Το νήμα του κινηματογράφου

[nickel]

Για μένα, τα τελευταία χρόνια ο Άλεν βγάζει μια κακή, και ακόμα μια κακή ταινία, συνεχόμενα.

Εγώ έχω άλλη γνώμη. Τη Ρώμη δεν την έχω δει, αλλά η Βαρκελώνη και το Παρίσι ήταν περιπτώσεις (για να συνεχίσω την προηγούμενη μεταφορά) που ο γνώριμος εραστής / η γνώριμη ερωμένη αποδεικνύεται ότι κάπου κρύβει ακόμα κάποια κόλπα, δεν τα 'χει φάει τα ψωμιά του/της. Η δε τουριστική του φάση δεν με ενοχλεί καθόλου — τη ζηλεύω, για την ακρίβεια.

 

[Costas]

Είδα το J.A.C.E. τού Μενέλαου Καραμαγγιώλη (επιμένω όσο μπορώ ελληνικά), σε σενάριο του ίδιου. Και είμαι έξαλλος με τον Μήτση του Αθηνοράματος που έγραψε τα χειρότερα για την ταινία. Ευτυχώς δίνω πολύ περισσότερη βάση στον Τιμογιαννάκη, ο οποίος έγραψε καλά πράματα, και επίσης στα όποια καλά λόγια μάζεψε η ταινία σε φεστιβάλ, τουλάχιστον με βάση το διαφημιστικό της υλικό. Όχι πως είναι το αριστούργημα, αλλά δεν είναι με τίποτα και η μούφα. Μου τη δίνει που κρίνουν τις ελληνικές ταινίες χειρότερα από τις ξένες. Ειλικρινά σκέφτομαι ότι τα πιάνουν ή εναλλαχτικά ότι έχουν προσωπικές έχθρες. Τέλος πάντων, σαν αστυνομική ταινία έχει ρυθμό, οι ερμηνείες καλές, το στόρι πρωτότυπο και με κοινωνικές πινελιές έντονες και δικές μας, σε αρπάζει από το λαιμό από το πρώτο τρίλεπτο, και σε αφήνει μόνο προς το τελευταίο ημίωρο, όπου, χωρίς να ξεχειλώσει ο ρυθμός, ευτυχώς, το σενάριο αρχίζει και κουράζει με τις υπερβολές. Η κίνηση της κάμερας πολύ καλή, τα σκηνικά, οι περισσότερες ερμηνείες καλές. Το σίγουρο είναι ότι το προτιμώ από τους Τζέιμς Μποντ και Σία, και γιατί είναι ελληνικό. Ας δίνουμε λίγο ψωμάκι στους δικούς μας ανθρώπους, οι οποίοι θα ψωνίσουν και τα δικά μας βιβλιαράκια ενδεχομένως. My expense is your income, your expense is my income, που έλεγε και ο Krugman χτες στη ΝΥΤ.

 

[nickel]

Σε συνέχεια του #511 και #521, για την ταινία του Γούντι Άλεν:
Η ταινία αρχίζει με Μοντούνιο (Βολάρε). Τελειώνουν τα πρώτα γράμματα και ο φακός δείχνει βέσπες και αυτοκίνητα να γυρνάνε στην πλατεία μπροστά στην «τούρτα» (το μνημείο του Βίκτορα Εμμανουήλ). Ο Γούντι φτιάχνει άλλη μια ταινία με πολλές καρτποστάλ. (Μέχρι το τέλος θα δείξει περισσότερα μνημεία απ’ όσα ξέρω. Καμιά αντίρρηση. Καμιά αντίρρηση και για το φως του ευρωπαϊκού νότου — άλλη μια σεζόν του Killing III έκρινε τα διλήμματα υπέρ του Νότου.) Ο τροχονόμος πάνω στο βάθρο συνδυάζει κινήσεις χορευτή και σύγχρονου Μουσολίνι. Ακούγεται σύγκρουση. Τα πρώτα λόγια της ταινίας, από τον τροχονόμο: Porca miseria. Τακ τακ τακ: με ελάχιστες πινελιές ο σκηνοθέτης έχει ήδη ζωγραφίσει το σκηνικό του.

Όχι, η Ρώμη δεν είναι σεναριακά στο ύψος της Βαρκελώνης ή του Παρισιού. Είναι τέσσερις ιστορίες. Δεν θυμίζει Αλμοδόβαρ ή Χεμινγουέι. Ούτε τη Ρόμα του Φελίνι, αλλά το εύρημα με τον τενόρο ίσως το ετοίμαζε από τον καιρό που είχε δει την πασαρέλα με τη μόδα για καρδινάλιους στη Ρόμα. Είναι ένα άλλο είδος ιεροσυλίας, άλλωστε.

