Το νήμα για την παιδεία

[Palavra]

Πρώτη φορά και τα λοιπά:

Δεν συνεννοήθηκαν ούτε στο ρουσφέτι...
Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς και ο κ. Τάσος Κουράκης έσπευσαν, με δύο ξεχωριστές αποφάσεις τους, να αποσπάσουν την ίδια καθηγήτρια σε δύο διαφορετικές θέσεις. Για το θέμα έχει γίνει σούσουρο μεταξύ των υπαλλήλων στο υπουργείο Παιδείας αλλά και μεταξύ των εκπαιδευτικών: όλοι μιλούν για ρουσφέτια στα οποία... εκπαιδεύεται «η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας». Η κριτική κατά των Μπαλτά-Κουράκη έχει δύο όψεις: Παρόλο που τα κενά στα σχολεία θα προσεγγίσουν τις 25.000, κάποιοι εκπαιδευτικοί χωρίς διαφανή κριτήρια παίρνουν απόσπαση και προηγούνται άλλων που διεκδικούν απόσπαση μέσω μοριοδότησης. [...]​

http://www.kathimerini.gr/829138/article/epikairothta/ellada/den-synennoh8hkan-oyte-sto-roysfeti

Κενά στα σχολεία, μεταξύ άλλων επειδή περίπου 1.600 (αν θυμάμαι σωστά) εκπαιδευτικοί έχουν αποσπαστεί σε διοικητικές θέσεις.
Έργα της «αριστεράς» «που δεν κυβέρνησε ποτέ».

 

[rogne]

Βέβαια το άρθρο λέει ότι το πιθανότερο σενάριο για τη διπλή απόσπαση είναι να πρόκειται για (πλήρη) απουσία συνεννόησης μεταξύ των υπουργείων, πράγμα ήδη αρκετά κακό για να μη χρειάζεται να καταφύγει κανείς ντε και καλά στο "σούσουρο" και στα "όλοι μιλούν για ρουσφέτια". Και ξαναγράφω για πολλοστή φορά ότι αν θέλουμε να κάνουμε κριτική στην κυβέρνηση της ΠΦΑ μπορούμε να την κάνουμε ανετότατα (τι λέω: για πλάκα...) χωρίς κιτρινισμούς.

 

[Palavra]

Ωστόσο, δεν είμαστε πολίτες μιας διαφορετικής χώρας. Γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά το θέμα των αποσπάσεων των εκπαιδευτικών και πόσο άσχημα το διαχειρίζονταν όλες οι κυβερνήσεις ως τώρα. Απλώς από ό,τι διαβάζω τελευταία παρατηρώ ό,τι αυτή το χειρίζεται εξίσου ή ακόμα χειρότερα και δεν μπορώ να καταλάβω πού ακριβώς έγκειται ο κιτρινισμός, εκτός κι αν αυτό που μετέφερα εδώ δεν είναι αλήθεια.

 

[rogne]

Δεν είναι δικός σου ο κιτρινισμός, της εφημερίδας είναι, που προτάσσει το "σούσουρο" και παρακάτω μας λέει βέβαια ότι μάλλον τα μπλέξανε μεταξύ τους οι υπουργοί επειδή δεν μιλιούνται. Και, ναι, ρουσφέτια γίνονταν και είμαι κι εγώ σίγουρος ότι ακόμα γίνονται, και στις αποσπάσεις εκπαιδευτικών και αλλού, αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να είναι από άλλο ανέκδοτο, μόνο που χρησιμοποιείται και έτσι και αλλιώς απ' την εφημερίδα.

 

[Alexandra]

Βέβαια το άρθρο λέει ότι το πιθανότερο σενάριο για τη διπλή απόσπαση είναι να πρόκειται για (πλήρη) απουσία συνεννόησης μεταξύ των υπουργείων...

Μεταξύ υπουργείων ή ηγεσίας του ίδιου υπουργείου;
Το θέμα πάντως είναι ότι η κυρία είχε γερό δόντι και πήρε και τις δύο αποσπάσεις που είχε δικαίωμα να ζητήσει. Άλλοι προφανώς δεν καταφέρνουν να πάρουν απόσπαση.

 

[SBE]

Η λύση ειναι: όχι απόσπαση αν δεν συμπληρώσεις πενταετία στη θέση σου και μετά απόσπαση μόνο για ένα χρόνο με δικαίωμα δεύτερης απόσπασης μετά από μια πενταετία (αρχικά είχα σκεφτεί 15ετία, οπότε κάνω έκπτωση).
Αν αναζητήσεις διορισμό σε δημοτικό σχολείο με στόχο να πάρεις απόσπαση στο ΕΜΠ (αναφέρομαι σε άλλη γνωστή περίπτωση), κακό του κεφαλιού σου. Να κανεις αίτηση όπως όλος ο κόσμος στο ΕΜΠ και να ανταγωνιστείς άλλους σαν εσένα που δεν είχαν τη δυνατότητα της πίσω πόρτας.
Ομοίως, αν επιλέξεις να πας σε δυσπρόσιτα σχολεία (όπως κάτι γνωστοί μου), να πας στο δυσπρόσιτο και να μην μπορείς να φύγεις όλο το χρόνο. Αν θες δουλειά γραφείου στο Υπουργέιο Παιδείας, να κάνεις αίτηση στο Υπ. Παιδείας απευθείας.
κ.ο.κ.

 

[Alexandra]

Αν αναζητήσεις διορισμό σε δημοτικό σχολείο με στόχο να πάρεις απόσπαση στο ΕΜΠ (αναφέρομαι σε άλλη γνωστή περίπτωση), κακό του κεφαλιού σου. Να κανεις αίτηση όπως όλος ο κόσμος στο ΕΜΠ και να ανταγωνιστείς άλλους σαν εσένα που δεν είχαν τη δυνατότητα της πίσω πόρτας.
Ομοίως, αν επιλέξεις να πας σε δυσπρόσιτα σχολεία (όπως κάτι γνωστοί μου), να πας στο δυσπρόσιτο και να μην μπορείς να φύγεις όλο το χρόνο. Αν θες δουλειά γραφείου στο Υπουργέιο Παιδείας, να κάνεις αίτηση στο Υπ. Παιδείας απευθείας. κ.ο.κ.

Την εποχή που υπηρετούσα εγώ, υπήρχε και η εξής «πίσω πόρτα» για απόσπαση σε σχολείο της αρεσκείας σου: Όταν μετατίθεσαι από μία περιφέρεια σε άλλη, κάποιο αόρατο χέρι σού δίνει οργανική θέση σε σχολείο όπου δεν σε χρειάζονται, είσαι υπεράριθμος. Τότε, πρέπει αυτομάτως να σε αποσπάσουν κάπου αλλού και, ω του θαύματος, σε αποσπούν σε ένα σχολείο που είναι περιζήτητο. Οι άλλοι που εποφθαλμιούσαν την ίδια θέση, και κονταροχτυπιούνταν νόμιμα μέσω μορίων, έχασαν, γιατί εσύ αποσπάστηκες για τις ανάγκες της υπηρεσίας, για τη ρύθμιση της υπεραριθμίας, δηλαδή.
Δεν ξέρω αν αυτά που λέω μπορούν να γίνονται και σήμερα ή έχουν αλλάξει εντελώς οι διαδικασίες.

 

[Earion]

Έχω να προσθέσω μια γραφική πινελιά στο αλαλούμ του Υπουργείου Παιδείας επί ΠΦ Αριστεράς: Στη βιασύνη της να τακτοποιήσει τις αποσπάσεις, η πολιτική ηγεσία βόλεψε όσους εκπαιδευτικούς ζητούσαν απόσπαση σε γραφεία ή στο υπουργείο (δηλαδή, κατά τεκμήριο, σε όσους πρόσκεινταν στην πρώην κυβέρνηση) και μετά ξέχασε ότι έχουν σειρά όσοι ζητούν απόσπαση για πραγματικούς λόγους ανάγκης (π.χ. συνυπηρετούντες σύζυγοι, [αληθινά] θέματα υγείας κλπ.), έφυγε και τους άφησε στα κρύα του λουτρού. Έτσι αυτή τη στιγμή υπάρχουν εκπαιδευτικοί που είναι υποχρεωμένοι να παρουσιαστούν στις οργανικές τους θέσεις, κι ας έχουν (για να δώσω μια περίπτωση ως παράδειγμα) αναπηρία 67% (καρκίνο του μαστού με επιτυχή αφαίρεση πριν τέσσερα χρόνια) και πρέπει να παρακολουθούνται ιατρικά.

 

[SBE]

Tώρα ανοίγεις το άλλο θέμα της αναπηρίας.

Παρεμπιπτόντως, στην Πάτρα έχουμε μια μοναδική περίπτωση καρκινοπαθούς: το 1983 μια συμμαθήτρια μιας ξαδέρφης μου, κόρη γνωστού γιατρού των Πατρών ο οποίος πολιτευόταν κάποια εποχή (μέχρι υφυπουργείο), πήγε για σπουδές στην Ιταλία και ήρθε με μεταγραφή στην Πάτρα (ιατρική σχολή), ως καρκινοπαθής με ιδιαίτερα σοβαρής μορφής καρκίνο κλπ κλπ. Μέρες του μένανε του παιδιού, όχι μήνες κλπ κλπ.
Το θυμόμουν τις προάλλες και ρώτησα τη θεία μου τι κάνει αυτή η τότε κοπέλλα και μου είπε έχει ιατρείο στην Πάτρα, έχει δυο- τρία παιδάκια κλπ.

Ιατρικό θαύμα; Στην Ελλάδα του '80 θεραπεύονταν οι ζόρικοι καρκίνοι τελικού σταδίου και μετά χάσαμε την τεχνογνωσία και την ευκαιρία να γίνουμε ΟΙ πάροχοι υγείας της υφηλίου; Ζει 32 χρόνια με καρκίνο και κατάφερε να έχει φυσιολογική ζωή;
Ποιος ξέρει.

 

[Alexandra]

Από το Φέισμπουκ:

ΕΤΣΙ ΜΕ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟ
(Κείμενο καθηγητή που υπογράφει ως κάποιος Διονύσης)
"Ο κόσμος λέει πολλά για τους δημοσίους υπαλλήλους (ΔΥ). Μιλάνε για βλακεία, τεμπελιά, ανευθυνότητα, αναλγησία και γενικά δεν μιλάνε καθόλου κολακευτικά. Ως δημόσιος υπάλληλος οφείλω να ομολογήσω ότι αυτά που λέγονται για μας είναι 100% αλήθεια όμως θέλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
Σαν κι εμένα υπάρχουν πολλοί άλλοι, χιλιάδες. Πριν διοριστώ εργαζόμουνα για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Ήμουνα καλός στην δουλειά μου αλλά έβλεπα ότι δεν είχε μέλλον, ενώ ταυτόχρονα έβλεπα ότι οι ΔΥ είχανε ένα σωρό κεκτημένα με λιγότερα προσόντα και πολύ λιγότερο κόπο. Έτσι αποφάσισα να αγωνιστώ για μια καλύτερη δουλειά, ακριβώς όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος με ικανότητες. Έδωσα εξετάσεις στον ΑΣΕΠ και διορίστηκα καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Η αναλογία διοριστέοι/υποψήφιοι στον κλάδο μου ήταν 1:15, έτσι δικαιούμαι να λέω ότι είμαι ένας από τους καλύτερους στο αντικείμενό μου. Ίσως γι' αυτό να ξεκίνησα με αίσθημα ευθύνης και με διάθεση να προσφέρω στα παιδιά γνώσεις υψηλού επιπέδου και όχι μόνο.
Πολλά χρόνια έχουν περάσει από τότε κι έχω δει πολύ καλά τι συμβαίνει στην εκπαίδευση, ενώ είμαι βέβαιος ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σε ολόκληρο τον δημόσιο τομέα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να συμβαίνει κι αλλιώς αφού ολόκληρη η χώρα είναι έτσι. Συγκεκριμένα:
α) Λαϊκισμός
Ένας Έλληνας πολιτικός γνωρίζει πολύ καλά ότι θα προωθήσει καλύτερα την καριέρα του όχι αν αφήσει έργο αλλά αν ευχαριστήσει τον όχλο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην εκπαίδευση. Έχουν περάσει ένα σωρό νόμους για να μπορεί ο κάθε μαθητής να περνάει τις τάξεις χωρίς να διαβάζει καθόλου και με αναρίθμητες απουσίες. Σημαντικό ρόλο σ’ αυτό παίζει και μια μεγάλη μάστιγα της ελληνικής κοινωνίας που είναι τα "κοινωνικά κριτήρια". Αυτό είναι το καλύτερο βοήθημα στον πολιτικό για να αυξήσει την πελατεία του, ενώ στην εκπαίδευση το λέμε "παιδαγωγικοί λόγοι". Αν βρεθεί ένας τρελός καθηγητής που επιχειρήσει να κάνει την δουλειά του υπεύθυνα, δέχεται αφόρητες πιέσεις, άσε που αν βάζει χαμηλούς βαθμούς θα του πουν ότι τα παιδιά δεν μαθαίνουν σε αυτόν ενώ αντιθέτως οι καθηγητές που χαρίζουν βαθμούς είναι καλοί και τα παιδιά... μαθαίνουν! Εδώ φτάσανε στο σημείο να μπορεί ο καθένας να συνεχίζει και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! ενώ η βάση του 10 πολεμήθηκε ανελέητα (για παιδαγωγικούς λόγους) και τελικά καταργήθηκε. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα και ύστερα από τόσα χρόνια κρίσης εξακολουθούν να υπάρχουν σχολές-φαντάσματα, ενώ ακόμα και οι αιώνιοι φοιτητές που με μεγάλη καθυστέρηση και πολλές υπαναχωρήσεις τελικά διαγράφηκαν, τώρα επανεγγράφησαν!
β) Σαπίλα
Όπως σε ολόκληρη τη χώρα, έτσι και στην εκπαίδευση το φακελάκι και το μέσο οργιάζουν. Οι "παιδαγωγικοί λόγοι" ενεργοποιούνται πιο εύκολα όταν οι γονείς του μαθητή έχουν γνωστό κάποιον καθηγητή του σχολείου ή είναι σε θέση που μπορούν να πιέσουν ή να πληρώσουν για ιδιαίτερο. Η πίεση μπορεί να είναι είτε άμεση στον εκπαιδευτικό είτε ιεραρχικά (ιδιαίτερα αν πέσουν σε ξεροκέφαλο που θέλει να κάνει το σωστό). Επίσης υπάρχουν αρκετοί εκπαιδευτικοί που όταν μιλάνε για συναδελφικότητα εννοούν όχι αλληλοϋποστήριξη αλλά ιδιαίτερη μεταχείριση στα παιδιά τους. Το λένε, το πιστεύουν και θεωρούν αυτονόητο (κεκτημένο ας πούμε) ότι θα την έχουν! Προσωπικά ονομάζω αυτό το φαινόμενο "τυπική ελληνική σαπίλα" και τους συγχαίρω που εκπαιδεύουν τα παιδιά τους σωστά ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν σε αυτήν τη χώρα.
γ) Γραφειοκρατία
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας το δημόσιο εξακολουθεί να δουλεύει με χαρτομάνι. Α, ναι καταγράφονται τα πάντα στον computer, όμως η χαρτούρα παραμένει. Έτσι ενώ όλοι οι βαθμοί περνιούνται στον computer, τον περασμένο Σεπτέμβριο παρακολούθησα στο σχολείο μου έναν πανικό που διήρκησε σχεδόν 20 λεπτά. Τρεις συνάδελφοι προσπαθούσαν να βρουν με τι χρώμα έπρεπε να περάσουν τους βαθμούς των εξετάσεων του Σεπτεμβρίου στην καρτέλα του μαθητή. Ένας έψαχνε στο Internet για νόμους ενώ 2 άλλοι ψάχνανε πυρετωδώς καρτέλες περασμένων ετών. Έλα όμως που κανένας δεν μπορούσε να μείνει στο λύκειο με τη νομοθεσία που υπήρχε τότε, την οποία επανέφερε ο υπουργός παιδείας που χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά. Βρήκανε κάποιες καρτέλες για το Γυμνάσιο, αλλά είναι ίδια τα χρώματα και για το Γυμνάσιο και για το Λύκειο; Βλέπεις υπάρχουν πολλά και εύκολα μπερδεύεσαι: Με μπλε οι βαθμοί των 4μήνων, με μαύρο οι μέσοι όροι των 4μήνων, με πράσινο οι εξετάσεις του Ιουνίου και με κόκκινο ο τελικός βαθμός. Δεν πρόσεξα τελικά ποιο είναι το χρώμα για τον Σεπτέμβριο (ίσως κάποιο 5ο) γιατί δεν με ενδιαφέρει να το μάθω κι ελπίζω να μην καταστραφεί ο κόσμος αν ποτέ χρησιμοποιήσω λάθος χρώμα.
δ) Πολυνομία, ανασφάλεια και ανελέητη παρέμβαση του κράτους
Η εκπαιδευτική νομοθεσία αλλάζει πιο συχνά και από τη φορολογική. Το υπουργείο κάθε χρόνο καθορίζει την εξεταστέα ύλη και τις αναθέσεις μαθημάτων για ΟΛΕΣ τις τάξεις και ποτέ δεν είναι ολόιδια με την προηγούμενη χρονιά. Πολλές φορές μάλιστα οι αλλαγές γίνονται κατά την διάρκεια του σχολικού έτους. Ενώ όλοι συμφωνούν ότι το περιεχόμενο και η μέθοδος διδασκαλίας πρέπει να προσαρμόζονται στις ανάγκες και τις δυνατότητες του μαθητή, υπάρχει πάντα ένας σοφός υπουργός κι ένα μάτσο σοφοί σύμβουλοι που αποφασίζουν πόσο πρέπει να επιμείνει ο καθηγητής στην κάθε ενότητα (ω, ναι κρατάνε τα προσχήματα με μια φράση ότι είναι απλώς ενδεικτικό), ποιες ασκήσεις θα πρέπει να μην διδαχθούν, τι να αξιολογηθεί από κάθε άσκηση, πως θα πρέπει να γίνει η αξιολόγηση των μαθητών ενώ ακόμα και οι διδακτικοί στόχοι για την κάθε ενότητα γράφονται στην εφημερίδα της κυβέρνησης! Και το αμίμητο: "...το δεύτερο θέμα πρέπει να αποτελείται από 2 υποερωτήματα. Το πρώτο υποερώτημα πρέπει να βαθμολογείται με 13 μονάδες και το δεύτερο με 12..." γραμμένο στην εφημερίδα της κυβέρνησης.
Τους είναι βλέπεις αδιανόητο ότι μπορεί να υπάρξει κάποια λεπτομέρεια για την οποία δεν θα αποφασίζουν αυτοί. Είναι πλέον τόσο ισχυρά παγιωμένη η αντίληψη ότι πρέπει τα πάντα να αποφασίζονται κεντρικά ώστε μπορεί τα τελευταία 30 χρόνια να έχει αλλάξει πάρα πολλές φορές το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά ούτε καν έχω ακούσει την άποψη ότι θα πρέπει η κάθε σχολή να είναι αυτή που θα ορίζει σε ποια μαθήματα θα πρέπει να εξετάζονται οι μελλοντικοί φοιτητές της. Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει στις προηγμένες χώρες. Ακόμα και συνάδελφοι που κάνουν προσωπικές σκέψεις γι' αυτό το θέμα δεν λένε κάτι τέτοιο. Στην Ελλάδα τέτοιες απόψεις είναι πλέον πέραν κάθε εμπειρίας ακόμα και φαντασίας!
ε) Ανελέητος πόλεμος κατά της αξιοκρατίας
Δεν γίνεται να έχεις και "κοινωνικά" κριτήρια και αξιοκρατία. Φυσικά η πολιτική πελατεία υπάρχει στα πρώτα και γι' αυτό και συνεχώς προωθούνται. Κάποια στιγμή δεν πήγαινε άλλο και δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ. Όμως σιγά-σιγά παρακάμπτεται και μάλιστα ο υπουργός παιδείας που χαρακτήρισε την αριστεία ρετσινιά δήλωσε ότι θα τον καταργήσει τελείως, όπως άλλωστε και τα πρότυπα και οτιδήποτε άλλο που θα δυσαρεστεί τους πολλούς που θα ζηλεύουν βλέποντας το παιδί του γείτονα να τα καταφέρνει καλύτερα.
Πώς να μην βλακέψει όποιος είναι στο δημόσιο; Πώς να μην αρχίσει να τα γράφει όλα, όταν βλέπει ότι ακριβώς όπως και στον στρατό όποιος είναι υπεύθυνος βρίσκει τον μπελά του ενώ όποιος είναι άχρηστος περνάει καλά; Πως πρέπει να αντιδράσω όταν βλέπω ένα σωρό "συναδέλφους" να ακολουθούν την αρχή το παίζω στριμμένος και απαυτώνω την κοινωνία και μάλιστα όχι μόνο να μην απολύονται αλλά να τους περνάει; Κι επειδή η συνήθεια γίνεται δευτέρα φύση, έχω καταντήσει κι εγώ δημόσιος υπάλληλος. Μπαίνω στην τάξη και με ενδιαφέρει μόνο να τελειώσει η ώρα (και ο μήνας). Άλλωστε πλέον έχω μάθει ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τον βούρκο. Κάθε προσπάθεια να προσφέρεις αληθινό έργο χτυπιέται από α) μαθητές και γονείς που βλέπουν χαμηλούς βαθμούς ή ότι ο κακόμοιρος ο κανακάρης τους δυσκολεύεται και δεν έχει χρόνο για βόλτα, β) προϊσταμένους που δεν θέλουν να τους ζαλίζουν οι γονείς, γ) συναδέλφους που καταλαβαίνουν ότι κάνεις σοβαρή δουλειά και ανησυχούν ότι θα χαλάσεις την πιάτσα.
Μας είπανε κάποτε για αξιολόγηση και με κάνανε να σκάσω στα γέλια. Με τι κριτήρια θα γίνει; Θα αποφασίσει ο όχλος και θα επιλέξει όσους βάζουν βαθμούς; Η πολιτική ηγεσία που ενδιαφέρεται μόνο να ικανοποιήσει τον όχλο; Ή μήπως οι προϊστάμενοι που θέλουν να ικανοποιούν και τον όχλο και την πολιτική ηγεσία;
Έτσι από ένας επιστήμονας μέσα στο top 6% κατάντησα κι εγώ δημόσιος υπάλληλος με τα όλα μου. Έχω μονιμότητα, έχω κεκτημένα και δεν σκάω για τίποτα. Και όπως είπα στην αρχή, σαν κι εμένα υπάρχουν 1000δες άλλοι. Επειδή όμως έχω ακόμα κάποια ίχνη ηθικής γράφω αυτό το γράμμα και έχω να συνοψίσω σε μία μόνο φράση:
Το δημόσιο ούτε το εξυγιαίνεις ούτε το αξιολογείς γιατί απλούστατα δεν μπορείς. Το δημόσιο το ΞΗΛΩΝΕΙΣ!"
​

 

[crystal]

Μου φαίνεται πολύ αστείο αυτό το κείμενο.
Θα πιαστώ απ' το πιο απλό, το παράδειγμα που μας δίνει ο συντάκτης ως ανυπέρβλητη γραφειοκρατία, που ουσιαστικά αποδεικνύει μέχρι τελείας τους χαρακτηρισμούς που αποδίδει στον ίδιο και στους συναδέλφους του: τόσα άτομα στον σύλλογο καθηγητών, και προφανώς κανείς δεν σκέφτηκε να τυπώσει τη λίστα με τους χρωματικούς κωδικούς και να τους κρεμάσει πάνω από "τον computer".

Για τα υπόλοιπα, ας γελάσουμε τρανταχτά. Υπάρχουν καθηγητές που και όρεξη έχουν και δουλεύουν. Και στήνουν θεατρικές ομάδες, και οργανώνουν ενισχυτικές διδασκαλίες, και φτιάχνουν σημειώσεις για να τις δώσουν στα παιδιά άλλων τμημάτων, τα οποία έχουν την ατυχία να έχουν για καθηγητές ανθρώπους σαν τον κύριο Διονύση και τους συναδέλφους του. Δεν είναι μόνο νέοι - ανάμεσά τους θα βρεις και ανθρώπους πολύ μεγαλύτερους, οι οποίοι φυσικά αξίζουν χρυσάφι, γιατί άλλο να σου κάνει Αρχαία ο νέος που έχει όρεξη κι άλλο ο παλιός που κοντά στην όρεξη έχει κι είκοσι χρόνια εμπειρία.

Αλλά τι συζητάμε τώρα... Ο άνθρωπος κάθισε και μας διηγήθηκε πολύ αφοπλιστικά πώς έφτασε στο σημείο να σκυλοβαριέται και να μην ασχολείται πια. Δηλαδή, έχουμε φτάσει στο σημείο να μην ντρεπόμαστε καν να το λέμε. Καλά κρασιά.

 

[Alexandra]

Η αλήθεια είναι ότι μετά από 23 χρόνια στην εκπαίδευση αναγνώρισα πολύ οικείες καταστάσεις σε όλα αυτά που περιγράφει: τους "παιδαγωγικούς λόγους" για να περνάνε οι μαθητές χωρίς καμιά προσπάθεια, την ατελείωτη χαρτούρα/γραφειοκρατία ενώ υπήρχε υπολογιστής στο σχολείο όπου περνιούνται οι βαθμοί, την πολυνομία και φυσικά την αναξιοκρατία. Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι ενώ έβγαιναν τα αποτελέσματα των εξετάσεων στον υπολογιστή, έπρεπε όλα τα ονόματα των παιδιών (500 παιδιά στο δικό μου σχολείο) να περαστούν από τον πρακτικογράφο στο βιβλίο των πρακτικών, και μάλιστα εκείνη τη στιγμή, αλλιώς η συνεδρίαση των αποτελεσμάτων δεν μπορούσε να τελειώσει. Δεν αμφιβάλλω ότι ακόμα και τώρα έτσι ακριβώς γίνεται.

Μπορεί να μη συμφωνώ με το συμπέρασμα "αφού συμβαίνουν όλα αυτά, εγώ έγινα ένας δημόσιος υπάλληλος σαν αυτούς που βρίζετε", αλλά ξέρω ότι αυτά που περιγράφει υπάρχουν, και μάλιστα έχουν χειροτερέψει.

 

[drsiebenmal]

Είναι πολύ ενδιαφέρον πόσο διαφορετική ανάγνωση μπορεί να κάνει κάποιος στο ίδιο κείμενο (όπως εδώ, δηλαδή).

Ότι υπάρχουν τρόποι επιβίωσης, προφανώς θα υπάρχουν. Ας πούμε, όπως λες, crystal: να τυπώσεις την αστεία εγκύκλιο με τα διάφορα χρώματα. Όμως δεν είναι αστείο το θέμα με τις χρωματικές διευθετήσεις από μόνο του;

Ακόμη, οι θεατρικές παραστάσεις (πολύ χρήσιμες και παραγωγικές) δεν είναι μέσα στο κύριο αντικείμενο -- μόλις/αν μπουν, θα καταστραφούν και αυτές, υποθέτω, ενώ η ενισχυτική διδασκαλία παρέχεται όπως το λες· πρωτοβουλιακά και χωρίς να λύνεται το θέμα στη βάση του: είναι απαραίτητο να χρειάζεται ενισχυτική διδασκαλία;

Προφανώς και έφτασε ο άνθρωπος να μην ασχολείται πια· αυτό ακριβώς μας λέει: ότι δεν βλέπει καν ποιο είναι το νόημα σε μια κατάσταση που δεν παλεύεται.

 

[SBE]

Έχοντας μόλις τελειώσει μια ακόμα μαραθώνια βαθμολόγηση γραπτών πρωτοετών φοιτητών που δεν ξέρουν να μετατρέψουν ώρες και λεπτά σε δευτερόλεπτα, ήμουνα έτοιμη να πω οι θεατρικές ομάδες μας μάραναν. Και έχουν μπόλικες τα αγγλικά σχολεία, από τα οποία βγαίνουν αυτά τα τούβλα που βαθμολογούσα. Και μαζί έχουν και ομάδες ράγκμπι, ποδοσφαίρου, λακρός, χόκεϊ κλπ Χορωδίες κλπ κλπ. Δυστυχώς, δεν έχουν καμιά ομάδα μαθηματικών, ομάδα φυσικής, ομάδα ξένης γλώσσας γιατί αυτές οι ομάδες έχουν σοβαρές απαιτήσεις από τους διοργανωτές και από τους συμμετέχοντες.

Ακούω πάρα πολύ από Έλληνες γονείς να εκστασιάζονται με όλα αυτά αντί να τους απασχολεί το τί γίνεται με τα μαθήματα για τον ίδιο λόγο μάλλον: είναι πιο εύκολο να καμαρώσεις τον κανακάρη σου στο σανίδι παρά να τον καμαρώσεις διαγωνιζόμενο με αξιώσεις στη Μαθηματική Ολυμπιάδα. Κι εδώ που τα λέμε, φταίει και το Χόλιγουντ. Από το Fame μέχρι το Glee, δεν έχει βγει τίποτα που να δείχνει μαθητές με ενδιαφέρον στη διαστημική π.χ., όλο μαθητές με ενδιαφέρον για χορό και τραγούδι μας δείχνουν.

Μίλαγα με μια φίλη φιλόλογο σε γυμνάσιο το καλοκαίρι και μου έλεγε ότι η πίεση να βάζουν μεγάλους βαθμούς είναι πλέον πολύ μεγαλύτερη απ'ό,τι ήταν όταν πρωτοδιορίστηκε. Τη ρώτησα γιατί έτσι, και μάλιστα στο γυμνάσιο, που οι βαθμοί δε μετράνε σε εισαγωγικές, π.χ., και μου είπε ότι ήταν καθαρή ματαιοδοξία των γονιών, οι οποίοι μάλλον νομίζουν ότι είναι καλοί γονείς αν πηγαίνουν στο σχολείο και κάνουν φασαρία για να ανέβουν οι βαθμοί.

 

[nickel]

Από το Fame μέχρι το Glee, δεν έχει βγει τίποτα που να δείχνει μαθητές με ενδιαφέρον στη διαστημική π.χ., όλο μαθητές με ενδιαφέρον για χορό και τραγούδι μας δείχνουν.

Πάντως, ταινία για μαθηματική ολυμπιάδα έχει βγει, το πολύ καλό Brilliant Young Mind. Όχι πως ο πρωταγωνιστής, το μαθηματικό μυαλό, είναι κανένας ψηλός, ξανθός και ψωμωμένος — άλλος ένας φύτουλας με προβλήματα είναι κι αυτός.

 

[SBE]

Διαιώνιση του στερεότυπου ότι με τα μαθηματικά ασχολούνται οι ακοινώνητοι και προβληματικοί έφηβοι.

 

[SBE]

Να πω παρεμπιπτόντως ότι τα μαθηματικά είναι απλώς παράδειγμα, μπορεί εξίσου να ενδιαφέρεται κάποιος για άλλα μαθήματα.

 

[panadeli]

Θα ήθελα κι εγώ να πω δυο λόγια για το κείμενο του συναδέλφου. Όλα αυτά που μνημονεύει ασφαλώς ισχύουν, και θα μπορούσα να προσθέσω στον κατάλογο και πολλά άλλα, πολύ χειρότερα. Ωστόσο, διαφωνώ πλήρως με το δια ταύτα του κειμένου, το οποίο μου φαίνεται εξοργιστικά βολικό. Πρώτα πρώτα, με ενοχλεί ο τίτλος. Τι θα πει «με κατάντησαν» δημόσιο υπάλληλο; Άμα δεν θες να καταντήσεις δημόσιος υπάλληλος, κανείς δεν μπορεί να σε αναγκάσει. Στη χειρότερη, αν βρίσκεις το εργασιακό σου περιβάλλον αφόρητο, μπορείς κάλλιστα να παραιτηθείς και να αναζητήσεις κάτι άλλο. Για να «σε καταντήσουν» δημόσιο υπάλληλο, πρέπει κατά βάθος να το θέλεις ή έστω να βολεύεσαι με αυτό. Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ αυτού, αλλά θέλω να σταθώ κυρίως στο παρακάτω χαρακτηριστικό απόσπασμα, το οποίο έχει μεν μια δόση αλήθειας, αλλά το βρίσκω υπερβολικά αφοριστικό:

Κάθε προσπάθεια να προσφέρεις αληθινό έργο χτυπιέται από α) μαθητές και γονείς που βλέπουν χαμηλούς βαθμούς ή ότι ο κακόμοιρος ο κανακάρης τους δυσκολεύεται και δεν έχει χρόνο για βόλτα, β) προϊσταμένους που δεν θέλουν να τους ζαλίζουν οι γονείς, γ) συναδέλφους που καταλαβαίνουν ότι κάνεις σοβαρή δουλειά και ανησυχούν ότι θα χαλάσεις την πιάτσα.

Από την προσωπική μου εμπειρία, το (α) δεν ισχύει. Το χειρότερο που μου έχει συμβεί, τόσο από γονείς όσο και από μαθητές, είναι να μου ζητήσουν τον λόγο επειδή έβαλα στο παιδί τους (ή στους ίδιους) χαμηλότερο βαθμό απ’ ό,τι περίμεναν ή ήθελαν. Σε κάθε περίπτωση, φροντίζω να εξηγώ, με υπομονή και καθαρό λόγο, το γενικότερο ύφος με το οποίο βαθμολογώ, και το ζήτημα λήγει. Κάποιοι (λίγοι) μαθητές μένουν με ένα μικρό παράπονο, το οποίο μάλιστα συχνά λειτουργεί δημιουργικά, διότι πεισμώνουν και θέλουν να μου αποδείξουν ότι έκανα λάθος που τους βαθμολόγησα αυστηρά (αποδεικνύοντας βέβαια ότι τελικά είχα δίκιο, διότι ο σκοπός μου ήταν εξαρχής ακριβώς αυτός: να πεισμώσουν και να δουλέψουν παραπάνω). Με τους γονείς σπανιότατα έχω πρόβλημα, γιατί προσπαθώ πάντοτε υπομονετικά να τους πείσω, και σχεδόν πάντοτε τα καταφέρνω, ότι έχω κατά νου το καλό του παιδιού τους. Ομολογουμένως βέβαια αρκετοί συνάδελφοι αντιμετωπίζουν προβλήματα με γονείς, αλλά πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει επειδή εξαρχής παίρνουν αμυντική στάση απέναντί τους, αντί να μπουν στον κόπο να εξηγήσουν τι ακριβώς κάνουν και πού αποσκοπεί (κάτι βέβαια που πολλοί δεν είναι σε θέση καν να κάνουν).

Ούτε το (β) πιστεύω ότι ισχύει. Είναι αλήθεια ότι οι διευθυντές (είτε των σχολείων είτε των διευθύνσεων εκπαίδευσης) θέλουν, πρώτα και κύρια, να μην ταράζει κανείς την ηρεμία τους. Αλλά αυτό σημαίνει ότι το πιθανότερο είναι να ασχοληθούν μαζί σου όσο λιγότερο γίνεται —και γενικότερα αυτό ακριβώς κάνουν. Στην πράξη, μπορείς να κάνεις στο σχολείο ό,τι θέλεις και να μην σου πει κανείς ποτέ τίποτα. Προσωπικά παραβιάζω συστηματικά το αναλυτικό πρόγραμμα σπουδών από τη δεύτερη χρονιά μου στην εκπαίδευση, το 2004. Διδάσκω ένα κάρο πράγματα εκτός ύλης, και μάλιστα τα γράφω όλα στο βιβλίο ύλης, χαρτί και καλαμάρι. Υπομονετικά περιμένω, όλα αυτά τα χρόνια, κάποιος γονέας να διαμαρτυρηθεί, κάποιος διευθυντής να με επιπλήξει, κάποιος σύμβουλος να δει τα βιβλία ύλης και να μου ζητήσει εξηγήσεις. Δεν έχει γίνει τίποτε από όλα αυτά.

Ούτε το (γ) ισχύει. Είναι αλήθεια ότι αν εσύ δουλεύεις πραγματικά, κάποιοι λουφαδόροι θα χαλαστούν. Αλλά τι ακριβώς μπορούν να σου κάνουν; Το πολύ να σε κουτσομπολέψουν. Αν έχεις μπει στην εκπαίδευση με σκοπό να διδάξεις και όχι να κάνεις φίλους, τα σχόλια των λουφαδόρων οφείλουν να σε αφήνουν παγερά αδιάφορο. Βρίσκω εντελώς ασόβαρο το επιχείρημα ότι δεν δουλεύεις για να μην σε κακολογήσει ο/η λουφαδόρος του σχολείου.

Τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης είναι πάρα πολλά, και έχω γράψει επανειλημμένα τις απόψεις μου για αρκετά από αυτά. Δεν πιστεύω ωστόσο ότι αποτελούν επαρκή δικαιολογία για να κατεβάσει κάποιος τα χέρια. Αντίθετα, πιστεύω ότι αν θέλεις πραγματικά να προσφέρεις αληθινό έργο, είναι πολύ δύσκολο να σε εμποδίσει κάποιος. (Τα γράφω όλα αυτά σε μια χρονιά κατά την οποία έχω ήδη προλάβει, μέσα σε δύο εβδομάδες, να πλακωθώ με μια συνάδελφο επειδή λουφάρει και ορθά κοφτά να αρνηθώ, για πρώτη φορά από τότε που διορίστηκα, να κάνω μια μικροδουλειά με το επιχείρημα ότι δεν μου είχε ανατεθεί.)

Και επειδή έγινε λόγος για θεατρικές παραστάσεις, αν κάποιος έχει μια ώρα στη διάθεσή του, ας ρίξει μια ματιά σε αυτό (θεατρικό που ανέβηκε πέρυσι στο σχολείο μου, με αφορμή τη σχολική εορτή της 25ης Μαρτίου):
https://dl.dropboxusercontent.com/u/20820885/Μόνο το γαλανό της θάλασσας.mp4
Κάντε δεξί κλικ και Save link as...

 

[SBE]

Το σχολείο σας έχει κανονική σκηνή; Εισαστε προνομιούχοι. Το δικό μας είχε σκηνή λυόμενη.
Αλλά, μια που το λες, αυτές οι σχολικές γιορτές δεν θα έλεγα ότι είναι θεατρική ομάδα, όλα τα σχολεία λίγο πολύ διοργανώνουν κάποια γιορτή για τις εθνικές εορτές και κάποια παιδιά λένε ποιήματα ή παίζουν σε σκετς ή τραγουδάνε ή παίζουν μουσική. Προφανώς είναι μέρος του προγράμματος κάθε δημόσιου σχολείου, όπως είναι κι οι παρελάσεις. Όσοι αναφέρονται σε θεατρικές ομάδες συνήθως μιλάνε για πιο προχωρημένα πράγματα. Π.χ. η ανηψιά μου που πήγαινε σε μια θεατρική ομάδα (εξωσχολικά) είχε κάνει διαφορετικά από τα σχολικά.
Και παρεμπιπτόντως, για όσους κατηγορούν το δημόσιο σχολείο αλλά αδρανούν, ο σύλλογος γονέων του σχολείου της είχε κανονίσει τα μαθήματα αυτά, τα οποία κόστιζαν δέκα ευρώ το μήνα για το κάθε παιδί, γίνονταν Σάββατα στο κτίριο του σχολείου, με ευθύνη του συλλόγου, και περιλάμβαναν θεατρική ομάδα, ταεκβοντό, τένις, μπαλέτο, ζωγραφική, χορωδία, σκάκι κλπ κλπ. Δεν διέφερε από τα αντίστοιχα προγράμματα των ιδιωτικών σχολείων παρά μόνο στο ότι δεν γίνονταν αυτά τις ώρες του σχολείου, αλλά αυτό μάλλον βόλευε τους γονείς γιατί είχαν κάπου να αφήσουν τα παιδιά τους το Σάββατο για τρεις-τεσσερεις ώρες και να πάνε να πιούν φραπέ στην παραλία.

Πίσω στο θέμα του άρθρου, γενικά υπάρχει η τάση να προσπαθεί να πει τον πόνο του ο κάθε πικραμένος με τρόπο που να τον βγάζει τον ίδιο λάδι. Χτες έκανε τη γύρα στο ΦΒ ένα άρθρο με το παράπονο ενός νεαρού που έφτιαξε ένα απ για το πανεπιστήμιο, μαζί με κάτι φίλους του, και έχει λέει 15000 χρήστες και "να γιατί δεν πάει μπροστά η χώρα", γιατί δεν θέλει κανένα πανεπιστήμιο να αγοράσει το απ του.
Ιδού λοιπόν η εμπειρία μου από το πανεπιστήμιο που εργάζομαι στο ΗΒ, το οποίο είναι το πολυπληθέστερο πανεπιστήμιο της χώρας: υπάρχει το "επίσημο" απ του πανεπιστημίου που είναι μια βλακεία και μισή και δίνει γενικές πληροφορίες για το πανεπιστήμιο κλπ κλπ. Υπάρχει κι ένα απ που το κατεβάζεις δωρεάν το οποίο έφτιαξε ένας φοιτητής για να εξυπηρετηθεί ο ίδιος, το οποίο θυμάται σε ποιά σελίδα του LMS ήσουν και σε πηγαίνει κατευθείαν εκεί και μπορείς να διαβάσει τον ονλάιν υλικό σου από εκεί που το άφησες, και να μελετήσεις όπου και να βρίσκεσαι. Εννοείται ότι αυτό χρησιμοποιώ για τη δουλειά μου και το συστήνω στους φοιτητές μου, κι όχι το καρβουνοκίνητο επίσημο απ. Έχουν ακουστεί φωνές κατά καιρούς ότι θα πρέπει το πανεπιστήμιο να αγοράσει το απ του φοιτητή (ο οποίος δεν είναι πλέον φοιτητής αλλά απόφοιτος) και να το ενσωματώσει στα υπάρχοντα, αλλά το πανεπιστήμιο έχει γραμμή ότι δεν ενθαρρύνει τέτοιες πρωτοβουλίες αν και η αλήθεια είναι ότι μέχρι να κουνηθούν οι γνωστοί δεινόσαυροι θα έχω βγει στη σύνταξη κλπ κλπ. Το ζήτημα είναι ότι ο φοιτητής το έφτιαξε και το προσφέρει δωρεάν χωρίς διαφήμιση, χωρίς φανφάρες και χωρίς να βγει να φωνάξει ότι δεν είμαστε κράτος, ρε, δεν είμαστε

LMS= learning management system, γενικός τίτλος για όλα τα συστήματα διαχείρισης της διδασκαλίας, VLE= virtual learning environment, άλλο όνομα για το ίδιο. Το πιο γνωστό είναι το Moodle που χρησιμοποιούν και τα ελληνικά σχολεία.

 

[panadeli]

Αλλά, μια που το λες, αυτές οι σχολικές γιορτές δεν θα έλεγα ότι είναι θεατρική ομάδα, όλα τα σχολεία λίγο πολύ διοργανώνουν κάποια γιορτή για τις εθνικές εορτές και κάποια παιδιά λένε ποιήματα ή παίζουν σε σκετς ή τραγουδάνε ή παιζουν μουσική. Προφανώς είναι μέρος του προγράμματος κάθε δημόσιου σχολείου, όπως είναι κι οι παρελάσεις. Όσοι αναφέρονται σε θεατρικές ομάδες συνήθως μιλάνε για πιο προχωρημένα πράγματα.

Θα δεχθώ αυτό το σχόλιο αν μου επιβεβαιώσεις ότι είδες το βίντεο.