Ακριβώς. Ο ιδιώτης μπορεί να είναι εκμεταλλευτής ή αθέμιτος αλλά όχι διεφθαρμένος.
Ποια είναι τα κακά που αντιπροσωπεύει ο νεοφιλελευθερισμός...
- Thread starter Hellegennes
- Start date
Ακριβώς. Ο ιδιώτης μπορεί να είναι εκμεταλλευτής ή αθέμιτος αλλά όχι διεφθαρμένος.
panadeli
¥
Και κλέφτης, απατεώνας, δολοφόνος, φοροφυγάς, καταστροφέας του περιβάλλοντος κλπ κλπ κλπ.
Η διαφθορά βέβαια θέλει δύο: τον φορέα της εξουσίας και αυτόν που συναλλάσσεται υπογείως μαζί του. Τον πρώτο θα τον πεις διεφθαρμένο, τον δεύτερο λαμόγιο, απατεώνα κλπ.
Ναι, ακριβώς όπως το διατύπωσες.
pidyo
New member
Θεωρώ ότι είναι προκατασκευασμένοι και οι δύο αντίπαλοι, άρα και η δομή της συζήτησης, γι' αυτό και έγραψα κάποιες σελίδες πριν για τη διαλεκτική θεωρίας και πράξης. Ο (νεο)φιλελευθερισμός παρουσιάζεται ως θεωρία, όλα τα άλλα ως αποτυχημένη πράξη, ενώ τυχόν προβλήματα που παρουσιάζονται στη νεοφιλελεύθερη πράξη εμφανίζονται ως μη προβλεπόμενα από τη θεωρία, άρα ως προβλήματα μη σωστής εφαρμογής της θεωρίας. ΤΙΝΑ.
Nope. Τα πρακτικά προβλήματα που αντιμετώπισε ο κομμουνισμός δεν έχουν να κάνουν με τα θεμελιώδη προβλήματα που περιγράφω (άπειρη ενέργεια, άπειρες πρώτες ύλες). Ο κομμουνισμός απέτυχε πρακτικά γιατί στηρίχτηκε σε πρόσωπα και σε ένα κεντρικό, γραφειοκρατικό σύστημα, πράγματα που απαιτούν από την κοινωνία να είναι όλοι αγγελούδια. Αυτό δεν το αναγνωρίζω σαν θεμελιώδες πρόβλημα, έχει την λύση του.
Τώρα, ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει ποτέ δοκιμαστεί. Δεν αποφάσισε κανένα κράτος να γίνει νεοφιλελεύθερο. Κάποια λιγοστά μέρη του εφαρμόστηκαν σε διάφορες περιπτώσεις αλλά αυτό είναι σαν να λες ότι υπήρξε κομμουνισμός στην Ελλάδα ή στην Γαλλία, γιατί εφαρμόστηκαν αριστερές ιδέες.
Τώρα, ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει ποτέ δοκιμαστεί. Δεν αποφάσισε κανένα κράτος να γίνει νεοφιλελεύθερο. Κάποια λιγοστά μέρη του εφαρμόστηκαν σε διάφορες περιπτώσεις αλλά αυτό είναι σαν να λες ότι υπήρξε κομμουνισμός στην Ελλάδα ή στην Γαλλία, γιατί εφαρμόστηκαν αριστερές ιδέες.
Αυτοί που γράφουν διάφορες θεωρητικές μπαρούφες για τους (νεο)φιλελευθερισμούς δεν πρέπει να είναι παντρεμένοι. Η απόλυτη ελευθερία (που περιορίζεται μόνο από το περιβάλλον) είναι για τον Ταρζάν στη ζούγκλα. Από τη στιγμή που ο Ταρζάν απέκτησε ταίρι, και στη συνέχεια πεθερά, μπατζανάκηδες, συγχωριανούς, και άρχισαν να δημιουργούνται συλλογικότητες, οι ελευθερίες άρχισαν να περιορίζονται. Η ιστορία του πολιτισμού περιγράφει πώς αναθέτουμε σε θεσμούς να μας εκπροσωπούν στην αναζήτηση καλύτερων ισορροπιών μέσα στις συλλογικότητες. Πώς περιορίζουμε τις ελευθερίες των πολλών για να εξυπηρετηθούν τα δικαιώματα μειοψηφιών. Όσο μεγαλώνουν οι συλλογικότητες, τόσο πιο πολύπλοκες γίνονται αυτές οι ισορροπίες και τόσο δυσκολότερη η αναρρύθμισή τους. Πέρα από τη λειτουργία των μικρότερων συλλογικοτήτων που μας είναι πιο κατανοητές (οικογένεια, χωριό), ας δούμε αυτό το παιχνίδι των ισορροπιών και σε μια άλλη πτυχή της καθημερινότητάς μας: τον αστικό χώρο. Στην πόλη επιδιώκουμε να έχουμε μια βέλτιστη ισορροπία ανάμεσα στις κατοικίες και στον ελεύθερο χώρο: το πολύ τσιμέντο σε βάρος του δρόμου, της πλατείας και του πάρκου δημιουργεί μια αρνητική ισορροπία. Αλλά αρνητικές ισορροπίες θα βρούμε και στην αντίστροφη αναλογία (αξία γης, κόστος κάλυψης αποστάσεων κτλ). Στο δρόμο θα πρέπει να υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο πεζοδρόμιο και το οδόστρωμα, αλλιώς τα τροχοφόρα θα σκοτώνουν τους πεζούς. Σε όλα αυτά έχουμε συνεχώς περιορισμούς ελευθεριών από σεβασμό προς την ισορροπία των ελευθεριών.
