Ούτε ένα συγγνώμη. Για τον χαμένο χρόνο, για τις χαμένες ευκαιρίες, για τον μνημονιακό διχασμό. Τίποτα...
Δεύτερη φορά Συριζανέλ (Σεπ 2015– )
- Thread starter nickel
- Start date
Ε, ρε τι θα είχε γίνει αν άλλη κυβέρνηση είχε προσπαθήσει καν...
Paradiper_Du
Member
Τι είναι αυτοί οι «Συνοριακοί σταθμοί»; Οι «Αιγιαλοί»; Τα «Μνημεία»; Οι «Νησίδες»; Τα «Σπήλαια»; :woot:
Και τα σπήλαια. Πέτρες δεν βλέπω πουθενά.
Το παρακάτω το είχα γράψει αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015:
Σήμερα λοιπόν μπορώ να πω ότι τα έχω δει όλα και είμαι έτοιμος να δω και άλλα. Να δω Σύριζα με ανάπτυξη, για παράδειγμα, για να καταρριφθεί κι αυτό το οξύμωρο.
Σήμερα λοιπόν μπορώ να πω ότι τα έχω δει όλα και είμαι έτοιμος να δω και άλλα. Να δω Σύριζα με ανάπτυξη, για παράδειγμα, για να καταρριφθεί κι αυτό το οξύμωρο.
Ακόμη δεν είδες εμένα να κάνω αντιμνημονιακή αντιπολίτευση -- και ο μοναδικός λόγος είναι ότι δεν έχω καταλάβει ακόμα τι θα κάνει και πώς θα λειτουργεί το υπερταμείο. (Έχω καταλάβει πώς δεν θα λειτουργεί, βάζοντας ο ένας βέτο στον άλλο, αλλά αυτό δεν μου λέει πολλά, είναι σαν συμφωνία μεταξύ ποντικού και ελέφαντα να ανεβαίνουν εναλλάξ ο ένας στον ώμο του άλλου για να ξεκουραστούν, με αμοιβαίο βέτο να μην ανεβαίνει κανείς για δεύτερη φορά πριν ανέβει και ο άλλος για πρώτη.)
Το ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα έκαναν αντιμνημονιακή αντιπολίτευση δεν είναι έκπληξη, είναι το αναμενόμενο. Αυτό κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, λένε τα ακριβώς αντίθετα από την κυβέρνηση, συμφωνούν δεν συμφωνούν· είτε (θα) είχαν κάνει τα ίδια είτε όχι· είτε σκοπεύουν να κάνουν τα ίδια είτε όχι. Η αντιπολίτευση στην Ελλάδα δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, δεν αξίζει να την παρακολουθείς. Θα μπορούσε να είναι προγραμματάκι σε υπολογιστή.
Πάντως, όπως συζητούσα πρόσφατα, η αντιμνημονιακή αντιπολίτευση είναι αναμενόμενη στην περίπτωσή μας, όπως και η καταψήφιση του οποιουδήποτε μέτρου φέρνει η κυβέρνηση προς ψήφιση*. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ας πούμε, επιρρίπτει ευθύνες στην αντιπολίτευση για τα μέτρα που η αντιπολίτευση ψήφισε το καλοκαίρι και τα οποία είχαν τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Το ότι τα έφερε ο ίδιος προς ψήφιση και ότι τα ψήφισε, καθώς και το τι διακυβεύτηκε το καλοκαίρι περνάει στα ψιλά γράμματα.
Επομένως, σε ένα λαό που έχει μάθει να σχηματίζει πολιτική άποψη με βάση κορώνες και φράσεις-κλισέ, είναι μονόδρομος το να του πλασαριστείς όπως σε έχει μάθει για να σε ψηφίσει. Ιδίως μάλιστα με το τόσο πολωτικό κλίμα του ήεμείςήαυτοί/ψηφίζουμεφεύγουνερχόμαστε που έχει καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια.
Όχι ότι συμφωνώ με αυτήν την τακτική, βέβαια, και πολύ θα προτιμούσα έναν υπεύθυνο, νηφάλιο λόγο, από όπου και να προερχόταν. Δυστυχώς όμως η πρακτική έχει δείξει ότι ο υπεύθυνος, νηφάλιος λόγος ανταμείβεται συνήθως στην κάλπη με δεκαδικά ψηφία της εκατοστιαίας μονάδας.
________________________
*Αλλά, επειδή το συζητούσαμε κι εδώ όχι και τόσον καιρό πριν, ευτυχώς μέρος της αντιπολίτευσης δεν ακολούθησε αυτήν την τακτική στην ψηφοφορία των ν/σ για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών και του συμφώνου συμβίωσης, διότι --όπως και πάλι ήταν αναμενόμενο-- οι ΑΝΕΛ καταψήφισαν.
Επομένως, σε ένα λαό που έχει μάθει να σχηματίζει πολιτική άποψη με βάση κορώνες και φράσεις-κλισέ, είναι μονόδρομος το να του πλασαριστείς όπως σε έχει μάθει για να σε ψηφίσει. Ιδίως μάλιστα με το τόσο πολωτικό κλίμα του ήεμείςήαυτοί/ψηφίζουμεφεύγουνερχόμαστε που έχει καλλιεργηθεί τα τελευταία χρόνια.
Όχι ότι συμφωνώ με αυτήν την τακτική, βέβαια, και πολύ θα προτιμούσα έναν υπεύθυνο, νηφάλιο λόγο, από όπου και να προερχόταν. Δυστυχώς όμως η πρακτική έχει δείξει ότι ο υπεύθυνος, νηφάλιος λόγος ανταμείβεται συνήθως στην κάλπη με δεκαδικά ψηφία της εκατοστιαίας μονάδας.
________________________
*Αλλά, επειδή το συζητούσαμε κι εδώ όχι και τόσον καιρό πριν, ευτυχώς μέρος της αντιπολίτευσης δεν ακολούθησε αυτήν την τακτική στην ψηφοφορία των ν/σ για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών και του συμφώνου συμβίωσης, διότι --όπως και πάλι ήταν αναμενόμενο-- οι ΑΝΕΛ καταψήφισαν.
