Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να κάνει το ΚΚΕ παρέα σ' αυτή την πρωτοβουλία μόνο με τη Χρυσή Αυγή. Το ενδεχόμενο το σκέφτηκαν;
Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να κάνει το ΚΚΕ παρέα σ' αυτή την πρωτοβουλία μόνο με τη Χρυσή Αυγή. Το ενδεχόμενο το σκέφτηκαν;
SBE
¥
Ωχ, ωχ, τί θα πειτε δηλαδή για τον Τσάρλι Μπρούκερ;
Μωρέ δεν πα να πειτε ό,τι θέλετε, εγώ γέλασα με τον pay-you-lator, με το Bond, I expect you to yield κλπ κλπ
(και μετά σχολίασε τις 50 αποχρώσεις και ήταν νομίζω το καλύτερο επεισόδιο μεχρι στιγμής, γέλιο μέχρι δακρύων για εμάς τις αγγλοχιουμοοροσυνηθισμένες ψυχές)
Μωρέ δεν πα να πειτε ό,τι θέλετε, εγώ γέλασα με τον pay-you-lator, με το Bond, I expect you to yield κλπ κλπ
(και μετά σχολίασε τις 50 αποχρώσεις και ήταν νομίζω το καλύτερο επεισόδιο μεχρι στιγμής, γέλιο μέχρι δακρύων για εμάς τις αγγλοχιουμοοροσυνηθισμένες ψυχές)
SBE
¥
Ακολουθώντας τις οδηγίες του Ζαζ (ή μήπως του Δαεμάνου; )περί Hola έχω λύσει αυτό το προβλημα. Βλέπω τα παντα, παντού. Υπάρχει και άλλη λύση.
Κλείνω την παρένθεση με ενα απόσπασμα για τις 50 αποχρώσεις: The main character is an S&M fanatic called Christian Grey. Already people are asking when will moderate Christians condemn his campaign of violence?
Κλείνω την παρένθεση με ενα απόσπασμα για τις 50 αποχρώσεις: The main character is an S&M fanatic called Christian Grey. Already people are asking when will moderate Christians condemn his campaign of violence?
Costas
¥
Πολύ καλά κάνει το κατά τα άλλα σταλινοδρακουλιάρικο ΚΚΕ:
«Κατάργηση των Μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015 και των εφαρμοστικών τους νόμων -Καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των μνημονίων» ήταν ο τίτλος της πρότασης που είχε συζητηθεί τον Οκτώβριο του 2012 στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής.
Τότε η πρόταση είχε καταψηφιστεί από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που είχαν την πλειοψηφία, και ως εκ τούτου δεν είχε εισαχθεί προς συζήτηση στην Ολομέλεια. Μάλιστα, την πρόταση του ΚΚΕ είχε υπερψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πρέπει να κάνουν όλοι μόκο για να μην τσαλακωθεί η εικόνα του απατεώνα Τσίπρα; Το ότι ο απατεώνας προσγειώθηκε στις θέσεις που κι εγώ ασπάζομαι, σημαίνει πως δεν είναι απατεώνας;
«Κατάργηση των Μνημονίων, του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015 και των εφαρμοστικών τους νόμων -Καταγγελία των δανειακών συμβάσεων που έχουν ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή των μνημονίων» ήταν ο τίτλος της πρότασης που είχε συζητηθεί τον Οκτώβριο του 2012 στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής.