Το ίδιο επιβάλλεται να συμβαίνει και στη λειτουργία της οικονομίας και έχει συμβεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αναθέτουμε σε θεσμούς (γραφειοκρατία, κυβερνήσεις, συνδικάτα) να μας εκπροσωπούν στη διασφάλιση εξαιρετικά πολύπλοκων ισορροπιών ανάμεσα σε ισχυρούς και αδύναμους. Κάθε τέτοια ανάθεση είναι παραχώρηση ατομικών ελευθεριών υπέρ της καλύτερης ισορροπίας του συνόλου. Σε πολλά επίπεδα η εκπροσώπηση λειτουργεί ανισόρροπα δημιουργώντας γνωστά προβλήματα (βλέπε πελατειακό κράτος, συντεχνίες, φοροδιαφυγή λόγω αδράνειας και διαφθοράς, παραχώρηση ασυδοσίας στις τράπεζες και το κεφάλαιο από τις κυβερνήσεις κτλ). Η παγκοσμιοποίηση, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η τεράστια πιστωτική φούσκα λόγω της δημιουργίας χρήματος από μη θεσμικούς φορείς είναι προβλήματα ελευθεριών που δόθηκαν χωρίς να μελετηθούν οι ισορροπίες και χωρίς να επιβληθούν οι απαραίτητοι έλεγχοι. Η παγκοσμιοποίηση θα μπορούσε να είναι μόνο καλή αν είχαν αποτραπεί οι αρνητικές διαστάσεις της. Δεν αποτράπηκαν. Ζούμε την ανατροπή των ισορροπιών σε τεράστια (παγκόσμια) κλίμακα και σε πολλά επίπεδα. Οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα σε άτομα, περιοχές, κράτη, ενότητες κρατών με μεγάλα ελλείμματα και μεγάλα περισσεύματα είναι το πρόβλημα που ζητά άμεση λύση. Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί με μελέτη και σωφροσύνη. Δεν θα λυθεί με μεγαλύτερες ελευθερίες στους ήδη ασύδοτους, με προστασία μικροσυμφερόντων χωρίς να γίνονται συνέχεια αντιληπτές οι επιδιωκόμενες ισορροπίες σε μεγαλύτερα σύνολα, με καταστροφή των αδύναμων για να μη χαλάσει το παχύ δέρμα των εύρωστων, με αποθέωση κακών συνηθειών, με παραχώρηση του συνόλου του ελέγχου σε κομματικές γραφειοκρατίες και δικτατορίες του προλεταριάτου. Πρέπει να ξαναδούμε το κράτος των ελέγχων και των ισορροπιών (checks and balances), να το καταλάβουμε, να παραμερίσουμε τους φωνακλάδες των διάφορων λαϊκισμών, και να μην μπουρδολογούμε υπέρ του ενός ή του άλλου άκρου. Η σοσιαλοδημοκρατία θα νικήσει, αλλά να δούμε πότε...
