Στο τελευταίο απόσπασμα μου αρέσει πολύ η «μονοκρατορία της αγγλικής στη χώρα μας». Ενώ σε άλλες χώρες το 'χουν αλλιώς ...
Πήγα προχτές σε μια έκθεση στο πλαίσιο της Μπιενάλε Θεσσαλονίκης που γινόταν στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Οι τίτλοι των έργων και τα σχόλια ήταν, όπως θα περίμενε κανείς, στα ελληνικά και στα αγγλικά. Δίπλα λοιπόν σ’ ένα έργο με τίτλο «ο Δικτάτορας» (εικόνιζε ένα σπασμένο άγαλμα δικτάτορα πεσμένο κάτω να δείχνει προς τον ουρανό) κάποιος έγραψε ‘The biggest dictator is English. En français’ - χωρίς προφανώς να έχει συναίσθηση της ειρωνείας: το βασικό του μήνυμα, αυτό που ήθελε να μεταδώσει στους άλλους, ήταν στα αγγλικά. Θέλω να πω, η μονοκρατορία των αγγλικών είναι πραγματικότητα αναπόδραστη προς το παρόν, δύσκολο να την καταπολεμήσουμε με κινήσεις τύπου σταζ και όχι στέιτζ.
Ως προς τα προηγούμενα που ειπώθηκαν, συμφωνώ πως αν όλοι έγραφαν εξαρχής σταζ και όχι stage το πρόβλημα ενδεχομένως να μην υπήρχε. Και φυσικά δεν εννοούσα στα προηγούμενα μηνύματά μου ότι κακώς αναφέρεται στον τίτλο του νήματος το σταζ, αυτό έλειπε. Στόχος μου ήταν να πω πως τελικό κριτήριο πρέπει να είναι η χρήση. Πως όσοι λένε στέιτζ δεν είναι ούτε σουσούδες ούτε τίποτα. Και να τονίσω πως για να στοιχειοθετήσουμε επιλογές στα ελληνικά δεν μπορούμε να επικαλούμαστε πότε τα αρχαία ελληνικά, πότε τα γαλλικά, πότε τα αγγλικά και πότε τα κινέζικα. Αυτό ίσα ίσα μειώνει ακόμα περισσότερο κτγμ την αυτοπεποίθηση των χρηστών της νέας ελληνικής. Συμφωνώ επίσης πως είναι και θέμα χρόνου: όμως το στέιτζ το θυμάμαι να λέγεται τουλάχιστον μια δεκαετία: πόση χρήση θέλουμε ακόμα (τζάνκια θα καταντήσουμε:)), όχι για να το στέψουμε νικητή, αλλά για να το πούμε κι αυτό σωστό -χρησιμοποιώντας άλλο κριτήριο, όχι αυτό της σημασίας, εξίσου όμως έγκυρο.
Τέλος, για τα διαζευκτικά ερωτήματα και τις λίστες: όντως το βιβλίο της Ιορδανίδου είναι δομημένο έτσι –και για το περιεχόμενό του δεν μπορώ να μιλήσω γιατί δεν το έχω διαβάσει. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι απευθύνεται στο γενικό κοινό που θέλει να βάλει την κάθε λέξη σε κουτάκι, για να δανειστώ μια έκφραση του sarant. Ή για να το πω αλλιώς: νο οφένς (μεταγράφω), αλλά αυτό πουλάει αυτή τη στιγμή.