Μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν μπορούμε να γελάσουμε πια παρά με τα χάλια μας. Αλλά να μη σας το χαλάσω.
Το νήμα του κινηματογράφου
- Thread starter nickel
- Start date
Ας ξαναγυρίσουμε στις σοβαρές ταινίες:
Monsieur Lazhar, υποψηφιότητα του Καναδά για το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας (που καλώς το πήρε ο Χωρισμός).
Movie review aggregator Rotten Tomatoes indicated Monsieur Lazhar held an average rating of 100% on nine reviews with an average 9/10 score as of 9 March 2012.
Στο βιντεάκι, το μουσικό θέμα των τίτλων στο τέλος. Αν το αφήσετε, ακολουθεί και άλλη μουσική από ταινίες.
Monsieur Lazhar, υποψηφιότητα του Καναδά για το Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας (που καλώς το πήρε ο Χωρισμός).
Movie review aggregator Rotten Tomatoes indicated Monsieur Lazhar held an average rating of 100% on nine reviews with an average 9/10 score as of 9 March 2012.
Στο βιντεάκι, το μουσικό θέμα των τίτλων στο τέλος. Αν το αφήσετε, ακολουθεί και άλλη μουσική από ταινίες.
Elsa
¥
Είδες που γυρνάς στα σοβαρά; Και μετά λες για μένα 
Στα υπόψη λοιπόν, ο κύριος Λαζάρ.
Μερικές στα γρήγορα,από μένα, γιατί είδα πολλές μαζεμένες και ξεχνάω.
-Δύο γαλλικές που μου άρεσαν:
Μια φρέσκια "Το αγοροκόριτσο" και μια παλιότερη, "Στην αρχή", που όσο κι αν φαίνεται απίστευτο πρόκειται για αληθινή ιστορία.
-Μου άρεσε επίσης και το βελγικό Παιδί (γιατί όχι χαμίνι; ) με το ποδήλατο, των γνωστών αδελφών Dardenne (κι όχι Ντιπόν και Ντυπόν)
-Μια καλογυρισμένη και τρυφερή στο βάθος, ταινία για τη σχέση πατέρα-γιου: The Music Never Stopped.
Έχει δει κανείς την "Επικίνδυνη μέθοδο";
Στα υπόψη λοιπόν, ο κύριος Λαζάρ.
Μερικές στα γρήγορα,από μένα, γιατί είδα πολλές μαζεμένες και ξεχνάω.
-Δύο γαλλικές που μου άρεσαν:
Μια φρέσκια "Το αγοροκόριτσο" και μια παλιότερη, "Στην αρχή", που όσο κι αν φαίνεται απίστευτο πρόκειται για αληθινή ιστορία.
-Μου άρεσε επίσης και το βελγικό Παιδί (γιατί όχι χαμίνι; ) με το ποδήλατο, των γνωστών αδελφών Dardenne (κι όχι Ντιπόν και Ντυπόν)
-Μια καλογυρισμένη και τρυφερή στο βάθος, ταινία για τη σχέση πατέρα-γιου: The Music Never Stopped.
Έχει δει κανείς την "Επικίνδυνη μέθοδο";
Το Χιούγκο ήταν μια πραγματική αποκάλυψη και λυπάμαι που δεν το πήρα έγκαιρα χαμπάρι να πάω να το δω σε 3D. Μια αποκάλυψη επίσης ήταν ότι ο Μελιές προφέρεται Μελιές — τόσα χρόνια τον έλεγα Μελιέ...
Για τους φιλομαθείς: Georges Méliès
Λεπτομέρεια για την ταινία:
The opening track shot of the city ending at the train station was the very first shot designed and it took one year to complete. It required 1000 computers to render each frame required for the shot.
Για τους φιλομαθείς: Georges Méliès
Λεπτομέρεια για την ταινία:
The opening track shot of the city ending at the train station was the very first shot designed and it took one year to complete. It required 1000 computers to render each frame required for the shot.
