Από περιέργεια περισσότερο πήγα στον κινηματογράφο της γειτονιάς μου να δω την ταινία του Μπεσόν
Lucy (που συζητήσαμε
εδώ με αφορμή το ότι ο Μπεσόν (που είναι και σεναριογράφος) παίρνει σαν κεντρική ιδέα της ταινίας το μύθο ότι χρησιμοποιούμε μόνο το 10% του εγκεφάλου μας).
Μερικοί λόγοι που ρισκάρισα να δω την ταινία:
- Μου άρεσε το Πέμπτο στοιχείο του: είχε χιούμορ και αρκετές καλές ιδέες.
- Έπαιζαν η Σκάρλετ και ο Φρίμαν.
- Πήρε τρία (στα 5) αστεράκια από κριτικό του φόρουμ του Ebert.
- Δεν έδωσα σημασία στον 1 αστεράκι που πήρε στο athinorama. (Εδώ φαίνεται και ο κακός χειρισμός του συστήματος από τους κριτικούς του Αθηνοράματος. Όταν δεν αντιμετωπίζουν τις ελαφρές ταινίες από την οπτική γωνία του θεατή που θα πάει να τις δει για να χαλαρώσει, αλλά τις βαθμολογούν όλες σχεδόν με αρνητική βαθμολογία, τότε εύκολα θα νομίσεις ότι και στην ταινία που έδωσαν το ένα αστεράκι επαναλάμβαναν απλώς την ίδια ελιτίστικη προσέγγιση. Δεν βοηθάει!)
Μετάνιωσα φρικτά. Ο τρόπος που ο Μπεσόν προσεγγίζει την επιστήμη είναι ηλίθιος, όχι απλώς ανακριβής. Π.χ. η πρώτη εκδήλωση της επίδρασης του καταλύτη (κάποια συμπυκνωμένης ναρκωτικής ουσίας) που ξεκίνησε τη διαδικασία για τη σταδιακή αύξηση της χρήσης του μυαλού (άντε, των ανθρώπινων δυνατοτήτων) ήταν η κατάργηση του νόμου της βαρύτητας. Και η μεν Σκάρλετ βρέθηκε στο ταβάνι, εγώ όμως ήμουν εντελώς εκτός εαυτού.
Αποκεί και πέρα τα πράγματα απ’ αυτή την άποψη απλώς χειροτέρεψαν. Εκεί που η Σκάρλετ έπρεπε να γίνεται πιο έξυπνη, έκανε τη μια βλακεία μετά την άλλη, όπως ας πούμε εμπιστεύτηκε τη Γαλλική Αστυνομία να κάνει μια δουλειά σωστά.
Η δράση ήταν η κλασική «πυροβολούμε σαν να μην υπάρχει αύριο». Δίνεται η εντύπωση ότι στις χολιγουντιανές παραγωγές καμικάζι και τζιχαντιστές στελεχώνουν τις ομάδες ακραίας δράσης.
Περιμένεις ότι σε τέτοια στησίματα όπου δοκιμάζονται τα όρια της νοημοσύνης και της υπομονής του θεατή, θα βρίσκαμε λίγο χιούμορ, κάποιες ανατροπές, μερικές ανθρώπινες στιγμές… Αν θυμάμαι καλά, υπήρχαν δύο ανθρώπινες στιγμές με λίγο χιούμορ, που άξιζαν όσο η υπόλοιπη ταινία — κι αυτό ήταν όλο.
Spoiler: Το μήνυμα του τέλους είναι ότι, όταν θα χρησιμοποιούμε το 100% του μυαλού μας, θα γίνουμε πανταχού παρόντες θεοί.
Έφυγα με την απορία ποιο ποσοστό του μυαλού του χρησιμοποίησε ο Μπεσόν για να στήσει αυτή την ταινία. Μια εκπτωσούλα θα την είχε κάνει, δεν εξηγείται αλλιώς.
Και όχι, δεν είναι b-movie. Δεν έλειπαν τα λεφτά από την παραγωγή: υπήρχαν αρκετά και πήγαν στράφι. Άλλωστε, υπάρχουν b-movies που εξελίσσονται σε cult movies. Η
Lucy είναι μάλλον αυτό που λέμε bomb: είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει καλή ταινία, αλλά απέτυχε παταγωδώς.