Δυστυχώς, άφησε ανεκμετάλλευτο τον Μπενίνι με μια σουρεαλιστική ιστορία που ξέφτισε αμέσως. Οι άλλες τρεις ιστορίες έχουν αρκετές καλές στιγμές. Δεν μετάνιωσα που το είδα. Άλλωστε, είπαμε, είναι μια συνήθεια πια ύστερα από τόσα χρόνια. Αν κάποια χρονιά δεν δω καινούργια ταινία του Άλεν, θα πιστέψω ότι ο ένας από τους δυο μας έχει πεθάνει.

 

[bernardina]

Αν κάποια χρονιά δεν δω καινούργια ταινία του Άλεν, θα πιστέψω ότι ο ένας από τους δυο μας έχει πεθάνει.

Επειδή είμαι σίγουρη ότι ζω ακόμα, ο Γούντι θα πρέπει ν' άρχισε να ψυχορραγεί εκεί γύρω στο Ζέλιγκ και ν' άφησε την τελευταία του πνοή με τη Χάνα και τις αδελφές της. Κάτι ανεξήγητα sightings που παρατηρήθηκαν αργότερα ήταν σποραδικά και far between. Ίσως επειδή το φάντασμά του είχε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς...
(Για να μη νομίζετε πως ξέρετε μόνο εσείς να παίζετε με την υπερβολή).
Η Σεξοκωμωδία Θερινής Νύχτας ήταν η μία από τις δύο ταινίες στις οποίες σηκώθηκα κι έφυγα πριν το διάλειμμα. Στην άλλη, δεν έφταιγε καν η ταινία· απλώς είχα να κάνω πιο συναρπαστικά πράγματα από τέσσερις γάμους και μια κηδεία ;)
ΥΓ. Πυροβολήστε ελεύθερα. Δεν θα είστε οι πρώτοι.:devil:

 

[Alexandra]

Οπότε αντί να χρησιμοποιήσουν το περιστατικό για να φτιάξουν μια ταινία με μυθοπλασία, κάτι σαν αυτή με τον τηλεφωνικό θάλαμο π.χ. (δεν θυμάμαι τίτλο)...

Phone Booth, duh!

 

[SBE]

Mπέρνι, εγώ θεωρώ ότι η Αφροδίτη ήταν μια χαρά ταινία, και από τις λίγες φορές που είχα σχεδόν πέσει από το κάθισμα απο τα γέλια.
Το Match Point που οι κριτικοί το εκθείασαν π.χ. μου φάνηκε παλιομοδίτικο θρίλερ, ίσως θα έπρεπε να εκτυλίσσεται στο '50. Κατά τ'άλλα ο Γούντι είναι παλιομοδίτης. Και κάθε του ταινία έχει αρκετά ξεκαρδιστικά στοιχεία (εκτός από το Match Point).

 

[SBE]

Phone Booth, duh!

Θα μπορούσε όμως να λέγεται ο Δολοφόνος του Τηλεφωνικού Θαλάμου, ο Θαλαμιφόνος, Εγκλήμα στον Τηλεφωνικό θάλαμο, Γιατί Απάντησες; , Εκδίκηση για έναν Τηλεφωνικό Θάλαμο, Κλήση για Θάνατο, Ο Δολοφόνος με το Τηλέφωνο, Τηλεφώνησέ μου, Μη με Πυροβολείτε, Κύριε Αστυνομικέ κλπ κλπ

 

[Alexandra]

Στα ελληνικά: Τηλε...Φονικός Θάλαμος.

 

[nickel]

Τιμογιαννάκης: Στο υπόλοιπο, αδυνατούμε να συμμορφωθούμε με την άποψη η οποία καταλήγει περισσότερο ως πυροτέχνημα παρά ως ολοκληρωμένο πείραμα. Διότι, από τη Φυσική μάθαμε ότι το πείραμα χρειάζεται απόδειξη. Ντόινγκ!

Φαντάσου το θεώρημα (όχι του Παζολίνι). Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα. Εδώ στο Αθηνόραμα δεν μπορούν να βάλουν το όνομα του Django σωστά στον τίτλο (τώρα είναι Diango).

Δύο τριβιδάκια: Ο Τζάνγκο (Τζέιμι Φοξ) βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον Φράνκο Νίρο Νέρο, που ήταν ο Τζάνγκο στην ταινία του 1966 και κάνει εδώ μια εμφάνιση λίγων λεπτών. Πλησιάζει ο Νέρο τον Τζάνγκο στο μπαρ όπου στέκεται και τον ρωτάει πώς τον λένε.
— Django.
— Can you spell it?
— D-J-A-N-G-O. The D is silent.
— I know.

