Φαντάζομαι ότι η συζήτηση για τον ελληνικό δημόσιο τομέα (ή και για όλους τους δημόσιους τομείς) μπορεί να συνεχίζεται επ' άπειρον με αυτούς τους όρους, απολύσεις/προσλήψεις, υπάλληλοι/μηχανοργάνωση κλπ. Απ' την πλευρά μου, συμφωνώ με τον Ελληγεννή: δεν είναι relevant εδώ και καιρό ο περιορισμός του "κακού δημοσίου", ουδείς, μέσα κι έξω, αντιπαραθέτει ελλείμματα σε πλεονάσματα, όλο το νταβαντούρι γίνεται για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση του χρέους.
Θα ήθελα όμως να επιστρέψω λίγο νωρίτερα, στο σχόλιο της
Αλεξάνδρας: είναι πράγματι πιθανό οι απαιτήσεις "των δανειστών" να μην είναι καθόλου "των δανειστών", να είναι εγχώριες και να πλασάρονται ως εξωγενείς, έχει γίνει πολλάκις αυτή η συζήτηση, και πολλοί που κατά τ' άλλα διαφωνούμε μεταξύ μας μπορεί σε αυτό να συμφωνούμε κατά καιρούς (διαφωνώντας συγχρόνως σχετικά με το ποιους εξυπηρετεί αυτή η στρατηγική: κάποιοι μπορεί να δείχνουν το κράτος και τον δημόσιο τομέα, άλλοι μπορεί να δείχνουν ισχυρά συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα, άλλοι πάλι και προς τις δύο κατευθύνσεις, ανάλογα και με τη συγκυρία). Αν όμως είναι έτσι και σε αυτή την περίπτωση, πόσο δύσκολο θα ήταν για την
Καθημερινή π.χ., απ' όπου και το σενάριο που παρέθεσα, ή γενικότερα για τον μη φιλοκυβερνητικό Τύπο, να πάρει και να δημοσιοποιήσει μια δήλωση του Γιούνκερ ή όποιου άλλου που να λέει ότι "εμείς κατά βάθος δεν θέλουμε φόρους, θέλουμε εξορθολογισμό του δημοσίου" ή κάτι παρεμφερές; Τι συμφέρον έχει η φιλελεύθερη
Καθημερινή να πλασάρει στο πόπολο τις εγχώριες απαιτήσεις ως εξωγενείς;