Έγραψε ο Γιώργος Κυρίτσης χτες στην Αυγή και προκάλεσε σάλο:
Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της Ν.Δ. και όχι των απελπισμένων σπιν του: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων». Γι' αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει.
Για την ακρίβεια, να τι είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε εκδήλωση του τομέα Κοινωνικής Αλληλεγγύης της ΝΔ :
«Ο πολιτικός σας σκοπός είναι ξεκάθαρος. Η πληβειοποίηση της μεσαίας τάξης και, βέβαια, η νοσηρή ικανοποίηση την οποία προσφέρετε στα φτωχότερα στρώματα, της ακόμα πιο κάτω συμπίεσης των ευπορότερων. Η Κυβέρνηση επενδύει σε έναν ακήρυχτο ταξικό πόλεμο. Η διάλυση όμως της μεσαίας τάξης καταστρέφει κάθε ελπίδα ανθρώπινης ζωής και για τους πιο αδύναμους».
Ανησύχησα και θύμωσα που ο κ. Κυρίτσης έκανε αυτό το άλμα από τους ευπορότερους στους μενουμευρωπαίους, καθώς φοβήθηκα ότι θα αρχίσει να μετακυλίει επάνω μου τα βάρη μόνο και μόνο επειδή πήγα και ψήφισα Ναι στο περσινό δημοψήφισμα. Έπειτα σκέφτηκα ότι κάποιο λάθος έκανε που έμεινε σε κείνο τον καιρό, γιατί εγώ μια ψήφο έριξα και εύπορος δεν είμαι ενώ ξέρω πολλούς κυβερνητικούς που και εύποροι είναι και έχουν ρίξει και ένα άλμπουμ υπογραφές υπέρ της παραμονής στην Ευρώπη. Καλά σκέφτηκα, γιατί σήμερα ο κ. Κυρίτσης διαβάζω ότι εξήγησε πως εννοούσε «τις κατά τεκμήριο εύπορες κοινωνικές ομάδες, που έδωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά στις δυνάμεις του "Ναι" στο δημοψήφισμα». Ελπίζω να μην μπει εκείνο το «Ναι» στα εισοδηματικά τεκμήρια και να παραμείνει όλη αυτή η κουβέντα μια απλή διχαστική κυρίτσεια κορόνα.
Εγώ βέβαια δεν βλέπω διχασμό σε ευπορότερους και δυνάμεις του «Όχι». Βλέπω πάλι διχασμό σε πελατάκια της κυβέρνησης και απροστάτευτους. Αν κατάλαβα καλά, θα τα παίρνουν από όποιον δεν θα μπορεί να φοροκλέψει ή να φτιάξει εταιρεία στο εξωτερικό για να τα δίνουν σε δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους ώστε να έχουν μια σίγουρη εκλογική βάση (για όσο καιρό, βέβαια, τα πελατάκια θα πιστεύουν ότι μπορούν να διατηρούν κάπως τη σιγουριά τους και άκοφτα τα εισοδήματά τους χωρίς να ζωντανέψει η ιδιωτική οικονομία και παραγωγή). Παρέλειψε ο κ. Κυρίτσης, ενώ θα έπρεπε να μελετήσει καλά, εκείνο που είπε ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης: «Η διάλυση της μεσαίας τάξης καταστρέφει κάθε ελπίδα ανθρώπινης ζωής και για τους πιο αδύναμους».
Και κάτι άλλο. Εξήγησε ο Γ. Κυρίτσης ότι η κυβέρνηση Σύριζα ψηφίστηκε για να μετακυλήσει βάρη, αλλά θέλει να ξεχνάει μια μεγαλύτερη αλήθεια. Ότι βρίσκεται στην κυβέρνηση για να ψηφιστούν μόνιμα μνημόνια (κόφτης, υπερταμείο), που δεν θα μπορούσαν να ψηφιστούν με αντιπολίτευση Σύριζα. Και είναι πολύ πιθανό, για να μείνουμε στην Ευρώπη, να είναι ο 153ος που θα πει «ναι» όταν θα έρθει η ώρα να ψηφιστούν και τα εργασιακά. Αλλά μάλλον δεν θέλει να σκέφτεται αυτόν το ρόλο του χρησίμου.
Αν πρέπει να κρατήσουμε μια ανάλυση της σημερινής πραγματικότητας μέσα από τα μάτια του αστικού στρατοπέδου, ας το κάνουμε μέσα από τα λόγια του προέδρου της Ν.Δ. και όχι των απελπισμένων σπιν του: «Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διεξάγει έναν ακήρυκτο ταξικό πόλεμο υπέρ των χαμηλότερων στρωμάτων και εις βάρος των ευπορότερων». Γι' αυτό ακριβώς ψηφίστηκε τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει.
Για την ακρίβεια, να τι είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε εκδήλωση του τομέα Κοινωνικής Αλληλεγγύης της ΝΔ :
«Ο πολιτικός σας σκοπός είναι ξεκάθαρος. Η πληβειοποίηση της μεσαίας τάξης και, βέβαια, η νοσηρή ικανοποίηση την οποία προσφέρετε στα φτωχότερα στρώματα, της ακόμα πιο κάτω συμπίεσης των ευπορότερων. Η Κυβέρνηση επενδύει σε έναν ακήρυχτο ταξικό πόλεμο. Η διάλυση όμως της μεσαίας τάξης καταστρέφει κάθε ελπίδα ανθρώπινης ζωής και για τους πιο αδύναμους».
