, που ακούστηκαν όλων των ειδών τα νούμερα και μας έφαγαν τα αφτιά με το μπόνους που θα έδιναν από το υποτιθέμενο πλεόνασμα. Ποιος κάθισε να σκεφτεί ότι αυτό το μπόνους ήταν στην πραγματικότητα δανεικά, γιατί το συνολικό έλλειμμα του 2013 ήταν κοντά στο 13% του ΑΕΠ, το δεύτερο υψηλότερο στην Ευρωζώνη, αν θυμάμαι καλά.
Για να πιάσω δυο μόνο παραδείγματα από την δυσκολία του λαού να αποφασίσει με βάση τεχνικά κριτήρια για το ποιος θα κυβερνήσει, ας υποθέσουμε ότι έχουμε δυο παρατάξεις και θα πιάσω μόνο δυο θέματα διαφοράς ανάμεσά τους. Η παράταξη Α λέει ότι μπορούμε να έχουμε πλεονάσματα για πολλά χρόνια στην σειρά και ότι θα θεσπίσει μπόνους εργατικότητας στο δημόσιο, για να αυξήσει την παραγωγικότητα. Η παράταξη Β λέει ότι δεν μπορούμε να έχουμε πλεονάσματα για πολλά χρόνια κι ότι τα μπόνους παραγωγικότητας έχουν μικρή συνάφεια με την αύξηση παραγωγικότητας.
Πώς θα επιλέξει ο λαός; Θα κάτσει να διαβάσει papers για το ποιος έχει δίκιο; Κι αν ψάξει τι θα καταλάβει από τα εξαιρετικά δύσκολα τεχνικά κείμενα; Πώς θα διαχωρίσει τα αξιόπιστα απ' τα αναξιόπιστα papers; Όχι, ο λαός θα επιλέξει με βάση ποιος τον πείθει περισσότερο με τα επιχειρήματά του και με βάση την "κοινή λογική". Π.χ. η κοινή λογική λέει όντως ότι το μπόνους παραγωγικότητας αυξάνει την παραγωγικότητα, αλλά τις προάλλες ο Ζαζ έφερε στοιχεία για το αντίθετο (οι ποινές αντιπαραγωγικότητας αυξάνουν την παραγωγικότητα περισσότερο).
Ούτε ξέρει ο κόσμος αν έχει δίκιο η παράταξη Α ή η Β στο θέμα με τα πλεονάσματα. Χρειάζονται τεχνικές γνώσεις για κάτι τέτοιο, οπότε πάλι θα επιλέξει με βάση το τι θεωρεί πιο λογικό και ποιος τον πείθει περισσότερο, παρότι η απάντηση βρίσκεται εδώ, με την μορφή λογιστικής ταυτότητας.
Το ίδιο λοιπόν θα κάνει και για το δημοψήφισμα. Δεν θα κάτσει να εξετάσει τις συνέπειες των μέτρων ούτε καν να κατανοήσει τι λένε τα μέτρα αλλά θα συνεκτιμήσει τι λένε οι πολιτικοί της χώρας του, οι πολιτικοί των άλλων χωρών που εμπλέκονται, οι οικονομολόγοι που εκφράζουν άποψη και η προσωπική τους θέαση για τα πράγματα, οι αγωνίες τους, οι φόβοι τους και το ένστικτό τους.
Ναι, αλλά δεν τις ψηφίζει με αμπεμπαμπλόμ ούτε με σειρά προτεραιότητας. Τις ψηφίζει με κριτήριο ποιος θα τα διαχειριστεί καλύτερα, πράγμα που θεωρητικά και τεχνικά δεν μπορεί να κάνει αν δεν κατανοεί τα ζητήματα. Αυτός είναι εντελώς διαφορετικός τρόπος από τον οποίον λειτουργούμε στην ανάθεση όλων των υπόλοιπων εργασιών. Όταν π.χ. αναθέτεις σε έναν τεχνικό να σου φτιάξει κάτι, μπορεί να μην κατέχεις τις τεχνικές λεπτομέρειες της εργασίας, όμως μπορείς να κρίνεις αν ο τεχνικός λέει βλακείες ή όχι γιατί έχεις μια πιο χειροπιαστή ιδέα για την δουλειά που του αναθέτεις. Εκτός πια κι αν έχεις μηδενική σχέση με το αντικείμενο.
