Γιατί ενοχλούνται τώρα οι χρυσαυγίτες όταν τους λένε νεοναζί;

[bernardina]

Αχρειότητα και νεκροφιλία

ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑΣ
Του Κλεάνθη Γρίβα
Ψυχιάτρου

Η φωτογραφία του Παύλου Φύσσα που σφαγιάστηκε από τους ανεγκέφαλους μαχαιροβγάλτες μιας παραφυάδας του Οργανωμένου Εγκλήματος η οποία μεταμφιέστηκε σε «πολιτικό κόμμα» (με πλήρη ευθύνη όλων εκείνων που -εν επιγνώσει ή όχι- την ψήφισαν), φωτογραφία που «κοσμεί» την πρώτη σελίδα μιας εφημερίδας, δεν πρέπει να αναπαραχθεί από κανένα μέσο επικοινωνίας ως δηλωτικό τόσο του σεβασμού μας στη ζωή και, κυρίως, στο νόημα του θανάτου ενός «χαμογελαστού παιδιού» όσο και της αδυναμίας μας να συλλάβουμε την άβυσσο της απουσίας του που βιώνεται από τους γονείς και τη συντρόφισσά του.

• Υπάρχει μια ευαπόδεικτη αναλογική σχέση ανάμεσα στην αχρειότητα και την κυκλοφορία των εντύπων (και των ποσοστών τηλεθέασης): όσο αυξάνεται η μια τόσο μεγεθύνεται η άλλη. Χωρίς ποτέ να αναρωτιέται κανείς για το πού οδηγεί αυτός ο δρόμος, τόσο τα άτομα όσο και τις κοινωνίες.

• Υπάρχει μια αχρειότητα που δεν δείχνει κανένα σεβασμό στη ζωή. Και μια άλλη, παράγωγό της, που δεν δείχνει σεβασμό στο θάνατο. Η άλλη όψη της έλλειψης του σεβασμού στη ζωή είναι η έλλειψη του σεβασμού στο θάνατο. Κι όποιος εμπορεύεται ζωή (μεταξύ άλλων, ανάγοντάς την και σε λάιφ-στάιλ), είναι «φυσικό» να θεωρεί και χειρίζεται το θάνατο ως εμπόρευμα.

• Η φωτογραφία του θανάτου του Παύλου Φύσσα είναι ανεκτίμητο φυλακτό για τους γονείς, την κοπέλα και τους φίλους του, και όχι αντικείμενο προς κατανάλωση από τις αγέλες των νεκρόφιλων που αλαλάζουν στις κερκίδες των απανταχού Κολοσσαίων.

• Η νεκροφιλία είναι τυπικό γνώρισμα των ατόμων που θέλουν να σκοτώσουν την εικόνα τους. Εκείνων που νοιώθουν νεκροί εν αποσυνθέσει. Και επιθυμούν διακαώς να εκδικηθούν τους άλλους για τη δική τους συναισθηματική στέρηση και ερημιά. Κοινωνικά «αποδεκτοί» νεκρόφιλοι χωρίς τα τυπικά (ψυχιατρικά διαπιστώσιμα) συμπτώματα της νεκροφιλίας.

• Η άρνηση της αναπαραγωγής της αχρειότητας ισοδυναμεί με άρνηση της τροφοδοσίας των κοινωνικά αποδεκτών νεκρόφιλων και της εξουσιαστικά καλλιεργούμενης νεκροφιλίας.

• Σ’ αντίθεση με τις επιταγές της εξουσίας και των μιντιακών μπαμπουίνων της, προσωπικά θα εξακολουθώ να επιμένω πεισματικά ότι η ιστορία γράφεται από τη μνήμη και όχι από την αμνησία ή τη λήθη.

