Να πω κι εγώ τι μου άρεσε και τι όχι. Γράφω χωρίς να έχω διαβάσει τι έχει γραφτεί έξω από τη Λεξιλογία.
Μου άρεσε η ακομπλεξάριστη περιδιάβαση στο ιστορικό κοινωνικό παρελθόν της κάποτε κοσμοκράτειρας. Και ειδυλλιακή Αγγλία (Merry England) και
Τρικυμία και κατάμαυρη Βιομηχανική Επανάσταση, και σουφραζέτες και κοινωνικά κινήματα* και ματοβαμμένα πεδία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Δεν μου άρεσε η πολυθεματική ανάπτυξη. Εκτός που η διάρκεια τράβηξε σε μάκρος (το τρίωρο με εξουθένωσε, παρόλο που γνωστοί μου με διαβεβαιώνουν ότι τόσο ακριβώς κράτησαν οι τελετές και στην Αθήνα και στο Πεκίνο), δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε σώνει και καλά να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο ο θεματικός άξονας. Με τα αναπόφευκτα άλματα. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο να βγαίνουν οι Μπητλς του Σάρτζεντ Πέππερς, πώς γίνεται αυτό;
Μου άρεσε η χρήση των παιδιών σε κάθε ευκαιρία, αλλά μήπως τα παράκαναν; Παιδική αθωότητα, ομαδικότητα, ναι, αλλά τσουπ και πολυπολιτισμική παρουσία με την παραμικρή ευκαρία. Γιατί τα δύο εφηβάκια που ερωτεύτηκαν να είναι και τα δύο μη λευκά; Γιατί να υπονοείται τόσο έντονα ότι κάπου έχουμε να δώσουμε λογαριασμό; Αχ, αυτοκρατορία ... πόσες ακάλυπτες επιταγές στο όνομά σου!
Αλλά εκεί που πας να οικτίρεις, νά το πετιέται το ακαταμάχητο υπερόπλο: ο αγγλικός αυτοσαρκασμός. Αθάνατο εγγλέζικο χιούμορ, με το πονηρό ματάκι και τη γλώσσα κολλημένη στο μάγουλο. Αυτό τα σώζει όλα την τελευταία στιγμή. Ποιος το περίμενε ν' ακούσει από τα ορίτζιναλ βασιλικά χείλη "Γκουντίβνινγκ Μίστερ Μποντ"; Αλλά γιατί θα τη βρίσκατε αφύσικη τη σκηνή; Τόσες δεκαετίες στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας, να μην έχει παραχωρήσει ούτε μία συνέντευξη η βασίλισσα στον Τζέιμς; Κι έπειτα, τη στιγμή που ο Μποντ ανοίγει την πόρτα στο ελικόπτερο, σου 'ρχεται να πεις "Μα τι κάνει; Θα πηδήξει έξω χωρίς αλεξίπτωτο;", κι αμέσως έπειτα ο εαυτός σου σε διορθώνει "Γιατί; Πρώτη φορά θα είναι;". Και η βασίλισσα... Αχ, η βασίλισσα. Θα είχα τόσα πολλά να πω γι' αυτήν που θα χρειαζόταν ξεχωριστό σημείωμα.
Και μετά ο Ρόουαν Άτκινσον. Τρίλεπτο ρεσιτάλ. Ένας άνθρωπος που για χάρη του θα καθόμουν κι άλλες τρεις ώρες να υπομέινω παρελάσεις, φτάνει να τον δω να κάνει άλλες τρεις μούτες.
Κι έπειτα αλλάζει η οπτική και περνάμε στα παραμύθια. Αλλά πίσω από τα μικρά παραμύθια να κρύβεται το Μεγάλο Παραμύθι: Τι έχει προσφέρει στην ανθρωπότητα η Μεγάλη Βρετανία. Εθνικό Σύστημα Υγείας. Ούτε ένας άνθρωπος χωρίς περίθαλψη σ' αυτή τη χώρα. Η ενσάρκωση του τρίτου κύκλου των δικαιωμάτων του ανθρώπου, των κοινωνικών, έτσι όπως τα μαθαίναμε στη Νομική. Το απαύγασμα του Διαφωτισμού. Και ο Παγκόσμιος Ιστός: εμείς δικτυώσαμε τον κόσμο. Αν δεν είναι αυτό πολιτικό μήνυμα, υψηλότατης κομψότητας πολιτικό μήνυμα, τότε τι είναι;
Είναι προσφορά στην ανθρωπότητα η παιδική λογοτεχνία; Κι από αυτό έχουμε. Είναι επίτευγμα η μουσική βιομηχανία; Εδώ να δεις κόσμε. Διαμαρτύρεται μέσα σου και δαγκώνεται ο παλαιοροκάς; Μα μπροστά στη βασίλισσα οι Σεξ Πίστολς; Και γιατί όχι; Οι ίδιοι πρώτοι πρώτοι δεν μας το 'λεγαν πως δεν ήταν παρά η μεγαλύτερη αρπαχτή που είχε γίνει ποτέ; Πάλι καλά που η ευγένεια επικράτησε του σαρκασμού και τους βάλανε να τραγουδάνε το
Πρίτι βέικαντ κι όχι το
Γκοντ σέιβ δε Κουίν (δε φάσιστ ρεζίμ, σι έιντ νο γιούμαν μπίιν...). Αμ οι Κλας; Ποιος απ' τους επιζώντες έδωσε το δικαίωμα στους διοργανωτές να βάλουν το
Λόντον Κόλιν', που κάποτε το ακούγαμε σαν κάλεσμα σε κοινωνικό πόλεμο; Α, ώστε έτσι λοιπόν, ο καλός μύλος όλα τα αλέθει. Και το πανκ και όλα...
Τι θα μου μείνει από τη γιορτή;
Κάτι μελαγχολικό: το γρήγορο κολάζ με τις φωτογραφίες των απόντων (αν κατάλαβα καλά, οι διοργανωτές ζήτησαν από τους θεατές να προσφέρουν τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους).
Και κάτι ευφρόσυνο: ο Μάικ Όλντφιλντ (τι είχε γίνει αυτή η ψυχή;), αγέραστος, με τη μαγική του κιθάρα, που θα την αναγνώριζες μέσα σε εκατό άλλες. Να επενδύει μουσικά εφιάλτες με το
Τιούμπουλαρ Μπελς, αλλά να μας απογειώνει στο τέλος με το πιο ξεσηκωτικό κομμάτι, το περίφημο
Ιν ντούλτσι τζούμπιλο (
In dulci jubilo), που είχα χρόνια να τ' ακούσω και με ανέβασε στα ουράνια.
Πώς; Δεν υπάρχει βιντεάκι για Μάικ Όλντφιλντ στη Λεξιλογία; Ανεπίτρεπτον.
Ιδού το εν λόγω τραγουδάκι στην πρώτη του εκτέλεση:
*"Τότε άρχισαν και κάποιες διαμαρτυρίες" είπε ο ανεκδιήγητος Έλληνας σχολιαστής. Κάποιες διαμαρτυρίες...