Δεύτερη φορά Συριζανέλ (Σεπ 2015– )
- Thread starter nickel
- Start date
Εγώ θα αποδομήσω λίγο λέγοντας ότι πριν λέγαμε με στόμφο "Πρώτη φορά αριστερά", ε, είχε ένα βάρος, ρε παιδάκι μου! Τώρα τι θα λέμε; "Δεύτερη φορά αριστερά"; (Εφτά σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις!) Κάτι δεν του πάει. Παρτ' αλλιώς!
Θέλω να δω πότε θα δείξουν την πόρτα στον πόρταπόρτα.
http://uk.businessinsider.com/greek...rrendous-record-of-comments-about-jews-2015-9
http://thepaper.gr/akoma-den-egine-ipourgos-apili-o-d-kammenos-eikones/
http://uk.businessinsider.com/greek...rrendous-record-of-comments-about-jews-2015-9
http://thepaper.gr/akoma-den-egine-ipourgos-apili-o-d-kammenos-eikones/
Μια χαρά ξέρουν αυτοί που τοποθέτησαν τον πορταπόρτα γιατί τον έβαλαν εκεί (να ελέγχει συγκοινωνίες και επικοινωνίες). Θα χρειαστεί ισοβάρουφος χρόνος και ισοδύναμη κατακραυγή μέχρι την απομάκρυνσή του, οπότε ο κόσμος δεν θα ασχοληθεί ως εκεί με φλάμπουρα, τζάκρες, τεθωρακισμένα (του στρατού) στην αστυνομία, ανύπαρκτα ισοδύναμα (που αν υπήρχαν, πού κρύβονταν πριν από κάτι μήνες και δεκαεφτά ώρες, όταν έπεφταν οι υπογραφές), την εξαφάνιση του νικολαγκαρντούδη όταν αποκάλυψε ότι οι κακοί Ελβετοί δεν... κλπ κλπ.
Εντωμεταξύ:
Παραιτήθηκε ο Δημήτρης Καμμένος λίγο μετά την ορκωμοσία
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500027876
Καθάρισα λίγο το νήμα και ανεβάζω κάτι από τα προχτεσινά Νέα, του Δημήτρη Μανιάτη. Έχει πλάκα η χαρτογράφηση:
Μαθητευόμενοι μάγοι
Δημήτρης Ν. Μανιάτης | ΤΑ ΝΕΑ: 24/09/2015 |
Ο εξάψαλμος του ελληνικού Ιντερνετ για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, εν μέρει δίκαιος, οδηγεί σε μια παραδοχή: το Μνημόνιο ως οδικός χάρτης αφομοιώνεται από τους πάντες. Και η πολιτική μετατοπίζεται σε μια μάχη δεξιοτήτων. Η πικρή μελαγχολία ή και ο θυμός ακόμη και για αλλοπρόσαλλα πρόσωπα που πήραν χαρτοφυλάκιο πυροδοτείται με δεδομένη την υλοποίηση του νέου προγράμματος.
Κι όμως, οι νέοι υπουργοί και η νέα διάταξη βγάζουν κι άλλες ειδήσεις. Κυριότερα, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης αποτυπώνει εν μέρει το πού θα το πάει, αν το πάει κάπου. Για παράδειγμα, εδώ επαναλαμβάνεται η προσπάθεια Τσίπρα να βρει γέφυρες με το βαθύ κράτος. Να αποβάλει κάθε ίχνος βαρουφακειάδας στο επίπεδο των Οικονομικών. Να χαϊδέψει την τιμωρητική διάθεση του κόσμου. Να διατηρηθεί στο άρμα του «ατλαντισμού» στο κομμάτι της γεωπολιτικής με ένα κλικ φιλορωσισμού (Κοτζιάς). Να κρατήσει μια εσάνς της προηγούμενης υπηρεσιακής κυβέρνησης με τον νηφάλιο Μουζάλα. Να ανταμείψει προβεβλημένα στελέχη που έβαλαν πλάτη στο προεκλογικό και αμήχανο ναρκοπέδιο (Γεροβασίλη, Φίλης). Να κρατήσει ισορροπίες μεταξύ μιας «κοσμοπολίτικης» και εθνοσκεπτικιστικής ιντελιγκέντσιας (Σία Αναγνωστοπούλου) και ενός άγαρμπου εθνικισμού (ΑΝΕΛ). Και βέβαια, να ακροβατήσει στο σχοινί της εσωκομματικής τάσης του (των τέως 53), του βαθέος κόμματός του, των συνεργαζόμενων πρώην πασόκων και του Πάνου Καμμένου. Να δώσει επίσης μια «αίσθηση» προχωρήματος και ανάπτυξης με το νέο υφυπουργείο για θέματα ΕΣΠΑ.
