Costas
¥
Πέθανε ο πραγματικός ήρωας της ταινίας του Σκορτσέζε Goodfellas.
Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Για διάφορους λόγους μού άρεσε η ταινία The Best Exotic Marigold Hotel (Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ). Την είδα μόνο και μόνο επειδή είχε βαθμολογία 7,4 στο imdb και έπαιζαν αγαπημένοι ηθοποιοί. Στη διαδρομή βρήκα απρόσμενες ομορφιές. Δυο λοιπόν από τους λόγους που μου άρεσε αναφέρει και ο Ίμπερτ και τους βάζω εδώ αφού δεν δίνουν λεπτομέρειες της ταινίας:
How can I suggest what a delight this film is? Let me try a little shorthand. Recall some of the wonderful performances you've seen from Judi Dench, Maggie Smith, Tom Wilkinson, Bill Nighy and the others, and believe me when I say that this movie finds rich opportunities for all of them. Director John Madden ("Shakespeare in Love") has to juggle to keep his subplots in the air, but these actors are so distinctive, they do much of the work for him. [...]
India itself is a supporting character.
Η Ινδία τελικά θα παραμείνει το μεγάλο μου απωθημένο.
How can I suggest what a delight this film is? Let me try a little shorthand. Recall some of the wonderful performances you've seen from Judi Dench, Maggie Smith, Tom Wilkinson, Bill Nighy and the others, and believe me when I say that this movie finds rich opportunities for all of them. Director John Madden ("Shakespeare in Love") has to juggle to keep his subplots in the air, but these actors are so distinctive, they do much of the work for him. [...]
India itself is a supporting character.
Η Ινδία τελικά θα παραμείνει το μεγάλο μου απωθημένο.
SBE
¥
Εγώ από την άλλη πήγα χτες και είδα το Rock of Ages και ενώ είναι χαζομάρα εντελώς βγήκα με χαμόγελο. Κι αυτό παρόλο που όταν ξεκίνησε η ταινία, με μια ταμπέλα που έλεγε 1987, με έπιασε κατάθλιψη, καθώς σκεφτόμουν ότι πέρασαν κιόλας 25 χρόνια. Και τα πράγματα ξεκίνησαν αρνητικά με τη σκέψη ότι το 1987 θεωρούσα τον Τομ Κρουζ γλυκανάλατο και τώρα κάθομαι να τον δω να παρωδεί τον Τζον Μποντζόβι και τον Αξελ Ρόουζ (πιο πολύ τον δεύτερο), που τότε τους θεωρούσα πιο κουλ και ειδικά τον πρώτο ωραίον άντρα.
Με πληροφορεί η Βίκι ότι η πλοκή δεν έχει καμία σχέση με το μιούζικαλ, το οποίο έχει κάποια ηθικά διδάγματα ενώ η ταινία είναι κλασσική ροκ σαπουνόπερα ψυχαγωγικού σκοπού. Έχει πολύ εντυπωσιακή χορογραφία, ειδικά στη σκηνή στο στριπτιζάδικο. Αλλά το καλύτερο είναι ο Τομ Κρουζ, ο οποίος όπως και στο Tropic Thunder δείχνει ότι άλλες επιλογές έπρεπε να είχε κάνει στην καριέρα του, όχι να παίζει σε χαζοπεριπέτειες τον ήρωα και να προσπαθεί κάθε λίγα χρόνια να κάνει και από μια κουλτουριάρικη ταινία μπας και τον πάρουν για σοβαρό ηθοποιό. Κωμικός έπρεπε να είναι.
Αυτά.
Με πληροφορεί η Βίκι ότι η πλοκή δεν έχει καμία σχέση με το μιούζικαλ, το οποίο έχει κάποια ηθικά διδάγματα ενώ η ταινία είναι κλασσική ροκ σαπουνόπερα ψυχαγωγικού σκοπού. Έχει πολύ εντυπωσιακή χορογραφία, ειδικά στη σκηνή στο στριπτιζάδικο. Αλλά το καλύτερο είναι ο Τομ Κρουζ, ο οποίος όπως και στο Tropic Thunder δείχνει ότι άλλες επιλογές έπρεπε να είχε κάνει στην καριέρα του, όχι να παίζει σε χαζοπεριπέτειες τον ήρωα και να προσπαθεί κάθε λίγα χρόνια να κάνει και από μια κουλτουριάρικη ταινία μπας και τον πάρουν για σοβαρό ηθοποιό. Κωμικός έπρεπε να είναι.
Αυτά.