Γενικά, πώς ξέρεις ποιος είναι πιο ικανός να διαχειριστεί το Χ τεχνικό θέμα αν δεν ξέρεις τίποτα για το Χ τεχνικό θέμα;
Γι΄αυτό και τα δημοψηφίσματα έχουν απλά και σαφή ερωτήματα όπου καθένας μπορεί να καταλάβει σχετικά εύκολα το ζήτημα και να τοποθετηθεί με ένα ναι ή ένα όχι. Και ειλικρινά είναι πολύ λίγα πια τα θέματα που δεν είναι τόσο περίπλοκα. Ακόμη και το θέμα Βασιλεία vs Δημοκρατία θα ήταν σήμερα πολύ πιο περίπλοκο (ποια βασιλεία, ποιος τύπος δημοκρατίας) από ό,τι όταν έγινε το μοναδικό μάλλον σοβαρό δημοψήφισμα που έγινε ποτέ στη χώρα.
Επομένως, κάθε δημοψήφισμα που έχει σχέση με ευρωπαϊκά θέματα αν μεν είναι νομισματικό ανάγεται (στις σημερινές συνθήκες μας) άμεσα στο ευρώ ή δραχμή (και επειδή έξοδος από το ευρώ μπορεί να γίνει μόνο με έξοδο από την ΕΕ) ανάγεται στο μέσα ή έξω από την ΕΕ.
Επομένως, κάθε δημοψήφισμα που έχει σχέση με ευρωπαϊκά θέματα αν μεν είναι νομισματικό ανάγεται (στις σημερινές συνθήκες μας) άμεσα στο ευρώ ή δραχμή (και επειδή έξοδος από το ευρώ μπορεί να γίνει μόνο με έξοδο από την ΕΕ) ανάγεται στο μέσα ή έξω από την ΕΕ.
Στρατούλης: Πώς προσπαθεί να πείσει συνταξιούχο να ψηφίσει όχι στο δημοψήφισμα [βίντεο]
Πηγή: http://www.iefimerida.gr/news/21426...sei-ohi-sto-dimopsifisma-vinteo#ixzz3eNDlZA1v
Πηγή: http://www.iefimerida.gr/news/21426...sei-ohi-sto-dimopsifisma-vinteo#ixzz3eNDlZA1v
Με δουλεύεις τώρα ή δεν έχεις καμιά συναίσθηση τι λες; Όταν αναθέτω σ' έναν τεχνικό να μου φτιάξει κάτι, όπως λες, του δείχνω προφανώς εμπιστοσύνη ότι ξέρει το αντικείμενο. Όταν ο τεχνικός πρέπει να αποφασίσει πώς θα λύσει το πρόβλημα που του ανέθεσα, δεν ρωτάει τη δική μου γνώμη! Επειδή εγώ δεν ξέρω, είπαμε! Σ' αυτόν το ανέθεσα! Η ανάθεση στον τεχνικό είναι οι εκλογές. Αναθέσαμε στην κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματά μας. Το δημοψήφισμα είναι να ρωτάει εμένα ο τεχνικός πώς να κάνει τη δουλειά του.
Αμάν, τα επιχειρήματά σου είναι σκέτη τρολιά, βρε αδερφέ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιείς τι γράφεις.
Δεν διαφωνώ, αντιθέτως θεωρώ ότι για να είναι όσο πιο ουσιώδες το δημοψήφισμα είναι υπεύθυνη η πολιτεία να ενημερώσει τους πολίτες από πολύ πιο πριν (μήνες κατά προτίμηση) για το πλήρες αντικείμενο του δημοψηφίσματος, να προτρέψει τους πολίτες να ψάξουν και να αναλύσουν το θέμα, να τους κατευθύνει στις κατάλληλες πηγές και γενικά να φροντίσει να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε ο πολίτης να είναι όσο πιο καλά και βαθιά ενημερωμένος γίνεται για το ζήτημα του δημοψηφίσματος, ώστε η επιλογή του να γίνει στην βάση της ορθολογικής κρίσης.
Αλλά... δεν υπάρχει η λέξη ορθολογισμός στο ελληνικό λεξιλόγιο (εμ.. όχι κυριολεκτικά). Οπότε όλο το παραπάνω είναι κατά τι ουτοπικό.