Τότε η πρόταση είχε καταψηφιστεί από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που είχαν την πλειοψηφία, και ως εκ τούτου δεν είχε εισαχθεί προς συζήτηση στην Ολομέλεια. Μάλιστα, την πρόταση του ΚΚΕ είχε υπερψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Πρέπει να κάνουν όλοι μόκο για να μην τσαλακωθεί η εικόνα του απατεώνα Τσίπρα; Το ότι ο απατεώνας προσγειώθηκε στις θέσεις που κι εγώ ασπάζομαι, σημαίνει πως δεν είναι απατεώνας;
Costas
¥
Εκτενής σχολιασμός της λίστας Βαρουφάκη από τον Σαμαρά. Ξεχώρισα ένα σημείο, που θα ήθελα να 'ξερα τι ισχύει:
Τέλος, το email Βαρουφάκη έχει και σημεία που δείχνουν στοιχειώδη άγνοια των βασικών δημοσιονομικών μεγεθών: Για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι, αν εξαιρέσει κανείς μισθούς και συντάξεις, οι μη μισθολογικές δαπάνες του κράτους φτάνουν το 56% του συνόλου των δαπανών. Κι από εκεί θα υπάρξουν, υποτίθεται, περιθώρια μεγάλων περικοπών. Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίστροφη: Μισθοί και συντάξεις, που καταβάλλονται και μέσω ασφαλιστικών ταμείων και ΚΑΠ, ξεπερνούν το 70% του τακτικού Προϋπολογισμού! Άρα οι μη μισθολογικές δαπάνες είναι περίπου οι μισές απ’ αυτές που υπολογίζει το σχέδιο Βαρουφάκη…
Τέλος, το email Βαρουφάκη έχει και σημεία που δείχνουν στοιχειώδη άγνοια των βασικών δημοσιονομικών μεγεθών: Για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι, αν εξαιρέσει κανείς μισθούς και συντάξεις, οι μη μισθολογικές δαπάνες του κράτους φτάνουν το 56% του συνόλου των δαπανών. Κι από εκεί θα υπάρξουν, υποτίθεται, περιθώρια μεγάλων περικοπών. Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίστροφη: Μισθοί και συντάξεις, που καταβάλλονται και μέσω ασφαλιστικών ταμείων και ΚΑΠ, ξεπερνούν το 70% του τακτικού Προϋπολογισμού! Άρα οι μη μισθολογικές δαπάνες είναι περίπου οι μισές απ’ αυτές που υπολογίζει το σχέδιο Βαρουφάκη…
SBE
¥
Αν αυτό ισχύει, τότε οι προτάσεις όντως γράφτηκαν με τη λαγάνα στο στόμα και το μάτι θολό μετά τη μέθη της καύσης του καρνάβαλου.
Αλλά και γι' αυτό υπάρχει δικαιολογία, την είδα να κυκλοφορεί στο FB προχτές: χρειάζεται τουλάχιστον ένα τρίμηνο για να ενημερωθεί ένας υπουργός και να αρχίσει η κυβέρνηση να λειτουργεί κανονικά. Αυτός που το έλεγε δεν σκέφτηκε ότι τότε κάθε φορά που έχουμε εκλογές ή ανασχηματισμό η χώρα μένει ακυβέρνητη τρεις μήνες ή ότι τα δημοσιονομικά της χώρας δεν είναι τίποτα επτασφράγιστα μυστικά.
Αλλά και γι' αυτό υπάρχει δικαιολογία, την είδα να κυκλοφορεί στο FB προχτές: χρειάζεται τουλάχιστον ένα τρίμηνο για να ενημερωθεί ένας υπουργός και να αρχίσει η κυβέρνηση να λειτουργεί κανονικά. Αυτός που το έλεγε δεν σκέφτηκε ότι τότε κάθε φορά που έχουμε εκλογές ή ανασχηματισμό η χώρα μένει ακυβέρνητη τρεις μήνες ή ότι τα δημοσιονομικά της χώρας δεν είναι τίποτα επτασφράγιστα μυστικά.
Μέχρι εκεί που έχω προλάβει να διαβάσω ήταν το μοναδικό σημείο που μου φάνηκε εντελώς καινούργιο. Ελπίζω, τώρα που μπήκε στο διάλογο, να δούμε κανένα στοιχείο.
Costas
¥
Νά και ο σχολιασμός της λίστας Βαρουφάκη από το ΠΑΣΟΚ.
Χμμμ, ο Βαρουφάκης μιλάει επί του συνόλου των δαπανών (και δεν ξέρω καν τι μπορεί να υπολογίζει εκεί μέσα) και ο Σαμαράς για τον τακτικό προϋπολογισμό, άρα δεν είναι καθόλου απίθανο να έχουν δίκιο ή κάτι σαν δίκιο και οι δύο τους.
Κατά πάσα πιθανότητα το ΚΚΕ ξαναφέρνει την πρόταση ακριβώς για να την πει στην νέα κυβέρνηση και να δείξει αυτό που έλεγε απ' την αρχή, ότι δηλαδή είναι κενά λόγια η αντιμνημονιακή τους αντιπολίτευση και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να συνεργαστούν μαζί τους.
Για το 2014, οι δαπάνες προϋπολογίστηκαν στα 67 δις, εκ των οποίων 61 δις είναι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού. Μισθοί, συντάξεις, κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη αθροιζόμενα δίνουν 37,5 δις, το οποίο είναι το 56% των 67 δις. Δεν έχω χρόνο να μπω σε λεπτομέρειες αυτήν την στιγμή.
pidyo
New member
Απ' όλον τον ειδησεογραφικό ορυμαγδό των ημερών, εγώ θα ήθελα να σχολιάσω μόνο μια πτυχή, με λεξιλογική χροιά αλλά κατά βάση βαθιά καφκική σε πολιτικό επίπεδο.
