Γιατί ενοχλούνται τώρα οι χρυσαυγίτες όταν τους λένε νεοναζί;

[SBE]

Να διευκρινίσουμε ότι τον ενοχλεί ο θόρυβος του πλυσίματος των πιάτων και οι οσμές. Αυτό για να μη νομίζει κανείς ότι τον ενοχλεί η ιδέα των συσσιτίων.
Δεν ξέρω τι γίνεται στην Ελλάδα, ξέρω ότι στην Αγγλία δεν μπορεί κανείς να νοικιάσει οποιοδήποτε κτίριο και να το κάνει κουζίνα ή εστιατόριο και πάντα ζητάνε από τους κατοίκους της περιοχής να εκφράσουν τις διαφωνίες τους (όχι πως τους δίνει κανείς σημασία).

 

[Costas]

Θα ρωτήσω κάτι διαδικαστικό: το εικονίδιο (ή μάλλον ο εικόναρος) "At least one of the Lexilogists..." έχει νόημα να χρησιμοποιείται σε μη γλωσσικά (για να μην πω "σε μη αυστηρώς μεταφραστικά") θέματα; Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι είναι λάθος.

 

[nickel]

Θα ρωτήσω κάτι διαδικαστικό: το εικονίδιο (ή μάλλον ο εικόναρος) "At least one of the Lexilogists..." έχει νόημα να χρησιμοποιείται σε μη γλωσσικά (για να μην πω "σε μη αυστηρώς μεταφραστικά") θέματα; Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι είναι λάθος.

Έχω την εντύπωση ότι το χρησιμοποίησε η bernardina για να κάνει «like» στο προηγούμενο σχόλιο, αγνοώντας τη λεξιλογική πρακτική σε σχέση με το συγκεκριμένο εύσημο: το χρησιμοποιεί συνήθως ένας από τους συντονιστές ή διαχειριστές για να το προσθέσει στο τέλος ενός κειμένου από άλλο μέλος προκειμένου να δείξει ότι τουλάχιστον ένας από τους διαχειριστές του φόρουμ θέλει να ευχαριστήσει το μέλος για τον κόπο που έκανε να πλουτίσει το φόρουμ με τη συγκεκριμένη συνεισφορά. Συνήθως αποτελεί επιβράβευση για κείμενα που χρειάστηκαν κόπο να γραφτούν και δεν χρησιμοποιείται για να επιβραβεύσει απόψεις ή καλές ιδέες. Οπότε σύντομα θα φροντίσουμε να αντικατασταθεί από κάτι που θα αρμόζει περισσότερο.

 

[Costas]

Δεν χρειάζεται να το αντικαταστήσετε με κάτι· τα γνωστά +1...+1000 κττ. κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους. Προσωπική μου γνώμη.

 

[bernardina]

Οκέι, σόρι για την αντικανονική χρήση του εικονιδίου. Προφανώς και να αντικατασταθεί. Νο πρόμπλεμ.

 

[Costas]

Πολύ γλυκούλης ο σκύλος σου! :up:

 

[bernardina]

Πολύ γλυκούλης ο σκύλος σου! :up:

Ωωωω, μιλ μερσί! :wub:
Χεχε...;)

 

[bernardina]