Χαλάρωσε. Παράδειγμα:
Τα windows σου χάλασαν. Έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε μερικούς τεχνικούς. Στο παρελθόν ο ένας απ' αυτούς σού έκανε ζημιά και φέρνεις εμένα. Έρχομαι και σου λέω ότι άρπαξε ο boot sector και λύνεται με ένα απλό fixboot/fixmbr, αλλά υπάρχει μια περίπτωση να χάσεις τα δεδομένα σου. Μπορείς επίσης να κάνεις επανεγκατάσταση των windows, πράγμα που θα σβήσει μεν το partition σου, αλλά δεν θα χάσεις τα αρχεία που έχεις στο άλλο partition.
Αυτή είναι η ερώτηση που σου κάνω εγώ ο τεχνικός. Εσύ καλείσαι να απαντήσεις. Στο τηλέφωνο μιλάς με τον άλλον τεχνικό και σου λέει ότι το fixmbr θα σβήσει σίγουρα τα αρχεία σου και να επιλέξεις την επανεγκατάσταση (κατά προτίμηση να με διώξεις και να αφήσεις αυτόν να την κάνει).
Έχει δίκιο ο Έλλη. Το θέμα είναι εξαιρετικά περίπλοκο, αλλά η κυβέρνηση έχει αρκετές μέρες να το εξηγήσει και να το απλοποιήσει. Από τη μια μεριά, υπάρχει το σχέδιο των θεσμών, το οποίο βαφτίζεται ΚΑΚΟ. Δεν χρειάζεται να μελετήσει κανείς λεπτομέρειες, δεν χρειάζεται να καταλάβουμε τι είναι τα ισοδύναμα. Στο κάτω κάτω ούτε η κυβέρνηση ασχολήθηκε να τα καταλάβει όλον αυτό τον καιρό. Το κλειδί ήταν «τέρμα στη λιτότητα». Αυτό έλεγε μέχρι που αναγκάστηκε να κάτσει να εξειδικεύσει στην ισοσκέλιση του προϋπολογισμού. Και τότε χρειάστηκε να μπει η υπογραφή Τσίπρα κάτω από 47 περίπλοκες σελίδες που θα έκαναν το κόμμα και την κυβέρνηση από δυο χωριά. Τώρα, με το εφεύρημα του δημοψηφίσματος, πετυχαίνει συσπείρωση εναντίον του εξωτερικού και του εσωτερικού εχθρού με την απλότητα (και την απατηλότητα) των προεκλογικών συνθημάτων. Ας αναρωτηθούμε και τι θέλει να την κάνει αυτή τη συσπείρωση.
Και για να μη χάνετε χρόνο διαβάζοντας μακροσκελή τεχνικά κείμενα, ορίστε:
Να τι σημαίνει ΟΧΙ (Κατά την Αυγή)
ΟΧΙ στους εκβιασμούς και στα τελεσίγραφα
ΟΧΙ στην κοινωνική χρεοκοπία
ΟΧΙ στα Μνημόνια και στη λιτότητα
http://www.avgi.gr/article/5658183/oxi
Άρα το ΝΑΙ είναι:
ΝΑΙ στους εκβιασμούς και στα τελεσίγραφα
ΝΑΙ στην κοινωνική χρεοκοπία
ΝΑΙ στα Μνημόνια και στη λιτότητα
Απλά πράγματα.
Να τι σημαίνει ΟΧΙ (Κατά την Αυγή)
ΟΧΙ στους εκβιασμούς και στα τελεσίγραφα
ΟΧΙ στην κοινωνική χρεοκοπία
ΟΧΙ στα Μνημόνια και στη λιτότητα
http://www.avgi.gr/article/5658183/oxi
Άρα το ΝΑΙ είναι:
ΝΑΙ στους εκβιασμούς και στα τελεσίγραφα
ΝΑΙ στην κοινωνική χρεοκοπία
ΝΑΙ στα Μνημόνια και στη λιτότητα
Απλά πράγματα.
Ας το απλοποιήσω κι εγώ.
