Φράσεις που μας τη σπάνε
- Thread starter nickel
- Start date
Ξεχάσατε τους γνωστούς αγνώστους, ή μου φαίνεται;
JimAdams
¥
Είμαι νέο μέλος και θα ήθελα να σας καλησπερίσω (να'το και το πρώτο κλισέ).
Προσωπικά με εκνευρίζει αφάνταστα η φράση ''αφήστε με να ολοκληρώσω'' (αν και απο ορισμένη σκοπιά είναι αστεία, σαφές φαντάζομαι), καθώς και το ''...θα βάλουμε μπρος'' (π.χ. ''θα βάλουμε μπρος να κάνουμε ενα παιδάκι...''. Εμετικό για μένα)
Προσωπικά με εκνευρίζει αφάνταστα η φράση ''αφήστε με να ολοκληρώσω'' (αν και απο ορισμένη σκοπιά είναι αστεία, σαφές φαντάζομαι), καθώς και το ''...θα βάλουμε μπρος'' (π.χ. ''θα βάλουμε μπρος να κάνουμε ενα παιδάκι...''. Εμετικό για μένα)
Καλά, τι μένος είναι αυτό με τούτο το post!
Εγώ πρoσωπικά χαίρομαι υπερβολικά που την γλύτωσε το "τεσπά" και το εννοώ από καρδίας.
Εκείνο όμως που αποτάσσομαι με βδελυγμία είναι το "I 'm like", "she's like" των Αμερικανών. Ήμουν στο τρόλλεϊ τις προάλλες και τα μετρούσα. 24 σε τρία λεπτά είπε η ευλογημένη (και μασούσε και τσιχλόφουσκα! Το απόλυτο στερεότυπο, μιλάμε!)
Πάντως το φαινόμενο της πληθωριστικής χρήσης είναι και συντεχνιακό. Κάθε κλάδος έχει τις φόρμουλές του που η κατάχρηση τις αδειάζει από περιεχόμενο. Είναι και λίγο αναπόφευκτο, όχι;
Εγώ πρoσωπικά χαίρομαι υπερβολικά που την γλύτωσε το "τεσπά" και το εννοώ από καρδίας.
Εκείνο όμως που αποτάσσομαι με βδελυγμία είναι το "I 'm like", "she's like" των Αμερικανών. Ήμουν στο τρόλλεϊ τις προάλλες και τα μετρούσα. 24 σε τρία λεπτά είπε η ευλογημένη (και μασούσε και τσιχλόφουσκα! Το απόλυτο στερεότυπο, μιλάμε!)
Πάντως το φαινόμενο της πληθωριστικής χρήσης είναι και συντεχνιακό. Κάθε κλάδος έχει τις φόρμουλές του που η κατάχρηση τις αδειάζει από περιεχόμενο. Είναι και λίγο αναπόφευκτο, όχι;
Last edited by a moderator:
Τις αιτιάσεις σου για τον "φερόμενο" στο Ε-Ρου-Σου που έκανε έτσι προσεκτικά τα κανάλια να μη καταδικάζουν με την πρώτη είδηση. :)
EpsilonSigma
New member
Προς τι ο εκνευρισμός;
Δεν καταλαβαίνω γιατί σώνει και καλά αυτές οι εκφράσεις να είναι εκνευριστικές. Εν τέλει (at the end of the day!) αποτελούν χαρακτηριστικά του καταστασιακού ιδιώματος της —τηλεοπτικής κυρίως— δημοσιογραφίας, οπότε πιέζετε το off στο τηλεχειριστήριό σας και ξενοιάζετε.
Γνώμη μου είναι να μην εμπλεκόμαστε σε τέτοιου είδους αφορισμούς της γλώσσας, γιατί καταλήγουμε καθαρολόγοι και οπισθοδρομικοί. Για να έχουν αναδυθεί τέτοιες εκφράσεις, πα να πει ότι κάπου χρησιμέυουν. Ας μην βιαζόμαστε να κατακρίνουμε, ας ξεκολλήσουμε λίγο από τις διδαχές του βεργοφόρου και βεργοκραδαίντος (!) δασκαλάκου.
