Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[Zazula]

Επειδή έχουν πλακώσει όλοι (παραγωγοί, συσκευαστές, μεταφορείς κλπ) και ζητάνε εκατομμύρια αποζημιώσεων, ακόμη περιμένω πότε θα βρεθεί κάποιος συγκροτημένος και λογικός άνθρωπος για να μας δώσει ταυτόχρονα και τα εξής στοιχεία:

1. Πόση φορολογητέα ύλη (καθαρό κέρδος) προκύπτει (με βάση τα στοιχεία της περυσινής χρήσης) από τα ακυρωθέντα δρομολόγια για τις συγκεκριμένες μεταφορικές εταιρίες και φορτηγατζήδες — κι όχι να πλακώνουν όλοι και να ισχυρίζονται κατά δήλωσή τους πόσα θα εισέπρατταν ανά δρομολόγιο. Ούτως ή άλλως τα σχετικά έξοδα δεν θα τα κάνουν, οπότε μόνο για το αντίστοιχο φορολογητέο κέρδος θα μπορούσαν να αποζημιωθούν στην καλύτερη περίπτωση. Επίσης, πόσες από τις εμπλεκόμενες μεταφορικές έχουν ελληνικά ταξινομημένα φορτηγά.
2. Πόση φορολογητέα ύλη (καθαρό κέρδος) προκύπτει (με βάση τα στοιχεία της περυσινής χρήσης) από τις ακυρωθείσες πωλήσεις αγροτικών προϊόντων — κι όχι πόσα καφάσια θα χαλάσουν και θα ξαναχαλάσουν και θα ξαναματαχαλάσουν και θα γίνουν ζόμπι κανονικά ώστε να επιτευχθούν ισάριθμες αποζημιώσεις.
3. Πόσα από τα «εκατοντάδες και χιλιάδες άτομα» που απασχολούνται στα συσκευαστήρια κλπ είναι κανονικά ασφαλισμένα.

Εντωμεταξύ είναι εξοργιστικό το πώς κάποιοι δημοσιογράφοι θέλουν απλώς και μόνο να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Στο κεντρικό δελτίο τού Σταρ, δείχνει από λαϊκή έναν πωλητή (αγνοώ εάν πρόκειται για παραγωγό ή όχι, αν και χλωμό το βλέπω σε αθηναϊκή λαϊκή), ο οποίος και λέει ότι οι τιμές έχουν πέσει κι ότι σήμερα πλέον ξεκινούν από 1,00€ το πρωί, για να πάνε κάπου στα 0,60€ το μεσημέρι. Στη συνέχεια ο ρεπόρτερ μάς λέει ότι «στο αντίστοιχο ρεπορτάζ που κάναμε στις 25/7, τα ροδάκινα αν θυμάστε ήταν μέχρι και δυόμισι ευρώ». Δυόμισι ευρώ;! σκέφτομαι. Πότε στον λύκο ήταν δυόμισι ευρώ τα ροδάκινα το τελευταίο δεκαήμερο του Ιουλίου, και πότε έπεσαν στο ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ οι τιμές των ροδάκινων και δεν το κατάλαβα; Μπαίνω λοιπόν στο ημερήσιο δελτίο τιμών τής ΚΑΑ, όπου και συγκρίνω το τελευταίο αναρτημένο δελτίο της 18/8, με τις τιμές στις 13/8 και στις 23/7:

Φυσικά και υπάρχει κάποια πτώση, όμως βλέπετε εσείς να έχουν κατακρημνιστεί οι τιμές χονδρικής; Βλέπετε πουθενά να έχει γίνει αυτή η καταστροφή που είπε το ρεπορτάζ τού Σταρ;
Hint: Να βλέπετε την επικρατούσα τιμή, είναι η πιο αντιπροσωπευτική για τις διενεργούμενες συναλλαγές (διότι τα ροδάκινα έχουν τρεις ποιότητες, αλλά δεν είναι και οι τρεις εξίσου διαθέσιμες και με ισοκατανεμημένο όγκο συναλλαγών, ώστε να επηρεάζουν το ίδιο την τιμή).

 

[nickel]

«Τσακωμένοι» με τους υπολογιστές οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι
Κακές σχέσεις με την τεχνολογία δείχνουν να έχουν οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι, καθώς από τα επικαιροποιημένα στοιχεία του μητρώου μισθοδοτούμενων σε δημόσιους φορείς προκύπτει ότι δεν κάνουν επαρκή χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Όπως αναφέρουν Τα Νέα, το 64% του προσωπικού δεν χρησιμοποιεί το e-mail, επιμένοντας στον παραδοσιακό τρόπο διακίνησης χειρόγραφων εγγράφων.
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231342022

Στο σπίτι τους μπορούν να έχουν πάρει και διαζύγιο από την τεχνολογία. Στη δουλειά τους ωστόσο, το τι θα κάνουν αυτοί με τον υπολογιστή δεν θα ήταν σωστό να το καθορίζει κάποιο σύστημα που προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες με κάποιο μικρό μεν, λογικό δε περιθώριο προσαρμογής; Οι υπάλληλοι φταίνε ή τα κεφάλια;

 

[rogne]

«Τσακωμένοι» με τους υπολογιστές οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι

Αν πιστέψουμε λίγο πιο αναλυτικά δημοσιεύματα (π.χ. εδώ),

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με «Τα Νέα», το 64% του προσωπικού δεν χρησιμοποιεί το e-mail, ενώ το 60% δεν είναι καν σε θέση να γράψει κάποιο κείμενο σε υπολογιστή. Αντίστοιχο είναι το ποσοστό όσων αγνοούν τις δυνατότητες του Διαδικτύου.

Οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν έφεση και στην γλωσσομάθεια, αφού από τα στοιχεία προκύπτει πως μόλις ένας στους τέσσερις έχει γνώση αγγλικών. Γαλλικά δηλώνει ότι μιλάει το 5,3%, ενώ χαμηλότερο είναι το ποσοστό για τα γερμανικά, καθώς μόνο το 3,3% έχει τις σχετικές περγαμηνές.

Κατά τα άλλα, οι υπάλληλοι στο ελληνικό δημόσιο φτάνουν τους 583.338, εκ των οποίων μόνιμοι είναι οι 527.702 και αορίστου χρόνου οι 48.834.

Είναι φανερό ότι η σημαντική μείωση στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων τα τελευταία χρόνια, μέσω "αξιολόγησης", "κινητικότητας" κλπ., άφησε πίσω της τους καλύτερους, δηλαδή τους μόνιμους... Ως προς τη γραφειοκρατία της "διακίνησης χειρογράφων", έτσι είναι όταν πρέπει να μπουν δεκάδες τζίφρες για να έχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι (όχι οι πολίτες φυσικά, τι τους ενδιαφέρει αυτούς;...) το κεφάλι τους ήσυχο, ότι δεν θα γίνει κάνα λάθος (ή "λάθος") και δεν θα βρεθούν αίφνης παρέα με άλλους "επίορκους". Οπότε, ναι, εγώ θα έλεγα ότι φταίνε τα (μεγάαααλα) κεφάλια.

 

[Hellegennes]

«Τσακωμένοι» με τους υπολογιστές οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι
Κακές σχέσεις με την τεχνολογία δείχνουν να έχουν οι έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι, καθώς από τα επικαιροποιημένα στοιχεία του μητρώου μισθοδοτούμενων σε δημόσιους φορείς προκύπτει ότι δεν κάνουν επαρκή χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών.

Όπως αναφέρουν Τα Νέα, το 64% του προσωπικού δεν χρησιμοποιεί το e-mail, επιμένοντας στον παραδοσιακό τρόπο διακίνησης χειρόγραφων εγγράφων.
http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231342022

Στο σπίτι τους μπορούν να έχουν πάρει και διαζύγιο από την τεχνολογία. Στη δουλειά τους ωστόσο, το τι θα κάνουν αυτοί με τον υπολογιστή δεν θα ήταν σωστό να το καθορίζει κάποιο σύστημα που προβλέπει συγκεκριμένες διαδικασίες με κάποιο μικρό μεν, λογικό δε περιθώριο προσαρμογής; Οι υπάλληλοι φταίνε ή τα κεφάλια;

Εγώ θα έλεγα ότι φταίνε όλοι. Σε ποιον βαθμό ο υπάλληλος που η ζωή του είναι σαφώς δυσκολότερη με τον παραδοσιακό τρόπο κάνει αναφορά στους άμεσα προϊσταμένους του για τα προβλήματα της δουλειάς του και για τους τρόπους βελτίωσης; Τι αιτείται; Το λέω έχοντας στο μυαλό μου και τον τρόπο με τον οποίο βλέπω να δουλεύουν οι υπάλληλοι στις διάφορες υπηρεσίες αλλά και τα συνεχή παράπονα που μου κάνει φίλος μου αξιωματικός της αστυνομίας, ότι οι υφιστάμενοι δεν του κάνουν ποτέ αναφορά για τα προβλήματά τους όσον αφορά το εργασιακό περιβάλλον και τον τρόπο λειτουργίας. Πρέπει να μυρίσω τα δάχτυλά μου, λέει, για να ανακαλύψω ακόμα και το πιο αστείο πρόβλημα που διευθετείται σε 2 λεπτά, πόσο μάλλον για τα πιο δύσκολα προβλήματα. Κακά τα ψέματα, αν δεν κάνεις ο ίδιος μια συγκεκριμένη εργασία, δεν μπορείς να ξέρεις όλα τα προβλήματα και τις ελλείψεις. Τα κεφάλια φταίνε στον βαθμό που: α) δεν δίνουν σημασία στις αναφορές και β) δεν ενδιαφέρονται να ψαχτούν ως προς τα πιθανά προβλήματα, δυσκολίες και ελλείψεις.