Όχι σημαίνει:
Όχι στο χάος
Όχι στην αβεβαιότητα
Όχι σε άλλους πέντε μήνες ηλίθιων διαπραγματεύσεων (το πιο υπεραισιόδοξο σενάριο)
Ναι σημαίνει:
Ναι στην διατήρηση της ηρεμίας στην Ευρώπη
Ναι στο τέλος του θεάτρου
Ναι στα σημεία που είναι σωστά στο κείμενο (για τα άδικα κομμάτια τα ξαναλέμε αφού επανέλθει η ηρεμία)
Όχι σημαίνει:
Όχι στο χάος
Όχι στην αβεβαιότητα
Όχι σε άλλους πέντε μήνες ηλίθιων διαπραγματεύσεων (το πιο υπεραισιόδοξο σενάριο)
Ναι σημαίνει:
Ναι στην διατήρηση της ηρεμίας στην Ευρώπη
Ναι στο τέλος του θεάτρου
Ναι στα σημεία που είναι σωστά στο κείμενο (για τα άδικα κομμάτια τα ξαναλέμε αφού επανέλθει η ηρεμία)
Διαβάζω σχόλια νεαρών ατόμων στο ΦΒ, που με μεγάλη πλειοψηφία υποστηρίζουν το όχι. Λέει κάποια κοπελιά που ισχυρίζεται ότι «έχει μελετήσει πολιτική επιστήμη και πολιτική οικονομία επί σειρά ετών»: "Εγκληματικό είναι να υποστηρίζεις αντισυνταγματικά μέτρα βίαιης φτωχοποίησης. Εγκληματικό είναι να αδιαφορείς για τις ουρές στον οαεδ και να προωθείς σενάρια ουρών σε ΑΤΜ".
Ας προσπεράσουμε τα "σενάρια ουρών στα ΑΤΜ" που κατατάσσει το νεαρό αυτό άτομο στην κατηγορία delusional, και πάμε στη «βίαιη φτωχοποίηση». Θα είναι newspeak για τη χρεοκοπία, μάλλον. Λες και όταν χρεοκοπεί κάποιος, είτε είναι άτομο, είτε εταιρεία, είτε κράτος, η "φτωχοποίηση" γίνεται σιγά-σιγά, για να μη σου έρθουν όλα απότομα. Πρώτα σου κόβουν τις καθημερινές εξόδους στα κλαμπ, μετά σου κόβουν τις επισκέψεις στο Mall, μετά σου κόβουν το μηνιαίο μανικιούρ-πεντικιούρ, και κάποια στιγμή φτάνεις στην έσχατη φτωχοποίηση να μην μπορείς να αγοράσεις το καινούργιο iPhone και αναγκάζεσαι, ω της φρίκης, να μείνεις με το παλιό.
Τελικά, έχουμε φτιάξει τη νέα γενιά που μας αξίζει.
Ας προσπεράσουμε τα "σενάρια ουρών στα ΑΤΜ" που κατατάσσει το νεαρό αυτό άτομο στην κατηγορία delusional, και πάμε στη «βίαιη φτωχοποίηση». Θα είναι newspeak για τη χρεοκοπία, μάλλον. Λες και όταν χρεοκοπεί κάποιος, είτε είναι άτομο, είτε εταιρεία, είτε κράτος, η "φτωχοποίηση" γίνεται σιγά-σιγά, για να μη σου έρθουν όλα απότομα. Πρώτα σου κόβουν τις καθημερινές εξόδους στα κλαμπ, μετά σου κόβουν τις επισκέψεις στο Mall, μετά σου κόβουν το μηνιαίο μανικιούρ-πεντικιούρ, και κάποια στιγμή φτάνεις στην έσχατη φτωχοποίηση να μην μπορείς να αγοράσεις το καινούργιο iPhone και αναγκάζεσαι, ω της φρίκης, να μείνεις με το παλιό.
Τελικά, έχουμε φτιάξει τη νέα γενιά που μας αξίζει.
Μηδενίζεις.:)
SBE
¥
Καλά που το καταλάβατε όσοι είσαστε γονείς.
Εμείς που τρώμε στη μάπα τα δικά σας, όμως...
SBE
¥
Λοιπόν, για να επανέρθω:
Αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος με το που έμαθε για δημοψήφισμα πανικοβλήθηκε με την ιδέα ότι μπορεί να βγούμε από την ΕΕ, τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Από την άλλη, αισθάνομαι ότι ζω στιγμές δεκαετίας του ’80. Πόλωση, πόλωση και πόλωση.
