Για αυτό με την ολοκλήρωση του δημοτικού, διάβασα χτες ότι μπήκε στον νόμο προκειμένου να καλύψει την απόφαση του ΣτΕ που είχε ακυρώσει τον νόμο Ραγκούση και αναφέρει στην απόφαση ότι:
Συνέπεια δε τούτων είναι ότι ελάχιστος όρος και όριο των σχετικών νομοθετικών ρυθμίσεων για την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας είναι η ύπαρξη γνησίου δεσμού του αλλοδαπού προς το ελληνικό κράτος και την ελληνική κοινωνία, τα οποία δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και δημιουργήματα εφήμερα, αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα με ορισμένο πολιτιστικό υπόβαθρο, κοινότητα με σχετικώς σταθερά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα με μακρά παράδοση, στοιχεία τα οποία μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά με τη βοήθεια μικρότερων κοινωνικών μονάδων (οικογένεια) και οργανωμένων κρατικών μονάδων (εκπαίδευση).
Σε αντίλογο, διάβασα από χτες ότι ο περιορισμός αυτός
(α) Μπορεί να επιτρέψει αυθαιρεσίες (μη προαγωγή των παιδιών, π.χ.)
(β) Στερεί τα αριστούχα παιδιά από το να παρελάσουν με τη σημαία (που μου φαίνεται μούφα, αφού και τώρα παρελαύνουν)
(γ) Είναι αντισυνταγματικός επειδή δημιουργεί δύο κατηγορίες πολιτών, αυτούς που έγιναν με τη γέννηση και αυτούς που ενώ γεννήθηκαν εδώ, έγιναν στα 12 τους (αυτό μου μοιάζει για επιχείρημα λογικής α' ΑντΠτΒ Α.Μ. )
και υποθέτω και άλλα.
(Προσωπικά, μια χαρά μου φαίνεται μια τέτοια ρύθμιση, έστω συνοδευόμενη και από ένα χρονικό όριο. Ας πιεστούν όλοι να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, να ζυμώνονται υποχρεωτικά στις αυλές και στις τάξεις ελληνάκια και ξενάκια, αγόρια και κορίτσια μαζί.)