Το νήμα για την παιδεία

[panadeli]

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν καλό εκπαιδευτικό, με τα γνωστά χαρίσματα, που έχει στην τάξη 30 παιδιά. Από την άλλη πλευρά ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν κακό εκπαιδευτικό, με τα γνωστά ελαττώματα, που έχει στην τάξη 15 παιδιά. Ποιος ισχυρίζεται ότι θα καταφέρει ο κακός εκπαιδευτικός να μάθει γράμματα έστω και σε ένα παιδί;

Κανείς. Αλλά δεν είναι δίκαιη η σύγκρισή σου. Ο κακός εκπαιδευτικός θα είναι κακός κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Ο καλός εκπαιδευτικός όμως θα λειτουργήσει σημαντικά καλύτερα σε μια τάξη 15 μαθητών παρά σε μια τάξη των 30.

Πριν σπεύσει η ΟΛΜΕ να κηρύξει απεργία για τον αριθμό των μαθητών στην τάξη, θα έπρεπε πρώτα να κάνει και καμιά απεργία για να ξεκαθαρίσει ο κλάδος από τους ασυνείδητους, τους άσχετους και τους ψυχοπαθείς.

Συμφωνώ 100%. Φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να το κάνει.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι θετικό μέτρο η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα.

 

[panadeli]

Ευχαριστώ πολύ για την ενημερωτική απάντηση. Και τώρα η κρίσιμη ερώτηση των ψ εκατομμυρίων: Μήπως έτσι αυξάνουμε τεχνητά (και σημαντικά) το κόστος της εκπαίδευσης χωρίς ανάλογα αποτελέσματα;

Ενδεχομένως, αλλά άλλα πράγματα κοστίζουν πολύ περισσότερο. Για παράδειγμα, οι εκπαιδευτικοί που είναι αποσπασμένοι σε γραφεία και διάφορες υπηρεσίες ανέρχονται κατά μετριοπαθείς εκτιμήσεις σε 7.000 και κατά άλλες σε 18.000. Αν αυτοί επιστρέψουν στα σχολεία, αυτομάτως μηδενίζονται οι ανάγκες για αναπληρωτές και παύει να υφίσταται λόγος για σύμπτυξη τμημάτων.

Προσωπικά θα προτιμούσα να μου αυξήσουν το ωράριο, χωρίς επιπλέον αποδοχές, παρά να μου αυξήσουν τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα.

Καταλαβαίνω ότι το βέλτιστο είναι γύρω στα 18-20 το πολύ παιδιά στην τάξη, αλλά με μεγάλη επιφύλαξη λόγω άγνοιας αναρωτιέμαι μήπως γίνεται κάποια υπερβολή σε αυτόν τον τομέα. (Κι εγώ σε τάξεις των 30 παιδιών μεγάλωσα...).

Κι εγώ σε τάξεις των 35 μεγάλωσα. Θα ήθελα όμως να επισημάνω το εξής. Τα παιδιά που δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα γνωστικά ή ψυχολογικά προβλήματα δεν θα δυσκολευτούν ούτε με το παραδοσιακό δασκαλοκεντρικό μοντέλο ούτε με τάξεις 30, 35 ή 60 μαθητών. Στην ουσία μαθαίνουν μόνα τους, και ο εκπαιδευτικός απλά παίζει ρόλο καθοδηγητή. Τα παιδιά όμως που έχουν δυσκολίες οποιουδήποτε είδους δεν θα μπορέσουν ποτέ να τις αντιμετωπίσουν σε μια πολυπληθή τάξη, ακόμη κι αν ο εκπαιδευτικός είναι ικανότατος. Θα χαθούν μέσα στο πλήθος και το πρόβλημά τους απλά θα γιγαντώνεται.

 

[drsiebenmal]

Τα παιδιά που δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερα γνωστικά ή ψυχολογικά προβλήματα δεν θα δυσκολευτούν ούτε με το παραδοσιακό δασκαλοκεντρικό μοντέλο ούτε με τάξεις 30, 35 ή 60 μαθητών. Στην ουσία μαθαίνουν μόνα τους, και ο εκπαιδευτικός απλά παίζει ρόλο καθοδηγητή. Τα παιδιά όμως που έχουν δυσκολίες οποιουδήποτε είδους δεν θα μπορέσουν ποτέ να τις αντιμετωπίσουν σε μια πολυπληθή τάξη, ακόμη κι αν ο εκπαιδευτικός είναι ικανότατος. Θα χαθούν μέσα στο πλήθος και το πρόβλημά τους απλά θα γιγαντώνεται.

