Άρα αυτό που είπα. Το κάνουν και οι επόμενοι, άρα μια χαρά. Τι στρεψοδικώ; Παίζουμε με τις λέξεις; Δικαιολογείς την χρήση ΠΝΠ με την λογική "να, το κάνουν και αυτοί".
Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
Άρα αυτό που είπα. Το κάνουν και οι επόμενοι, άρα μια χαρά. Τι στρεψοδικώ; Παίζουμε με τις λέξεις; Δικαιολογείς την χρήση ΠΝΠ με την λογική "να, το κάνουν και αυτοί".
Δεν καταλαβαίνω τι σας έχει πιάσει και ανακαλύψατε ξαφνικά την υποκριτική στάση των πολιτικών. Ούτε καταλαβαίνω γιατί έχει περισσότερη σημασία σήμερα η υποκρισία και οι κωλοτούμπες απ' ό,τι είχαν χθες. Και μην ακούσω πάλι για τα "πρώτη φορά αριστερά". Όλοι με ένα ηλίθιο σλόγκαν βγαίνουν, σ' αυτούς έχει περισσότερη σημασία από ποτέ; Δηλαδή δεν το πιστεύω ότι κάθομαι και υπερασπίζομαι μια παράταξη την οποία ούτε ψήφισα ούτε υπήρχε περίπτωση ποτέ να ψηφίσω. Είναι λες και σας τσίμπησε ομαδικώς μύγα.
Ενώ πριν ήταν 18 ανοιχτές αγκαλιές. Κάνετε λες και δεν έχουν περάσει 5 χρόνια συρρίκνωσης της αγοράς, απώλειας εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, γιγάντωσης του δημόσιου χρέους -παρά τα πακέτα διάσωσης-, πλήρως αποτυχημένων προβλέψεων, αποτυχημένων προσπαθειών να βγούμε στις αγορές και όπου ερχόταν το ένα πακέτο διάσωσης μετά το άλλο. Λες και ξαφνικά ανακαλύψατε τα προβλήματα ρευστότητας, την ανυπαρξία πίστωσης, το 100% κλείσιμο ρευστότητας από τις τράπεζες προς τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες.
Για τα οποία προβλήματα φταίνε οι 18 που δεν μας αγκάλιασαν με αρκετή στοργή;
Μα δεν είμαι καραμανλικός. Φυσικά ούτε συριζαίος είμαι.
Από πού προκύπτει αυτή η ερώτηση; Υπονόησα κάτι τέτοιο;
Από πού προκύπτει αυτή η ερώτηση; Υπονόησα κάτι τέτοιο;
Ξαναδιάβασε με προσοχή, πολλή προσοχή. Και πρόσεξε μην είσαι η περίπτωση του τύπου που σχολιάζει «Πού πάνε όλοι αυτοί ανάποδα στο δρόμο;». Δεν είναι δυνατό να θεωρούμε όλοι ότι στρεψοδικείς.
Δεν δικαιολόγησε ο δόκτορ την προσφυγή των προηγουμένων στις ΠΝΠ με τη λογική ότι έτσι κάνουν και οι σημερινοί. Δεν το χρειάζεται. Την έχει δικαιολογήσει από παλιά. Απλώς επισημαίνει ότι τότε την καταδίκαζαν οι σημερινοί, σήμερα την εφαρμόζουν. Οπότε μπορείς αν θέλεις να επικαλεστείς το άλλο κυνικό σχόλιο, ότι δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που αυτά που καταδικάζουν οι πολιτικοί στην αντιπολίτευση, τα αγκαλιάζουν όταν έρχονται στην εξουσία.
SBE
¥
Πάντως εγώ είμαι σίγουρη ότι ο Ελληγενής ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, ήταν κρυπτο-οπαδός πριν και τώρα εκδηλώθηκε υπέρ.
Τόσο μεγάλη στροφή δεν την περίμενα.