Να υπενθυμίσω απλώς ότι η χούντα μπορεί να κατέλυσε την δημοκρατία το 1967 όμως, στην προσπάθειά της να νομιμοποιηθεί είπε ότι την έβαλε στον γύψο. Ποτέ δεν την αρνήθηκε ως πολίτευμα. Επικαλούμενη τον κομμουνιστικό κίνδυνο και την οχλοκρατία ανέστειλε άρθρα του Συντάγματος προκειμένου, όπως ισχυριζόταν, να προστατεύσει τη χώρα και τη δημοκρατία της. Ο ολοκληρωτισμός της ήταν κατά κάποιον τρόπο «τεχνικός», δυστυχώς ουδόλως τεχνητός. Γι’ αυτό και δεν αποπειράθηκε ποτέ να οργανώσει, με όση φαιά ουσία διέθεταν οι εγκέφαλοί της, φασιστική ιδεολογία. Hξερε εκ των προτέρων πως κάτι τέτοιο θα την απομόνωνε οριστικά από τον δυτικό κόσμο στον οποίον αναζητούσε στηρίγματα και ερείσματα. Το περίφημο «Πιστεύω» του Παπαδόπουλου ήταν ένα συμπίλημα καραβανάδικου πατριωτισμού, με μπόλικα καρυκεύματα ορθοδοξίας γραμμένο σε μια γλώσσα που θα τη ζήλευε ο Μποστ. Eνα γνήσιο προϊόν της σκοτεινής και πολιτισμικά αγράμματης Ελλάδας που είχε μάθει στο σχολείο την πολιτική αξία της δοτικής και των καθαρευουσιάνικων σολοικισμών.

Η χούντα κέρδισε την ανοχή του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, δημιουργώντας το δικό της πελατειακό δίκτυο. Χάρισε τα αγροτικά δάνεια, έστελνε τη ΜΟΜΑ να ανοίγει δρόμους και διόριζε την πελατεία της ανατρέποντας ακόμη και ιεραρχία στο στράτευμα, με αποτέλεσμα να υπονομεύσει τον μηχανισμό που τη στήριζε με τα ίδια της τα όπλα. Στο μέτρο του δυνατού, και με τα μέτρα της εποχής, ανακατένειμε τον κοινωνικό πλούτο. Τον Ιούλιο του 1974 η Ελλάδα πέρασε, με προβλήματα, αλλά χωρίς δραματικές αναταραχές στη δημοκρατία και ξαναβρήκε τη θέση της ανάμεσα στα κράτη του δυτικού κόσμου. Η εφταετία αντιμετωπίσθηκε ως παρένθεση, ένα ιστορικό ατύχημα, το οποίο όμως δεν υπήρξε ικανό να βγάλει την Ελλάδα από τα όρια του δυτικού πολιτισμού απ’ τον οποίον είχαν διδαχθεί τα πέντε κολλυβογράμματα που ήξεραν οι συνταγματάρχες και οι ταξίαρχοι του καθεστώτος.

Ο,τι δεν μπόρεσε, ή δεν τόλμησε, ή δεν θέλησε να κάνει το χουντικό καθεστώς το επιχειρούν τώρα οι επίγονοί του, η Χρυσή Αυγή. Δεν τους φτάνει το πελατειακό δίκτυο που οργανώνουν πουλώντας προστασία στους δυσαρεστημένους πελάτες της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Τα πνευματικά τέκνα του Παπαδόπουλου επιχειρούν να φτιάξουν ένα ιδεολογικό οικοδόμημα για να στεγάσουν τις ορφανές τους συνειδήσεις. Κι αν το γεροντάκι που τους ψηφίζει κάνει πως δεν βλέπει τους ναζιστικούς χαιρετισμούς και δεν ακούει τα θούρια του χιτλερισμού οι νεαρότερες ηλικίες, αποκαΐδια μιας εκπαίδευσης που καλλιεργεί μηχανικά την ιστορική μνήμη, απολαμβάνουν τον εξωτισμό και το «διαφορετικό». Ολοι την απαξιώνουν τη δημοκρατία μας ως διεφθαρμένη, ανίκανη και φαύλη. Στα μάτια όμως του νέου παιδιού οι χρυσαυγίτες τολμούν να πούνε τα πράγματα με το όνομά τους. Εχουν και τις περγαμηνές του τσαμπουκά και του ντοπαρισμένου από τα γυμναστήρια σώματος. Εμείς νομίζουμε πως όταν εκείνη η κυρία μιλάει στη Βουλή τη γλώσσα του υπόκοσμου δυσφημίζει την πολιτική της. Δυστυχώς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι αριθμοί που δείχνουν τη Χρυσή Αυγή να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Μπορεί να είναι και συγκυριακοί. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η απενοχοποίηση της ψήφου προς τη Χρυσή Αυγή. Η ενοχική στάση του κ. Καλαντζή που αντιμετώπιζε τη χυδαιολογία της κυρίας από το βήμα της Βουλής, με διάφορα «δεν είναι σωστό, τα παιδιά όλου του κόσμου είναι παιδιά» είναι ενδεικτική του ουσιαστικού πολιτικού προβλήματος. Πώς μια ενοχοποιημένη από τον ίδιο της τον εαυτό δημοκρατία θα αντιμετωπίσει τον απενοχοποιημένο υπόκοσμο; Κινδυνεύει σαν τις γάτες του Αη Νικόλα στο αριστούργημα του Γιώργου Σεφέρη. «Ξολόθρεψαν τα φίδια μα στο τέλος χαθήκανε, δεν άντεξαν τόσο φαρμάκι».