Αυτή η σωστή παρατήρηση, όμως, δεν οδηγεί σε πρακτικές σκέψεις για τη σύνθεση των τάξεων; Θέλω να πω, μήπως είναι προτιμότερο να έχουμε «φροντιστηριακά» τμήματα σε ευρύτερες περιοχές με πολύ μικρό αριθμό παιδιών που χρειάζονται ειδικευμένους εκπαιδευτικούς;

Αλλά τότε... Τι θα γίνει στα νησιά; Και στα παραμεθόρια; Και η κοινωνικοποίηση των παιδιών; Και γιατί όχι ειδικά τμήματα για τα ιδιαίτερα προικισμένα παιδιά; Καταλαβαίνω ότι αυτά είναι πολύ δύσκολα θέματα. Αν όμως δεν μπορούμε να βρούμε πρακτικές λύσεις σε τέτοια προβλήματα, μήπως τελικά πρέπει να αποδεχτούμε ότι η εντροπία στο σύστημα είναι τόσο μεγάλη που δεν είναι αναστρέψιμη με απλές επισκευές; Τι σωστό κάνουν επιτέλους στη Φινλανδία (και τι στραβό, πέρα από το έγκλημα να μαθαίνουν τα παιδιά τους να οπλοφορούν από μικρά); Κι εκεί δεν έχουν απομονωμένα και δυσπρόσιτα; Κι εκεί δεν υπάρχουν αντίστοιχα προβλήματα;

 

[panadeli]

Ούτε εγώ πιστεύω ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Ήθελα απλά να εκφράσω την (έντονη) διαφωνία μου απέναντι σε ένα αρνητικό μέτρο, που μόνο χειρότερα μπορεί να κάνει τα πράγματα.

Λίγες σκέψεις πάνω σε αυτά που λες:
Ιδεατά, το σχολείο θα έπρεπε να στοχεύει στην εξατομικευμένη μάθηση. Να προσαρμόζεται δηλαδή πάνω στις ανάγκες, στα ενδιαφέροντα, στα χαρίσματα του μαθητή και όχι να αναγκάζει τον μαθητή να προσαρμοστεί πάνω στο δικό του, άκαμπτο πρόγραμμα. Αν λ.χ. εγώ έχω λόξα με τα μαθηματικά και εσύ με την ιστορία, δεν θα ήταν εύλογο το σχολείο να επιδιώξει την καλλιέργεια των διαφορετικών ενδιαφερόντων μας, ανάλογα με τις διαφορετικές ανάγκες μας; Να έχουμε ας πούμε τη δυνατότητα εγώ να διδαχθώ θεωρία αριθμών και εσύ μεσαιωνική ευρωπαϊκή ιστορία; Είναι λογικό το σχολείο να έχει τις ίδιες απαιτήσεις από όλους τους μαθητές για όλα τα μαθήματα; Τέτοιες ιδέες έχουν εφαρμοστεί σε άλλες χώρες, αλλά είναι πολύ ξένες για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. (Όσο κι αν απεχθάνομαι τη χρήση της λέξης "σύστημα", εδώ ταιριάζει). Στην Ελλάδα, αν θέλει ένα παιδί να καλλιεργήσει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον του, πρέπει πάντοτε να το αναζητήσει έξω από το σχολείο. Δεν είναι τουλάχιστον παράλογο αυτό;

Άσχετο, αλλά μιας και ανέφερες τη Φινλανδία, θα σου αφηγηθώ μια ανατριχιαστική ιστορία. Πέρυσι, όταν έγινε το περιστατικό με την επίθεση στο σχολείο, μια συνάδελφος γυμνάστρια μου είπε ορθά-κοφτά ότι το "καταχάρηκε" (!!!!), γιατί, λέει, "μας τα είχαν πρήξει πια με τη Φινλανδία". Κατά τη γνώμη της, το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα παγκοσμίως (sic) είναι το ελληνικό. Απόδειξη ότι δεν έχουμε ανάλογα κρούσματα μαθητικής βίας. Σκέφτηκα να της αναφέρω το πρόσφατο περιστατικό με τον βιασμό στη Χαλκίδα, αλλά προτίμησα τελικά να τη ρωτήσω αν συνηθίζει να χαίρεται στο άκουσμα μιας είδησης μαζικού θανάτου εφήβων. Θεώρησε ότι αστειευόμουν και δεν απάντησε.