• Και θα θυμίσω στους «αμνήμονες» ότι στις 15 Μαρτίου 1994 η εύνοια μιας «ξανθιάς» επέτρεπε σε κάποιον να γράφει στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» (αναφερόμενος στη γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, με αφορμή τη «Λίστα του Σίντλερ»): «Έχετε να χάσετε τέσσερις ολόκληρες ώρες; Να πάτε να δείτε τη "Λίστα του Σίντλερ". Μέχρι και τα ελάχιστα γυμνά που έχει είναι φούρνου».

• Είναι τραγικό ότι εδώ, επί έναν και πλέον αιώνα, επιβεβαιώνεται διαρκώς και με αυξανόμενη συχνότητα η εκ βαθέων εξομολόγηση του John Swinton ότι: «δουλειά του δημοσιογράφου είναι να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται κατάφωρα, να διαστρεβλώνει, να διαβάλλει, να κολακεύει το θεό του χρήματος και να πουλάει τη χώρα του και τους συνανθρώπους του για το καθημερινό του ψωμί… [Εμείς οι δημοσιογράφοι] είμαστε υποτελείς και εργαλεία των πλουσίων ανθρώπων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε μαριονέτες, εκείνοι τραβάνε τα κορδόνια κι εμείς χορεύουμε. Τα ταλέντα μας, οι δυνατότητες και οι ζωές μας είναι όλα ιδιοκτησία άλλων ανθρώπων. Είμαστε διανοούμενες πόρνες». (John Swinton, 1829-1901, οικονομολόγος, δημοσιογράφος, αρθρογράφος και διευθυντής σύνταξης στις εφημερίδες New York Times, 1860-1870 και The New York Sun, 1875-1897.)

• Στην ψυχική, διανοητική και συναισθηματική έρημο που ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας «το μέλλον έχει πολύ ξηρασία» γιατί επιτρέψαμε σε κάποιους άλλους να ελέγχουν τα αποθέματα νερού που, μέχρι σήμερα, ελέγχαμε σε κάποιο βαθμό εμείς οι ίδιοι.

Το πήρα από το φέισμπουκ γι' αυτό και δεν έχει λίνκο.

 

[Palavra]

Και μετά τα όσα αφορούν το εμετικό σκουλήκι, συγγνώμη, τον κομιστή, συγγνώμη, το Πρώτο Θέμα: Πρόταση αναστολής χρηματοδότησης κομμάτων των οποίων οι αρχηγοί ή βουλευτές εμπλέκονται σε κακουργήματα.

 

[anef]

Ν. Μπογιόπουλος-Η φυλλάδα του Αναστασιάδη

Το Πρώτο Θέμα κυκλοφόρησε με φωτογραφία του Παύλου Φύσσα μαχαιρωμένου, λίγο πριν ξεψυχήσει, στην αγκαλιά της κοπέλας του, ενώ περίμεναν το ασθενοφόρο. Και ο τίτλος της φυλλάδας του Θέμου Αναστασιάδη είναι: «Δεν ξεχνώ το φασισμό»…

Επειδή όμως κι εμείς δεν ξεχνάμε, υπενθυμίζουμε:

Είναι η φυλλάδα του Αναστασιάδη, το Πρώτο Θέμα, που λίγο πριν από τις εκλογές, ξεκίνησε το παραμύθι για τον εξωραϊσμό του ναζιστικού προφίλ της Χρυσής Αυγής, έχοντας στην πρώτη σελίδα κύριο θέμα με τίτλο «Πέτα τη γιαγιά… στη Χρυσή Αυγή» (1/4/2012). Στο εν λόγω «ρεπορτάζ» μαθαίναμε ότι οι γριούλες έχουν την άμεση βοήθεια της Χρυσής Αυγής όταν πηγαίνουν στα ΑΤΜ για αναλήψεις χρημάτων… Μόνο που στην εντυπωσιακή φωτογραφία που συνόδευε το στημένο «ρεπορτάζ» και στο δισέλιδο κείμενο που εμφάνιζε τους χρυσαυγίτες σαν «προσκοπάκια», πουθενά δεν αναφέρεται ότι: Η γιαγιούλα της στημένης φωτογραφίας και του στημένου «ρεπορτάζ» δεν ήταν παρά η μητέρα στελέχους της ναζιστικής συμμορίας και υποψήφιου βουλευτή της Χρυσής Αυγής, που είχε επιστρατευτεί για να γίνει «πειστικότερο» από την φυλλάδα του Αναστασιάδη το εγκωμιαστικό της «ρεπορτάζ» για τη συμμορία.