Τα άμεσα ντέρμπι για το Ασφαλιστικό και τα κόκκινα δάνεια (που θα ζητηθούν ως ρυθμίσεις και νομοσχέδια για να πάρουμε τα 3 δισ. ευρώ της πρώτης δόσης) δεν θα αφήσουν πολύ χρόνο για περαιτέρω αναλύσεις του νέου κυβερνητικού σχήματος. Ο μεγάλος βέβαια αριθμός χαρτοφυλακίων και οι ετερόκλητες συμπράξεις δεν αφήνουν ακριβώς περιθώρια αισιοδοξίας ακόμη και για μια ήπια αστική διαχείριση.
Η κυβέρνηση σήμερα δεν έχει τη δικαιολογία του πρώτου επταμήνου. Ο ξένος παράγοντας μοιάζει να έχει κατεβάσει τις κάννες του, ενώ και το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα που ο Τσίπρας κατάφερε τού στερούν κάθε πρόφαση για κωλύματα. Η νέα κυβέρνηση που έχει κάτι από το «πρώτη φορά Αριστερά» μαζί με τον τραυματισμό τού «δεύτερη φορά διαχειριστής» οφείλει να λάβει βέβαια υπόψη πως ο τόπος δεν χωράει πειράματα. Η αναζωπύρωση του σεναρίου για Grexit δεν είναι απίθανη. Η παραγωγική ανασύσταση της χώρας επείγει. Οι μαθητευόμενοι μάγοι απολύθηκαν. Και ο γονατισμένος και φτωχός κόσμος δεν θα συναινέσει σε νέες προσλήψεις.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5277617/mathhteyomenoi-magoi/
Δημήτρης Ν. Μανιάτης | ΤΑ ΝΕΑ: 24/09/2015 |
Ο εξάψαλμος του ελληνικού Ιντερνετ για τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης, εν μέρει δίκαιος, οδηγεί σε μια παραδοχή: το Μνημόνιο ως οδικός χάρτης αφομοιώνεται από τους πάντες. Και η πολιτική μετατοπίζεται σε μια μάχη δεξιοτήτων. Η πικρή μελαγχολία ή και ο θυμός ακόμη και για αλλοπρόσαλλα πρόσωπα που πήραν χαρτοφυλάκιο πυροδοτείται με δεδομένη την υλοποίηση του νέου προγράμματος.
Κι όμως, οι νέοι υπουργοί και η νέα διάταξη βγάζουν κι άλλες ειδήσεις. Κυριότερα, η σύνθεση της νέας κυβέρνησης αποτυπώνει εν μέρει το πού θα το πάει, αν το πάει κάπου. Για παράδειγμα, εδώ επαναλαμβάνεται η προσπάθεια Τσίπρα να βρει γέφυρες με το βαθύ κράτος. Να αποβάλει κάθε ίχνος βαρουφακειάδας στο επίπεδο των Οικονομικών. Να χαϊδέψει την τιμωρητική διάθεση του κόσμου. Να διατηρηθεί στο άρμα του «ατλαντισμού» στο κομμάτι της γεωπολιτικής με ένα κλικ φιλορωσισμού (Κοτζιάς). Να κρατήσει μια εσάνς της προηγούμενης υπηρεσιακής κυβέρνησης με τον νηφάλιο Μουζάλα. Να ανταμείψει προβεβλημένα στελέχη που έβαλαν πλάτη στο προεκλογικό και αμήχανο ναρκοπέδιο (Γεροβασίλη, Φίλης). Να κρατήσει ισορροπίες μεταξύ μιας «κοσμοπολίτικης» και εθνοσκεπτικιστικής ιντελιγκέντσιας (Σία Αναγνωστοπούλου) και ενός άγαρμπου εθνικισμού (ΑΝΕΛ). Και βέβαια, να ακροβατήσει στο σχοινί της εσωκομματικής τάσης του (των τέως 53), του βαθέος κόμματός του, των συνεργαζόμενων πρώην πασόκων και του Πάνου Καμμένου. Να δώσει επίσης μια «αίσθηση» προχωρήματος και ανάπτυξης με το νέο υφυπουργείο για θέματα ΕΣΠΑ.
Τα άμεσα ντέρμπι για το Ασφαλιστικό και τα κόκκινα δάνεια (που θα ζητηθούν ως ρυθμίσεις και νομοσχέδια για να πάρουμε τα 3 δισ. ευρώ της πρώτης δόσης) δεν θα αφήσουν πολύ χρόνο για περαιτέρω αναλύσεις του νέου κυβερνητικού σχήματος. Ο μεγάλος βέβαια αριθμός χαρτοφυλακίων και οι ετερόκλητες συμπράξεις δεν αφήνουν ακριβώς περιθώρια αισιοδοξίας ακόμη και για μια ήπια αστική διαχείριση.