Ανησύχησα και θύμωσα που ο κ. Κυρίτσης έκανε αυτό το άλμα από τους ευπορότερους στους μενουμευρωπαίους, καθώς φοβήθηκα ότι θα αρχίσει να μετακυλίει επάνω μου τα βάρη μόνο και μόνο επειδή πήγα και ψήφισα Ναι στο περσινό δημοψήφισμα. Έπειτα σκέφτηκα ότι κάποιο λάθος έκανε που έμεινε σε κείνο τον καιρό, γιατί εγώ μια ψήφο έριξα και εύπορος δεν είμαι ενώ ξέρω πολλούς κυβερνητικούς που και εύποροι είναι και έχουν ρίξει και ένα άλμπουμ υπογραφές υπέρ της παραμονής στην Ευρώπη. Καλά σκέφτηκα, γιατί σήμερα ο κ. Κυρίτσης διαβάζω ότι εξήγησε πως εννοούσε «τις κατά τεκμήριο εύπορες κοινωνικές ομάδες, που έδωσαν τα μεγαλύτερα ποσοστά στις δυνάμεις του "Ναι" στο δημοψήφισμα». Ελπίζω να μην μπει εκείνο το «Ναι» στα εισοδηματικά τεκμήρια και να παραμείνει όλη αυτή η κουβέντα μια απλή διχαστική κυρίτσεια κορόνα.
Εγώ βέβαια δεν βλέπω διχασμό σε ευπορότερους και δυνάμεις του «Όχι». Βλέπω πάλι διχασμό σε πελατάκια της κυβέρνησης και απροστάτευτους. Αν κατάλαβα καλά, θα τα παίρνουν από όποιον δεν θα μπορεί να φοροκλέψει ή να φτιάξει εταιρεία στο εξωτερικό για να τα δίνουν σε δημόσιους υπαλλήλους και συνταξιούχους ώστε να έχουν μια σίγουρη εκλογική βάση (για όσο καιρό, βέβαια, τα πελατάκια θα πιστεύουν ότι μπορούν να διατηρούν κάπως τη σιγουριά τους και άκοφτα τα εισοδήματά τους χωρίς να ζωντανέψει η ιδιωτική οικονομία και παραγωγή). Παρέλειψε ο κ. Κυρίτσης, ενώ θα έπρεπε να μελετήσει καλά, εκείνο που είπε ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης: «Η διάλυση της μεσαίας τάξης καταστρέφει κάθε ελπίδα ανθρώπινης ζωής και για τους πιο αδύναμους».
Και κάτι άλλο. Εξήγησε ο Γ. Κυρίτσης ότι η κυβέρνηση Σύριζα ψηφίστηκε για να μετακυλήσει βάρη, αλλά θέλει να ξεχνάει μια μεγαλύτερη αλήθεια. Ότι βρίσκεται στην κυβέρνηση για να ψηφιστούν μόνιμα μνημόνια (κόφτης, υπερταμείο), που δεν θα μπορούσαν να ψηφιστούν με αντιπολίτευση Σύριζα. Και είναι πολύ πιθανό, για να μείνουμε στην Ευρώπη, να είναι ο 153ος που θα πει «ναι» όταν θα έρθει η ώρα να ψηφιστούν και τα εργασιακά. Αλλά μάλλον δεν θέλει να σκέφτεται αυτόν το ρόλο του χρησίμου.
Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να μιλάει για τάξεις ένας άνθρωπος που έχει πάει σε ιδιωτικό σχολείο, όπως μας έχει αποκαλύψει εμμέσως ο ίδιος. Σε ποια ακριβώς τάξη ανήκει ο ίδιος, δηλαδή;
Η αμέσως επόμενη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί, φυσικά, είναι γιατί το κυβερνών κόμμα, αντί να κάνει αυτό που του είπαν οι ψηφοφόροι του «όχι» έκανε αυτό που του είπαν οι ψηφοφόροι του «ναι». Και γιατί συνεχίζει ακόμα -ακόμα!- να επενδύει στο διχαστικό λόγο.
Η αμέσως επόμενη ερώτηση που πρέπει να απαντηθεί, φυσικά, είναι γιατί το κυβερνών κόμμα, αντί να κάνει αυτό που του είπαν οι ψηφοφόροι του «όχι» έκανε αυτό που του είπαν οι ψηφοφόροι του «ναι». Και γιατί συνεχίζει ακόμα -ακόμα!- να επενδύει στο διχαστικό λόγο.
Πρέπει να τσατίστηκε πολύ από το προχτεσινό άρθρο του Τσιντσίνη στα Νέα:
Μαντλέν
Μιχάλης Τσιντσίνης | 25/05/2016 |
Πότε είχε δίκιο η κυβέρνηση; Τόσον καιρόν που παρουσίαζε την τακτική της μη επέμβασης ως τεκμήριο του ανθρωπισμού της; Ή χθες που επιστράτευσε τα εντεταλμένα όργανα του κράτους για την εκκένωση της Ειδομένης;
Πότε έχει δίκιο; Οταν - διά του εκπροσώπου Προσφυγικού Γιώργου Κυρίτση - λέει ότι «το κράτος κάνει τη δουλειά του και τα ΜΜΕ τη δική τους; Ή όταν δεν αφήνει τα ΜΜΕ να κάνουν τη δουλειά τους, υποκαθιστώντας τα με την υπηρεσιακή κρατική πληροφόρηση;
Τέτοιες αναρωτήσεις δεν έχουν πια νόημα. Δεν έχουν γιατί η πρωτοφανής δύναμη του λόγου αυτής της κυβέρνησης είναι ακριβώς αυτό: η έκλειψη του νοήματος. Είναι η μέθοδος που επιτρέπει, ας πούμε, στον Καμμένο να χαρακτηρίζει «εγκληματικό και αντισυνταγματικό» ένα μέτρο που μόλις ψήφισε. Οσο πιο χονδροειδές το παράδοξο τόσο πιο αφοπλιστικό για όποιον επιχειρήσει να το αντιμετωπίσει με τα συμβατικά μέσα του ορθού λόγου.
Στην περίπτωση του Προσφυγικού, το παράδοξο διανέμεται μέσω του «κουλ» Κυρίτση. Ο ανέκαθεν ενσωματωμένος δημοσιογράφος μπορεί με ύφος ατάραχης αποστασιοποίησης να εξηγεί στα τηλεπαράθυρα γιατί η αστυνομική σκοπιμότητα προηγείται της ενημέρωσης. Μπορεί δηλαδή να ισχυρίζεται με καφενειακή άνεση κάτι που ο αντιπολιτευόμενος εαυτός του θα είχε θεωρήσει αιτία πολέμου.
