Μα προφανώς. Κάθε ευρώ που αφαιρείται από την κυκλοφορία του χρήματος συντείνει στην ύφεση. Αλλά προσοχή: το αντίθετο του υφεσιακός είναι το πληθωριστικός, δεν είναι το αναπτυξιακός. Για τα αναπτυξιακά μέτρα που (δεν) παίρνουμε, άλλη κουβέντα.
Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
Μα προφανώς. Κάθε ευρώ που αφαιρείται από την κυκλοφορία του χρήματος συντείνει στην ύφεση. Αλλά προσοχή: το αντίθετο του υφεσιακός είναι το πληθωριστικός, δεν είναι το αναπτυξιακός. Για τα αναπτυξιακά μέτρα που (δεν) παίρνουμε, άλλη κουβέντα.
Διάβαζα το κείμενο για τη συγκέντρωση με το σύνθημα «Παίρνουμε τη διαπραγμάτευση στα χέρια μας - Γκρεμίζουμε τη λιτότητα» (εδώ) και σκεφτόμουν πώς ολόκληρος χώρος έχει αιχμαλωτιστεί στη δική του ρητορική (κάπου ήθελα να ρίξω το κλισέ). Είδα στη συνέχεια το σύνθημα της επόμενης συγκέντρωσης, της Πέμπτης: «Μένουμε Ευρώπη». Θυμήθηκα ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια «οδό Ευρώπης». Τώρα εξηγούνται πολλά. 
Costas
¥
Κοντά στην Ψεύστου και την Προδότρας, δηλαδή.
Νικόλας Σεβαστάκης
Κακός πολιτικός λυρισμός Μήπως η υιοθέτηση ενός κριτικού ρεαλισμού αναιρεί τον ίδιο τον λόγο ύπαρξης μιας Αριστεράς; Πηγή: www.lifo.gr
Πάει, πρόθυμος γερμανοτσολιάς και αυτός...
Νικόλας Σεβαστάκης
Κακός πολιτικός λυρισμός Μήπως η υιοθέτηση ενός κριτικού ρεαλισμού αναιρεί τον ίδιο τον λόγο ύπαρξης μιας Αριστεράς; Πηγή: www.lifo.gr
Πάει, πρόθυμος γερμανοτσολιάς και αυτός...
Δρόμος προς το παρόν γνωστός μόνο στα Bing maps:
https://www.bing.com/maps/#Y3A9Mzcu...sdmw9NCZzdHk9ciZxPWVub21lbmlzJTIwZXZyb3Bpcw==
https://www.bing.com/maps/#Y3A9Mzcu...sdmw9NCZzdHk9ciZxPWVub21lbmlzJTIwZXZyb3Bpcw==
Στη δημοσιότητα η προκαταρκτική έκθεση της Επιτροπής για το χρέος
[...] Όλα τα στοιχεία που παρουσιάζουμε στην Προκαταρκτική Έκθεση καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πληρώσει το χρέος, αλλά και δεν πρέπει να το πληρώσει. Πρωτίστως διότι το χρέος που προκάλεσαν οι ρυθμίσεις που επέβαλε η Τρόικα παραβιάζει ευθέως τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της Ελλάδας. Ως εκ τούτου η Ελλάδα δεν πρέπει να πληρώσει αυτό το χρέος διότι είναι παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο.
Η Επιτροπή διαπίστωσε επίσης ότι η μη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν εξαρχής προδήλως γνωστή ευθύς στους διεθνείς δανειστές, τις ελληνικές αρχές και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Μολαταύτα οι ελληνικές αρχές, μαζί με κάποιες κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνωμότησαν το 2010 ενάντια στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους προκειμένου να προστατεύσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης έκρυψαν την αλήθεια από τους πολίτες παριστάνοντας ότι δήθεν η διάσωση αφορούσε την Ελλάδα και όχι τις τράπεζες, και συνάμα εξυφαίνοντας μια αφήγηση που στόχευε να εμφανίσει τον ελληνικό πληθυσμό σαν δήθεν άξιο των αδικοπραξιών των δανειστών. [...]
Έχοντας ολοκληρώσει την προκαταρκτική φάση της έρευνάς της, η Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους θεωρεί ότι η Ελλάδα ήταν και παραμένει θύμα μιας προσχεδιασμένης επίθεσης, η οποία οργανώθηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτό το βίαιο, παράνομο και ανήθικο εγχείρημά τους έχει μοναδικό σκοπό να περάσουν τα ιδιωτικά χρέη στο δημόσιο.[...]
Πλήρης η προκαταρκτική έκθεση εδώ:
http://www.hellenicparliament.gr/En...u/?press=7d77f95d-4b01-43ac-a78d-a4ba017df47e
Μια περίληψη εδώ:
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500005722
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα πέσει πολύ γέλιο ή πολύ κλάμα με αυτή την έκθεση. Αν υποτίθεται ότι θέλεις να «πουλήσεις» αυτό το κείμενο στους δυτικούς για να πετύχεις κάτι, δεν τη γεμίζεις διατυπώσεις που βρομάνε ακροαριστερίλα από μακριά. Το κείμενο είναι κατάλληλο περισσότερο για την αριστερή πτέρυγα του Σύριζα.
Για τη νομική εγκυρότητα της έκθεσης υπάρχουν αρμοδιότεροι. Παλιότερα είχα βάλει σχετικό σύνδεσμο εδώ:
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500005722
Προσθέτω και το συμπέρασμα από εδώ:
Το δόγμα του επαχθούς χρέους, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, θέτει αυστηρές προϋποθέσεις για την επίκλησή του, οι οποίες στην περίπτωση της Ελλάδος είτε δεν πληρούνται (έλλειψη λαϊκής συναινέσεως, απουσία οφέλους κατά την ανάληψη του χρέους) είτε είναι σχεδόν αδύνατο να αποδειχτούν (απουσία οφέλους κατά την δαπάνη των πόρων, γνώση των δανειστών). Επιπλέον, οι (από νομικής πλευράς) περιορισμένης εκτάσεως μεταβολές που πιθανολογείται ότι θα προκληθούν στο πλαίσιο των επερχομένων εκλογών καθιστούν εξαιρετικά αμφίβολο τον χαρακτηρισμό των μεταβολών αυτών ως αλλαγής καθεστώτος, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την επίκληση του δόγματος του επαχθούς χρέους. Εξάλλου, ο όποιος επαχθής χαρακτήρας του χρέους έχει αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα μετά την αναδιάρθρωσή του, ενώ τα δάνεια του μηχανισμού στηρίξεως αποσκοπούσαν στην αποτροπή του κινδύνου στάσεως πληρωμών και ως εκ τούτου, κατά κοινή παραδοχή, είναι αδύνατον να χαρακτηριστούν τα ίδια επαχθή:53 Το Μνημόνιο και οι Δανειακές Συμβάσεις έχουν πρακτικά «ξεπλύνει» τα χρέη της Ελλάδος. Τέλος, τα από νομικής πλευράς σαθρά θεμέλια του χαρακτηρισμού του ελληνικού χρέους ως επαχθούς αποδυναμώνουν συνακολούθως και την χρήση ενός τέτοιου ισχυρισμού ως διαπραγματευτικού όπλου, ενώ ενδεχόμενη επίκλησή του είναι πιθανόν να έχει μακροπροθέσμως δυσμενείς επιπτώσεις για το διεθνές κύρος και την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, επιπτώσεις δυσανάλογες προς τα άμεσα οικονομικά οφέλη (όπως φαίνεται ότι έκριναν Νότιος Αφρική και Ιράκ, που είχαν πολύ ισχυρότερα νομικά ερείσματα για τα δικά τους χρέη). Εν κατακλείδι, στην ελληνική περίπτωση το δόγμα του επαχθούς χρέους ούτε ως νομικό επιχείρημα ευσταθεί ούτε ως διαπραγματευτικό εργαλείο προσφέρεται.
