Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Κινηματογραφικό ενδιαφέρον βλέπω ότι απέκτησε η ιστορία του Κόλχαας.
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...ύριων-ονομάτων&p=216816&viewfull=1#post216816
https://sarantakos.wordpress.com/2010/06/06/kohlhaas/
Φαίνεται ότι ο χειρισμός του θέματος έγινε με τρόπο κάπως βαρύγδουπο, και οι κριτικές δεν είναι ενθουσιώδεις.
http://www.rottentomatoes.com/m/age_of_the_uprising_the_legend_of_michael_kohlhaas/reviews/
Αλλά τέτοιες ταινίες δεν τις χάνω.
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...ύριων-ονομάτων&p=216816&viewfull=1#post216816
https://sarantakos.wordpress.com/2010/06/06/kohlhaas/
Φαίνεται ότι ο χειρισμός του θέματος έγινε με τρόπο κάπως βαρύγδουπο, και οι κριτικές δεν είναι ενθουσιώδεις.
http://www.rottentomatoes.com/m/age_of_the_uprising_the_legend_of_michael_kohlhaas/reviews/
Αλλά τέτοιες ταινίες δεν τις χάνω.
Κι εγώ μόλις το είδα και μου άρεσε πολύ. Δεν συμφωνώ με τις χλιαρές κριτικές, και αναρωτιέμαι τι να ήταν αυτό που δεν άρεσε στους κριτικούς. Ο αργός ρυθμός και οι σιωπές; Μα έχουν όλα νόημα. Και δεν είναι καθόλου της νοοτροπίας Αγγελόπουλου. Τόσο πολύ μας επηρέασε το Χόλλυγουντ; Τι να πω;
Επί της ουσίας τώρα: Μια διεισδυτική ματιά πάνω στα καίρια θέματα της δικαιοσύνης και της πολιτικής εξουσίας, θέματα εξαιρετικά επίκαιρα ειδικά στην Ελλάδα σήμερα. Ένας άνθρωπος ευθυτενής και απελέκητος, αλύγιστος σαν κυπαρίσσι, που αγωνίζεται όχι για το προσωπικό του παράπονο αλλά για τις αρχές του. Θέλει δικαιοσύνη, κι αφού δεν του τη δίνουν, ορμάει να την πάρει μόνος του. Αλλά τι είναι δικαιοσύνη; Πώς αποδίδεται; Από τον καθένα ξεχωριστά κατά τη δική του βούληση και αντίληψη; Από την πολιτική εξουσία, που δεν διστάζει να εξαπατά; Καθοριστική η σκηνή όπου ο θεολόγος θέτει τα ερωτήματα στον Κολχάας. Και συγκινητική η σκηνή όπου ο Κολχάας συμμορφώνεται με την επιταγή του νόμου, ενός νόμου που τον ερμηνεύει η εξουσία με τεχνάσματα, όπου δήθεν αποδίδεται με σολομώντειο τρόπο κάποιου είδους δικαιοσύνη. Δεν διστάζω να πω ότι μου θύμισε τη στάση του Σωκράτη.
Στις λεπτομέρειες: Ωραία τα γυμνά τοπία, και δίπλα τους τα δάση. Ωραία τα άλογα, τα σκαμμένα πρόσωπα, η μυρωδιά του στάβλου, οι αλογόμυγες, η βρόμα (βρόμα στα ρούχα, βρόμα στα κατάμαυρα πόδια, στις μύτες, στα χέρια), το βιβλίο με το εξώφυλλο από περγαμηνή, τα πλεχτά ρούχα (στις αρχές της Αναγέννησης διαδόθηκε το πλέξιμο), οι χειροβαλλίστρες. Εντυπωσιακά τα επίμονα πλάνα στο πρόσωπο του Μίκκελσεν (σχεδόν όλη η ταινία βασίζεται σε αυτό· έχει ένα πρόσωπο που μου θυμίζει τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν και που τα σώματά τους πετάχτηκαν στα έλη, π.χ. Tollund Man), εντυπωσιακή και η μικρούλα Μελουζίνα Μαγιάνς.
Ένα παράπονο μόνο: η απροσεξία του συμβούλου επί των κουστουμιών. Υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στον 16ο αιώνα προχωρημένο και μερικοί στρατιώτες φορούν κράνη του 14ου.
Αλλά και μια πετυχημένη επιλογή στη μετάφραση: οι valets (= «βαλέδες») του Κολχάας μεταφράζονται «δουλευτάδες» (υπότιτλοι: Μελισσάνθη Γιαννούση).
Τη μουσική της ταινίας παίζει το συγκρότημα Les Witches (sic). Τελειώνω και σας αφήνω με το μουσικό κομμάτι της σκηνής του τέλους.
Les Witches. To drive the cold winter away.
