Όπως θα έχεις ίσως καταλάβει, είμαι σκακιστής. Και ένας σκακιστής μαθαίνει να αναλύει αντικειμενικά τη θέση που έχει μπροστά του (πράγμα που, στη δεδομένη περίπτωση, σημαίνει ότι δεν μπορώ να κάνω εκτιμήσεις εξίσου καλά με όσους, π.χ. πρωθυπουργούς, κεντρικοτραπεζίτες κ.ά. τέτοια ζωάκια έχουν πολύ περισσότερα στοιχεία και γνώσεις από εμένα) και να σχεδιάζει όσο περισσότερες κινήσεις πιο μπροστά μπορεί. Για παράδειγμα (ενδεικτικά και σχετικά το αναφέρω, και μόνο) αν ο στρατηγικός στόχος μου είναι να οδηγήσω τα πράγματα σε μια κατάσταση όπου θα αναγκαστούν κάποιοι να μου κόψουν δισεκατομμύρια χρέους, πόσο χρήσιμο είναι να υπάρχει π.χ. μια καταδικαστική απόφαση από έναν υπέργηρο Νεοϋορκέζο δικαστή που λέει ότι αυτό είναι παράνομο επειδή ο τάδε πτωματοφάγος ήθελε να μου πάρει 400 εκατομμύρια;Και απέναντι σε αυτούς δεν παίρνεις την πόζα του ενοχικού "μπαταξή": παίζεις.
Δεν θα διαφωνήσω ούτε στο θεωρητικό μέρος, ούτε στα στοιχεία που επικαλείσαι, αλλά ως προς το πρακτικό αποτέλεσμα, ας θυμηθούμε λίγο ότι το Βιετνάμ υπήρξε μεν ο τάφος του κανόνα του χρυσού, αλλά πέρα από μια δεκαετία πληθωρισμού (με την επιβάρυνση μάλιστα του πετρελαϊκού εμπάργκο της δεκαετίας του 1970), ο καπιταλισμός επέστρεψε αγριότερος από ποτέ...Μιλάμε για παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό βαρέων βαρών, όχι για σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης σε κάνα χωριό. Μη θεωρούμε δηλαδή ότι επειδή ο λόγος είναι περί " δημόσιου χρέους" έτσι αφηρημένα, η σωστή εμπειρική αναλογία είναι τα χρέη που όλοι ξέρουμε απ' την καθημερινότητά μας. Εδώ πρόκειται για πυρηνικό όπλο άσκησης δημοσιονομικής (γεω)πολιτικής, και τελικά (αλλά αυτό είναι μόνο η δική μου γνώμη) για το κορυφαίο, προς το παρόν, εργαλείο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης παγκοσμίως.