 

[Alexandra]

Προσωπικά θα προτιμούσα να μου αυξήσουν το ωράριο, χωρίς επιπλέον αποδοχές, παρά να μου αυξήσουν τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα.

Αυτό που λες είναι πολύ τίμιο. Για να υπερασπιστείς αυτό που θεωρείς σωστό, δέχεσαι να κάνεις ένα βήμα πίσω σε κάτι άλλο, και ποιο άλλο; Την αύξηση του ωραρίου χωρίς επιπλέον αποδοχές. Αν π.χ. οι εκπαιδευτικοί δούλευαν 25 ώρες τη βδομάδα αντί για 21*, θα μπορούσαν να παραμείνουν μικρές οι τάξεις, χωρίς να χρειάζεται να προσληφθούν περισσότεροι εκπαιδευτικοί. Πες το τώρα και στους συνδικαλιστές που λένε:
Όχι στην αύξηση του ωραρίου. Όχι στις υπερωρίες. Όχι στην αύξηση του αριθμού των μαθητών. Όχι αξιολόγηση. Όχι σε όλα. Πρώτα απεργία, μετά συζήτηση. Και μετά πάλι απεργία.

Και το πιο ωραίο, που το είπε σήμερα ο κ. Πεπές, πρόεδρος της ΟΛΜΕ:
Δεν μπορεί να μας στείλει με το ζόρι το υπουργείο να υπηρετούμε τρία χρόνια στις δυσπρόσιτες περιοχές.

*Το 21 είναι μαγική εικόνα. Στην πραγματικότητα μόνο οι νεοδιόριστοι δουλεύουν 21 ώρες και μέχρι να συμπληρώσουν εξαετία, αν θυμάμαι καλά. Από κει και πέρα το ωράριο παίρνει τον κατήφορο.

 

[panadeli]

Πες το τώρα και στους συνδικαλιστές που λένε:
Όχι στην αύξηση του ωραρίου. Όχι στις υπερωρίες. Όχι στην αύξηση του αριθμού των μαθητών. Όχι αξιολόγηση. Όχι σε όλα. Πρώτα απεργία, μετά συζήτηση. Και μετά πάλι απεργία.

Τα λέω και σε συνδικαλιστές και σε απλούς συναδέλφους, αλλά μη νομίζεις, έχουν έτοιμες απαντήσεις για όλα. Γι' αυτό και τα τελευταία πέντε χρόνια έχω σταματήσει να συμμετέχω στις απεργίες που εξαγγέλλει η ΟΛΜΕ, να ψηφίζω στις εκλογές κλπ.

Για τις ώρες που λες, μετά την εξαετία οι 21 ώρες γίνονται 19, και αργότερα πέφτουν στις 18, στις 17, στις 16 και τέλος στις 15. Αλλά όλα αυτά είναι πλασματικά για δύο πολύ σημαντικούς λόγους:
1. Λίγοι εκπαιδευτικοί δουλεύουν όλες τις ώρες που αναλογούν στο ωράριό τους. Οι περισσότεροι έχουν σταθερά 2-3 ώρες μειωμένο ωράριο.
2. Με αργίες, σχολικές εορτές, εκδρομές, περιπάτους, πρόβες παρέλασης, συνεδριάσεις συλλόγου, εκλογές αιρετών, εκλογοαπολογιστικές συνελεύσεις, απεργίες, καταλήψεις, κ.ο.κ., είναι πραγματικά ελάχιστες οι εβδομάδες που ένας εκπαιδευτικός θα εξαντλήσει τις ώρες που προβλέπει το ωράριό του. Σε 7 χρόνια, είναι ζήτημα αν πέρασαν 7 εβδομάδες στις οποίες να μην χάθηκε καμία ώρα από το ωρολόγιο πρόγραμμά μου.