Η κυβέρνηση σήμερα δεν έχει τη δικαιολογία του πρώτου επταμήνου. Ο ξένος παράγοντας μοιάζει να έχει κατεβάσει τις κάννες του, ενώ και το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα που ο Τσίπρας κατάφερε τού στερούν κάθε πρόφαση για κωλύματα. Η νέα κυβέρνηση που έχει κάτι από το «πρώτη φορά Αριστερά» μαζί με τον τραυματισμό τού «δεύτερη φορά διαχειριστής» οφείλει να λάβει βέβαια υπόψη πως ο τόπος δεν χωράει πειράματα. Η αναζωπύρωση του σεναρίου για Grexit δεν είναι απίθανη. Η παραγωγική ανασύσταση της χώρας επείγει. Οι μαθητευόμενοι μάγοι απολύθηκαν. Και ο γονατισμένος και φτωχός κόσμος δεν θα συναινέσει σε νέες προσλήψεις.
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5277617/mathhteyomenoi-magoi/
Ενόψει των προγραμματικών, λίγος προβληματισμός:
Ισοδύναμα – μια κακόγουστη φάρσα…
Κώστας Καλλίτσης, Καθημερινή
Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν συνιστά στους υπουργούς του να πάψουν να κάνουν δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση στα τηλεπαράθυρα και να εργαστούν επιμελώς, διότι κρίνονται από τα αποτελέσματα που φέρνουν. Οι συστάσεις του ενισχύονται εφόσον δίνει ο ίδιος το παράδειγμα. Εφόσον, π.χ., όταν μιλάει με τον Κλίντον σε επενδυτές που διαχειρίζονται πάνω από 100 δισ. δολάρια, θα είναι επιμελώς προετοιμασμένος να πείσει ότι τους συμφέρει να επενδύσουν στην Ελλάδα – και δεν θα επιτρέπει να συντηρούνται ή να επιτείνονται οι αμφιβολίες τους. Ούτε θα παραλείπει να ενισχύει τη φερεγγυότητα της χώρας, επικαλούμενος τη μεγάλη εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι Ευρωπαίοι, με τους οποίους υπογράψαμε 3ετή συμφωνία και μας δανείζουν δεκάδες δισ. ευρώ – αντί να αφήνει αιωρούμενη την εντύπωση ότι, με σύμμαχο τους «φίλους στις ΗΠΑ», θέλουμε να τιμωρήσουμε την «κακή Ευρώπη».
Το λόγια πολλές φορές είναι δίκοπα. Πολλά από όσα θεωρούνται «πιασάρικα» στην εσωτερική κατανάλωση οι ξένοι επενδυτές τα θεωρούν, απλώς, ενδείξεις μεγάλη ελαφρότητας. Με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η αποστολή της κυβέρνησης, που είναι η ανόρθωση της χώρας – αυτή, στο τέλος, θα είναι και η κύρια συμβολή της για προοδευτικές αλλαγές στην Ευρώπη. Απαιτείται επίγνωση της πραγματικότητας, σχέδιο, έργα. Εληξαν οι εκλογές, τα πολλά λόγια είναι φτηνά, πολύτιμη είναι η πρακτική δράση.
Οφείλουμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα που υπεγράφη, το υπερψήφισε το 90% όσων είναι βουλευτές και το αποδέχθηκε ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία – επειδή είτε κατανοεί ότι είναι αναγκαίο είτε έχει πεισθεί ότι είναι αναπόφευκτο. Δεν αρκεί το τρίτο μνημόνιο, χρειαζόμαστε εθνικό σχέδιο. Αλλά με το μνημόνιο αίρεται κατ’ αρχήν η θανάσιμη αβεβαιότητα που κατέστρεφε θέσεις εργασίας, απέτρεπε τις επενδύσεις, έδιωχνε τις καταθέσεις: η αβεβαιότητα για τη θέση μας στην Ευρωζώνη. Εφόσον, βέβαια, το εφαρμόσουμε. Οσο ταχύτερα τόσο βραχύτερη η δοκιμασία, τόσο γρηγορότερα η έξοδος στις αγορές, οπότε και θα μεγαλώσουν οι βαθμοί ελευθερίας στη χάραξη πολιτικής.
Ωστόσο, πριν καν ξεκινήσουμε, ρέπουμε να επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος. Εννοώ το αέναο «μπρος-πίσω», ένα εκκρεμές που γκρεμίζει θέσεις εργασίας και εισοδήματα. Σε προηγούμενα χρόνια, είχαμε τη φούσκα της αναδιαπραγμάτευσης. Είχαμε και τη φούσκα του σκισίματος του μνημονίου είτε εφάπαξ, με έναν νόμο, είτε σελίδα προς σελίδα, μέρα τη μέρα. Η νέα επικίνδυνη φούσκα είναι τα ισοδύναμα μέτρα. Σχεδόν ένα διά πάσα νόσον…
Δεν αναφέρομαι σε οριακές αλλαγές. Αν επρόκειτο, π.χ., για τον ΦΠΑ στην παιδεία, ασμένως πολλοί θα συμφωνούσαμε ότι πρέπει να αντικατασταθεί – ας μπουν 50 σεντς σε κάθε πακέτο τσιγάρα. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε υπουργός ψάχνει ισοδύναμα για να μην κάνει αυτά που συμφώνησε. Οτι η αναζήτηση ισοδυνάμων τείνει να αναχθεί σε γενική αρχή μη δράσης. Ο ένας φορτώνει στον άλλο τα βάρη κι όλοι μαζί μετέχουν σε μια κακόγουστη φάρσα. Σε βάρος των ιθαγενών – κυρίως, των ανέργων.
Είναι της πλάκας η άποψη ο αγρότης να πληρώνει μικρότερο φόρο από τον εξαθλιωμένο αστικό πληθυσμό – αντί να επιδιώκεται ο αγρότης να βοηθηθεί ώστε να παράγει, να πουλάει και να αποκτά εισόδημα που θα φορολογείται όπως το εισόδημα κάθε άλλου εργαζομένου. Είναι της πλάκας ο ισχυρισμός ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι βιώσιμο χωρίς οποιαδήποτε μείωση συντάξεων και χωρίς τεκτονικές αλλαγές – αν είχε γίνει η μεταρρύθμιση το 2001, το δημόσιο χρέος θα ήταν μικρότερο κατά 100 δισ. ευρώ… Είναι της πλάκας ο ισχυρισμός ότι γίνεται να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες και μάλιστα χωρίς απολύσεις, κι έτσι θα αποφευχθεί η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης – όπως ρητορεύει η αντιπολίτευση. Οι δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί τόσο, ώστε δεν υπάρχουν λεφτά για λάστιχα στα περιπολικά της ΕΛ.ΑΣ., για εξαρτήματα στον Στόλο, για τη συντήρηση ενός φαξ που χάλασε σε κάποια εφορία. Απαιτείται, βεβαίως, ριζική αναδιάρθρωση των δαπανών (δηλ. του κράτους) προκειμένου να περισσέψουν λεφτά για τις πραγματικές ανάγκες. Είναι άλλο αυτό και τελείως διαφορετικό είναι η φτηνή δημαγωγία.
Το πολιτικό προσωπικό οφείλει, από στοιχειώδη σεβασμό στους πολίτες που υποφέρουν από την κρίση και ειδικά στους άνεργους, να μιλάει με ευθύνη και ειλικρίνεια. Γνωρίζουν όλοι ότι η εφαρμογή όσων συμφωνήθηκαν είναι μονόδρομος. Γιατί (α) οι δανειστές μας μπορούν να τα επιβάλουν, διαθέτοντας δύο πανίσχυρα εργαλεία: αφενός τη ρύθμιση του χρέους και, άμεσα, τη νέα κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Αν δεν γίνει φέτος και αφεθεί για μετά την 1η.1.2016, η απειλή είναι να γίνει «κούρεμα» καταθέσεων. Και (β) γιατί η εφαρμογή όλων όσων δεν έγιναν την περασμένη 5ετία είναι προϋπόθεση για να προσελκυστούν ξένα κεφάλαια και να πάρει μπρος η οικονομία. Η επανεκκίνηση της οικονομίας είναι το μείζον. Αυτήν υπονομεύει η φλυαρία περί ισοδυνάμων. Με βαρύ κόστος που πληρώνουν κυρίως οι άνεργοι. Γι’ αυτούς υπάρχουν άραγε ισοδύναμα;
Ισοδύναμα – μια κακόγουστη φάρσα…
Κώστας Καλλίτσης, Καθημερινή
Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο όταν συνιστά στους υπουργούς του να πάψουν να κάνουν δηλώσεις για εσωτερική κατανάλωση στα τηλεπαράθυρα και να εργαστούν επιμελώς, διότι κρίνονται από τα αποτελέσματα που φέρνουν. Οι συστάσεις του ενισχύονται εφόσον δίνει ο ίδιος το παράδειγμα. Εφόσον, π.χ., όταν μιλάει με τον Κλίντον σε επενδυτές που διαχειρίζονται πάνω από 100 δισ. δολάρια, θα είναι επιμελώς προετοιμασμένος να πείσει ότι τους συμφέρει να επενδύσουν στην Ελλάδα – και δεν θα επιτρέπει να συντηρούνται ή να επιτείνονται οι αμφιβολίες τους. Ούτε θα παραλείπει να ενισχύει τη φερεγγυότητα της χώρας, επικαλούμενος τη μεγάλη εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι Ευρωπαίοι, με τους οποίους υπογράψαμε 3ετή συμφωνία και μας δανείζουν δεκάδες δισ. ευρώ – αντί να αφήνει αιωρούμενη την εντύπωση ότι, με σύμμαχο τους «φίλους στις ΗΠΑ», θέλουμε να τιμωρήσουμε την «κακή Ευρώπη».