Αυτή όμως η ριζοσπαστική καταγωγή είναι που καθιστά τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ αναντικατάστατο. Μπορεί να περάσει όσα οι προηγούμενοι δεν θα τολμούσαν ούτε να σκεφθούν. Μπόρεσε μέχρι στιγμής να ανταποκριθεί στη - γερμανικής, κυρίως, προελεύσεως - θεωρία ότι η Ελλάδα είναι failed state. Ενα αποτυχημένο κράτος, θεσμικά ανώριμο και πολιτικά άστατο, που δεν μπορεί να εκπληρώσει βασικά του καθήκοντα. Δεν μπορεί να συλλέξει τους φόρους, να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά του, να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία του. Δεν μπορεί καν να ελέγξει τα σύνορά του.
Μόνο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναμετρώνται τόσο δραστικά με αυτές τις ιστορικές ανεπάρκειες. Πώς; Με τη μέθοδο του outsourcing - όπως λέγεται, αποφορτισμένη από πολιτικές συνδηλώσεις, η «εκχώρηση». Τα δημόσια έσοδα ανατίθενται σε Αρχή στη συγκρότηση της οποίας θα έχει λόγο η Κομισιόν. Τα δημοσιονομικά ρυθμίζονται αυτομάτως και εσαεί με τον κόφτη. Η περιουσία επαφίεται στο υπερεθνικό ταμείο. Και τα σύνορα ελέγχονται τώρα χάρη στο ΝΑΤΟ και στη Frontex.
Καμία φιλοδυτική πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να προωθήσει αυτά που προωθεί τόσο γρήγορα και τόσο «αναίμακτα» ο αριστεροδεξιός συνασπισμός με την πιο αντιευρωπαϊκή γόμωση στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε νάρκη το τέρας που εξέθρεψε. Αγοράζει έτσι χρόνο για να «κάνει πολιτική» σε αυτά που ξέρει. Είναι σαν τον μικρό Κυρίτση που στο πρώτο του Μνημόνιο είχε - σύμφωνα με τη μνημειώδη του δήλωση - νιώσει όπως στην Τρίτη Δημοτικού που κατουρήθηκε στο σχολικό. Τώρα ωρίμασε και τα Μνημόνια είναι στον ουρανίσκο του σαν τις μικρές μαντλέν.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5361127/mantlen/
Μιχάλης Τσιντσίνης | 25/05/2016 |
Πότε είχε δίκιο η κυβέρνηση; Τόσον καιρόν που παρουσίαζε την τακτική της μη επέμβασης ως τεκμήριο του ανθρωπισμού της; Ή χθες που επιστράτευσε τα εντεταλμένα όργανα του κράτους για την εκκένωση της Ειδομένης;
Πότε έχει δίκιο; Οταν - διά του εκπροσώπου Προσφυγικού Γιώργου Κυρίτση - λέει ότι «το κράτος κάνει τη δουλειά του και τα ΜΜΕ τη δική τους; Ή όταν δεν αφήνει τα ΜΜΕ να κάνουν τη δουλειά τους, υποκαθιστώντας τα με την υπηρεσιακή κρατική πληροφόρηση;
Τέτοιες αναρωτήσεις δεν έχουν πια νόημα. Δεν έχουν γιατί η πρωτοφανής δύναμη του λόγου αυτής της κυβέρνησης είναι ακριβώς αυτό: η έκλειψη του νοήματος. Είναι η μέθοδος που επιτρέπει, ας πούμε, στον Καμμένο να χαρακτηρίζει «εγκληματικό και αντισυνταγματικό» ένα μέτρο που μόλις ψήφισε. Οσο πιο χονδροειδές το παράδοξο τόσο πιο αφοπλιστικό για όποιον επιχειρήσει να το αντιμετωπίσει με τα συμβατικά μέσα του ορθού λόγου.
Στην περίπτωση του Προσφυγικού, το παράδοξο διανέμεται μέσω του «κουλ» Κυρίτση. Ο ανέκαθεν ενσωματωμένος δημοσιογράφος μπορεί με ύφος ατάραχης αποστασιοποίησης να εξηγεί στα τηλεπαράθυρα γιατί η αστυνομική σκοπιμότητα προηγείται της ενημέρωσης. Μπορεί δηλαδή να ισχυρίζεται με καφενειακή άνεση κάτι που ο αντιπολιτευόμενος εαυτός του θα είχε θεωρήσει αιτία πολέμου.
Αυτή όμως η ριζοσπαστική καταγωγή είναι που καθιστά τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ αναντικατάστατο. Μπορεί να περάσει όσα οι προηγούμενοι δεν θα τολμούσαν ούτε να σκεφθούν. Μπόρεσε μέχρι στιγμής να ανταποκριθεί στη - γερμανικής, κυρίως, προελεύσεως - θεωρία ότι η Ελλάδα είναι failed state. Ενα αποτυχημένο κράτος, θεσμικά ανώριμο και πολιτικά άστατο, που δεν μπορεί να εκπληρώσει βασικά του καθήκοντα. Δεν μπορεί να συλλέξει τους φόρους, να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά του, να αξιοποιήσει τη δημόσια περιουσία του. Δεν μπορεί καν να ελέγξει τα σύνορά του.
Μόνο οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αναμετρώνται τόσο δραστικά με αυτές τις ιστορικές ανεπάρκειες. Πώς; Με τη μέθοδο του outsourcing - όπως λέγεται, αποφορτισμένη από πολιτικές συνδηλώσεις, η «εκχώρηση». Τα δημόσια έσοδα ανατίθενται σε Αρχή στη συγκρότηση της οποίας θα έχει λόγο η Κομισιόν. Τα δημοσιονομικά ρυθμίζονται αυτομάτως και εσαεί με τον κόφτη. Η περιουσία επαφίεται στο υπερεθνικό ταμείο. Και τα σύνορα ελέγχονται τώρα χάρη στο ΝΑΤΟ και στη Frontex.