Επί της ουσίας τώρα: Μια διεισδυτική ματιά πάνω στα καίρια θέματα της δικαιοσύνης και της πολιτικής εξουσίας, θέματα εξαιρετικά επίκαιρα ειδικά στην Ελλάδα σήμερα. Ένας άνθρωπος ευθυτενής και απελέκητος, αλύγιστος σαν κυπαρίσσι, που αγωνίζεται όχι για το προσωπικό του παράπονο αλλά για τις αρχές του. Θέλει δικαιοσύνη, κι αφού δεν του τη δίνουν, ορμάει να την πάρει μόνος του. Αλλά τι είναι δικαιοσύνη; Πώς αποδίδεται; Από τον καθένα ξεχωριστά κατά τη δική του βούληση και αντίληψη; Από την πολιτική εξουσία, που δεν διστάζει να εξαπατά; Καθοριστική η σκηνή όπου ο θεολόγος θέτει τα ερωτήματα στον Κολχάας. Και συγκινητική η σκηνή όπου ο Κολχάας συμμορφώνεται με την επιταγή του νόμου, ενός νόμου που τον ερμηνεύει η εξουσία με τεχνάσματα, όπου δήθεν αποδίδεται με σολομώντειο τρόπο κάποιου είδους δικαιοσύνη. Δεν διστάζω να πω ότι μου θύμισε τη στάση του Σωκράτη.
Στις λεπτομέρειες: Ωραία τα γυμνά τοπία, και δίπλα τους τα δάση. Ωραία τα άλογα, τα σκαμμένα πρόσωπα, η μυρωδιά του στάβλου, οι αλογόμυγες, η βρόμα (βρόμα στα ρούχα, βρόμα στα κατάμαυρα πόδια, στις μύτες, στα χέρια), το βιβλίο με το εξώφυλλο από περγαμηνή, τα πλεχτά ρούχα (στις αρχές της Αναγέννησης διαδόθηκε το πλέξιμο), οι χειροβαλλίστρες. Εντυπωσιακά τα επίμονα πλάνα στο πρόσωπο του Μίκκελσεν (σχεδόν όλη η ταινία βασίζεται σε αυτό· έχει ένα πρόσωπο που μου θυμίζει τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν και που τα σώματά τους πετάχτηκαν στα έλη, π.χ. Tollund Man), εντυπωσιακή και η μικρούλα Μελουζίνα Μαγιάνς.
Ένα παράπονο μόνο: η απροσεξία του συμβούλου επί των κουστουμιών. Υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στον 16ο αιώνα προχωρημένο και μερικοί στρατιώτες φορούν κράνη του 14ου.
Αλλά και μια πετυχημένη επιλογή στη μετάφραση: οι valets (= «βαλέδες») του Κολχάας μεταφράζονται «δουλευτάδες» (υπότιτλοι: Μελισσάνθη Γιαννούση).
Τη μουσική της ταινίας παίζει το συγκρότημα Les Witches (sic). Τελειώνω και σας αφήνω με το μουσικό κομμάτι της σκηνής του τέλους.
Les Witches. To drive the cold winter away.
Είναι απίστευτο πόσο όμοια θα ήταν αυτά που θα έγραφα με τις πρώτες δυόμισι παραγράφους σου. Κυρίως ήθελα να πω ότι δεν μπορούσα να φανταστώ διαφορετικούς ρυθμούς, χολιγουντιανούς ρυθμούς, σε μια ταινία σαν κι αυτήν. Μα αυτοί είναι οι ρυθμοί του καλού ευρωπαϊκού κινηματογράφου, δυτικού και ανατολικού, για τέτοιες ταινίες. Είχε μπόλικους καλούς δασκάλους ο Ντε Παγιέρ.
Με έχει ιντριγκάρει πολύ το ζήτημα των μηνυμάτων στην κάθε εποχή: Ποιες ήταν οι σχέσεις της εξουσίας με τους υπηκόους στα χρόνια του ιστορικού προσώπου, του Hans Kohlhase, αρχές του 16ου αιώνα, που τον έκανε να επιδιώξει το δίκιο του με τόση αυτοκαταστροφική εμμονή; Ποια ήταν τα ειδικότερα μηνύματα του Κλάιστ το 1808; Στη Βίκι διαβάζω για υπόγεια αντιναπολεόντεια μηνύματα (αλλά δεν έχω ακόμα διαβάσει ολόκληρη τη νουβέλα). Και τι θέλει να μας πει σήμερα ο Ντε Παγιέρ, που μάλιστα μεταφέρει την ιστορία στη Γαλλία;
Παρεμπιπτόντως, ο διάλογος με τον Λούθηρο γίνεται πιο ενδιαφέρων στην ταινία απ’ ό,τι στη νουβέλα.
