Ελλάδα 2015
- Thread starter nickel
- Start date
rogne
¥
Ποιον "ταξικό αγώνα" νοθεύει το κράτος, αφού δεν υπάρχει προλεταριάτο (πλην των μεταναστών) ούτε αστική τάξη; Ο ανόθευτος ταξικός αγώνας δηλαδή είναι μεταξύ των μεταναστών και των ολιγαρχών; Γιατί αυτές φαίνεται να είναι οι μόνες "πραγματικές" τάξεις στην περιγραφή σου. Νομίζω, με δυο λόγια, ότι διατυπώνεις μια φαινομενικά νόμιμη και εύλογη θέση, που στηρίζεται όμως σε πολύ σαθρές παραδοχές, με αποτέλεσμα να γίνεται αρκετά αμφίβολη και η ίδια (η θέση). Αν αντιθέτως δεχτούμε ότι υπάρχουν πολύ περισσότεροι, πολύ πραγματικοί και πολύ περίπλοκοι ταξικοί ανταγωνισμοί στην ελληνική κοινωνία, τα ενωτικά σχέδια για το μέλλον κλονίζονται μέχρι γκρεμοτσακίσματος.
Καλά. Αφού πάρουμε μια βαθιά ανάσα που γλιτώσαμε ( ; ) τον γκρεμό, και αφού με το καλό περάσουνε τα μέτρα κτλ, απλά να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι το χρέος παραμένει μη βιώσιμο -όπως υποστηρίζει το ίδιο το ΔΝΤ και ο φίλος Σόιμπλε- και τα αβάσταχτα μέτρα ενδέχεται να μην αποδώσουν τους στόχους που μας επιβάλλουν (μιλάω κυρίως για τα πρωτογενή πλεονάσματα). Δηλαδή υπάρχει περίπτωση σε 2-3 χρόνια να λέμε πάλι τα ίδια. Με προβληματίζει επίσης η εκποίηση περιουσίας του δημοσίου αξίας 50 δις επειδή δεν ξέρω πώς θα παράγουμε έσοδα. Μην πέσετε να με φάτε, δεν προτιμούσα την έξοδο, απλά επισημαίνω ότι δεν είναι και λόγος να πανηγυρίζουμε. Το σημαντικότερο μάθημα, για μένα, είναι ότι η ανανεωτική μας αριστερά είδε ότι, στον πραγματικό κόσμο, νόμος ΔΕΝ είναι το δίκιο του εργάτη, δυστυχώς, και ότι οι διαπραγματεύσεις δεν είναι όπως οι καταλήψεις. Και το χειρότερο, πιο επώδυνο μάθημα, ήταν ότι τα παιχνίδια και τα πειράματα στην πλάτη του λαού, όπως ήταν το "πείραμα" με το δημοψήφισμα, κόστισαν πολύ μα πολύ ακριβά!
Βρε Παλ μου, δεν γνωρίζω τις τεχνικές λεπτομέρειες, απλά αναφέρω τι είπε η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ και τι έλεγε συνεχώς ο Σόιμπλε για να στηρίξει την άποψή του να μας πετάξουν έξω. Οικονομολόγος δεν είμαι, μπορεί να κάνω και λάθος. Μακάρι να τα βρουν. Τουλάχιστον είναι ευκαιρία να γίνουν αλλαγές και σε άλλους τομείς της κοινωνίας, όπως άκουσα ότι σκοπεύεται να γίνει στον δικαστικό τομέα.
Το καταστατικό του ESM δεν επιτρέπει δανεισμό σε ευρωχώρα με μη βιώσιμο χρέος. Το καταστατικό του ΔΝΤ το επιτρέπει αφού προηγηθεί κούρεμα χρέους, αλλά τα ελληνικά μεγέθη δεν έχουν σχέση με τα μεγέθη των χωρών που συνήθως προστρέχουν στο ΔΝΤ για να μας καλύψει το ΔΝΤ μόνο του.
Η πατέντα με το fund των 50 δις συμβάλλει στη βιωσιμότητα του χρέους (έστω στα χαρτιά) και επιτρέπει τον δανεισμό από τον ESM.
Τι είπε ο Γιάνης Βαρουφάκης στο New Statesman για την ομάδα που μελετούσε το Grexit και τι είπε στη συνέντευξη που έδωσε σήμερα στον RealFM:
Και στον RealFM, εδώ: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=432602&catID=2
Η δεύτερη εξήγηση είναι, πιστεύω, η σαφέστερη.