 

[panadeli]

Και το πιο ωραίο, που το είπε σήμερα ο κ. Πεπές, πρόεδρος της ΟΛΜΕ:
Δεν μπορεί να μας στείλει με το ζόρι το υπουργείο να υπηρετούμε τρία χρόνια στις δυσπρόσιτες περιοχές.

Θα παραφράσω το σύνθημα κόβοντας δύο λέξεις, για να αποκαλύψω αυτό που πραγματικά θέλει να πει ο φίλτατος πρόεδρος της ΟΛΜΕ:

Δεν μπορεί να μας στείλει με το ζόρι το υπουργείο να υπηρετούμε στις δυσπρόσιτες περιοχές.

Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι αγροτικοί γιατροί!
Κανένας εκπαιδευτικός στα δυσπρόσιτα!

 

[SBE]

Δεν μπορεί να μας στείλει με το ζόρι το υπουργείο να υπηρετούμε στις δυσπρόσιτες περιοχές.]

Είχα την εντύπωση ότι τα δυσπρόσιτα είναι χωριστή λίστα και ζητάς ειδικά να πας εκεί.

 

[Alexandra]

Μέχρι τώρα νομίζω ότι μπορούσες να παρακάμψεις τη σειρά διορισμού εφόσον έκανες αίτηση για δυσπρόσιτα. Αλλά κανένας δεν σε υποχρέωνε να καθίσεις εκεί πάνω από έναν χρόνο — κατά πάσαν πιθανότητα και λιγότερο, ανάλογα με το μέσον που είχες.

 

[SBE]

Αυτό ξέρω κι εγώ, επομένως δεν πηγαίνει κανείς στα δυσπρόσιτα με το ζόρι.

 

[Alexandra]

Σύμφωνα με τον καινούργιο νόμο της Διαμαντοπούλου, όλοι οι νεοδιόριστοι θα μένουν υποχρεωτικά τρία χρόνια σε δυσπρόσιτα.

 

[SBE]

OK, αυτό δεν το είχα καταλάβει. Υπάρχουν όμως τόσα πολλά δυσπρόσιτα; Ή στην εφαρμογή θα υπάρχουν υπεράριθμοι νεοδιόριστοι που θα "αναγκάζονται" να πάνε σε ευπρόσιτα μέρη, δημιουργώντας κι άλλες δυνατότητες ρουσφετιού;

 

[Alexandra]

Σύμφωνα με την ΟΛΜΕ:

Όσο για τη διετή δοκιμαστική θητεία των εκπαιδευτικών, τη χαρακτήρισαν «στρατιωτική θητεία»...
​

Αναρωτιέμαι πότε θα προτείνουν αυτοί οι άνθρωποι κάτι που να περιέχει ένα ελάχιστο ίχνος λογικής. Τι θέλουν να πουν; Από την πρώτη μέρα που διορίζεται κάποιος να έχει εξασφαλισμένη τη θεσούλα του για τα επόμενα 35 χρόνια; Χωρίς να διαπιστωθεί αν κάνει για δάσκαλος; Μα αυτό γινόταν τα τελευταία 30 χρόνια, από τότε που καταργήθηκε κάθε έννοια αξιολόγησης των εκπαιδευτικών, έστω και με τον ανεπαρκή θεσμό της επιθεώρησης. Δίδαξα 24 χρόνια (τα 22 από αυτά σε σχολεία της Αττικής) και δεν πέρασε από την τάξη μου ούτε σχολικός σύμβουλος.
Φαίνεται πως, αν κάποια συνδικαλιστική οργάνωση, και ιδιαιτέρως των εκπαιδευτικών που τυχαίνει να τις ξέρω καλύτερα, προτείνει ποτέ κάτι λογικό, μάλλον θα προδώσει τον τίτλο του Έλληνα συνδικαλιστή. Θα μπορούσαν να μπουν σε διάλογο, έχοντας δεχτεί ως δεδομένο ότι είναι απαραίτητο να υπάρχει δοκιμαστική περίοδος για κάθε εκπαιδευτικό, και να συζητήσουν τους όρους και τις λεπτομέρειες ώστε να είναι αυτή η δοκιμαστική περίοδος σωστή και γόνιμη. Αλλά η τακτική του Έλληνα συνδικαλιστή είναι «όχι σε όλα, χωρίς καμιά συζήτηση».

 

[Alexandra]

Note: Τα επόμενα 6 ποστ μεταφέρθηκαν από εδώ.

Στα 24 χρόνια που υπηρέτησα στην εκπαίδευση, έγιναν πάμπολλες απεργίες. Οι περισσότερες από αυτές ήταν του ανόητου και άσκοπου είδους 24ωρη ή διήμερη απεργία. Καμία από αυτές δεν είχε ποτέ κανένα αποτέλεσμα. Αλλά και η τελευταία πολυήμερη απεργία των δασκάλων που έγινε πριν 3-4 χρόνια πάλι κανένα αποτέλεσμα δεν είχε: γύρισαν στα σχολεία χωρίς να πάρουν τίποτα από αυτά που ζητούσαν. Πότε θα καταλάβουν οι εργαζόμενοι ότι η απεργία θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα μόνο όταν γινόταν τόσο σπάνια ώστε να προκαλεί σεισμό; (Δεν περιμένω να καταλάβουν τίποτα οι επαγγελματίες συνδικαλιστές, γιατί φυσικά αυτοί δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για την προβολή τους και τη μελλοντική τους εξέλιξη στην πολιτική.) Έτσι όπως έχει καταντήσει, να ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις το "απεργιακό δελτίο", μόνο κωμικοτραγικό μπορεί να χαρακτηριστεί το θέαμα του συνδικαλισμού στην Ελλάδα.

 

[Alexandra]

Οπότε κατά τη γνώμη σας, όποτε θίγονται συμφέροντα των εργαζόμενων αυτοί πρέπει απλώς να ανέχονται την κατάσταση και να προσεύχονται στο Θεό; Την απεργία πότε τη θεωρείτε κατάλληλο μέσο, μετά την απόλυση;

Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι, αλλά μάλλον είναι προφανές σε κάθε αντικειμενικό και λογικό άνθρωπο ότι πρέπει να σταματήσουν να κάνουν κάτι που δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ αποτέλεσμα, τα τελευταία 35 χρόνια από τη μεταπολίτευση και μετά.

Όταν ακούμε κάθε μέρα στα δελτία για λιτότητα, πάγωμα μισθών, άνοδο τιμών, ανεργία, αυτά είναι νορμάλ υποθέτω. Η μόνη παραφωνία είναι οι απεργίες.

Δεν είναι παραφωνία, είναι αναποτελεσματικό. Αν ο συνδικαλιστής, που το μόνο που ξέρει να προτείνει είναι "απεργία", ήταν προπονητής μιας ομάδας που προσπαθεί κάποτε να κερδίσει έστω και έναν αγώνα για δείγμα, θα τον είχαν απολύσει προ πολλού και θα έβρισκαν άλλον προπονητή που θα είχε άλλο σύστημα.

 

[crystal]

Προσθήκη διαχειριστή:
Πάνω από το παρόν μήνυμα αφαιρέθηκαν τρία άλλα μηνύματα επειδή μέρος του περιεχομένου τους θεωρήθηκε ότι αποτελεί προσωπική επίθεση εναντίον άλλου μέλους. Μπορεί να χάθηκε κάποιο εύστοχο επιχείρημα έτσι, αλλά, δεν πειράζει, σε κάποιο άλλο σημείο θα μπορέσουμε να το επαναλάβουμε, ίσως πιο ήρεμα.

ΟΚ, Crystal, η σειρά σου... :)
—nickel
...............................................................................................................................



Έχω έναν πολύ αγαπημένο φίλο, φιλόλογο, νεοδιόριστο σε νησί. Πριν από καιρό, όταν τα μέτρα είχαν αρχίσει μόλις να συζητιούνται, γύρισε και μου είπε: "Δεν γκρινιάζω όπως οι περισσότεροι, γιατί ξέρω ότι σε σχέση με τους άλλους είμαι προνομιούχος. Βλέπω τι καθημερινότητα έχεις εσύ κι οι υπόλοιποι της παρέας, βλέπω τι καθημερινότητα έχω εγώ. Αλλά αν προσπαθήσουν να μου πάρουν τα προνόμια που έχω τώρα, φυσικά και θα αντιδράσω."

Στην τελευταία απεργία, της προηγούμενης εβδομάδας, πήγε κι έκανε κανονικά μάθημα. Ζήτησε να γραφτεί στον κατάλογο των απεργών, του είπαν ότι δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα (ή απεργείς ή κάνεις μάθημα) και προτίμησε να μπει κανονικά στην τάξη, γιατί δεν τον έπαιρνε να χάσει ούτε μια ώρα - με το ένα και το άλλο, έχουν ήδη μείνει πίσω στην ύλη. Προχθές μιλούσαμε στο τηλέφωνο και τον ρωτούσα τη γνώμη του για τις απεργίες μέσα στις Πανελλήνιες.
"Αν το κάνουν", μου είπε, "θα είναι αχαρακτήριστοι. Στις εξετάσεις δεν πρόκειται να απεργήσω - όλα έχουν ένα όριο."
Διδάσκει σε Γυμνάσιο.
Πριν μου πει κάποιος ότι κατακερματίζεται ο κοινωνικός ιστός κι ότι μας στρέφουν τον ένα εναντίον του άλλου, ας μου απαντήσει, αν ήταν έτσι οι συνδικαλιστές, ποιος θα στρεφόταν εναντίον τους;

 

[Ambrose]

...δεν χρειάστηκε ποτέ του να δώσει ΑΣΕΠ ή να γυρίζει την Ελλάδα κάθε χρόνο δουλεύοντας σε 4 σχολεία καθημερινώς,

Δυστυχώς, αυτά είναι τα αποτελέσματα της παρανομίας και της αδιαφορίας των προηγούμενων γενιών. Οι επόμενοι πληρώνουν τα σπασμένα.

 

[Alexandra]

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Αμβρόσιε. Γι' αυτό δεν υπερασπίστηκα ποτέ αυτά που θεωρούσα απαράδεκτα. Δεν θα μπορούσα να σέβομαι έναν εργοδότη που με προσέλαβε για να μορφώνω παιδιά, δηλαδή το μέλλον όλων μας, χωρίς να με ελέγξει αν κάνω γι' αυτή τη δουλειά. Το μόνο που μου ζητούσε το δημόσιο για να μου πληρώνει τον μισθό μου ήταν να εμφανίζομαι στη δουλειά μου — χωρίς να σκοτώνομαι κιόλας. Είχα συνάδελφο σε ένα σχολείο που απουσίαζε τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα με διάφορες δικαιολογίες. Είχε φτάσει στο σημείο να μην παίρνει καν η ίδια τηλέφωνο για να δηλώσει την απουσία της, κάποια μέρα τηλεφώνησε ένας άγνωστος και είπε στον διευθυντή, "Σήμερα η Έφη δεν θα έρθει". Το σίγουρο είναι ότι αυτή η συνάδελφος εξακολουθεί να βρίσκεται στη θέση της και να μισθοδοτείται από τον Έλληνα φορολογούμενο.

Αν αλλάξουν όλα αυτά, πιστεύω ότι κάθε αντικειμενικός και λογικός άνθρωπος θα χαρεί.

 

[Ambrose]

Δυστυχώς, στα σχολεία δουλεύουν άνθρωποι οι οποίοι δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Τι να λέμε τώρα, όλοι τα έχουμε ζήσει... Τώρα με την οικονομική κρίση, όλοι ελπίζουμε ότι θα μπορέσει με κάποιο τρόπο να εξυγιανθεί το δημόσιο. Δυστυχώς, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. BTW, μέσα στα μέτρα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός ήταν και η μείωση του βασικού μισθού στον ιδιωτικό τομέα...

 

[panadeli]

@Bella:
Να σε ρωτήσω γιατί, όπως λες κι εσύ, θα σκάσω.
Πιστεύεις ότι οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να αξιολογούνται;