Ο άτυπος σύμβουλος, στενός συνεργάτης και φίλος του ΥπΟικ Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ έγραψε ένα ενδιαφέρον κείμενο για να υποστηρίξει ότι η συμφωνία με το Eurogroup δεν ήταν τόσο ταπεινωτική ήττα για την ελληνική πλευρά όσο θεωρήθηκε τις πρώτες μέρες. Δεν μ' ενδιαφέρει η επιχειρηματολογία του, ούτε το συμπέρασμά του, παρά μόνο ένα συγκεκριμένο χωρίο:
Also there was the lovely word “arrangement” – which the Greek team spotted in a draft communiqué offered by Eurogroup President Jeroen Dijsselbloem on Monday afternoon and proceeded to deploy with abandon. The Friday document is a masterpiece in this respect:
The purpose of the extension is the successful completion of the review on the basis of the conditions in the current arrangement, making best use of the given flexibility which will be considered jointly with the Greek authorities and the institutions. This extension would also bridge the time for discussions on a possible follow-up arrangement between the Eurogroup, the institutions and Greece. The Greek authorities will present a first list of reform measures, based on the current arrangement, by the end of Monday February 23. The institutions will provide a first view whether this is sufficiently comprehensive to be a valid starting point for a successful conclusion of the review.
If you think you can find an unwavering commitment to the exact terms and conditions of the “current programme” in that language, good luck to you. It isn’t there. So, no, the troika can’t come to Athens and complain about the rehiring of cleaning ladies.
Λίγο πολύ τα ίδια, σε λιγότερο θριαμβευτικό τόνο, λέει και ο Νόρμπερτ Χέρινγκ, αναλυτής της Χάντελσμπλατ (βάζω το αγγλικό κείμενο, καθώς τα γερμανικά μου είναι μέτρια, αλλά έχει λινκ και στο πρωτότυπο):
There is no mention of “successful conclusion of the programme”, nor of “programme” in the text. Instead a successful conclusion of the review of the “conditions in the current arrangement” is the new condition. Again, this concedes to Varoufakis that he does not have to acquiesce to the parts of the programme he rejects. Flexibility is jointly discussed with Greece. A possible follow-up agreement is mentioned. Varoufakis got what he wanted.
Ακόμη πιο κυνικά τα έλεγαν και άλλοι, όπως ο Dixon του Reuters, που τουίταρε κάθε τρεις και λίγο ότι ο Σόιμπλε πρέπει να σταματήσει να λέει ότι οι Έλληνες πρέπει να ολοκληρώσουν το υφιστάμενο πρόγραμμα γιατί δεν θα το δεχτεί ο Τσίπρας και οι Έλληνες πρέπει να δεχτούν να ζητήσουν παράταση του υφιστάμενου προγράμματος και ας μην το ολοκληρώσουν, δεν χάθηκε κι ο κόσμος βρε αδερφέ.
Τα ίδια έλεγε κι ένας γνωστός μου με εμπειρία ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων (σε χαμηλότερο επίπεδο). Επέμενε ότι πιο εύκολα θα δεχτούν να δώσουν περισσότερα λεφτά οι δανειστές μας παρά να ακυρωθεί μια συμφωνία απλώς επειδή έτυχε να γίνει μια κυβερνητική αλλαγή σε μια χώρα. Είναι, συνέχιζε, υπαρξιακό ζήτημα για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία αυτό, σημαντικότερο από το ίδιο το περιεχόμενο της συμφωνίας.
Και, τελικά, το ίδιο το περιβάλλον του Σόιμπλε δεν είπε πολύ διαφορετικά πράγματα, όταν επήλθε η δήλωση υποταγής: καλέ το εννοούσαμε όταν μιλούσαμε για ευελιξία, παράταση να λέγεται και ας πρόκειται για μια αρκετά διαφορετική συμφωνία στην τελική, καλή καρδιά να έχουμε.
