Έλλη, επειδή ποτέ τόσα χρόνια δεν σε έχω ξαναδεί τόσο συναισθηματικό (και μην μου πεις όχι: εσύ μπορεί να μην το καταλαβαίνεις, αλλά για έναν τρίτο κάνει μπαμ), καταλαβαίνω ότι το θέμα σε πονάει πολύ. Βασικά κι εμένα με πονάει, επειδή τη μια στιγμή θέλω να ρίξω μαύρη πέτρα και την αμέσως επόμενη λέω "πού θα αφήσεις τους γονιούς σου" και "πού θα βρεις να κολυμπάς κάθε ΣΚ", αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση.
Η ταμίας στον Βερόπουλο της γειτονιάς μου έπαιρνε πέρυσι 200 ευρώ για τετράωρο-εξαήμερο. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που παίρνει 1500 ευρώ για να στοιβάζει διακοσάρικα σε κούτες πάμπερς. Εσύ δουλεύεις όλη τη βδομάδα κι έχεις τον φόβο να μην απολυθείς. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που έπαιρνε 500 ευρώ για να βάζει πέντε σφραγίδες ως σταζιέρ και μετά είχε το θράσος να κλείνει το Σύνταγμα επειδή δεν του έδωσαν το ρουσφέτι που του έταξαν, θεωρώντας ότι άπαξ και σε προσλάβει το Δημόσιο έχει καθήκον να σε ταΐζει εφ' όρου ζωής. Θεωρώ τραγικό ότι ο αγαπημένος μου φίλος δουλεύει φιλόλογος σε Λύκειο και παίρνει 800 μόνο ευρώ. Όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι έχει συναδέλφους που κόβουν παιδιά επιτούτου για να τους κάνουν το καλοκαίρι ιδιαίτερα (συμπτωματικά αυτοί απέργησαν μετά δόξας και τιμής τότε στις Πανελλαδικές, ο Ν. πάλι όχι, επειδή το θεώρησε ανήθικο). Τέλος θεωρώ άδικο το να σκοτωνόμαστε κι εγώ κι εσύ στη δουλειά και να φορολογούμαστε από το πρώτο ευρώ, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που χρωστάει εκατομμύρια, όπως και κόσμος που σου ανακοινώνει με υπερηφάνεια ότι δήλωσε φορολογητέο εισόδημα 3000 ευρώ και ξέρεις ότι έχει σπίτια, αυτοκίνητο, χωράφια, αμπέλια και τριακόσιες ρίζες ελιές.
Θέλω να πω, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Για τον καθένα που πραγματικά υποβαθμίστηκε η ζωή του, υπάρχει κάποιος που γκρινιάζει χωρίς να συνειδητοποιεί (ή χωρίς να θέλει να συνειδητοποιήσει) ότι είναι μέρος του προβλήματος. Αυτό προσπαθούν νομίζω να πουν ο Νίκελ, ο Δόχτορας και η Άλεξ. Κι αυτός είναι και ο λόγος που κι εγώ έχω πάψει εδώ και καιρό να προσβάλλομαι με τα υποτιμητικά σχόλια: επειδή ξέρω ότι σε σημαντικό βαθμό είναι αλήθεια.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζω πως για πολύ κόσμο υπάρχει πρόβλημα κι ότι δεν θέλω αυτό το πρόβλημα να λυθεί. Δεν σημαίνει επίσης ότι θα φωνάζω "ψόφος" σε όσους θεωρώ μέρος του προβλήματος ή σε όσους δεν βλέπουν την κατάσταση μέσα από τα δικά μου μάτια. (Αυτό δεν πήγαινε σ' εσένα - ήταν μια αναφορά στο γεγονός ότι έχω φρικάρει πραγματικά με διάφορα σχόλια που βλέπω στο Φέισμπουκ από ανθρώπους που μέχρι πρότινος θεωρούσα αξιοπρεπείς και μορφωμένους.)
Και τι θα κάνεις, θα μου πεις; Για μένα, εφόσον έχω αποφασίσει να μείνω σ' αυτήν τη χώρα, η μόνη λύση είναι η εξής: σκάσε και κολύμπα. Αντί να γκρινιάζω για την κατάσταση, θα ψάξω να βρω έναν τρόπο να τα καταφέρω παρά την κατάσταση. ΣΕΚ δεν νομίζω ότι θα γίνουμε ποτέ δυστυχώς. Αλλά μετά από έξι χρόνια κρίσης, έχω πλέον ενστερνιστεί το τιτανοτεράστιο απόσταγμα σοφίας της γιαγιάς μου: την υγειά μας να 'χουμε (κι ένα δισέγγονο όσο ζω, Κρύσταλ) κι όλα τα άλλα θα βρεθούν.