Ξέχασες το «Όλα όσα χρειάζομαι τα έμαθα στο νηπιαγωγείο».
Και φυσικά, υπάρχουν μπόλικες παραλλαγές:All I Really Need to Know I Learned in Kindergarten
Όσο για τον γατόπαρδο ή τα αιλουροειδή, νομίζω ότι η αδιαφορία για τα λεξικά αποδεικνύεται ότι είναι εξίσου αήττητη με τη βλακεία.
http://www.biblionet.gr/book/78415/Parker,_Steve/Μεγάλες_γάτες
Σειρά έχουν ο ιαγουάρος, το αιλουροειδές του Αμαζονίου, η λεοπάρδαλη, ο λύγκας, το λιοντάρι και η λέαινα, το καρακάλ, ο σερβάλ, ο γατόπαρδος, η λεοπάρδαλη των χιονιών, ο οσελότος, το πούμα, η λεοπάρδαλη με τις μακριές ρίγες, ο μαύρος πάνθηρας και η αγριόγατα της Βεγγάλης.
Δεν ήμουν αρκετά απαξιωτικός;κι ας είναι για το πεντέφι και τον χακερά
Απ' το πληκτρολόγιό μου το πήρες!Το πεντέφι δεν έχει διάδοση εκτός σαραντάκειου κύκλου. Όσο για τον χακερά, η λέξη κυκλοφορεί κανονικά αλλά με ελαφρώς διαφορετικό νόημα, κοντινότερο προς τον cracker, ή με πιο περιπαικτικό/ειρωνικό χαρακτήρα.
Οι Ρώσοι είναι συστηματικοί στην ένταξη ξένων λέξεων με ένταξή τους σε κάποιο απ' τα κλιτικά πρότυπα της γλώσσας τους. Εμάς μας έφαγαν οι γνώσεις ξένων γλωσσών και η, μέσω του χλευασμού των όσων αγκάλιαζαν τις ξένες λέξεις με αυθεντικό γλωσσικό αισθητήριο (άρα ενσωμάτωσή τους με κλιτικότητα και σε μηχανισμούς σύνθεσης/παραγωγής), ενίσχυση των άκλιτων εισαγωγών και ανάδειξη του φαινομένου της νεοακλισίας (για το οποίο έχω γράψει εδώ: https://www.facebook.com/notes/saki...τη-σύγχρονη-ελληνική-γλώσσα/10150870409832772).Χμμ, παλιές αμαρτίες. Πολύ παλιές. Από τότε που, ανίδεοι για το διακύβευμα, μαθαίναμε να κοροϊδεύουμε τους λαϊκούς ανθρώπους (και τους τάχα «αμόρφωτους» συμμαθητές μας) που έλεγαν ότι έγραφαν με στυλούς και ρωτούσαν να μάθουν τι παίζουν οι σινεμάδες. Έχω μετανοιώσει από τότε, αλλά ...
Δεν νομίζω καθόλου ότι έχει καθιερωθεί στην αγορά. Μπορεί η ΙΑΤΕ να έχει την απόδοση, μπορεί το ΧΛΝΓ να έχει κι αυτήν τη σημασία (3η) μαζί με τη λημματογράφηση της λ. τάμπλετ, αλλά κατά κανόνα το σχετικό εταιρικό και καταναλωτικό οικοσύστημα χρησιμοποιεί τα τάμπλετ (κυρίως προφορικά) και Tablet αμετάγραπτο (η συνήθης επιλογή στον γραπτό λόγο).Δεν λέω για την ταμπλέτα διότι αυτή έχει πια καθιερωθεί -ή όχι;
Έχουμε πει και με πόση βδελυγμία οι νεότεροι μεταφραστές απορρίπτουν την κλίση ακόμα και ονομάτων όπως Άννα και Μαρία, επειδή τάχα οι ηρωίδες των ταινιών είναι αλλοδαπές: άλλο η Ελληνίδα Μαρία κι άλλο η Αμερικάνα.Εμάς μας έφαγαν οι γνώσεις ξένων γλωσσών και η, μέσω του χλευασμού των όσων αγκάλιαζαν τις ξένες λέξεις με αυθεντικό γλωσσικό αισθητήριο (άρα ενσωμάτωσή τους με κλιτικότητα και σε μηχανισμούς σύνθεσης/παραγωγής), ενίσχυση των άκλιτων εισαγωγών και ανάδειξη του φαινομένου της νεοακλισίας (για το οποίο έχω γράψει εδώ: https://www.facebook.com/notes/saki...τη-σύγχρονη-ελληνική-γλώσσα/10150870409832772).