Το ίδιο επιβάλλεται να συμβαίνει και στη λειτουργία της οικονομίας και έχει συμβεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αναθέτουμε σε θεσμούς (γραφειοκρατία, κυβερνήσεις, συνδικάτα) να μας εκπροσωπούν στη διασφάλιση εξαιρετικά πολύπλοκων ισορροπιών ανάμεσα σε ισχυρούς και αδύναμους. Κάθε τέτοια ανάθεση είναι παραχώρηση ατομικών ελευθεριών υπέρ της καλύτερης ισορροπίας του συνόλου. Σε πολλά επίπεδα η εκπροσώπηση λειτουργεί ανισόρροπα δημιουργώντας γνωστά προβλήματα (βλέπε πελατειακό κράτος, συντεχνίες, φοροδιαφυγή λόγω αδράνειας και διαφθοράς, παραχώρηση ασυδοσίας στις τράπεζες και το κεφάλαιο από τις κυβερνήσεις κτλ). Η παγκοσμιοποίηση, η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, η τεράστια πιστωτική φούσκα λόγω της δημιουργίας χρήματος από μη θεσμικούς φορείς είναι προβλήματα ελευθεριών που δόθηκαν χωρίς να μελετηθούν οι ισορροπίες και χωρίς να επιβληθούν οι απαραίτητοι έλεγχοι. Η παγκοσμιοποίηση θα μπορούσε να είναι μόνο καλή αν είχαν αποτραπεί οι αρνητικές διαστάσεις της. Δεν αποτράπηκαν. Ζούμε την ανατροπή των ισορροπιών σε τεράστια (παγκόσμια) κλίμακα και σε πολλά επίπεδα. Οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα σε άτομα, περιοχές, κράτη, ενότητες κρατών με μεγάλα ελλείμματα και μεγάλα περισσεύματα είναι το πρόβλημα που ζητά άμεση λύση. Το πρόβλημα πρέπει να λυθεί με μελέτη και σωφροσύνη. Δεν θα λυθεί με μεγαλύτερες ελευθερίες στους ήδη ασύδοτους, με προστασία μικροσυμφερόντων χωρίς να γίνονται συνέχεια αντιληπτές οι επιδιωκόμενες ισορροπίες σε μεγαλύτερα σύνολα, με καταστροφή των αδύναμων για να μη χαλάσει το παχύ δέρμα των εύρωστων, με αποθέωση κακών συνηθειών, με παραχώρηση του συνόλου του ελέγχου σε κομματικές γραφειοκρατίες και δικτατορίες του προλεταριάτου. Πρέπει να ξαναδούμε το κράτος των ελέγχων και των ισορροπιών (checks and balances), να το καταλάβουμε, να παραμερίσουμε τους φωνακλάδες των διάφορων λαϊκισμών, και να μην μπουρδολογούμε υπέρ του ενός ή του άλλου άκρου. Η σοσιαλοδημοκρατία θα νικήσει, αλλά να δούμε πότε...
...και πώς (και ποια).
Προσυπογράφω τα του nickel μέχρι κεραίας.
Ένα μόνο, ακόμη, τσιτάροντας την υπογραφή του Daeman (είναι η μέρα του ετεροπροσδιορισμού, φαίνεται):
Θεωρητικά, θεωρία και πράξη είναι το ίδιο πράγμα. Στην πράξη, όμως, διαφέρουν.
Και αυτό, ισχύει για όλα τα ανθρώπινα κατασκευάσματα και, φυσικά, και τα πολιτικά συστήματα.
Nickel, η σύγκριση που κάνεις είναι ανόμοια. Οι πολεοδομικοί κανονισμοί υπάρχουν για πρακτικούς λόγους. Εκεί ο κανονισμός εξυπηρετεί κάτι πολύ πρακτικό. Κρατικός παρεμβατισμός είναι ας πούμε να υποχρεώνεις τα ιδιωτικά πάρκινγκ να έχουν θέσεις για ανάπηρους. Το να υπάρχουν τεχνικές προδιαγραφές στην κατασκευή του κτηρίου είναι θέμα πρακτικό, όχι κρατικός παρεμβατισμός.
Που ορίζεται δια της αυτόματης ανάφλεξης; Δηλαδή, ας πούμε, όλοι οι εργολάβοι είναι καλοί και ενδιαφέρονται κατ' αρχήν μην πέσει το κτίριο που χτίζουν, ή υποχρεώνεται επειδή αν πέσει θα πάει φυλακή;
Χελλε, για ποιον λόγο ακριβώς χρειάζεται πολεοδομικός κανονισμός σε μια θεωρητικώς φιλελεύθερη οικονομία;
pidyo
New member
Παρακάμπτοντας το μη απαραίτητο όμικρον, να πω το εξής:
Υπάρχουν τρεις τρόποι να δει κανείς τη σοσιαλδημοκρατία. Ο ένας είναι να τη δει ως σύνθεση. Ο άλλος είναι να τη δει ως μετριασμό, ως μάχη οπισθοφυλακής. Οι μάχες οπισθοφυλακής σπανιότατα είναι νικηφόρες. Ο τρίτος είναι να τη δει ως αναγκαίο συμβιβασμό. Πράγμα που μου θυμίζει το:
Ο Μαρξ, όπως θα θυμάστε, έλεγε πως οι καπιταλιστές δεν μπορούν να σώσουν τον καπιταλισμό. Είχε δίκιο νομίζω, παράβλεψε όμως κάτι που αποδείχτηκε στη συνέχεια, πως ο καπιταλισμός έχει αξιοθαύμαστη ανθεκτικότητα παρά τις προθέσεις και τις επιδιώξεις των καπιταλιστών. Η ανθεκτικότητα αυτή στηρίζεται σε ενέσεις με ξένα γονίδια (να άλλο ένα επιχείρημα κατά του ρατσισμού, το δεύτερο καλύτερο μετά τις Βραζιλιάνες): κεϋνσιανισμός, διαδίκτυο, κάποιος ειδικότερος από εμένα θα μπορούσε να εντοπίσει και πολλά άλλα. Στηρίζεται επίσης και σε υποχωρήσεις που προκαλούνται από την κοινωνική πίεση (όπως το μεταπολεμικό κράτος προνοίας). Το θέμα λοιπόν δεν είναι ίσως "καπιταλισμός (ή οποιοσδήποτε άλλος -ισμός) με κανόνες" αλλά ποιος βάζει τους κανόνες, και προς όφελος τίνος.
Τι θέλω να πω; Πως κάθε συζήτηση που παραβλέπει τον ρόλο της πολιτικής και αναζητεί το (αμιγές, χωρίς προσμείξεις που αλλοιώνουν τον πλατωνικό χαρακτήρα του) βέλτιστο σύστημα στατικά και θεωρητικά είναι αδιέξοδη.
Η φιλελεύθερη οικονομία δεν είναι αντιεπιστημονική ούτε αδιάφορη απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Είναι επιστημονικά απαράδεκτο να μην υπάρχει πολεοδομικός κανονισμός και μπορεί να κοστίσει ζωές. Άμεσα.
Εσύ κάνεις καλή μετάφραση γιατί αν δεν κάνεις θα πας φυλακή; Όχι. Ο εργολάβος που κάνει καλή δουλειά, ενδιαφέρεται για δύο πράγματα: α) να μην σπιλωθεί το όνομά του, να είναι επαγγελματίας, και β) να μην πεθάνουν άνθρωποι από αμέλειά του, πράγμα που επισύρει ποινή. Φιλελεύθερη κοινωνία δεν σημαίνει μια κοινωνία χωρίς καθόλου φυλακές. Πουθενά ο (νεο)φιλελευθερισμός δεν είναι κατά της φυλάκισης εγκληματιών που διαπράττουν κακουργήματα (π.χ. βιασμό, ένοπλη ληστεία και φόνο). Μπερδεύεις τον φιλελευθερισμό με την αναρχία.
Κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι η κακή μετάφραση δεν επισύρει νομικές ευθύνες. Είναι καλό να μην εκφέρεις άποψη όταν κάτι δεν το ξέρεις, ιδίως όταν χρησιμοποιείς αυτό το κάτι για να βασίσεις σε αυτό μετέπειτα επιχείρημά σου...
...αν και δεν χρειαζόταν να γράψω το παραπάνω, γιατί μόλις αντέκρουσες τον εαυτό σου.
Τέλος πάντων, δεν θα συνεχίσω αυτόν τον διάλογο γιατί θα καταλήξουμε πάλι να συζητάμε την ανθυποπερίπτωση της ανθυποσημείωσης, και όχι το θέμα του νήματος, που είναι και πολύ ενδιαφέρον.
Εγώ θα το κρατήσω αυτό και για οποιοδήποτε θέμα [ΧΧΧΧ] λες ότι είναι περιττή η παρέμβαση του κράτους, θα το χρησιμοποιώ για απάντηση.
Hello! Επειδή το ξέρω σε ρωτάω: "Εσύ κάνεις καλή μετάφραση γιατί αν δεν κάνεις θα πας φυλακή;". Ελληνικά είναι. Σε ρωτάω αν ο λόγος που προσπαθείς να κάνεις καλή μετάφραση είναι ο φόβος της ποινής.