Tου Τάκη Θεοδωρόπουλου

 

[Costas]

Καλά τα λέει για την ΧΑ, αλλά, στα πλαίσια της γνωστής ωραιοποίησης του παρελθόντος, θα μας κάνει στο τέλος νοσταλγούς της χούντας. Δεν ήταν μόνο καθαρεύουσα και πατριδόπληκτη βλαχιά η χούντα. Κάποιοι άνθρωποι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, βασανίστηκαν, έμειναν ανάπηροι ως το θάνατό τους, φυλακίστηκαν με ισόβια και πολυετείς καθείρξεις, και χάθηκε οιονεί εθνικό έδαφος, γι' αυτό άλλωστε και έπεσε το καθεστώς, όπως στην Αργεντινή. Όσο για την επιστροφή στο "δυτικό κόσμο", από πού κι ως πού ο "δυτικός κόσμος" αποκλείει το φασισμό; Και άλλωστε, μετά την απόλυτη κατάδυση της Γερμανίας στην κόλαση, μήπως δεν επανήλθε η χώρα αυτή, λόγω της ήττας της βέβαια, στον "δυτικό κόσμο"; Τι αποδεικνύει αυτό, αν ακολουθήσουμε το επιχείρημα του Τ.Θ.; Ότι η ναζιστική εξαλλοίωση της Γερμανίας δεν ήταν και τόσο βαθιά;

Επίσης αυτή η ιστορία με "την ενοχική στάση" αντιμετώπισης με κάνει να σκέφτομαι το εξής: σε όσους κατακεραυνώνουν τη ΧΑ, λέμε πως "το πρόβλημα δεν είναι να την κατακεραυνώνουμε, αλλά..." Σε όσους της απαντάνε "ενοχικά", δηλ. ήπια, λέμε ότι το πρόβλημα είναι η δική τους ένοχη συνείδηση για τη δική τους ένοχη δημοκρατία, κι ότι χρειάζεται περισσότερος τσαμπουκάς και αυτοπεποίθηση. Εντωμεταξύ, μοιάζει να ξεχνάμε πως η ακροδεξιά είναι σημαντική δύναμη σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα της επίσημης ανεργίας του 27%, επίσης στην Αμερική (τι άλλο είναι το Ρεπουμπλικανικό κόμμα σήμερα στις ΗΠΑ;), στη Ρωσία του Πούτιν, στην Κίνα του ΚΚΚ, στην Ιαπωνία του Σίνζο Άμπε κλπ. Εκείνο που διαφέρει είναι τα ποσοστά της ανεργίας (και ίσως της μετανάστευσης; δεν το ξέρω). Αν λοιπόν θέλουμε να σταματήσει η άνοδος της ΧΑ, ας βρεθεί τρόπος να πέσει τουλάχιστον η ανεργία (ίσως και η μετανάστευση). Ενοχικά ή όχι, λίγη σημασία έχει.

