Βασικά κάνουν τον γνωστό κυκλικό συλλογισμό: "δεν ανεβάσαμε εμείς τον πήχη της βίας, το καθεστώς τον ανέβασε κι εμείς απλώς ακολουθούμε. Όσοι μας κατηγορούν ότι ανεβάσαμε τον πήχη της βίας σε επίπεδα προεμφυλίου προδίδονται ότι απλώς νοσταλγούν την εποχή της ταξικής ειρήνης, την οποία εμείς βδελυσσόμαστε". Άρα από τη μια δεν ευθυνόμαστε εμείς αλλά από την άλλη η νέα αυτή οξυμένη κατάσταση είναι αυτό ακριβώς που ονειρευόμαστε, και έτσι πρέπει να είναι εφόσον δηλώνουμε επαναστάτες. Και σε αυτό στριμώχνουν όλους όσους για λόγους ψυχολογικούς και δημαγωγικούς δεν τολμούν να αποκηρύξουν τη βία, ενώ στην πράξη δεν την ασκούν ούτε έχουν σκοπό να την ασκήσουν την κρίσιμη στιγμή. Αυτό είναι πάντα το ισχυρό σημείο του ακραίου: πιστεύει αυτό που λέει κι είναι έτοιμος να το κάνει πράξη, ενώ οι άλλοι ομοϊδεάτες απλώς φλυαρούν και κατά περίπτωση χειροκροτούν ή καταδικάζουν τα...παλικάρια. Κραδαίνει δε ο ακραίος τα ιερά κείμενα (αν υπάρχουν) και τις παλιές αγνές παραδόσεις του κινήματος απέναντι στους περιδεείς "φιλελεύθερους" και "μετριοπαθείς" οι οποίοι δεν πιστεύουν μεν πια σ' αυτά τα κείμενα και τις παραδόσεις αλλά δεν έχουν και το θάρρος να τις αποκηρύξουν...Το βλέπουμε και στις σημερινές θρησκείες αυτό, με τις συγκρούσεις ανάμεσα στους παραδοσιοκράτες και τους μοντέρνους. Πώς να επιχειρηματολογήσεις π.χ. ως χριστιανός υπέρ της αποδοχής της ομοφυλοφιλίας όταν δεν τολμάς να αρνηθείς ανοιχτά και δημόσια το θεόπνευστο της Αγίας Γραφής; Θα σε στριμώξει ο ταλιμπάνης μ' ένα τσιτάτο της Βίβλου. Κάπως έτσι και με τη βία:
Και για όσους πιστεύουν πως "το αίμα δεν απαντιέται με αίμα" όπως έγραψαν κάποιοι, καλά θα κάνουν να μην συμμετέχουν ξανά σε πορείες που γίνονται για νεκρούς δικούς μας και που κυριαρχεί το σύνθημα "το αίμα κυλάει εκδίκηση ζητάει" και να μην ξεστομίσουν ξανά μεγαλοστομίες όπως "τσακίστε τους φασίστες" ή "κρεμάλα" και "θάνατος στους φασίστες", να μην φωνάζουν συνθήματα που αναφέρονται στο '40. Γιατί η αμετροέπεια στην πολιτική δεν είναι μόνο βλακώδες συνήθεια αυτών που επιμένουν να παραμένουν σε νηπιακή πολιτικά ηλικία, αλλά είναι και επικίνδυνη.
Τα "συνθήματα που αναφέρονται στο '40" υποθέτω πως είναι το γνωστό "ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Μελιγαλάς". Τα ελληνικά του/της είναι μια χαρά, παρά αυτό το "βλακώδες συνήθεια".