ΥΓ Εξηγείται κι αλλιώς: θέλει να φέρνει πάντα αντίρρηση σε όλους. Οπότε προτείνω να αρχίσουμε όλοι να λιβανίζουμε την κυβέρνηση για κάνα 24ωρο για να δούμε αν θα αρχίσει ο Ελληγενής να βγάζει σπυράκια.
Τόσο μεγάλη στροφή δεν την περίμενα.
ΥΓ Εξηγείται κι αλλιώς: θέλει να φέρνει πάντα αντίρρηση σε όλους. Οπότε προτείνω να αρχίσουμε όλοι να λιβανίζουμε την κυβέρνηση για κάνα 24ωρο για να δούμε αν θα αρχίσει ο Ελληγενής να βγάζει σπυράκια.
Παύλος Τσίμας στα χτεσινά Νέα:
Καθυστερημένη ενηλικίωση
Ο εγκλωβισμός των πολιτικών κομμάτων στην αντιμνημονιακή ρητορική και η αδυναμία ρεαλιστικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας
Παύλος Τσίμας | Τα Νέα: 28/03/2015 |
Μπαίνει κανείς, πότε πότε, στον πειρασμό να παίξει το παιχνίδι των υποθετικών ερωτήσεων. Το γνώριμο «τι θα είχε συμβεί, αν;».
Τι θα είχε συμβεί, για παράδειγμα, αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε πανικοβληθεί από το αποτέλεσμα των ευρωκλογών; Αν δεν είχε εγκαταλείψει το αφήγημα του success story για χάρη του αφηγήματος «σχίζω το Μνημόνιο σελίδα σελίδα»; Αν δεν είχε σπαταλήσει την τελευταία σταγόνα εμπιστοσύνης των έξω, απολύοντας τον γενικό γραμματέα Εσόδων, για να έχει τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό σε κατάσταση πειθήνιας προεκλογικής ετοιμότητας; Αν δεν είχε κάνει έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του με μοναδικό κριτήριο την εκπροσώπησή της στο καραγκιόζ μπερντέ των τηλεοπτικών πρωινάδικων; Αν είχε προσπαθήσει στα σοβαρά να κλείσει την πολύπλαγκτη τελευταία αξιολόγηση εγκαίρως και έπειτα να πάει στο εκλογικό ραντεβού, έχοντας τελειώσει τη δουλειά που ανέλαβε και ζητώντας να κριθεί γι' αυτήν;
Για την εκλογική μοίρα του ίδιου και της παράταξής του ίσως να μην είχε μεγάλη διαφορά. Τις εκλογές θα τις έχαναν έτσι κι αλλιώς. Για την πολιτική υστεροφημία και αξιοπιστία του, όμως, θα είχε κάποια διαφορά. Και, το κυριότερο, ίσως να είχε σημαντική διαφορά για τη χώρα.
Κι έπειτα, τι θα είχε συμβεί αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε την αρετή της υπομονής; Αν δεν είχε φοβηθεί —παράλογος φόβος— ότι αν οι εκλογές καθυστερήσουν θα κινδύνευε να χάσει το «μομέντουμ»; Αν δεν είχε επιστρατεύσει κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, ακόμη και το πιο κατακαμένο, για να εκβιάσει πρόωρες εκλογές, με αφορμή την ανάδειξη ενός προσώπου στο συμβολικό αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας; Αν είχε —για παράδειγμα— στέρξει στον συμβιβασμό που του προτάθηκε, να δεχθεί μια συναινετική εκλογή Προέδρου, με αντάλλαγμα την διενέργεια εκλογών, το αργότερο τον Ιούνιο;
Για την εκλογική του μοίρα δεν θα είχε και μεγάλη διαφορά. Ίσως μάλιστα αν οι εκλογές καθυστερούσαν λίγο, τόσο όσο ώστε το φιτίλι του φόβου να έχει ολότελα σβήσει, να τις είχε κερδίσει αυτοδύναμα, χωρίς να πέσει στην ανάγκη του Καμμένου και του «πατριωτικού κιτς», με το οποίο μουντζουρώνει βίαια το πρόσωπο της κυβερνώσας Αριστεράς. Και ίσως ακόμη, η εκλογική του νίκη, δίχως την υποθήκη της υποχρεωτικής παράτασης της παλιάς δανειακής σύμβασης, να του επέτρεπε να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων με μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας και περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, απ' ό,τι τώρα, που ό,τι σχεδιάσει πρέπει να το περάσει από την κρησάρα της μετονομασθείσας τρόικας.
Οι υποθετικές ερωτήσεις δεν οδηγούν, βέβαια, σε στέρεες ή χρήσιμες απαντήσεις. Ό,τι έγινε, έγινε. Αλλά αναλογιζόμενοι το τι θα μπορούσε να είχε γίνει, ίσως να φωτιζόμασταν για τα λάθη που τώρα θα μπορούσαμε να αποφύγουμε. Και μάλλον δεν αποφεύγουμε. Γιατί η πολιτική ζωή μοιάζει αδύναμη να ξεκολλήσει από το προεκλογικό της περιβάλλον.
Η μεν αντιπολίτευση μοιάζει καθηλωμένη σε μια πρωθύστερη ανάγκη αντιμνημονιακής δικαίωσης, πασχίζοντας να αποδείξει ότι και οι επόμενοι Μνημόνιο υπέγραψαν, άρα ας αφεθούν και οι δικές μας μνημονιακές αμαρτίες. Και η κυβέρνηση, προ πάντων αυτή, μοιάζει ανήμπορη να ξεκολλήσει από την προεκλογική της ρητορική. Κι αντί να αναγνωρίσει εξαρχής το αναπόφευκτο —λέγοντας: «Η προηγούμενη κυβέρνηση μας παγίδευσε σε μια εκκρεμή αξιολόγηση, την οποία θα προσπαθήσουμε να τελειώσουμε όσο καλύτερα, όσο ταχύτερα και όσο πιο ανώδυνα γίνεται, με όσο λιγότερα υφεσιακά μέτρα μπορούμε, για να πάμε παρακάτω, σε μια επωφελή, δικαιότερη και με αναπτυξιακά χαρακτηριστικά μεσοπρόθεσμη συμφωνία»—, χάθηκε σε ένα άχαρο παιχνίδι μεταμφιέσεων και μετονομασιών για να αποδείξει ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, η παράταση δεν είναι παράταση, η τρόικα δεν είναι τρόικα, η αξιολόγηση δεν είναι αξιολόγηση και το Μνημόνιο δεν είναι Μνημόνιο.
Οι πιο σοφοί και ψύχραιμοι και αμέτοχοι κομματικών παθών παρατηρητές ήλπιζαν πως οι εκλογές, και η καλοδεχούμενη αλλαγή πολιτικού προσωπικού που θα έφερναν, θα ήταν η αρχή μιας από καιρό αναγκαίας ενηλικίωσης για το πολιτικό προσωπικό, τα ήθη του και τον κομματικό ανταγωνισμό. Αλλά μέχρι στιγμής, η προσδοκία μοιάζει να διαψεύδεται.
Καθυστερημένη ενηλικίωση
Ο εγκλωβισμός των πολιτικών κομμάτων στην αντιμνημονιακή ρητορική και η αδυναμία ρεαλιστικής αντιμετώπισης της πραγματικότητας
Παύλος Τσίμας | Τα Νέα: 28/03/2015 |
Μπαίνει κανείς, πότε πότε, στον πειρασμό να παίξει το παιχνίδι των υποθετικών ερωτήσεων. Το γνώριμο «τι θα είχε συμβεί, αν;».