Γι' αυτό ίσως να είναι πιο σωστό που στο Αθηνόραμα τον γράφει Ντζάνγκο (και το Ν δεν προφέρεται). :)

Στην ιστοσελίδα του Αθηνοράματος έχει και μια φωτογραφία του Ντικάπριο με ματοβαμμένα χέρια. Γράφει στα τριβιδάκια της ταινίας για τη σκηνή:
The scene in which Leonardo DiCaprio's character smashes his hand on the table was done with such force that his hand actually began to bleed. DiCaprio ignored it and continued with the scene. This take was the one used in the film.

 

[Costas]

Πολύ ωραία η ρεαλιστική ταινία Πίσω από τους Λόφους, του Ρουμάνου Κριστιάν Μουντζίου (4 μήνες, 3 βδομάδες και 2 ημέρες), με ενδιαφέρουσα ιστορία τόσο στο πνευματικό επίπεδο (Πίστη, αγάπη/έρωτας, φιλία) όσο και στην κοινωνική ματιά (δομές ψυχικής υγείας, φτώχεια, ορφάνια, μοναστηριακή καλοπροαίρετη αμάθεια, νοσοκομειακή αδιάφορη γνώση), και με υποδειγματικές ερμηνείες (σε έπειθε απολύτως πως ήταν καλόγρια) που χάρισαν στις δυο γυναίκες το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες. Επίσης, βραβείο σεναρίου αυτόθι.

 

[SBE]

Αυτός ο Φράνκο Νίρο είναι συγγενής του Ρόμπερτ ντε Νίρο;

 

[nickel]

Αυτός ο Φράνκο Νίρο είναι συγγενής του Ρόμπερτ ντε Νίρο;

Καλό! Με κατέστρεψε ο Νέρων...

 

[Alexandra]

E, ναι. Ο Φράνκο Νέρο είναι εκατό τα εκατό Ιταλός, ουδέποτε λεγόταν Νίρο.

 

[Lux]

Είδα πρόσφατα την ταινία Black Snake Moan, με τον καθόλου κακό Justin Timberlake, τον Samuel Jackson και την Christina Ricci. Ομολογώ πως περίμενα κάτι καλύτερο και δε με ενθουσίασε, σίγουρα όμως δεν με έκανε να βαρεθώ. Πρόκειται για μια κοπέλα η οποία κουβαλώντας παιδικά τραύματα, γίνεται έρμαιο των σεξουαλικών ορμών της χωρίς να νοιάζεται για τον εαυτό της. Σύντομα όμως, ένας θεοφοβούμενος άντρας θα κληθεί να το αλλάξει αυτό.

 

[nickel]

Καλωσήρθες, Lux, και ευχαριστούμε για την ενημέρωση (για την ακρίβεια, το ξέθαμα — ταινία του 2006 είναι). Είναι από τα είδη των ταινιών που, αν δεν σου τις συστήσουν φίλοι, δεν παίρνεις εύκολα χαμπάρι την ύπαρξή τους. Από αυτή την άποψη, τούτο το νήμα έχει φροντίσει για όλα σχεδόν τα κινηματογραφικά κελεπούρια που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Υποθέτω ότι είναι χρήσιμο και σε άλλους.

 

[drsiebenmal]

大島 渚 (1932-2013)

 

[SBE]