[...] Όλα τα στοιχεία που παρουσιάζουμε στην Προκαταρκτική Έκθεση καταδεικνύουν ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πληρώσει το χρέος, αλλά και δεν πρέπει να το πληρώσει. Πρωτίστως διότι το χρέος που προκάλεσαν οι ρυθμίσεις που επέβαλε η Τρόικα παραβιάζει ευθέως τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των κατοίκων της Ελλάδας. Ως εκ τούτου η Ελλάδα δεν πρέπει να πληρώσει αυτό το χρέος διότι είναι παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο.
Η Επιτροπή διαπίστωσε επίσης ότι η μη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν εξαρχής προδήλως γνωστή ευθύς στους διεθνείς δανειστές, τις ελληνικές αρχές και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Μολαταύτα οι ελληνικές αρχές, μαζί με κάποιες κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνωμότησαν το 2010 ενάντια στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους προκειμένου να προστατεύσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης έκρυψαν την αλήθεια από τους πολίτες παριστάνοντας ότι δήθεν η διάσωση αφορούσε την Ελλάδα και όχι τις τράπεζες, και συνάμα εξυφαίνοντας μια αφήγηση που στόχευε να εμφανίσει τον ελληνικό πληθυσμό σαν δήθεν άξιο των αδικοπραξιών των δανειστών. [...]
Έχοντας ολοκληρώσει την προκαταρκτική φάση της έρευνάς της, η Επιτροπή Αλήθειας του Δημόσιου Χρέους θεωρεί ότι η Ελλάδα ήταν και παραμένει θύμα μιας προσχεδιασμένης επίθεσης, η οποία οργανώθηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αυτό το βίαιο, παράνομο και ανήθικο εγχείρημά τους έχει μοναδικό σκοπό να περάσουν τα ιδιωτικά χρέη στο δημόσιο.[...]
Πλήρης η προκαταρκτική έκθεση εδώ:
http://www.hellenicparliament.gr/En...u/?press=7d77f95d-4b01-43ac-a78d-a4ba017df47e
Μια περίληψη εδώ:
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500005722
Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν θα πέσει πολύ γέλιο ή πολύ κλάμα με αυτή την έκθεση. Αν υποτίθεται ότι θέλεις να «πουλήσεις» αυτό το κείμενο στους δυτικούς για να πετύχεις κάτι, δεν τη γεμίζεις διατυπώσεις που βρομάνε ακροαριστερίλα από μακριά. Το κείμενο είναι κατάλληλο περισσότερο για την αριστερή πτέρυγα του Σύριζα.
Για τη νομική εγκυρότητα της έκθεσης υπάρχουν αρμοδιότεροι. Παλιότερα είχα βάλει σχετικό σύνδεσμο εδώ:
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500005722
Προσθέτω και το συμπέρασμα από εδώ:
Το δόγμα του επαχθούς χρέους, όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα, θέτει αυστηρές προϋποθέσεις για την επίκλησή του, οι οποίες στην περίπτωση της Ελλάδος είτε δεν πληρούνται (έλλειψη λαϊκής συναινέσεως, απουσία οφέλους κατά την ανάληψη του χρέους) είτε είναι σχεδόν αδύνατο να αποδειχτούν (απουσία οφέλους κατά την δαπάνη των πόρων, γνώση των δανειστών). Επιπλέον, οι (από νομικής πλευράς) περιορισμένης εκτάσεως μεταβολές που πιθανολογείται ότι θα προκληθούν στο πλαίσιο των επερχομένων εκλογών καθιστούν εξαιρετικά αμφίβολο τον χαρακτηρισμό των μεταβολών αυτών ως αλλαγής καθεστώτος, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την επίκληση του δόγματος του επαχθούς χρέους. Εξάλλου, ο όποιος επαχθής χαρακτήρας του χρέους έχει αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα μετά την αναδιάρθρωσή του, ενώ τα δάνεια του μηχανισμού στηρίξεως αποσκοπούσαν στην αποτροπή του κινδύνου στάσεως πληρωμών και ως εκ τούτου, κατά κοινή παραδοχή, είναι αδύνατον να χαρακτηριστούν τα ίδια επαχθή:53 Το Μνημόνιο και οι Δανειακές Συμβάσεις έχουν πρακτικά «ξεπλύνει» τα χρέη της Ελλάδος. Τέλος, τα από νομικής πλευράς σαθρά θεμέλια του χαρακτηρισμού του ελληνικού χρέους ως επαχθούς αποδυναμώνουν συνακολούθως και την χρήση ενός τέτοιου ισχυρισμού ως διαπραγματευτικού όπλου, ενώ ενδεχόμενη επίκλησή του είναι πιθανόν να έχει μακροπροθέσμως δυσμενείς επιπτώσεις για το διεθνές κύρος και την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, επιπτώσεις δυσανάλογες προς τα άμεσα οικονομικά οφέλη (όπως φαίνεται ότι έκριναν Νότιος Αφρική και Ιράκ, που είχαν πολύ ισχυρότερα νομικά ερείσματα για τα δικά τους χρέη). Εν κατακλείδι, στην ελληνική περίπτωση το δόγμα του επαχθούς χρέους ούτε ως νομικό επιχείρημα ευσταθεί ούτε ως διαπραγματευτικό εργαλείο προσφέρεται.
