Μέχρι να έρθουν αυτές οι στιγμές του δυσδιόρατου μέλλοντος, άλλοι ταλαιπωρούνται αφάνταστα από τα απολιθώματα του πρόσφατου παρελθόντος, τις εκφράσεις της καθαρεύουσας που κρατάμε ζωντανές με τεχνητά μέσα και σημαντικές απώλειες. Σας έχω δύο εκφράσεις του
γίνομαι (του
γίγνομαι, για να ακριβολογώ) που προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανή στην παρέα τους και την αναφορική αντωνυμία της αρχαίας, εκείνο το σκέτο
ὅ (με δασεία, της αντωνυμίας
ὅς, ἥ, ὅ). Είναι οι:
ό γέγονε γέγονε = ό,τι έγινε έγινε
ό μη γένοιτο = (που) μακάρι να μη γίνει
Τους έβαλα τόνο εδώ, κι ας είναι μονοσύλλαβα, για να τα διακρίνουμε από το άτονο άρθρο, όπως βάζουμε στο διαζευτικό
ή για να το διακρίνουμε από το θηλυκό άρθρο.
Στην καθημερινή μας γλώσσα αυτό το
ό ακούγεται σαν το επιφώνημα (
ω άνδρες Αθηναίοι, ω τι πάθαμε!) και ιδού τι πάθαμε:
ω γέγονε γέγονε (πρόσθεσα ένα ακόμα στις χιλιάδες)
ω μη γένοιτο (και άλλο ένα)
Τα σωστά δεν είναι πολύ περισσότερα!