Καμία φιλοδυτική πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να προωθήσει αυτά που προωθεί τόσο γρήγορα και τόσο «αναίμακτα» ο αριστεροδεξιός συνασπισμός με την πιο αντιευρωπαϊκή γόμωση στην ιστορία της Μεταπολίτευσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε νάρκη το τέρας που εξέθρεψε. Αγοράζει έτσι χρόνο για να «κάνει πολιτική» σε αυτά που ξέρει. Είναι σαν τον μικρό Κυρίτση που στο πρώτο του Μνημόνιο είχε - σύμφωνα με τη μνημειώδη του δήλωση - νιώσει όπως στην Τρίτη Δημοτικού που κατουρήθηκε στο σχολικό. Τώρα ωρίμασε και τα Μνημόνια είναι στον ουρανίσκο του σαν τις μικρές μαντλέν.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5361127/mantlen/
Κάποια στιγμή, κάποιος έντιμος άνθρωπος (με τη δυνατότητα να το κάνει), θα ξεκινήσει τις διαδικασίες για να ανοίξει ο φάκελος της φιλοξενίας των εγκλωβισμένων προσφύγων στη χώρα μας. Η Ειδομένη άδειασε σε τρεις μέρες με την απομάκρυνση περίπου 3.000 ανθρώπων σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι είτε άλλες 10.000 άνθρωποι (που παρεπιδημούσαν στην Ειδομένη σύμφωνα επίσης με κυβερνητικές πηγές) έχουν εξαφανιστεί κάπου στη χώρα είτε ότι οι προηγούμενοι αριθμοί ήταν φούμαρα.
Πού πήγαν όμως οι 3.000 που απομακρύνθηκαν από τον έσχατο εξευτελισμό όπου είχαν εγκλωβιστεί; Άγνωστο, αφού στοιχεία δεν υπάρχουν και η κυβέρνηση δεν αφήνει όχι μόνο τα ΜΜΕ αλλά ούτε καν αναγνωρισμένες διεθνείς οργανώσεις να σχηματίσουν άποψη. Κυκλοφορούν τρομακτικές φήμες, για ετοιμόρροπα ξενοδοχεία κολλητών (ανελιτών), για αχρηστευμένα βυρσοδεψεία, για ό,τι μπορεί να σπείρει η άρρωστη φαντασία του ενός ή η προπαγανδιστική μηχανή του άλλου.
Τι γίνεται στα νησιά; Τι γίνεται στο Ελληνικό; Τι οπουδήποτε αλλού; Ποιοι φροντίζουν και με τι πόρους και τίνος ευθύνη;
Είναι τρομακτικός ο μιθριδατισμός μιας κοινωνίας που κινητοποιούνταν σε πολύ καλύτερες συνθήκες για το κάθε τι στραβό και τώρα δεν λέει κουβέντα. Είναι προφανές όμως πια ότι όλα ήταν στρατηγικά σχεδιασμένα. Η οικονομική αντίδραση, ο διχασμός του «ή εμείς ή οι άλλοι», η απύθμενη υποκρισία για την οικονομική καταστροφή --που δεν έχει τελικά σημασία, αρκεί να τη διαχειριστούμε εμείς.
Η Ελλάδα ήταν ένα πλούσια στρωμένο τραπέζι, με του πουλιού το γάλα (με δανεικά και με δικά μας). Άλλοι έπαιρναν πολλά από εκεί κι άλλοι λιγότερα. Το τραπέζι άρχισε να αδειάζει ραγδαία επιβαρύνοντας κυρίως όσους έπαιρναν και πιο πριν λιγότερα --μέχρι τα τέλη του 2014, όταν άρχισε να διαφαίνεται το ενδεχόμενο να σταματήσει έστω το άδειασμα. Κι εκεί, κουρασμένος κι εξαντλημένος ο λαός, πίστεψε τους μαθητευόμενους μάγους που, καθώς σηκώνονταν να επαναστατήσουν, γκρέμισαν το τραπέζι και το άδειασαν από όσα είχαν μείνει επάνω του.
Με τις υγείες μας.
Πού πήγαν όμως οι 3.000 που απομακρύνθηκαν από τον έσχατο εξευτελισμό όπου είχαν εγκλωβιστεί; Άγνωστο, αφού στοιχεία δεν υπάρχουν και η κυβέρνηση δεν αφήνει όχι μόνο τα ΜΜΕ αλλά ούτε καν αναγνωρισμένες διεθνείς οργανώσεις να σχηματίσουν άποψη. Κυκλοφορούν τρομακτικές φήμες, για ετοιμόρροπα ξενοδοχεία κολλητών (ανελιτών), για αχρηστευμένα βυρσοδεψεία, για ό,τι μπορεί να σπείρει η άρρωστη φαντασία του ενός ή η προπαγανδιστική μηχανή του άλλου.
Τι γίνεται στα νησιά; Τι γίνεται στο Ελληνικό; Τι οπουδήποτε αλλού; Ποιοι φροντίζουν και με τι πόρους και τίνος ευθύνη;
Είναι τρομακτικός ο μιθριδατισμός μιας κοινωνίας που κινητοποιούνταν σε πολύ καλύτερες συνθήκες για το κάθε τι στραβό και τώρα δεν λέει κουβέντα. Είναι προφανές όμως πια ότι όλα ήταν στρατηγικά σχεδιασμένα. Η οικονομική αντίδραση, ο διχασμός του «ή εμείς ή οι άλλοι», η απύθμενη υποκρισία για την οικονομική καταστροφή --που δεν έχει τελικά σημασία, αρκεί να τη διαχειριστούμε εμείς.
Η Ελλάδα ήταν ένα πλούσια στρωμένο τραπέζι, με του πουλιού το γάλα (με δανεικά και με δικά μας). Άλλοι έπαιρναν πολλά από εκεί κι άλλοι λιγότερα. Το τραπέζι άρχισε να αδειάζει ραγδαία επιβαρύνοντας κυρίως όσους έπαιρναν και πιο πριν λιγότερα --μέχρι τα τέλη του 2014, όταν άρχισε να διαφαίνεται το ενδεχόμενο να σταματήσει έστω το άδειασμα. Κι εκεί, κουρασμένος κι εξαντλημένος ο λαός, πίστεψε τους μαθητευόμενους μάγους που, καθώς σηκώνονταν να επαναστατήσουν, γκρέμισαν το τραπέζι και το άδειασαν από όσα είχαν μείνει επάνω του.