Προσωπικά, έχω εντοπίσει ότι σχεδόν ποτέ πια η λέξη "κυριολεκτικά" δεν χρησιμοποιείται κυριολεκτικά (!). Δηλαδή, λέει κάποιος κάτι μεταφορικό και λέει "κυριολεκτικά όμως" (π.χ. "μου βγήκε ο κώλος στη δουλειά, κυριολεκτικά όμως ... δεν προλαβαίνω ούτε για κατούρημα, στην κυριολεξία ... έχω να σε δω και 100 χρόνια, κυριολεκτικά" ...). Από τέτοια φαινόμενα αφορμώμενοι, ορισμένοι τεκμαίρουν ότι η νεολαία μας ή γενικά η εποχή μας τείνει στην υπερβολή και στην υπερτόνιση, σε βαθμό εξωφρενικό. Αυτό όμως που διαπιστώνω εγώ, πριν απ' όλα, είναι ότι η εποχή μας τείνει στην υπερβολή της υπερβολής, δηλαδή σε μια μετα-υπερβολή: όλοι σπεύδουν να παραστήσουν τους θεματοφύλακες των πατροπαράδοτων γλωσσικών αξιών (!) και από υπερβάλοντα ζήλο τα θεωρούν όλα σχήματα καθ' υπερβολήν, εκνευριστικά, σπαστικά και άλλα τέτοια που σε τελική ανάλυση (χα!) προδίδουν τη δική τους επιφανειακή γνώση της γλωσσολογίας.
Είμαι ο Νοτούλης και μόλις τελείωσα, απνευστί, χωρίς άνω τελείες. Ευχαριστώ που με αφήσατε να ολοκληρώσω προτού τελειώσει ο τηλεοπτικός χρόνος που μας πιέζει και είναι αμείλικτος!
Δεν καταλαβαίνω γιατί σώνει και καλά αυτές οι εκφράσεις να είναι εκνευριστικές. Εν τέλει (at the end of the day!) αποτελούν χαρακτηριστικά του καταστασιακού ιδιώματος της —τηλεοπτικής κυρίως— δημοσιογραφίας, οπότε πιέζετε το off στο τηλεχειριστήριό σας και ξενοιάζετε.
Γνώμη μου είναι να μην εμπλεκόμαστε σε τέτοιου είδους αφορισμούς της γλώσσας, γιατί καταλήγουμε καθαρολόγοι και οπισθοδρομικοί. Για να έχουν αναδυθεί τέτοιες εκφράσεις, πα να πει ότι κάπου χρησιμέυουν. Ας μην βιαζόμαστε να κατακρίνουμε, ας ξεκολλήσουμε λίγο από τις διδαχές του βεργοφόρου και βεργοκραδαίντος (!) δασκαλάκου.
Προσωπικά, έχω εντοπίσει ότι σχεδόν ποτέ πια η λέξη "κυριολεκτικά" δεν χρησιμοποιείται κυριολεκτικά (!). Δηλαδή, λέει κάποιος κάτι μεταφορικό και λέει "κυριολεκτικά όμως" (π.χ. "μου βγήκε ο κώλος στη δουλειά, κυριολεκτικά όμως ... δεν προλαβαίνω ούτε για κατούρημα, στην κυριολεξία ... έχω να σε δω και 100 χρόνια, κυριολεκτικά" ...). Από τέτοια φαινόμενα αφορμώμενοι, ορισμένοι τεκμαίρουν ότι η νεολαία μας ή γενικά η εποχή μας τείνει στην υπερβολή και στην υπερτόνιση, σε βαθμό εξωφρενικό. Αυτό όμως που διαπιστώνω εγώ, πριν απ' όλα, είναι ότι η εποχή μας τείνει στην υπερβολή της υπερβολής, δηλαδή σε μια μετα-υπερβολή: όλοι σπεύδουν να παραστήσουν τους θεματοφύλακες των πατροπαράδοτων γλωσσικών αξιών (!) και από υπερβάλοντα ζήλο τα θεωρούν όλα σχήματα καθ' υπερβολήν, εκνευριστικά, σπαστικά και άλλα τέτοια που σε τελική ανάλυση (χα!) προδίδουν τη δική τους επιφανειακή γνώση της γλωσσολογίας.
Είμαι ο Νοτούλης και μόλις τελείωσα, απνευστί, χωρίς άνω τελείες. Ευχαριστώ που με αφήσατε να ολοκληρώσω προτού τελειώσει ο τηλεοπτικός χρόνος που μας πιέζει και είναι αμείλικτος!
Μη δίνεις ιδιαίτερο γλωσσικό βάρος σε αυτό το νήμα. Είναι για ψυχοθεραπευτικούς λόγους. Είναι το ντιβάνι της Λεξιλογίας. Από την άλλη, αν θεωρείς υπερβολικές τις ευαισθησίες κάποιων, για κοίτα εδώ λέξεις που ενοχλούν τους Εγγλέζους και δεν θέλουν να χρησιμοποιούνται από τη γραφειοκρατία των δημοτικών αρχών:
http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/7949077.stm
(Από το σχετικό νήμα.)
http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/7949077.stm
(Από το σχετικό νήμα.)
Νίκελ, έχω την εντύπωση ότι είναι διαφορετικά πράγματα: εκεί μιλάνε για λέξεις που ο πολύς κόσμος δυσκολεύεται να καταλάβει. Αυτά που λέμε εδώ σ' αυτό το νήμα καλύπτουν σχεδόν όλη την ελληνική γλώσσα:) Μόνο το είναι και το και αφήσαμε απ' έξω.
Βέβαια, κι εγώ, όπως λες το καταλαβαίνω το νήμα, σαν εκτόνωση, αλλιώς θα συμφωνούσα με το Νότη. (Μου τη σπάει η φράση "φράσεις που μας τη σπάνε";))
Αυτό το νήμα δεν είναι μία συλλογική διαμαρτυρία για ένα κομμάτι της ελληνικής γλώσσας που θα θέλαμε να το δούμε επιτέλους να εξοβελίζεται από το λεξιλόγιό μας — αναφέρθηκαν και λέξεις κι εκφράσεις με τις οποίες εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Από την άλλη όμως, υπάρχουν και καθ' όλα κανονικότατες λέξεις που εμένα μου τη σπάνε. Γι' αυτό λοιπόν, πιστός στον τίτλο του νήματος, τις έβαλα 'δώ — δεν υπονοώ ούτε ότι είναι (πάντα) λάθος, ούτε (πολύ περισσότερο!) ότι πρέπει να τις καταργήσουμε. Αλλά μου τη σπάνε, όπως μου τη σπάνε και άλλα πράγματα σ' ετούτη τη ζωή (κι άλλα πάλι δεν μου τη σπάνε, όπως η φερόμενη ως αμερικανιά «ζώνη άνεσης»).
Ίσως λοιπόν για το ότι λέξεις ή φράσεις μού τη σπάνε να φταίει η χρήση τους από συγκεκριμένα άτομα τα οποία εκείνα είναι που μου τηνε σπάνε κατά βάθος, ίσως πάλι να φταίει η υπερβολική τους χρήση προς κάθε κατεύθυνση (γίνονται καραμέλες ή του συρμού ή φετίχ ή εμετικώς συχνά χρησιμοποιούμενες ή διά πάσαν νόσον ή κλισέ ή μαστ ή εκ των ων ουκ άνευ ή ό,τι άλλο θέλετε), ίσως στο τέλος να φταίει ότι το μήνυμα που ουσιαστικά μεταφέρουν στ' αφτιά μου είναι αυτό της ηχηρής υποκρισίας, και στην υποκρισία έχω σοβαρότατη αλλεργία. Αλλά έρχομαι εδώ και εκτονώνομαι για να πάρω δυνάμεις να μπορώ να συνεχίζω να τις ακούω, αφού —ας μη γελιόμαστε— αυτό είναι αναπόφευκτο. :)
Να παρατηρήσω ότι ο καθένας μπορεί να ανέφερε μια-δυο φράσεις που του τη σπάνε, αλλά δεν σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος που του τη σπάνε ΟΛΑ, και έχει αφήσει μόνο το "το" και το "είναι" απέξω. Δηλαδή, είναι σαν να ανοίξαμε ένα νήμα στο οποίο γράφει ο καθένας ποιο φαγητό δεν του αρέσει (φτου, φτου, μακριά από μας τέτοια νήματα), και να παρατηρήσει κάποιος στο τέλος, "Μα καλά, τίποτε δεν τρώτε εσείς εδώ μέσα; Όλα τα βρίσκετε αποκρουστικά;"
Γιατί; Εμένα δεν θα μου την έσπαγε ένα τέτοιο νήμα. :) Κανείς δεν θα ήταν υποχρεωμένος να συμμετάσχει, άλλωστε!
Σωστά! Απλώς εμένα μου τη σπάει να ακούω ότι ένα φαγητό που εγώ θεωρώ από τα καλύτερα εδέσματα προκαλεί αηδία σε κάποιον άλλον. Και δεύτερο, αλλά εξίσου σημαντικό, η Λεξιλογία θα αρχίσει να θυμίζει νηπιαγωγείο.
Οι άντρες μένουμε μια ζωή μεγάλα παιδιά, οπότε άλλο που δεν θέλουμε!
ΥΓ Μία σημείωση: Το παρόν νήμα φρονώ ότι δεν έχει τόσο θέση στο Workspace, αλλά μάλλον στο Playground (για να μην υπάρχουν και παρεξηγήσεις). :)