Οι τελευταίες σελίδες εξηγούν και το σκεπτικό τους για την αναφορά στην ΟΠΛΑ. Με δυο λόγια, παραμένοντας αναρχικοί (αναφέρονται εκτενώς στα της διαμάχης Μαρξ-Μπακούνιν) αναγνωρίζουν το "αντικειμενικό γεγονός" ότι το επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα το 1931-1956 εκπροσωπήθηκε από το σταλινικό ΚΚΕ, και άρα αφού ξεσκαρτάρουν αυτή την πλευρά, κρατούν το υπόλοιπο: τους αγώνες, τις προθέσεις, τα βάσανα, τις θυσίες, και τα καλά έργα του σταλινισμού καθώς βέβαια και των αγωνιστών που δεν ήταν αναγκαστικά σταλινικοί ή ίσως ούτε καν αριστεροί, όπως λένε (τα παχιά δικά μου):
Στην Ελλάδα όταν μιλάμε για το παρελθόν, για το εργατικό και επαναστατικό κίνημα, μιλάμε για το κομμουνιστικής προελεύσεως επαναστατικό κίνημα και κυρίως για το ΚΚΕ. Θέλουμε δεν θέλουμε, συμφωνούμε ή διαφωνούμε, αυτό είναι ένα αντικειμενικά ιστορικό γεγονός και δεν αλλάζει. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ υπήρξε μετά το 1931 ένα κόμμα εξολοκλήρου ελεγχόμενο από τον Στάλιν και την Κομιντέρν, είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Το γεγονός ότι η Εθνική Αντίσταση, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν ελεγχόμενο από το σταλινικό ΚΚΕ είναι επίσης ένα αναμφισβήτητο γεγονός, όπως το ίδιο ισχύει και για τον Δημοκρατικό Στρατό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσοι συμμετείχαν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όσοι συμμετείχαν στην ΕΠΟΝ, όσοι υπήρξαν αντάρτες, όσοι πολέμησαν τους Ιταλούς, την Βέρμαχτ, τους προδότες, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες και τους γερμανοτσολιάδες, όσοι συμμετείχαν στην επανάσταση του 1946-49 ότι ήταν σταλινικοί. Πολλοί δεν ήταν καν αριστεροί. Ο πολιτικός φορέας που ηγεμόνευσε στο λαϊκό και επαναστατικό κίνημα εκείνης της εποχής ήταν το σταλινικό ΚΚΕ. Το γεγονός ότι δεν είμαστε μαρξιστές αλλά αναρχικοί, δεν σημαίνει ότι για λόγους ιδεολογικής καθαρότητας θα πετάξουμε στα σκουπίδια της ιστορίας μια ολόκληρη γενιά που πολέμησε τον φασισμό με τα όπλα, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στις φυλακές, στην Μακρόνησο και στα ξερονήσια μόνο και μόνο γιατί βρισκόταν κάτω από τις εντολές των σταλινικών. Δεν θα πετάξουμε στα σκουπίδια της ιστορίας μια ολόκληρη γενιά που την γενναιότητά της δεν μπορεί όχι να την φτάσει, ούτε να την διανοηθεί η θρασυδειλία αυτών των ξεφτιλισμένων που λένε ότι είναι αναρχικοί, που θεωρούν την εκτέλεση των δύο νεοναζί από τις Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις ως προβοκάτσια και ως πράξη σκοτεινή. Και επειδή η ΟΠΛΑ είναι ένα ζήτημα ταμπού αφού επρόκειτο για μια οργάνωση που έχει εκκαθαρίσει με εντολές της σταλινικής ηγεσίας αρχειομαρξιστές, τροτσκιστές και κάποιους αναρχικούς, έχουμε να πούμε το εξής: Όσοι ήταν μέλη της ΟΠΛΑ ήταν και μέλη του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη και γίνονταν και κοινές αντάρτικες επιχειρήσεις. Πολλοί λανθασμένα εξοβελίζουν την ΟΠΛΑ σαν να μην είναι τμήμα του ΕΑΜ, σαν μην είναι τμήμα του τότε λαϊκού και επαναστατικού κινήματος. Παρά τα εγκλήματα αυτά, των εκκαθαρίσεων των αριστερών αντιπάλων της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ, η δράση της ΟΠΛΑ αφορούσε την εκτέλεση προδοτών και εχθρών του λαού, εχθρών του αντιστασιακού κινήματος του ΕΑΜ, μελών της Χ, μελών των ταγμάτων ασφαλείας και ανδρών της Ειδικής Ασφάλειας, ενός μηχανισμού που είχε φτιάξει ο Μανιαδάκης υπουργός Ασφαλείας του Μεταξά, μηχανισμό που επανίδρυσε η κατοχική κυβέρνηση Ράλλη το 1943 μαζί με τα τάγματα ασφαλείας για την καταπολέμηση του κομμουνισμού και του ΕΑΜικού κινήματος. Και αυτό το κομμάτι της δράσης της ΟΠΛΑ είναι ένα ιστορικά αντικειμενικό γεγονός και αυτό επικαλεστήκαμε. Η ΟΠΛΑ ήταν η πρώτη οργάνωση αντάρτικου πόλης στην Ελλάδα και από τις πρώτες παγκοσμίως με δράση στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και αλλού και ως τέτοια, ως μέρος του λαϊκού επαναστατικού κινήματος εκείνης της εποχής μνημονεύεται. Η ιστορική αναφορά στις παραδόσεις του λαϊκού και επαναστατικού κινήματος δεν σημαίνει ιδεολογική ή άλλου είδους ταύτιση.