Tι μου θύμισες τώρα, δόχτορα (και μάλιστα έρχονται αποσπασματικά, εμ, βέβαια, μιλάμε για την παλιολιθική εποχή...).
Πανεπιστήμιο. Φοιτητική λέσχη. Αφιέρωμα στον Οσίμα. Πάμε λοιπόν να δούμε κουλτούρα, την Αυτοκρατορία των Αισθήσεων (ως σινεφίλ είχαμε πάει και στις άλλες ταινίες του αφιερώματος, εννοείται). Φίσκα το σινεμά, για ευνόητους λόγους. Ξεκινάει η ταινία και να πάσχει από υποτιτλισμό, τύφλα να΄χει ο Σουλεϊμάν, να τους ακούς να κουβεντιάζουν ιαπωνιστί δέκα λεπτά και να σου γράφει από κάτω: καλημέρα. Θα μου πεις ήθελα να καταλαβαίνω τι λένε; Ε, ναι, παραδόξως, είχαμε πάει να δούμε την ταινία, όχι το σεξ. Τέλος πάντων, τελειώνει η ταινία με ψυχοπλάκωμα, όπως κάθε ταινία τέχνης που σέβεται τον εαυτό της, πέφτει κι ένας υπότιτλος- μετάφραση επιγραφής που μας πληροφορούσε ότι όλοι λυπήθηκαν την φτωχή ηρωίδα, που ήταν ακόμα πιο ακαταλαβίστικο, γιατί αφού δεν είχε προηγηθεί σοβαρός υποτιτλισμός πού να καταλάβει ο θεατής τι δηλοί ο μύθος. Κι ενώ κατευθυνόμασταν προς την έξοδο, αποφασίζει ο καταστηματάρχης να βάλει μια τσόντα αμερικανικής προέλευσης. Μιλάμε για εποχή προ του ίντερνετ και δε νομίζω να είχε κανένας γνωστός βίντεο στο σπίτι του, οπότε το θέαμα δεν ήταν ακριβώς συνηθισμένο. Οπότε όλοι αιφνιδιάστηκαν. Και σε ελάχιστο χρόνο το θέαμα διακόπηκε με πολύ θόρυβο, λες και τράβηξε κάποιος τη μηχανή προβολής.
Την επόμενη μέρα το γράφανε οι τοπικές εφημερίδες, είχε βουίξει ο τόπος ότι η κινηματογραφική λέσχη, που χρηματοδοτείται και από το δήμο, διαφθείρει τη νεολαία, να φωνάζει η Λέσχη ότι φταίει ο ιδιοκτήτης του σινεμά, κάποιος να λέει ότι ήταν διδακτικό το θέαμα για να μπορέσουμε εμείς οι θεατές να συγκρίνουμε την αληθινή τέχνη με την πορνογραφία και να διαπιστώσουμε ότι απέχουν παρασάγγας (βεβαίως δεν διευκρίνισε ποιό έργο θεωρούσε πορνογραφία και ποιό τέχνη). Νομίζω συζητήθηκε και η περίπτωση οργάνωσης ανοιχτής συζήτησης με καλεσμένους πανεπιστημιακούς κλπ κλπ. Και γενικά απόκτησε νόημα και το "ήμουνα κι εγώ εκεί", μέχρι κι η γειτόνισσά μου με ρώτησε στο ασανσέρ, υπέθεσε ότι σαν φοιτήτρια θα ήμουνα στο σινεμά.
Τελικά τόσα χρόνια αργότερα δεν θυμάμαι παρά αμυδρά υπόθεση κλπ αλλά εξακολουθώ να αναρωτιέμαι αν τελικά η ταινία ήταν ακαταλαβίστικη λόγω κακού υποτιτλισμού ή αν οφειλόταν το ακαταλαβίστικο στην υψηλή τέχνη.

 

[Costas]

Το καλύτερό του απ' όσα έχω δει και για μένα ήταν η Τελετή. Μακάρι να το ξαναπαίξουν και, όπως είπε η SBE, με καλύτερο υποτιτλισμό. Επίσης χαριτωμένο ήταν το τελευταίο του, νομίζω, που ήρθε στην Ελλάδα, μ' έναν νέο σαμουράι που τον ποθούσαν οι πιο μεγάλοι, τελείως αρχαιοελληνικού ήθους. Αλλά η Τελετή ήταν για μένα συγκλονιστική, τουλάχιστον τότε (αρχές '70ς).

 

[Costas]

Ένα άρθρο της ΝΥΤ για τους βιασμούς νεοσύλλεκτων γυναικών από τους εκπαιδευτές τους στην αμερικανική Πολεμική Αεροπορία, και για τη θεσμική συγκάλυψή τους, με οδήγησε σ' ένα ντοκιμαντέρ πάνω σ' αυτό το θέμα (ευρύτερα για τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις), το The Invisible War, που ελπίζω να το δω. Φαντάζομαι (δεν το γνωρίζω) ότι τα ίδια θα συμβαίνουν σε όλες τις χώρες με ευρύ ποσοστό γυναικών στο στρατό, και μάλιστα σε θέσεις μάχιμες (σχεδόν 15% στις ΗΠΑ). Αναρωτιέμαι πώς είναι τα πράματα στο Ισραήλ, που έχει υποχρεωτική θητεία για τις γυναίκες. Ελπίζω να είναι καλύτερα, λόγω του πάνδημου χαρακτήρα της γυναικείας στρατολογίας εκεί. Πάντως η συγκάλυψη αυτή σκέφτομαι πως θα μπορούσε να παρουσιάζει τα ίδια χαρακτηριστικά με τη συγκάλυψη των περιστατικών ασέλγειας σε παιδιά από τα ανώτερα κλιμάκια της Καθολικής (και όχι μόνο;) Εκκλησίας.

 

[SBE]

Σχετικά με το Ισραήλ: ίσως παλιότερα που ήταν χωριστό σώμα ο γυναικείος στρατός να ήταν μικρότερο το πρόβλημα ή ίσως να μην γίνονταν καταγγελίες, όπως σήμερα.