@panadeli: Από τον συνδυασμό αυτών των 3 δηλώσεών σου:
Δεν ταυτίζω τον κομουνισμό με τον ναζισμό, ποτέ δεν το έκανα.
Και δεν μπορώ να καταλάβω -ίσως είμαι μικρόνους τελικά- με ποιο ακριβώς σκεπτικό θα χαρακτήριζε κανείς τον λόγο μου "άκρως φασιστικό" απλά και μόνο επειδή απεχθάνομαι εξίσου τον κομουνισμό όσο και τον ναζισμό.
Μάλιστα, επειδή ρωτάς για την κομουνιστική ιδεολογία, οφείλω να αναγωρίσω ότι ορισμένα στοιχεία της είναι ιδιαίτερα γοητευτικά, την ώρα που η ναζιστική ιδεολογία φαντάζει, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, εντελώς αποκρουστική.
βγάζω τα εξής, ελπίζω όχι αυθαίρετα, συμπεράσματα: Δεν ταυτίζεις και δεν ταύτιζες ποτέ τον κομουνισμό με τον ναζισμό. Δηλαδή, στα μάτια σου, κομουνισμός και ναζισμός δεν είναι ίδιοι. Μάλιστα, βρίσκεις ορισμένα στοιχεία της κομουνιστικής ιδεολογίας ιδιαίτερα γοητευτικά, ενώ τη ναζιστική τη βρίσκεις εντελώς αποκρουστική. Δεδομένου δε ότι
δεν αρνείσαι και ορισμένα θετικά αποτελέσματα του κομουνισμού (απλώς λες ότι όταν μπαίνουν στη ζυγαριά με τη δυστυχία που προκάλεσε αλλού ο κομουνισμός δεν έχουν τόση σημασία),
θα περίμενε κανείς πως θα είχες διαφορετική στάση απέναντί τους. Εσύ όμως απεχθάνεσαι εξίσου και τους δύο. Προφανώς λοιπόν η απέχθειά σου έχει αρκετά διαφορετικό περιεχόμενο στη μία και την άλλη περίπτωση. Μπορείς να μου εξηγήσεις πώς ακριβώς εκφράζεται αυτό στον λόγο περί άκρων που κατά τα άλλα υιοθετείς;
Πώς παίρνει υπόψη του αυτός ο λόγος τις διαφορές που αναγνωρίζεις; Πώς λοιπόν διαφοροποιείς τον δικό σου «προσωπικό» λόγο περί άκρων από τον κυρίαρχο λόγο περί άκρων που όχι μόνο δεν φαίνεται να αναγνωρίζει καμία διαφορά, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ενστερνίζεται ο ίδιος πρακτικές του ενός άκρου; (Βλ. στρατόπεδα μεταναστών, τις διάφορες «βόμβες», τη στάση απέναντι στις εκδιδόμενες οροθετικές γυναίκες, τη συγκυβέρνηση με ΛΑΟΣ, την επίκληση εθνικού κινδύνου και κατάστασης έκτακτης ανάγκης κλπ.). Θεωρείς ότι δεν έχει σημασία να διαφοροποιήσεις τον δικό σου λόγο από τον κυρίαρχο; Ποιο «άκρο» πιστεύεις ότι ευνοείται περισσότερο από αυτόν τον λόγο;
Τώρα, όσον αφορά την εξήγηση που δίνεις για την απέχθειά σου, εδώ συμβαίνει κάτι το εντελώς ακατανόητο για μένα. Απεχθάνεσαι τον κομουνισμό
ταυτόχρονα και γιατί είναι ανεφάρμοστος και γιατί εφαρμόστηκε. Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει γιατί αποτελεί αντίφαση, στην ουσία υποθέτω δεν απεχθάνεσαι τον ίδιο τον κομουνισμό (στο κάτω-κάτω είναι γελοίο να απεχθανόμαστε κάτι που
γνωρίζουμε πως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί -ενώ από την άλλη, η απέχθεια που εξίσου αισθάνεσαι για τον ναζισμό έχει τη ρίζα της στο ακριβώς αντίθετο,
τη γνώση ότι μπορεί να εφαρμοστεί και έχει εφαρμοστεί). Το δικό μου συμπέρασμα, άρα, είναι πως απεχθάνεσαι
την ίδια την προσπάθεια, τη θέληση των ανθρώπων να τον εγκαθιδρύσουν. Και μάλιστα
τη συλλογική θέλησή τους που προσπαθεί να γίνει πράξη. Την προσπάθεια λοιπόν να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο την εξισώνεις με τον φασισμό. Αποκλείω εντελώς το να απεχθάνεσαι οποιοδήποτε σύστημα λόγω των ανθρώπινων θυμάτων. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς τα θύματα του Στάλιν είναι πιο θύματα από τα θύματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. (Αφήνω εντελώς απ’ έξω το γεγονός πως Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μόνο Στάλιν, και πως η απόπειρα εφαρμογής του κομουνισμού δεν είχε ιστορικά πάντα σχέση με εκκαθαρίσεις, π.χ. στην Κούβα).
Μια τελευταία παρατήρηση: ο κομουνισμός δεν είναι πολίτευμα. Είναι ένα (μη υπαρκτό) οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που επιδιώκει να καταργήσει τις καπιταλιστικές σχέσεις, οι οποίες ιστορικά έχουν εκφραστεί από πολλά πολιτεύματα π.χ. κοινοβουλευτική δημοκρατία, δικτατορία, βασιλεία κλπ. Ο τρόπος με τον οποίο ο κομουνισμός μπορεί (αν μπορεί) να εφαρμοστεί είναι ανοιχτός ιστορικά (για παράδειγμα, τα εργατικά συμβούλια των σοβιέτ είχαν πολύ μεγαλύτερη σχέση με την έννοια της δημοκρατίας απ’ ότι έχει η κυβέρνηση Παπαδήμου, άσχετα αν αυτή η σχέση δεν κράτησε για πολύ κατά την ιστορική περίοδο που δοκιμάστηκε).
Συνοπτικά, και σε σχέση με το ερώτημα που σου είχα θέσει παραπάνω, ένα βλέπω να είναι το κριτήριο σχετικά με το γιατί κάποια θύματα μετράνε περισσότερο από άλλα: η θέση που κατέχεις στο σημερινό σύστημα
και ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι αυτή τη θέση. Απόλυτα σεβαστό και κατανοητό
ταξικό κριτήριο. Ούτε γιατί ή η κοινοβουλευτική δημοκρατία (ή ο καπιταλισμός) είναι καλύτερη για όλους, ούτε γιατί όλους τους ωφελεί, ούτε γιατί είναι ηθικά ανώτερη.