Έδωσα ένα ξεκάθαρο αντιπαράδειγμα. Κρατικός παρεμβατισμός είπα πώς είναι να σε αναγκάζει το κράτος να έχεις θέση για πάρκινγκ ατόμων με ειδικές ανάγκες. Δεν υπάρχει πρακτικός λόγος για κανέναν πλην του ατόμου που χρειάζεται την θέση. Το κράτος εδώ προσπαθεί να θεσμοθετήσει νομοθετικά την ανθρωπιά. Το άτομο αυτό δεν θα πεθάνει αν δεν υπάρχει θέση πάρκινγκ γι' αυτό (ούτε και κανείς άλλος θα πεθάνει ή θα τραυματιστεί). Σημείωσε ότι οι περισσότερες επιχειρήσεις -π.χ. σούπερ μάρκετ- έχουν τέτοιες θέσεις όχι γιατί υπάρχει νόμος αλλά γιατί αλλιώς αποκλείουν έναν πιθανό πελάτη. Κρατικός παρεμβατισμός είναι να υπάρχει ΕΣΡ. Κρατικός παρεμβατισμός είναι να απαγορεύονται οι διαφημίσεις τσιγάρων στην τηλεόραση. Κρατικός παρεμβατισμός είναι να φορολογούνται τα τσιγάρα και το αλκοόλ ως μέτρα περιορισμού της κατανάλωσής τους. Το να κάνει αντικαπνιστικές καμπάνιες το κράτος, με την υποστήριξη της επιστήμης, δεν είναι παρεμβατισμός.
panadeli
¥
Κάνεις ένα λάθος εδώ δόκτωρα. Μπερδεύεις το πλαίσιο (νόμοι, πολεοδομικοί κανονισμοί κλπ) με την κρατική παρέμβαση. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι κατά της ύπαρξης πλαισίου, ίσα ίσα. Θεμέλιο του φιλελευθερισμού είναι το κράτος δικαίου, το οποίο λειτουργεί βάσει νόμων που ψηφίζουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών. Αν οι πολίτες κρίνουν, δια των εκπροσώπων τους, ότι τα κτίρια πρέπει να χτίζονται βάσει συγκεκριμένων προδιαγραφών, τότε ψηφίζεται σχετικός νόμος και ευθύνη του κράτους είναι να ελέγξει ότι ο νόμος αυτός θα εφαρμόζεται, χωρίς παρεκκλίσεις, από όλους. Ο φιλελευθερισμός είναι κατά της παρέμβασης του κράτους στην οικονομία (π.χ. καθορισμός τιμών προϊόντων, διάσωση προβληματικών επιχειρήσεων, επιδότηση προϊόντων κλπ), επειδή αυτό ουσιαστικά καταργεί το πλαίσιο, καθώς τότε οι νόμοι παύουν να ισχύουν το ίδιο για όλους.
Εδώ μπερδεύτηκα. Ο φιλελευθερισμός επιτρέπει την παρέμβαση των πολιτών, με την ψήφο τους, στις προδιαγραφές των κτιρίων αλλά όχι στις προδιαγραφές της οικονομίας; Σε ποιους τομείς ακριβώς απαγορεύεται από τον (θεωρητικό έστω) φιλελευθερισμό η παρέμβαση των πολιτών; Οι προδιαγραφές των κτιρίων δεν είναι παρέμβαση οικονομικού τύπου;
panadeli
¥
Το σκεπτικό του φιλελευθερισμού είναι ότι το κράτος -δηλαδή οι πολίτες, μέσω των εκπροσώπων τους- πρέπει να θέτει γενικούς κανόνες και να επιβλέπει την εφαρμογή τους. Πολλοί από αυτούς τους κανόνες θα έχουν φυσικά οικονομική φύση. Η θέσπιση γενικών φορολογικών κανόνων, ας πούμε, δεν νοείται ως κρατική παρέμβαση στην οικονομία, σε αντίθεση με την ψήφιση ειδικών νόμων για πλείστες όσες ειδικές περιπτώσεις. Το να υπάρχουν κάποιοι γενικοί πολεοδομικοί κανόνες που να διασφαλίζουν την ασφάλεια των πολιτών δεν βλέπω πώς μπορεί να θεωρηθεί κρατική παρέμβαση. Από την άλλη, η ύπαρξη ενός δαιδαλώδους πολεοδομικού πλαισίου με άπειρες περιπτώσεις, υποπεριπτώσεις, εξαιρέσεις κλπ μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί κρατική παρέμβαση, εστία διαφθοράς κλπ.
