Το νήμα του κινηματογράφου

[nickel]

Δεν σ' αρέσαν ούτε οι μικρές σφήνες με τη γαζέλα και τις λεοπαρδάλεις στην αρχή; Εμένα εκεί με κέρδισε το φιλμ και να πω την αλήθεια το απόλαυσα (παρότι όλα τα παραπάνω ισχύουν).

Το πολύ πιο αξιόπιστο 6,6/10 που έχει μαζέψει αυτή τη στιγμή η ταινία στο imdb (πιο αξιόπιστο από τη γνώμη ενός κριτικού) δείχνει ότι υπάρχουν κι άλλοι που την απόλαυσαν. Ένα ποσοστό 12,7% έχει δώσει άριστα! Πρέπει να εκνευρίστηκα επειδή έβλεπα τις ευκαιρίες να περνάνε ανεκμετάλλευτες. Και ενώ στα b-movies μπορεί να είμαστε λίαν επιεικείς, τα bombs μάς κάνουν να τιναζόμαστε από το κάθισμά μας.

 

[Hellegennes]

Εγώ αρνούμαι να δω μια ταινία που, άντε, έχει σαν βάση του έναν πανηλίθιο αστικό θρύλο, τον αξιοποιεί όμως με ακόμα πιο πανηλίθιο τρόπο. Αύξηση της χρήσης του μυαλού μας σημαίνει ότι θα μπορούμε να ελέγχουμε τους φυσικούς νόμους; Και άντε να το χάψω κι αυτό, με τρομερή δυσκολία. Ο τρόπος που το αξιοποιεί η ταινία -με βάση το σενάριο που διάβασα- είναι 1000 φορές χειρότερος και πιο λίγος από τον τρόπο που χρησιμοποιεί το Inception το δικό του κλεμμένο σενάριο.

 

[SBE]

Είδα στο φεστιβάλ του Λονδίνου την ελληνική ταινία Έκρηξη (A Blast) και είπα να σας ενημερώσω γιατί ήταν η πρώτη ελληνική ταινία που έχω δει σε φεστιβάλ εδώ και καιρό (δεν τις κυνηγάω όπως παλιότερα) και ήταν γεμάτη κλισέ, αλλά με τίποτα δεν έφταναν τα κλισέ των ερωτήσεων του κοινού, που ήταν κυρίως αγγλοαμερικάνικο (αναφέρθηκε το κοινό στην αρχαία Ελλάδα κλπ. κλπ., γιατί αυτά ξέρουν, αυτά λένε, θα μου πεις, ε, ναι, κι αυτά έχουμε βαρεθεί να ακούμε, θα σου πω). Τέλος πάντων, να αναφέρω ότι ο διπλανός μου (νεαρός Άγγλος) σηκώθηκε κι έφυγε επιδεικτικά στη μέση της ταινίας, σε μια σκηνή που δεν κατάλαβα ούτε εγώ τι νόημα είχε.
Η ταινία προσπαθεί, κι άμα προσπαθούσε κι άλλο, και με λίγο ψαλίδισμα, θα μπορούσε να είναι καλή ταινία. Η υπόθεση είναι ότι μια οικογένεια λαϊκή, που τη βλέπουμε μέσα από τα μάτια της μεγαλύτερης κόρης, βρίσκεται μια ωραία πρωία να χρωστάει στους πάντες (εφορία, δημόσιο, τράπεζες κλπ.), με όλα τα επακόλουθα. Ωραιότατο θέμα, που θα μπορούσε να δώσει μια πολύ καλή εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας.