Την ταινία Γυναίκες του τελευταίου ορόφου την είδα με τον παρορμητικό τρόπο με τον οποίο βλέπω συχνά τις καλύτερες ταινίες. Είδα να τη συστήνει κάποιος που εμπιστεύομαι. Δεν έκανα τον κόπο να μάθω λεπτομέρειες, παρότι γαλλική ταινία. Τις γαλλικές ταινίες δεν τις εμπιστεύομαι εύκολα: ή θα είναι καμιά κωμωδία σαν τους Intouchables που με απογοήτευσε ή θα είναι κανένα κοινωνικό που θα αναμηρυκάζει τα αγαπημένα θέματα των Γάλλων. Ναι, ξέρω, τους αδικώ, πάμε παρακάτω. Η ταινία αποδείχτηκε μια από τις καλύτερες κωμωδίες που είδα φέτος.
Στο Αθηνόραμα θα δείτε σε ποια θερινή αίθουσα παίζεται. Η βλακεία στο Αθηνόραμα είναι που για βαθμολογία δείχνει τα αστεράκια όχι από τις κριτικές του κοινού (3,5/5) αλλά του δυσκοίλιου ταινιοκριτικού της. Τα υγιή μέλη του imdb έχουν (επίσης) δώσει 7.1/10.
http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=10017717&selTab=1
http://www.imdb.com/title/tt1805297/
Στο Αθηνόραμα θα δείτε σε ποια θερινή αίθουσα παίζεται. Η βλακεία στο Αθηνόραμα είναι που για βαθμολογία δείχνει τα αστεράκια όχι από τις κριτικές του κοινού (3,5/5) αλλά του δυσκοίλιου ταινιοκριτικού της. Τα υγιή μέλη του imdb έχουν (επίσης) δώσει 7.1/10.
http://www.athinorama.gr/cinema/data/movies/?id=10017717&selTab=1
http://www.imdb.com/title/tt1805297/
Costas
¥
Εμένα πάλι μου έκανε κυρίως εντύπωση το ότι εν έτει 2012 γράφονται σενάρια τόσο αφελή, με άρωμα δεκαετίας 50-60, όπως και ο δραματικός χρόνος της ταινίας (1962). Είναι ένα είδος ρετρό και αυτό: σαν να βλέπατε μια ελληνική ταινία με σενάριο τύπου Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ (εκείνη που εκείνη είναι γραμματέας κι εκείνος αφεντικό και πάνε στη Ρώμη κλπ.), αλλά τωρινή. Δεν εννοώ πως ήταν γελοία, απλώς ανήκε σε άλλη εποχή. Αν την είχα δει χειμώνα θα είχα κόψει φλέβες, αλλά για καύσωνα με γρανίτα σε θερινό, βλεπόταν, παρά το τελείως προσχηματικό σενάριο (βασικά ήθελε να διηγηθεί ένα παραμύθι με κάθε τίμημα). Ίσως και οι καιροί μας, οι τόσο συννεφιασμένοι, να ευνοούν τέτοιες συνειδητά ανεγκέφαλες δημιουργίες.
Ε, ναι. Μετά βλέπεις εικοστή επανάληψη το Pretty Woman ή το Notting Hill και, αν έχεις και γρανίτα, έχεις γεμίσει μπαταρίες για πολλές μέρες. Να ομολογήσω ότι με κέρδισε ακριβώς ο όρος «feelgood» που διάβασα εκεί που διάβασα τα καλά λόγια (στο μπλογκ του Προκόπη Δούκα). Και σ' αυτό με εκνευρίζουν οι κριτικοί που του δίνουν βαθμολογία 1,5. Αν θέλει, ας βάλει δύο στήλες: αν ξεκινάτε για προβληματισμό, 1,5 (ή και -2). Αν θέλετε να χαλαρώσετε, 3,5. Έτσι δεν θα 'πρεπε να τα διακρίνουμε;
Η καναδέζικη ταινία Last Night του 1998 δεν είναι καμιά σπουδαία ταινία (έχει πάντως ένα 7,2 στο imdb). Την ξαναείδα με ευχαρίστηση χτες επειδή δεν τη θυμόμουν καθόλου από την πρώτη φορά που την είδα. Περιγράφει τι κάνουν κάποιοι άνθρωποι τις τελευταίες τους ώρες καθώς ξέρουν ότι τα μεσάνυχτα έρχεται το τέλος του πλανήτη. Αλλά μου άρεσε η καταληκτική σημείωση στην κριτική που έγραψε τότε για την ταινία ο Roger Ebert:
Note: On a talk show in Toronto, I was asked to define the difference between American and Canadian films, and said I could not. Another guest was Wayne Clarkson, the former director of the Toronto Film Festival. He said he could, and cited this film. "Sandra Oh goes into a grocery store to find a bottle of wine for dinner," he said. "The store has been looted, but she finds two bottles still on the shelf. She takes them down, evaluates them, chooses one, and puts the other one politely back on the shelf. That's how you know it's a Canadian film."
http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/19991224/REVIEWS/912240304/1023
Note: On a talk show in Toronto, I was asked to define the difference between American and Canadian films, and said I could not. Another guest was Wayne Clarkson, the former director of the Toronto Film Festival. He said he could, and cited this film. "Sandra Oh goes into a grocery store to find a bottle of wine for dinner," he said. "The store has been looted, but she finds two bottles still on the shelf. She takes them down, evaluates them, chooses one, and puts the other one politely back on the shelf. That's how you know it's a Canadian film."
http://rogerebert.suntimes.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/19991224/REVIEWS/912240304/1023
Elsa
¥
Αυτή την ταινία την έχω ανάμεσα στις πολύ αγαπημένες μου! 
Έχει καταπληκτικό τέλος, αν το θυμάστε.
Κι έχει και τη φοβερή ατάκα από μια γραία (θεία ή γιαγιά του ήρωα), σχετικά με το ποιον αξίζει να λυπάται κάποιος, στην προοπτική της καταστροφής, το παιδί που δεν έχει ακόμα ζήσει τη ζωή του ή τον γέρο;
Έχει καταπληκτικό τέλος, αν το θυμάστε.
Κι έχει και τη φοβερή ατάκα από μια γραία (θεία ή γιαγιά του ήρωα), σχετικά με το ποιον αξίζει να λυπάται κάποιος, στην προοπτική της καταστροφής, το παιδί που δεν έχει ακόμα ζήσει τη ζωή του ή τον γέρο;
Κι έχει και τη φοβερή ατάκα από μια γραία ...
:) Rose: I don't give a damn. People are always saying 'The children. Pity the children'. I'm tired of the children. They haven't lived, given birth, watch their friends die. I have invested 80 years in this life. The children don't know what they're missing.
Costas
¥
Ούτε από του Μαρκησίου ντε Σαντ.
Ένας νέος Ρώσος σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Βασίλι Σιγκάρεφ. (ΝΥΤ)
Costas
¥
Στο νέο τεύχος του καλού περιοδικού Senses of Cinema βρίσκω Αγκίρρε, βρίσκω Άρπα της Βιρμανίας, βρίσκω και κινέζικο σινεμά. (Δεν διάβασα τίποτα!)
Costas
¥
Άλλο ένα λαμπρό πετράδι από την κοσμηματοθήκη του γιαπωνέζικου σινεμά κοσμεί αυτές τις μέρες μιαν αθηναϊκή αίθουσα, το ανοιχτόσκεπο Τριανόν, με το έργο Μια Γυναίκα Ανεβαίνει τη Σκάλα (1960), του Μικίο Ναρούσε, σε σενάριο Ρυούζο Κικουσίμα (Θρόνος του Αίματος, Γιοζίμπο, Τόρα! Τόρα! Τόρα!, Τρένο της Μεγάλης Φυγής). Ωραιότατη α/μ φωτογραφία, κοινωνιολογία των γυναικών των μπαρ της μεταπολεμικής Ιαπωνίας, και μια σκηνή διαλόγου μεταξύ δύο γυναικών που, καλώς-κακώς δεν ξέρω, μου θύμισε Ρομέρ.
SBE
¥
Αυτοκτόνησε ο Τόνυ Σκοτ, σκηνοθέτης σουξέ όπως το Τοπ Γκαν και αδερφός του Ρίντλεϊ.
ΥΓ Να προσθέσω ότι οι αδερφοί Σκοτ ήταν απόδειξη ότι οι ξύπνιοι Άγγλοι μεταναστέυουν στις ΗΠΑ για να δουν άσπρη μέρα.
ΥΓ Να προσθέσω ότι οι αδερφοί Σκοτ ήταν απόδειξη ότι οι ξύπνιοι Άγγλοι μεταναστέυουν στις ΗΠΑ για να δουν άσπρη μέρα.
Γέλασα μέχρι δακρύων με τον Δικτάτορα του Σάσα Μπάρον-Κοέν. Ο μόνολογός του στο τέλος, όταν απευθύνεται στους Αμερικανούς, στη συνέλευση του ΟΗΕ, είναι όλα τα λεφτά:
Why are you guys so anti-dictators? Imagine if America was a dictatorship.
You could let 1% of the people have all the nation's wealth.
You could help your rich friends get richer by cutting their taxes and bailing them out when they gamble and lose.