Οι γνωστοί μου που είναι νεοφώτιστοι του ΣΥΡΙΖΑ (πρώην ΠΑΣΟΚ-ΝΔ- άλλο κόμμα που πήγαν πρώτη φορά αριστερά) έχουν μετατραπεί σε αλητεία το τελευταίο πεντάμηνο και τώρα από προχτές το έχουν παραξηλώσει. Υποψιάζομαι ότι η καφρίλα προϋπήρχε και είναι η κλασική καφρίλα του Έλληνα οπαδού, απλά δεν είχε βρει τρόπο να εκδηλωθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Οι γνωστοί μου που δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη βλέπω να συζητάνε ότι πρέπει να κατέβουνε στους δρόμους κλπ κλπ, γιατί αισθάνονται αποκλεισμένοι από το δημόσιο λόγο.
Κάπου στη μέση είμαστε οι υπόλοιποι. Χτες το απόγευμα είχαμε μαζευτεί μια παρέα Έλληνες για καφέ και διαπίστωσα π.χ. ότι δεν έχω μόνο εγώ γονείς που είναι στόκοι στα οικονομικά. Υπήρχε κι άλλος που οι γονείς του αρνούνταν να βγάλουν τα λεφτά τους από τις ελληνικές τράπεζες και όποτε τους έλεγε να τα βγάλουν έξω η απάντηση ήταν «όλα θα πάνε καλά, όλα είναι σώου και θα τελειώσει».
Γκρινιάξαμε επίσης για το ότι οι Έλληνες του εξωτερικού, τουλάχιστον της ΕΕ που μας καίει, για μια ακόμα φορά δεν έχουμε δικαίωμα ψήφου.
Γκρινιάξαμε για την ασάφεια και την αοριστολογία του δημοψηφίσματος. Θα μειωθούν οι συντάξεις αν ψηφίσω ΝΑΙ. ΟΚ, πόσο; Κι αν ψηφίσω Όχι, πόσο θα μειωθούν;
Είχαμε και μια Ολλανδέζα στην παρέα, η οποία έδειχνε μεγάλη κατανόηση στις επιδρομές στα σουπερμάρκετ. Οι Ολλανδοί στον πόλεμο πείνασαν, οπότε ξέρουν από τέτοια.
Πίσω στο σπίτι, συγκρίνω τις ειδήσεις από Ελλάδα (Ναυτεμπορική κυρίως) με τις ειδήσεις από τα πρακτορεία κι αναρωτιέμαι γιατί ο πρωθυπουργός μιλάει για «μέγιστη ντροπή για τη δημοκρατική παράδοση της Ε.Ε», αφού με βάση ό,τι λένε τα ξένα πρακτορεία εγώ δεν βλέπω τίποτα που να δίνει αφορμή για τέτοιες δηλώσεις (κι έχω δουλέψει σαν παραγωγός ειδήσεων, οπότε ξέρω να διαβάζω τις ειδήσεις). Τελικά ποιος δουλεύει ποιον;
Απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα δεν πήρα, οπότε μένω κι εγώ με τις απορίες της Όλι, αν και διαφωνώ με μερικά από αυτά που γράφει.
Άντε, καλή βδομάδα, χωρίς μετρητά. Ευκαιρία να πληρώνετε με τις κάρτες σας.
Αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος με το που έμαθε για δημοψήφισμα πανικοβλήθηκε με την ιδέα ότι μπορεί να βγούμε από την ΕΕ, τότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος.
Από την άλλη, αισθάνομαι ότι ζω στιγμές δεκαετίας του ’80. Πόλωση, πόλωση και πόλωση.
Οι γνωστοί μου που είναι νεοφώτιστοι του ΣΥΡΙΖΑ (πρώην ΠΑΣΟΚ-ΝΔ- άλλο κόμμα που πήγαν πρώτη φορά αριστερά) έχουν μετατραπεί σε αλητεία το τελευταίο πεντάμηνο και τώρα από προχτές το έχουν παραξηλώσει. Υποψιάζομαι ότι η καφρίλα προϋπήρχε και είναι η κλασική καφρίλα του Έλληνα οπαδού, απλά δεν είχε βρει τρόπο να εκδηλωθεί τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Οι γνωστοί μου που δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη βλέπω να συζητάνε ότι πρέπει να κατέβουνε στους δρόμους κλπ κλπ, γιατί αισθάνονται αποκλεισμένοι από το δημόσιο λόγο.
