Περί βίας

[anef]

Καλό είναι να παίρνουμε θέση πάντως. Να προσθέσω ότι προσωπικά είμαι κατά του υπάρχοντος συστήματος και κατά της βίας που δεν το υποσκάπτει. Σε αυτή την τελευταία βία συγκαταλέγω αδιακρίτως τους δολοφόνους ναζιστές και τους κάθε λογής ανεγκέφαλους τραμπούκους. Όλοι αυτοί, μια χαρά υπηρεσία προσφέρουν στο υπάρχον σύστημα: ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, το υπάρχον σύστημα θα έπρεπε να τους εφεύρει.

Ακριβώς αυτή είναι και η δική μου θέση.

Δεν ξέρω γιατί ακριβώς πρέπει να αναγνωριστεί η γαλλική επανάσταση ως συστατική πράξη της αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη, όταν στην Αγγλία υπήρχε ήδη κοινοβουλευτισμός εκατό χρόνια νωρίτερα. Όχι βέβαια ότι εκείνος ήρθε αναίμακτα.

Ελπίζω να μη θέλεις να συνεχίσουμε το παιχνίδι με τις λέξεις: είναι η φτώχεια «πράξη βίας» ή «βία», προώθησε η γαλλική επανάσταση την αστική δημοκρατία στην Ευρώπη ή στη Γαλλία μόνο ή στην Ηπειρωτική Ευρώπη. Αν λοιπόν αφήσουμε κατά μέρος αυτού του είδους τα παρελκυστικά σχόλια και πούμε πως η αστική δημοκρατία εδραιώθηκε στην Ευρώπη με μια σειρά βίαιες επαναστάσεις, εξεγέρσεις, ταραχές και επεισόδια θα είμαστε λες εντάξει; :) Κι αν είμαστε εντάξει, ο λαϊκισμός πού ακριβώς είναι;

Αν πάντως η ουσία είναι αυτή, όπως λες κι εσύ, ας πούμε ξεκάθαρα πως η αστική δημοκρατία βασίζεται στη βία και ιστορικά και στη σημερινή εποχή. Γιατί ακόμα αν δεν παραδέχεσαι πως η εκμετάλλευση του εργάτη, για παράδειγμα, ή τα εργατικά ατυχήματα, ή η φτώχεια είναι βία (ή αποτέλεσμα βίας -σαν να συντάσσω νομικό κείμενο αισθάνομαι), ελπίζω να παραδέχεσαι πως οι πόλεμοι στους οποίους και η Ελλάδα συμμετέχει είναι βία, ο εξαναγκασμός σε μετανάστευση λόγω πολέμου είναι βία, οι βασανισμοί Αλβανών από την αστυνομία είναι βία, ο ξυλοδαρμός διαδηλωτών είναι βία, αυτό είναι βία. Καλά κάνεις λοιπόν και παίρνεις θέση υπέρ του υπάρχοντος συστήματος βάζοντας τα καλά και τα στραβά στο ζύγι, πάντως δεν μπορείς να καταδικάζεις τη βία «απ' όπου κι αν προέρχεται». Την καταδικάζεις μόνο όταν δεν προέρχεται από το ίδιο το σύστημα. Άρα, βρίσκω τη θέση σου ελλιπή: παίρνεις θέση υπέρ του υπάρχοντος συστήματος, υπέρ της βίας του και κατά της βίας που το υποσκάπτει.

 

[panadeli]

Καλό είναι να παίρνουμε θέση πάντως. Να προσθέσω ότι προσωπικά είμαι κατά του υπάρχοντος συστήματος και κατά της βίας που δεν το υποσκάπτει. Σε αυτή την τελευταία βία συγκαταλέγω αδιακρίτως τους δολοφόνους ναζιστές και τους κάθε λογής ανεγκέφαλους τραμπούκους. Όλοι αυτοί, μια χαρά υπηρεσία προσφέρουν στο υπάρχον σύστημα: ακόμα κι αν δεν υπήρχαν, το υπάρχον σύστημα θα έπρεπε να τους εφεύρει.

Ακριβώς αυτή είναι και η δική μου θέση.

Με τα πολλά καταφέραμε να συνεννοηθούμε για τους λόγους για τους οποίους κανείς καταδικάζει ή δικαιολογεί την πολιτική βία (αν και, όπως ήδη έγραψα, δεν συμφωνώ καθόλου ότι η βία των νεοναζί εξυπηρετεί το σύστημα).

Να διευκρινίσω μόνο ότι ποτέ δεν πήρα θέση υπέρ της βίας του υπάρχοντος συστήματος. Δεν συμφωνώ καθόλου με τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών, με τους βασανισμούς μεταναστών από αστυνομικούς κλπ κλπ. Καταδικάζω τη βία της (εκάστοτε) εξουσίας με την ίδια ένταση που καταδικάζω και τη βία των αναρχικών, των ακροδεξιών ή των ακροαριστερών. Ούτε μου αρέσει που υπάρχει ανεργία, φτώχεια, ανασφάλιστη εργασία κλπ κλπ. Πολύ θα μου άρεσε να ζούσα σε μια κοινωνία χωρίς βία, χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση, χωρίς εκμετάλλευση. Βρείτε μου μια τέτοια κοινωνία και θα πάω να ζήσω εκεί.

Ο λόγος για τον οποίον υπερασπίζομαι την "αστική" δημοκρατία και καταδικάζω τη βία που στρέφεται εναντίον της είναι επειδή, απ' όλα τα κοινωνικοπολιτικά συστήματα που εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται στον πλανήτη, η "αστική" δημοκρατία είναι το πολίτευμα με τη λιγότερη βία, τη λιγότερη καταπίεση, τη λιγότερη εκμετάλλευση κ.ο.κ. Και είναι το μοναδικό πολίτευμα στο οποίο τέτοια προβλήματα βγαίνουν στη φόρα, συζητιούνται, και λαμβάνονται μέτρα για τον μετριασμό τους. Φυσικά και οι κοινωνίες μας δεν είναι κοινωνίες αγγέλων. Φυσικά και υπάρχει βία και καταπίεση. Αλλά μακαρίζω την τύχη μου που γεννήθηκα στην Ελλάδα του 20ου αιώνα με την αστική δημοκρατία της, και όχι στη Γερμανία του Χίτλερ, τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, την Κίνα του Μάο, την Καμπότζη του Πολ Ποτ, το Αφγανιστάν των Ταλιμπάν, το Ιράν του Αχμαντινετζάντ, τη Λιβύη του Καντάφι, τη Βόρεια Κορέα της οικογενειοκρατίας των Κιμ, κ.ο.κ. Και θεωρώ τις κατακτήσεις της "αστικής" δημοκρατίας πολύ σημαντικές για να τις πετάξω στα σκουπίδια.

 

[rogne]

Εγώ αντιθέτως πιστεύω ότι η βία των νεοναζί μια χαρά υποσκάπτει την αστική δημοκρατία. Όπως άλλωστε έκανε και η βία των ορίτζιναλ ναζί, που οδήγησε τελικά στην πλήρη κατάλυση της δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Ενδιαφέρον ζήτημα θίγεις. Η δημοκρατία της Βαΐμάρης δεν νομίζω ότι καταλύθηκε από τη βία των ορίτζιναλ ναζί. Κατ' αρχάς, χρησιμοποίησε θαυμάσια τη φασιστική (όχι ακόμα ναζιστική) βία για να γεννηθεί, πνίγοντας στο αίμα τη λεγόμενη "γερμανική επανάσταση". Έπειτα φρόντισε να "αυτοϋπονομευτεί" (στην πραγματικότητα, να εξασφαλίσει την επιβίωση των κυρίαρχων συμφερόντων της), τόσο σε συνταγματικό όσο και σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, επιβάλλοντας ουσιαστικά τον Αδόλφο και την ατζέντα του ως "μία κάποια λύση". Τέλος, απλώς παρέδωσε την εξουσία στον άνθρωπο με το μουστάκι...

Κι αν ακόμα η Βαϊμάρη είναι πονεμένη ιστορία, με την έννοια ότι αναδρομικά οι ιθύνοντές της σίγουρα μετάνιωσαν που τα έκαναν πλακάκια με τον διάβολο, ο ρόλος που έπαιξε η φασιστική βία (με την αυστηρή έννοια) κατά τη μεταπολεμική περίοδο στην Ευρώπη σαφώς εξυπηρετούσε τη "συνέχεια του κράτους" (τα παραδείγματα είναι πάμπολλα, αλλά αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην Ιταλία). Τραγικό παραμένει ότι, ενώ το υπάρχον σύστημα ανά την Ευρώπη δεν είχε κανένα πρόβλημα επί δεκαετίες να ξεφορτώνεται την πολιτειακή μορφή του (την αστική δημοκρατία) όποτε δεν του έκανε και να περνά σε αυταρχικότερες μορφές (με πραξικόπημα ή χωρίς), εμείς, οι πολίτες που δεν είμαστε στην εξουσία, μπορούμε να είμαστε ακόμα θιασώτες αυτής ακριβώς της πολιτειακής μορφής. Συμφωνώ βεβαίως ότι πάλι καλά που την έχουμε κι αυτή, αλλά ας μην ποντάρουμε τις ελπίδες μας πάνω της. Ήδη μπάζει από παντού, και, όπως λέει το ρητό, αν τα πράγματα μπορούν να πάνε χειρότερα, θα πάνε...

 

[Elsa]

@ panadeli:
Και το γεγονός οτι για να υπάρχουν αυτές οι αστικές δημοκρατίες και να "δουλεύει το σύστημα", είναι απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρχει ταυτόχρονα η Ασία των εκατομμυρίων εργατών που αμείβονται με ψίχουλα, ή η Αφρική και η Ν. Αμερική της πείνας, των δικτατοριών και των νέων αποικιών, δεν πρέπει να μας ενοχλεί και να μας προβληματίζει για το κατά πόσο είναι τελικά τόσο μεγάλο επίτευγμα αυτές οι "δημοκρατίες για λίγους";

 

[panadeli]

Από τα λίγα που έχω διαβάσει για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι ο Χίτλερ εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, η οποία δήθεν τον βοήθησε να ανέβει στην εξουσία. Ο Χίτλερ προφανώς εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες της δημοκρατίας της Βαϊμάρης για να επιβληθεί, όπως εκμεταλλεύτηκε και τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Γερμανίας του μεσοπολέμου (την ανεργία τού 40% κλπ). Αλλά η ατζέντα του ήταν εξαρχής αντιδημοκρατική, ανελεύθερη και αντικαπιταλιστική. Και φυσικά αυτό το πλήρωσαν πολύ σκληρά οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Οι ναζί ανέκαθεν ήταν εχθροί της αστικής δημοκρατίας, και το ίδιο ισχύει και για τους σύγχρονους ακόλουθούς τους.

Ούτε μπορώ να συμφωνήσω με τη θέση ότι για να υπάρχει δημοκρατία σε κάποιες γωνιές του κόσμου πρέπει και καλά όλος ο υπόλοιπος κόσμος να υποφέρει.

Συμφωνώ βεβαίως ότι πάλι καλά που την έχουμε κι αυτή, αλλά ας μην ποντάρουμε τις ελπίδες μας πάνω της. Ήδη μπάζει από παντού, και, όπως λέει το ρητό, αν τα πράγματα μπορούν να πάνε χειρότερα, θα πάνε...

Αλλά το δια ταύτα φυσικά αυτό είναι. Σε αυτό που γράφεις εδώ, rogne, υπάρχει μια αντίφαση. Αν συμφωνείς ότι πάλι καλά που την έχουμε, τότε γιατί να μην ποντάρουμε τις ελπίδες μας πάνω της; Και αν πράγματι μπάζει από παντού, και τα πράγματα κινδυνεύουν να πάνε προς το χειρότερο, τότε τι πρέπει να κάνουμε; Να υπερασπιστούμε την αστική δημοκρατία μας, που "πάλι καλά που την έχουμε", ή να την υπονομεύσουμε κι άλλο, ποντάροντας στην κατάλυσή της;

 

[Marinos]

Από τα λίγα που έχω διαβάσει για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι ο Χίτλερ εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, η οποία δήθεν τον βοήθησε να ανέβει στην εξουσία. Ο Χίτλερ προφανώς εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες της δημοκρατίας της Βαϊμάρης για να επιβληθεί, όπως εκμεταλλεύτηκε και τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Γερμανίας του μεσοπολέμου (την ανεργία τού 40% κλπ). Αλλά η ατζέντα του ήταν εξαρχής αντιδημοκρατική, ανελεύθερη και αντικαπιταλιστική. Και φυσικά αυτό το πλήρωσαν πολύ σκληρά οι ίδιοι οι καπιταλιστές.

Ε, οι Κρουπ ας πούμε δεν πλήρωσαν ιδιαίτερα σκληρά, εδώ που τα λέμε.

 

[panadeli]

Ναι, ούτε και οι Εβραίοι φυσικά, που και τότε προσωποποιούσαν τον καπιταλισμό, όπως και τώρα.
Εξάλλου είναι γνωστό ότι ο Χίτλερ ήταν όργανο των Εβραίων.

 

[panadeli]

Ζητώ συγγνώμη για το παραπάνω ειρωνικό σχόλιο, αλλά νομίζω ότι είναι προφανές για όσους έχουν στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας και πολιτικής οικονομίας ότι ο ναζισμός δεν είχε καμία σχέση ούτε με την αστική δημοκρατία ούτε με τον καπιταλισμό. Το χαρακτηριστικό στοιχείο του καπιταλισμού δεν είναι η κερδοφορία δυο-τριών επιχειρήσεων που τα έχουν κάνει πλακάκια με το καθεστώς αλλά ο ελεύθερος ανταγωνισμός, η ελεύθερη αγορά. Αυτά ουδέποτε υπήρξαν στη ναζιστική Γερμανία. Και ποτέ δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, γιατί ο ολοκληρωτισμός είναι φύσει αντίθετος με την ελεύθερη οικονομία.

 

[Marinos]

Ναι, η αλήθεια είναι ότι το ειρωνικό σχόλιο το θεωρώ μάλλον άστοχο κι εγώ :)
Το τι ορίζουμε ως καπιταλισμό, απ' ό,τι φαίνεται, διαφέρει. Εγώ θα έλεγα ότι ο κ. ορίζεται όχι από τον ελεύθερο ανταγωνισμό (δηλαδή τα τραστ των robber barons στην Αμερική του ύστερου 19ου αιώνα δεν ήταν καπιταλιστικά; ) αλλά από την επένδυση ιδιωτικών κεφαλαίων για την ιδιοποίηση υπεραξίας, ας πούμε. Το πόσο ο ολοκληρωτισμός είναι φύσει αντίθετος με την ελεύθερη οικονομία, άλλωστε, το αντικρούει κλασικά το παράδειγμα Πινοτσέτ-Φρίντμαν.

 

[panadeli]

Ειρωνικό ναι, αλλά όντως άστοχο; Δεν προσωποποιούσαν οι Εβραίοι τον καπιταλισμό από τότε;
Επίσης, το καθεστώς του Πινοσέτ δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ολοκληρωτικό. Εδώ προφανώς διαφέρουμε και στον ορισμό και του ολοκληρωτισμού. Παραπέμπω στα έργα της Χάνα Άρεντ.

 

[Marinos]

Ε ναι, αν θέλει κάποιος να επιτεθεί φραστικά στον καπιταλισμό χωρίς να αγγίξει τις παραγωγικές σχέσεις, τον προσωποποιεί στους Εβραίους! :)

 

[rogne]

Από τα λίγα που έχω διαβάσει για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι ο Χίτλερ εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, η οποία δήθεν τον βοήθησε να ανέβει στην εξουσία. Ο Χίτλερ προφανώς εκμεταλλεύτηκε τις αδυναμίες της δημοκρατίας της Βαϊμάρης για να επιβληθεί, όπως εκμεταλλεύτηκε και τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Γερμανίας του μεσοπολέμου (την ανεργία τού 40% κλπ). Αλλά η ατζέντα του ήταν εξαρχής αντιδημοκρατική, ανελεύθερη και αντικαπιταλιστική. Και φυσικά αυτό το πλήρωσαν πολύ σκληρά οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Οι ναζί ανέκαθεν ήταν εχθροί της αστικής δημοκρατίας, και το ίδιο ισχύει και για τους σύγχρονους ακόλουθούς τους.

Όργανο των καπιταλιστών σαφώς δεν ήταν ο Χίτλερ, αυτό όμως διόλου δεν εμπόδισε την αστική τάξη της Γερμανίας να τον θεωρεί ελπίδα της για χρόνια, όπως είχε κάνει άλλωστε και με τα τάγματα εφόδου αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όσο για τον ορισμό του καπιταλισμού, θα συμφωνήσω με τον Μαρίνο: ελεύθερος ανταγωνισμός και ελεύθερη αγορά είναι εδώ και πάρα πολύ καιρό κενό γράμμα, ξεπερασμένες θεωρίες. Οι καπιταλιστές έχουν προχωρήσει πολύ από τότε.

Σε αυτό που γράφεις εδώ, rogne, υπάρχει μια αντίφαση. Αν συμφωνείς ότι πάλι καλά που την έχουμε, τότε γιατί να μην ποντάρουμε τις ελπίδες μας πάνω της; Και αν πράγματι μπάζει από παντού, και τα πράγματα κινδυνεύουν να πάνε προς το χειρότερο, τότε τι πρέπει να κάνουμε; Να υπερασπιστούμε την αστική δημοκρατία μας, που "πάλι καλά που την έχουμε", ή να την υπονομεύσουμε κι άλλο, ποντάροντας στην κατάλυσή της;

Είναι μάταιο να ελπίζεις σε κάτι που έχει γίνει τόσο λάστιχο ώστε μόνο ονομαστική σχέση να διατηρεί πλέον με τον ιδεότυπό του, αυτόν που παρουσιάζεται σε βιβλία του 19ου αιώνα. Μπορούμε βέβαια πάντα να ψηφίζουμε κυβερνήσεις που διακηρύσσουν ότι "λεφτά υπάρχουν", αλλά αμέσως μετά σπεύδουν να υπογράψουν Μνημόνια, συνεχίζοντας παρά ταύτα να πιστεύουμε ότι παραμένουμε ο "κυρίαρχος λαός". Μάταιο μεν, δυνατό δε. Προσωπικά προτιμώ να ελπίζω σε πράγματα που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την αστική δημοκρατία, ούτε με την υπεράσπισή της ούτε με την υπονόμευσή της ούτε με την κατάλυσή της. Σε τελευταία ανάλυση, ας εκμεταλλευτούμε τα όποια περιθώρια μας δίνει ακόμα η μορφή του πολιτεύματος και ας τα χρησιμοποιήσουμε για ν' αλλάξουμε τη ζωή μας, αντί να περιοριζόμαστε σε δοξολογίες της μορφής του πολιτεύματος.

 

[rogne]

Από το Radical Desire ξανά:

Πρόχειρες τυπολογικές σημειώσεις για την εννοιολόγηση της βίας

Σχηματικά, η έννοια της βίας μπορεί να εξεταστεί:

α) Από τη σκοπιά της σχέσης της με τον νόμο: ως βία που εγκαθιδρύει νόμο (επιτυχημένη επανάσταση, νίκη σε εμφύλιο πόλεμο, σύσταση κράτους ή αυτοκρατορίας), ως βία που συντηρεί τον νόμο (δικαστήρια, φυλακές, στρατός), ως βία που αντιβαίνει στον νόμο (αποτυχημένη επανάσταση, εξέγερση, ή εμφύλιος πόλεμος, πράξεις που αντιβαίνουν στον κώδικα ποινικού δικαίου).

β) Από τη σκοπιά της σχέσης της με την ορατότητα/φαινομενικότητα: ως θεαματική βία (φόνος, εμπρησμός, σωματική βλάβη, βασανιστήρια, εκτέλεση), και ως αθέατη βία (έξωση, απόλυση, κατάσχεση, άντληση υπεραξίας από εργασία, παρακολούθηση, φυλάκιση).

γ) Από τη σκοπιά της σχέσης της με την διαμεσολάβηση: ως αδιαμεσολάβητη βία (άμεση χρήση βίας από σώμα σε σώμα), και ως διαμεσολαβημένη βία (άσκηση βίας με την μεσολάβηση θεσμών και/ή με την εκτελεστική παρεμβολή τρίτου --π.χ εξώδικο, αγωγή, χρήση αστυνομικών, μισθοφόρων, κλπ).

δ) Από τη σκοπιά της σχέσης της με το σώμα: ως σωματική βία, ως ψυχική βία, ως ψυχοσωματική βία.

ε) Από τη σκοπιά της σχέσης της με το αποτέλεσμα που φέρεται να έχει στην ύλη στην οποία επενεργεί: ως καταστροφική βία όταν δεν φαίνεται να υπάρχει καμία δημιουργική διάσταση στην πράξη βίας (φόνος, σωματική βλάβη), και ως μετασχηματιστική βία όταν η καταστροφή συνοδεύεται εμφανώς από την δημιουργική ανάδυση μιας νέας μορφής (η δια του πολέμου ίδρυση κράτους ή πολιτεύματος, η πολιτική επανάσταση, η εισαγωγή ενός νέου συστήματος απαράβατων κανόνων δικαίου, η ανάδυση ενός νέου τρόπου παραγωγής, η ίδια η εργασία ως καταστροφή της φυσικής ή δεδομένης διάταξης των πραγμάτων και δημιουργία μίας νέας διάταξης). Δεν είναι εύκολο να διαχωριστούν όμως η δύο κατηγορίες χωρίς την μεσολάβηση κάποιου χρονικού διαστήματος που να επιτρέπει την κρίση για το αν το είδος της βίας ήταν καταστροφικό ή μετασχηματιστικό: φαινομενικά, ένας γλύπτης ασκεί την ίδια καταστροφική βία στο μάρμαρο που ασκεί ένα στρατιωτικό όχημα στον γύψινο τοίχο του σπιτιού μιας οικογένειας αμάχων· η βία όμως του πρώτου θα αποκαλύψει εκ των υστέρων μια κρυμμένη και δημιουργικά εμπνευσμένη μορφή μέσα στο υλικό που φάνηκε απλώς να καταστρέφει, ενώ η βία του δεύτερου αρκείται στο να παράγει συντρίμμια.

στ) Από τη σκοπιά της σχέσης της με αρνητικό ή καταφατικό στόχο: ως κατασταλτική βία, όταν στόχος της είναι να αποτρέψει κάποιον από το να κάνει κάτι (π.χ, στην καταστολή διαδηλώσεων ή στην προφυλάκιση), ως προτρεπτική βία, όταν στόχος της είναι να πιέσει κάποιον να κάνει κάτι (π.χ, επιβολή κυρώσεων για όσους δεν ψηφίζουν ή δεν υποβάλλουν εγκαίρως τις φορολογικές τους δηλώσεις, υποχρεωτικός χαρακτήρας στράτευσης, στρατολόγηση σε καιρό πολέμου, βασανιστήρια με στόχο την ομολογία αυτού που ανακρίνεται), και ως αδρανοποιητική βία, όταν στόχος της δεν είναι ούτε να αποτρέψει ούτε να προτρέψει αλλά να περικλείσει ή να ακινητοποιήσει (καραντίνα, κέντρα κράτησης μεταναστών, φυλακές, κλπ)

Αυτό που έχει επικρατήσει να γίνεται αντιληπτό ως "βία", όπως προκύπτει από τις πιο πάνω παρατηρήσεις, είναι η βία που:
α) αντιβαίνει στον νόμο
β) είναι θεαματική
γ) είναι αδιαμεσολάβητη
δ) είναι σωματική
ε) είναι καταστροφική
στ) είναι κατασταλτική

Οποιοσδήποτε άλλος συνδυασμός χαρακτηριστικών τείνει να απομακρύνει τη βία από το πεδίο του στοχάσιμου, μετατρέποντάς την είτε σε συνώνυμο της φυσικής τάξης των πραγμάτων, είτε σε εγγυητή ειρήνης και νομιμότητας, είτε σε κάτι του οποίου οι όροι καθίστανται δυσδιάκριτοι ή γεννούν αναστολές, διστακτικότητα, αντιφάσεις και συγχύσεις.

 

[zephyrous]

Με καθυστέρηση 2 χρόνων είδα το νήμα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

Εκτός από μέλος του φόρουμ, τυχαίνει να είμαι και συνεκδότης ενός από τα βιβλία που αναφέρθηκαν. Προσθέτω εδώ το σύνδεσμο που οδηγεί στη σχετική παρουσίαση/συζήτηση. Έγινε στο βιβλιοπωλείο Ιανός, τον Μάιο του 2011, και νομίζω ότι είναι διαφωτιστική ως προς το τι αποκαλούμε (από τη δική μας πλευρά) πολιτική βία.
(Δεν έχω σκοπό να διαφημίσω το βιβλίο. Άλλωστε, έχει εξαντληθεί από τότε.)

http://youtu.be/ktlqrT5-jVc

 

[nickel]

Δεν θυμάμαι τι έχει γραφτεί σ' αυτό το νήμα, θα πρέπει να τα φρεσκάρω.

Για τη σωματική επίθεση που δέχτηκε ο καθηγητής Νίκος Μαραντζίδης η ανακοίνωση του Ποταμιού ήταν:

Οι φασίστες είναι ένα δράμα. Οι δειλοί είναι για λύπηση. Οι δειλοί φασίστες που περικυκλώνουν, χτυπούν και μετά το βάζουν στα πόδια, είναι για γέλια. Νίκο περαστικά και συνέχισε να γελάς μαζί τους.

Πρέπει να πρόκειται για πρόχειρη ανακοίνωση, του ποδαριού. Στο Facebook διαβάζω και το σχόλιο «Ωραία δήλωση... αν διορθώνατε και το "δηλοί" θα ήταν και πιο κατανοητή!». Προφανώς διορθώθηκε. Εμένα με ενοχλεί το «για γέλια». Μπορεί να θέλει να δείξει καταφρόνηση για τους τραμπούκους, αλλά οι σωματικές επιθέσεις δεν είναι για γέλια ανάλογα με το επίπεδο της βίας. Και δεν θα θέλαμε να επιδιώξουν οι τραμπούκοι να πάψουν οι επιθέσεις τους να είναι για γέλια.

 

[Earion]

Από τον τοίχο στο Φέισμπουκ του Νικόλα Σεβαστάκη, βουλευτή Σάμου με τον Σύριζα, ατόμου που του αναγνωρίζεται γενικά η ευγένεια στο ύφος και η κομψότητα (έως και ποιητικότητα θα έλεγα) στην έκφραση:

κι αυτό είναι βία και όλα...
Όταν ακούω ότι όλα, σχεδόν, είναι βία (από τον χαμηλό μισθό έως μια τρομοκρατική πράξη), αναλογίζομαι πόση ζημιά έχει κάνει στη χώρα το «πνεύμα» της έκθεσης ιδεών. Δεν εννοώ όμως το παλιό, συντηρητικό-διδακτικό πνεύμα της εποχής μου —τα αγαθά της αποταμίευσης κλπ.— αλλά και το τάχατες κοινωνικό-δημοκρατικό πνεύμα της προόδου.
Θυμάμαι ας πούμε μια συζήτηση με κάποια γνωστή που ισχυριζόταν ότι η βία κατά της γυναίκας από το Ισλαμικό Κράτος είναι «ανάλογη» (σε ομολογία και αντιστοιχία) με τη βία κατά του γυναικείου σώματος από τη δυτική βιομηχανία της ομορφιάς και της μόδας.
Της είπα, νομίζω, ότι κάποιος που διευρύνει το νόημα της βίας τόσο ώστε να αγκαλιάζει κάθε λογής υποτίμηση, παρενόχληση, πίεση ή πολιτιστική επίδραση (για τη μόδα λ.χ.), δεν μπορεί να κρίνει την εκάστοτε στιγμή της βίας. Μετατρέπει τη βία σ’ ένα παχύρρευστο υγρό που τρέχει από κάθε χαραμάδα της ζωής μας.
Εκείνη όμως με κοίταξε με την ίδια, αρχική καχυποψία. Και τότε κατάλαβα πως αυτό είναι κάτι πιο βαθύ, ότι είναι ο καρπός μιας ολόκληρης παιδαγωγικής περί βίας. Μερικά συνθήματα του αναρχικού χώρου που εξισώνουν τον τρομοκρατικό θάνατο με την αλλοτρίωση του εμπορεύματος ή με το life-style, είναι απλώς οι ακραίες (υπερβολικές) εκδοχές της «προοδευτικής» έκθεσης ιδεών.

Από εδώ.

Τι να πει κανείς; Πολύ αργά για δάκρυα;

 

[rogne]

Ο αδελφός του ο Δημήτρης είναι ο βουλευτής, ο Νικόλας είναι πανεπιστημιακός.

 

[pidyo]

Ο αδελφός του ο Δημήτρης είναι ο βουλευτής, ο Νικόλας είναι πανεπιστημιακός.

Κι έχει πάρει σαφέστατες αποστάσεις από τον Σύριζα ήδη λίγο μετά τις εκλογές του Γενάρη (ναι στο δημοψήφισμα μεταξύ άλλων).

 

[nickel]

Ευχαριστώ για τη διευκρίνιση. Δεν το είχα ψάξει το θέμα και είχα μείνει με την απορία πώς η τηλεοπτική περσόνα έλεγε τόσο διαφορετικά πράγματα από τη δημοσιογραφική που διάβαζα. Αλλά εκεί σταματούσε η περιέργειά μου. Μάλλον θέλω (κι άλλες) διακοπές. (Όταν η περιέργεια δεν μας σπρώχνει να λύνουμε τις απορίες μας, απαιτείται ρισέτ.)

 

[Alexandra]

Κι έχει πάρει σαφέστατες αποστάσεις από τον Σύριζα ήδη λίγο μετά τις εκλογές του Γενάρη (ναι στο δημοψήφισμα μεταξύ άλλων).

Ναι, αυτό ήξερα κι εγώ για τον πανεπιστημιακό Σεβαστάκη, και απόρησα όταν είδα ότι μπορεί στη συνέχεια να έγινε βουλευτής του Σύριζα.