Πάντως το ερώτημά μου παραμένει: πόσοι υπάλληλοι κάνουν προφορικές ή γραπτές αιτήσεις για διευθέτηση θεμάτων εργασίας και με ποιον τρόπο προσπαθούν οι ίδιοι να καλυτερέψουν το σύστημα;

 

[rogne]

Και ένας τομέας του "νέου" δημοσίου που δεν καλύπτει η έρευνα, με την εστίασή της στους "μόνιμους" και τους "αορίστου": οι πεντάμηνοι "κοινωφελούμενοι", των 490 ευρώ (και όποτε τα πάρουν). Φαντάζομαι ότι οι συγκεκριμένοι δεν έχουν πρόβλημα ούτε με τις γλώσσες ούτε με τους υπολογιστές...

 

[nickel]

Πάντως το ερώτημά μου παραμένει: πόσοι υπάλληλοι κάνουν προφορικές ή γραπτές αιτήσεις για διευθέτηση θεμάτων εργασίας και με ποιον τρόπο προσπαθούν οι ίδιοι να καλυτερέψουν το σύστημα;

Δεν θεωρώ ότι αυτά που έγραψες έχουν σχέση με την εφαρμογή των υπολογιστών στη δημόσια διοίκηση και τη σχέση των ΔΥ με τους υπολογιστές. Φυσικά, για να δώσω ένα παράδειγμα, αν όλα έχουν γίνει σωστά από πάνω αλλά για κάποιο λόγο ο υπάλληλος δεν δουλεύει και κάθεται και κοιτάει την οθόνη του υπολογιστή επειδή του έχει χαλάσει το Enter αλλά αυτός δεν το αναφέρει, μόνο περιμένει να φτιάξει μόνο του, ε, δεν φταίνε τα κεφάλια. Ακόμα κι έτσι πάντως, τα προγράμματα μπορούν να έχουν δείκτη απόδοσης: «Γιά κοίτα το σταθμό εργασίας 435.68: γιατί δεν έχει κάνει καμιά καταχώρηση σήμερα ενώ δεν φαίνεται πουθενά να έχει άδεια η χειρίστρια; Μήπως λιποθύμησε πάνω στο πληκτρολόγιο ή είναι η μέρα που καθαρίζει τα φασολάκια της;» (Κλασική φρασεολογία της κριτικής σε βάρος των ΔΥ)

Κάπου εδώ πρέπει να έχω γράψει πώς θα έπρεπε να γίνονται μέσα από τα ΚΕΠ όλα όσα αφορούν τις σχέσεις με τους πολίτες και είδα προχτές κάτι παρόμοιο σε άρθρο ποταμίτη στην Καθημερινή:

Ενα σημείο επαφής του πολίτη με τη διοίκηση, μέσω των ΚΕΠ. Η μόνη μεταρρύθμιση που έγινε ώς τώρα είναι τα ΚΕΠ, και ο εμπνευστής της, ο Σταύρος Μπένος, έφυγε, ούτως ειπείν, νύχτα! Απώτερος στόχος ένα κράτος «ερμητικά κλειστό», που θα λειτουργεί σαν ελβετικό ρολόι. Αρα όλα θα διεκπεραιώνονται μέσω ΚΕΠ και εφορίες, δήμοι, πολεοδομίες κ.τ.λ. δεν θα είναι προσβάσιμα στους πολίτες. Ετσι ελαχιστοποιούνται και οι πιθανότητες διαφθοράς υπαλλήλων.
http://www.kathimerini.gr/780280/opinion/epikairothta/politikh/o-epanastatikos-realismos-ths-monadas

 

[drsiebenmal]

Συγγνώμη, αλλά επειδή διάβασα όλο το άρθρο, νομίζω ότι αυτά που περιγράφει είναι εκτός τόπου και χρόνου πέρα από τα όνειρα των κεντρογραφειοκρατών σχεδιαστών παρωχημένων πολιτικών συστημάτων. Κανένας σχεδιασμός δεν μπορεί να προβλέψει όλες τις μελλοντικές εξελίξεις και επομένως δεν μπορεί να τις εντάξει σε σημερινές διοικητικές λειτουργίες. Δεν έχει σημασία αν οι αριθμοί είναι πολλοί ή ένας, αν οι νόμοι είναι πολλοί ή ένας (τα δε παραμύθια με τον ένα νόμο ή με το φορολογικό σύστημα των είκοσι σελίδων είναι καιρός να πεταχτούν στα σκουπίδια). Η πληροφορική μπορεί να χειρίζεται με την ίδια άνεση και έναν και πενήντα αριθμούς μητρώου (αν πούμε κάπου ότι αφορούν το ίδιο άτομο) ή και χιλιάδες σελίδες νομοθεσίας (αρκεί να είναι δομημένες). Το θέμα δεν είναι εκεί αλλά στη διασύνδεση και τη λειτουργικότητα των συστημάτων.