HL: You must have been thinking about a Grexit from day one...
YV: Yes, absolutely.
HL: ...have preparations been made?
YV: The answer is yes and no. We had a small group, a ‘war cabinet’ within the ministry, of about five people that were doing this: so we worked out in theory, on paper, everything that had to be done [to prepare for/in the event of a Grexit]. But it’s one thing to do that at the level of 4-5 people, it’s quite another to prepare the country for it. To prepare the country an executive decision had to be taken, and that decision was never taken.
HL: And in the past week, was that a decision you felt you were leaning towards [preparing for Grexit]?
YV: My view was, we should be very careful not to activate it. I didn’t want this to become a self-fulfilling prophecy. I didn’t want this to be like Nietzsche’s famous dictum that if you stare into the abyss long enough, the abyss will stare back at you. But I also believed that at the moment the Eurogroup shut out banks down, we should energise this process.
Περισσότερα στο New Statesman: http://www.newstatesman.com/world-a...ufakis-full-transcript-our-battle-save-greece
YV: Yes, absolutely.
HL: ...have preparations been made?
YV: The answer is yes and no. We had a small group, a ‘war cabinet’ within the ministry, of about five people that were doing this: so we worked out in theory, on paper, everything that had to be done [to prepare for/in the event of a Grexit]. But it’s one thing to do that at the level of 4-5 people, it’s quite another to prepare the country for it. To prepare the country an executive decision had to be taken, and that decision was never taken.
HL: And in the past week, was that a decision you felt you were leaning towards [preparing for Grexit]?
YV: My view was, we should be very careful not to activate it. I didn’t want this to become a self-fulfilling prophecy. I didn’t want this to be like Nietzsche’s famous dictum that if you stare into the abyss long enough, the abyss will stare back at you. But I also believed that at the moment the Eurogroup shut out banks down, we should energise this process.
Περισσότερα στο New Statesman: http://www.newstatesman.com/world-a...ufakis-full-transcript-our-battle-save-greece
Και στον RealFM, εδώ: http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=432602&catID=2
Σε ερώτηση για τα όσα ακούστηκαν περί σχεδίου για Grexit, ο Γιάνης Βαρουφάκης ανέφερε ότι η κυβέρνηση αντίθετα έκανε σχέδια για την αποφυγή του. «Δεν μιλήσαμε ποτέ για δικό μας νόμισμα, κάναμε αυτό που ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε, δηλαδή την αποφυγή του Grexit», δήλωσε.
Μάλιστα, ο Γιάνης Βαρουφάκης ανέφερε: «Μια υπεύθυνη κυβέρνηση πρέπει να σχεδιάζει τι γίνεται σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Με εντολή πρωθυπουργού και αντιπροέδρου της κυβέρνησης, με την πλήρη γνώση της διαπραγματευτικής ομάδας, στο υπουργείο μου δημιουργήθηκε μια ομάδα 4-5 ατόμων, τα οποία έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνει κάθε σοβαρό υπουργείο Οικονομικών υπό αυτές τις συνθήκες. Εάν μας κλείσουν τις τράπεζες, πώς θα αντιδράσουμε. Εάν θα προσπαθούσαν να μας ωθήσουν εκτός της πόρτας της Ευρωζώνης, ποια θα ήταν τα βήματα που θα πρέπει να πάρουμε».
Μάλιστα, ο Γιάνης Βαρουφάκης ανέφερε: «Μια υπεύθυνη κυβέρνηση πρέπει να σχεδιάζει τι γίνεται σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Με εντολή πρωθυπουργού και αντιπροέδρου της κυβέρνησης, με την πλήρη γνώση της διαπραγματευτικής ομάδας, στο υπουργείο μου δημιουργήθηκε μια ομάδα 4-5 ατόμων, τα οποία έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνει κάθε σοβαρό υπουργείο Οικονομικών υπό αυτές τις συνθήκες. Εάν μας κλείσουν τις τράπεζες, πώς θα αντιδράσουμε. Εάν θα προσπαθούσαν να μας ωθήσουν εκτός της πόρτας της Ευρωζώνης, ποια θα ήταν τα βήματα που θα πρέπει να πάρουμε».
Η δεύτερη εξήγηση είναι, πιστεύω, η σαφέστερη.