You could ignore the needs of the poor for health care and education.
Your media would appear free but would secretly be controlled by one person and his family.
You could wiretap phones, you could torture foreign prisoners.
You could have rigged elections.
You could lie about why you go to war.
You could fill your prisons with one particular racial group and no one would complain!
Υou could use the media to scare the people into supporting policies that are against their interests.
I know this is hard for you Americans to imagine, but please try.
I will tell you what democracy is! Democracy is the worst!
Endless talking and listening to every stupid opinion!
And everybody's vote counts, no matter how crippled or black or female they are.
Why are you guys so anti-dictators? Imagine if America was a dictatorship.
You could let 1% of the people have all the nation's wealth.
You could help your rich friends get richer by cutting their taxes and bailing them out when they gamble and lose.
You could ignore the needs of the poor for health care and education.
Your media would appear free but would secretly be controlled by one person and his family.
You could wiretap phones, you could torture foreign prisoners.
You could have rigged elections.
You could lie about why you go to war.
You could fill your prisons with one particular racial group and no one would complain!
Υou could use the media to scare the people into supporting policies that are against their interests.
I know this is hard for you Americans to imagine, but please try.
I will tell you what democracy is! Democracy is the worst!
Endless talking and listening to every stupid opinion!
And everybody's vote counts, no matter how crippled or black or female they are.
Costas
¥
Φεστιβάλ Παρατζάνοφ στο Τριανόν. Πήγα απόψε και είδα το Χρώμα του Ροδιού (1968), πολύ ωραίο. Βοηθούσε μάλιστα το ότι πριν από την ταινία προβλήθηκε ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο Μνήμες από Το Χρώμα του Ροδιού, ενός συνεργάτη του, που παρουσίαζε διάφορες σκηνές της κυρίως ταινίας με υπομνηματισμό, γιατί, όπως είπε, το μοντάζ της ταινίας από κάποιον άλλον πετσόκοψε την ταινία και την έκανε ακατανόητη. Ο υπομνηματισμός λοιπόν αυτός βοηθούσε μετά κατά την προβολή της κυρίως ταινίας να καταλαβαίνεις και τους συμβολισμούς. Πολύ δυνατή εικονοποιία. Δεν θα έλεγα το ίδιο για τη δεύτερη ταινία της βραδιάς, Ασίκ Κερίμπ (1988), την τελευταία του, αφιερωμένη στον Ταρκόφσκι, όπου νιώθεις την κόπωση-επανάληψη της εικονοποιίας, την αποποιητικοποίησή της και τη μετατροπή της σε μανιέρα, ταινία που όμως είχε πολύ ωραία μουσική από Αρμενία-Αζερμπαϊτζάν. Στη μέση προβλήθηκε η μικρού μήκους Ο Εξόριστος Παρατζάνωφ, του Φώτου Λαμπρινού, ο οποίος του πήρε συνέντευξη λίγο πριν από το θάνατο του σκηνοθέτη το 1990. Είχαν μάλιστα προηγηθεί τα επεισόδια στη Γεωργία τον Απρίλη του 1989 με τη ρίψη χημικών αερίων και τους 21 θανάτους πολιτών, κυρίως γυναικών, και η ταινιούλα έχει μια σεκάνς από αυτά, τραβηγμένη από δύο ερασιτέχνες, που ίσως ο ένας ήταν Καγκεμπίτης. Στην ταινιούλα αυτή ο Παρατζάνοφ αναφέρεται στη ζωή του στη φυλακή, αλλά αποφεύγει να αναφέρει τις κατηγορίες που τον έστειλαν εκεί. Το πρόγραμμα του φεστιβάλ λέει πως είχε εγκαταλείψει γυναίκα και παιδιά για να ζήσει σαν γκέι και πως του απαγγέλθηκε