Ένα δεύτερο βασικό σκεπτικό του φιλελευθερισμού είναι ότι οι κανόνες που ψηφίζονται από τα κοινοβούλια δεν πρέπει, στο μέτρο του δυνατού, να περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες. Εδώ η έννοια της ατομικής ελευθερίας ορίζεται με έναν αρνητικό τρόπο: ως απουσία εξαναγκασμού. Έτσι λύνεται εν μέρει και το πρόβλημα του πού τελειώνει η ελευθερία του ενός και αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Προστασία των ατομικών ελευθεριών δεν σημαίνει ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι του καπνίσει. Σημαίνει ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι του καπνίσει, αρκεί να μην περιορίζει την ελευθερία των άλλων, δηλαδή να μην τους εξαναγκάζει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Δεν είμαι ελεύθερος να σκοτώσω, να βιάσω, να κλέψω, να κάψω τα δάση, να μολύνω τις θάλασσες κλπ. Οι ελευθερίες αυτές πρέπει να περιορίζονται από νόμους, ακριβώς επειδή ισοδυναμούν με αφαίρεση της ελευθερίας των άλλων. Είμαι όμως ελεύθερος να πιστεύω σε όποιον θεό θέλω, να διαβάζω όποια βιβλία θέλω, να ακούω όποια μουσική θέλω και, για να το πάω στα οικονομικά, να κοστολογήσω το προϊόν της εργασίας μου όσο θέλω, και αν οι άλλοι θέλουν το αγοράζουν ή όχι. Οι ελευθερίες αυτές δεν ισοδυναμούν με περιορισμό της ελευθερίας των άλλων, και άρα, σύμφωνα με τον φιλελευθερισμό, οφείλουν να μην περιορίζονται από νόμους.
Ένα δεύτερο βασικό σκεπτικό του φιλελευθερισμού είναι ότι οι κανόνες που ψηφίζονται από τα κοινοβούλια δεν πρέπει, στο μέτρο του δυνατού, να περιορίζουν τις ατομικές ελευθερίες. Εδώ η έννοια της ατομικής ελευθερίας ορίζεται με έναν αρνητικό τρόπο: ως απουσία εξαναγκασμού. Έτσι λύνεται εν μέρει και το πρόβλημα του πού τελειώνει η ελευθερία του ενός και αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Προστασία των ατομικών ελευθεριών δεν σημαίνει ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι του καπνίσει. Σημαίνει ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι του καπνίσει, αρκεί να μην περιορίζει την ελευθερία των άλλων, δηλαδή να μην τους εξαναγκάζει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν. Δεν είμαι ελεύθερος να σκοτώσω, να βιάσω, να κλέψω, να κάψω τα δάση, να μολύνω τις θάλασσες κλπ. Οι ελευθερίες αυτές πρέπει να περιορίζονται από νόμους, ακριβώς επειδή ισοδυναμούν με αφαίρεση της ελευθερίας των άλλων. Είμαι όμως ελεύθερος να πιστεύω σε όποιον θεό θέλω, να διαβάζω όποια βιβλία θέλω, να ακούω όποια μουσική θέλω και, για να το πάω στα οικονομικά, να κοστολογήσω το προϊόν της εργασίας μου όσο θέλω, και αν οι άλλοι θέλουν το αγοράζουν ή όχι. Οι ελευθερίες αυτές δεν ισοδυναμούν με περιορισμό της ελευθερίας των άλλων, και άρα, σύμφωνα με τον φιλελευθερισμό, οφείλουν να μην περιορίζονται από νόμους.
Εμένα μου φαίνεται μάλλον παράλογο το ότι ένας εθνικός πολεοδομικός κανονισμός είναι ανεκτός στα πλαίσια του φιλελευθερισμού ενώ π.χ. ένα εθνικό σύστημα υγείας δεν είναι. Επίσης, θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι η θέση για τον ανάπηρο στο πάρκινγκ είναι απαραίτητη και στα πλαίσια του φιλελευθερισμού, επειδή του επιτρέπει να συμμετέχει πιο εύκολα στην ελεύθερη αγορά. Τέλος, σε ένα περιβάλλον που γίνεται ολοένα και πιο περίπλοκο, νομοτελειακά και οι όποιες διατάξεις ελέγχου του θα γίνονται πιο περίπλοκες, αλλιώς θα γίνονται ολοένα και πιο άδικες. Αλλά προφανώς, και το δήλωσα άλλωστε, η δική μου οπτική είναι πολωμένη.