Ω, ευχαριστώ θερμά για τη συμβουλή! Θα το κάνω οπωσδήποτε! Αν μάλιστα μπορώ να κρύψω και τους αγγλικούς υπότιτλους, ακόμη καλύτερα.
Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
- Thread starter Ambrose
- Start date
Δεδομένης της πορείας του τηλεοπτικού Game of Thrones, είμαι πια σχεδόν σίγουρη ότι οι σεναριογράφοι του HBO έχουν δέσει τον Μάρτιν σε μια καρέκλα και γράφουν το σενάριο μόνοι τους. Οπότε μάλλον έχεις δίκιο, δεν το βλέπω να έχουν τα επόμενα βιβλία καμιά ομοιότητα με τη σειρά - αν αξιωθεί να τα γράψει και ποτέ, δηλαδή :)Την άποψή μου για το έκτο βιβλίο την είχα γράψει παλιότερα - πιστεύω ότι θα περιμένει να τελειώσει η σειρά και μετά θα βγάλει το έκτο βιβλίο, που θα είναι η ενισχυμένη και συμπληρωμένη έκδοση του σεναρίου. Τον έχω δε ικανό να γράψει διαφορετικό τέλος στο βιβλίο απ' ό,τι στη σειρά
Ευτυχώς!
Game of Thrones spoiler:
Η crystal τώρα δικαιώνεται :) :) :)*Γιατί φυσικά είμαστε πεπεισμένοι ότι ο Τζον Σνόου είναι γιος της Λυάννας και του Ταργκέριαν, έτσι;
Costas
¥
Κατέβασα δωρεάν από τον Κάλλιπο και διαβάζω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον στο κινητό μου εδώ και κάτι μήνες, όποτε ευκαιρώ, το βιβλίο των Ελένης Γκαρά και Γιώργου Τζεδόπουλου, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Θεσμικό Πλαίσιο και Κοινωνικές Δυναμικές (Σύνδεσμος Ελληνικών Ακαδημαϊκών Βιβλιοθηκών, 2015, 538 σελ. e-book). Η οθόνη είναι μια χαρά, αν και η εφαρμογή παθαίνει καμιά φορά τα τρελά της...
Marinos
¥
Να βάλουμε και το λινκ: https://repository.kallipos.gr/handle/11419/2882
Και άλλα δύο συγγράμματα παρόμοιου ενδιαφέροντος, εξίσου καλά:
Δημήτρης Παπασταματίου - Φωκίων Κοτζαγεώργης, Ιστορία του νέου ελληνισμού κατά τη διάρκεια της οθωμανικής πολιτικής κυριαρχίας
Παναγιώτης Πούλος, Η μουσική στον ισλαμικό κόσμο (περιλαμβάνει και διαδραστικά ηχητικά αρχεία!)
Και άλλα δύο συγγράμματα παρόμοιου ενδιαφέροντος, εξίσου καλά:
Δημήτρης Παπασταματίου - Φωκίων Κοτζαγεώργης, Ιστορία του νέου ελληνισμού κατά τη διάρκεια της οθωμανικής πολιτικής κυριαρχίας
Παναγιώτης Πούλος, Η μουσική στον ισλαμικό κόσμο (περιλαμβάνει και διαδραστικά ηχητικά αρχεία!)
Ξαναδιάβασα και τα εφτά Χάρι Πότερ (για να κρίνω αν θέλω να τα πασάρω στην κόρη μου ή όχι) και ξαναθυμήθηκα γιατί τα είχα παρατήσει κάπου μεταξύ πέμπτου και έκτου. Ενώ το πρώτο μου άρεσε πολύ, μετά όσο πήγαινε σπαζόμουν όλο και περισσότερο από την αύξηση της σοβαροφάνειας και την πτώση της αληθοφάνειας. Και θα μου πεις, αληθοφάνεια σε παραμύθι; Όχι ακριβώς, αλλά τουλάχιστον εσωτερική συνέπεια - τόσο με τους κανόνες του μαγικού σύμπαντος που μας παρουσιάζεται (προφανώς δεν έχω αντίρρηση να δεχτώ ένα σύμπαν με μάγους, αλλά κάθε αφηγηματικό σύμπαν έχει τους κανόνες του, οι οποίοι τίθενται εξ αρχής και πρέπει να τηρούνται στη συνέχεια, ενώ τα γεγονότα οφείλουν να είναι συνεπή με αυτούς), όσο και με το ύφος και το βάθος των χαρακτήρων.
Στο πρώτο Χάρι Πότερ έχουμε μια πολύ καλή ιδέα (το αγόρι που ανακαλύπτει ότι είναι μάγος και η ζωή του ανατρέπεται - ποιο παιδάκι δεν θα ταυτιστεί με τα χίλια; ) παρουσιασμένη με γερές δόσεις χιούμορ και σοφά μικρές δόσεις φόβου, ίσα για το σασπένς. Τα πρόσωπα είναι, φυσικά, καρικατούρες (οι καλοί απίστευτα καλοί, οι κακοί αμιγώς κακοί) οι καταστάσεις υπερβολικές και οι ηρωισμοί δυσανάλογοι, όπως στα κόμικς - γι' αυτό ακριβώς και διασκεδάζουμε τόσο: ξέρουμε ότι τίποτε δεν είναι αληθινό αλλά όλα είναι στημένα για τη διασκέδασή μας.
Όσο προχωράει το έπος, όμως, τόσο αρχίζει να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, τόσο προσπαθεί να αναπτύξει τους χαρακτήρες, να δώσει νοήματα και μηνύματα, να εμβαθύνει εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει βάθος, γιατί τα κόμικς είναι τέτοια ακριβώς: χάρτινες δισδιάστατες φιγούρες χωρίς βάθος. Κι όσο προσπαθεί να εμβαθύνει, τόσο λιγότερο με πείθει και τόσο μου χαλάει το παραμύθι. Και το χειρότερο είναι ότι ο τρόμος αυξάνεται κατακόρυφα και δυσανάλογα, με θανάτους "σημαντικών" προσώπων (που σε μια κόμικς κατάσταση με δεδομένο χάπι εντ δεν είναι αναμενόμενο να σκοτωθούν), με βασανιστήρια και τέρατα όλο και πιο φρικαλέα (ουσιαστικά φρικαλέα, όχι επιφανειακά - όπως π.χ. οι παράφρονες, που μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι μια αλληγορία της κατάθλιψης), εκτοπίζοντας το χιούμορ που έδινε όλη τη χάρη στην ιστορία, και τόσο οι χαρακτήρες γίνονται λάστιχο ώστε να αποκτήσουν βάθος που ποτέ δεν θα μπορούσαν να έχουν με βάση τις αρχικές περιγραφές που είδαμε στο πρώτο βιβλίο.
Και όλα κορυφώνονται σε μια καταδίωξη και μια μάχη που δεν διαφέρει σε τίποτε από μια οποιαδήποτε αμερικανική ταινία δράσης με αυτοκινητοκυνηγητό και μπρουσγουιλικά κατορθώματα. Κι αυτός ο Χάρι Πότερ βρε παιδί μου, τον απέθαντο έχει! Όλο τον σκοτώνουν κι όλο ξανασηκώνεται!
Πέρα από τη γεροντίστικη γκρίνια μου, πάντως, και αν αγνοήσει κανείς αυτά τα μικροελαττώματα, η σειρά έχει αρκετή δράση, κρατά το ενδιαφέρον και μπορεί να χαρίσει άφθονες ώρες καλοκαιρινής ψυχαγωγίας, αν διαβαστεί με μια γερή δόση suspension of disbelief. Και αν μη τι άλλο, έχει θετικά μηνύματα: φιλία, αλληλεγγύη, θάρρος, επιμονή, αυταπάρνηση κ.τ.ό. Συν ότι άρεσε στην κόρη μου (το πρώτο που της έδωσα).
Δείγμα απορίας: αυτοί οι μάγοι ρε παιδί μου, ό,τι θέλουν κάνουν - τηλεμεταφέρονται, αιωρούνται στον αέρα, διαβάζουν τη σκέψη - και δεν έχουν καλύτερο τρόπο επικοινωνίας από το να στέλνουν κουκουβάγιες πέρα δώθε και να περιμένουν ώρες και μέρες την απάντηση; Στον κόσμο των Μαγκλ σηκώνεις το τηλέφωνο και μιλάς άμεσα, κι αυτοί δεν έχουν έναν μαγικό καθρέφτη, μια κρυστάλλινη σφαίρα, ένα κατιτίς ρε παιδί μου; Για να μην πω ότι θα έπρεπε να σκέφτονται τι θέλουν και να το ακούει άμεσα ο παραλήπτης.
Στο πρώτο Χάρι Πότερ έχουμε μια πολύ καλή ιδέα (το αγόρι που ανακαλύπτει ότι είναι μάγος και η ζωή του ανατρέπεται - ποιο παιδάκι δεν θα ταυτιστεί με τα χίλια; ) παρουσιασμένη με γερές δόσεις χιούμορ και σοφά μικρές δόσεις φόβου, ίσα για το σασπένς. Τα πρόσωπα είναι, φυσικά, καρικατούρες (οι καλοί απίστευτα καλοί, οι κακοί αμιγώς κακοί) οι καταστάσεις υπερβολικές και οι ηρωισμοί δυσανάλογοι, όπως στα κόμικς - γι' αυτό ακριβώς και διασκεδάζουμε τόσο: ξέρουμε ότι τίποτε δεν είναι αληθινό αλλά όλα είναι στημένα για τη διασκέδασή μας.
Όσο προχωράει το έπος, όμως, τόσο αρχίζει να παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, τόσο προσπαθεί να αναπτύξει τους χαρακτήρες, να δώσει νοήματα και μηνύματα, να εμβαθύνει εκεί που δεν μπορεί να υπάρξει βάθος, γιατί τα κόμικς είναι τέτοια ακριβώς: χάρτινες δισδιάστατες φιγούρες χωρίς βάθος. Κι όσο προσπαθεί να εμβαθύνει, τόσο λιγότερο με πείθει και τόσο μου χαλάει το παραμύθι. Και το χειρότερο είναι ότι ο τρόμος αυξάνεται κατακόρυφα και δυσανάλογα, με θανάτους "σημαντικών" προσώπων (που σε μια κόμικς κατάσταση με δεδομένο χάπι εντ δεν είναι αναμενόμενο να σκοτωθούν), με βασανιστήρια και τέρατα όλο και πιο φρικαλέα (ουσιαστικά φρικαλέα, όχι επιφανειακά - όπως π.χ. οι παράφρονες, που μου δίνουν την εντύπωση ότι είναι μια αλληγορία της κατάθλιψης), εκτοπίζοντας το χιούμορ που έδινε όλη τη χάρη στην ιστορία, και τόσο οι χαρακτήρες γίνονται λάστιχο ώστε να αποκτήσουν βάθος που ποτέ δεν θα μπορούσαν να έχουν με βάση τις αρχικές περιγραφές που είδαμε στο πρώτο βιβλίο.
Και όλα κορυφώνονται σε μια καταδίωξη και μια μάχη που δεν διαφέρει σε τίποτε από μια οποιαδήποτε αμερικανική ταινία δράσης με αυτοκινητοκυνηγητό και μπρουσγουιλικά κατορθώματα. Κι αυτός ο Χάρι Πότερ βρε παιδί μου, τον απέθαντο έχει! Όλο τον σκοτώνουν κι όλο ξανασηκώνεται!
Πέρα από τη γεροντίστικη γκρίνια μου, πάντως, και αν αγνοήσει κανείς αυτά τα μικροελαττώματα, η σειρά έχει αρκετή δράση, κρατά το ενδιαφέρον και μπορεί να χαρίσει άφθονες ώρες καλοκαιρινής ψυχαγωγίας, αν διαβαστεί με μια γερή δόση suspension of disbelief. Και αν μη τι άλλο, έχει θετικά μηνύματα: φιλία, αλληλεγγύη, θάρρος, επιμονή, αυταπάρνηση κ.τ.ό. Συν ότι άρεσε στην κόρη μου (το πρώτο που της έδωσα).
Δείγμα απορίας: αυτοί οι μάγοι ρε παιδί μου, ό,τι θέλουν κάνουν - τηλεμεταφέρονται, αιωρούνται στον αέρα, διαβάζουν τη σκέψη - και δεν έχουν καλύτερο τρόπο επικοινωνίας από το να στέλνουν κουκουβάγιες πέρα δώθε και να περιμένουν ώρες και μέρες την απάντηση; Στον κόσμο των Μαγκλ σηκώνεις το τηλέφωνο και μιλάς άμεσα, κι αυτοί δεν έχουν έναν μαγικό καθρέφτη, μια κρυστάλλινη σφαίρα, ένα κατιτίς ρε παιδί μου; Για να μην πω ότι θα έπρεπε να σκέφτονται τι θέλουν και να το ακούει άμεσα ο παραλήπτης.
SBE
¥
Αν θυμάμαι καλά εκεί περίπου στο τρίτο- τέταρτο ήταν που έγινε μαζικό φαινόμενο υστερίας (και μάρκετιγκ) η όλη υπόθεση, και που ανάλαβαν τα social media της εποχής να ορίσουν πώς θα συνεχιστεί η ιστορία. Νομίζω ότι απλά η συγγραφέας έδωσε στο κοινό αυτό που της ζητούσε, ενώ στην αρχή έγραφε αυτά που ήθελε να γράψει. Και πιθανόν να έκανε και πολύ βιαστική δουλειά, καθώς οι υποχρεώσεις της αυξάνονταν κι ο χρόνος για αυτοσυγκέντρωση και δουλειά μειωνόταν.
Βέβαια αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Κι ο Άρθουν Κόναν Ντόυλ ανάστησε τον Σέρλοκ Χολμς δις μετά από πιέσεις του κοινού, και όλα σχεδόν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα κυκλοφορούσαν σε δόσεις και προφανώς το κοινό και τα σχόλιά του επηρέαζαν το συγγραφέα. Ίσως όχι τόσο άμεσα όσο σήμερα.
Βέβαια αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Κι ο Άρθουν Κόναν Ντόυλ ανάστησε τον Σέρλοκ Χολμς δις μετά από πιέσεις του κοινού, και όλα σχεδόν τα μεγάλα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα κυκλοφορούσαν σε δόσεις και προφανώς το κοινό και τα σχόλιά του επηρέαζαν το συγγραφέα. Ίσως όχι τόσο άμεσα όσο σήμερα.
Χε χε. Νομίζω ότι το πιο «φανταστικό» που έχω καταφέρει να διαβάσω (να διαβάσω — στο κινηματογραφικό δίωρο είμαι πιο ανεκτικός) είναι τα «I, Robot» του Ασίμοφ (όπως το προφέρουμε εδώ) — κι αυτό επειδή είχαν τους τρεις νόμους της ρομποτικής. Το πρώτο Χάρι Πότερ (κόπια της κόρης μου, που μου το διαφήμιζε) το παράτησα στην 20ή σελίδα. Τις ταινίες τις είδα με πολλά χασμουρητά. Κόμικς έχω διαβάσει πολλά, αλλά μετά τα δεκάξι τα διάβαζα για τα αγγλικά και μετά τα δεκαοκτώ τα περιόρισα σε Αστερίξ, Τεντέν, Λουκιλούκ. Ακόμα και ο μαγικός ρεαλισμός ατύχησε τραγικά με μένα. :-(
VickyN
¥
Η κόρη μου μεγάλωσε παράλληλα με τους ήρωες των βιβλίων κι έτσι ήταν έτοιμη για τις αλλαγές στο ύφος, όταν έρχονταν.
Διάβασε το πρώτο βιβλίο στην προεφηβεία, προτού ακόμα ξεκινήσει η μεγάλη τρέλα (τουλάχιστον στην Ελλάδα), και το τελευταίο τελειώνοντας το σχολείο.
Αόρατη, αν πείσεις και τη δική σου κόρη να διαβάζει ένα βιβλίο τον χρόνο , μπορεί και να τα απολαύσει όλα.
Διάβασε το πρώτο βιβλίο στην προεφηβεία, προτού ακόμα ξεκινήσει η μεγάλη τρέλα (τουλάχιστον στην Ελλάδα), και το τελευταίο τελειώνοντας το σχολείο.
Αόρατη, αν πείσεις και τη δική σου κόρη να διαβάζει ένα βιβλίο τον χρόνο
, μπορεί και να τα απολαύσει όλα.
Ε, δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο υπερκακός που κατατρέχει τον Χάρι από την αρχή του βιβλίου, ο Σνέιπ, τελικά αποδεικνύεται τελείως διαφορετικός στο τέλος του βιβλίου, και μάλιστα όχι καλός -πράγμα που θα ταίριαζε με το κλισέ τέτοιων βιβλίων- αλλά απλώς ανθρώπινος.
Νομίζω πως ισχύει αυτό που λέει η Βίκη, δηλαδή στο πρώτο βιβλίο ο Χάρι είναι 11 και στο τελευταίο είναι 17. Διαφορετικά διαβάζει ένα παιδί σε κάθε ηλικία, επομένως εμένα μου αρέσει που σταδιακά γίνονται τα βιβλία λιγότερο παιδικά.
Πιστεύω μάλιστα πως είναι αρκετά καλά βιβλία για παιδιά, καθώς εκτός από φιλία, αλληλεγγύη κτλ έχουν σαφή αντιρατσιστικά μηνύματα (στη μάχη λασποαίματων vs καθαρών μάγων), όπως και αναδεικνύουν το ρόλο των κοριτσιών (η πιο έξυπνη και ικανή μάγισσα είναι κορίτσι, και αν και σπασικλάκι γιατί διαβάζει πολύ έχει όλα τα ταλέντα να τα βγάζει πέρα στα δύσκολα).
Έχω την αίσθηση πως η αντιποτερική τάση που επικρατεί είναι η τάση κατά των bestseller, με την έννοια πως κάτι αποκλείεται να είναι καλό αν είναι εμπορικό - πράγμα με το οποίο διαφωνώ. Εδώ διάβαζα τις προάλλες ότι δεν είναι λέει καλός ο Τριβιζάς γιατί παραείναι εμπορικός και αμάν, μας ζαλίσατε με τον Τριβιζά. Διαβάζω από κάτω μια μεταμοντέρνα τάση άρνησης που είναι αυτοσκοπός και δεν συμφωνώ μαζί της. Είναι επίσης άδικη γιατί συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια. Δεν είναι δυνατόν να συγκρίνουμε τον Χάρι Πότερ με βαριά -ούτως ειπείν- λογοτεχνία: είναι παιδικά βιβλία, με παιδικά βιβλία πρέπει να τα βάλουμε δίπλα.
Αν είχα κόρη, δηλαδή, θα προτιμούσα να διαβάζει Χάρι Πότερ παρά παραμύθια όπου περιμένει η κοπέλα να έρθει να τη σώσει ο πρίγκιπας.
Επίσης, οι ταινίες είναι κακές. Δεν μεταφέρουν σωστά το κλίμα των βιβλίων και έχουν καταπιεί μεγάλα κομμάτια από την ιστορία. Οπότε δεν χρησιμεύουν ως μέτρο σύγκρισης.