Με τις υγείες μας.
Καλοκαίρι έρχεται, ο Δρίτσας ψήφισε, τα πιονάκια πρέπει να φύγουν από τη σκακιέρα: Πειραιάς: Μαζικά μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο δεκάδες πρόσφυγες
Ιωακειμίδης Π. Κ.
Σε μόνιμο «ειδικό καθεστώς» εντός της ευρωζώνης
Βήμα 29/5/2016
Οι αποφάσεις του Eurogroup της περασμένης Τρίτης (σε συνάρτηση με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την Ελληνική Βουλή την περασμένη Κυριακή) κλείνουν μια μεγάλη αβεβαιότητα. Αλλά την κλείνουν με τεράστιο κόστος αφού, μεταξύ άλλων, επισφραγίζουν την πολιτική και θεσμική έξοδο της Ελλάδας ως ισότιμου μέλους από τον εσωτερικό κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Επισφραγίζουν ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, ότι δεν θα υπάρξει Grexit παρά μόνο ως αποτέλεσμα κάποιου ατυχήματος, αλλά ως θεσμικά «μη κανονική χώρα μόνιμου ειδικού καθεστώτος», ειδικών ρυθμίσεων και περιορισμένης κυριαρχίας συγκριτικά με τις άλλες χώρες-μέλη της ευρωζώνης αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνολικά. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα-μέλος που περιέρχεται σε αυτή την κατάσταση στην ιστορία της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά (οι περιπτώσεις Ην. Βασιλείου και Δανίας είναι εντελώς διαφορετικές). Για όλους όσοι εργαστήκαμε για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ (Ευρωπαϊκή Κοινότητα) και στη συνέχεια για την προσχώρησή της στην ευρωζώνη (ΟΝΕ) ως κανονική, ισχυρή χώρα η εξέλιξη αυτή είναι πολλαπλώς θλιβερή, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο. Βιώνεται και ως προσωπική ήττα.
Με την ένταξή της μια χώρα εκχωρεί οικειοθελώς και αναπόφευκτα κυριαρχία στην Ενωση ως προϋπόθεση για την οικοδόμηση του υπερεθνικού συστήματος διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης ποφάσεων. Ετσι επέρχεται ένας «διαμοιρασμός κυριαρχίας» (shared sovereignty) που επιτρέπει στο σύστημα να λειτουργεί. Αλλά ταυτόχρονα με την εκχώρηση της κυριαρχίας η χώρα ανακτά δύναμη και ικανότητα να συνδιαμορφώνει αποφάσεις, να επηρεάζει πολιτική, να ασκεί διαπραγματευτική ισχύ (bargaining power). Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σ' όλη αυτή τη λογική και τη θεσμική της έκφραση. Το αντίθετο, αλλά με μία βασική προϋπόθεση: ότι οι κανόνες εκχώρησης της κυριαρχίας και οι θεσμικές και πολιτικές ρυθμίσεις που προκύπτουν (Συνθήκες, καθεστώς διακυβέρνησης κ.τ.λ.) είναι ακριβώς οι ίδιες και εφαρμόζονται ομοιόμορφα για όλες τις χώρες-μέλη ανεξαρτήτως μεγέθους ή οικονομικής ισχύος, αν είναι δηλαδή μικρές ή μεγάλες χώρες, πλούσιες ή φτωχές κ.τ.λ. Μόνο προσωρινές, βραχυχρόνιες παρεκκλίσεις μπορούν να υπάρξουν από το καθεστώς αυτό για την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων και την επίλυση κρίσεων, όπως ανισορροπίες στη δημοσιονομική διαχείριση κ.τ.λ. Με τον τρόπο αυτόν κατοχυρώνεται η θεσμική και πολιτική ισοτιμία των κρατών-μελών που ρητά προβλέπουν άλλωστε οι Συνθήκες. Με τις αποφάσεις που προαναφέραμε η Ελλάδα ξέφυγε από το καθεστώς αυτό. Δεν αντιμετωπίζεται ομοιόμορφα όχι μόνο για εύλογα περιορισμένο χρονικό διάστημα αλλά για το απώτερο μέλλον (εκατό χρόνια;), ίσως στο διηνεκές, μόνιμα.
Η Ελλάδα τίθεται υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας ως μη κανονική χώρα-μέλος του συστήματος της ευρωζώνης και στη βάση αυτή θα χρηματοδοτείται. Και τούτο γιατί έχει κριθεί ότι η χώρα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί με τον ριζικό τρόπο που απαιτείται προκειμένου να λειτουργήσει ως κανονική χώρα-μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ).
Αυτό υπήρξε το αποτέλεσμα ενσυνείδητα επεξεργασμένης στρατηγικής από πλευράς ευρωζώνης και των χωρών-μελών και ιδιαίτερα της Γερμανίας. Με άλλα λόγια, ενώ ως πριν από έναν χρόνο περίπου (Ιούλιος 2015) όλοι σχεδόν οι ευρωπαίοι συντελεστές έβλεπαν ως έσχατη λύση για το ελληνικό πρόβλημα την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη (Grexit), η στρατηγική αυτή εγκαταλείφθηκε (ως απρόβλεπτων συνεπειών και κόστους) υπέρ μιας εναλλακτικής στρατηγικής. Η στρατηγική αυτή κρατά την Ελλάδα στην ευρωζώνη αλλά κάτω από καθεστώς σχεδόν μόνιμων ειδικών ρυθμίσεων ελέγχου, εποπτείας, μνημονίων, περιορισμένης κυριαρχίας κ.τ.λ., έξω δηλαδή από το καθεστώς της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης όπως ισχύει για όλες τις άλλες χώρες-μέλη του συστήματος. Ολες οι έκτακτες ρυθμίσεις που αποφασίστηκαν για την Ελλάδα παύουν ουσιαστικά να είναι προσωρινές και «έκτακτες» αφού θα ισχύουν στο διηνεκές ή για εκατό χρόνια τουλάχιστον, είτε αναφερόμαστε στον «πρόσθετο έκτακτο μηχανισμό περικοπών» (additional contingency mechanism), τον γνωστό «κόφτη», είτε στις ρυθμίσεις εποπτείας και ελέγχου της οικονομίας, το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων κ.τ.λ. Το κανονικό σύστημα διακυβέρνησης της ευρωζώνης προβλέπει παρεμφερείς ρυθμίσεις που εφαρμόζονται ομοιόμορφα και χωρίς διακρίσεις για όλες τις χώρες-μέλη εκτός Ελλάδας. Η Ελλάδα θα είναι κάτω από ειδικό καθεστώς. (Και για να είμαστε ειλικρινείς, ορισμένες από τις ρυθμίσεις/μέτρα όπως ο «κόφτης» made for Greece ή το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων ή ακόμη και η πλήρης ανεξαρτησία της Γραμματείας Εσόδων κατέστησαν αναγκαίες και επιθυμητές ίσως αλλά ακριβώς γιατί η Ελλάδα απέτυχε και αποτυγχάνει να προσαρμοσθεί στην ευρωπαϊκή κανονικότητα των ρυθμίσεων της οικονομικής διακυβέρνησης.)
