SBE
¥
Λες να έχασε η γυναικεία άρση βαρών το μεγάλο της αστέρι;
Στο σχολείο πάντως ήμουνα η πιο άχρηστη μαθήτρια στη γυμναστική.
Έτρεχα σα χελώνα, μονίμως προτελευταία, με τελευταία μια συμμαθήτριά μου που ήταν 1.20 (είχε κάποια αρρώστια που επηρεάζει το μπόι).
Στο ακόντιο κόντεψα να σουβλίσω τους πάντες.
Στο ύψος τα έπαιρνα όλα σβάρνα και μου 'ρχότανε στο κεφάλι όλο το κατασκεύασμα
Το μήκος το σιχαινόμουνα γιατί γινόσουν χάλια. Επίσης φοβόμουν ότι θα πηδήξω και δεν θα φτάσω στο σκάμμα.
Στη σφαιροβολία η γυμνάστρια είχε πει δεν έχω τον σωματότυπο
Στα ακροβατικά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, κι όταν έσπασε το χέρι της μια συμμαθήτρια με έπιασε πανικός.
Όσο για τα ομαδικά αθλήματα, στο βόλεϊ όλο συγκρουόμουνα με τις άλλες παίκτριες με τραγικά αποτελέσματα.
Στο μπάσκετ, μας βάζει στις θέσεις μας η γυμνάστρια, όπως στα διαγράμματα, και λέει σε μένα και μια άλλη συμμαθήτρια εσείς θα καθίσετε πίσω για άμυνα. Σφυράει να ξεκινήσουμε, ξεκινάνε οι άλλες, κοιταζόμαστε με την άλλη και αναρωτιόμαστε εμείς τι κάνουμε, καθόμαστε εδώ και περιμένουμε; Οι αγριοφωνάρες της γυμνάστριας μας ξύπνησαν. Εκείνη την ώρα ερχόταν να μας επισκεφτεί ο ξάδερφός μου, μπασκετμπωλίστας του Απόλλωνα, και με είδε. Έφαγα το δούλεμα της ζωής μου.
Στην κολύμβηση, μου είπε ο προπονητής του ΝΟΠ όταν πήγα να ρωτήσω για μαθήματα ότι είμαι πολύ μεγάλη για κολύμβηση.
Επειδή το πήρα κατάκαρδα μου είπαν να πάω να γραφτώ στον Θρίαμβο (σύλλογος που μόλις είχε αποσχιστεί από τον ΝΟΠ και δεχόταν τους πάντες), μου είπαν να πάω να κάνω χάντμπωλ κλπ κλπ. Και εγώ προτίμησα τένις. Όπου επί τρία- τέσσερα χρόνια πήγαινα κάθε Κυριακή μέχρι το τέρμα της γραμμής του λεωφορείου και είκοσι λεπτά περπάτημα στα χωράφια για να φτάσω στον όμιλο, αλλά μια ζωή στους αρχάριους ήμουνα, εντελώς για φτύσιμο.
Μεγάλη ανακάλυψα πάντως ότι τη μπάλλα δεν την κλωτσάμε με τη μύτη του ποδιού και για να πάει κάτι που πετάμε εκεί που θέλουμε δεν σπάμε τον καρπό. Γιατί δεν μου το είπαν στο σχολείο, να μου γλυτώσουν χρόνια ενοχής ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα;
Στο σχολείο πάντως ήμουνα η πιο άχρηστη μαθήτρια στη γυμναστική.
Έτρεχα σα χελώνα, μονίμως προτελευταία, με τελευταία μια συμμαθήτριά μου που ήταν 1.20 (είχε κάποια αρρώστια που επηρεάζει το μπόι).
Στο ακόντιο κόντεψα να σουβλίσω τους πάντες.
Στο ύψος τα έπαιρνα όλα σβάρνα και μου 'ρχότανε στο κεφάλι όλο το κατασκεύασμα
Το μήκος το σιχαινόμουνα γιατί γινόσουν χάλια. Επίσης φοβόμουν ότι θα πηδήξω και δεν θα φτάσω στο σκάμμα.
Στη σφαιροβολία η γυμνάστρια είχε πει δεν έχω τον σωματότυπο
Στα ακροβατικά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, κι όταν έσπασε το χέρι της μια συμμαθήτρια με έπιασε πανικός.
Όσο για τα ομαδικά αθλήματα, στο βόλεϊ όλο συγκρουόμουνα με τις άλλες παίκτριες με τραγικά αποτελέσματα.
Στο μπάσκετ, μας βάζει στις θέσεις μας η γυμνάστρια, όπως στα διαγράμματα, και λέει σε μένα και μια άλλη συμμαθήτρια εσείς θα καθίσετε πίσω για άμυνα. Σφυράει να ξεκινήσουμε, ξεκινάνε οι άλλες, κοιταζόμαστε με την άλλη και αναρωτιόμαστε εμείς τι κάνουμε, καθόμαστε εδώ και περιμένουμε; Οι αγριοφωνάρες της γυμνάστριας μας ξύπνησαν. Εκείνη την ώρα ερχόταν να μας επισκεφτεί ο ξάδερφός μου, μπασκετμπωλίστας του Απόλλωνα, και με είδε. Έφαγα το δούλεμα της ζωής μου.
Στην κολύμβηση, μου είπε ο προπονητής του ΝΟΠ όταν πήγα να ρωτήσω για μαθήματα ότι είμαι πολύ μεγάλη για κολύμβηση.
Επειδή το πήρα κατάκαρδα μου είπαν να πάω να γραφτώ στον Θρίαμβο (σύλλογος που μόλις είχε αποσχιστεί από τον ΝΟΠ και δεχόταν τους πάντες), μου είπαν να πάω να κάνω χάντμπωλ κλπ κλπ. Και εγώ προτίμησα τένις. Όπου επί τρία- τέσσερα χρόνια πήγαινα κάθε Κυριακή μέχρι το τέρμα της γραμμής του λεωφορείου και είκοσι λεπτά περπάτημα στα χωράφια για να φτάσω στον όμιλο, αλλά μια ζωή στους αρχάριους ήμουνα, εντελώς για φτύσιμο.
Μεγάλη ανακάλυψα πάντως ότι τη μπάλλα δεν την κλωτσάμε με τη μύτη του ποδιού και για να πάει κάτι που πετάμε εκεί που θέλουμε δεν σπάμε τον καρπό. Γιατί δεν μου το είπαν στο σχολείο, να μου γλυτώσουν χρόνια ενοχής ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα;