Πολιτιστική παρατήρηση: βλέπω ότι όσοι έκαναν το τεστ αναφέρουν με βγάζει πιο πάνω, πιο κάτω, με πέτυχε διάνα κλπ αλλά τελικά μόνο εγώ είπα και το κόμμα και τον πολιτικό χώρο που με έβγαλε. Δεν είναι αυτό το μήνυμα πρόσκληση για να αρχίσετε τις δηλώσεις, είναι όπως είπα παρατήρηση γεγονότων.
Πιστεύω ότι για αυτή τη διαφορά παίζει ρόλο το ότι ζω εκτός Ελλάδας, όπου το να λες που ανήκεις πολιτικά δεν είναι ούτε δεσμευτικό (όλοι αλλάζουν γνώμη και μέσα σε κάθε χώρο υπάρχουν πολλές γνώμες), ούτε σημαίνει ότι οι άλλοι θα αλλάξουν γνώμη για σένα αν μάθουν την πολιτική σου τοποθέτηση. Ίσως πάλι να κάνω λάθος και να είναι προσωπική επιλογή. Δυο παραδείγματα:
Στη Νέα Υόρκη είχα μείνει στο σπίτι μιας κυρίας μεγάλης ηλικίας η οποία είχε στο γραφείο της κορνιζαρισμένα ενθύμια από την προεκλογική εκστρατεία του Έντουαρτ Κέννεντυ το '80 και από το αντίστοιχο συνέδριο των Δημοκρατικών. Αποκόμματα εφημερίδων, φωτογραφίες, κονκάρδες κλπ. Και γιατί όχι;
Στην Ελλάδα από την άλλη θυμάμαι μια φορά που πέτυχα στην τηλεόραση συνέντευξη μιας δημοσιογράφου (δε θυμάμαι ποιάς) η οποία έλεγε ότι στα πρώτα της βήματα δούλευε για την Απογευματινή και ευγνωμονούσε τον Αθανασιάδη που την είχε προσλάβει παρόλο που δεν ανήκε πολιτικά στον ίδιο χώρο και ότι καμιά φορά της έλεγε "βρε παιδί μου, είναι ανάγκη να λες ότι είσαι [παύση, κούνημα του κεφαλιού με νόημα, κλείσιμο ματιού κλπ], δε γίνεται να λες ότι είσαι [άλλο κούνημα κεφαλιού, παύση κλπ], να μου κάνεις τη ζωή πιο εύκολη". Ο θεατής αντιλαμβανόταν ότι οι λέξεις που έλειπαν ήταν [ΚΚΕ] και [νόμιμο αριστερό κόμμα της εποχής εκείνης] και δεν κατάλαβα γιατί η δημοσιογράφος δυσκολευόταν να το πει σαράντα χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα που κανένας δεν διώκεται για τα φρονήματά του. ΟΚ, στα ενδιάμεσα η δημοσιογράφος είχε μετακινηθεί πολιτικά, αλλά κι αυτό μέρος του προγράμματος είναι. Οι πιο πολλοί δεν ξεκινάνε κέντρο, εκεί καταλήγουν.