Ακριβώς κάπου εκεί είναι η ένστασή μου: τελικά. Ενώ αρχικά το κλίμα είναι κόμικς, τελικά το κλίμα είναι κοινωνικό μελό. Τελικά δηλαδή τι διαβάζουμε;
Εδώ σας δίνω ένα δίκιο. Και γι' αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω αυτό που λέει η Βίκη: να πασάρω στην κόρη μου ένα βιβλίο τη χρονιά.
(για την ακρίβεια, φέτος της πάσαρα δύο, αφού τσιμπάει το ψάρι - έτσι μαθαίνει αγγλικά χωρίς να το καταλάβει). Έχουν κι άλλο ένα καλό τα Χάρι Πότερ, όπως μου επεσήμανε φίλη που έχει εργασθεί σε βιβλιοπωλείο: έφερε σε επαφή με την ανάγνωση πάρα πολλά παιδιά που δεν είχαν πιάσει ποτέ στα χέρια τους βιβλίο.
Αυτό, κτγμ, είναι ακόμα πιο χρήσιμο για ένα παιδί, να μαθαίνει δηλαδή πως οι χαρακτήρες δεν είναι επίπεδοι, μόνο καλοί ή μόνο κακοί. Μην ξεχνάς ότι σε αυτήν την ηλικία συνήθως δεν έχει κανείς και την εμπειρία να διαβάζει πολυεπίπεδα, επομένως μπορούμε να δούμε αυτά τα βιβλία ως μια παιδική σειρά που δεν είναι τέλεια, είναι όμως αρκετά καλή.Ακριβώς κάπου εκεί είναι η ένστασή μου: τελικά. Ενώ αρχικά το κλίμα είναι κόμικς, τελικά το κλίμα είναι κοινωνικό μελό. Τελικά δηλαδή τι διαβάζουμε;
Ως προς το πολυεπίπεδο, θυμάμαι που τσιμπούσα βιβλία από τη βιβλιοθήκη των γονιών μου όταν ήμουν μικρότερη ότι από τη μία καλά έκανα, γιατί ό,τι και να διαβάσεις, κάτι προσφέρει, αλλά από την άλλη, Λιλή Ζωγράφου και Καζαντζάκη στο γυμνάσιο και στο λύκειο, χμ. Κάποια κομμάτια των βιβλίων πέρασαν και δεν ακούμπησαν, όπως συνειδητοποίησα στη δεύτερη ανάγνωση. Δεν είναι δηλαδή πρόβλημα κατανόησης, αλλά πρόβλημα εμπειριών.
Συγκριτικά, θυμάμαι και μια παιδική σειρά για κορίτσια (μπρρρ!) που μου είχαν πάρει, όπου διάβαζα τις περιπέτειες μιας παρέας σε ένα παρθεναγωγείο. Μπλιχ.
Αν θυμάμαι σωστά, ο τόμος «Το Αρρένων έρχεται πάντα βράδυ» είχε ενδιαφέρουσες πλοκές, εμπλοκές και περιπλοκές, πάντως, ιδίως σε θέματα χαρακτήρων -- ή δεν σου είχαν δώσει αυτόν τον τόμο;
Marinos
¥
Το κολέγιο Σαιν-Κλαιρ, να υποθέσω. Ευτυχώς βγήκαν οι ταινίες και η κόρη μου ανακάλυψε τον Τόλκιν!
Είχε ήδη διαβάσει από πέντε-δέκα φορές κάθε τόμο του Χάρι Πότερ, βέβαια.
Ναι! Καλά, με τίποτα δεν μπορούσα να το θυμηθώ.
Εγώ τον Τόλκιν τον είχα ανακαλύψει από ένα φίλο, και θυμάμαι που συζητούσα τότε μαζί του πως υπήρχε κάποιος που ήθελε να κάνει τις ταινίες αλλά δεν μπορούσε γιατί ακόμα δεν υπήρχε η τεχνολογία, γκουχ, γκουχ, γκουχ, τελικά βγήκαν 4-5 χρόνια αργότερα και μας πέρασε η στενοχώρια