Το νήμα για την παιδεία
- Thread starter tsioutsiou†
- Start date
Πιο πολύ ιδέα είναι. Έχω περάσει ψυχολογική αξιολόγηση στο στρατό, όπως όλοι και στο εξωτερικό δεν είναι σπάνιο να ζητάνε να περάσεις ψυχολογική αξιολόγηση ή έστω απλά τεστ. Νομίζω ότι είναι καλύτερο να αισθανθούν μερικά άτομα άβολα παρά να έχουμε ψυχάκηδες εκπαιδευτικούς ή έστω ακατάλληλους για το επάγγελμα. Μην ξεχνάμε ότι στην διάρκεια της καριέρας τους θα επηρεάσουν το μέλλον πολλών εκατοντάδων παιδιών. Δεν διαφωνώ ότι είναι αρκετά intrusive αλλά π.χ. οι εναλλακτικές λύσεις στις οποίες έχουν προβεί μεμονωμένα σχολεία του εξωτερικού, είναι απείρως πιο τρομακτικές (από κάμερες στια αίθουσες, μέχρι περιβραχιόνια-GPS στα παιδιά)
Όχι, όχι, όχι! Στην Ελλάδα, οι καθηγητές στα σχολεία έχουν αποδείξει την αξία τους. Έχουν αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο, και δεν χρειάζεται τί-πο-τα άλλο! Ούτε δια βίου εκπαίδευση, ούτε ενημέρωση για καινούριες τεχνικές διδασκαλίας, ούτε επισκέψεις σε ψυχολόγους, ούτε καν επιθεωρητής να δει αν κάνουν μάθημα ή αν αφήνουν τους μαθητές να παίζουν ταμπού την ώρα του μαθήματος (μια γαλλικού μου).
:) Ακόμη και με καθεστώς αξιολόγησης, το μακρινό 1976 οι άχρηστοι ζούσαν και βασίλευαν! Σε μια πρόσφατη συγκέντρωση παλιών συμμαθητών, όλοι μας θυμόμασταν την μοναδική αξιόλογη παράδοση του καθηγητή φυσικής-χημείας, με τον επιθεωρητή στην αίθουσα.
Η κατάργηση της αξιολόγησης απλώς τους επιτρέπει να μην αγχώνονται καθόλου. Αλήθεια με ποια κριτήρια προάγονται σε διευθυντικές θέσεις οι καθηγητές; Τι δουλειά θα έπρεπε να κάνουν όταν βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις;
Η κατάργηση της αξιολόγησης απλώς τους επιτρέπει να μην αγχώνονται καθόλου. Αλήθεια με ποια κριτήρια προάγονται σε διευθυντικές θέσεις οι καθηγητές; Τι δουλειά θα έπρεπε να κάνουν όταν βρίσκονται σε αυτές τις θέσεις;
SBE
¥
Ανάλογα με το πού βρίσκεται ο καθένας. Αν έχεις μικρά παιδιά και θες να γυρνάς σπίτι σου νωρίς ή αν το σχολείο που βρίσκεσαι δεν σου αρέσει;
Πάντως ξέρω ότι για να γίνεις σύμβουλος χρειάζεσαι διδακτορικό στην εκπαίδευση και παίρνεις πολλά εκτός έδρας που βγαίνουν σχεδόν διπλάσιος μισθός (αυτό από σχολική συμβουλο που καθόταν πίσω μου στο ΚΤΕΛ το Σεπτέμβριο). Όμως ξέρω κόσμο με διδακτορικό στην εκπαίδευση και δεν θέλουν να γίνουν σύμβουλοι. Δεν ξέρω γιατί.
Πάντως ξέρω ότι για να γίνεις σύμβουλος χρειάζεσαι διδακτορικό στην εκπαίδευση και παίρνεις πολλά εκτός έδρας που βγαίνουν σχεδόν διπλάσιος μισθός (αυτό από σχολική συμβουλο που καθόταν πίσω μου στο ΚΤΕΛ το Σεπτέμβριο). Όμως ξέρω κόσμο με διδακτορικό στην εκπαίδευση και δεν θέλουν να γίνουν σύμβουλοι. Δεν ξέρω γιατί.
Παρατηρώ μια προοδευτική μαλάκυνση στην ύλη του δημοτικού. Πρώτα απ' όλα, από πότε έγινε ο στιγμιαίος μέλλοντας συνοπτικός και η προστακτική αορίστου "προστακτική συνοπτικού τύπου"; Με το καλό να γίνει κι ο ενεστώτας ενεστώς, ο εξακολουθητικός μέλλοντας μέλλων ατελεύτητος κι ο παρατατικός ατέρμων τετελεσθείς. Ψάχνουμε ακόμη να βρούμε τρόπους να εμπλουτίσουμε την γλώσσα με αρχαϊσμούς και να δυσκολέψουμε την εκμάθηση της γλώσσας; Δεν φτάνει που τα βιβλία είναι γραμμένα σε γλώσσα διαστημική και κάθε τρίτη λέξη είναι άγνωστη και ακατάληπτη για παιδιά του δημοτικού;
Τι νόημα έχει να μάθουν τα παιδιά να μετράνε μέχρι το 100, στην πρώτη δημοτικού; Ξέρουν τι είναι 100; Το 100 είναι μια ποσότητα μη αντιληπτή από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ήδη. Χάριν εκπαίδευσης, μαθαίνουμε να το αντιλαμβανόμαστε αναλογικά, αλλά ένα 6χρονο, σαφέστατα δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει.
Τι νόημα έχει να μάθουν τα παιδιά να μετράνε μέχρι το 100, στην πρώτη δημοτικού; Ξέρουν τι είναι 100; Το 100 είναι μια ποσότητα μη αντιληπτή από τον ανθρώπινο εγκέφαλο, ήδη. Χάριν εκπαίδευσης, μαθαίνουμε να το αντιλαμβανόμαστε αναλογικά, αλλά ένα 6χρονο, σαφέστατα δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει.
Μια μικρή παρατήρηση: Εννοείς "χάρη στην εκπαίδευση" και όχι "χάριν εκπαίδευσης", σωστά; Εκτός αν το κατάλαβα εγώ λάθος. Εννοείς ότι "με τη βοήθεια της εκπαίδευσης μαθαίνουμε", όχι "για το χατίρι της εκπαίδευσης";
Πράγματι. Έχεις δίκιο.
Σχετικά με το μέτρημα, τα παιδιά καταφέρνουν να μετρήσουν μέχρι το 100, αλλά χωρίς κανένα νόημα. Δεν καταλαβαίνουν την ποσότητα αυτή. Το περί αναλογίας είναι εύκολο να το διαπιστώσετε και οι ίδιοι. Προσπαθήστε να σχεδιάσετε ή να φανταστείτε έναν κύκλο 100 φορές μεγαλύτερο από έναν άλλον, χωρίς την βοήθεια των μαθηματικών (π.χ. "αυτός είναι 1 εκατοστό σε διάμετρο, άρα ο δεύτερος θα είναι 1 μέτρο"). Ή δείτε δυο αντικείμενα και προσπαθήστε να μαντέψετε πόσο μεγαλύτερο είναι το ένα απ' τ' άλλο. Η αντιληπτική ικανότητα του ανθρώπου φτάνει στο όριο περίπου των 20 μονάδων.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ Μακ Ντακ. Ο δημιουργός του, χρειάστηκε να επινοήσει λέξεις όπως απιθανικομμύρια, φανταστικομμύρια, κ.α. για να εκφράσει το ποσό που περιείχε το κτήριο. Ωστόσο το ποσό είναι πιο γήινο, περίπου 1 τρις δολλάρια.
Αν αρχίζετε να λέτε στους γύρω σας ότι όλη η ύλη του σύμπαντος είναι 10^100 άτομα, όλοι θα θεωρήσουν ότι το ποσό είναι πολύ μικρό και λέτε βλακείες. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι ένα νούμερο αμύθητα μεγαλύτερο από το πραγματικό (περίπου 10^80). Μόνο ένας κόκκος άμμου, περιέχει 10^19 άτομα. Αν πείτε πρώτα αυτό, τότε το 10^100 θα τους φανεί ακόμη πιο μικρό.
Με όλο αυτό θέλω να πω ότι είναι όχι μόνο μάταιο αλλά και επικίνδυνο να πηδάει η ύλη σε όλο και μικρότερες τάξεις. Κουράζουμε τα παιδιά χωρίς απόλυτως κανέναν λόγο, τα μπερδεύουμε, πιθανώς να τους δημιουργούμε νέες μαθησιακές δυσκολίες, να τα κάνουμε να χάνουν από νωρίς το ενδιαφέρον τους και φυσικά τούς δημιουργούμε άγχος και πίεση, πράγμα απαράδεκτο. Κάποια πράγματα πρέπει να έρχονται στην ώρα τους.
Εγώ πάντως θυμάμαι στην πέμπτη (ή στην τετάρτη; ) δημοτικού κάναμε με τους συμμαθητές μας διαγωνισμό ποιος θα συμπληρώσει πρώτος το βιβλίο των μαθηματικών ως το τέλος όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, από την αρχή της χρονιάς, και μετά ερχόταν ο δάσκαλος, μας μάλωνε και το έσβηνε, για να το κάνουμε όταν θα ερχόταν η ώρα του στην ύλη. Πόσο πολύ βαριόμασταν μετά, δε λέγεται.
Θέλω να πω, το παιδί στο σχολείο ούτε «ρήμα» ξέρει τι θα πει, αλλά μια χαρά τα καταφέρνει και μαθαίνει να φτιάχνει και να γράφει προτάσεις. Πού το κακό, δεν καταλαβαίνω. Εξάλλου, η εκπαίδευση συνεχίζεται - και εμπλουτίζεται - αργότερα (εκτός κι αν έχετε το φυσικό μου στη Β' Λυκείου, που μας έλεγε «αφού τα κάνετε στο φροντιστήριο, δεν σας τα εξηγώ παραπάνω», και άφηνε όσους δεν πηγαίναμε φροντιστήριο μαλάκες).
Θέλω να πω, το παιδί στο σχολείο ούτε «ρήμα» ξέρει τι θα πει, αλλά μια χαρά τα καταφέρνει και μαθαίνει να φτιάχνει και να γράφει προτάσεις. Πού το κακό, δεν καταλαβαίνω. Εξάλλου, η εκπαίδευση συνεχίζεται - και εμπλουτίζεται - αργότερα (εκτός κι αν έχετε το φυσικό μου στη Β' Λυκείου, που μας έλεγε «αφού τα κάνετε στο φροντιστήριο, δεν σας τα εξηγώ παραπάνω», και άφηνε όσους δεν πηγαίναμε φροντιστήριο μαλάκες).
Άμα έχετε τα κότσια, συζητήστε την PC πολιτική που λέει ότι οι μαθητές όλων των δυνατοτήτων πρέπει να εκπαιδεύονται μαζί — αυτοί που τα παίρνουν γρήγορα και βαριούνται, μαζί με εκείνους που δεν τα παίρνουν και αγκομαχούν. Μια πολιτική που έχω την υποψία ότι είναι σωστή, αλλά εφαρμόζεται λάθος. Δεν έχω ωστόσο διαβάσει αρκετά για να έχω σοβαρή άποψη.
Προσωπικά, είμαι υπέρ του μη διαχωρισμού. Έχω μάλιστα παρακολουθήσει δύο σεμινάρια για τον αυτισμό τον τελευταίο χρόνο, όπου έμαθα ότι οι αυτιστικοί μαθητές επωφελούνται πολύ περισσότερο από το να παρακολουθούν μαθήματα σε τάξη με μη αυτιστικά παιδιά, παρά σε ειδική τάξη. Τώρα βέβαια θα έρθει κάποιος και θα πει ότι ναι μεν, αλλά τα αυτιστικά παιδιά πρέπει να έχουν μαζί τους ειδικό παιδαγωγό που να τα βοηθάει και να επισπεύδει τη διαδικασία, και θα 'χει και δίκιο, αλλά πού να το βρει σε αυτή τη χώρα;
Είναι προφανές ότι ο ασθενέστερος (αθλητής, μαθητής, μεταφραστής, οτιδήποτε) που θέλει να μάθει ωφελείται πάντα από μια μεικτή διαδικασία, το ζήτημα τίθεται συνήθως όμως από την πλευρά των ισχυρότερων και είναι στο κατά πόσο η διαδικασία αυτή είναι ανασταλτική για εκείνους. Προσωπικά, δεν έχω ιδέα. Διαισθητικά μοιάζει λογικό το να γίνονται στοχευμένα οι προσπάθειες, αλλά μέχρι ποιο βαθμό; Σε επίπεδο ιδιωτικού μαθήματος; Και δεν πρέπει να αποτελεί μέρος της διαδικασίας και η συνολική και πολύπλευρη κοινωνικοποίηση;
Εγώ είμαι κατηγορηματικά κατά του διαχωρισμού. Παιδιά περισσότερων δυνατοτήτων μπορούν να επιταχύνουν την μόρφωσή τους εξωσχολικά, διαβάζοντας, παίζοντας, κτλ, κτλ, κτλ. Στην σχολική μου ζωή έζησα τέτοιον διαχωρισμό, όταν πήγαινα β' γυμνασίου, όπου μάς χώρισαν στην βάση γνώσης αγγλικών και ο διαχωρισμός επεκτάθηκε και στο μάθημα της ιστορίας (γιατί κάτι έπρεπε να κάνει το ένα τμήμα όταν το άλλο έκανε advanced αγγλικά. Το αποτέλεσμα ήταν παταγώδης αποτυχία. Τουλάχιστον στο δικό μου σχολείο, το τμήμα των "αδυνάτων" βρέθηκε να έχει καλύψει την ύλη ένα μήνα πριν το τμήμα των "δυνατών". Επιπροσθέτως, δημιούργησε φαινόμενα σνομπισμού.
Παλάβρα, ο δάσκαλος καλά έκανε και σας τα έσβηνε, γιατί στατιστικά το πιο πιθανό ήταν όχι μόνο να κάνατε λάθη αλλά και να σας εντυπωθούν λάθος οι γνώσεις. Είναι εύκολο για ένα παιδί δημοτικού να παρεξηγήσει μια άσκηση και πολύ σημαντικό η πρώτη του ανάμνηση από την επίλυση να είναι η σωστή.
Παλάβρα, ο δάσκαλος καλά έκανε και σας τα έσβηνε, γιατί στατιστικά το πιο πιθανό ήταν όχι μόνο να κάνατε λάθη αλλά και να σας εντυπωθούν λάθος οι γνώσεις. Είναι εύκολο για ένα παιδί δημοτικού να παρεξηγήσει μια άσκηση και πολύ σημαντικό η πρώτη του ανάμνηση από την επίλυση να είναι η σωστή.
Έτερον εκάτερον. Ο δάσκαλος έπρεπε "να πάει με τις πιθανότητες". Επίσης να σας δώσει ένα χέρι ξύλο.
Α!!! Τώρα που είπες ξύλο, θυμήθηκα θεά δασκάλα που είχε στην πρώτη και στη δευτέρα δημοτικού η ξαδέρφη μου, η οποία έδερνε τα παιδιά με ένα σχοινί που είχε στην άκρη του κόμπους. Επειδή η αξιολόγηση και τα παράπονα είναι οδοντόκρεμες, γιατί είπαμε, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ, σταμάτησε μόνο όταν πήγε από εκεί ένας μπαμπάς και την απείλησε ότι θα την πληρώσει με το ίδιο νόμισμα.
Ελπίζω να έχει συνταξιοδοτηθεί από τότε, η βλαμμένη.
Ελπίζω να έχει συνταξιοδοτηθεί από τότε, η βλαμμένη.