Τι θα είχε συμβεί, για παράδειγμα, αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε πανικοβληθεί από το αποτέλεσμα των ευρωκλογών; Αν δεν είχε εγκαταλείψει το αφήγημα του success story για χάρη του αφηγήματος «σχίζω το Μνημόνιο σελίδα σελίδα»; Αν δεν είχε σπαταλήσει την τελευταία σταγόνα εμπιστοσύνης των έξω, απολύοντας τον γενικό γραμματέα Εσόδων, για να έχει τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό σε κατάσταση πειθήνιας προεκλογικής ετοιμότητας; Αν δεν είχε κάνει έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του με μοναδικό κριτήριο την εκπροσώπησή της στο καραγκιόζ μπερντέ των τηλεοπτικών πρωινάδικων; Αν είχε προσπαθήσει στα σοβαρά να κλείσει την πολύπλαγκτη τελευταία αξιολόγηση εγκαίρως και έπειτα να πάει στο εκλογικό ραντεβού, έχοντας τελειώσει τη δουλειά που ανέλαβε και ζητώντας να κριθεί γι' αυτήν;
Για την εκλογική μοίρα του ίδιου και της παράταξής του ίσως να μην είχε μεγάλη διαφορά. Τις εκλογές θα τις έχαναν έτσι κι αλλιώς. Για την πολιτική υστεροφημία και αξιοπιστία του, όμως, θα είχε κάποια διαφορά. Και, το κυριότερο, ίσως να είχε σημαντική διαφορά για τη χώρα.
Κι έπειτα, τι θα είχε συμβεί αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε την αρετή της υπομονής; Αν δεν είχε φοβηθεί —παράλογος φόβος— ότι αν οι εκλογές καθυστερήσουν θα κινδύνευε να χάσει το «μομέντουμ»; Αν δεν είχε επιστρατεύσει κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, ακόμη και το πιο κατακαμένο, για να εκβιάσει πρόωρες εκλογές, με αφορμή την ανάδειξη ενός προσώπου στο συμβολικό αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας; Αν είχε —για παράδειγμα— στέρξει στον συμβιβασμό που του προτάθηκε, να δεχθεί μια συναινετική εκλογή Προέδρου, με αντάλλαγμα την διενέργεια εκλογών, το αργότερο τον Ιούνιο;
Για την εκλογική του μοίρα δεν θα είχε και μεγάλη διαφορά. Ίσως μάλιστα αν οι εκλογές καθυστερούσαν λίγο, τόσο όσο ώστε το φιτίλι του φόβου να έχει ολότελα σβήσει, να τις είχε κερδίσει αυτοδύναμα, χωρίς να πέσει στην ανάγκη του Καμμένου και του «πατριωτικού κιτς», με το οποίο μουντζουρώνει βίαια το πρόσωπο της κυβερνώσας Αριστεράς. Και ίσως ακόμη, η εκλογική του νίκη, δίχως την υποθήκη της υποχρεωτικής παράτασης της παλιάς δανειακής σύμβασης, να του επέτρεπε να διαμορφώσει ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων με μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας και περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας, απ' ό,τι τώρα, που ό,τι σχεδιάσει πρέπει να το περάσει από την κρησάρα της μετονομασθείσας τρόικας.
Οι υποθετικές ερωτήσεις δεν οδηγούν, βέβαια, σε στέρεες ή χρήσιμες απαντήσεις. Ό,τι έγινε, έγινε. Αλλά αναλογιζόμενοι το τι θα μπορούσε να είχε γίνει, ίσως να φωτιζόμασταν για τα λάθη που τώρα θα μπορούσαμε να αποφύγουμε. Και μάλλον δεν αποφεύγουμε. Γιατί η πολιτική ζωή μοιάζει αδύναμη να ξεκολλήσει από το προεκλογικό της περιβάλλον.