Χαχα... Εγώ το ήξερα. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι ότι δεν το ήξερες να σε διορθώσω :)
Είδα για πρώτη φορά το Pygmalion του 1938 (το βιβλίο το έχω διαβάσει άπαξ, το My Fair Lady πρέπει να το έχω δει πάνω από δυο ντουζίνες φορές). Δεν περίμενα ότι θα ήταν τόσο καλό (δεν είχα δει ότι στο IMDB έχει κατά τι μεγαλύτερη βαθμολογία από το μιούζικαλ). Αλλά κυρίως έχει όλες τις αλλαγές, τις σκηνοθετικές εμπνεύσεις και τις μανιέρες που αξιοποίησε το θεατρικό και στη συνέχεια το κινηματογραφικό μιούζικαλ. Το σενάριο το έγραψε ο ίδιος ο Μπέρναρντ Σο (και πήρε το σχετικό Όσκαρ, με το οποίο μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως ο μοναδικός θνητός που έχει πάρει και Νόμπελ και Όσκαρ). Άλλαξε το τέλος (για να προσαρμοστεί στις κινηματογραφικές ανάγκες για χάπι εντ), αλλά κράτησε το «Not bloody likely» του πρωτοτύπου (είναι η πρώτη αγγλική ταινία όπου ακούγεται το bloody σ' αυτή τη χρήση). Πρόσθεσε τη σκηνή του χορού με τον μαθητή του Χίγκινς, τον Κάρπαθι, μέχρι που διάλεξε και την πρωταγωνίστρια (που δεν είναι Όντρεϊ Χέμπορν, αλλά παραμένει συγκρίσιμη αξία – κι ας ήταν η δεύτερη μόλις ταινία της). Την ταινία τη σκηνοθέτησε, μαζί με τον πρωταγωνιστή Λέσλι Χάουαρντ, ο Άντονι Άσκουιθ, γιος του αρχηγού των Φιλελευθέρων και πρωθυπουργού της Βρετανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο.
Μπορείτε να δείτε την ταινία με υπότιτλους εδώ ή αναζητήστε την σε κάποιο κατεβασάδικο.
Μπορείτε να δείτε την ταινία με υπότιτλους εδώ ή αναζητήστε την σε κάποιο κατεβασάδικο.
pidyo
New member
Ο ήρωάς μου. Είναι εντυπωσιακό πόσο καλά (παρά τον παιχνιδιάρικο τρόπο του) και πόσο νωρίς κατάλαβε κάποιος τις εντελώς νέες τεχνικές και αισθητικές δυνατότητες του νέου μέσου.
Elsa
¥
Κάτι για τον Nickel που παραπονιέται ότι προτείνω πάντα ψυχοπλακωτικά: Medianeras, μια ταινία φρέσκια, έξυπνη, μοντέρνα, αστεία, αλλά και βαθιά, τρυφερή, αληθινή, σαν τη ζωή. Από έναν νέο σκηνοθέτη, που πρέπει να αγαπάει πολύ την -άσχημη- πόλη του, το Μπουένος Άιρες, το οποίο μου θύμισε υπερβολικά την Αθήνα. Έχει και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Δεν πρέπει να έχει παιχτεί στην Ελλάδα.
(Οι ταινίες που εμφανίζει το imbd σαν σχετικές, στο "People who liked this also liked...", καμία σχέση!)
Δεν πρέπει να έχει παιχτεί στην Ελλάδα.
(Οι ταινίες που εμφανίζει το imbd σαν σχετικές, στο "People who liked this also liked...", καμία σχέση!)