Το λόγια πολλές φορές είναι δίκοπα. Πολλά από όσα θεωρούνται «πιασάρικα» στην εσωτερική κατανάλωση οι ξένοι επενδυτές τα θεωρούν, απλώς, ενδείξεις μεγάλη ελαφρότητας. Με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται η αποστολή της κυβέρνησης, που είναι η ανόρθωση της χώρας – αυτή, στο τέλος, θα είναι και η κύρια συμβολή της για προοδευτικές αλλαγές στην Ευρώπη. Απαιτείται επίγνωση της πραγματικότητας, σχέδιο, έργα. Εληξαν οι εκλογές, τα πολλά λόγια είναι φτηνά, πολύτιμη είναι η πρακτική δράση.
Οφείλουμε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα που υπεγράφη, το υπερψήφισε το 90% όσων είναι βουλευτές και το αποδέχθηκε ο ελληνικός λαός με συντριπτική πλειοψηφία – επειδή είτε κατανοεί ότι είναι αναγκαίο είτε έχει πεισθεί ότι είναι αναπόφευκτο. Δεν αρκεί το τρίτο μνημόνιο, χρειαζόμαστε εθνικό σχέδιο. Αλλά με το μνημόνιο αίρεται κατ’ αρχήν η θανάσιμη αβεβαιότητα που κατέστρεφε θέσεις εργασίας, απέτρεπε τις επενδύσεις, έδιωχνε τις καταθέσεις: η αβεβαιότητα για τη θέση μας στην Ευρωζώνη. Εφόσον, βέβαια, το εφαρμόσουμε. Οσο ταχύτερα τόσο βραχύτερη η δοκιμασία, τόσο γρηγορότερα η έξοδος στις αγορές, οπότε και θα μεγαλώσουν οι βαθμοί ελευθερίας στη χάραξη πολιτικής.
Ωστόσο, πριν καν ξεκινήσουμε, ρέπουμε να επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος. Εννοώ το αέναο «μπρος-πίσω», ένα εκκρεμές που γκρεμίζει θέσεις εργασίας και εισοδήματα. Σε προηγούμενα χρόνια, είχαμε τη φούσκα της αναδιαπραγμάτευσης. Είχαμε και τη φούσκα του σκισίματος του μνημονίου είτε εφάπαξ, με έναν νόμο, είτε σελίδα προς σελίδα, μέρα τη μέρα. Η νέα επικίνδυνη φούσκα είναι τα ισοδύναμα μέτρα. Σχεδόν ένα διά πάσα νόσον…
Δεν αναφέρομαι σε οριακές αλλαγές. Αν επρόκειτο, π.χ., για τον ΦΠΑ στην παιδεία, ασμένως πολλοί θα συμφωνούσαμε ότι πρέπει να αντικατασταθεί – ας μπουν 50 σεντς σε κάθε πακέτο τσιγάρα. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε υπουργός ψάχνει ισοδύναμα για να μην κάνει αυτά που συμφώνησε. Οτι η αναζήτηση ισοδυνάμων τείνει να αναχθεί σε γενική αρχή μη δράσης. Ο ένας φορτώνει στον άλλο τα βάρη κι όλοι μαζί μετέχουν σε μια κακόγουστη φάρσα. Σε βάρος των ιθαγενών – κυρίως, των ανέργων.
Είναι της πλάκας η άποψη ο αγρότης να πληρώνει μικρότερο φόρο από τον εξαθλιωμένο αστικό πληθυσμό – αντί να επιδιώκεται ο αγρότης να βοηθηθεί ώστε να παράγει, να πουλάει και να αποκτά εισόδημα που θα φορολογείται όπως το εισόδημα κάθε άλλου εργαζομένου. Είναι της πλάκας ο ισχυρισμός ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι βιώσιμο χωρίς οποιαδήποτε μείωση συντάξεων και χωρίς τεκτονικές αλλαγές – αν είχε γίνει η μεταρρύθμιση το 2001, το δημόσιο χρέος θα ήταν μικρότερο κατά 100 δισ. ευρώ… Είναι της πλάκας ο ισχυρισμός ότι γίνεται να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες και μάλιστα χωρίς απολύσεις, κι έτσι θα αποφευχθεί η αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης – όπως ρητορεύει η αντιπολίτευση. Οι δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί τόσο, ώστε δεν υπάρχουν λεφτά για λάστιχα στα περιπολικά της ΕΛ.ΑΣ., για εξαρτήματα στον Στόλο, για τη συντήρηση ενός φαξ που χάλασε σε κάποια εφορία. Απαιτείται, βεβαίως, ριζική αναδιάρθρωση των δαπανών (δηλ. του κράτους) προκειμένου να περισσέψουν λεφτά για τις πραγματικές ανάγκες. Είναι άλλο αυτό και τελείως διαφορετικό είναι η φτηνή δημαγωγία.