(Φυσικά, δεν θα έβλαφτε αν υπήρχαν σε κάθε διοικητική δομή επιτροπές μείωσης των διαδικασιών, μεγαλύτερης διαφάνειας και αύξησης της λειτουργικότητας της συγκεκριμένης δομής....)

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί, π.χ. κάθε νεογέννητο να παίρνει από τώρα και στο εξής έναν ενιαίο αριθμό ταυτότητας για όλα τα συστήματα...

 

[Hellegennes]

Δεν αναφέρομαι μόνο σε προβλήματα τεχνικής φύσης. Αν αναγκαζόμουν π.χ. να διεκπεραιώνω αλληλογραφία χειρόγραφα, γιατί δεν υπάρχει κατάλληλο σύστημα ή υπολογιστής ή ό,τι, θα αιτούμουν κάθε μέρα αλλαγές και θα πρότεινα τρόπους καλυτέρευσης του συστήματος, καλύτερη αρχειοθέτηση, ίσως καλύτερο εξοπλισμό, κτλ. Βασικά τα περισσότερα δεν θέλουν χρήμα αλλά οργάνωση κι εκεί θα στόχευα. Ο αποπάνω μπορεί να σχεδιάζει όσο θέλει, την πρακτική λειτουργία όμως του συστήματος την ξέρει καλύτερα ο αποκάτω. Αυτός είναι που ξέρει με ποιον τρόπο θα μπορούσε να είναι αποδοτικότερη η δουλειά του, όμως φαντάζομαι ότι επικρατεί η λογική "τζάμπα θα πάνε τα λόγια μου κι ο κόπος μου". Είσαι ενεργό μέλος του μηχανισμού, κάνε προτάσεις, προσπάθησε να καλυτερεύσεις την δική σου ζωή και τον τρόπο εργασίας σου και θα ωφεληθούν όλοι. Δεν λέω να αρχίσει να σχεδιάζει συστήματα μεγάλης κλίμακας, μόνο τι χρειάζεται σαν τελικός κρίκος (end user που λέμε και οι κομπιουτεροτέτοιοι).

 

[nickel]

#2708: Δόκτορα, το άρθρο έχει διάφορες ιδέες κάτω από το εύρημα της «μονάδας», και η ανάπτυξη πολιτικών ιδεών δεν είναι καλό να υποτάσσεται σε κειμενικά ευρήματα. Ωστόσο, κάποιες ιδέες είναι καλές και θα έπρεπε να συζητηθούν χωριστά, όχι να θαφτούν σε ένα απαξιωτικό σχόλιο. Για παράδειγμα: «κάθε νέος νόμος θα ενσωματώνει ή θα καταργεί όλη την προηγούμενη νομολογία». Αυτό από μόνο του είναι, φαντάζομαι, μια τεράστια και πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που δεν θα έπρεπε να απορρίπτεται με το «παραμύθια». Απλώς δεν έχει καν τη σωστή διατύπωση, υποθέτω ότι εννοεί «νομοθεσία». Έχεις ένα νόμο που έχει τροποποιηθεί με τριάντα ως τώρα τροπολογίες. Έρχεται τώρα η 31η. Άσχημα θα ήταν να σε υποχρεώνει να καταθέσεις τον νόμο ολόκληρο όπως ισχύει σήμερα με όλες τις τροπολογίες συν την καινούργια που θέλεις να προσθέσεις;

 

[nickel]

Δεν αναφέρομαι μόνο σε προβλήματα τεχνικής φύσης.

ΟΚ, στην ουσία αυτό που λες είναι ότι η διαδικασία μηχανογράφησης πρέπει να είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας των αναλυτών με τους υπαλλήλους που κάνουν τη δουλειά και να βελτιώνεται συνεχώς από την ανατροφοδότησή τους. Μα, οτιδήποτε είναι διαφορετικό απ' αυτό θα είναι κακοσχεδιασμένο.

 

[Hellegennes]

Ναι, ουσιαστικά αυτό λέω.

Δόκτορα, ναι μεν ένα δίκτυο μπορεί να χειριστεί το ίδιο άνετα έναν και εκατό αριθμούς ανά άτομο, αλλά αν μιλάμε για σύνδεση των διαφορετικών υπηρεσιών και αρχείων, τότε θα γίνεται μέσω ενός απ' αυτούς τους αριθμούς (π.χ. του αριθμού ΑΤ) ή μέσω ενός νέου, ενιαίου. Από την στιγμή που θα υπάρχει αυτός ο αριθμός που θα ενώνει μεταξύ τους τις υπηρεσίες και τα αρχεία, το κατά πόσο θα χρειάζονται οι υπόλοιποι αριθμοί μητρώου είναι θέμα γραφειοκρατικό. Για το σύστημα δεν κάνει απολύτως καμμιά διαφορά.

 

[drsiebenmal]

Άσχημα θα ήταν να σε υποχρεώνει να καταθέσεις τον νόμο ολόκληρο όπως ισχύει σήμερα με όλες τις τροπολογίες συν την καινούργια που θέλεις να προσθέσεις;

Όχι βέβαια, και άλλωστε το έχω προτείνει και εγώ παλιότερα από τις σελίδες της έγκυρης Λεξιλογίας :). Αυτό δεν είναι όμως «ένα νόμος ανά υπουργείο» και όταν γράφεις ένα άρθρο για να προτείνεις διάφορα καινοτόμα πράγματα, ως κομιστής του νέου, μάλιστα, καλό είναι να διατυπώνεις τις σκέψεις σου με σαφήνεια και όχι να πρέπει ο κάθε αναγνώστης να φαντάζεται κάτι διαφορετικό...

 

[nickel]

Αυτό δεν είναι όμως «ένα νόμος ανά υπουργείο»

Βιαστικά το διάβασα και δεν είμαι σίγουρος γι' αυτό. Ίσως να θέλει να πει κάτι για τις γνωστές συναρμοδιότητες. Σχετικό:
http://news.makedonias.gr/προεδρικό-διάταγμα-περιορίζονται-οι/

 

[drsiebenmal]

Ένας αριθμός ανά πολίτη, είπατε;

ΙΚΑ: Νέα απογραφή ασφαλισμένων
... για τη δημιουργία Αριθμού Μητρώου Ασφαλισμένων (ΑΜΑ ΙΚΑ). Η απογραφή γίνεται λόγω της δημιουργίας του Εθνικού Μητρώου Δικαιούχων Περίθαλψης,...

«Χο, χο, χο» που θα 'λεγε κι ο πρόεδρος (ένας ήταν ο πρόεδρος).

 

[daeman]

...
Μόνο που ΑΜΑ ΙΚΑ έχουμε ήδη τουλάχιστον καμιά δεκαετία τώρα, τουλάχιστον όσοι είχαμε ακόμα κι από σπόντα πάρε-δώσε (δώσε, μόνο δώσε, μλκασφαλισμένε) με το ΙΚΑ. Και ΑΜΚΑ όλοι οι ασφαλισμένοι. Και ΜΥΚΑ και ΣΥΚΑ (για να πούμε τα σύκα σύκα, σ' αυτή την άπατη σκάφη που λέγεται μηχανοργάνωση εν Ελλάδι, όπου δεν γνωρίζει η δεξιά τους τι ποιεί η αριστερά τους —ή κάνει πως δεν γνωρίζει, για να απομυζήσει κι άλλα μπικικίνια).

Ναι, «και οι έμμεσα ασφαλισμένοι θα καταγραφούν τώρα», θα μου πείτε κι εγώ θ' απαντήσω: «ράβε-ξήλωνε, δουλειά να μην τους λείπει». Τούβλο στο τούβλο τις κάνουν τις δουλειές, σαν το αυθαίρετο γιαπί που το ολονυχτίς το χτίζανε κι απόι γκρεμιζόταν.

Και το μετασχόλιο στο σχόλιό μου: «Με ρωτάω, απαντάω, τελειώσαμε», που έλεγε στο περίπου σε μια παλιά ελληνική ταινία.

 

[drsiebenmal]

Μα το πιο αστείο με τη μηχανογράφηση είναι το παραμύθι που παίζεται αυτές τις μέρες στα κανάλια με τίτλο «αλλαγή αντικειμενικών αξιών σε 4000 οικισμούς». Δηλαδή, για να καταλάβω, έχουμε μια στήλη με 4000 ονόματα (Άνω Παναγιά, Πέρα Παναγιά, Δώθε Παναγιά κλπ), μια στήλη με τις τιμές που είχαν υπολογιστεί οι «χαμηλότερες αξίες» του 2013 και μια όπου έχουν υπολογιστεί οι «λανθασμένες υψηλότερες αξίες» του 2014. Βάζουμε και μια τέταρτη στήλη με τη διαφορά της δεύτερης και της τρίτης στήλης (σε ένα εξελόφυλλο όλα αυτά, όχι τίποτε σπουδαίο) και παίρνουμε το μικρότερο. Ακόμη και ζουγραφιστές να είχαν τις τιμές του 2013, πόση ώρα θέλει να τις αντιγράψεις, να τις ελέγξεις, να τις επανελέγξεις, να τις διπλοτριπλοεπανελέγξεις;

 

[nickel]

Σπάνια πια κάνουμε τον κόπο να γράψουμε κάτι εδώ, αλλά μου άρεσε η σαφήνεια με την οποία εκτίθενται τα του χρέους στο χτεσινό κείμενο του Αθανάσιου Έλλις στην Καθημερινή:

[...] Αλλά ας παραμείνουμε στο σενάριο της ελάφρυνσης, για το οποίο δεσμεύθηκαν οι εταίροι μας τον Νοέμβριο του ’12. Η μορφή που θα λάβει έχει σε γενικές γραμμές καταστεί σαφής. Θα γίνει μέσω επιμήκυνσης, ενδεχομένως σε συνδυασμό με περαιτέρω μείωση επιτοκίων. Σε κάθε περίπτωση, «κούρεμα», παρά τις επιθυμίες του Ταμείου, δεν πρόκειται να υπάρξει. Ο προβληματισμός των δανειστών είναι αν θα πρέπει να «σπεύσουν» να ελαφρύνουν το χρέος επί κυβέρνησης Σαμαρά, προσφέροντας στον νυν πρωθυπουργό μια σημαντική οικονομική ανάσα που θα εξαργυρώσει πολιτικά. Αλλά ανησυχούν ότι, πρώτον, ο κ. Σαμαράς θα διολισθήσει ακόμη περισσότερο σε μια χαλάρωση, όταν μάλιστα επίκεινται και εκλογές, και, δεύτερον, ότι εάν έρθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έχουν απολέσει το πιο ισχυρό «καρότο» στις διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν με τον Αλέξη Τσίπρα. Στο πλαίσιο αυτό με ενδιαφέρον αναμένονται αυτά που θα πει ο κ. Σταθάκης το Σάββατο σε εκδήλωση της Merrill Lynch στην Ουάσιγκτον, όπου έχει προσκληθεί, μαζί με άλλους οικονομολόγους από χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, για να παρουσιάσουν «εναλλακτικές πολιτικές» για έξοδο της Ευρώπης από την κρίση. Θα καταθέσει τη δική του πιο ρεαλιστική και ευέλικτη εκδοχή, την οποία τεχνοκράτες και τραπεζίτες έλεγαν το τελευταίο διήμερο στον γράφοντα ότι θα μπορούσαν να αποδεχθούν ως «σημείο εκκίνησης», ή την πιο απόλυτη συγκρουσιακή γραμμή του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ που οι πάντες απορρίπτουν;

Ολόκληρο εδώ:
http://www.kathimerini.gr/787280/op...politikoi-stoxoi-samara-kai-oikonomiko-kostos

 

[nickel]

Το παρακάτω κείμενο του Γιάννη Βούλγαρη είναι κλειδωμένο πίσω από τη συνδρομητική πολιτική των Νέων. Ας μου επιτραπεί να το δημοσιοποιήσω επειδή έχει σύνεση και ισορροπία:

Η Ελλάδα αυτοπαγιδεύεται
Γιάννης Βούλγαρης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: Τα Νέα 18/10/2014

Η βίαιη αντίδραση των διεθνών αγορών ήρθε να μας ξυπνήσει από τον κίνδυνο ύπνωσης που διατρέχαμε λόγω της βαρετής επανάληψης που εξέπεμπε η πολιτική μας ζωή. Γιατί εκ πρώτης όψεως βλέπαμε ένα έργο που είχαμε ξαναδεί παλιότερα. Ίδια πλοκή, ίδιες ατάκες, ίδια κόλπα, νέοι ηθοποιοί να προσπαθούν να αντιγράψουν τους ορίτζιναλ. Για άλλη μία φορά το πολιτικό σύστημα και ο κομματικός ανταγωνισμός αυτονομούνταν από τις ανάγκες της χώρας, σπρώχνοντας την Ελλάδα στα βράχια. Η τωρινή όμως κρίση που εκδηλώθηκε στο πλαίσιο της ευρύτερης διεθνούς αστάθειας έδειξε ότι η αποχαυνωτική επαναληπτικότητα είναι παγίδα. Αν παραδοθούμε στην αυταπάτη ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί και πως έτσι είναι η πολιτική στην Ελλάδα, τότε η νέα κατρακύλα είναι δεδομένη. Φάνηκε επίσης ότι η πορεία προς τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν, έχει ακόμη πολλές στροφές, ότι οι στροφές επιδρούν μεν στους κομματικούς συσχετισμούς, αλλά αυξάνουν και τις πιθανότητες εκτροχιασμού. Έτσι λοιπόν, ο πρόσφατος κλυδωνισμός έστειλε μηνύματα στην κυβέρνηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, στο κομματικό σύστημα αλλά και στην εθνική οικονομία συνολικά.

Η κυβέρνηση κινδυνεύει να αυτοπαγιδευθεί υπό το άγχος μιας εκλογικής αποτυχίας. Το μήνυμα των αγορών αλλά και της ΕΕ είναι σαφές. Η έξοδος της Ελλάδας στις αγορές δεν μπορεί να υποταχθεί στον εκλογικό κύκλο. Οι αγορές δεν θα βάλουν λεφτά στην Ελλάδα αν δεν υπάρχει πολιτική κάλυψη από τους δανειστές. Οι Ευρωπαίοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να αναλάβουν πρόσθετο κόστος προκειμένου να κάνουν «πολιτικό χατίρι» στην παρούσα κυβέρνηση. Σαν να μας λένε, δεν μπορούμε να πληρώσουμε εκτάκτως την ελληνική ιδιαιτερότητα, προσπαθήστε να βγείτε ομαλά από το Μνημόνιο όπως η Πορτογαλία και σε αυτό το πλαίσιο θα σας βοηθήσουμε. Κοντολογίς, η υποτροπή ακυρώνει την προσδοκία της κυβέρνησης να βγει βεβιασμένα στις αγορές προκειμένου να επικυρώσει προεκλογικά το success story. Ας μην πάμε όμως στο αντίθετο άκρο. Η κυβέρνηση έχει σημειώσει σημαντικές επιτυχίες στην προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Το έκανε όμως στο μέτρο που κινήθηκε στην κομματικά δύσκολη αλλά εθνικά συμφέρουσα γραμμή της συναινετικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Αντιθέτως, έχασε πόντους όταν άρχισε να εγκαταλείπει αυτό το πλαίσιο. Στην ουσία, οι αγορές και η ΕΕ είπαν: μείνετε στην ίδια συναινετική προσέγγιση για να περάσετε ομαλά στη μεταμνημονιακή εποχή. Αυτό δεν αποκλείει προφανώς τις δοκιμαστικές κινήσεις, τις διαπραγματεύσεις, την αξιοποίηση των διαφορών μεταξύ των μεγάλων παικτών. Αποκλείει όμως την ψευτομαγκιά και το «θα στείλω τον λογαριασμό στον επόμενο». Όσο γρηγορότερα κατανοήσει η κυβέρνηση το μήνυμα, τόσο πειστικότερος θα γίνει ο λόγος της για την ανάγκη συνοχής της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και πολιτικής σταθερότητας της χώρας. Με καθαρό επίσης τρόπο θα πρέπει να αναλάβει συναινετικές πρωτοβουλίες προς τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί το κόστος της εθνικής πόλωσης κοστίζει πια άμεσα στους πολίτες. Είναι άγνωστο αν αυτή η γραμμή πλεύσης θα της αποδώσει εκλογικά. Συμφέρει όμως τη χώρα και, αν αυτό δεν αρκεί, ας συνυπολογίσει ότι θα μεγεθύνει τις αποτυχίες μιας κυβέρνησης υπό τον ΣΥΡΙΖΑ αν οι κάλπες το θελήσουν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς καμία αμφιβολία, είναι ο πραγματικός αποδέκτης του μηνύματος. Σε αυτόν συμπυκνώνεται πρωτίστως το λεγόμενο country risk. Το πρόβλημα είναι πραγματικό και έχει σημασία να αντιμετωπίζεται κατάματα, τόσο από την κοινή γνώμη όσο και από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει σημασία γιατί κοντεύει να γίνει politically correct το καλόπιασμα και η προσπάθεια «εξημέρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ, μέσω της υποβάθμισης των πραγματικών κινδύνων που ενέχει η πολιτική του. Ορθώς χαιρόμαστε όταν ο κ. Τσίπρας βλέπει τον Πάπα, τον Ντράγκι ή τον Σόιμπλε. Το πρόβλημα όμως έγκειται στο ότι η σημερινή φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, η στήριξή του στο κρατικιστικό-συντεχνιακό σύμπλεγμα που χρεοκόπησε και η ενθάρρυνση κάθε είδους προσδοκίας είναι συνολικά ασύμβατες με τα περιθώρια κίνησης που έχει όχι μόνο μια κυβέρνηση της ευρωζώνης, αλλά και μιας μικρής χώρας με δικό της εθνικό νόμισμα στη σημερινή ασταθή διεθνή οικονομία. Το πρόβλημα είναι επίσης ότι η κυρίαρχη κομματική κουλτούρα γυρίζει την Ελλάδα δεκαετίες πίσω ακριβώς γιατί έχει μείνει στα στερεότυπα μιας άλλης εποχής. Και αυτό φαίνεται όχι στα θέματα «υψηλής πολιτικής» όπως είναι η αντιμετώπιση του χρέους, όσο σε επιμέρους θέματα. Τελευταίο παράδειγμα το περί τον πολιτισμό πρόγραμμά του, για το οποίο αξίζει να διαβάσει κανείς την καταιγιστική κριτική επιφανών παραγόντων της πνευματικής μας ζωής όπως ο Γ. Κουρουπός, ο Γ. Λούκος, ο Μ. Δημόπουλος και ο Γ. Χουβαρδάς («Εφημερίδα των Συντακτών», 11-12/10/2014).