Σε διάφορους σταθμούς άκουσα να εκπλήσσονται με την αποκάλυψη ότι κάποια μικρή ομάδα μελετούσε σενάριο Grexit ή ακόμα και να θεωρούν απαράδεκτη την ύπαρξη μιας τέτοιας ομάδας. Δεν τα ξέρουν καλά τα πράγματα. Αν ο Βαρουφάκης βεβαίωνε ότι δεν υπήρχε τέτοια ομάδα, (α) τα ΜΜΕ θα έπρεπε να αγανακτούν και (β) οι γνωρίζοντες (π.χ. οι ξένοι συνάδελφοί του) δεν θα τον πίστευαν. Εδώ τέτοια σενάρια είχαν μελετήσει ακόμα και μικρές τράπεζες.
Εδώ τα είχα αναλύσει εγώ στη Λεξιλογία (και δεν με πιστεύατε)...
Υποθέτω ότι έλεγα ότι θα έμεναν σε επίπεδο σεναρίου. (Και εξακολουθώ να το ελπίζω.)
Να υποθέσω, από τον τρόπο που το λες, Αζιμούθιε, ότι υπάρχουν και μέτρα που τα θεωρείς σωστά;
Πού να βρεις άκρη του νήματος σ' αυτό το μεταδημοψηφισματικό κουβάρι.... Τέλος πάντων, να ένα άρθρο για το φθινοπωρινό τοπίο (τοπία αδιαμόρφωτο, που θα απασχολήσει εκατοντάδες άρθρα).
Ή τώρα ή ποτέ
Του Κώστα Ρεσβάνη
Στο protagon.gr
Και, επειδή κάποια πράγματα δεν τα έχω ξεδιαλύνει μέσα μου, πείτε μου αν εσείς τα βλέπετε πιο ξεκάθαρα: Έστω ότι ο στόχος είναι να αρθεί ο παραλογισμός τού να μας κυβερνά μια κυβέρνηση χωρίς τη δεδηλωμένη, η οποία θα περνά όσο νομοσχέδια έχουν την έγκριση της αντιπολίτευσης αλλά όχι της δικής της αντιμνημονιακής πτέρυγας. Και έστω ότι μπορούμε να πάμε σε εκλογές χωρίς να κάνουμε άλλη μια τερατώδη γκάφα μεγέθους δημοψηφίσματος (με διάφορους κινδύνους και νέες υφεσιακές επιπτώσεις). Ποιο θα είναι το προεκλογικό αφήγημα του συστημικού Σύριζα; Ψηφίστε μας για την καλύτερη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου; Ή ψηφίστε μας για να σκίσουμε το τρίτο μνημόνιο; Ή είναι ακόμα πολύ νωρίς για να διαμορφωθεί το νέο αφήγημα;
Ή τώρα ή ποτέ
Του Κώστα Ρεσβάνη
Στο protagon.gr
Και, επειδή κάποια πράγματα δεν τα έχω ξεδιαλύνει μέσα μου, πείτε μου αν εσείς τα βλέπετε πιο ξεκάθαρα: Έστω ότι ο στόχος είναι να αρθεί ο παραλογισμός τού να μας κυβερνά μια κυβέρνηση χωρίς τη δεδηλωμένη, η οποία θα περνά όσο νομοσχέδια έχουν την έγκριση της αντιπολίτευσης αλλά όχι της δικής της αντιμνημονιακής πτέρυγας. Και έστω ότι μπορούμε να πάμε σε εκλογές χωρίς να κάνουμε άλλη μια τερατώδη γκάφα μεγέθους δημοψηφίσματος (με διάφορους κινδύνους και νέες υφεσιακές επιπτώσεις). Ποιο θα είναι το προεκλογικό αφήγημα του συστημικού Σύριζα; Ψηφίστε μας για την καλύτερη εφαρμογή του τρίτου μνημονίου; Ή ψηφίστε μας για να σκίσουμε το τρίτο μνημόνιο; Ή είναι ακόμα πολύ νωρίς για να διαμορφωθεί το νέο αφήγημα;
SBE
¥
Δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα το αφήγημα που θα ερμηνεύσει για τους απογοητευμένους οπαδούς του Σύριζα την στροφή του πρωθυπουργού, οπότε μέχρι να γίνει αυτό είναι νωρίς για προβλέψεις.