Αριστούργημα λοιπόν το «successful completion of the review on the basis of the conditions in the current arrangement, making best use of the given flexibility which will be considered jointly with the Greek authorities and the institutions», φράση βγαλμένη από τα πιο σπαρταριστά επεισόδια του Yes, Minister, και η κεντρική ιδέα πολιτικά ήταν «υπογράψτε ότι θα κάνετε αυτά που είχαν συμφωνηθεί ότι θα κάνετε, κι ας μην τα κάνετε τελικά ακριβώς έτσι, και βλέπουμε στην πορεία». Κι όλο αυτό το πράγμα περιγράφεται ως ευρωπαϊκή κουλτούρα συμβιβασμού και ορθολογική, σοβαρή πολιτική και σεβασμός στους θεσμούς και ξέρω γω τι.
Εμένα η λέξη μανδαρινισμός μου έρχεται κατά νου, αλλά ας είναι.
Ο άτυπος σύμβουλος, στενός συνεργάτης και φίλος του ΥπΟικ Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ έγραψε ένα ενδιαφέρον κείμενο για να υποστηρίξει ότι η συμφωνία με το Eurogroup δεν ήταν τόσο ταπεινωτική ήττα για την ελληνική πλευρά όσο θεωρήθηκε τις πρώτες μέρες. Δεν μ' ενδιαφέρει η επιχειρηματολογία του, ούτε το συμπέρασμά του, παρά μόνο ένα συγκεκριμένο χωρίο:
Also there was the lovely word “arrangement” – which the Greek team spotted in a draft communiqué offered by Eurogroup President Jeroen Dijsselbloem on Monday afternoon and proceeded to deploy with abandon. The Friday document is a masterpiece in this respect:
The purpose of the extension is the successful completion of the review on the basis of the conditions in the current arrangement, making best use of the given flexibility which will be considered jointly with the Greek authorities and the institutions. This extension would also bridge the time for discussions on a possible follow-up arrangement between the Eurogroup, the institutions and Greece. The Greek authorities will present a first list of reform measures, based on the current arrangement, by the end of Monday February 23. The institutions will provide a first view whether this is sufficiently comprehensive to be a valid starting point for a successful conclusion of the review.
If you think you can find an unwavering commitment to the exact terms and conditions of the “current programme” in that language, good luck to you. It isn’t there. So, no, the troika can’t come to Athens and complain about the rehiring of cleaning ladies.
Λίγο πολύ τα ίδια, σε λιγότερο θριαμβευτικό τόνο, λέει και ο Νόρμπερτ Χέρινγκ, αναλυτής της Χάντελσμπλατ (βάζω το αγγλικό κείμενο, καθώς τα γερμανικά μου είναι μέτρια, αλλά έχει λινκ και στο πρωτότυπο):
There is no mention of “successful conclusion of the programme”, nor of “programme” in the text. Instead a successful conclusion of the review of the “conditions in the current arrangement” is the new condition. Again, this concedes to Varoufakis that he does not have to acquiesce to the parts of the programme he rejects. Flexibility is jointly discussed with Greece. A possible follow-up agreement is mentioned. Varoufakis got what he wanted.
Ακόμη πιο κυνικά τα έλεγαν και άλλοι, όπως ο Dixon του Reuters, που τουίταρε κάθε τρεις και λίγο ότι ο Σόιμπλε πρέπει να σταματήσει να λέει ότι οι Έλληνες πρέπει να ολοκληρώσουν το υφιστάμενο πρόγραμμα γιατί δεν θα το δεχτεί ο Τσίπρας και οι Έλληνες πρέπει να δεχτούν να ζητήσουν παράταση του υφιστάμενου προγράμματος και ας μην το ολοκληρώσουν, δεν χάθηκε κι ο κόσμος βρε αδερφέ.
Τα ίδια έλεγε κι ένας γνωστός μου με εμπειρία ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων (σε χαμηλότερο επίπεδο). Επέμενε ότι πιο εύκολα θα δεχτούν να δώσουν περισσότερα λεφτά οι δανειστές μας παρά να ακυρωθεί μια συμφωνία απλώς επειδή έτυχε να γίνει μια κυβερνητική αλλαγή σε μια χώρα. Είναι, συνέχιζε, υπαρξιακό ζήτημα για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία αυτό, σημαντικότερο από το ίδιο το περιεχόμενο της συμφωνίας.
Και, τελικά, το ίδιο το περιβάλλον του Σόιμπλε δεν είπε πολύ διαφορετικά πράγματα, όταν επήλθε η δήλωση υποταγής: καλέ το εννοούσαμε όταν μιλούσαμε για ευελιξία, παράταση να λέγεται και ας πρόκειται για μια αρκετά διαφορετική συμφωνία στην τελική, καλή καρδιά να έχουμε.