Όμως τελικά αυτό που δείχνει είναι το πώς φαντάζονται οι Έλληνες των ανώτερων οικονομικών στρωμάτων ότι ζουν οι Έλληνες των λαϊκών στρωμάτων. Κι αυτό το λέω χωρίς να ξέρω τίποτα για την κοινωνικο-οικονομική κατάσταση των δύο σεναριογράφων. Οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι και λίγο άσχετοι με τα οικονομικά, γιατί κάπου τα νούμερα δεν κολλάνε, αλλά ας μην το πολυψάχνουμε το θέμα, γιατί αν κολλάγανε τα νούμερα δεν θα είχαμε ταινία.
Τώρα, ακολουθούν τα σπόιλερ, διαβάστε με δική σας ευθύνη:

Spoiler

α. Τσόντα. Μπόλικη τσόντα, άφθονη τσόντα, απ' όλα τα είδη, και στρέιτ και γκέι, κλπ. Σε σκηνές ένθετες, οι οποίες εξυπηρετούν κυρίως την ηδονοβλεπτική τάση του θεατή, παρά την υπόθεση. Το αποκορύφωμα είναι μια σκηνή στην οποία η πρωταγωνίστρια βλέπει ιντερνετοτσόντα και βλέπουμε κι εμείς στιγμιότυπα, που καλύπτουν τις κατηγορίες που δεν έχουμε δει στα ένθετα με ηθοποιούς, έτσι κανένας δεν μένει παραπονεμένος (εκεί ήταν που έφυγε ο διπλανός μου). Και δε μιλάμε για ερωτική σκηνή τύπου Χόλιγουντ.
β. Κλισέ κραυγαλέο: ο κακός της υπόθεσης εκτός από χρυσαυγίτης είναι και παιδεραστής. Άμα ήταν και ισλαμιστής τρομοκράτης θα συμπληρωνόταν το καρέ.
γ. Βρισίδι μετά μουσικής. Στην οικογένεια της ιστορίας όλοι μιλάνε σε όλους σαν λιμενεργάτες. Όλα στο φιλικό, φυσικά. Ακόμα και με τα μικρά παιδιά τους, και με τους ηλικιωμένους γονείς κλπ. Και όχι γιατί μαλώνουν ή διαφωνούν για κάτι. Έτσι, χωρίς λόγο. Μα καλά, έτσι μιλάνε πλέον οι Έλληνες μεταξύ τους;

 

[Costas]

Δεν μας είπες τα ονόματα του σκηνοθέτη και των σεναριογράφων.

 

[SBE]

Aχ, συγγνώμη, νόμισα ότι είχα βάλει σχετικό λινκ, όπως π.χ. εδώ.
Σκηνοθεσία: Σύλλας Τζουμέρκας
Σενάριο: Σύλλας Τζουμέρκας, Γιούλα Μπούνταλη

Δεν ξέρω ποιος ήταν ο διευθυντής φωτογραφίας, αλλά να προσθέσω ότι η εικόνα δεν έλεγε και πολλά πράγματα. Ίσως να είναι ΟΚ για τα ελληνικά σινεμά, αλλά στην εποχή της υπερυψηλής ευκρίνειας οποιαδήποτε χαμηλή ευκρίνεια θα πρέπει να μοιάζει με σκηνοθετική επιλογή, όχι με ατύχημα. Συνήθως οι ελληνικές ταινίες έχουν πρόβλημα με τον ήχο, όχι με την εικόνα. Αυτή εδώ πάντως δεν είχε πρόβλημα με τον ήχο. Το βρισίδι ακουγόταν πεντακάθαρο και τρανταχτό.

 

[JimAdams]

Χωρίς να έχω προσωπική άποψη (δεν έχω δει την ταινία δηλαδή), ξέρω οτι η πρηγούμενη ταινία του Τζουμέρκα, το Χώρα Προέλευσης, είχε πάλι αφήσει αντικρουόμενη αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Κι απ' όσο θυμάμαι, το μεν κοινό την είχε ψιλοθάψει, οι δε κριτικοί την είχαν -αν όχι εκθειάσει- σίγουρα επιβραβεύσει.

 

[Costas]

Αυτή εδώ πάντως δεν είχε πρόβλημα με τον ήχο. Το βρισίδι ακουγόταν πεντακάθαρο και τρανταχτό.

Θα είναι της σχολής Οικονομίδη κι αυτός (αυτού που έκανε το Σπιρτόκουτο και μετά προσπάθησε να ξανακάνει το Σπιρτόκουτο με άλλο τίτλο αλλά με το ίδιο βρισίδι).

