Τα παλιά χρόνια που πήγαινα εγώ σχολείο στας Ωραίας Πάτρας υπήρχαν δύο ιδιωτικά σχολεία στην Πάτρα. Το ένα ήταν το Αρσάκειο, το άλλο δεν το ονομάζω για προφανείς λόγους, ας πούμε σχολείο Β. Α, ναι, υπήρχε κι ένα τρίτο που πήγαινα εγώ στο δημοτικό, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση. Το ζήτημα ήταν ότι το Β ήταν το σχολείο των χαζών. Δηλαδή αν ήσουνα αγόρι και σκράπας κι είχανε οι γονείς σου λεφτά για δίδακτρα σε στέλνανε εκεί για να πάρεις το απολυτήριο μπας και σε χώσουν σε καμιά δουλειά μετά. Τώρα το μαγαζί αυτό έχει γίνει μεγάλη επιχείρηση με νέες εγκαταστάσεις έξω από την πόλη, με γήπεδα τένις και σχολή ιππασίας, με ό,τι μπορεί να επιθυμήσει ο σνομπ γονιός. Εμένα εξακολουθεί να είναι στο μυαλό μου το σχολείο για σκράπες. Είναι αναπόφευκτο. Και σίγουρα και άλλοι της γενιάς μου το θυμούνται. Όπως θυμούνται επίσης ότι κάθε χρόνο στη δευτέρα λυκείου είχαμε μαζική έξοδο από τα ιδιωτικά σχολεία στα δημόσια γιατί υπήρχε η άποψη ότι στο δημόσιο σχολείο θα προετοιμαστείς καλύτερα για τις εξετάσεις γιατί δεν θα σου χαρίζονται οι καθηγητές (το σχολείο μου δεχόταν πολλές Αρσακειάδες λόγω γειτνίασης). Κι όχι μόνο στην Πάτρα. Είχα συμφοιτητή στο πανεπιστήμιο που είχε πάει μέχρι τη β' λυκείου σε μεγάλο και γνωστό ιδιωτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης και στην γ' οι γονείς τον βάλανε στο δημόσιο της περιοχής. Μετά αλλάξαν οι καιροί. Ο μικρότερος αδερφός του έμεινε στο ιδιωτικό όλα τα χρόνια.
Σαν ιδέα επομένως δεν μου φαίνεται τόσο περίεργη να θεωρούνται τα δημόσια σχολεία καλύτερα. Άλλωστε δεν θεωρούμε τα δημόσια πανεπιστήμια καλύτερα από τα ΙΕΚ, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο;
Τώρα, από κει και πέρα στο ζήτημα του πώς απαιτεί κανείς τη βελτίωση της δημόσιας παιδείας; Σίγουρα όχι καταστρέφοντας όλη την παιδεία.