Εδώ διαφωνώ τελείως. Εμένα δεν μου αρέσει να μιλάω με αριθμούς, γιατί δεν τους καταλαβαίνω καλά, αλλά το «σιγά τη ζημιά που θα πάθουν» είναι κομμάτι ενός συγκυριακού αφηγήματος, διαπραγματευτικής κυρίως υφής, το οποίο διαψεύδεται καθημερινά από τις αγωνιώδεις και αυστηρές εκκλήσεις για λύση, ακόμη και από μη άμεσα εμπλεκόμενους (όπως οι ΗΠΑ), από τις αναλύσεις εκατοντάδων αναλυτών κάθε άλλο παρά ύποπτων για συριζαϊσμό (π.χ.
Βολφ), από την ομολογία θεσμικών παραγόντων της ευρωζώνης (που παραδέχονται sotto voce αλλά ανοιχτά και επισήμως ότι θα η Ευρώπη θα έμπαινε σε αχαρτογράφητες περιοχές), από τα ίδια τα οικονομικά δεδομένα (δες το επικίνδυνο σκαρφάλωμα των σπρεντ Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας τις τελευταίες μέρες). Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η δική μας ζημιά θα είναι (τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα) μεγαλύτερη από την ευρωπαϊκή, αλλά μου είναι εξίσου προφανές ότι και η δεύτερη θα ήταν υπαρκτή και, κυρίως, απρόβλεπτη, γεγονός που στη σημερινή κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας είναι πιο επικίνδυνο.