 

[nickel]

Θεωρώ πολύ εύστοχα τα σημεία του άρθρου του Θεοδωρόπουλου. Χωρίς να θεωρηθεί ωραιοποίηση της χούντας και έχοντας υπόψη όλα αυτά που αναφέρεις κι εσύ, θυμάμαι ότι λέγαμε τότε κάθε τόσο κι ένα ευτυχώς που δεν έμοιαζε με τις χούντες της Χιλής ή της Αργεντινής. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι επιδόσεις των δικών μας με τις χιλιάδες τους εξαφανισμένους (desaparecidos) της Αργεντινής ή της Χιλής; Επίσης, ακριβέστατα περιγράφεται η επιρροή της Δύσης — της ΕΟΚ του συγκεκριμένου ιστορικού πλαισίου. Τέλος, ακροδεξιά από ακροδεξιά μπορεί να διαφέρει σε πολλά σημεία. Καμιά φορά και σε αστείες λεπτομέρειες: εγώ, όταν ακούω τον Μιχαλολιάκο να γαβγίζει σαν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, παθαίνω πολύ διαφορετικό πατατράκ από εκείνο που μου προκαλούσε η Πέιλιν ή ο Φάλγουελ. Διαφορετικές αιτίες τρέφουν το κάθε φίδι, διαφορετικά κακά μπορούν να φέρουν στο κεφάλι μας. Θα συμφωνήσω ότι η ανεργία είναι ένας σημαντικότατος λόγος που σπρώχνει κόσμο σε αναζήτηση αντισυστημικών λύσεων. Πρέπει ωστόσο αυτή η αναζήτηση να συνοδεύεται και από άγνοια ή αγνόηση των αντισυστημικών κινδύνων.

 

[Earion]

Κώστα, έχεις δίκιο σε πολλά σημεία (π.χ. ότι ο εκφασισμός της γερμανικής κοινωνίας είχε όντως προχωρήσει βαθιά, παρά τον δυτικό της χαρακτήρα, ότι μορφές ολοκληρωτισμού και Δυτικός κόσμος δεν ήταν ασυμβίβαστα, και παράδειγμα η Ισπανία του Φράνκο και η Πορτογαλία του Σαλαζάρ), αλλά εγώ υπογραμμίζω τη βασική άποψη του αρθρογράφου, ότι η δημοκρατία, ως πολιτική έκφραση της νεοτερικότητας, έχει θριαμβεύσει ιδεολογικά. Από τότε που συνέβη αυτό (είτε το τοποθετήσουμε χρονικά την επαύριο του Πρώτου Πολέμου, που έπεσαν τα στέμματα των βασιλιάδων, είτε την επαύριο του Δεύτερου, που συντρίφτηκε ο φασισμός σε δύο από τις μορφές του, είτε --σύμφωνα με πολλούς-- με την πτώση του Τείχους) η άρνηση της δημοκρατίας καθεαυτής είναι αδιανόητη. Ο αρνητής της είναι καταδικαστέος και αποβλητέος από τον όμιλο των «πολιτισμένων». Εννοείται πως υπάρχει το χάσμα ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, υπάρχουν τα προσχήματα, οι υπονομεύσεις και οι φαλκιδεύσεις. Αλλά αυτή η ιδεολογική παγίωση ανάγκαζε και αναγκάζει ακόμα και τις χούντες, ακόμα και το καθεστώς του απαρτχάιντ, να υποκρίνονται ότι υπηρετούν τη δημοκρατία και να αυτοπαγιδεύονται. Ακόμα και η Ακροδεξιά στην Ευρώπη, σε χώρες με μακραίωνη παράδοση νεοτερικότητας, δεν μπορεί να αρνηθεί καταρχήν τη δημοκρατία καθεαυτή. Ο σημερινός κίνδυνος είναι αυτός ακριβώς που επισημαίνει ο αρθρογράφος: η απονομιμοποίηση του πολιτικού μας συστήματος συλλήβδην επιφέρει και την απαξίωση πρώτα του κοινοβουλευτισμού ως πρακτικής, και στη συνέχεια της ίδιας της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Με άλλα λόγια το πολιτικό μας σύστημα βυθιζόμενο παίρνει μαζί του στον τάφο τη δημοκρατία*. Η ουσιώδης και τρομακτική διαφορά της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς από τα καθ' ημάς είναι ότι οι ναζιστές μας (που δεν θα 'πρεπε να τους λέμε ούτε καν νεο-), ταυτίζοντας βολικά το πολιτικό σύστημα με το ιδεολογικό πρότυπο, διατυπώνουν ευθαρσώς άρνηση in principio. Αρκεί μια περιδιάβαση στα ιδεολογικά τους κιτάπια στο Διαδίκτυο για να μας πείσει (και το κακό είναι πως τα κιτάπια αυτά δεν είναι κολλυβογράμματα, είναι αφενός επεξεργασμένες θέσεις του διεθνούς νεοφασισμού, και αφετέρου πλούσιος ερανισμός από κάθε λογής λογοτεχνικο-φιλοσοφικά ρεύματα αντίθετα στο Διαφωτισμό -- δείτε τι γίνεται στον ιστότοπό τους, για να προβάλουν την ελληνική «ιδιαιτερότητα» έχουν μαγαρίσει ξεσηκώσει όλο τον Καζαντζάκη, τον Παπαδιαμάντη[!], τον Ίωνα Δραγούμη ...).

* «Ποια δημοκρατία;», θα ρωτήσουν πολλοί. Αυτή που έχουμε. Την κουτσή, τη λειψή, την ανάπηρη. Αυτή που επιθυμούμε και ονειρευόμαστε να αποκαταστήσουμε στην πλήρη της μορφή, και που δεν πρέπει ούτε για μια στιγμή να εγκαταλείψουμε, έχοντας επίγνωση ότι το φάρμακο στην ασθένεια δεν είναι λιγότερη δημοκρατία (όπως με δύσκολα κρυμμένη αγαλλίαση ψιθυρίζουν τα κοράκια) αλλά περισσότερη δημοκρατία.

 

[Costas]

Εντάξει, ας πελαγοδρομήσουμε (-ω). Την αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία την αμφισβητούν in principio 1) οι μαρξιστές αριστεροί (ΚΚΕ, η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιποί αριστεριστές κάθε είδους), 2) οι αναρχικοί και λοιποί αντιεξουσιαστές 3) οι φασιστοναζιστές. Από αυτούς, οι τελευταίοι αρνούνται προγραμματικά την έννοια της δημοκρατίας, αλλά και οι αναρχικοί εσχάτως στα καθ' ημάς συχνά-πυκνά στηλιτεύουν τη "δημοκρατία" χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς, αν έχετε προσέξει. Οι δε πρώτοι της λίστας μου αναφέρονται σε "κοινωνική δημοκρατία", από την οποία βεβαίως θα αποκλείονται οι αντίπαλοι του καθεστώτος ("έθεσαν εαυτούς εκτός καθεστώτος").

Τη σύγκριση με την Αργεντινή την έκανα όχι ως προς τη βία του καθεστώτος αλλά ως προς τα αίτια της πτώσης του (στρατιωτική ήττα σε εθνικό θέμα). Κατά τα άλλα, τη χούντα δεν την έριξε η Ευρώπη αλλά το Κυπριακό, τις δε δικτατορίες της Ν. Αμερικής (και τη δική μας) τις στήριξαν οι "δυτικές" και "δημοκρατικές" ΗΠΑ ολόψυχα, στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου.