Κάπου στη μέση είμαστε οι υπόλοιποι. Χτες το απόγευμα είχαμε μαζευτεί μια παρέα Έλληνες για καφέ και διαπίστωσα π.χ. ότι δεν έχω μόνο εγώ γονείς που είναι στόκοι στα οικονομικά. Υπήρχε κι άλλος που οι γονείς του αρνούνταν να βγάλουν τα λεφτά τους από τις ελληνικές τράπεζες και όποτε τους έλεγε να τα βγάλουν έξω η απάντηση ήταν «όλα θα πάνε καλά, όλα είναι σώου και θα τελειώσει».
Γκρινιάξαμε επίσης για το ότι οι Έλληνες του εξωτερικού, τουλάχιστον της ΕΕ που μας καίει, για μια ακόμα φορά δεν έχουμε δικαίωμα ψήφου.
Γκρινιάξαμε για την ασάφεια και την αοριστολογία του δημοψηφίσματος. Θα μειωθούν οι συντάξεις αν ψηφίσω ΝΑΙ. ΟΚ, πόσο; Κι αν ψηφίσω Όχι, πόσο θα μειωθούν;
Είχαμε και μια Ολλανδέζα στην παρέα, η οποία έδειχνε μεγάλη κατανόηση στις επιδρομές στα σουπερμάρκετ. Οι Ολλανδοί στον πόλεμο πείνασαν, οπότε ξέρουν από τέτοια.
Πίσω στο σπίτι, συγκρίνω τις ειδήσεις από Ελλάδα (Ναυτεμπορική κυρίως) με τις ειδήσεις από τα πρακτορεία κι αναρωτιέμαι γιατί ο πρωθυπουργός μιλάει για «μέγιστη ντροπή για τη δημοκρατική παράδοση της Ε.Ε», αφού με βάση ό,τι λένε τα ξένα πρακτορεία εγώ δεν βλέπω τίποτα που να δίνει αφορμή για τέτοιες δηλώσεις (κι έχω δουλέψει σαν παραγωγός ειδήσεων, οπότε ξέρω να διαβάζω τις ειδήσεις). Τελικά ποιος δουλεύει ποιον;
Απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα δεν πήρα, οπότε μένω κι εγώ με τις απορίες της Όλι, αν και διαφωνώ με μερικά από αυτά που γράφει.
Άντε, καλή βδομάδα, χωρίς μετρητά. Ευκαιρία να πληρώνετε με τις κάρτες σας.
«Ε.Ε., η μόνη ουτοπία που λειτουργεί»
Ματέι Βιζνιέκ (Ρουμανο-Γάλλος) : «Παρά τα σοβαρά προβλήματά της, η Ευρώπη συνεχίζει να έχει τον ρόλο του ηγέτη της δημοκρατίας στον κόσμο. Είναι ένας χώρος όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμα υπόκεινται σε νόμους, υπάρχουν ακόμη κοινωνικά πλεονεκτήματα που δεν έχουν καταστραφεί. Το κράτος του δικαίου λειτουργεί».
Από εδώ.
Πιδύε, συμφωνώ σε όλα και πλειοδοτώ. Πολύ σωστά διέβλεψες τη διάκριση μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης (ως οργανισμού) και Ενωμένης Ευρώπης (ως οράματος). Το πώς θα συγκλίνουν τα δύο είναι το ζητούμενο. Πώς θα γεφυρωθεί το δημοκρατικό έλλειμμα, πώς θα διαμορφωθεί ο ευρωπαϊκός Δήμος. Αλλά αν είναι να γίνει κάτι, θα γίνει, πολύ φυσικά, μέσα στους κόλπους του μορφώματος Ε.Ε., όχι έξω από αυτό. Χτίζοντας συμμαχίες (ξεχάστηκε το παλιό σύνθημα «Η Ευρώπη των λαών κόντρα στην Ευρώπη των κρατών»;) με στρατηγική στόχευση, όχι με τσαμπουκάδες, ζουρνάδες και νταούλια. Και θα είναι ασυγχώρητη ακρισία να έχουμε μείνει εμείς απ' έξω διά του αυτοαποκλεισμού μας. Θα είναι χειρότερο από έγκλημα, θα είναι λάθος.