Αριστούργημα λοιπόν το «successful completion of the review on the basis of the conditions in the current arrangement, making best use of the given flexibility which will be considered jointly with the Greek authorities and the institutions», φράση βγαλμένη από τα πιο σπαρταριστά επεισόδια του Yes, Minister, και η κεντρική ιδέα πολιτικά ήταν «υπογράψτε ότι θα κάνετε αυτά που είχαν συμφωνηθεί ότι θα κάνετε, κι ας μην τα κάνετε τελικά ακριβώς έτσι, και βλέπουμε στην πορεία». Κι όλο αυτό το πράγμα περιγράφεται ως ευρωπαϊκή κουλτούρα συμβιβασμού και ορθολογική, σοβαρή πολιτική και σεβασμός στους θεσμούς και ξέρω γω τι.
Εμένα η λέξη μανδαρινισμός μου έρχεται κατά νου, αλλά ας είναι.
Ένα παιχνίδι με τις λέξεις το βλέπουμε ότι γίνεται και από τις δύο πλευρές και, αν κάποιος ισχυριστεί ότι οι έξω παίζουν με τις λέξεις περισσότερο από τους μέσα, θα πέσει καμιά λεξιλογική ρομφαία να τον κάψει. Υπάρχει μπόλικη υποκρισία λόγω του ότι όλοι μιλούν προς πολλά (και πολύ διαφορετικά) ακροατήρια ταυτόχρονα (ψηφοφόρους, εθνικά κοινοβούλια, αγορές, άλλες χώρες με ελλείμματα κλπ).
Αυτή η εμμονή στο «Pacta sunt servanda» είναι κατανοητή. Εγώ πάλι παρακολουθώ με έκπληξη πώς οι κυβερνήσεις μας αδυνατούν να καταλάβουν ποια πράγματα πρέπει να παραμένουν αδιαμφισβήτητα στον δημόσιο διάλογο και ποια μπορούν να τακτοποιούνται κάτω από το τραπέζι, αφού βέβαια έχουμε πείσει τους συνεταίρους μας ότι μιλάμε την ίδια γλώσσα και ότι δεν προσπαθούμε να τους ξεγελάσουμε μόλις γυρίσουν την πλάτη τους.
Αν δεν πιστέψουμε κάποιες αρχές των μνημονίων (έστω και ένα ποσοστό 70% βγαλμένο αυθαίρετα από το καπέλο), και δεχτούμε και κατανοήσουμε ότι είναι απαραίτητες για τη χρηστή διαχείριση, αν δεν τις κάνουμε και δικές μας αρχές, θα προσπαθούμε, συνέχεια απορημένοι, να καταλάβουμε τι συμβαίνει και γιατί είμαστε χαμένοι — στη μετάφραση, στα νούμερα, σε όλα τα ταμπλό.
Όσο για την «ταπεινωτική ήττα για την ελληνική πλευρά»: Θα διαβάσω αργότερα τον Γκαλμπρέιθ, αλλά εγώ δεν τα βλέπω αυτά με εθνικούς όρους. Μια σκέψη έχω πάνω απ' όλα αυτά: στο τέλος, ο ανορθολογισμός πάντα χάνει. Μένει να μπορούμε να ορίζουμε τι είναι ανορθολογικό. Και να προλαβαίνουμε να μην είναι πολλά τα θύματα.
Εξ ορισμού η προσπάθεια ορισμού του ανορθολογισμού όταν μιλάμε για πολιτικές αποφάσεις είναι απατηλή. Δεν υπάρχει αντικειμενικός ορισμός του ορθολογισμού εκτός επιστήμης και η πολιτική δεν είναι επιστήμη. Μπορείς μόνο να ορίσεις τι είναι πιο συμφέρον για μια χώρα ή για έναν λαό ή για μια ομάδα ή για ένα οποιοδήποτε σύνολο οσοδήποτε μεγάλο και με οποιαδήποτε συνεκτική αρχή. Ακόμη και το τι είναι συμφέρον χρειάζεται να οριστεί από δυο παραμέτρους: α) χρονικό βάθος, όσο τουλάχιστον οι χαοτικοί παράγοντες επιτρέπουν να εκτιμηθεί σωστά, και β) σε σχέση με ποιο ιδανικό/επιδίωξη είναι συμφέρον. Αυτό το δεύτερο εξαρτάται από την ποιότητα των ατόμων του συνόλου. Π.χ. αν το σύνολο επιδιώκει την δημιουργία μιας ελίτ που θα διοικεί σκλάβους, το συμφέρον ορίζεται διαφορετικά από το αν το σύνολο αυτό επιδιώκει την εξόντωση όλων των κατοίκων της Γης.
Ως εκ τούτου, για να ορίσεις τι είναι ορθολογισμός σε πολιτική βάση, θα πρέπει να ορίσεις πρώτα τα εμπλεκόμενα σύνολα, τον αντικειμενικό στόχο των εμπλεκόμενων συνόλων, το βάθος χρόνου επίδρασης της πολιτικής απόφασης ή διαπραγμάτευσης αυτών των συνόλων και κατά πόσο ο αντικειμενικός στόχος των εμπλεκόμενων συνόλων είναι κοινός ή τουλάχιστον κοντινός, ώστε το συμφέρον να νοείται ως κοινό και κατ' επέκταση να μην χρειάζεται τόσο ένας αμοιβαίος συμβιβασμός (αν αυτός εμπεριέχεται στο σύνολο των επιδιώξων των συνόλων) αλλά περισσότερο να πείσει η μια ομάδα την άλλην ότι γνωρίζει τον καλύτερο, συντομότερο και βολικότερο δρόμο προς την επίτευξη των κοινών επιδιώξεων των εμπλεκόμενων συνόλων, με τρόπο που να μην υπονομεύει τα συμφέροντα και την πορεία επίτευξης των επιδιώξεων κανενός. Αν οι στόχοι των εμπλεκόμενων συνόλων απέχουν αρκούντως ώστε να μην υπάρχει σύγκλιση, ορθολογισμός είναι για την κάθε ομάδα να προσπαθήσει να πετύχει τους δικούς της στόχους χωρίς να κινδυνεύει να την φάει η αντίπαλη.
Όχι, δεν έχω πιεί.:)
Εσύ είσαι ικανός να κάνεις το φόρουμ Κούγκι με τοξικά αέρια βαρουφολογίας. 
Μόλις καταλάβουμε τι θεωρούν οι άλλοι ορθολογικό στα παραπάνω, μπορούμε να προχωρήσουμε στα πιο δύσκολα.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Μα μου χρωστάς ήδη 5.000. Μήπως θα πρέπει να περιορίσεις τις ανάγκες σου;
Α: Α, μην ανησυχείς, έχω πλούσιο μπαμπά. Θα του τα πάρω και θα σε ξοφλήσω και θα καλύψω και τις ανάγκες μου. Δώσε μου τώρα 1000 ευρώ.
Β: Ε, πάρε πρώτα κάτι από τον πλούσιο μπαμπά σου και έλα να τα ξαναπούμε.
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Μα μου χρωστάς ήδη 5.000. Μήπως θα πρέπει να περιορίσεις τις ανάγκες σου;
Α: Α, μην ανησυχείς, έχω πλούσιο μπαμπά. Θα του τα πάρω και θα σε ξοφλήσω και θα καλύψω και τις ανάγκες μου. Δώσε μου τώρα 1000 ευρώ.
Β: Ε, πάρε πρώτα κάτι από τον πλούσιο μπαμπά σου και έλα να τα ξαναπούμε.
Μόλις καταλάβουμε τι θεωρούν οι άλλοι ορθολογικό στα παραπάνω, μπορούμε να προχωρήσουμε στα πιο δύσκολα.
Το παραπάνω προϋποθέτει ότι ο Β δεν έχει ιδέα για τι μιλάς όταν λες για πλούσιο μπαμπά. Επιπροσθέτως, αν ο Α μπορούσε να τα πάρει άμεσα από τον πλούσιο μπαμπά του, δεν θα χρειαζόταν να δανειστεί άλλα 1000. Επίσης ξεχνάς ένα-δυο ενδιάμεσα βήματα, γιατί το πιο σωστό είναι:
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Μου χρωστάς ήδη 4950 ευρώ σε κεφάλαιο και 15050 σε τόκους.
Αυτό πολύ απλουστευμένα, γιατί φυσικά μέχρι πρότινος δεν μας δάνειζαν τα κράτη της ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Πάρε.
Α: Πάρε 200 ευρώ σε τόκους.
Α: Δώσε μου 1000 ευρώ γιατί έχω κάποιες ανάγκες,
Β: Μου χρωστάς ήδη 4950 ευρώ σε κεφάλαιο και 15050 σε τόκους.
Αυτό πολύ απλουστευμένα, γιατί φυσικά μέχρι πρότινος δεν μας δάνειζαν τα κράτη της ΕΕ, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ.