Τα των συντάξεων

[Hellegennes]

Δεν αλλάζουν όλες του οι ανάγκες ξαφνικά· όπως δεν γίνεσαι ξαφνικά υπεύθυνο άτομο στα 18, όπως δεν χάνεται μεμιάς η δύναμή σου στα 65 και πρέπει να βγεις στην σύνταξη, κτλ. Τα όρια ηλικίας είναι συμβατικά μέσα και δεν έχει νόημα να συζητάμε για τον ρεαλισμό των κοινωνικών αλλαγών που επιφέρουν στην ζωή ενός ατόμου. Σίγουρα όμως ένας συνταξιούχος έχει άμεσες αλλαγές στον τρόπο ζωής του, πλην των σταδιακών. Παύει να έχει έξοδα εργασίας και άμεση ανάγκη μετακίνησης, πρώτα απ' όλα.

Στις περισσότερες χώρες, αυτή είναι επίσης μια ηλικία που με σχετική ασφάλεια μπορεί κανείς να πει ότι τα παιδιά του είναι εξασφαλισμένα, άρα τα λεφτά μένουν στον ίδιο. Μπορεί να έχει συμβεί και πιο πριν, μπορεί και πιο μετά, αλλά ο μέσος όρος έχει μια καλή πιθανότητα να μην χρειάζεται να συντηρεί πλέον κανέναν άλλον.

 

[SBE]

Ένας λόγος που μπορεί ένας ηλικιωμένος να χρειάζεται χρήματα: περισσότερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ίσως φροντίδα απο ειδικευμένο προσωπικό, ίσως μετακόμιση σε οίκο ευγηρίας.

 

[dharvatis]

(Με την αίρεση ότι τα υπολόγισα επαρκώς σωστά....)

Ας κάνουμε μερικές πιο αναλυτικές, αλλά και πάλι απλουστευτικές υποθέσεις: Ότι μετά από αποταμίευση 35 χρόνων, όπου αποταμιεύουμε ετησίως 3600 ευρώ (που θα αυξάνονται ετησίως κατά τον σταθερό πληθωρισμό 2,5%) και με ετήσιο ανατοκισμό του κεφαλαίου και του καθαρού ετήσιου τόκου 3%, θα θέλουμε να έχουμε σύνταξη με σημερινή αξία 1000 ευρώ τον μήνα. Πόσα χρόνια θα αντέξουμε;

Με μια πολύ χοντρική ματιά, αφού το 1000 είναι τριπλάσια και κάτι από το 300, θα είναι κάτι κοντά στο ένα τρίτο του 35. Είναι σωστό αυτό όμως;

Ας δούμε μερικά εντυπωσιακά νούμερα. Μετά από 35 χρόνια με τις απλοϊκές συνθήκες που περιέγραψα, το κεφάλαιό μας θα είναι 377.642 ευρώ. Τα 1000 σημερινά ευρώ, όμως, θα αντιστοιχούν σε 2373 μελλοντικά (και κάθε χρόνο, θα αντιστοιχούν σε ακόμη περισσότερα). Αφαιρώντας λοιπόν από το κεφάλαιο το εκάστοτε αντίστοιχο των σημερινών 1000 ευρώ και τοκίζοντας το υπόλοιπο συν τόκους, τα χρήματά μας θα αρκέσουν για άλλα 16-17 χρόνια (δηλαδή λίγο περισσότερο από το ένα τρίτο των χρόνων που πληρώναμε). Τότε, μετά από 50 χρόνια, τα 1000 σημερινά ευρώ θα αξίζουν όσο 3610 τοτινά...

Με σταθερή δουλειά, σταθερό περιβάλλον, υγιείς τράπεζες κλπ κλπ κλπ... Και αν αρχίσεις από τα 25, θα τελειώσεις στα 75. Αν βέβαια δουλέψεις 40 χρόνια θα αντέξεις μέχρι τα 85... αλλά προς τα εκεί δεν οδηγείται και το δημόσιο ασφαλιστικό; Μαζί με ιατροφαρμακευτική;

Πολύ ωραία δόκτορα, θανξ! Τώρα ξέρουμε για τι μιλάμε...

 

[Hellegennes]

Ένας λόγος που μπορεί ένας ηλικιωμένος να χρειάζεται χρήματα: περισσότερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ίσως φροντίδα απο ειδικευμένο προσωπικό, ίσως μετακόμιση σε οίκο ευγηρίας.

Στην ηλικία που έχει ανάγκη από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα ρέστα, έχει ήδη πολύ λιγότερες ανάγκες σε:

1. ρούχα
2. φαγητό
3. διασκέδαση
4. μετακίνηση

Αν συνυπολογίσεις την κάλυψη φαρμάκων από το ταμείο, τα επιπλέον έξοδα είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα μειωμένα αποδέλοιπα.

 

[daeman]

Ελληγεννή, καλύτερα να περιμένεις να φτάσεις στην ηλικία που συζητάμε για να δεις πόσα απίδια βάνει ο σάκος και τότε να υπαγορεύεις τις ανάγκες των ηλικιωμένων. Κι εύχομαι να πάρεις κάποτε σύνταξη και να σου φτάνει.
Απέξω απ' το χορό, πολλά τραγούδια λέμε.

 

[Hellegennes]

Δεδομένου ότι 1500 ευρώ θα μου ήταν υπεραρκετά, ιδίως αν είχα δικό μου σπίτι, δεν νομίζω ότι στα 65 μου θα αρχίσω ξαφνικά να έχω εξωφρενικές ανάγκες. Α, ναι, οι παππούδες μου ζούνε με κάτι συντάξεις της πλάκας, έχουν ζάχαρα, κτλ., και παίρνουν μια χούφτα χάπια, αλλά το τραπέζι τους είναι 2 φορές πλουσιότερο από της μέσης οικογένειας. Τα ξοδεύουν όλα, βέβαια, αλλά ζούνε μια χαρά, χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι.

 

[SBE]

Εμένα η γιαγια μου έχει καλή σύνταξη και το καλοκαίρι έσπασε χέρι, πόδι και κεφάλι, όχι και τόσο σπάνιο σε ηλικιωμένο άτομο, και με την επιβαλλόμενη ακινησία και συνεπώς αδυναμία να παει στην τουαλέτα, να πλυθεί κλπ χρειαζόταν όλο το 24ωρο κάποιον δίπλα της. Ήτοι, δύο με τρεις βοηθούς την ημέρα για έξι βδομάδες. Πόσο νομίζεις ότι κρατάει η σύνταξη σε τετοιες περιπτώσεις;

 

[Palavra]

Πάντως, δεν λαμβάνουμε υπόψη το εξής: αν το σύστημα λειτουργούσε σωστά, η νοσοκόμα της γιαγιάς θα πληρωνόταν από το κράτος. Τώρα όμως που είναι υπερχρεωμένα τα ταμεία (και οι «ανάπηροι» κάθε λογιών έχουν βάλει το χεράκι τους), αναγκάζεται ο καθένας να πληρώνει μόνος του.

 

[SBE]

Θεωρητικά όλα είναι ρόδινα.
Βρες μου ένα συστημα που να τα καλύπτει αυτά, να μεταναστέυσω εκεί.

 

[Palavra]

Καλό ταξίδι :)

 

[SBE]

Το αντίστοιχο, για την περίθαλψη. Ελάχιστη εγγυημένη περίθαλψη με βάση προτιμολογημένες συνήθεις θεραπείες. Επιπλέον με συμμετοχή στο κόστος. Επίσης πιθανότατα σε συνδυασμό και ανταγωνισμό δημόσιων και ιδιωτικών φορέων.

Αυτό το βρίσκω λίγο δύσκολο στην εφαρμογή,
Πρώτα πρωτα να ξεκαθαρισουμε ότι τα συστήματα υγείας δεν κινούνται ανάμεσα σε δυο καταστάσεις, ΗΠΑ και Σουηδία. Το πρόβλημα έιναι ότι η δημόσια υγεία τύπου NHS χρειάζεται παρα πολλά λεφτά για να λειτουργήσει σωστά και φυσικά στην πράξη ποτέ δε λειτουργέι σωστά. Άλλωστε το αγγλικό συστημα ήταν εξαιρετικό για το 1947, όταν ο γιατρός ήταν θεός κι ο κόσμος πεθαινε νέος και απο αρρώστιες που σήμερα τις θεωρούμε απλές. Σήμερα, απο τη μιά το κόστος, από την άλλη η δυνατότητα να θεραπεύσουμε και σπάνιες αρρώστιες, τα συστηματα υγείας είναι αναγκασμένα να κάνουν επιλογές που αφήνουν κάποιους απ'έξω. εντωμεταξυ, η κατέυθυνση της ιατρικής στο μέλλον είναι προς τις εξατομικευμένες θεραπειες. Οπότε το ζήτημα είναι πώς θα χτίσουμε το σύστημα του μέλλοντος, ώστε να είναι δυνατή η μετάβαση- αν είναι δυνατή.

Συντάξεις και περίθαλψη θα διαχωριστούν.

Είχα την εντύπωση ότι αυτό ισχύει ήδη εν μέρει.

Από εκεί και πέρα, η πολιτική θα ασκείται πάνω σε αυτές τις παραμέτρους. Αντίστοιχα και στα ασφαλιστικά, ανάλογα και στην περίθαλψη και σε όποια άλλη κοινωνική παροχή (π.χ. στην παιδεία). Το (χαμηλό) πάγιο για τους μη έχοντες, τα πρόσθετα που θα κουμπώνουν αναλογικά και σύμφωνα με την ασκούμενη πολιτική. Η φιλολαϊκότερη θα ανεβάζει την πάγια χαμηλή σύνταξη ή τα όρια του αφορολόγητου ή τις δωρεάν ημέρες νοσηλείας και θα αλλάζει την κλίμακα των συντελεστών μεταφέροντας επιβάρυνση προς τα πλουσιότερα στρώματα, η συντηρητικότερη θα ακολουθεί αντίθετη κίνηση. Πάντα μέσα στα πλαίσια του προϋπολογισμού και του «χρυσού κανόνα» των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Δε νομίζω ότι είναι τόσο τραγικά τα πράγματα. Το ζητούμενο είναι να εξασφαλίσει το κράτος ένα στοιχειώδες επίπεδο παροχών που να καλύπτει όλες τις πτυχές της ζωής του πολίτη με τη δυνατότητα για περισσότερα σε όσους θέλουν να πληρώσουν παραπάνω. Το ιδανικό θα ήταν να παρέχει το κράτος τα πάντα, αλλά είναι αδύνατο, οπότε κοιτάμε αντι για την κορυφή, τη βάση- να παρέχει τα ελάχιστα. Για να γυρίσουμε στις συντάξεις, πιστέυω ότι αν ο κάθε Έλληνας πολίτης ξέρει ότι στα 65/70/75 θα πάρει μια μικρή σύνταξη ή ότι θα έχει ένα μικρό επίδομα ανεργίας για όσο το χρειάζεται, σε συνδιασμό με ουσιώδη βοήθεια για να βρει δουλειά, θα επωφεληθούμε όλοι μας. Αν μη τι άλλο, δεν θα έχουμε κατσούφηδες και αγενείς συμπολίτες. Το θέμα είναι πόσο κοστίζουν όλα αυτά, ποιά μπορούμε να εφαρμόσουμε, πόσο προετοιμασμένοι είναι να χάσουν τα προνόμιά τους όσοι είναι σε καλύτερη μοίρα και αν υπαρχει πολιτική βούληση ώστε να γίνουν όλα με το καλό κι οχι με το άγριο και υπο την απειλη των δανειστών.

 

[SBE]

Ε'ιμαι σίγουρη ότι κι εκεί υπαρχουν ατέλειες, Παλ..
Επειδή όμως είπα χτες του Δόχτορα ότι θα επανέρθω σε αυτά που είπε στο 19, επανήρθα.

 

[Elsa]

Στην ηλικία που έχει ανάγκη από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τα ρέστα, έχει ήδη πολύ λιγότερες ανάγκες σε:

1. ρούχα
2. φαγητό
3. διασκέδαση
4. μετακίνηση

Αν συνυπολογίσεις την κάλυψη φαρμάκων από το ταμείο, τα επιπλέον έξοδα είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα μειωμένα αποδέλοιπα.

Δεν ξέρω, αλλά με στενοχωρεί πολύ η απάντησή σου αυτή και η επόμενη... Μου φαίνεται πως αντιμετωπίζεις τους "γέρους" με περιφρόνηση και απονιά. Όταν κάποιος δουλεύει 40 χρόνια, πάρει σύνταξη και έχει και την τύχη να είναι σχετικά υγιής, είναι πολύ παράλογο και δείγμα μεγάλης απληστίας να θέλει λίγο να "χαρεί τη ζωή του"; Να κάνει μερικά ταξίδια; Να βγαίνει για σινεμά και θέατρο ή για φαγητό; Δηλαδή, τι; πρέπει να κλειστεί στο σπίτι και να πεθάνει;
Άσε που οι περισσότεροι παππούδες και γιαγιάδες με τις συντάξεις τους, στηρίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μα με φαγητό, μα με χαρτζιλίκι, μα πληρώνοντας τα φροντιστήρια...

 

[SBE]

Άσε που οι περισσότεροι παππούδες και γιαγιάδες με τις συντάξεις τους, στηρίζουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους σε πολύ μεγάλο βαθμό. Μα με φαγητό, μα με χαρτζιλίκι, μα πληρώνοντας τα φροντιστήρια...

Έλσα, ανέφερες κάτι που είναι αλήθεια για πολλούς και είναι ίσως ένα δείγμα ενός από τα στραβά της χώρας. Η οικονομική εκμετάλλευση των παπούδων απο την ελληνικη οικογένεια, ένα ακόμα απο τα μπαλώματα που τα τελευταία 15-20 χρόνια έκρυβαν πολλά προβλήματα, όπως αυτό της έλλειψης εργασιακών ευκαιριών (για να μην πω ότι επέτρεπε στην οικογένεια να ζει πάνω απο τις δυνατότητές της και στη νεολαία έδινε την εντύπωση ότι χρημα υπαρχει, αρκεί να το ζητήσεις από το γέρο). Αναρωτιέμαι πως θα εξελιχτεί η κατάσταση τώρα που οι "γέροι" δεν θα μπορούν να δώσουν και οι οικογένεις θα πρέπει να συνηθίσουν και σε αυτά και στην μείωση των εισοδημάτων του.

 

[Hellegennes]

Εμένα η γιαγια μου έχει καλή σύνταξη και το καλοκαίρι έσπασε χέρι, πόδι και κεφάλι, όχι και τόσο σπάνιο σε ηλικιωμένο άτομο, και με την επιβαλλόμενη ακινησία και συνεπώς αδυναμία να παει στην τουαλέτα, να πλυθεί κλπ χρειαζόταν όλο το 24ωρο κάποιον δίπλα της. Ήτοι, δύο με τρεις βοηθούς την ημέρα για έξι βδομάδες. Πόσο νομίζεις ότι κρατάει η σύνταξη σε τετοιες περιπτώσεις;

Αυτή δεν είναι η συνηθισμένη κατάσταση ενός ηλικιωμένου. Παρουσιάζεις περιπτωσιολογία. Και σαν εργαζόμενος μπορεί να το πάθει κάποιος αυτό, αλλά το σύστημα δεν ασχολείται με περιπτώσεις, ασχολείται με λογικές, μέσες καταστάσεις.

Δεν ξέρω, αλλά με στενοχωρεί πολύ η απάντησή σου αυτή και η επόμενη... Μου φαίνεται πως αντιμετωπίζεις τους "γέρους" με περιφρόνηση και απονιά. Όταν κάποιος δουλεύει 40 χρόνια, πάρει σύνταξη και έχει και την τύχη να είναι σχετικά υγιής, είναι πολύ παράλογο και δείγμα μεγάλης απληστίας να θέλει λίγο να "χαρεί τη ζωή του"; Να κάνει μερικά ταξίδια; Να βγαίνει για σινεμά και θέατρο ή για φαγητό; Δηλαδή, τι; πρέπει να κλειστεί στο σπίτι και να πεθάνει;

Δεν είναι απονιά, είναι η πραγματικότητα. Λατρεύω τους παππούδες μου γιατί ουσιαστικά με μεγάλωσαν. Αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Οι παππούδες δεν θα πάνε κινηματογράφο, γιατί δεν θέλουν. Αλλά και να θέλουν, μια χαρά τα κάνουν όλα αυτά και με πολύ λιγότερα. Σαφέστατα, πάντως, έχουν περιορισμένες ανάγκες σε εξωτερική διασκέδαση.

 

[SBE]

Σύμφωνα με κάτι παλιότερες στατιστικές της ΠΟΥ που δεν ξέρω αν ισχύουν ακόμα, στην Ελλάδα ο μέσος όρος ζωής είναι ας πούμε 80 χρόνια, αλλά ο μέσος όρος ζωής καλής ποιότητας είναι δυο-τρία χρονια λιγότερο. Το οποίο σημάινει ότι σχεδόν κάθε Έλληνας ηλικιωμένος πεθάινει ύστερα απο δυο-τρία χρόνια αναπηρίας σωματικής και ίσως πνευματικής. Π.χ. μετά από εγκεφαλικό.

Οι παπούδες σου Ελληγενή ίσως είναι ακόμα νέοι (ας πούμε κάτω των 75) και ίσως έχουν καλή υγεία και ίσως μια ωραία μέρα πεθάνουν ήρεμα στον ύπνο τους και σου αφήσουν άθικτο το απόθεμά τους. Επίσης, δυστυχώς θα συμφωνήσω με την Έλσα. Στην αρχή υπέθεσα ότι μάλλον δεν έχεις σκεφτεί τις αναγκες ενός ηλικιωμένου αλλά μετά την αναφορά σου στους παπούδες σου (που προφανώς τους υπεραγαπάς), έχει δίκιο η Έλσα.

ΥΓ Οι δικοί μου παπούδες πήγαιναν κινηματογράφο που και που και έκαναν πολλές εκδρομές γιατί ήθελαν να γνωρίσουν όλη την Ελλάδα. Α, και καμία απο τις γιαγιάδες μου δεν φόρεσε ποτέ τσεμπέρι.

 

[Palavra]

Πάντως, δεν έχετε λάβει υπόψη ακόμα μία παράμετρο: το κόστος ζωής στην Ελλάδα είναι υπερβολικό σε σχέση με τους μισθούς, και δεν θα έπρεπε. Συν τοις άλλοις, επικρατεί στην κοινωνία μανία υπερκατανάλωσης (πόσους ξέρετε που έχουν φτηνό κινητό και το κρατάνε μέχρι να ψοφήσει, π.χ.; ), που εκδηλώνεται σε πολλούς τομείς της αγοράς. Αυτό σημαίνει ότι όλοι έχουμε προσαρμοστεί σε ένα καταναλωτικό μοτίβο το οποίο πρέπει επειγόντως να αναθεωρήσουμε. Όπως και πολλά πράγματα σε αυτή τη χώρα, για να φτάνουν τα χρήματα και για αυτούς που πραγματικά τα έχουν ανάγκη. Δεν γίνεται δηλαδή να διαμαρτύρονται οι εργαζόμενοι προνομιούχων τομέων του Δημοσίου (π.χ. της ΔΕΗ), ή να ζητάει ο Θεοδωράκης αναδρομικά εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, την ώρα που άλλοι παίρνουν 400€ σύνταξη.

Α, και σχετικά με το σύστημα της Σουηδίας:

Ε'ιμαι σίγουρη ότι κι εκεί υπαρχουν ατέλειες, Παλ..

...η αρχική σου ερώτηση ήταν αν ένα σύστημα καλύπτει παροχές όπως αποκλειστική νοσηλεύτρια, όχι η απόλυτη τελειότητα. :)

Βρες μου ένα συστημα που να τα καλύπτει αυτά, να μεταναστέυσω εκεί.

Πάντως, αν δε σου αρέσει η Σουηδία, μπορείς να πας στη Νορβηγία.

 

[SBE]

Δε μιλάω Σκανδιναβικές γλώσσες, φευ!

Σχετικά με το κόστος ζωής: ένα μέρος οφείλεται στο ότι πολλά προιόντα έχουν τιμές ανάλογες της τιμής του πετρελάιου και βρισκόμαστε νομίζω ακόμα σε διεθνή κρίση τροφίμων. Ένα αλλο μέρος οφέιλεται στο ότι η Ελλάδα έιναι σχετικά μικρή αγορά και δεν είναι εφικτή μεγάλη οικονομία κλίμακας. Ένα τρίτο, που είναι στο χέρι μας, είναι ο τρόπος που καταναλώνουμε- που είναι παρόμοιος με τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε σαν πολίτες. Ανεχόμαστε να μας γδέρνουν και δεν αλλάζουμε συμπεριφορά παρά μόνο όταν φτάσουμε στο αμήν. Δε λέω να γίνουμε τελείως φτηνιάρηδες και τσιγγούνηδες, αλλά να κοιτάζουμε το οικονομικό μας συμφέρον και να έχουμε και μια επίγνωση της θέσης μας και του πορτοφολιού μας. Δυστυχώς, κατάπιαμε ολόκληρο το παραμύθι της κατανάλωσης.

Πιστέυω ότι το τρίτο θα διορθωθεί με το σοκ της οικονομικής κρισης, κι αυτό το λέω γιατί ετσι έγινε με όλους τους γνωστούς μου και με μένα. Και εξηγώ: όταν πρωτοβρέθηκα στο ΗΒ (την ίδια πάνω- κάτω περιοδο με τους περισσότερους φίλους μου), έπαθα μεγάλο σοκ με τις τιμές, αλλά κατάφερα να βρω τη μέση λύση ανάμεσα στην ποιότητα, το κόστος και τις επιθυμίες. Αντίστοιχα έβλεπα στην Ελλάδα να πηγαίνουν στο άλλο άκρο. Και δώστου κουβαρνταλίκια, και δώστου σινιέ, και δώστου να τους πιάνει ο καθένας κορόιδο και να μη λένε τίποτα. Και να δέχονται το φτηνιάρικο και να το πληρώνουν πολλά γι'αυτό που είναι. Αλλά θα τους περάσει. Ίσως για να μην περνάει ακόμα, δεν έχουν φτάσει στο αμήν.