Από μια άποψη η εποχή των μνημονίων (ΜΟU) έχει τερματισθεί. Τα μνημόνια όπως ξεκίνησαν σηματοδοτούσαν μια σχετικά σύντομη περίοδο έκτακτων μέτρων/ ρυθμίσεων/ πολιτικής / εποπτείας προκειμένου να ξεπερασθεί μια κρίση, να διευκολυνθεί η προσαρμογή της οικονομίας κ.τ.λ. και στη συνέχεια να επέλθει η επιστροφή στην κανονικότητα της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης - οι περιπτώσεις, λ χ. της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου. Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στην κατηγορία αυτή. Η έκτακτη κατάσταση παύει να είναι έκτακτη. Γίνεται μόνιμη και θεσμοποιείται ως μόνιμη με την υπογραφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.
Ο κ. Παναγιώτης Κ. Ιωακειμίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=803287
Σε μόνιμο «ειδικό καθεστώς» εντός της ευρωζώνης
Βήμα 29/5/2016
Οι αποφάσεις του Eurogroup της περασμένης Τρίτης (σε συνάρτηση με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου από την Ελληνική Βουλή την περασμένη Κυριακή) κλείνουν μια μεγάλη αβεβαιότητα. Αλλά την κλείνουν με τεράστιο κόστος αφού, μεταξύ άλλων, επισφραγίζουν την πολιτική και θεσμική έξοδο της Ελλάδας ως ισότιμου μέλους από τον εσωτερικό κεντρικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Επισφραγίζουν ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, ότι δεν θα υπάρξει Grexit παρά μόνο ως αποτέλεσμα κάποιου ατυχήματος, αλλά ως θεσμικά «μη κανονική χώρα μόνιμου ειδικού καθεστώτος», ειδικών ρυθμίσεων και περιορισμένης κυριαρχίας συγκριτικά με τις άλλες χώρες-μέλη της ευρωζώνης αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης συνολικά. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα-μέλος που περιέρχεται σε αυτή την κατάσταση στην ιστορία της ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά (οι περιπτώσεις Ην. Βασιλείου και Δανίας είναι εντελώς διαφορετικές). Για όλους όσοι εργαστήκαμε για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ (Ευρωπαϊκή Κοινότητα) και στη συνέχεια για την προσχώρησή της στην ευρωζώνη (ΟΝΕ) ως κανονική, ισχυρή χώρα η εξέλιξη αυτή είναι πολλαπλώς θλιβερή, ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο. Βιώνεται και ως προσωπική ήττα.
Με την ένταξή της μια χώρα εκχωρεί οικειοθελώς και αναπόφευκτα κυριαρχία στην Ενωση ως προϋπόθεση για την οικοδόμηση του υπερεθνικού συστήματος διαμόρφωσης πολιτικής και λήψης ποφάσεων. Ετσι επέρχεται ένας «διαμοιρασμός κυριαρχίας» (shared sovereignty) που επιτρέπει στο σύστημα να λειτουργεί. Αλλά ταυτόχρονα με την εκχώρηση της κυριαρχίας η χώρα ανακτά δύναμη και ικανότητα να συνδιαμορφώνει αποφάσεις, να επηρεάζει πολιτική, να ασκεί διαπραγματευτική ισχύ (bargaining power). Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σ' όλη αυτή τη λογική και τη θεσμική της έκφραση. Το αντίθετο, αλλά με μία βασική προϋπόθεση: ότι οι κανόνες εκχώρησης της κυριαρχίας και οι θεσμικές και πολιτικές ρυθμίσεις που προκύπτουν (Συνθήκες, καθεστώς διακυβέρνησης κ.τ.λ.) είναι ακριβώς οι ίδιες και εφαρμόζονται ομοιόμορφα για όλες τις χώρες-μέλη ανεξαρτήτως μεγέθους ή οικονομικής ισχύος, αν είναι δηλαδή μικρές ή μεγάλες χώρες, πλούσιες ή φτωχές κ.τ.λ. Μόνο προσωρινές, βραχυχρόνιες παρεκκλίσεις μπορούν να υπάρξουν από το καθεστώς αυτό για την αντιμετώπιση έκτακτων καταστάσεων και την επίλυση κρίσεων, όπως ανισορροπίες στη δημοσιονομική διαχείριση κ.τ.λ. Με τον τρόπο αυτόν κατοχυρώνεται η θεσμική και πολιτική ισοτιμία των κρατών-μελών που ρητά προβλέπουν άλλωστε οι Συνθήκες. Με τις αποφάσεις που προαναφέραμε η Ελλάδα ξέφυγε από το καθεστώς αυτό. Δεν αντιμετωπίζεται ομοιόμορφα όχι μόνο για εύλογα περιορισμένο χρονικό διάστημα αλλά για το απώτερο μέλλον (εκατό χρόνια;), ίσως στο διηνεκές, μόνιμα.