Costas
¥
Ένα άρθρο από το Senses of Cinema για την αγαπημένη μου Έκλειψη, του Αντονιόνι (1962). Έχω άπειρα χρόνια να τη δω κι έτσι δε θυμάμαι αν είχε το τέλος που περιγράφει το άρθρο (τα παχιά δικά μου):
No film has contained a greater sense of ineffable calamity. This is most completely captured in L’eclisse’s final eight minutes of images, a climax that Amos Vogel (in his crucial book Film as a Subversive Art) very correctly termed “monstrous”, since it signifies a horror beyond the imagination of much of the fantastique. This conclusion, excised from many prints as irrelevant, consists of largely empty, near-dusk street scenes in the EUR suburb. Piero and Vittoria have vanished, since their trysts are finally suggested to us as irrelevant, merely a tiny moment in a world at the precipice. In their place, we are offered images of barren lots and empty EUR avenues, street lights, a rustic fence where the couple once stood, a leaking water barrel, a passing bus, people staring (perhaps in desperation), a man reading a newspaper whose headline reminds us of the nuclear anxieties that marked the film’s production era – still relevant in our own age, as disaster threatens the planet on various fronts. A glaring streetlight fills the screen, then burns out to be replaced by “FINE” and blackness.
No film has contained a greater sense of ineffable calamity. This is most completely captured in L’eclisse’s final eight minutes of images, a climax that Amos Vogel (in his crucial book Film as a Subversive Art) very correctly termed “monstrous”, since it signifies a horror beyond the imagination of much of the fantastique. This conclusion, excised from many prints as irrelevant, consists of largely empty, near-dusk street scenes in the EUR suburb. Piero and Vittoria have vanished, since their trysts are finally suggested to us as irrelevant, merely a tiny moment in a world at the precipice. In their place, we are offered images of barren lots and empty EUR avenues, street lights, a rustic fence where the couple once stood, a leaking water barrel, a passing bus, people staring (perhaps in desperation), a man reading a newspaper whose headline reminds us of the nuclear anxieties that marked the film’s production era – still relevant in our own age, as disaster threatens the planet on various fronts. A glaring streetlight fills the screen, then burns out to be replaced by “FINE” and blackness.
Elsa
¥
Κάποιος νομίζω είχε συστήσει πρόσφατα εδώ "τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο", αλλά η αναζήτηση δεν μου δουλεύει για να τον ευχαριστήσω προσωπικά. Την είδα μόλις, και τη συστήνω κι εγώ με τη σειρά μου, ανεπιφύλακτα! Εξαιρετικές ηθοποιίες, πολιτικός λόγος, προβληματισμοί που πιάνουν κι εμάς εδώ, όλα του σωστά και σε σωστές δόσεις... αριστούργημα!
Costas
¥
Δυο λόγια για τον (διωκόμενο) Κινέζο ντοκιμαντερίστα Ying Liang και το έργο του. (fandor)
Costas
¥
Πολύ περισσότερα για τον παραπάνω σκηνοθέτη Γινγκ Λιάνγκ, από τον ίδιον, για τις πιέσεις που δέχτηκε από τις αρχές ο ίδιος, η οικογένειά του και το φεστιβάλ όπου θα προβαλλόταν η ταινία του When Night Falls. (dGenerate Films)
Ποιο είναι όμως το θέμα του ντοκιμαντέρ; Ποιος είναι αυτός ο Γιανγκ Τζια;
Ποιο είναι όμως το θέμα του ντοκιμαντέρ; Ποιος είναι αυτός ο Γιανγκ Τζια;
SBE
¥
Είδα χτες το Moonrise Kingdom/ Ο Έρωτας του Φεγγαριού, και βαθμολογώ:
Αισθητική, ερμηνείες, μουσική, φωτογραφία, χιούμορ: άριστα.
Οι κριτικές λένε τα καλύτερα λόγια. Εγώ τη βρήκα απλώς ευχάριστη, θα την έδειχνα σε μικρότερα παιδιά μόνο αν δεν φοβόμουν ότι θα πήγαιναν να κανουν τα επικίνδυνα που βλέπουμε να κάνουν τα παιδιά της ταινίας.