Και για τη σχέση ΚΚΕ και Βελουχιώτη:
Ο ΕΛΑΣ ο οποίος στο τέλος της κατοχής ήταν ένας στρατός 50000 μαχητών, δημιουργήθηκε από την επιμονή κυρίως ενός αγωνιστή, του Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος παρά τις επιφυλάξεις της ηγεσίας του ΚΚΕ που ήθελε περισσότερο έναν αγώνα στις πόλεις με μαζικές διαδηλώσεις, δημιούργησε τον αρχικό πυρήνα ενός αντάρτικου στρατού αποτελούμενου από χωρικούς (ταξικά ύποπτους για τους ορθόδοξους μαρξιστές), εμπνεόμενος από τον τρόπο δράσης των ληστών των βουνών. Ο αρχικός αντάρτικος πυρήνας του ΕΛΑΣ που πρωτοεμφανίστηκε τον Ιούνιο του 1942 στην Δομνίστα της Ευρυτανίας, αποτελείτο από μια ντουζίνα αντάρτες. Αυτή η χούφτα των αγωνιστών είναι μέρος του μαζικού κινήματος ή όχι; Για να γίνει κάτι μαζικό, προϋποθέτει πρώτα τους λίγους που θα πάρουν την πρωτοβουλία. Για να γίνει ο ΕΛΑΣ ένας στρατός 50000 μαχητών, έπρεπε να υπάρξουν πρώτα αυτοί οι λίγοι που σε αντίθεση με ό,τι πίστευε η κομματική ηγεσία τόλμησε και έκανε την αρχή αυτού που έχει μείνει ως ένα από τα σημαντικότερα αν όχι το σημαντικότερο γεγονός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και αυτό είναι υποκρισία να μην το αναγνωρίζει κάποιος και ας μην είναι κομμουνιστής.
Ο αγωνιστής αυτός, ο Βελουχιώτης, στον οποίο οφείλει ο λαός μας το επίτευγμα της δημιουργίας του μαζικού αντάρτικου στρατού, του ΕΛΑΣ, και το ΚΚΕ του οφείλει ακόμα και τις ψήφους που παίρνει μέχρι σήμερα, κατηγορήθηκε στο τέλος ως προβοκάτορας (...)
Γενικά, είναι ένα κείμενο που φέρνει σε δύσκολη θέση τους ντεμέκ οπαδούς της επαναστατικής βίας (όσο ντεμέκ είναι ο μη χιλιαστής κληρικός που όμως επιμένει πως η Δευτέρα Παρουσία θα έρθει, αλλά όχι σήμερα-αύριο...). Γι' αυτούς σημασία έχει η ένοπλη δράση. Το να πάρεις π.χ. τα όπλα το '46-'49 ονειρευόμενος ένα σταλινικό καθεστώς είναι επανάσταση που αυτοί ως αναρχικοί δεν την απορρίπτουν, γιατί δεν είναι φετιχιστές της ιδεολογικής καθαρότητας. Ας πάρουμε τα όπλα ενάντια στο καθεστώς, τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
Μου άρεσε το εξής σημείο:
Ή η “αποκρουστικότητα της εκτέλεσης” όπως είπαν κάποιοι, λόγω της προβολής του βίντεο που χρυσαυγίτες έδωσαν στη δημοσιότητα για τους δικούς τους λόγους; Μήπως υπάρχουν πολιτικές εκτελέσεις -στην ιστορία του εγχώριου αντάρτικου είχαμε αρκετές τις τελευταίες δεκαετίες- πιο...ουμανιστικές επειδή δεν έτυχε να παιχτούν στην τηλεόραση;
Κανονικά θα περίμενε κανείς να κοιτάξουν να σκοτώσουν τους δολοφόνους του Φύσσα, αλλά όπως λένε στην ανάλυσή τους, θεωρούν ότι οι εκτελέσεις τους φόβισαν εν γένει τους ναζιστές και τους έκαναν να λουφάξουν καθότι θρασύδειλοι, και άρα θεωρούν ότι πέτυχαν το στόχο τους, ο οποίος είναι η πολιτική απάντηση και όχι η προσωπική τιμωρία: όποιος είναι οργανωμένος χρυσαυγίτης αξίζει να πεθάνει το ίδιο όσο και ο Ρουπακιάς. Το ότι η ΧΑ ξανανέβασε τα ποσοστά της θεωρούν ότι απλώς αντικατοπτρίζει το ότι "η παγιωμένη θέση κάποιων χιλιάδων στην Ελλάδα να ψηφίζουν Χρυσή Αυγή ακόμα και μετά την δολοφονία Φύσσα, είναι η ρητή ομολογία της ταύτισής τους με το νεοφασιστικό φαινόμενο." (...) Μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάποιες χιλιάδες στην Ελλάδα που πολιτικά έχουν στρατευτεί στο φασιστικό μέτωπο και αυτούς όσο και να χτυπιέται κάποιος, δεν τους παίρνει μαζί του. Αντιθέτως είναι αυτοί που υπό άλλες συνθήκες με μια Χρυσή Αυγή δυνατή και αλώβητη, θα στήριζαν ή και θα συμμετείχαν ακόμη στην διαδικασία των εκκαθαρίσεων του εσωτερικού εχθρού, θα "ακόνιζαν τις ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια" παρέα με τους οργανωμένους χρυσαυγίτες.
Κατά τα άλλα η θεωρία των δύο άκρων είναι "ανιστόρητη"· όχι άκυρη και εμπρηστική και εμφυλιοπολεμική σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά γενικά "ανιστόρητη"...