Και θα ήθελα να εξάρω τον τρόπο που χειρίζεται ο σκηνοθέτης το ρόλο της κόρης.
Με έχει ιντριγκάρει πολύ το ζήτημα των μηνυμάτων στην κάθε εποχή: Ποιες ήταν οι σχέσεις της εξουσίας με τους υπηκόους στα χρόνια του ιστορικού προσώπου, του Hans Kohlhase, αρχές του 16ου αιώνα, που τον έκανε να επιδιώξει το δίκιο του με τόση αυτοκαταστροφική εμμονή; Ποια ήταν τα ειδικότερα μηνύματα του Κλάιστ το 1808; Στη Βίκι διαβάζω για υπόγεια αντιναπολεόντεια μηνύματα (αλλά δεν έχω ακόμα διαβάσει ολόκληρη τη νουβέλα). Και τι θέλει να μας πει σήμερα ο Ντε Παγιέρ, που μάλιστα μεταφέρει την ιστορία στη Γαλλία;
Παρεμπιπτόντως, ο διάλογος με τον Λούθηρο γίνεται πιο ενδιαφέρων στην ταινία απ’ ό,τι στη νουβέλα.
Και θα ήθελα να εξάρω τον τρόπο που χειρίζεται ο σκηνοθέτης το ρόλο της κόρης.
Θα προχωρήσω ένα βήμα πιο πέρα. Πόσο επίκαιρα μπορεί να είναι τα ερωτήματα της ταινίας στην Ελλάδα του σήμερα; Ποιος αποφασίζει να απονείμει δικαιοσύνη μόνος του και με το όπλο στο χέρι; Τι είδους δικαιοσύνη είναι αυτή; Αρκεί και μόνο η δικαιολογία ότι η εξουσία είναι άδικη, ίσως ακόμα και πιο άδικη από τον οπλοφόρο εκδικητή;
Η αλήθεια είναι ότι επιδίωξα να δω κατά πόσο κάποιοι έφτασαν σε αυτά τα ερωτήματα πέρα πια από το κινηματογραφικό γεγονός (και το κατά πόσο υπήρχαν αυτά τα ερωτήματα στη σκέψη του σκηνοθέτη), και γι' αυτό διάβασα μερικές ελληνικές κριτικές. Ίσως όμως δεν σημάδεψα καλά και έτσι δεν βρήκα τέτοιες ανησυχίες.
Από το σημερινό σημείωμα του Σαραντάκου για τον Κόλχαας:
Το θέμα του νομοταγή πολίτη που βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κατάφωρη αδικία και επαναστατεί είναι διαχρονικό και συναρπαστικό. Στο μυθιστόρημα Ragtime του Doctorow η ιστορία μεταφέρεται στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1920. Με πρόφαση ότι πρόκειται για ιδιωτική οδό οι εθελοντές πυροσβέστες ζητούν διόδια από τον μαύρο μουσικό Coalhouse Walker όταν περνάει από μπροστά τους με την απαστράπτουσα T-Ford του. Εκείνος αρνείται, φεύγει για να διαμαρτυρηθεί στις αρχές, επιστρέφει και βρίσκει κατεστραμμένο το αυτοκίνητο και η ιστορία εξελίσσεται με παρόμοιο τρόπο. Ο Ντόκτοροου, θέλοντας να δείξει ότι έχει εμπνευστεί από τον Κλάιστ, “εξαμερικάνισε” το όνομα του Κόλχαας.
Το θέμα του νομοταγή πολίτη που βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κατάφωρη αδικία και επαναστατεί είναι διαχρονικό και συναρπαστικό. Στο μυθιστόρημα Ragtime του Doctorow η ιστορία μεταφέρεται στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1920. Με πρόφαση ότι πρόκειται για ιδιωτική οδό οι εθελοντές πυροσβέστες ζητούν διόδια από τον μαύρο μουσικό Coalhouse Walker όταν περνάει από μπροστά τους με την απαστράπτουσα T-Ford του. Εκείνος αρνείται, φεύγει για να διαμαρτυρηθεί στις αρχές, επιστρέφει και βρίσκει κατεστραμμένο το αυτοκίνητο και η ιστορία εξελίσσεται με παρόμοιο τρόπο. Ο Ντόκτοροου, θέλοντας να δείξει ότι έχει εμπνευστεί από τον Κλάιστ, “εξαμερικάνισε” το όνομα του Κόλχαας.
Costas
¥
Για τον Καζάν: the young, Turkish-born Elia (ΝΥΤ / Janet Maslin). Φάουλ, κα Μάσλιν. Εσείς συμφορουμίτες, τι λέτε;
Σε μια από τις ελάχιστες παρουσιάσεις του βιβλίου που περιέχουν τη λέξη Greek (ακόμα και η σελίδα στο Amazon.com γράφει μόνο «Elia Kazan was born in 1909 in Istanbul») διαβάζουμε:
As a boy Kazan was a shy loner and we gather from his letters that insecurity remained part of his make-up to the end. Many letters are signed Gadge, short for Gadget, a nickname picked up during Group Theatre days in the 1930s: He had many backstage skills, knew the uses of many tools and was always willing to be helpful.
Eventually he despised that name. Kazan was born in Istanbul, part of the Anatolian Greek community. Under unfriendly Turkish rule in the Ottoman Empire, his people learned “the Anatolian smile,” the grin to be used when appeasing Turks. His favourite among the films he made, America America, expressed his concern that his father learned that smile too well and passed it on to his son. “Gadge” brought back the days when Kazan learned to comply with what everyone wanted. He eventually decided that this subservient attitude made him unable to express his opinions.
That’s perhaps the most surprising thought in this book. So far as history records, no one else in the world ever suggested that Elia Kazan had trouble asserting himself.
http://arts.nationalpost.com/2014/0...e-auteurs-flair-for-drama-is-on-full-display/
Και, ναι, φάουλ στο NYT. Και εσκεμμένο, νομίζω, όχι άγνοιας.
As a boy Kazan was a shy loner and we gather from his letters that insecurity remained part of his make-up to the end. Many letters are signed Gadge, short for Gadget, a nickname picked up during Group Theatre days in the 1930s: He had many backstage skills, knew the uses of many tools and was always willing to be helpful.
Eventually he despised that name. Kazan was born in Istanbul, part of the Anatolian Greek community. Under unfriendly Turkish rule in the Ottoman Empire, his people learned “the Anatolian smile,” the grin to be used when appeasing Turks. His favourite among the films he made, America America, expressed his concern that his father learned that smile too well and passed it on to his son. “Gadge” brought back the days when Kazan learned to comply with what everyone wanted. He eventually decided that this subservient attitude made him unable to express his opinions.
That’s perhaps the most surprising thought in this book. So far as history records, no one else in the world ever suggested that Elia Kazan had trouble asserting himself.
http://arts.nationalpost.com/2014/0...e-auteurs-flair-for-drama-is-on-full-display/
Και, ναι, φάουλ στο NYT. Και εσκεμμένο, νομίζω, όχι άγνοιας.
Have you got a 27B/6?
"The great Bob Hoskins died today. Central Services will be closed for a long period of mourning as our finest operative is no more. He did the work, we got the pleasure."
~ Terry Gilliam FB page
Costas
¥
Βγαίνοντας από την Ταινιοθήκη απόψε, μας πλησίασε ο σκηνοθέτης της ταινίας που είχαμε μόλις δει, Παναγιώτης Τέτσης - Παίζοντας...με τα χρώματα, και μας ρώτησε πώς μας φάνηκε το ντοκιμαντέρ του. Το οποίο ήταν καλό (100 λεπτά). Μας είπε λοιπόν να το διαδώσουμε και στους φίλους μας (στην προβολή των 18.00 είχε 6 θεατές, αλλά και στην επόμενη δεν είδα και πολύ κόσμο). Του είπα εντάξει, οπότε γράφω εδώ ότι η ταινία είναι καλή, σου γνωρίζει και το ζωγράφο και τον άνθρωπο, παρελαύνουν πολλοί επώνυμοι, κλπ. Το μεγαλύτερο ατού της προβολής είναι ότι δικαιολογεί την προσέλευση στην κινηματογραφική αίθουσα και την πληρωμή του εισιτηρίου, δεδομένου ότι η άλλη επιλογή (γιατί να μην το δω στην τηλεόραση, όταν βγει;) δεν έχει την ποιότητα της φωτογραφίας που απαιτείται για να δεις ζωγραφική. Η φωτογραφία δηλαδή ήταν τις περισσότερες φορές πολύ καλή (με εξαίρεση τα έργα της τελευταίας του έκθεσης με "τους πεύκους"), τα χρώματα ζωηρότατα, πλημμύριζες χρώμα, και ο Τέτσης είναι κατεξοχήν κολορίστας.
Νεκρός βρέθηκε ο σκηνοθέτης του «Searching for Sugar Man»
Συγγνώμη, δεν μπόρεσα να βρω το ποστ που μιλάει γι' αυτή την ταινία για να βάλω το λινκ. Ας βοηθήσει όποιος το βρει.
Συγγνώμη, δεν μπόρεσα να βρω το ποστ που μιλάει γι' αυτή την ταινία για να βάλω το λινκ. Ας βοηθήσει όποιος το βρει.
Ύμνησε την ταινία του ο panadeli στο #692. Εγώ δεν έχω καταφέρει ακόμα να τη δω.