Last edited:
Αντίθετα, εγώ βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ότι (αν καταλαβαίνω σωστά) εισάγει πλέον ανοιχτά και δημόσια μια νέα οπτική στα δημόσια οικονομικά, τουλάχιστον των λεγόμενων ανεπτυγμένων χωρών, πολύ τραβηγμένη στα μάτια μου (για τα οποία ένα εικοσάευρο είναι ένα εικοσάευρο, όπου και αν έχει τυπωθεί, κάτι σαν την αφορμή για την αρχαία φράση pecunia non olet).
Σύμφωνα με την οπτική της επιτροπής, αφενός το χρέος του 2009-2010 δεν ήταν αυτό που ήταν επειδή... (η γνωστή συζήτηση) και με αφορμή κάτι αεροπλανικά της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας που μας επιβλήθηκαν εκεί και τότε από τους έξω (με έμφαση στο «επιβλήθηκαν») ξεκίνησε μια διαδικασία υποχρεωτικής δανειοδότησής μας (απλώς και μόνο για να μη βαρέσουμε κανόνι και τιναχτεί όλο το τραπεζικό ευρωκούγκι στον αέρα, διότι εμάς θα έπρεπε να είναι σκασίλα μας αν τινάζονταν στον αέρα οι ξένες τράπεζες που ήταν κορόιδα και μας δάνεισαν). Στη συνέχεια, ακόμη χειρότερα, η μορφή του χρέους μετασχηματίστηκε και αντί να είναι προς ιδιώτες με το ελληνικό δίκαιο (που τους τραβάγαμε και κανόνι όποια ώρα μας γουστάρει ως κράτος) μετατράπηκε σε χρέος προς τον δημόσιο τομέα με αγγλικό δίκαιο, από το οποίο δεν μπορείς να ξεμπλέξεις εξίσου εύκολα (βαρώντας κανόνι) άρα ως κράτος στερηθήκαμε δια της έξωθεν επιβολής (στην οποία συνέπραξε μια ομάδα πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών της χώρας) μια πολύτιμη δυνατότητα, άρα το σήμερα διαμορφωμένο χρέος είναι παράνομο, απεχθές και δυσώδες και άρα επαναφέρουμε μονομερώς το δικαίωμά μας ως κράτος να μην το πληρώσουμε.
Αν έχω καταλάβει σωστά τον νομικό ισχυρισμό, που θα έλεγε και η ΠτΒ, διακρίνω καμιά δεκαριά σοβαρά λογικά και πραγματολογικά σφάλματα και ένα τεράστιο ηθικό θέμα (στα μάτια μου πάντα): ότι ακόμη και αν είναι αόρατο, το κεντρικό επιχείρημα είναι πως αποστερηθήκαμε τη δυνατότητα να τραβήξουμε ένα γιγάντιο κανόνι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα και ύστερα από μια «δύσκολη περίοδο» (όπως είναι η τρέχουσα ορολογία των νεοδραχμικών) να ξαναρχίσουμε τα ίδια, ωραίοι ως Έλληνες. Το συζητάμε, πάντως, αν δεν το καταλαβαίνω σωστά.
Επίσης κτγμ, αν το παρατηρήσετε, είναι το ίδιο κεντρικό («αντιμνημονιακό») επιχείρημα που διατρέχει, φανερά ή υπόγεια, και όλη την κυβερνητική πολιτική (και συνεπώς, η εντύπωση ότι η ΠτΒ λειτουργεί αυτονομημένα είναι πάντα κτγμ εσφαλμένη). Ας θυμηθούμε τα κουγκικά του ΥπΕθΑ, ας θυμηθούμε τα φλογερά άρθρα του εστέτ ΥπΟικ περί χρεοκοπίας μέσα στην ευρωζώνη και ας προσδεθούμε, καθώς οι διαδοχικές προθεσμίες τεχνικής χρεοκοπίας θα πλησιάζουν (και θα παρέρχονται, ενδεχομένως), δοκιμάζοντας στην πράξη και το κεντρικό κυβερνητικό επιχείρημα («δεν τρέχει τίποτα με τα λεφτά των ξένων, εμείς θα πορευτούμε με τα δικά μας που μας φτάνουν») αλλά και αυτό που ισχυρίζονταν οι (συμβατικά χρησιμοποιώ τον όρο) «μνημονιακοί» από την αρχή της κρίσης: ότι τα λεφτά δεν πέφτουν από τα δέντρα, δεν δημιουργούνται μόνο (ή έστω κυρίως) από την κατανάλωση που προέρχεται από την πληρωμή μισθών και συντάξεων του δημόσιου τομέα και κυρίως, χρειάζεται να μπορείς και να παράγεις κάτι που να θέλουν να αγοράσουν και οι απέξω.
Το σημαντικότερο πρόβλημα στα μάτια μου είναι βέβαια, πως αν τραβήξεις ένα τεράστιο κανόνι σε οποιονδήποτε, στην καλύτερη περίπτωση ο άλλος θα σε φτύσει και δεν θα σου ξαναμιλήσει (στη χειρότερη θα βάλει εισπρακτικές εταιρείες, φουσκωτούς κλπ, για να εισπράξει ό,τι μπορεί, τα ξέρουμε) και θα πρέπει να είναι πραγματικά πολύτιμο και μοναδικό αυτό που του πουλάς για να ξεχάσει ότι έβαλες μονομερώς το χέρι στην τσέπη του και του έφαγες στην ψύχρα αυτά που είχες συμφωνήσει να του τα επιστρέψεις, έστω στο μακρινό μέλλον. Προσωπικά δεν έχω ανακαλύψει ακόμη ποιο θα είναι αυτό το πολύτιμο αντικείμενο, αλλά έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα μάθουμε.
Και επειδή μου αρέσει να μιλάω και με αριθμούς, ας συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και αν αποφασίζαμε μονομερώς να μην ξαναπληρώσουμε δεκάρα από τα χρέη μας, αρκεί μια «πολιτική απόφαση» της αναγκαστικά υπόλοιπης Ευρώπης και μια τηλεφωνική συνδιάσκεψη της ΕΚΤ για να κόψει ισόποσο χρήμα (ή να στρέψει προς συγκεκριμένους παραλήπτες το ανάλογο ποσοστό του μπαζούκας του 1 τρις του Ντράγκι). Αυτή είναι η «μεγάλη και φοβερή ζημιά» που θα τους κάνουμε και την οποία «τρέμουν». Βέβαια, θα χρειαστεί η ΕΚΤ να λειτουργήσει κάπως σαν Fed, οπότε νομίζω ότι ο εστέτ ΥπΟικ θα έχει αποδείξει το επιχείρημά του (και του αγγλοσαξονικού κατεστημένου) ότι το ευρώ είχε σχεδιαστεί λάθος και θα κερδίσει το βραβείο.
Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι τα ποσά είναι μικρά και κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα (όπως είδαμε και στην Κύπρο), κυρίως επειδή pacta sunt servanda. Με άλλα λόγια, σε κάποιο σημείο, το πολιτικό κόστος για όλο το τρέχον εγχείρημα της ΕΕ (δηλαδή την επιβίωση ολόκληρης της περιοχής στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον ύστερα από 20, 30, 40 χρόνια) γίνεται μεγαλύτερο από το οικονομικό. Διαφορετικά, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί μελλοντικά στο εσωτερικό της αν δεν έχει απόλυτα διεκδικητική πολιτική από τους «Ευρωπαίους» και η ευρωπαϊκή πολυφωνία, οι εγωισμοί και οι εθνικοί λεονταρισμοί δεν θα χρειαστούν πολύ χρόνο μέχρι να τινάξουν ξανά ολόκληρη την «ήπειρό» μας --αυτή τη μικρή ασιατική χερσόνησο-- στον αέρα.
Σύμφωνα με την οπτική της επιτροπής, αφενός το χρέος του 2009-2010 δεν ήταν αυτό που ήταν επειδή... (η γνωστή συζήτηση) και με αφορμή κάτι αεροπλανικά της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας που μας επιβλήθηκαν εκεί και τότε από τους έξω (με έμφαση στο «επιβλήθηκαν») ξεκίνησε μια διαδικασία υποχρεωτικής δανειοδότησής μας (απλώς και μόνο για να μη βαρέσουμε κανόνι και τιναχτεί όλο το τραπεζικό ευρωκούγκι στον αέρα, διότι εμάς θα έπρεπε να είναι σκασίλα μας αν τινάζονταν στον αέρα οι ξένες τράπεζες που ήταν κορόιδα και μας δάνεισαν). Στη συνέχεια, ακόμη χειρότερα, η μορφή του χρέους μετασχηματίστηκε και αντί να είναι προς ιδιώτες με το ελληνικό δίκαιο (που τους τραβάγαμε και κανόνι όποια ώρα μας γουστάρει ως κράτος) μετατράπηκε σε χρέος προς τον δημόσιο τομέα με αγγλικό δίκαιο, από το οποίο δεν μπορείς να ξεμπλέξεις εξίσου εύκολα (βαρώντας κανόνι) άρα ως κράτος στερηθήκαμε δια της έξωθεν επιβολής (στην οποία συνέπραξε μια ομάδα πολιτικών και οικονομικών ηγεσιών της χώρας) μια πολύτιμη δυνατότητα, άρα το σήμερα διαμορφωμένο χρέος είναι παράνομο, απεχθές και δυσώδες και άρα επαναφέρουμε μονομερώς το δικαίωμά μας ως κράτος να μην το πληρώσουμε.
Αν έχω καταλάβει σωστά τον νομικό ισχυρισμό, που θα έλεγε και η ΠτΒ, διακρίνω καμιά δεκαριά σοβαρά λογικά και πραγματολογικά σφάλματα και ένα τεράστιο ηθικό θέμα (στα μάτια μου πάντα): ότι ακόμη και αν είναι αόρατο, το κεντρικό επιχείρημα είναι πως αποστερηθήκαμε τη δυνατότητα να τραβήξουμε ένα γιγάντιο κανόνι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα και ύστερα από μια «δύσκολη περίοδο» (όπως είναι η τρέχουσα ορολογία των νεοδραχμικών) να ξαναρχίσουμε τα ίδια, ωραίοι ως Έλληνες. Το συζητάμε, πάντως, αν δεν το καταλαβαίνω σωστά.
Επίσης κτγμ, αν το παρατηρήσετε, είναι το ίδιο κεντρικό («αντιμνημονιακό») επιχείρημα που διατρέχει, φανερά ή υπόγεια, και όλη την κυβερνητική πολιτική (και συνεπώς, η εντύπωση ότι η ΠτΒ λειτουργεί αυτονομημένα είναι πάντα κτγμ εσφαλμένη). Ας θυμηθούμε τα κουγκικά του ΥπΕθΑ, ας θυμηθούμε τα φλογερά άρθρα του εστέτ ΥπΟικ περί χρεοκοπίας μέσα στην ευρωζώνη και ας προσδεθούμε, καθώς οι διαδοχικές προθεσμίες τεχνικής χρεοκοπίας θα πλησιάζουν (και θα παρέρχονται, ενδεχομένως), δοκιμάζοντας στην πράξη και το κεντρικό κυβερνητικό επιχείρημα («δεν τρέχει τίποτα με τα λεφτά των ξένων, εμείς θα πορευτούμε με τα δικά μας που μας φτάνουν») αλλά και αυτό που ισχυρίζονταν οι (συμβατικά χρησιμοποιώ τον όρο) «μνημονιακοί» από την αρχή της κρίσης: ότι τα λεφτά δεν πέφτουν από τα δέντρα, δεν δημιουργούνται μόνο (ή έστω κυρίως) από την κατανάλωση που προέρχεται από την πληρωμή μισθών και συντάξεων του δημόσιου τομέα και κυρίως, χρειάζεται να μπορείς και να παράγεις κάτι που να θέλουν να αγοράσουν και οι απέξω.
Το σημαντικότερο πρόβλημα στα μάτια μου είναι βέβαια, πως αν τραβήξεις ένα τεράστιο κανόνι σε οποιονδήποτε, στην καλύτερη περίπτωση ο άλλος θα σε φτύσει και δεν θα σου ξαναμιλήσει (στη χειρότερη θα βάλει εισπρακτικές εταιρείες, φουσκωτούς κλπ, για να εισπράξει ό,τι μπορεί, τα ξέρουμε) και θα πρέπει να είναι πραγματικά πολύτιμο και μοναδικό αυτό που του πουλάς για να ξεχάσει ότι έβαλες μονομερώς το χέρι στην τσέπη του και του έφαγες στην ψύχρα αυτά που είχες συμφωνήσει να του τα επιστρέψεις, έστω στο μακρινό μέλλον. Προσωπικά δεν έχω ανακαλύψει ακόμη ποιο θα είναι αυτό το πολύτιμο αντικείμενο, αλλά έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα θα μάθουμε.
Και επειδή μου αρέσει να μιλάω και με αριθμούς, ας συνειδητοποιήσουμε ότι ακόμη και αν αποφασίζαμε μονομερώς να μην ξαναπληρώσουμε δεκάρα από τα χρέη μας, αρκεί μια «πολιτική απόφαση» της αναγκαστικά υπόλοιπης Ευρώπης και μια τηλεφωνική συνδιάσκεψη της ΕΚΤ για να κόψει ισόποσο χρήμα (ή να στρέψει προς συγκεκριμένους παραλήπτες το ανάλογο ποσοστό του μπαζούκας του 1 τρις του Ντράγκι). Αυτή είναι η «μεγάλη και φοβερή ζημιά» που θα τους κάνουμε και την οποία «τρέμουν». Βέβαια, θα χρειαστεί η ΕΚΤ να λειτουργήσει κάπως σαν Fed, οπότε νομίζω ότι ο εστέτ ΥπΟικ θα έχει αποδείξει το επιχείρημά του (και του αγγλοσαξονικού κατεστημένου) ότι το ευρώ είχε σχεδιαστεί λάθος και θα κερδίσει το βραβείο.
Δεν ισχυρίζομαι βέβαια ότι τα ποσά είναι μικρά και κανείς δεν σου χαρίζει τίποτα (όπως είδαμε και στην Κύπρο), κυρίως επειδή pacta sunt servanda. Με άλλα λόγια, σε κάποιο σημείο, το πολιτικό κόστος για όλο το τρέχον εγχείρημα της ΕΕ (δηλαδή την επιβίωση ολόκληρης της περιοχής στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον ύστερα από 20, 30, 40 χρόνια) γίνεται μεγαλύτερο από το οικονομικό. Διαφορετικά, καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση δεν θα μπορεί να σταθεί μελλοντικά στο εσωτερικό της αν δεν έχει απόλυτα διεκδικητική πολιτική από τους «Ευρωπαίους» και η ευρωπαϊκή πολυφωνία, οι εγωισμοί και οι εθνικοί λεονταρισμοί δεν θα χρειαστούν πολύ χρόνο μέχρι να τινάξουν ξανά ολόκληρη την «ήπειρό» μας --αυτή τη μικρή ασιατική χερσόνησο-- στον αέρα.
Costas
¥
Νομίζω πως το κείμενο είναι κατάλληλο για όλους τους ψηφοφόρους του Σύριζα. Με αυτή τη συλλογιστική έφτασε το 35% του εκλογικού σώματος να τους ψηφίσει. Άλλωστε, και οι υπόλοιπες δυνάμεις έλεγαν "μακάρι η νέα κυβέρνηση να πετύχει μια καλύτερη συμφωνία κλπ." Ο ίδιος ο τίτλος του παρόντος νήματος (το έχω επισημάνει από την πρώτη στιγμή) υπονοεί ότι "μια νέα πραγματικότητα ξημέρωσε", ότι κάτι άλλαξε στα θεμελιώδη δεδομένα. Ε, αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, και σε αυτές τις παραδοχές βασίζεται. Και ναι, όταν έχεις τέτοιες παραδοχές, αν θες να μη χάσεις το πολιτικό σου κεφάλαιο, πρέπει να πουλήσεις μαγκιά ως την τελευταία στιγμή, αλλιώς θα σε πουν (που σε έχουν ήδη πει κάποιοι) "κότα λιράτη". Γι' αυτό άλλωστε συμμάχησε ο Σύριζα με τους ΑΝΕΛ, για να αποκλειστεί η κωλοτούμπα. Τώρα, αυτοί που τον ψήφισαν για να κάνει την κωλοτούμπα έχουν καταληφθεί από άγχος, αλλά η τρόικα τούς βγάζει από τη δύσκολη θέση με την πρόταση για ΦΠΑ 23% στη ΔΕΗ. Εν κατακλείδι, δεν είναι ακροαριστερό το κείμενο· ακροαριστεροί είναι τάχα οι ΑΝΕΛ; δεν εκφράζει τους ΑΝΕΛ αυτό το κείμενο; δεν εκφράζει πιθανότατα και τη Χρυσή Αυγή; Επίσης οι αναρχικοί "τρομοκράτες" στις προκηρύξεις τους εσχάτως δεν αναφέρονται στο μνημόνιο κλπ., για να συνδέσουν την άχρονη δράση τους με την επικαιρότητα και ν' αποχτήσουν ακροατήριο; Καλύπτει δηλ. αυτή η θεωρία ένα ευρύτατο φάσμα της κοινωνίας, εξ ου και οι δημοσκοπήσεις. Η μόνη διαφοροποίηση είναι στο ώς πού εύχεται ο καθένας να φτάσει η κόντρα, όχι όμως στο αφήγημα. Άλλωστε μέρος του αφηγήματος ισχύει κατά γράμμα, το έχουν άλλωστε πει και οι δανειστές, ότι "τώρα είμαστε πιο έτοιμοι ν' αφήσουμε την Ελλάδα να πάει να πνιγεί απ' ό,τι ήμασταν το 2010", όπερ εστί μεθερμηνευόμενον ότι "τότε δεν ήμασταν έτοιμοι και αναγκαστήκαμε να δώσουμε τα λεφτά, με εμπράγματες και χρηματικές [βλ. Φιλανδία] εγγυήσεις ώστε να είμαστε έτοιμοι τώρα".
Εξακολουθώ να μη βλέπω ποιο είναι το θετικό σχέδιο της κυβέρνησης για να έρθει χρήμα, επενδυτικό χρήμα, στην Ελλάδα. Γιατί μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά δεν είναι μόνο η ΕΕ· άλλο τόσο είναι η Κίνα, η Ρωσία κλπ. Η Κίνα, που καταγγελλόταν για τις αποικιακές συνθήκες εργασίας στο Πέραμα, τώρα έχει γίνει το όνειρο του Συριζαίου για επενδύσεις στη χώρα. Στο μεταξύ, το κράτος της Αριστεράς χτίζεται βήμα-βήμα. Ε, έπρεπε να το περάσει η Ελλάδα και αυτό, μετά το κράτος της Επαράτου και το κράτος του Πασόκ.
Εγώ θέλω να σχολιάσω μόνο αυτό το κομμάτι:
Όχι. Δεν λειτουργούν έτσι οι χρεοκοπίες κρατών. Μπορείς να το δεις και ιστορικά. Αλλά, αλήθεια, πες μου, αν αυτή είναι η λογική αντίδραση, κατά την γνώμη σου, απέναντι σε κάποιον που βαράει κανόνι και τους αφήνει όλους απλήρωτους, ποια είναι η λογική αντίδραση απέναντι σε κάποιον που πρώτα σε καταστρέφει με επεκτατικό, χυδαίο πόλεμο και μετά βαράει και κανόνι; Και κατόπιν σε παρακαλάει να αφήσεις τα χρέη πολέμου για αργότερα και αργότερα αποφασίζει ότι τελικά όχι, δεν θα πληρώσει τίποτα σε κανέναν;
Αν στον πρώτο η αντίδραση είναι να τον φτύσουν και να μην του ξαναμιλήσουν ποτέ, στον δεύτερο ποια είναι; Γιατί δεν έγινε έτσι στην πραγματικότητα; Γιατί στην πραγματικότητα άφησαν τον δεύτερο να γίνει ένα από τα ισχυρότερα κράτη, ξεχνώντας τα χρέη του (που είναι καθοριστικός παράγοντας για να τον αφήσεις να αποκτήσει ξανά πλούτο) και τον απίστευτο πόνο που σκόρπισε;
Όχι, οι σχέσεις κρατών δεν είναι σαν τις σχέσεις των ανθρώπων.
Όχι. Δεν λειτουργούν έτσι οι χρεοκοπίες κρατών. Μπορείς να το δεις και ιστορικά. Αλλά, αλήθεια, πες μου, αν αυτή είναι η λογική αντίδραση, κατά την γνώμη σου, απέναντι σε κάποιον που βαράει κανόνι και τους αφήνει όλους απλήρωτους, ποια είναι η λογική αντίδραση απέναντι σε κάποιον που πρώτα σε καταστρέφει με επεκτατικό, χυδαίο πόλεμο και μετά βαράει και κανόνι; Και κατόπιν σε παρακαλάει να αφήσεις τα χρέη πολέμου για αργότερα και αργότερα αποφασίζει ότι τελικά όχι, δεν θα πληρώσει τίποτα σε κανέναν;
Αν στον πρώτο η αντίδραση είναι να τον φτύσουν και να μην του ξαναμιλήσουν ποτέ, στον δεύτερο ποια είναι; Γιατί δεν έγινε έτσι στην πραγματικότητα; Γιατί στην πραγματικότητα άφησαν τον δεύτερο να γίνει ένα από τα ισχυρότερα κράτη, ξεχνώντας τα χρέη του (που είναι καθοριστικός παράγοντας για να τον αφήσεις να αποκτήσει ξανά πλούτο) και τον απίστευτο πόνο που σκόρπισε;
Όχι, οι σχέσεις κρατών δεν είναι σαν τις σχέσεις των ανθρώπων.
Πάντως, ντοκ, αυτό που λες το σκεφτόμουν αυτές τις μέρες: αν σκεφτείς ότι ήδη έχουμε ακυρώσεις στον τουρισμό από τη βόρεια Ευρώπη, σκέψου τι θα γίνει στην περίπτωση που περιγράφεις. Θέλω να πω, όταν εμείς είχαμε την καμπάνια «επιμένετε ελληνικά» και κάναμε μποϊκοτάζ στα δανέζικα προϊόντα, είχε επίπτωση αυτό και θυμάμαι ότι υπήρχαν διαμαρτυρίες. Φαντάσου τώρα να πηγαίνει ο Ευρωπαίος στο σουπερμάρκετ και να βλέπει προϊόντα από τη χώρα που βάρεσε κανόνι και δε θα δώσει ποτέ πίσω τα λεφτά που χρωστάει. Εγώ στη θέση του θα τα προσπερνούσα και θα αγόραζα κάτι άλλο.
Και φυσικά, για να υπάρχουν προϊόντα σε περίπτωση χρεοκοπίας θα πρέπει να έχουμε λεφτά να αγοράζουμε πετρέλαιο. Χμ.
Και φυσικά, για να υπάρχουν προϊόντα σε περίπτωση χρεοκοπίας θα πρέπει να έχουμε λεφτά να αγοράζουμε πετρέλαιο. Χμ.
Χέλλε, θα σου απαντήσω και σε αυτό το παραμύθι για πρώτη και τελευταία φορά.
Μετά τον πόλεμο, όπως ξέρεις, η Γερμανία διαιρέθηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής. Αρχικά, οι απόψεις για το μέλλον της Γερμανίας δίισταντο· ο Τσόρτσιλ π.χ. ήθελε να μείνουν τέσσερα κράτη και μάλιστα χωρίς βιομηχανική (μόνο αγροτική) παραγωγή. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η Γερμανία ήταν ερειπωμένη και υπό κατοχή, και πολύ δίκαια θα μπορούσε να πει κανείς. Τα περισσότερα εργοστάσια είχαν γκρεμιστεί, υπήρξαν και πολλά και διάφορα προβλήματα που δεν θέλω να επεκταθώ. Σιγά σιγά όμως, καθώς η ζωή προχωρούσε, υψώθηκαν νέα, σκληρότερα σύνορα στο κέντρο της Ευρώπης και το 1949 δημιουργήθηκαν δύο νέα κράτη. Στον ανατολικό τομέα, τα πράγματα ήταν πιο απλά και οι αποζημιώσεις «εισπράχθηκαν» επί τόπου. Ολόκληρα εργοστάσια και πρώτες ύλες μεταφέρθηκαν ως αποζημίωση στα Ουράλια κλπ. Δίκαια, πάντα, κτγμ.
Στον δυτικό τομέα, οι τρεις σύμμαχοι αποφάσισαν ότι χρειάζονταν την Ομοσπονδιακή πια Γερμανία ως αντίβαρο και προμαχώνα κατά της «σοβιετικής απειλής» και αποφάσισαν να την στηρίξουν παντί τρόπω, όπως π.χ. με την αερογέφυρα του Βερολίνου.
Το 1953 οι γραμμές είχαν σκληρύνει ακόμη περισσότερο. Στο Ανατολικό Βερολίνο είχαν υπάρξει εργατικές διαμαρτυρίες και αιματηρή καταστολή, στη Δύση η οικονομία είχε αρχίσει (χάρη στο Σχέδιο Μάρσαλ και τη νομισματική μεταρρύθμιση του Αντενάουερ) να ανακάμπτει. Οι Δυτικοί αποφάσισαν να προωθήσουν την ένταξη της Δυτ. Γερμανίας σε όλους τους διεθνείς ειρηνικούς και στρατιωτικούς θεσμούς και την υποστήριξή της ώστε να γίνει μια υποδειγματική βιομηχανική δημοκρατική χώρα απέναντι από το «σιδηρούν παραπέτασμα».
Στα πλαίσια αυτά συγκλήθηκε και η παγκόσμια διάσκεψη για τη ρύθμιση (τη ρύθμιση, όχι το χάρισμα) του πολεμικού χρέους της. Όλοι οι (δυτικοί) πιστωτές συμφώνησαν να αναβληθεί η συζήτηση για όταν θα είχε υπογραφεί η λήξη του πολέμου, αφενός επειδή θα ήταν μια συμφωνία όπου εκείνη την εποχή δεν θα εμπλεκόταν ολόκληρη η Γερμανία και αφετέρου επειδή καμία «δυτική χώρα» δεν σκόπευε να ενισχύσει τις κομμουνιστικές πλέον χώρες που είχαν υπάρξει κυρίως θύματα των Ναζί: Ρωσία, Πολωνία, Ουκρανία. Για τις γερμανικές ζημιές στη Δυτική Ευρώπη αποφάσισαν να βρουν άλλους τρόπους αποζημιώσεων. Πήραν εργάτες από φτωχές περιοχές στα εργοστάσιά τους (μια άλλη πολυποίκιλη ιστορία κλπ), προώθησαν τις συνεργασίες ΕΚΑΧ και μετά την ΕΟΚ όπου η Γερμανία αναλάμβανε πάντα έναν πιο παθητικό ρόλο ατμομηχανής και χορηγού κλπ.
Αναρωτιέμαι τώρα (αλλά η ερώτηση είναι κατά βάση ρητορική και δεν με ενδιαφέρει καν αν και τι θα απαντήσεις):
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την τωρινή δική μας κατάσταση; Κηρύξαμε σε κανέναν τον άδικο πόλεμο και αφού τον χάσαμε, γίναμε θύματα κατοχής και υποχρέωσης καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων; Ή πήραμε δανεικά και επιδοτήσεις με το τσουβάλι και τα κάναμε εκτός των θετικών και μη ανταποδοτικές πληρωμές στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και αναλάβαμε κάθε λογής δεσμεύσεις «με τα λεφτά των άλλων»;
Είναι δυνατόν άνθρωπος με τριψήφιο IQ να ανάγει στα σοβαρά δυο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις στον πιο ελάχιστο παρονομαστή που μπορεί να υπάρξει: «χρωστάγανε λεφτά -- τους τα ρυθμίσανε», «χρωστάμε λεφτά, να μας τα ρυθμίσουνε» και να περιμένει σοβαρή συζήτηση πάνω σε αυτόν τον παρονομαστή; Η Γερμανία αποδέχτηκε και ανέλαβε σε αντάλλαγμα να μην ξανακάνει ό,τι έκανε στο παρελθόν, να μην ξαναφτιάξει χρέη και κυρίως (και πολύ χειρότερο), τον βουβό ρόλο του πεδίου πρώτης σύγκρουσης των ρωσικών με τα νατοϊκά τανξ και των αμερικανικών με τους ρώσικους Πέρσινγκ και Κρουζ.
Εμείς τι αναλαμβάνουμε και αποδεχόμαστε; Να τσακωνόμαστε στα πρωινάδικα και να κάνουμε ρυθμίσεις για ποδόσφαιρα και ντισκοτέκες; Δεν μπορούμε να αναλάβουμε να φτιάξουμε δικά μας σχέδια και να ρυθμίσουμε τα δεκαπέντε στραβά που μας εμποδίζουν να είμαστε ΣΕΚ;
Μετά τον πόλεμο, όπως ξέρεις, η Γερμανία διαιρέθηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής. Αρχικά, οι απόψεις για το μέλλον της Γερμανίας δίισταντο· ο Τσόρτσιλ π.χ. ήθελε να μείνουν τέσσερα κράτη και μάλιστα χωρίς βιομηχανική (μόνο αγροτική) παραγωγή. Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια η Γερμανία ήταν ερειπωμένη και υπό κατοχή, και πολύ δίκαια θα μπορούσε να πει κανείς. Τα περισσότερα εργοστάσια είχαν γκρεμιστεί, υπήρξαν και πολλά και διάφορα προβλήματα που δεν θέλω να επεκταθώ. Σιγά σιγά όμως, καθώς η ζωή προχωρούσε, υψώθηκαν νέα, σκληρότερα σύνορα στο κέντρο της Ευρώπης και το 1949 δημιουργήθηκαν δύο νέα κράτη. Στον ανατολικό τομέα, τα πράγματα ήταν πιο απλά και οι αποζημιώσεις «εισπράχθηκαν» επί τόπου. Ολόκληρα εργοστάσια και πρώτες ύλες μεταφέρθηκαν ως αποζημίωση στα Ουράλια κλπ. Δίκαια, πάντα, κτγμ.
Στον δυτικό τομέα, οι τρεις σύμμαχοι αποφάσισαν ότι χρειάζονταν την Ομοσπονδιακή πια Γερμανία ως αντίβαρο και προμαχώνα κατά της «σοβιετικής απειλής» και αποφάσισαν να την στηρίξουν παντί τρόπω, όπως π.χ. με την αερογέφυρα του Βερολίνου.
Το 1953 οι γραμμές είχαν σκληρύνει ακόμη περισσότερο. Στο Ανατολικό Βερολίνο είχαν υπάρξει εργατικές διαμαρτυρίες και αιματηρή καταστολή, στη Δύση η οικονομία είχε αρχίσει (χάρη στο Σχέδιο Μάρσαλ και τη νομισματική μεταρρύθμιση του Αντενάουερ) να ανακάμπτει. Οι Δυτικοί αποφάσισαν να προωθήσουν την ένταξη της Δυτ. Γερμανίας σε όλους τους διεθνείς ειρηνικούς και στρατιωτικούς θεσμούς και την υποστήριξή της ώστε να γίνει μια υποδειγματική βιομηχανική δημοκρατική χώρα απέναντι από το «σιδηρούν παραπέτασμα».
Στα πλαίσια αυτά συγκλήθηκε και η παγκόσμια διάσκεψη για τη ρύθμιση (τη ρύθμιση, όχι το χάρισμα) του πολεμικού χρέους της. Όλοι οι (δυτικοί) πιστωτές συμφώνησαν να αναβληθεί η συζήτηση για όταν θα είχε υπογραφεί η λήξη του πολέμου, αφενός επειδή θα ήταν μια συμφωνία όπου εκείνη την εποχή δεν θα εμπλεκόταν ολόκληρη η Γερμανία και αφετέρου επειδή καμία «δυτική χώρα» δεν σκόπευε να ενισχύσει τις κομμουνιστικές πλέον χώρες που είχαν υπάρξει κυρίως θύματα των Ναζί: Ρωσία, Πολωνία, Ουκρανία. Για τις γερμανικές ζημιές στη Δυτική Ευρώπη αποφάσισαν να βρουν άλλους τρόπους αποζημιώσεων. Πήραν εργάτες από φτωχές περιοχές στα εργοστάσιά τους (μια άλλη πολυποίκιλη ιστορία κλπ), προώθησαν τις συνεργασίες ΕΚΑΧ και μετά την ΕΟΚ όπου η Γερμανία αναλάμβανε πάντα έναν πιο παθητικό ρόλο ατμομηχανής και χορηγού κλπ.
Αναρωτιέμαι τώρα (αλλά η ερώτηση είναι κατά βάση ρητορική και δεν με ενδιαφέρει καν αν και τι θα απαντήσεις):
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την τωρινή δική μας κατάσταση; Κηρύξαμε σε κανέναν τον άδικο πόλεμο και αφού τον χάσαμε, γίναμε θύματα κατοχής και υποχρέωσης καταβολής πολεμικών αποζημιώσεων; Ή πήραμε δανεικά και επιδοτήσεις με το τσουβάλι και τα κάναμε εκτός των θετικών και μη ανταποδοτικές πληρωμές στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και αναλάβαμε κάθε λογής δεσμεύσεις «με τα λεφτά των άλλων»;
Είναι δυνατόν άνθρωπος με τριψήφιο IQ να ανάγει στα σοβαρά δυο εντελώς διαφορετικές καταστάσεις στον πιο ελάχιστο παρονομαστή που μπορεί να υπάρξει: «χρωστάγανε λεφτά -- τους τα ρυθμίσανε», «χρωστάμε λεφτά, να μας τα ρυθμίσουνε» και να περιμένει σοβαρή συζήτηση πάνω σε αυτόν τον παρονομαστή; Η Γερμανία αποδέχτηκε και ανέλαβε σε αντάλλαγμα να μην ξανακάνει ό,τι έκανε στο παρελθόν, να μην ξαναφτιάξει χρέη και κυρίως (και πολύ χειρότερο), τον βουβό ρόλο του πεδίου πρώτης σύγκρουσης των ρωσικών με τα νατοϊκά τανξ και των αμερικανικών με τους ρώσικους Πέρσινγκ και Κρουζ.
Εμείς τι αναλαμβάνουμε και αποδεχόμαστε; Να τσακωνόμαστε στα πρωινάδικα και να κάνουμε ρυθμίσεις για ποδόσφαιρα και ντισκοτέκες; Δεν μπορούμε να αναλάβουμε να φτιάξουμε δικά μας σχέδια και να ρυθμίσουμε τα δεκαπέντε στραβά που μας εμποδίζουν να είμαστε ΣΕΚ;
Δεν έκανα καμμιά αναγωγή, αν και είπαμε, έχω διψήφιο IQ (ίσως και μονοψήφιο, ποιος ξέρει...). Είπα μόνο ότι δεν λειτουργούν έτσι οι σχέσεις των κρατών και η περίπτωση της Γερμανίας το αποδεικνύει (υπάρχουν και πολλές άλλες περιπτώσεις, αλλά ας μην επεκταθούμε). Την ιστορία την ξέρω, δεν αλλάζει κάτι πάνω σ' αυτό που είπα. Όταν αποφασίστηκε να ενωθεί η Γερμανία, θα μπορούσαν να υπογράψουν μια συμφωνία αποπληρωμής των υπόλοιπων χρεών προς όλες τις χώρες που χρωστούσε (η Γερμανία). Δεν έγινε όμως έτσι, γιατί δεν λειτουργούν έτσι οι σχέσεις των κρατών. Αν είχε γίνει έτσι, η Γερμανία θα ήταν ακόμη μια χώρα που θα πάσχιζε σαν δούλος να παράγει για να ξεπληρώνει χρέη. Κάτι ανάλογο με αυτό δηλαδή που θα συμβεί σε εμάς για την επόμενη εικοσαετία (τουλάχιστον).
ΣΕΚ μας εμποδίζει το χρέος να γίνουμε. Μην μου πεις ότι δεν ήμασταν σε έναν δρόμο για να γίνουμε σύγχρονο κράτος, έστω και με αργό ρυθμό. Μην μου πεις ότι δεν άλλαξε τίποτα από το 1980 ως το 2000 ή από το 2000 ως το 2010.
ΣΕΚ μας εμποδίζει το χρέος να γίνουμε. Μην μου πεις ότι δεν ήμασταν σε έναν δρόμο για να γίνουμε σύγχρονο κράτος, έστω και με αργό ρυθμό. Μην μου πεις ότι δεν άλλαξε τίποτα από το 1980 ως το 2000 ή από το 2000 ως το 2010.
Σοβαρέψου. Η Γερμανία του 1953 δεν είχε πρόσβαση σε πόρους της ΕΚΤ και στην πρέσα του Ντράγκι. Ο κόσμος ήταν άλλος και αλλιώς.
Χέλλε, το χρέος δεν είναι πρόβλημα. Δεν ψάχνουμε δανεικά από τις αγορές. Η επίκληση του χρέους σήμερα είναι αχυράνθρωπος. Πριν από την κρίση, που είχαμε πρόσβαση στις αγορές, πληρώναμε πολλαπλάσια για την εξυπηρέτηση του χρέους από ό,τι σήμερα. Να τελειώνει επιτέλους και αυτό το παραμύθι.
35 δις για άμεσες επενδύσεις την επόμενη τετραετία δήλωσε δημόσια ο Γιουνκέρ ότι θα δώσει προίκα η κακιά Κομισιόν στον Τσίπρα και δεν διαψεύστηκε από την κυβέρνηση.
Χέλλε, το χρέος δεν είναι πρόβλημα. Δεν ψάχνουμε δανεικά από τις αγορές. Η επίκληση του χρέους σήμερα είναι αχυράνθρωπος. Πριν από την κρίση, που είχαμε πρόσβαση στις αγορές, πληρώναμε πολλαπλάσια για την εξυπηρέτηση του χρέους από ό,τι σήμερα. Να τελειώνει επιτέλους και αυτό το παραμύθι.
35 δις για άμεσες επενδύσεις την επόμενη τετραετία δήλωσε δημόσια ο Γιουνκέρ ότι θα δώσει προίκα η κακιά Κομισιόν στον Τσίπρα και δεν διαψεύστηκε από την κυβέρνηση.
Η εξυπηρέτηση του χρέους δεν είναι ένας αριθμός, εξαρτάται από την ικανότητα του κράτους να παράγει αρκετά γι' αυτόν τον σκοπό. Όσο χαμηλό κι αν είναι το κόστος, αν έχεις φτάσει στα όριά σου δεν μπορείς να εξυπηρετήσεις το χρέος. Τέλος πάντων, δεν έχω χρόνο γι' αυτό τώρα.