Αισθητική, ερμηνείες, μουσική, φωτογραφία, χιούμορ: άριστα.
Οι κριτικές λένε τα καλύτερα λόγια. Εγώ τη βρήκα απλώς ευχάριστη, θα την έδειχνα σε μικρότερα παιδιά μόνο αν δεν φοβόμουν ότι θα πήγαιναν να κανουν τα επικίνδυνα που βλέπουμε να κάνουν τα παιδιά της ταινίας.
SBE
¥
H ταινία δεν απευθύνεται σε παιδιά, εδώ είχε ταξινομηθεί 12Α, που σημαίνει ότι είναι κατάλληλη για εφήβους και άνω, νομίζω λόγω του ότι δείχνει τα προσκοπόπουλα να κάνουν επικίνδυνα πράγματα, αναρριχήσεις κλπ και μεταξύ άλλων το ένα μαχαιρώνει με ψαλίδι ένα άλλο παιδί στην πλάτη (μαχαιρώνει με ψαλίδι= ψαλιδώνει; ), τρυπάνε τα αυτιά τους με αγκίστρι κλπ, οπότε μη βρεθεί κανένα χαζό και πάει να τα επαναλάβει στο σπίτι του και σκοτωθεί κλπ κλπ.
Η ταινία έχει τεχνική και αισθητική αρτιότητα, δεν έχει πουθενά κοιλιά κλπ κλπ και η υπόθεση έχει ενδιαφέρον και λίγο σασπένς για να έχουμε αγωνία, ακολουθεί την αριστοτέλεια δομή κλπ κλπ. Εκεί που νομίζω ότι δεν ικανοποιείται ο θεατής είναι στο ότι οι σχέσεις των ενήλικων μοιάζουν πολύπλοκες αλλά περνάνε ξώφαλτσα, ίσα για να μας μένει η απορία. Ίσως βέβαια αυτό να ήθελε ο ποιητής.
ΥΓ Πριν κάνα μήνα είχα δει και το Damsels in Distress που είναι της ίδιας σχολής και είχε πάρει καλές κριτικές και ήθελα να αυτοκτονήσω στο σινεμά.
Η ταινία έχει τεχνική και αισθητική αρτιότητα, δεν έχει πουθενά κοιλιά κλπ κλπ και η υπόθεση έχει ενδιαφέρον και λίγο σασπένς για να έχουμε αγωνία, ακολουθεί την αριστοτέλεια δομή κλπ κλπ. Εκεί που νομίζω ότι δεν ικανοποιείται ο θεατής είναι στο ότι οι σχέσεις των ενήλικων μοιάζουν πολύπλοκες αλλά περνάνε ξώφαλτσα, ίσα για να μας μένει η απορία. Ίσως βέβαια αυτό να ήθελε ο ποιητής.
ΥΓ Πριν κάνα μήνα είχα δει και το Damsels in Distress που είναι της ίδιας σχολής και είχε πάρει καλές κριτικές και ήθελα να αυτοκτονήσω στο σινεμά.
SBE
¥
Για να μη λέμε ότι μόνο παράπονα έχω με τις ταινίες που βλέπω, είδα (επιτέλους) το Μάρθα, Μάρσι Μέι, Μαρλίν και έχω να πω:
α. πολυ καλή η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας
β. η ταινία είναι χωρίς τέλος, και νομίζω ότι είναι από τις λίγες φορές που αυτό το τέλος ταιριάζει απόλυτα, γιατί κι η περιπέτεια της ηρωίδας δεν έχει τέλος.
γ. δεν έχει γ, δείτε τη.
α. πολυ καλή η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας
β. η ταινία είναι χωρίς τέλος, και νομίζω ότι είναι από τις λίγες φορές που αυτό το τέλος ταιριάζει απόλυτα, γιατί κι η περιπέτεια της ηρωίδας δεν έχει τέλος.
γ. δεν έχει γ, δείτε τη.