Είναι η φυλλάδα του Αναστασιάδη που στις 5/7/2012 κυκλοφόρησε με τίτλο στην πρώτη σελίδα της: «Άρχισε περιπολίες με τρεις εταιρείες σεκιούριτι η Χρυσή Αυγή». Είναι δηλαδή η φυλλάδα του Αναστασιάδη που ξεκίνησε το παραμύθι να εμφανίζει τα τάγματα εφόδου του ναζισμού σαν τάχα εγγυητές της «ασφάλειας του πολίτη» και να παρουσιάζει τους μαχαιροβγάλτες του φασισμού σαν Ρομπέν των Δασών!

Είναι η φυλλάδα του Αναστασιάδη που στις 29/7/2012 διαφήμιζε με τίτλο στην πρώτη σελίδα της: «Το κάμπινγκ της Χρυσής Αυγής». Είναι δηλαδή η φυλλάδα του Αναστασιάδη που ανέλαβε να πλασάρει την παραστρατιωτική λειτουργία και εκπαίδευση των χρυσαυγιτών σαν δήθεν εκγύμναση του σώματος και του πνεύματος(!), έχοντας πολυσέλιδο «ρεπορτάζ», με το οποίο προέτρεπε τους αναγνώστες της να στέλνουν τα παιδιά τους να κάνουν αναψυχή στα κάμπινγκ της διδαχής του φασισμού και της κατήχησης στο ρατσισμό, στον εθνικισμό και στον εγερθιτου-τραμπουκισμό.

Είναι η φυλλάδα του Αναστασιάδη που στις 5/8/2012 κυκλοφόρησε με τίτλο στην πρώτη σελίδα της: «Ο Μιχαλολιάκος απαγορεύει τα τούρκικα σίριαλ στους βουλευτές του και αρχίζει εκστρατεία κατά της τούρκικης σαπουνόπερας στην ελληνική TV». Είναι δηλαδή η φυλλάδα του Αναστασιάδη που ανέλαβε να βαφτίσει τους ούγκανους και τον φυρερίσκο τους, που δεν μπορούν να βάλουν σωστά τρεις λέξεις στην ίδια πρόταση, σαν αμύντορες της ελληνικής γλώσσας και εν γένει της πατρίδας.

Αυτός είναι ο Αναστασιάδης, αυτή είναι η φυλλάδα του. Που μετά από τη δολοφονία του Φύσσα πάει να τυμβωρυχήσει πάνω στο αίμα του παλικαριού και να πουλήσει αντιφασιστική εγρήγορση. Ποιος; Ο Αναστασιάδης!

Συμπέρασμα: Κάποιοι νομίζουν ότι με το απορρυπαντικό της υποκρισίας μπορούν να βγάλουν από πάνω τους τη στάμπα του φασισμού. Αλλά ματαιοπονούν. Γιατί η στάμπα από το αίμα που αφήνει πίσω του ο φασισμός μένει ανεξίτηλη.