Το πολιτικό προσωπικό οφείλει, από στοιχειώδη σεβασμό στους πολίτες που υποφέρουν από την κρίση και ειδικά στους άνεργους, να μιλάει με ευθύνη και ειλικρίνεια. Γνωρίζουν όλοι ότι η εφαρμογή όσων συμφωνήθηκαν είναι μονόδρομος. Γιατί (α) οι δανειστές μας μπορούν να τα επιβάλουν, διαθέτοντας δύο πανίσχυρα εργαλεία: αφενός τη ρύθμιση του χρέους και, άμεσα, τη νέα κεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Αν δεν γίνει φέτος και αφεθεί για μετά την 1η.1.2016, η απειλή είναι να γίνει «κούρεμα» καταθέσεων. Και (β) γιατί η εφαρμογή όλων όσων δεν έγιναν την περασμένη 5ετία είναι προϋπόθεση για να προσελκυστούν ξένα κεφάλαια και να πάρει μπρος η οικονομία. Η επανεκκίνηση της οικονομίας είναι το μείζον. Αυτήν υπονομεύει η φλυαρία περί ισοδυνάμων. Με βαρύ κόστος που πληρώνουν κυρίως οι άνεργοι. Γι’ αυτούς υπάρχουν άραγε ισοδύναμα;
Στα παραπάνω, ιδίως στο κομμάτι περί πανίσχυρων εργαλείων που διαθέτουν οι δανειστές, είναι σκόπιμο να αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει και ένα τρίτο, πανισχυρότερο εργαλείο: οι εγγυήσεις έναντι παροχής ρευστότητας από τον ELA.
Όταν ο Βαρουφάκης έκανε τις μανούβρες του (βα)ρουφώντας ρευστότητα του ELA μέσω του τραπεζικού συστήματος, το ρευστό της ΕΚΤ δεν ερχόταν δανεικό κι αγύριστο· αντίθετα, ερχόταν σε αντάλλαγμα ενεχύρων από τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών. Με λίγα λόγια, ο ELA έχει στα χέρια του ως ενέχυρο ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ενεργητικού των τραπεζών: καλά (εξυπηρετούμενα) δάνεια, μετοχές και εγγυήσεις έναντι δανείων μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων κ.ά. παρόμοια.
Με άλλα λόγια, η ΕΚΤ μπορεί να γίνει (με μια μονομερή απόφαση του ΔΣ της) κάτοχος όλων αυτών των περιουσιακών στοιχείων, του «ανθού» της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας. Δεν το κάνει επειδή δεν χρειάζεται να το κάνει, αφού όπως έλεγε ο μέγας γκρανμέτρ του σκακιού Νίμτσοβιτς, «η απειλή είναι ισχυρότερη από την πραγματοποίησή της».
Όταν ο Βαρουφάκης έκανε τις μανούβρες του (βα)ρουφώντας ρευστότητα του ELA μέσω του τραπεζικού συστήματος, το ρευστό της ΕΚΤ δεν ερχόταν δανεικό κι αγύριστο· αντίθετα, ερχόταν σε αντάλλαγμα ενεχύρων από τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών. Με λίγα λόγια, ο ELA έχει στα χέρια του ως ενέχυρο ένα πολύ μεγάλο τμήμα του ενεργητικού των τραπεζών: καλά (εξυπηρετούμενα) δάνεια, μετοχές και εγγυήσεις έναντι δανείων μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων κ.ά. παρόμοια.
Με άλλα λόγια, η ΕΚΤ μπορεί να γίνει (με μια μονομερή απόφαση του ΔΣ της) κάτοχος όλων αυτών των περιουσιακών στοιχείων, του «ανθού» της ελληνικής ιδιωτικής οικονομίας. Δεν το κάνει επειδή δεν χρειάζεται να το κάνει, αφού όπως έλεγε ο μέγας γκρανμέτρ του σκακιού Νίμτσοβιτς, «η απειλή είναι ισχυρότερη από την πραγματοποίησή της».
Σε απάντηση φίλου που με ρώτησε γιατί σταμάτησα να γράφω πολιτικά στη Λεξιλογία:
Μα επειδή δεν έχει νόημα. Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει στο στάδιο της παραίτησης και προτιμάει απλώς να κλέινει τα μάτια και τα αφτιά της. Ο μιθριδατισμός της συνεχίζεται απτόητος. Την ώρα που ο π/θ διάβαζε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του και μιλούσε για ανάπτυξη το 2016 και καταδίκαζε το σαξές στόρι των προηγούμενων, ερχόταν στη δημοσιότητα το προσχέδιο του προϋπολογισμού 2016 (της κυβέρνησής του) που δίνει εντελώς διαφορετικά μεγέθη για την επόμενη χρονιά (αρνητικά όλα). Αλλά δεν πειράζει, θα λειτουργήσουμε δημιουργικά και προπάντων ανεξελλήνιστα δημοκρατικά και όλα καλά...
