Χέλλε, δεν έγραψα πουθενά ότι τα κέρδη των εταιρειών του δημοσίου διανέμονται. Δεν υπάρχουν κέρδη γιατί έχουν γίνει πιο πριν κάθε λογής παροχές, μισθοί, επιδόματα, λούσα. Και από όσα διαβάζω τουλάχιστον, εξακολουθούν να υπάρχουν ΔΕΚΟ (κυρίως στα ενεργειακά μονοπώλια) όπου η λιτότητα (εργαζομένων και επιδοτούμενων συνταξιούχων) δεν έχει καν αγγίξει τα ύψη των περικοπών που έχουν υποστεί οι απολύτως απαραίτητοι δημόσιοι υπάλληλοι (στην υγεία, στην παιδεία, στις εφορίες).
Τα υπόλοιπα νεοκεϋνσιανά που γράφεις πιθανώς να ίσχυαν (και να συμφωνούσα) αν ήμασταν σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Ζούμε όμως σε μια χώρα όπου με το πρόσχημα της ισότητας αποκαθίστανται πρώτες οι περικοπές στα ψηλά πατώματα (π.χ. δικαστικοί), όπου γίνονται προνουντσιαμέντα μέσα στη Βουλή για να μην κοπούν οι μισθοί 500 τιμαριούχων, όπου με πρόσχημα την αναγκαιότητα (μάχιμες μονάδες αστυνομίας, ενόπλων δυνάμεων) αποκαθίστανται πρώτα οι συνταξιοδοτικές απώλειες των δεκαπέντε και βάλε χιλιάδων απόστρατων από τα 55 τους στρατηγών κλπ. Γι' αυτό άλλωστε και δεν υπάρχει ρευστότητα στις τράπεζες: απορροφάται ολόκληρη υπέρ αναγκών του δημοσίου (το 70% των δημοσίων δαπανών είναι για μισθούς και συντάξεις). Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτές τις ημέρες η παρεχόμενη ρευστότητα από την ΕΚΤ συνοδεύεται από τη ρητή εντολή να μην αγοραστούν έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου. Κατανοώ απόλυτα τις δυσκολίες της φίλης μου, 56χρονης συνταξιούχου του δημοσίου, που η σύνταξή της περικόπηκε από τα 1800 στα 1200 ευρώ και πρέπει με αυτά να πληρώσει και ΕΝΦΙΑ 300 ευρώ, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι για να παίρνει τα 1200 της στα 56 της (θυμίζω: δυόμισι βασικούς μισθούς ενός νέου ανθρώπου που θέλει να φτιάξει οικογένεια) χωρίς να έχει συνεισφέρει ούτε σέντσι (τι θα πει «κρατήσεις σε μισθούς του δημοσίου;») κάποιοι σαν εμένα του ιδιωτικού τομέα, που είμαστε και μεγαλύτεροί της, πρέπει να βρίσκουμε κάθε μήνα ένα 500άρικο ΟΑΕΕ και ένα 300άρι για το νοίκι προκειμένου να έχουμε δικαίωμα να εργαστούμε με φόρο 26% από το πρώτο ευρώ για να πάρουμε έστω μια μικρότερη σύνταξη στα 62, στα 65, στα 67, στα 75, στα 83, όποτε.
Και ένα τελευταίο για την προσέλευση ξένων επενδυτών. Όσο δεν επενδύουν δικοί μας επιχειρηματίες, ποιος ξένος είναι τρελός να έρθει να βάλει τα λεφτά του εδώ μέσα; Όσο και να εξετάζει τα πράγματα απέξω, όταν βλέπει τους Έλληνες (που σίγουρα κάτι ξέρουν περισσότερο) να βγάζουν τα λεφτά τους έξω, τόσο βεβαιώνεται ότι «κάπου υπάρχει κάτι που δεν το βλέπει». Προφανώς λοιπόν οι πρώτοι που θα έρθουν θα είναι οι τζογαδόροι, οι αρπαχτάκηδες, οι ραντιέρηδες, αυτοί που θα επιζητούν το μέγιστο κέρδος με το ελάχιστο ρίσκο. Από εμάς εξαρτάται να μετατρέψουμε αυτά τα κερδοσκοπικά σε μόνιμα κεφάλαια εξοικονομώντας το κάθε διαθέσιμο τσεντέζιμο και παράλληλα προχωρώντας σε δομικές μεταρρυθμίσεις με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση.
Πρώτα πρέπει να ξαναφτιάξουμε εύρωστο κρατικό μηχανισμό και οικονομία και μετά να ασχοληθούμε με τα αγαπημένα μας διαχρονικά εμφύλια πανελλήνια παιχνίδια. Και η κατάσταση δεν φτιάχνεται σε δύο και σε τρία και σε πέντε χρόνια, στα πλαίσια ενός, άντε δύο (νορμάλ, τετραετών) εκλογικών κύκλων. Ούτε φτιάχνεται με τα δικά μας παιδιά και τα δικά μας τζάκια (ένθεν κακείθεν) αλλά με συνολικό σχέδιο και θεσμική αποφασιστικότητα. Αυτό είναι που δεν θέλουμε να καταλάβουμε και αυτό είναι που κατάλαβαν οι άλλες χώρες με προβλήματα --έστω και όχι τόσο βαθιά όσο τα δικά μας.