Από το Unfollow/LeninReloaded

 

[bernardina]

Σε συζητήσεις με φίλους και "φίλους", διαδικτυακά και αλλού, υποστήριξα τη θέση ότι η δημοσίευση της φωτογραφίας του Παύλου Φύσσα να ψυχοραγεί στην αγκαλιά της κοπέλας του που σπαράζει από οδύνη δεν είναι ενημέρωση, δεν είναι αφύπνιση, δεν είναι ντοκουμέντο με τη δημοσιογραφική έννοια. Δυστυχώς δεν είμαστε ανενημέρωτοι, αθώοι και ανίδεοι -εκατομμύρια εικόνες θανάτου είναι πλέον αποτυπωμένες στη μνήμη μας. Ξέρουμε πώς είναι και με τι μοιάζει.
Το ότι η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στη συγκεκριμένη εφημερίδα και σε καμία άλλη, επίσης δεν είναι τυχαίο. Με τον ίδιο τρόπο που ο Αναστασιάδης πουλάει μέσα από τα έντυπα και τις εκπομπές του λάιφ-στάιλ, σοφτ πορνό, εγχώρια σουσουδίστικη, θλιβερή μέσα στον επαρχιωτισμό της, σελεμπριτάδικη σοουμπίζ, κουτσομπολιό, απενοχοποιημένη βία, σεξ αίμα σπέρμα, έτσι πούλησε κι αυτή την εικόνα. Μέσα σ' αυτό τον αχταρμά, μαζί με κώλους, βυζιά, ακριβά αυτοκίνητα, διαφημίσεις για σερβιέτες και ό,τι άλλο πουλάει, ιδού και πρωτοσέλιδο εικονογραφημένο: οι τελευταίες ανάσες ενός δολοφονημένου ανθρώπου. Δολοφονημένου από το χέρι του φασισμού, που ο ίδιος ο Αναστασιάδης μέσα από τη φυλλάδα και τις εκπομπές του απενοχοποίησε, πλασάρισε, προμοτάρισε, βοήθησε να έρθει στην εξουσία. Ένας από τους ηθικούς αυτουργούς, με άλλα λόγια.

Ο άνθρωπος που ασφαλώς πούλησε έναντι γενναίου ποσού αυτή τη φωτογραφία δεν είναι μαχόμενος φωτορεπόρτερ, δεν έπαιξε κορόνα γράμματα τη ζωή του σε κάποια εμπόλεμη ζώνη κάποιας μακρινής χώρας προκειμένου να μας κάνει κοινωνούς μιας άγνωστης τραγωδίας. Δεν πέρασε καμιά, αδέσποτη ή μή, σφαίρα ξυστά από το κεφάλι του, δεν κινδύνεψε να τον λιώσουν με τα κοντάκια τους οι μαχητές του εχθρού, δεν έπεσε σε ενέδρα. Δεν κινδύνευε καν όπως ενδεχομένως ο άνθρωπος που φωτογράφισε τον νεκρό Λαμπράκη. Από απόσταση ασφαλείας, χωρίς να τον απειλεί κανείς και τίποτα, με τον ίδιο τρόπο που σήκωνε πάντα το κινητό του για να φωτογραφίσει τη γκόμενά του, τη φάτσα και τα μούσκουλά του στον καθρέφτη, έναν κώλο στην παραλία, ένα αμάξι που του γυάλισε, έτσι το σήκωσε και για να απαθανατίσει τις τελευταίες ανάσες ενός ανθρώπου που ψυχορραγούσε στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Και μετά πήγε και την πούλησε, χωρίς δισταγμό, χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, σε έναν από τους ηθικούς αυτουργούς που όπλισαν το χέρι του φονιά.

Κι έπειτα, χιλιάδες συμπατριώτες μας, ανάμεσά τους ΑΣΦΑΛΩΣ κι αυτοί που ψήφισαν τους φασίστες και τους έφεραν στη βουλή, πήγαν και σήκωσαν από τα περίπτερα τη βρομερή φυλλάδα των τυμβωρύχων, μετέχοντας έτσι κι αυτοί στο σκύλεμα ενός πτώματος, αδιάφοροι για τον πόνο των γονιών, των φίλων, της αγαπημένης. Με τον ίδιο τρόπο που ως εκείνη τη στιγμή κατανάλωναν σεξ βία αίμα σπέρμα λάιφ στάιλ από τη συγκεκριμένη -και όχι μόνο- φυλλάδα. Προς τέρψιν του ιδιοκτήτη της και της τσέπης του.


Ναι, λοιπόν. Ο θάνατος μπορεί να είναι ΚΑΙ ντοκουμέντο. Ο θάνατος μπορεί να είναι ακόμα ΚΑΙ έργο τέχνης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι τίποτε από τα δύο. Είναι απλώς εμπόρευμα, γιατί ως τέτοιο αντιμετωπίστηκε.

 

[anef]

Εντωμεταξύ, εύλογα αναρωτιέται κανείς αν αυτή η φωτογραφία είναι η μοναδική, αν απεικονίζονται σε κάποια φωτογραφία οι συνεργοί του Ρουπακιά και αν η αστυνομία έχει αυτό το υλικό στα χέρια της και τι το κάνει. Γιατί η μητέρα του Φύσσα μίλησε για ύπαρξη βίντεο που δυστυχώς παραδόθηκε στην αστυνομία.

 

[nickel]

Εντωμεταξύ, εύλογα αναρωτιέται κανείς αν αυτή η φωτογραφία είναι η μοναδική, αν απεικονίζονται σε κάποια φωτογραφία οι συνεργοί του Ρουπακιά και αν η αστυνομία έχει αυτό το υλικό στα χέρια της και τι το κάνει. Γιατί η μητέρα του Φύσσα μίλησε για ύπαρξη βίντεο που δυστυχώς παραδόθηκε στην αστυνομία.

Μα το φυσιολογικό είναι να παραδίδεις το υλικό στην αστυνομία. Απλώς, επειδή καλό είναι να φυλάμε τα ρούχα μας (για να μην αλλάζουμε γκαρνταρόμπα κάθε τόσο), κάνουμε μια κόπια πριν το παραδώσουμε στην αστυνομία και μοιράζουμε αντίγραφα σε δύο έμπιστους φίλους.

 

[Palavra]

Το άκουσα κι εγώ αυτό για το βίντεο, ωστόσο μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι κάποιος είχε βίντεο του σκηνικού και είχε μόνο ένα αντίγραφο που το έδωσε στην αστυνομία. Αν έγινε επιτόπου, σημαίνει ότι κάποιος τράβηξε τη σκηνή από το κινητό του και έδωσε το κινητό του στην αστυνομία και μετά δεν το πήρε πίσω. Ή τράβηξε από κάμερα και έδωσε την κάμερα στην αστυνομία και μετά δεν την πήρε πίσω. Ή την πήρε πίσω με το βίντεο σβησμένο (αλλά ανακτήσιμο, παρ' όλ' αυτά, εκτός αν η αστυνομία του έκανε φορμάτ).

Χωρίς να μου φαίνεται απίστευτο να έγινε πράγματι αυτό που λέει η μητέρα του Φύσσα, μου φαίνεται δύσκολο σήμερα, με τα τεχνολογικά μέσα που υπάρχουν, να υπάρχει μόνο ένα αντίγραφο από ένα βίντεο (ή φωτογραφία) που καταγράφεται σε ηλεκτρονικό μέσο.

 

[bernardina]

 

[anef]

Μα το φυσιολογικό είναι να παραδίδεις το υλικό στην αστυνομία. Απλώς, επειδή καλό είναι να φυλάμε τα ρούχα μας (για να μην αλλάζουμε γκαρνταρόμπα κάθε τόσο), κάνουμε μια κόπια πριν το παραδώσουμε στην αστυνομία και μοιράζουμε αντίγραφα σε δύο έμπιστους φίλους.

Το «δυστυχώς» το μετέφερα όπως περίπου (γιατί δεν θυμάμαι ακριβώς τη λέξη) το άκουσα από τη μητέρα του Φύσσα. Εφόσον, βέβαια, σύμφωνα με πολλούς μάρτυρες η αστυνομία ήταν ήδη εκεί όταν έγινε ο φόνος, εφόσον πολλοί αστυνομικοί καλύπτουν τη ΧΑ ή είναι οι ίδιοι χρυσαυγίτες και εφόσον αποδεδειγμένα συνεργάζονται μαζί τους σε πορείες κλπ. κατά διαδηλωτών, ε, δεν είναι και τόσο περίεργο το «δυστυχώς».

Τώρα για το άλλο που λέει η palavra, δεν ξέρω, είναι π.χ. απίθανο κάποιος να δίνει το κινητό του στην αστυνομία και να το παίρνει πίσω την επόμενη μέρα χωρίς βίντεο; Πάντως απ' όσο ξέρω στην καταγγελία της μητέρας του Φύσσα δεν έχει απαντήσει η αστυνομία -ή τουλάχιστον εγώ δε διάβασα τίποτα.

 

[nickel]

Δεν με ενδιαφέρουν οι λεπτομέρειες του αστυνομικού δελτίου αυτή τη στιγμή ούτε άλλος ένας γύρος στο ερώτημα «με ποια αστυνομία μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αστυνομικά το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής». Πιστεύω ωστόσο ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν αστυνομικά και προφανώς από καλύτερη αστυνομία. Και, φυσικά, όχι μόνο αστυνομικά.

Μου άρεσε ο Τριαρίδης που έτυχε να διαβάσω (δεν διαβάζω όσα θα ήθελα...):

[...]
Για όσους ζούμε στην Ελλάδα του 2013, είναι απολύτως βέβαιο πως το ερώτημα αυτό θα ξανατεθεί προς τη γενιά μου από τις δύο επόμενες – και μάλιστα με την ίδια διατύπωση: «Πατέρα, παππού, μητέρα, γιαγιά, τι έκανες όταν η Χρυσή Αυγή κλιμάκωνε το αιματοκύλισμα της ελληνικής κοινωνίας;»
Νομίζω πως έχουμε να σκεφτούμε σήμερα, ο καθένας για τον εαυτό του, τι απάντηση θα δώσουμε σε αυτή την ερώτηση.
Ο τρόπος που η Χρυσή Αυγή εγκαθιδρύει το φόνο –και, συνακόλουθα, τον τρόμο του κάθε επικείμενου φόνου– στο πολιτικό σύστημα και στον κοινωνικό ιστό, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες.
[...]

Αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο το κομμάτι του:
Η ποινική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής

 

[bernardina]

To ότι φαίνεται να αναστέλλεται η χρηματοδότησή της είναι ένα καλό βήμα. Όχι πως θα της λείψουν οι πηγές, αλλά τουλάχιστον να μη την πληρώνουμε κι από την τσέπη μας για να μας σκοτώνει.

 

[SBE]

Το ζήτημα της δημοσίευσης ή μη φωτογραφιών κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτόνομο νήμα. Και κανονικά θα έπρεπε να συνοδέυεται από μια λίστα με όλες τις περιπτώσεις που έχουν γράψει τα ΜΜΕ στα παλιά τους τα παπούτσια τον σχετικό κανονισμό- δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο, κι ας το παρουσιάζουν σαν πρωτοφανές.
Πριν κάτι χρόνια σε ενα ταξίδι Ελλάδα έιχα δει στις ειδήσεις ρεπορτάζ για τις έρευνες δυτών για πτώματα σε ένα ναυάγιο. Η ενημέρωσηδεν περιοριζόταν στα αναμενόμενα, σε κάποια φάση οι κάμερες του σταθμού μας ακολουθούσαν (και μας έδειχναν) τους δύτες κάτω από το νερό, να ψάχνουν στο ναυάγιο. Για κακή του τύχη του ρεπόρτερ, δεν περασε στην άκρη της καμερας κανενα χέρι, κανένα κεφάλι κόμμένο, να συμπληρωθεί το ντεκόρ, παρόλο που για κανά πενταλεπτο- δεκάλεπτο μας έδειχναν την κατάδυση.

Περι τεχνολογίας: η αστυνομία έχει την ίδια τεχνολογία που έχουν όλοι. Θα περίμενα παντως αν κάποιος έδινε στην αστυνομία το κινητό του... να μην το έδινε και απλά να τους έδινε αντίγραφο του υλικού του.

 

[Hellegennes]

Ναι, τα ΜΜΕ ακολουθούν την δεοντολογία του "δείχνω πτώματα" από τα μέσα των 90's περίπου. Δεν είναι καινοφανές φαινόμενο. Ωστόσο νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια το είχανε κόψει.

 

[Earion]

Ελληνική εφημερίδα που δημοσιεύει φωτογραφία τεμαχισμένου πτώματος: Έθνος από το 1987.

 

[Costas]

και κατι γλωσσικό απο το παραπανω λινκ: τι θα πει "εγγραφη φωτοτυπία χειρογραφης δήλωσης";

 

[SBE]

Έγχρωμη φωτογραφία;

 

[Palavra]

Ελληνική εφημερίδα που δημοσιεύει φωτογραφία τεμαχισμένου πτώματος: Έθνος από το 1987.

Φαίνεται πως οι ελληνικές εφημερίδες το συνήθιζαν ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του '60: WTF: Η φρίκη στα ελληνικά πρωτοσέλιδα.

 

[Hellegennes]

Ο Χριστός και η Παναγία!!!

 

[nickel]

Πάντα πρωτοστατούσαν κάποιες συγκεκριμένες φυλλάδες του φτηνού εντυπωσιασμού.

 

[SBE]

Ομολογουμένως δεν περίμενα την πρώτη φωτογραφία πάνω πάνω και μου ήρθαν γέλια από το σοκ μάλλον κι από τη σκέψη ότι κάποιος θεώρησε ότι είναι κατάλληλη η δημοσίευσή της. Και μετά λέμε ότι το Αλ Τζαζίρα δείχνει πτώματα κι εμείς εδώ στη Δύση δεν τα βλέπουμε (μια φορά είδα το αραβικό πρόγραμμα του Αλ Τζαζίρα και μπορεί μεν να μην καταλάβαινα τι λέγανε αλλά είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα με τις εικόνες).
Φυσικά θυμάμαι κάτι πρωτοσέλιδα με τις φωτογραφίες να πιάνουν τουλάχιστον το ένα τέταρτο της σελίδας και να δείχνουν πάντα κάποιο ωραίο θύμα, κατά προτίμηση νεαρή κοπέλλα, κατά προτίμηση με μαγιώ και με λεζάντα "η άτυχη Τάδε σε παλιότερες ευτυχισμένες στιγμές". Και η γενική εικόνα ήταν ότι οι δολοφονίες για ψύλλου πήδημα έδιναν κι έπαιρναν, αν και μάλλον έτσι μοιάζει γιατί το κάθε έγκλημα γινόταν σήριαλ στις εφημερίδες, οι οποίες δημοσίευαν και την τελευταία λεπτομέρεια και μπόλικο ράδιο-αρβύλα. Η μάνα που έπνιξε το παιδί της, ο φοιτητής που τεμάχισε τον φίλο του, ο οικογενειάρχης που σκότωσε την ερωμένη του και αυτοκτόνησε, η εργάτρια που κατέβηκε σε λάθος στάση και την έφαγαν τα σκυλιά, οι αντίζηλοι που αλληλοσκοτώθηκαν κλπ κλπ κλπ. Κάθε προσωπική διαφορά έμοιαζε να λύνεται με φόνο. Μετά κάποιοι ανακάλυψαν τα διαζύγια και κάποιοι τους ψυχίατρους μάλλον, κι ηρεμίσαμε κάπως.