Επιλέγω από τον προϋπολογισμό κομμάτια που βρήκα στο διαδίκτυο και αφορούν επίμαχα θέματα αποτίμησης της πολιτικής των προηγούμενων ετών:
Τι έγινε στο επτάμηνο των διαπραγματέυσεων της ΠΦΑ:
Τι συμβαίνει στ' αλήθεια με το χρέος και τι έγινε στ' αλήθεια με το PSI:
Σύγκριση στοιχείων 2014-2015-2016:
Ότι το χρέος φτάνει κοντά στο 200% πια (και γίνεται αναγκαστική κάποια ρύθμισή του) μπορεί να το θεωρήσει κανείς και αποτέλεσμα σατανικά σχεδιασμένου υπολογισμού. Ενδεχομένως θα πρέπει να εξετάσουμε την πολιτική να αυξήσουμε κι άλλο το χρέος (αν βρούμε κάποιον να μας δανείσει) για να αναγκαστούν να μας κόψουν μελλοντικά ακόμη περισσότερα.
Δεν υπάρχει λόγος να ανεβάσω τα ανάλογα στοιχεία των προβλέψεων του ΔΝΤ για το 2016 (είναι ακόμη χειρότερα). Αλλά αυτοί είναι γνωστό ότι δενξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά τους αριθμούς και τους πολλαπλασιαστές...
Μα επειδή δεν έχει νόημα. Η ελληνική κοινωνία έχει περάσει στο στάδιο της παραίτησης και προτιμάει απλώς να κλέινει τα μάτια και τα αφτιά της. Ο μιθριδατισμός της συνεχίζεται απτόητος. Την ώρα που ο π/θ διάβαζε τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του και μιλούσε για ανάπτυξη το 2016 και καταδίκαζε το σαξές στόρι των προηγούμενων, ερχόταν στη δημοσιότητα το προσχέδιο του προϋπολογισμού 2016 (της κυβέρνησής του) που δίνει εντελώς διαφορετικά μεγέθη για την επόμενη χρονιά (αρνητικά όλα). Αλλά δεν πειράζει, θα λειτουργήσουμε δημιουργικά και προπάντων ανεξελλήνιστα δημοκρατικά και όλα καλά...
Επιλέγω από τον προϋπολογισμό κομμάτια που βρήκα στο διαδίκτυο και αφορούν επίμαχα θέματα αποτίμησης της πολιτικής των προηγούμενων ετών:
Τι έγινε στο επτάμηνο των διαπραγματέυσεων της ΠΦΑ:
Τι συμβαίνει στ' αλήθεια με το χρέος και τι έγινε στ' αλήθεια με το PSI:
Σύγκριση στοιχείων 2014-2015-2016:
Ότι το χρέος φτάνει κοντά στο 200% πια (και γίνεται αναγκαστική κάποια ρύθμισή του) μπορεί να το θεωρήσει κανείς και αποτέλεσμα σατανικά σχεδιασμένου υπολογισμού. Ενδεχομένως θα πρέπει να εξετάσουμε την πολιτική να αυξήσουμε κι άλλο το χρέος (αν βρούμε κάποιον να μας δανείσει) για να αναγκαστούν να μας κόψουν μελλοντικά ακόμη περισσότερα.
Δεν υπάρχει λόγος να ανεβάσω τα ανάλογα στοιχεία των προβλέψεων του ΔΝΤ για το 2016 (είναι ακόμη χειρότερα). Αλλά αυτοί είναι γνωστό ότι δενξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά τους αριθμούς και τους πολλαπλασιαστές...
rogne
¥
Μην το γελάς, Δρ. Σαν πολιτική, είναι κάτι σαν το αντίθετο της γερμανικής (πώς να την πούμε, αμερικάνικη ίσως;...).* Κι αν δεν στο ρυθμίσουν τελικά, δεν χάθηκε ο κόσμος, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσουν να σε δανείζουν. Πράγμα που μεταφέρει τη συζήτηση στο "ποιοι;" (θα σου ρυθμίσουν ή δεν θα σου ρυθμίσουν το χρέος, θα συνεχίσουν ή δεν θα συνεχίσουν να σε δανείζουν). Και μέσω του "ποιοι", η συζήτηση φτάνει και στο "με ποιους όρους;", που τελικά είναι και το μόνο που μετράει σε όλη αυτή την άσκηση (εγχώριας και διεθνούς) πολιτικής μέσω του δημόσιου χρέους στα χρόνια της παγκόσμιας κρίσης. Το να πούμε μετά ότι οι όροι αυτοί θα είναι "καλοί/καλύτεροι" ή "κακοί/χειρότεροι" δεν λέει τίποτα, εκτός αν πούμε για ποιους θα είναι καλοί/καλύτεροι ή κακοί/χειρότεροι.
* "γερμανική"/"αμερικανική" πολιτική: συμβατικοί όροι με καθαρά ευρετική αξία. Μια ανάλυση από ειδικότερους θα μπορούσε κάλλιστα να δείξει ότι η αντίθεση αυτή δεν υπάρχει, ή έστω ότι δεν υπάρχει με τέτοια έννοια εθνικής πολιτικής.