 

[Earion]

... τι σκατά χρειάζεται 1500 ευρώ ένας συνταξιούχος, ποτέ μου δεν θα το καταλάβω. Άντε κι αυτός που δεν έχει δικό του σπίτι.

Θα αναφέρω τιμές που ίσχυαν πριν από ένα χρόνο ακριβώς (επειδή τότε πέθανε η θεία μου --αδελφή της μητέρας μου-- που συντηρούσα).

• 900 ευρώ για εσωτερική οικιακή βοηθό-νοσοκόμα, Γεωργιανή χωρίς χαρτιά, άρα χωρίς ασφάλιση, και χωρίς απόδειξη που να εκπίπτει από το ετήσιο εισόδημα. Τιμή σχετικά υψηλή, αλλά περιλάμβανε τα ρεπό που δεν έκανε η κοπέλα (επομένως ήμουν εξασφαλισμένος ότι υπήρχε αδιάκοπη εικοσιτετράωρη παρουσία) συν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες (φροντίδα της άρρωστης με πραγματικό ενδιαφέρον, ζήλος για εκμάθηση ιατρικών-νοσηλευτικών μεθόδων).
• Μικρή συμμετοχή στα φάρμακα (περ. 30 ευρώ το μήνα), λόγω του ότι το ΙΚΑ κάλυπτε σχεδόν εξολοκλήρου τη φαρμακευτική περίθαλψη.
• 100 ευρώ τουλάχιστον για διατροφικά πρόσθετα (η άρρωστη έχανε βάρος) που δεν κάλυπτε το ΙΚΑ.
• 200 ευρώ για φροντίδα του δέρματος, για να μη δημιουργηθούν έλκη κατακλίσεων ή για να θεραπευτούν τα ήδη δημιουργημένα (το ΙΚΑ τα θεωρεί καλλυντικά και δεν τα καλύπτει).
• 8,5 ευρώ για ένα πακέτο πάνες ακράτειας ημέρας και άλλο τόσο για πάνες ακράτειας νυκτός, σύνολο 17, κάθε δύο εβδομάδες, ήτοι 70 ευρώ το μήνα.
• 300 ευρώ για αγορά τροφίμων και χρειωδών του σπιτιού (για δύο άτομα).
• 100 ευρώ τουλάχιστον οι λογαριασμοί του σπιτιού (ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο).
• 60 ευρώ τα κοινόχρηστα (πολυκατοικία στο κέντρο, με 20 διαμερίσματα).
• Το σύνολο ξεπερνά τα 1500 και απαριθμώ μόνο τα σταθερά, τακτικά μηνιαία έξοδα, χωρίς να συνυπολογίζω έκτακτες ανάγκες (αντιβιοτικά για κρυολογήματα, επισκέψεις γιατρών, αγορά νοσηλευτικού εξοπλισμού --από ένα απλό πι, που κοστίζει ένα πενηντάρικο, μέχρι ανατομικό στρώμα, μέχρι ειδικό κρεβάτι).

Προσωπική παρατήρηση: δεν μου άρεσε η χρήση της λέξης «σκατά» ως προσδιοριστικού σε αυτό το συγκείμενο.

 

[Hellegennes]

Ωραία, άλλαξε το "σκατά" με το "στο καλό". Δεν νομίζω ότι ο ευπρεπισμός αλλάζει το ύφος ή την διάθεση αυτών που γράφω.

Αυτά που γράφετε με τις νοσοκόμες είναι υπερβολικά. Εγώ δεν γνωρίζω απολύτως κανέναν να χρειάζεται προσωπική νοσοκόμα, ωστόσο δεν είμαι στατιστικό δείγμα, άρα θα προτιμούσα να μου φέρει κάποιος μια στατιστική που να δείχνει ότι υπάρχει στατιστικά μεγάλο κομμάτι του υπέργηρου πληθυσμού που χρειάζεται νοσοκόμα επί 24ώρου βάσεως.

Προς SBE:
Οι παππούδες μου είναι του '28 και του '30 -από την πλευρά της μάνας μου έχουν πεθάνει, αμφότεροι.