Εγώ δεν θα ήθελα εκλογές, γιατί απλούστατα το μόνο κόμμα που μπορεί να περάσει μέτρα χωρίς να καεί η Ελλάδα είναι ο Σύριζα —τα ίδια που λέγαμε κάποτε για το Πασόκ, μόνο που με τον Σύριζα το αφιονισμένο πλήθος της τελευταίας πενταετίας θα πρέπει να καταπιεί μεγαλύτερο πικρό ποτήριο, οπότε θα ικανοποιηθούν κι οι σταλεγάκηδες. Δεν με πείθουν ότι μπορούν να το κάνουν, αλλά φυσικά η κρατική διοίκηση είναι τα στελέχη, κι αν τα υπουργεία μας κι οι διάφοροι οργανισμοί μας έχουν σοβαρά στελέχη δεν έχει σημασία ο υπουργός. Όμως έχουμε σοβαρά στελέχη;
Από την άλλη, αν έχουμε εκλογές και πάμε σε κυβέρνηση ευρύτερου συνασπισμού, κλασικά θα έχουμε καμιά εξηνταριά υπουργούς, για να ικανοποιηθούν όλα τα κόμματα, δεν θα γνωρίζει η δεξιά τους τι ποιεί η αριστερά τους, και θα πάμε στο γκρεμό όλοι μαζί χαρωποί χαρωποί. Αυτό γιατί θεωρώ ότι η μέχρι τώρα ιστορία μας έχει δείξει ότι είμαστε ανίκανοι για συνεργασία (ξεκινώντας από το '89 και δώθε). Βέβαια υπάρχει μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να αποκτήσουμε μια σοβαρή κυβέρνηση συνασπισμού και να κάνει προόδους η χώρα, αλλά δεν ελπίζω.
Στατιστικά βέβαιο είναι ότι στις επόμενες εκλογές οι ΑΝΕΛ θα καταποντιστούν γιατί αυτό συμβαίνει σε κάθε μικρό κόμμα που συμμετέχει σε συνασπισμούς (βέβαια και γι' αυτό έχω επιφυλάξεις, οι ψηφοφόροι τους έχουν το ακαταλόγιστο). Οπότε μάλλον θα τελειώσει η συνεργασία και θα αναζητήσει ο Συριζα νέους συνεργάτες.
Το μόνο που δεν πρόκειται να συμβεί είναι να κληθώ να σώσω εγώ τη χώρα.
Εγώ δεν θα ήθελα εκλογές, γιατί απλούστατα το μόνο κόμμα που μπορεί να περάσει μέτρα χωρίς να καεί η Ελλάδα είναι ο Σύριζα —τα ίδια που λέγαμε κάποτε για το Πασόκ, μόνο που με τον Σύριζα το αφιονισμένο πλήθος της τελευταίας πενταετίας θα πρέπει να καταπιεί μεγαλύτερο πικρό ποτήριο, οπότε θα ικανοποιηθούν κι οι σταλεγάκηδες. Δεν με πείθουν ότι μπορούν να το κάνουν, αλλά φυσικά η κρατική διοίκηση είναι τα στελέχη, κι αν τα υπουργεία μας κι οι διάφοροι οργανισμοί μας έχουν σοβαρά στελέχη δεν έχει σημασία ο υπουργός. Όμως έχουμε σοβαρά στελέχη;
Από την άλλη, αν έχουμε εκλογές και πάμε σε κυβέρνηση ευρύτερου συνασπισμού, κλασικά θα έχουμε καμιά εξηνταριά υπουργούς, για να ικανοποιηθούν όλα τα κόμματα, δεν θα γνωρίζει η δεξιά τους τι ποιεί η αριστερά τους, και θα πάμε στο γκρεμό όλοι μαζί χαρωποί χαρωποί. Αυτό γιατί θεωρώ ότι η μέχρι τώρα ιστορία μας έχει δείξει ότι είμαστε ανίκανοι για συνεργασία (ξεκινώντας από το '89 και δώθε). Βέβαια υπάρχει μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να αποκτήσουμε μια σοβαρή κυβέρνηση συνασπισμού και να κάνει προόδους η χώρα, αλλά δεν ελπίζω.
Στατιστικά βέβαιο είναι ότι στις επόμενες εκλογές οι ΑΝΕΛ θα καταποντιστούν γιατί αυτό συμβαίνει σε κάθε μικρό κόμμα που συμμετέχει σε συνασπισμούς (βέβαια και γι' αυτό έχω επιφυλάξεις, οι ψηφοφόροι τους έχουν το ακαταλόγιστο). Οπότε μάλλον θα τελειώσει η συνεργασία και θα αναζητήσει ο Συριζα νέους συνεργάτες.
Το μόνο που δεν πρόκειται να συμβεί είναι να κληθώ να σώσω εγώ τη χώρα.
SBE
¥
Υπάρχει και αυτή η εκδοχή, αλλά είπα να ξεκινήσω με τους συνασπισμούς.
Και παρόλο που μου φαίνεται πιθανότατο το 40% στο Σύριζα, ύστερα μάλιστα από το δημοψήφισμα, δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θα πείσει όλους τους απογοητευμένους οπαδούς του, και πιθανόν να έχει απώλειες από εκεί. Με κέρδη από αυτούς που θέλουν να στρώσει η κατάσταση. Θα είναι όμως τα κέρδη μεγαλύτερα των απωλειών;
Με τις αυτοδυναμίες έχουμε:
Αυτοδυναμία Σύριζα, σκισίματα μνημονίου ενώ το εφαρμόζουμε, Grexit πάντα πιθανό.
Αυτοδυναμία άλλου κόμματος: μόνο αν συνεργαστούν οι απροσάρμοστοι.
Και μια που τα λέμε όλα:
Αξιωματική αντιπολίτευση ΧΑ (απίθανο, αλλά μήπως μιλάμε με πιθανότητες;), φυσικά σημαίνει ότι θα υπάρξουν πιέσεις απ' έξω, όπως στην Αυστρία προ ετών. Τι είδους πιέσεις θα είναι δεν ξέρω ακόμα.
Και παρόλο που μου φαίνεται πιθανότατο το 40% στο Σύριζα, ύστερα μάλιστα από το δημοψήφισμα, δεν είμαι και τόσο σίγουρη ότι θα πείσει όλους τους απογοητευμένους οπαδούς του, και πιθανόν να έχει απώλειες από εκεί. Με κέρδη από αυτούς που θέλουν να στρώσει η κατάσταση. Θα είναι όμως τα κέρδη μεγαλύτερα των απωλειών;
Με τις αυτοδυναμίες έχουμε:
Αυτοδυναμία Σύριζα, σκισίματα μνημονίου ενώ το εφαρμόζουμε, Grexit πάντα πιθανό.
Αυτοδυναμία άλλου κόμματος: μόνο αν συνεργαστούν οι απροσάρμοστοι.
Και μια που τα λέμε όλα:
Αξιωματική αντιπολίτευση ΧΑ (απίθανο, αλλά μήπως μιλάμε με πιθανότητες;), φυσικά σημαίνει ότι θα υπάρξουν πιέσεις απ' έξω, όπως στην Αυστρία προ ετών. Τι είδους πιέσεις θα είναι δεν ξέρω ακόμα.
Με την προκήρυξη πρόωρων εκλογών που θα σημαίνουν «αύξηση του πολιτικού ρίσκου» μέχρι να σχηματιστεί νέα κυβέρνηση (αλλιώς γιατί να προκηρυχθούν όταν θα υπάρχουν δυνατότητες σχηματισμού άλλων κυβερνητικών συνασπισμών), να εγκριθούν οι προγραμματικές της δηλώσεις κλπ, η ΕΚΤ θα ξανακλείσει τη ρευστότητα ή θα αυξήσει το κούρεμα των ενεχύρων των ελληνικών τραπεζών ή και τα δύο μαζί. Το χρονικό διάστημα από την προκήρυξη μέχρι τις προγραμματικές δηλώσεις και τις πρώτες επαφές της νέας κυβέρνησης θα είναι τουλάχιστον 30 ημέρες (συνταγματικά μπορεί και πολύ περισσότερο). Αν η νέα κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να ακολουθήσει τις συμφωνίες που θα έχει κλείσει η παρούσα κυβέρνηση, η ΕΚΤ θα περιμένει να πάρει πράσινο φως από τις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν μεταξύ της νέας κυβέρνησης και της ΕΕ, όσο χρειαστεί (και επανέρχονται, ενισχυμένα, όλα τα σενάρια που ζήσαμε πριν λίγες ημέρες).
Δεν συζητάω καν για το τραγελαφικό φαινόμενο να διεκδικεί ο Σύριζα την εξουσία με δύο αντικρουόμενες πλατφόρμες (που ήταν μεν κρυφές τον Γενάρη αλλά τώρα είναι εμφανείς).
Η Μεταπολίτευση τελείωσε, τα ψευδεπίγραφα ερωτήματα κατακάθισαν και το σαφές ερώτημα αφορά πια τη θέση της χώρας: στην Ευρώπη (αυτή, τη συγκεκριμένη) και τους θεσμούς της (αυτούς, τους συγκεκριμένους) ή κάτι άγνωστο και χαώδες που κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει με σαφήνεια. Όταν ο ίδιος ο γραμματέας του ΚΚΕ είπε (άπαξ, αλλά φτάνει) «με τον λαό αλλά μέσα στο ευρώ» (ή κάπως έτσι, εγώ έτσι το κατάλαβα πάντως), τα κόμματα που θα θέλουν να έχουν θέση στο αύριο πρέπει να εργαστούν για την όσο καλύτερη θεμελίωσή του σήμερα. Η Ελλάδα πρέπει (και θα) αποκτήσει δομές ΣΕΚ (επειδή έτσι συμφώνησε ο πρωθυπουργός με τους ευρωπαϊκούς και υπερατλαντικούς εταίρους μας), με νέο πολιτικό και διοικητικό προσωπικό. Δεν θα γίνουν όλα τέλεια, επί δεκαετίες θα επισκευάζουμε τις καταστροφές από τους οδοστρωτήρες που άρχισαν ήδη να κατεδαφίζουν τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης.
Δεν θέλω να συνεχίσω να παίζω την Πυθία εδώ μέσα (αν και νομίζω ότι για τα μέτρα μου σχετικά καλά τα κατάφερα στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης Σύριζα). Η πραγματικότητα είναι, πάντως, ότι κτγμ δεν αποτελεί ούτε πραξικόπημα ούτε οτιδήποτε άλλο η δημιουργία νέων κυβερνητικών σχημάτων από την ίδια Βουλή. Εκτός από τους ίδιους τους Ανεξέλληνες, το 95% του ελληνικού λαού δεν θα ψήφιζε προεκλογικά μια συνεργασία όπως η σημερινή κυβερνητική. Απέχουμε πάντως 2-3 μήνες, εκτιμώ από τη δεύτερη κυβέρνηση Μόντρο*, της «εθνικής συμφιλίωσης».
Και όσο και αν φαίνεται περίεργο, σήμερα είμαι αισιόδοξος.
====================
* Λεξιλόγοι είμαστε, δεν τα θέλουμε όλα μασημένα.
Δεν συζητάω καν για το τραγελαφικό φαινόμενο να διεκδικεί ο Σύριζα την εξουσία με δύο αντικρουόμενες πλατφόρμες (που ήταν μεν κρυφές τον Γενάρη αλλά τώρα είναι εμφανείς).
Η Μεταπολίτευση τελείωσε, τα ψευδεπίγραφα ερωτήματα κατακάθισαν και το σαφές ερώτημα αφορά πια τη θέση της χώρας: στην Ευρώπη (αυτή, τη συγκεκριμένη) και τους θεσμούς της (αυτούς, τους συγκεκριμένους) ή κάτι άγνωστο και χαώδες που κανείς δεν μπορεί να το περιγράψει με σαφήνεια. Όταν ο ίδιος ο γραμματέας του ΚΚΕ είπε (άπαξ, αλλά φτάνει) «με τον λαό αλλά μέσα στο ευρώ» (ή κάπως έτσι, εγώ έτσι το κατάλαβα πάντως), τα κόμματα που θα θέλουν να έχουν θέση στο αύριο πρέπει να εργαστούν για την όσο καλύτερη θεμελίωσή του σήμερα. Η Ελλάδα πρέπει (και θα) αποκτήσει δομές ΣΕΚ (επειδή έτσι συμφώνησε ο πρωθυπουργός με τους ευρωπαϊκούς και υπερατλαντικούς εταίρους μας), με νέο πολιτικό και διοικητικό προσωπικό. Δεν θα γίνουν όλα τέλεια, επί δεκαετίες θα επισκευάζουμε τις καταστροφές από τους οδοστρωτήρες που άρχισαν ήδη να κατεδαφίζουν τη δημοκρατία της μεταπολίτευσης.