Εγώ θα επανέλθω με τη γνωστή απορία: αν μηδενιστεί το χρέος μας αύριο το πρωί, πόσο χρόνο θέλει η ελληνική οικονομία να επανέλθει στα σημερινά χάλια; Αφήστε, ρητορικό το ερώτημα. Εντωμεταξύ, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ισπανία ξεμπέρδεψαν με τα μνημόνιά τους και φαίνεται πως μπαίνουν σε τροχιά βελτίωσης.
Ένας από τους λόγους που έβαλα το διάγραμμα με το χρέος είναι η συζητούμενη ρύθμιση για τοκοχρεωλύσια που δεν θα ξεπερνούν το 15% του ΑΕΠ. Δείτε το διάγραμμα: ισχύει ήδη, ακόμη και αν μείνουμε σε ΑΕΠ των 180 δις και τα δύσκολα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 2030 (που αποκλείεται απλώς και μόνο επειδή ο πληθωρισμός σε 20 χρόνια θα έχει ανεβάσει το ΑΕΠ κατά ένα 20% τουλάχιστον).
Με άλλα λόγια: όλη η συζήτηση για το χρέος μας είναι ένα παραμύθι, αφού οι εταίροι είναι εμφανώς διατεθειμένοι (βλ. PSI) να κάνουν ρυθμίσεις και διευκολύνσεις, αρκεί εμείς να ...
Για τα μετά από τα πιο πάνω αποσιωπητικά, ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουμε τι θα είναι το καλύτερο για τη χώρα. Προς το παρόν, η αλλαγή που ήρθε στη χώρα τον Γενάρη είναι προφανές ότι δεν οδήγησε σε καλύτερα πράγματα, ούτε ως υλοποιηθέντα, ούτε ως προβλεπόμενα --και μένω σε αυτό.
Όσο για το ερώτημα της Παλ Αύρας, είναι ρητορικό. Αφού θα έχουμε πρωτογενές έλλειμμα, το χρέος θα αυξηθεί και πάλι...
Με άλλα λόγια: όλη η συζήτηση για το χρέος μας είναι ένα παραμύθι, αφού οι εταίροι είναι εμφανώς διατεθειμένοι (βλ. PSI) να κάνουν ρυθμίσεις και διευκολύνσεις, αρκεί εμείς να ...
Για τα μετά από τα πιο πάνω αποσιωπητικά, ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα καταλάβουμε τι θα είναι το καλύτερο για τη χώρα. Προς το παρόν, η αλλαγή που ήρθε στη χώρα τον Γενάρη είναι προφανές ότι δεν οδήγησε σε καλύτερα πράγματα, ούτε ως υλοποιηθέντα, ούτε ως προβλεπόμενα --και μένω σε αυτό.
Όσο για το ερώτημα της Παλ Αύρας, είναι ρητορικό. Αφού θα έχουμε πρωτογενές έλλειμμα, το χρέος θα αυξηθεί και πάλι...
rogne
¥
Σημείωση: αν δεν κάνω λάθος, από το 1998 μέχρι το 2008 το χρέος αυξανόταν παρά τα πρωτογενή πλεονάσματα (που δεν ήταν κάθε χρονιά, αλλά ήταν πάντως αρκετές χρονιές). Πράγμα που δεν μας εμπόδιζε να θεωρούμαστε "τίγρη" της νοτιοανατολικής Ευρώπης. Περασμένα μεγαλεία (μετά χρέους)...
Αξίζει λοιπόν εδώ μια μνεία στην περίοδο ΚΚΒ' και τη γενικότερη κακοδιαχείριση των δημοσίων οικονομικών. Και στις αποτυχημένες προσπάθειες αναμόρφωσης του ασφαλιστικού. Και, και. Τα έχουμε ξαναπεί τόσες φορές, που νιώθω πια σαν κι εκείνον που έλεγε συνέχεια ανέκδοτα και επειδή τα είχαν μάθει όλα στην παρέα του, τους έλεγε αντί για το ανέκδοτο «το πέντε», «το εικοσιοχτώ» και γελούσαν.
Πρωτογενές πλεόνασμα νομίζω ότι είχαμε μία ή δύο από τις χρονιές του Σημίτη, και όχι τίποτα μεγάλα ποσοστά. Θα το ψάξω, πάντως, από περιέργεια και για να μη μιλάω από μνήμης.
Παρένθεση με σημερινό Πετρουλάκη, που έχει και γλωσσικές παραπομπές:
Εσύ τι λες;
Παρένθεση με σημερινό Πετρουλάκη, που έχει και γλωσσικές παραπομπές:
Έχει σχεδόν σωστή αλφαβητική σειρά. (Ομολογώ ότι θα εντυπωσιαζόμουν αν ήταν ολόσωστη.)