Για τη σημερινή υποτροπή, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει εύκολη κριτική ότι διαψεύστηκε η προσπάθεια της κυβέρνησης να βγει δήθεν από το Μνημόνιο. Ας μη γελιέται όμως. Μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης σκέφτεται ήδη: αν οι διεθνείς αγορές δεν δίνουν στον Σαμαρά ούτε τρεις ημέρες περιθώριο, στον Τσίπρα δεν θα δώσουν ούτε τρία λεπτά. Θα μπορέσει ο Α. Τσίπρας, αν βρεθεί στην κυβέρνηση, να πειθαρχήσει τις δυνάμεις και τις προσδοκίες που σήμερα βγάζει από το λυχνάρι; Και πόσο ισχυρές θα είναι οι κομματικές φωνές που θα ζητήσουν τήρηση του «αριστερού» προγράμματος, ακόμη και αν το τίμημα είναι η ρήξη με την ευρωζώνη; Στο γενικό κλίμα του politically correct για την «εξημέρωση» του ΣΥΡΙΖΑ τέτοιες ερωτήσεις ηχούν παράταιρες, αλλά δεν παύουν να είναι καίριες. Η όξυνση της κρίσης καθιστά ευκρινέστερη την πιθανότητα ενός μελλοντικού αδιεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι η πιο ειλικρινής εκτίμηση για τα «διδάγματα» που πρέπει να συναγάγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την τωρινή υποτροπή προέρχεται από τον Π. Λαφαζάνη, την Ισκρα του και από τους θιασώτες της δραχμής.

Το μήνυμα όμως της τωρινής υποτροπής αφορά και το κομματικό σύστημα συνολικά. Σε συνθήκες διεθνούς οικονομικής αστάθειας, οι αγορές αντιμετωπίζουν την κάθε χώρα ως σύνολο, αδιαφορώντας για το ποιος κυβερνά. Για αυτό έχει αυξηθεί η σημασία της εθνικής συνεννόησης στα βασικά. Γεγονός που σημαίνει έχει αυξηθεί η αλληλεξάρτηση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Ή αλλιώς ότι η εκάστοτε αντιπολίτευση έχει μεγαλύτερη δυνατότητα να υποσκάπτει την εκάστοτε κυβέρνηση, για να υποστεί την ίδια μεταχείριση όταν γίνει η εναλλαγή. Κατά τούτο, ο μικρός δικομματισμός που σχηματίζεται φαίνεται να προσφέρει πολύ μικρότερη «κυβερνησιμότητα» από τον προηγούμενο.

Το τελευταίο μήνυμα αφορά την ελληνική οικονομία συνολικά. Τέσσερα χρόνια μετά τη χρεοκοπία δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις να σταθεί μόνη της στις διεθνείς αγορές. Αυτό είναι το δραματικότερο. Η Ελλάδα είναι φτωχότερη αλλά όχι παραγωγικότερη. Η φορολόγηση και οι περικοπές πέτυχαν τη δημοσιονομική σταθεροποίηση, αλλά εθνική ανασυγκρότηση χωρίς διαρθρωτικές αλλαγές και επενδύσεις δεν θα γίνει ποτέ. Το κακό είναι ότι αυτά τα ζητήματα δεν έχουν μπει καν στην εθνική πολιτική ατζέντα. Ακόμη και εκεί όπου έγιναν σημαντικές μεταρρυθμίσεις, είτε ακυρώνονται πλαγίως είτε παραμένουν αποσπασματικές και επομένως ανίκανες να δημιουργήσουν δυναμική αλλαγής. Όσο η οικονομία παραμένει έτσι, η Ελλάδα θα γίνεται φτερό στον άνεμο σε κάθε διεθνή αναταραχή. Πόσες κρίσεις θα περάσουμε άραγε μέχρι να διαμορφωθεί η κουλτούρα και το κόμμα της εθνικής ανασυγκρότησης;

Ο Γιάννης Βούλγαρης είναι καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου

 

[SBE]

ΟΚ, ο αρθρογράφος λέει με πιο πολλά λόγια αυτό που λέμε με τους εν Λονδίνω γνωστούς μου* εδώ και δυο- τρία χρόνια, ότι δηλαδή μια μεγάλη απογοήτευση από όλη αυτή την περιπέτεια είναι το ότι δεν έμαθε κανένας το μάθημά του, δεν άλλαξε απολύτως τίποτα και ούτε φαίνεται να θέλει κανένας να αλλάξει οτιδήποτε.

Και υποθέτω ότι ο κος καθηγητής, αλλά και πολλοί άλλοι σαν αυτόν, όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών θα ψηφίσουν μια από τα ίδια για τους γνωστούς λόγους.

* που είμαστε έξω από το χορό και μας ενδιαφέρει μόνο το να πηγαίνει καλά η Ελλάδα, για συναισθηματικούς λόγους. Αν και θα μας βόλευε πολύ να πάει κατά διαόλου, για να φέρουμε το σκληρό μας νόμισμα στο Ελλάντα και να αγοράσουμε κανά φτηνό εξοχικό και να το παίζουμε θείοι από το Σικάγο.

 

[Costas]

Και υποθέτω ότι ο κος καθηγητής, αλλά και πολλοί άλλοι σαν αυτόν, όταν θα έρθει η ώρα των εκλογών θα ψηφίσουν μια από τα ίδια για τους γνωστούς λόγους.

Είναι νομίζω σαφές ότι οραματίζεται κι αυτός ένα νέο κόμμα. Το λέει άλλωστε στα ίσα.