 

[SBE]

:-D
Τι να πω! Κάτι τέτοια με κάνουν να αισθάνομαι ότι είμαι μπανάλ μικροαστή που σοκάρεται από την αθυροστομία. Αν και δεν σοκαρίστηκα, απλά μου φάνηκε ότι δεν ήταν ρεαλιστική. Κι επειδή δεν ήταν ούτε συμβολική (εκτός αν ήταν και δεν το κατάλαβα), δεν κατάλαβα τι νόημα είχε. Αδερφια δεν εχω, οπότε δεν ξέρω αν τα αδέρφια μεταξύ τους πειράζονται έτσι και μάλιστα μπροστά στους γονείς. Για κακή μου τύχη ο φίλος που πήγαμε μαζί να το δούμε είναι κι αυτός μοναχοπαίδι, οπότε ούτε αυτός είχε σχετική γνώση για τα ενδοοικογενειακά αυτού του είδους.

Όσο για τα τσοντοένθετα της ταινίας, ε, στην αρχή λες εντάξει, θέλει να μας δείξει ο καλλιτέχνης πώς γνωρίστηκαν οι πρωταγωνιστές και πόσο έντονο ήταν το πάθος που είχε σαν αποτέλεσμα να πάρουν διάφορες λανθασμένες αποφάσεις. Μετά όμως τα υπόλοιπα έτσι ξεκάρφωτα δεν προσθέτουν τίποτα στην ταινία, εκτος αν τα θεωρήσουμε συμβολικό σχόλιο για το χάλι της Ελλάδας, οπότε ένα στιγμιότυπο ομαδικού οργίου μάλλον είναι συμβολική απεικόνιση συνεδρίασης της ΕΕ. Ή ίσως συνεδρίαση της Βουλής.

 

[nickel]

Να πάτε να δείτε τις Ιστορίες για αγρίους, ιδίως αν σας αρέσει ο καλός Αλμοδόβαρ. Ήμουν στην Αθήνα, διάβασα σε άρθρο της Μ. Κατσουνάκη τις θετικές εντυπώσεις της για την ταινία, κατάλαβα ότι θα μου αρέσει και πήγα αμέσως και την είδα. Ταινία με στάμπα από τις καθημερινές εντάσεις της Αργεντινής. Καθώς την έβλεπα, την επανασκηνοθετούσα σε «Ιστορίες για αγρίους εν Ελλάδι». Θα μπορούσε να γίνει και σίριαλ με αυτό το θέμα, με αυτή την αλμοδοβαρική οπτική.


Relatos Salvajes (8.4/10)

 

[Marinos]

Την είδα κι εγώ χτες την ταινία και μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ --βρίσκω ωστόσο κάπως μονόπλευρη την ανάγνωση της Κατσουνάκη. Τώρα που το σκέφτομαι, πραγματικά nickel πιστεύεις ότι είχε στάμπα από τις καθημερινές εντάσεις της Αργεντινής --ή, δυνάμει, της Ελλάδας; Θαρρώ πως θα μπορούσε να διαδραματίζεται οπουδήποτε. Νομίζω ότι παρασύρει η ιστορία με τον βομβιστή και τη γραφειοκρατία, που μας φαίνεται πιο οικεία: μία στις έξι.

Εμένα μ' άρεσε πάρα πολύ το τελευταίο επεισόδιο, πάντως.

 

[nickel]