Η μεν αντιπολίτευση μοιάζει καθηλωμένη σε μια πρωθύστερη ανάγκη αντιμνημονιακής δικαίωσης, πασχίζοντας να αποδείξει ότι και οι επόμενοι Μνημόνιο υπέγραψαν, άρα ας αφεθούν και οι δικές μας μνημονιακές αμαρτίες. Και η κυβέρνηση, προ πάντων αυτή, μοιάζει ανήμπορη να ξεκολλήσει από την προεκλογική της ρητορική. Κι αντί να αναγνωρίσει εξαρχής το αναπόφευκτο —λέγοντας: «Η προηγούμενη κυβέρνηση μας παγίδευσε σε μια εκκρεμή αξιολόγηση, την οποία θα προσπαθήσουμε να τελειώσουμε όσο καλύτερα, όσο ταχύτερα και όσο πιο ανώδυνα γίνεται, με όσο λιγότερα υφεσιακά μέτρα μπορούμε, για να πάμε παρακάτω, σε μια επωφελή, δικαιότερη και με αναπτυξιακά χαρακτηριστικά μεσοπρόθεσμη συμφωνία»—, χάθηκε σε ένα άχαρο παιχνίδι μεταμφιέσεων και μετονομασιών για να αποδείξει ότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, η παράταση δεν είναι παράταση, η τρόικα δεν είναι τρόικα, η αξιολόγηση δεν είναι αξιολόγηση και το Μνημόνιο δεν είναι Μνημόνιο.
Οι πιο σοφοί και ψύχραιμοι και αμέτοχοι κομματικών παθών παρατηρητές ήλπιζαν πως οι εκλογές, και η καλοδεχούμενη αλλαγή πολιτικού προσωπικού που θα έφερναν, θα ήταν η αρχή μιας από καιρό αναγκαίας ενηλικίωσης για το πολιτικό προσωπικό, τα ήθη του και τον κομματικό ανταγωνισμό. Αλλά μέχρι στιγμής, η προσδοκία μοιάζει να διαψεύδεται.
Μα ο ίδιος έγραψε ότι παράθεσε την πρόσφατη ΠΝΠ για να ενισχύσει το επιχείρημά του ότι δεν έχουν πρόβλημα οι ΠΝΠ. Επίσης δεν βρίσκω ότι έχει δικαιολογήσει την χρήση των ΠΝΠ που έκανε η κυβέρνηση ΝΔ. Το μόνο που αιτιολόγησε είναι το αυτονόητο, ότι οι ΠΝΠ δεν είναι εφεύρεση της κυβέρνησης Σαμαρά.
SBE
¥
Τώρα που διάβασα ότι θέλει να βάλει φόρο στα προϊόντα που έχουν ζάχαρη, αλάτι και λίπος, αποκλείεται!
Ε, όχι, στο τέλος θα έχουμε Ελλάς- ΗΠΑ συμμαχία με πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση.
Φαντάζομαι τον Ζαζ στο αντάρτικο για τον λουκουμά-με-το-ξίγκι ρε γαμώτο!
Να τες πάλι οι τρισκατάρατες ΠΝΠ. Εντός της εβδομάδας περνούν οι ΠΝΠ για οφειλές και βιομηχανία ζάχαρης
Να φωνάξουμε εξορκιστές για να βγάλουν από τους υπουργούς της κυβέρνησης Σύριζα τα δαιμόνια που τους έχουν μπει και τους βασανίζουν.
Να φωνάξουμε εξορκιστές για να βγάλουν από τους υπουργούς της κυβέρνησης Σύριζα τα δαιμόνια που τους έχουν μπει και τους βασανίζουν.
Καλημέρα. Πείστηκα ότι ζούμε την άνοιξη της δημιουργικής ασάφειας. Περιμένοντας τη δημιουργική σαφήνεια. Ή την καταστροφική σαφήνεια.
Είναι ένα μήνυμα χωρίς λαϊκισμούς, χωρίς υστερίες και υπερβολές, χωρίς μελοδραματισμό. Τι θα πει "ασάφεια"; Θέλεις απαγγελία ονομάτων και τι προβλήματα αντιμετωπίζουν;
Χωρίς λαϊκισμούς; Χωρίς λαϊκισμούς; Μα είναι το άκρο άωτο του λαϊκισμού. Ακριβώς επειδή δεν φαίνεται ο λαϊκισμός.
Είναι λαϊκίστικο επειδή δεν φαίνεται λαϊκίστικο... εμμμ... what? :woot: