Είδες; Ξέχασα να βάλω γκρίζο ή φάτσες, μπερδεύτηκες αυγουστιάτικα...
Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
- Thread starter Ambrose
- Start date
Σίγουρα, συμφωνώ απολύτως σε αυτό.
Η ένστασή μου αφορούσε εμένα ως αναγνώστρια, και δεν αφορούσε το γεγονός ότι οι χαρακτήρες δεν είναι επίπεδοι, αλλά το γεγονός ότι ενώ στο πρώτο (και στο δεύτερο, και στο τρίτο) βιβλίο είναι επίπεδοι, στα επόμενα σιγά-σιγά αποκτούν βάθος, με αδέξιο όμως τρόπο (κατά τη γνώμη μου πάντα). Για παράδειγμα, η θεία Πετούνια και η οικογένειά της. Από κει που είναι απολύτως ρηχοί, κακοί και τρισάθλιοι, σε βαθμό υπερβολής που συναντάμε μόνο σε κόμικς και σε παρωδίες, ξαφνικά αρχίζουν να γίνονται ανθρώπινοι. Ο θείος Βέρνον ακούει τον Χάρι (έστω και απρόθυμα) και πιστεύει αυτά που του λέει, η θεία Πετούνια τον προστατεύει (έστω απρόθυμα), και στο τέλος ο Ντάντλεϊ του λέει κι ένα ευχαριστώ. Ολα αυτά είναι πάρα πολύ ωραία, αλλά ασύμβατα με τον τρόπο που μας είχαν δοθεί οι χαρακτήρες από την αρχή. Και δεν μου αρκεί ως δικαιολόγηση το γεγονός ότι η μικρή Πετούνια ζήλευε την αδελφή της αλλά κατά βάθος μπλα μπλα. Αν η Πετούνια ήταν από την αρχή φυσιολογικά στρίγγλα και όχι εξωφρενικά στρίγγλα, θα δεχόμουν την αποκάλυψη των άλλων πλευρών της. Όταν όμως έχεις πεταμένο τον ανιψιό σου στο ντουλάπι με τις σκούπες και τον ταΐζεις ξεροκόμματα, όταν συμπεριφέρεσαι τόσο απόλυτα σαν υστερικός κόπανος, δεν είσαι κακός σε φυσιολογικά πλαίσια, αλλά σε πλαίσια κόμικς. Και σε τέτοια πλαίσια δεν μπορεί ξαφνικά να αποκτήσεις βάθος χαρακτήρα.
Τέλος πάντων πολύ τον αναλύσαμε τον Χάρι Πότερ. Έτσι κι αλλιώς δεν προορίζεται για μένα, αλλά για παιδιά και εφήβους, και για το κοινό αυτό νομίζω κι εγώ ότι είναι μια χαρά. Παραπάνω από μια χαρά μάλιστα. Η Ρόουλινγκ είναι καλή παραμυθού. :)
Εγώ τον ανακάλυψα όταν ήμουν 10-11 χρονών - μέσα από βιβλία βέβαια, πού ταινίες τότε, ούτε καν είχε μεταφραστεί - και τον καταβρόχθισα. Ήταν ο λόγος που αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη μετάφραση.
Ίσως γι' αυτό είμαι τόσο σνομπ με τα άλλα βιβλία φαντασίας. Πέρα από θέματα πλοκής και χαρακτήρων, δεν έχω βρει κανέναν συγγραφέα που να έχει τις γνώσεις του Τόλκιν και τη δεξιοτεχνία του στη χρήση της γλώσσας.
Έχεις διαβάσει Ούρσουλα Λε Γκεν;
sarant
¥
Πριν από μερικά χρόνια σε μιαν ανάλογη συζήτηση ο Νίκελ είχε πει ότι μερικά βιβλία πρέπει να τα διαβάζεις στην κατάλληλη ηλικία -κι ένα από αυτά είναι ο Τόλκιν, είχε συνεχίσει. Οπότε, δεν τον πείραξα -τον είχαμε αγορασμένο σε μια ιδιότροπη χαρτονένια θήκη κι επειδή οι τόμοι είχαν πετσικάρει ήθελε ζόρι για να βγει, το θεώρησα κι αυτό θείο σημάδι και δεν επέμεινα.
Τώρα διαβάζω, με κόπο, το Συμβόλαιο Γάμου του Ονώριου. Η μετάφραση αξίζει καταναγκαστικά έργα.
Τώρα διαβάζω, με κόπο, το Συμβόλαιο Γάμου του Ονώριου. Η μετάφραση αξίζει καταναγκαστικά έργα.
Τσου. Λε Γκουίν εννοεί η ίδια, αλλά στα ελλήνικος λέμε Λε Γκεν κι εννοούμε Λε Γκουίν.
Γιατί αν το λέγαμε όπως το λέει η ίδια, θα τη λέγαμε και Έρσουλα ή Έρσιουλα (ή ακόμα πιο αγγλιστί: Έρσιουλερ).
URsuhluh (UR as in burr; or, in England, URsyoola)
Όπως με τον Κιούμπρικ, που ο ίδιος το έλεγε Κούμπρικ, αλλά εμείς —και όχι μόνο— το βιολί μας.
Ολόκληρη ορχήστρα εκεί: Έτσι το μεταγράφουμε εδώ, αλλιώς το προφέρουν εκεί
ενώ η καμεράτα εκεί: Αγγλικές προφορές που διαφέρουν από τις ελληνικές μεταγραφές
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία της για μένα είναι το The Dispossessed (μεταφρασμένος τίτλος: Ο αναρχικός των δύο κόσμων) και γενικά η Χαϊνιανή σειρά μού φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα, πιο προβληματισμένη και προβληματιστική από την πιο φάντασι Γαιοθάλασσα (ή Θαλασσογή). Για μένα, επειδή στα ουτοπικά / ευτοπικά / δυστοπικά έχω μια αδυναμία.
(...) «Τελειώσαμε με τον Χάρι Πότερ», υπογράμμισε η Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, μιλώντας στο Reuters με αφορμή την πρεμιέρα των παραστάσεων «Ο Χάρι Πότερ και το καταραμένο παιδί» στο Palace Theater του Λονδίνου. Στα δύο θεατρικά έργα, που κυκλοφόρησαν μέσα στο Σαββατοκύριακο και έγιναν ανάρπαστα, ο κάποτε νεαρός μάγος είναι πλέον ένας 37χρονος πατέρας.
http://www.kathimerini.gr/869711/article/proswpa/proskhnio/proswpa
http://www.kathimerini.gr/869711/article/proswpa/proskhnio/proswpa
Μια και ο τίτλος του νήματος είναι "Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;" ιδού τι διαβάζω: The Fault in our Stars.
Για να είμαστε πιο ακριβείς, το διαβάζω μέσα σε αεροπλάνα.
Για να είμαστε πιο ακριβείς, το διαβάζω μέσα σε αεροπλάνα.
Marinos
¥
Ωχ! το διάβασε η κόρη μου (15) και έριξε μαύρο δάκρυ.
...
Αυτός που μ' άρεσε περισσότερο ήταν ο Γουίλιαμ "Γουίλεμ" Ντεφόου "Νταφόε" σ' έναν ρόλο που του πήγαινε κουτί.
Προσωπική προτίμηση, βέβαια, γιατί αυτός ο άνθρωπος ό,τι και να υποδύεται μ' αρέσει. Ή να απεκδύεται:
Πρόπερσι την είδα, για δουλειά, και με την ποιότητα που τη βλέπουμε στη δουλειά, θολά, μόνο γενικά μπορώ να κρίνω.
Εμ, σινεμά με πανί τραχύ καμβά χάνει τη μισή του νοστιμιά.
Αυτός που μ' άρεσε περισσότερο ήταν ο Γουίλιαμ "Γουίλεμ" Ντεφόου "Νταφόε" σ' έναν ρόλο που του πήγαινε κουτί.
Προσωπική προτίμηση, βέβαια, γιατί αυτός ο άνθρωπος ό,τι και να υποδύεται μ' αρέσει. Ή να απεκδύεται:
Πρόπερσι την είδα, για δουλειά, και με την ποιότητα που τη βλέπουμε στη δουλειά, θολά, μόνο γενικά μπορώ να κρίνω.
Εμ, σινεμά με πανί τραχύ καμβά χάνει τη μισή του νοστιμιά.
Τώρα διαβάζω το Lettres de mon moulin, καποιανού Alphonse Daudet, παντελώς άγνωστου σε μένα μέχρι τούδε. Νατουραλιστικά διηγηματάκια μιας άλλης εποχής, νοσταλγικά και σχετικώς ανώδυνα, με τη σωστή διάρκεια για τον πρωινό καφέ, ό,τι πρέπει για ν' αρχίσει ευχάριστα η μέρα.
Κάτι έχω πάθει, νομίζω, με την παλιά καλή λογοτεχνία. Μάλλον γερνάω.
Marinos
¥
Μη μου πεις ότι δεν έχεις διαβάσει τον Ταρταρίνο της Ταρασκώνης! (Και σε μετάφραση Παπαδιαμάντη διατίθεται).
:wub: Θα μου τον πάρω για τα γενέθλιά μου.
Ξέχασα να ενημερώσω εδώ: το βιβλίο αυτό είναι υπέροχο. Η γλώσσα είναι εκπληκτική και σε ορισμένα σημεία είναι τόσο πυκνό ώστε κοντοστέκεσαι ανά γραμμή. Είναι βέβαια πολύ βαρύ.
Για όσους δεν ξέρουν την ιστορία, ο Σαραμάγκου ξεκινά περιγράφοντας μια σπάνια και ακατανόητη ασθένεια η οποία τυφλώνει τους ανθρώπους, βυθίζοντάς τους σε ένα απέραντο φως, σαν θάλασσα από γάλα. Η μόνη που διατηρεί την όρασή της είναι η γυναίκα ενός οφθαλμίατρου, μέσα από τα μάτια της οποίας ο αναγνώστης μαθαίνει και τι συμβαίνει στη συνέχεια. Δεν είναι ένα βιβλίο με αφηρημένες φιλοσοφικές διατυπώσεις, όπως εσφαλμένα είχα συμπεράνει από τον τίτλο.
Η ασθένεια αρχίζει από έναν άνθρωπο και σιγά σιγά εξαπλώνεται. Οι πρώτοι ασθενείς κλείνονται σε καραντίνα σε ένα εγκαταλελειμμένο ψυχιατρείο, όπου σύντομα επικρατεί ο νόμος του ισχυρότερου. Εντωμεταξύ στον έξω κόσμο χάνονται και οι πολυτέλειες του δυτικού πολιτισμού, καθώς δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που να μπορούν να εργαστούν ώστε να χειριστούν τα μηχανήματα ύδρευσης, παραγωγής ηλεκτρισμού κ.ο.κ. Όταν μετά από μια πυρκαγιά οι τυφλοί τρόφιμοι του ψυχιατρείου βγαίνουν στον έξω κόσμο, ανακαλύπτουν χάος. Στο τέλος του βιβλίου μαθαίνουμε ότι η ασθένεια είναι αντιστρέψιμη, όχι όμως προτού δούμε την κατάσταση στην οποία αναγκάζονται να φτάσουν οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους.
Πόσο παρήγορο ακούγεται αυτό! Έχω την εντύπωση ότι τελευταία η γλώσσα υποχωρεί σε σημασία μπροστά στη δράση και την πλοκή. Παλιότερα θαυμάζαμε και απολαμβάναμε έναν συγγραφέα για τη γλώσσα, τώρα αυτό το ακούς ολο και λιγότερο. Βέβαια πάντα υπήρχε δράση και πλοκή, και πάντα υπήρχαν διάφορες κατηγορίες λογοτεχνίας, νομίζω όμως ότι συγκριτικά η γλώσσα έχει παραμεληθεί τελευταία.