κατηγορία για το αδίκημα της ομοφυλοφιλίας, που το πλήρωσε με 5 χρόνια καταναγκαστικά έργα. Επίσης, κατηγορήθηκε για λαθρεμπόριο (εικόνων;) Η ταινιούλα έχει μια σεκάνς και από τη φυλακή, η οποία φυλακή είχε σλόγκαν ανάλογο με το "Η εργασία απελευθερώνει" του Άουσβιτς, καθώς και μίνι-συνέντευξη μ' έναν δεσμοφύλακα που ήταν πιο καλός με τον Παρατζάνοφ απ' ό,τι οι ποινικοί συγκρατούμενοί του, οι οποίοι κατά τον Παρατζάνοφ ευθύνονταν για το ότι έπαθε τελικά καρκίνο στα πνευμόνια, γιατί του έκαναν ένα φοβερό καψόνι μέσα σε μια παγωμένη δεξαμενή επειδή θεώρησαν εσφαλμένα μια χειραψία που του έκανε ένας επίσημος επισκέπτης της φυλακής ως απόδειξη ότι ο ίδιος ήταν χαφιές των αρχών. Ο Λαμπρινός έκανε και μια 15λεπτη ομιλία πριν από την προβολή του ντοκιμαντέρ του, στη διάρκεια της οποίας είπε ότι θεωρεί τον Παρατζάνοφ μέλος της εικαστικής πρωτοπορίας που είναι περισσότερο γνωστή από τις εκτός κινηματογράφου τέχνες και η οποία ενσωμάτωσε στοιχεία του φολκλόρ στην επώνυμη τέχνη. Είπε ότι κακώς επικράτησε (τη δεκαετία του '50 και μετά) να ονομάζεται Ρωσική αυτή η Πρωτοπορία, καθώς πολλοί επιφανείς εκπρόσωποί της (Μαλέβιτς, Ρότσενκο, Παρατζάνοφ κ.ά.) ήταν Ουκρανοί, Βαλτικοί, Αρμένηδες (ο Παρατζάνοφ [πραγματικό όνομα κατά το imdb: Παρατζανιάν]). Για την άλλη ταινία, την πρώτη του, το Σκιές των Ξεχασμένων Προγόνων, που γυρίστηκε στη Δυτική Ουκρανία με τοπικό θέμα, ο Λαμπρινός είπε ότι αποτελεί θησαυρό εθνογραφικών πληροφοριών, πλασμένων όμως σε καλλιτεχνικό έργο. Μας είπε επίσης ότι σύνδεσμός του με τον Παρατζάνοφ για την ταινιούλα ήταν ο κάλλιστος φίλος (του Λαμπρινού) και πρώην οπερατέρ του Παρατζάνοφ, Ουκρανός σκηνοθέτης Γιούρι Ιλιένκο, της γνωστής και πολύ αγαπητής σε μένα ταινίας Το Άσπρο Πουλί με το Μαύρο Σημάδι (1971), που την είχα δει στα πολύ νιάτα μου. Και το Χρώμα του Ροδιού το είχα ξαναδεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80, τότε που ο Παρατζάνοφ είχε ξεμπερδέψει με τη φυλακή και οι αρχές τού είχαν ζητήσει συγνώμη, του είχαν απονείμει μετάλλιο και τον τίτλο του Καλλιτέχνη του Λαού και είχε μπορέσει να ξαναγυρίσει ταινίες μετά από 15 χρόνια εφιάλτη, αν και τα περισσότερα σενάριά του απορρίπτονταν.
Το φεστιβάλ συνεχίζεται, και, αν σας αρέσει το ποιητικό σινεμά, μην το χάσετε.
Το φεστιβάλ συνεχίζεται, και, αν σας αρέσει το ποιητικό σινεμά, μην το χάσετε.
bernardina
Moderator
Δεν ήθελα να το βάλω στα εφήμερα.
Θυμάστε τον αγαθό γίγαντα με τις υπερφυσικές ικανότητες στο Πράσινο Μίλι;
Πάει κι αυτός... Μας άφησε χρόνους στα 54. Κρίμα
Θυμάστε τον αγαθό γίγαντα με τις υπερφυσικές ικανότητες στο Πράσινο Μίλι;
Πάει κι αυτός... Μας άφησε χρόνους στα 54. Κρίμα
Κρίμα. Ήταν υπέροχος ηθοποιός. Καλό κατευόδιο.
Elsa
¥
Είπα να δούμε μια ταινία μετά από πολύ καιρό που βλέπαμε σειρές και έπεσα πάνω σε μια ταινία εξαιρετική αλλά απίστευτα στενάχωρη: Róza
Θα ευχόταν κανείς να είναι όλα αυτά προϊόν φαντασίας, αλλά δυστυχώς πρόκειται για θηριωδίες που συνέβησαν. Και μάλλον δεν θα πάψουν ποτέ να συμβαίνουν. Παρ' όλα αυτά, μια ταινία που αξίζει να δείτε, μέσα στη σκληρότητά της έχει ανθρωπιά και λυρισμό.
Θα ευχόταν κανείς να είναι όλα αυτά προϊόν φαντασίας, αλλά δυστυχώς πρόκειται για θηριωδίες που συνέβησαν. Και μάλλον δεν θα πάψουν ποτέ να συμβαίνουν. Παρ' όλα αυτά, μια ταινία που αξίζει να δείτε, μέσα στη σκληρότητά της έχει ανθρωπιά και λυρισμό.