Έχουμε την τάση να βρίσκουμε στην κρίση την εξήγηση για τις εντάσεις που είναι συχνότερες από πριν στο καθημερινό πάρε-δώσε μας και για την ευκολότερη απώλεια ελέγχου. Επομένως, ήταν εύκολο να κάνουμε τον παραλληλισμό με την Αργεντινή, που υποθέτουμε ότι έχει δοκιμαστεί περισσότερο κι από μας. Βεβαίως, έχουμε δει εκρήξεις και εκρήξεις σε ταινίες που θέλουν να περιγράψουν πού και πώς φτάνουμε στα όριά μας, είτε είναι ο Πίτερ Φιντς στο Network, που φώναζε «I'm as mad as hell, and I'm not going to take this anymore!» ή ο Μάικλ Ντάγκλας που στο Falling Down άφησε το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου και πήρε τα όπλα, ή οι φανταστικές εκρήξεις στο τέλος του Ζαμπρίνσκι Πόιντ. Δεν χρειάζεται να υπάρχει οικονομική κρίση για να φτάσεις στα όριά σου, απλώς η κρίση, που μπορεί να μην έχει αγγίξει κάποιον αλλά να έχει αλλάξει την περιρρέουσα ατμόσφαιρά του, κάνει πιο συχνά τα φαινόμενα του είδους, γι’ αυτό πάει εκεί αμέσως η σκέψη μας. Εγώ δεν κυκλοφορώ αρκετά ώστε να εκνευρίζομαι. Δεν κυκλοφορώ καν στον εκνευρισμό του Facebook. Αλλά με εκνευρίζει κάθε περίπτωση που μου λέει ότι η βλακεία μάς απομακρύνει από την προοπτική να ορθοποδήσουμε. Και αυτή (για μένα) είναι μια πραγματικότητα πιο διάχυτη και πιο εκνευριστική από κάθε άλλη, και έχει να κάνει και με την κρίση και με τον τρόπο που φτάσαμε σ’ αυτήν. Στο πιο ξεκαρδιστικό επεισόδιο, της αλληλοκαταστροφής, η βλακεία μπορεί να έχει και αλληγορική διάσταση. Από την άλλη, το επεισόδιο που σου άρεσε περισσότερο (μα και σε ποιον δεν θα άρεσε;) προφανώς δεν έχει καμιά σχέση με την οικονομική διάσταση — εκεί πάμε σε ακόμα πιο αρχέγονες ανασφάλειες.

 

[Costas]

Πέθανε ο σεναριογράφος του Paris, Texas, L.M. Kit Carson. Στο άρθρο γίνεται λόγος για μια καλτ ταινία στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει το 1967:
(ΝΥΤ)
In 1967 Mr. Carson appeared in “David Holzman’s Diary,” a deadpan sendup of the emerging documentary technique known as cinéma vérité that has become a darling of American film-history connoisseurs and is sometimes called the progenitor of the faux-reality genre known as mockumentary. Directed by Jim McBride, who later directed “The Big Easy” and “Great Balls of Fire!,” it depicts the title character (Mr. Carson) as a hapless, self-scrutinizing young man who sets out to film his own unenviable life.

In this “totally delightful satire,” Nora Sayre wrote in The New York Times in 1973, Mr. Carson “distills the eager naïveté that accompanied the zest for technology, deliberate inarticulation and the mistrust of words, the vibes and the hoaxes and all the lighter put-ons of 1967.”

Άλλη είδηση:
Hollywood Ending Near for Orson Welles's Last Film
After 40 years, the way has been cleared to complete Mr. Welles's unfinished final opus, "The Other Side of the Wind." (ΝΥΤ)

 

[Costas]

Αυτό θα πει αυτογκόλ:

Επτά μικρού μήκους ελληνικές ταινίες αποσύρθηκαν από το φεστιβάλ του Λουγκάνο (Το Βήμα)

Με επιστολή τους προς σκηνοθέτες και παραγωγούς επτά ελληνικών μικρού μήκους ταινιών, οι Ρενέ Πανδή και Ντράγκο Στεβάνοβιτς, προγραμματιστής - παραγωγός και διευθυντής αντιστοίχως του κινηματογραφικού φεστιβάλ του Λουγκάνο, εκφράζουν την απογοήτευσή τους που το φεστιβάλ αναγκάστηκε να ακυρώσει την προβολή όλων των ελληνικών ταινιών που είχαν υποβληθεί από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου για το υπόλοιπο του Φεστιβάλ OtherMovie για το 2014 (20 ως τις 27 Οκτωβρίου).

Οι ταινίες βγήκαν από το πρόγραμμα μετά από επιστολή του Πρέσβη της Ελλάδας στην Ελβετία, Χαράλαμπου Μάνεση ο οποίος εκ μέρους της Ελλάδας και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου ζήτησε να αποσυρθούν οι ελληνικές συμμετοχές επειδή στον κατάλογό του το Φεστιβάλ παρουσιάζει ταινίες που προέρχονται από τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Εφόσον η χώρα αναφέρεται με αυτόν τον τρόπο και όχι, σύμφωνα με την οδηγία του Ο.Η.Ε. ως «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», ή «FYROM» οι ελληνικές ταινίες θα έπρεπε να αποσυρθούν!

Η επιστολή του πρέσβη εστάλη στις 23 του μηνός γεγονός ενώ το φεστιβάλ διεξαγόταν και αυτό έκανε ανέφικτη την όποια προσπάθεια ομαλής λύσης του ζητήματος. Οι σκηνοθέτες /παραγωγοί των αποσυρμένων ταινιών είναι οι Δημήτρης Κανελλόπουλος, Τόνια Μισιαλή, Βενετία Ευρυπιώτου, Βουβούλα Σκούρα, Σπύρος Χαραλάμπους, Θάνος Κουτσανδρέας, Ασημίνα Προέδρου, Βασίλη Ντάνη αλλά και η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη της οποίας η ταινία «Washingtonia» έχει ήδη διακριθεί σε αρκετά φεστιβάλ.

Από την πλευρά της, παίρνοντας θέση επί του επί του απαράδεκτου αυτού χειρισμού, η Ένωση Σκηνοθετών- Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου με σχετική επιστολή της επισημαίνει τα παρακάτω: «Πολύ σωστά ο Έλληνας πρέσβης επιδίωξε να αναδείξει και να προασπίσει το εθνικό θέμα της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από την FYROM, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Λουγκάνο. Αυτό όμως δεν του δίνει το δικαίωμα να διατάξει την απόσυρση των ελληνικών ταινιών.

Βάσει του Ν.2121 οι ταινίες είναι πνευματικά έργα που ανήκουν στο δημιουργό τους (σκηνοθέτη), ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να επιτρέπει / απαγορεύει την προβολή ολόκληρου ή μέρους τους.
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ως χρηματοδότης των ταινιών ΔΕΝ αποκτάει δικαιώματα υπεράνω του νόμου για να συμπράττει στην απαγόρευση ή δανειοδότηση της προβολής ενός έργου χωρίς την άδεια του δημιουργού.
Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την ελεύθερη βούληση των πολιτών.

Η απόφαση του Έλληνα Πρέσβη με την σύμπραξη του ΕΚΚ, χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των σκηνοθετών τους, μας βρίσκει αντίθετους και μας προκαλεί μεγάλη ανησυχία, όταν η πολιτική της ελληνικής πολιτείας εκφράζεται χωρίς σεβασμό των δικαιωμάτων των πολιτών και μάλιστα εν΄ονόματι τους.»

Η εκδικητική προς την χώρα της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας ή FYROM κίνηση του Ελληνα πρέσβη στην Ελβετία -η οποία επισημαίνουμε ξανά δεν έγινε πριν από την έναρξη του φεστιβάλ αλλά ενώ αυτό διεξαγόταν- έβλαψε ΜΟΝΟ τον ελληνικό κινηματογράφο διότι τελικά, μια χώρα που είχε να παρουσιάσει επτά ταινίες, δεν παρουσίασε απολύτως τίποτε.

Και να προσθέσουμε επίσης, ότι στην πρόσφατη διεθνή έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης το περίπτερο της επίμαχης χώρας είχε επίσης τον τίτλο Δημοκρατία της Μακεδονίας, γεγονός που δεν ενόχλησε στο ελάχιστο το Ελληνικό Περίπτερο, ειδάλλως κανένα ελληνικό βιβλίο δεν θα παρουσιαζόταν εκεί.

-------------------------
Νόμισα ότι διάβαζα είδηση από Κίνα...(αυτή αποσύρει ετσιθελικά τις ταινίες των σκηνοθετών της από φεστιβάλ όπου συμμετέχει και η Ταϊβάν ως ανεξάρτητο κράτος)

Και η ψοφοδεής απάντηση του ΕΚΚ:

(...)
Οι αρμοδιότητες του Ε.Κ.Κ. ως Δημόσιου Οργανισμού που προωθεί την ελληνική κινηματογραφία είναι πολύ συγκεκριμένες και ανάμεσά τους δεν είναι η δικαιοδοσία στην παρέμβαση αποφάσεων που αφορούν στην εξωτερική πολιτική της χώρας. Πάντως το Κέντρο Κινηματογράφου βρίσκεται ήδη σε επικοινωνία με το Υπουργείο Εξωτερικών, ώστε στο μέλλον να βρεθεί μία λύση στο πρόβλημα, το οποίο αποβαίνει εις βάρος των ελληνικών ταινιών.

 

[nickel]

ώστε στο μέλλον να βρεθεί μία λύση στο πρόβλημα, το οποίο αποβαίνει εις βάρος των ελληνικών ταινιών.

Μια λύση θα είναι να κρατάνε οι αρμόδιοι την αναπνοή τους μέχρι να σκάσουνε.

 

[daeman]

...
Mike Nichols, acclaimed director of 'The Graduate,' dies at 83

Mike Nichols (born Mikhail Igor Peschkowsky; November 6, 1931 – November 19, 2014) was an American television, stage and film director, writer, producer and comedian.
...

Old friends / Bookends Theme - Simon & Garfunkel

Old friends, old friends
Sat on their park bench like bookends
A newspaper blown through the grass
Falls on the round toes
Of the high shoes of the old friends

Old friends, winter companions, the old men
Lost in their overcoats, waiting for the sunset
The sounds of the city sifting through trees
Settle like dust on the shoulders of the old friends

Can you imagine us years from today?
Sharing a park bench quietly
How terribly strange to be seventy

Old friends, memory brushes the same years
Silently sharing the same fears


Time it was and what a time it was, it was
A time of innocence, a time of confidences
Long ago, it must be, I have a photograph
Preserve your memories, they're all that's left you

 

[Zazula]

Και σ' αυτό με εκνευρίζουν οι κριτικοί που του δίνουν βαθμολογία 1,5.

Και τι να πούμε για τους κομπλεξικούς κριτικούς που θα βάλουν μικρό βαθμό σε ό,τι αρέσει στον κόσμο, και μεγάλο βαθμό σε ό,τι δεν βλέπεται. Πάλι καλά που υπάρχει το imdb (8,1/10), ακομπλεξάριστοι ξένοι κριτικοί (80% στο RottenTomatoes με 86% απ' το κοινό, και 69/100 στο Metacritic), και το ελληνικό κοινό (4,5/5 στο Αθηνόραμα) — διότι αν περιμέναμε απ' το ασύλληπτα κακόψυχο (και, τελικά όπως αποδεικνύεται, άσχετο με την ουσιαστική κινηματογραφική κριτική) Αθηνόραμα, θα είχαμε τέτοια συμπλεγματικά εμέσματα: http://www.athinorama.gr/cinema/movie.aspx?id=10038146 Προσέξτε πως ούτε καν τον Άμλετ απ' τον Ιούλιο Καίσαρα μπορούν να διακρίνουν όσοι τυφλώνονται απ' τη ναρκισσιστικά τροφοδοτούμενη ψευδαίσθηση περί κριτικού μεγαλείου τους: http://www.athinorama.gr/cinema/article.aspx?id=2500081

 

[SBE]

Ζαζ, αν κοιτάξεις καλά το Rotten tomatoes θα δεις ότι όταν μια ταινία έχει π.χ. 80% από τους κριτικούς δε σημαίνει ότι ΟΛΟΙ οι κριτικοί συμφώνησαν ότι είναι καλή. Η κριτική είναι προσωπικό ζήτημα. Για την ταινία που νμίζω ότι αναφέρεσαι, αν δεις τι λένε οι top critics θα δεις πολλές αντίθετες απόψεις, ξεκινώντας με όχι και τόσο ενθαρρυντικές κριτικές, κι η φράση που τα συνοψίζει όλα είναι αυτή:
The movie will be the stuff of truth and tragedy for some; for others, crafted schmaltz with an eye on the money.
Βρες έναν κριτικό με τον οποίο πάντα συμφωνείς ή πάντα διαφωνείς και βλέπε ό,τι προτείνει (ή ότι δεν προτείνει). Ο καλύτερος κριτικός είσαι εσύ. Όχι το πλατύ κοινό.

 

[nickel]

The fault, dear Brutus, is not in our stars, but in ourselves — that we are underlings.
Το λάθος δεν είναι στ' άστρα μας...
Το λέει ο Κάσσιος (στον Βρούτο, βέβαια) στη 2η σκηνή της 1ης πράξης του Ιούλιου Καίσαρα.

Όσο για τις κριτικές: Όταν βλέπουμε «δακρύβρεκτο μελόδραμα», η χαμηλή βαθμολογία των κριτικών είναι σίγουρη (να και τα εμπερτόπαιδα: 2 μόνο αστεράκια). Όταν ταυτόχρονα διαβάζουμε «εμπορικός» («κάνει την απόλυτα μελό, συμβατική, αλλά εμπορικότατα δακρύβρεχτη στροφή»), καταλαβαίνουμε ότι το κοινό έχει διαχωρίσει την άποψή του. Με λίγα λόγια: η ταινία δεν απευθύνεται στους κριτικούς, απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, και σε σχέση με το συγκεκριμένο κοινό, πετυχαίνει το σκοπό της. Γι' αυτό οι βαθμολογίες του imdb (αν έχουν γίνει από πολλά άτομα) είναι οι πιο εύστοχες: γιατί τις δίνει το κοινό στο οποίο απευθύνεται η ταινία.

 

[Costas]

Από το λινκ του Ζαζ, η "κριτική" του Αθηνοράματος

Συνοπτική κριτική
Δακρύβρεχτο μελόδραμα με γενναίες δόσεις γλυκόπικρου χιούμορ, βασισμένο σε ένα νεανικό μπεστ σέλερ. Ξεκινά σε «κόντρα τέμπο» –σαν μια αντισυμβατική ρομαντική κομεντί–, γρήγορα όμως παραδίδεται στο διδακτισμό και στην προβλέψιμη συγκίνηση.

Δεν έχω δει την ταινία. Απλώς θέλω να σχολιάσω ότι η τόση συνοπτικότητα καταργεί την ανάγκη της ύπαρξής της. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, από τη μεριά ενός κριτικού, να γράφει μπιλιετάκια των δύο αράδων, όπου δεν μαθαίνουμε καν ποιο είναι το θέμα της ταινίας. Επίσης, δεν ξέρω: υπάρχει μια άλλη κριτική της ταινίας στο Αθηνόραμα που είναι αναλυτική; ή μήπως ετούτη η συνοπτική είναι η μοναδική που υπάρχει στο σάιτ; γιατί τότε είναι για σφαλιάρες. [υπάρχει ακριβώς δίπλα]

Επιμένω ότι το πρώτο πράμα που πρέπει να λέει το μπιλιετάκι είναι το στόρι με μία φράση, ώστε να ξέρει ο αναγνώστης περί τίνος πρόκειται, αν τον αφορά. Και μετά να ακολουθεί ο εκθειασμός ή το θάψιμο. Όπως κάνει δηλαδή στην Αναλυτική Κριτική, στις δύο αράδες πάνω από τη φωτογραφία.

 

[Costas]

Η Όλγα Καρλάτου, σε συνέντευξη με την ευκαιρία του αφιερώματος στον άντρα της Νίκο Παπατάκη (ΕφΣυν):
Στο «Gloria Mundi» σε μια σκηνή μού έσβηνε ο στρατιωτικός ένα τσιγάρο στο στήθος. Ηθελε να το κάνουμε στ’ αλήθεια. Τον ρώτησα πώς να αντιδράσω και μου είπε με βουβό πόνο. Ετσι κι έκανα. Η σκηνή τελικά κόπηκε στο μοντάζ (του φάνηκε πολύ επίπεδη), αλλά το σημάδι εκείνο το έχω ακόμη πάνω μου. Οπως και τα πάντα από τον ίδιο.