Η Ελλάδα τίθεται υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας ως μη κανονική χώρα-μέλος του συστήματος της ευρωζώνης και στη βάση αυτή θα χρηματοδοτείται. Και τούτο γιατί έχει κριθεί ότι η χώρα δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί με τον ριζικό τρόπο που απαιτείται προκειμένου να λειτουργήσει ως κανονική χώρα-μέλος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ).
Αυτό υπήρξε το αποτέλεσμα ενσυνείδητα επεξεργασμένης στρατηγικής από πλευράς ευρωζώνης και των χωρών-μελών και ιδιαίτερα της Γερμανίας. Με άλλα λόγια, ενώ ως πριν από έναν χρόνο περίπου (Ιούλιος 2015) όλοι σχεδόν οι ευρωπαίοι συντελεστές έβλεπαν ως έσχατη λύση για το ελληνικό πρόβλημα την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη (Grexit), η στρατηγική αυτή εγκαταλείφθηκε (ως απρόβλεπτων συνεπειών και κόστους) υπέρ μιας εναλλακτικής στρατηγικής. Η στρατηγική αυτή κρατά την Ελλάδα στην ευρωζώνη αλλά κάτω από καθεστώς σχεδόν μόνιμων ειδικών ρυθμίσεων ελέγχου, εποπτείας, μνημονίων, περιορισμένης κυριαρχίας κ.τ.λ., έξω δηλαδή από το καθεστώς της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης όπως ισχύει για όλες τις άλλες χώρες-μέλη του συστήματος. Ολες οι έκτακτες ρυθμίσεις που αποφασίστηκαν για την Ελλάδα παύουν ουσιαστικά να είναι προσωρινές και «έκτακτες» αφού θα ισχύουν στο διηνεκές ή για εκατό χρόνια τουλάχιστον, είτε αναφερόμαστε στον «πρόσθετο έκτακτο μηχανισμό περικοπών» (additional contingency mechanism), τον γνωστό «κόφτη», είτε στις ρυθμίσεις εποπτείας και ελέγχου της οικονομίας, το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων κ.τ.λ. Το κανονικό σύστημα διακυβέρνησης της ευρωζώνης προβλέπει παρεμφερείς ρυθμίσεις που εφαρμόζονται ομοιόμορφα και χωρίς διακρίσεις για όλες τις χώρες-μέλη εκτός Ελλάδας. Η Ελλάδα θα είναι κάτω από ειδικό καθεστώς. (Και για να είμαστε ειλικρινείς, ορισμένες από τις ρυθμίσεις/μέτρα όπως ο «κόφτης» made for Greece ή το νέο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων ή ακόμη και η πλήρης ανεξαρτησία της Γραμματείας Εσόδων κατέστησαν αναγκαίες και επιθυμητές ίσως αλλά ακριβώς γιατί η Ελλάδα απέτυχε και αποτυγχάνει να προσαρμοσθεί στην ευρωπαϊκή κανονικότητα των ρυθμίσεων της οικονομικής διακυβέρνησης.)
Από μια άποψη η εποχή των μνημονίων (ΜΟU) έχει τερματισθεί. Τα μνημόνια όπως ξεκίνησαν σηματοδοτούσαν μια σχετικά σύντομη περίοδο έκτακτων μέτρων/ ρυθμίσεων/ πολιτικής / εποπτείας προκειμένου να ξεπερασθεί μια κρίση, να διευκολυνθεί η προσαρμογή της οικονομίας κ.τ.λ. και στη συνέχεια να επέλθει η επιστροφή στην κανονικότητα της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης - οι περιπτώσεις, λ χ. της Ιρλανδίας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου. Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στην κατηγορία αυτή. Η έκτακτη κατάσταση παύει να είναι έκτακτη. Γίνεται μόνιμη και θεσμοποιείται ως μόνιμη με την υπογραφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.
Ο κ. Παναγιώτης Κ. Ιωακειμίδης είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=803287
Ο νεφελώδης γάμα γάμα του Υπουργείου Εργασίας καταβάλλει φιλότιμη προσπάθεια να ξεπεράσει με αλήτικο ύφος την απαράδεκτη διατύπωση του Φίλη για το #Παραιτηθείτε και να στείλει στο Σύνταγμα ακόμα και καιμετάδες (σαν εμένα), ναιμεναλλάδες ή ισαποστασάκηδες.
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500083791
Θα ασχοληθούν άλλοι με αυτές τις απαράδεκτες δηλώσεις και δεν έχω καμιά διάθεση να εκδηλώσω δημόσια το θυμό μου. Αν ήμουν στο Τουίτερ, θα ξεκινούσα ένα #Παραιτήσουνεφελούδη.
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500083791
Θα ασχοληθούν άλλοι με αυτές τις απαράδεκτες δηλώσεις και δεν έχω καμιά διάθεση να εκδηλώσω δημόσια το θυμό μου. Αν ήμουν στο Τουίτερ, θα ξεκινούσα ένα #Παραιτήσουνεφελούδη.
Αχ, η θεία Φώτηση και η καρέκλα...
Κάποιοι απλώς δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει Διαδίκτυο...
Κάποιοι απλώς δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει Διαδίκτυο...
Ή καταλαβαίνουν πολύ καλά, αλλά είναι τόσο ξεδιάντροποι.
Αυτές τις μέρες, με την ευκαιρία της συνέντευξης του Κώστα Σημίτη, δυσκολευόμουν να διατυπώσω λακωνικά το πρόβλημα που είχα, ως φανατικός εκσυγχρονιστής, με τη θητεία Σημίτη. Ήρθε τελικά αυτό το σκίτσο του Χαντζόπουλου να μου εμπνεύσει τη λακωνική διατύπωση / διαπίστωση: Το πρόβλημα που έχω με τον Σημίτη του υπαρκτού σημιτισμού είναι που τον συγκρίνω με τον Σημίτη και τον σημιτισμό που είχα στο μυαλό μου. Άντε μετά να καλέσεις τους φίλους που ψήφισαν Σύριζα να συγκρίνουν τον Σύριζα των λογισμών τους με τον υπαρκτό συριζαϊσμό.