Δεν θέλω να συνεχίσω να παίζω την Πυθία εδώ μέσα (αν και νομίζω ότι για τα μέτρα μου σχετικά καλά τα κατάφερα στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης Σύριζα). Η πραγματικότητα είναι, πάντως, ότι κτγμ δεν αποτελεί ούτε πραξικόπημα ούτε οτιδήποτε άλλο η δημιουργία νέων κυβερνητικών σχημάτων από την ίδια Βουλή. Εκτός από τους ίδιους τους Ανεξέλληνες, το 95% του ελληνικού λαού δεν θα ψήφιζε προεκλογικά μια συνεργασία όπως η σημερινή κυβερνητική. Απέχουμε πάντως 2-3 μήνες, εκτιμώ από τη δεύτερη κυβέρνηση Μόντρο*, της «εθνικής συμφιλίωσης».
Και όσο και αν φαίνεται περίεργο, σήμερα είμαι αισιόδοξος.
====================
* Λεξιλόγοι είμαστε, δεν τα θέλουμε όλα μασημένα.
Ας προσθέσω άλλο ένα στοιχείο:
Στην προχθεσινή συζήτηση στη γερμανική βουλή και στην αναφορά για τα περί γκρέξιτ, η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι:
(α) Αυτό απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας και
(β) Απαιτεί επίσης τη σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων 18 (αυτών που θα φάνε το κανόνι, δηλαδή).
Χαιρετίσματα.
Όποιος μπορεί να προσθέσει 1+1 ας πάει να κάνει εκλογές.
Στην προχθεσινή συζήτηση στη γερμανική βουλή και στην αναφορά για τα περί γκρέξιτ, η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι:
(α) Αυτό απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας και
(β) Απαιτεί επίσης τη σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων 18 (αυτών που θα φάνε το κανόνι, δηλαδή).
Χαιρετίσματα.
Όποιος μπορεί να προσθέσει 1+1 ας πάει να κάνει εκλογές.
Costas
¥
Επιτέλους κι ένας σοβαρός άνθρωπος! Δημήτρης Χριστόπουλος, στα Ενθέματα:
Θα ξεκινήσω με μια αντιδημοφιλή στα καθ’ ημάς θέση. Η εκτίμησή μου είναι ότι το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 καταγράφεται ήδη ανάμεσα στα πιο συγκλονιστικά λάθη της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς. Υποσχέθηκε και δημιούργησε ένα «Όχι» που την επόμενη έγινε «Ναι», έκλεισε τις τράπεζες με ό,τι συνέπειες αυτό θα έχει για πολύ ακόμη, ώθησε τους δανειστές σε μια ακόμη πιο τιμωρητική και εκδικητική στάση έναντι της χώρας, με αποτέλεσμα την επαχθή συμφωνία μια βδομάδα αργότερα. Το γεγονός ότι στο εσωτερικό της διεθνούς και ελληνικής Αριστεράς το δημοψήφισμα καταγράφηκε σαν ένα σκίρτημα δημοκρατικής εθνικής αξιοπρέπειας δεν αναιρεί καμία από τις παραπάνω συνέπειές του.
Το δημοψήφισμα υπήρξε λοιπόν θρυαλλίδα κακών. Οι θετικές επιπτώσεις του, δηλαδή η παραίτηση Σαμαρά, η δημιουργία ενός κλίματος δημοκρατικής αλληλεγγύης υπέρ της Ελλάδας και ο διεθνής στιγματισμός της Γερμανίας, δεν αρκούν για να ισοσταθμίσουν τη ζημιά. Μπροστά στον επονείδιστο τοίχο των δανειστών, το δημοψήφισμα απλώς επιτάχυνε το απεγνωσμένο εθνικό όχημα στη σύγκρουση. Ξέρω πως η σύγκρουση ήταν δύσκολο να αποφευχθεί εξαρχής, διότι στόχος των δανειστών ήταν ο πολιτικός εκμηδενισμός της αριστερής κυβέρνησης. Ξέρω όμως, συνάμα, ότι καθείς που έχει αίσθηση δημοσίου συμφέροντος προσπαθεί πάντα να περιορίζει τις δραστικές επιπτώσεις της σύγκρουσης: Άλλο να χτυπάς τον τοίχο με 200 κι άλλο με 50 χιλιόμετρα.
Εδώ χρειάζεται να μιλήσω και προσωπικά. Διαμόρφωσα αυτή την πεποίθηση μόλις προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα, κι αυτό με οδήγησε να παραιτηθώ από τη θέση του ειδικού συμβούλου στο Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, πριν τη διεξαγωγή του και ανεξάρτητα, βέβαια, από την έκβασή του. Στην επιστολή της παραίτησής μου, που υπέβαλα την Παρασκευή πριν το δημοψήφισμα, αλλά δεν τη δημοσιοποίησα (διότι, προφανώς, ο στόχος μου δεν ήταν να χρησιμοποιηθεί από τους αντιπάλους της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ), έγραφα, ανάμεσα σε άλλα πως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η στρατηγική μας ηττήθηκε διότι εγκλωβιστήκαμε μεταξύ δύο καταστροφικών επιλογών, με πολιτειακά ασύντακτες καταστάσεις το πλέον οδυνηρό ενδεχόμενο. Και συνέχιζα: «Και φυσικά, όσο και να αναθεματίζουμε τους δανειστές και την εγκληματική στάση της Ε.Ε. που οδήγησε το λαό μας στην απόγνωση –και ορθά κάνουμε– πρέπει συνάμα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη: ο αδύνατος που απλώς περιφέρει το δίκαιό του δεν νικάει. Μάλλον το χάνει. Και η απόγνωση δεν είναι καλός σύμβουλος. Αν είμαστε στοιχειωδώς υλιστές στην ανάγνωση της κατάστασής μας, θα το ξέραμε και μπορεί και να το προλαβαίναμε».
Το δημοψήφισμα υπήρξε λοιπόν θρυαλλίδα κακών. Οι θετικές επιπτώσεις του, δηλαδή η παραίτηση Σαμαρά, η δημιουργία ενός κλίματος δημοκρατικής αλληλεγγύης υπέρ της Ελλάδας και ο διεθνής στιγματισμός της Γερμανίας, δεν αρκούν για να ισοσταθμίσουν τη ζημιά. Μπροστά στον επονείδιστο τοίχο των δανειστών, το δημοψήφισμα απλώς επιτάχυνε το απεγνωσμένο εθνικό όχημα στη σύγκρουση. Ξέρω πως η σύγκρουση ήταν δύσκολο να αποφευχθεί εξαρχής, διότι στόχος των δανειστών ήταν ο πολιτικός εκμηδενισμός της αριστερής κυβέρνησης. Ξέρω όμως, συνάμα, ότι καθείς που έχει αίσθηση δημοσίου συμφέροντος προσπαθεί πάντα να περιορίζει τις δραστικές επιπτώσεις της σύγκρουσης: Άλλο να χτυπάς τον τοίχο με 200 κι άλλο με 50 χιλιόμετρα.
Εδώ χρειάζεται να μιλήσω και προσωπικά. Διαμόρφωσα αυτή την πεποίθηση μόλις προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα, κι αυτό με οδήγησε να παραιτηθώ από τη θέση του ειδικού συμβούλου στο Υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, πριν τη διεξαγωγή του και ανεξάρτητα, βέβαια, από την έκβασή του. Στην επιστολή της παραίτησής μου, που υπέβαλα την Παρασκευή πριν το δημοψήφισμα, αλλά δεν τη δημοσιοποίησα (διότι, προφανώς, ο στόχος μου δεν ήταν να χρησιμοποιηθεί από τους αντιπάλους της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ), έγραφα, ανάμεσα σε άλλα πως πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η στρατηγική μας ηττήθηκε διότι εγκλωβιστήκαμε μεταξύ δύο καταστροφικών επιλογών, με πολιτειακά ασύντακτες καταστάσεις το πλέον οδυνηρό ενδεχόμενο. Και συνέχιζα: «Και φυσικά, όσο και να αναθεματίζουμε τους δανειστές και την εγκληματική στάση της Ε.Ε. που οδήγησε το λαό μας στην απόγνωση –και ορθά κάνουμε– πρέπει συνάμα να κοιταχτούμε στον καθρέφτη: ο αδύνατος που απλώς περιφέρει το δίκαιό του δεν νικάει. Μάλλον το χάνει. Και η απόγνωση δεν είναι καλός σύμβουλος. Αν είμαστε στοιχειωδώς υλιστές στην ανάγνωση της κατάστασής μας, θα το ξέραμε και μπορεί και να το προλαβαίναμε».