Ο "δυτικός κόσμος" δυσφορεί με δικτατορίες σε κράτη της γειτονιάς του, που θεωρεί πως ανήκουν στη Δύση, ενώ ανέχεται και θεωρητικοποιεί συχνά μάλιστα τον αυταρχισμό σε κράτη εκτός Δύσης (ό,τι κι αν σημαίνει Δύση). Το θέμα λοιπόν είναι να μείνει η Ελλάδα στη Δύση, δηλ., σε κοινωνικό επίπεδο, να μη θεωρούνται φυσιολογικά τα ποσοστά ανεργίας, τα επίπεδα φτώχειας, ανισότητας, ο βαθμός ύφεσης κλπ. της Ελλάδας για "δυτική χώρα". Όσο καταβαραθρωνόμαστε οικονομικά, τόσο η "δημοκρατία" γίνεται φύλλο συκής. Η δε δημοκρατική Μεταπολίτευση στηρίχτηκε στα πακέτα της ΕΟΚ. Τώρα τι γίνεται, που θα τελειώσουν οι δόσεις! Το φύλλο συκής θα παραμείνει, noblesse europe'enne oblige, αλλά από κάτω...

 

[Hellegennes]

Εντάξει, ας πελαγοδρομήσουμε (-ω). Την αστική, κοινοβουλευτική δημοκρατία την αμφισβητούν in principio 1) οι μαρξιστές αριστεροί (ΚΚΕ, η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιποί αριστεριστές κάθε είδους

Αφού την αμφισβητούν γιατί συμμετέχουν σ' αυτήν; Μην απαντήσεις, ρητορική ήταν η ερώτηση. Δεν παύει να ισχύει ότι όλοι αυτοί αποτελούν ένα πολύ μικρό κομμάτι του πληθυσμού. Μην μιλήσουμε για εκλογικά αποτελέσματα γιατί δεν αντικατοπτρίζουν την αποδοχή του συνόλου των ιδεολογιών κάθε κόμματος. Ακόμη και ψηφοφόρους του ΚΚΕ ξέρω που είναι υπέρμαχοι της αστικής δημοκρατίας. Θα έλεγα ότι οι δεξιοί*-ακροδεξιοί που δεν αποδέχονται την δημοκρατία είναι πολύ περισσότεροι.



* μη ναζιστές, γενικά όχι ιδιαίτερα ακραίοι, αλλά που περιγράφονται από το "πού 'σαι ρε Παπαδόπουλε".

 

[Costas]

Πάντως τα ποσοστά αποδοχής είναι δυναμικά, όχι στατικά. Όσο το σύστημα τάιζε κακήν-κακώς την πλειοψηφία, ανεχόντουσαν τα πάντα με τη λογική "τρώνε αυτοί, αλλά αφήνουν να τρώμε κάτι κι εμείς", και ψήφιζαν ανάλογα με το πόσο ήταν γι' αυτούς τους ίδιους αυτό το "κάτι". Όταν έπαψαν τα ψίχουλα να πέφτουν απ' το τραπέζι, άρχισε να κινδυνεύει και η "δημοκρατία". Και δε μιλάω για τους άνεργους αποκλειστικά. Εγώ όσους υποστηριχτές της ΧΑ γνωρίζω (μη Χρυσαυγίτες όλοι τους), έχουν δουλειά. Γνωρίζω μερικούς οδηγούς πούλμαν, κάναν-δυο ξεναγούς (όχι με απόλυτη σιγουριά, αλλά...), έναν εστιάτορα που δεν ξέρει τι έχει κι άλλον έναν καϊκτσή σε νησί που είναι κι αυτός νοικοκύρης. Είναι βλέπεις και ολίγον μόδα, ολίγον in, ταιριάζει με του γλαυκού το γειτόνεμα...:)

 

[Hellegennes]

Ναι, Κώστα, όμως ακόμη κι αυτοί που δεν είναι πλέον και τόσο φανατικοί οπαδοί της αστικής δημοκρατίας (και μουρμουρίζουν συνέχεια "μα δεν έχουμε δημοκρατία"), στην ουσία ονειρεύονται κάτι που θα δίνει στους ίδιους περισσότερες δυνατότητες, όχι κάτι που θα τους βάζει σε μια διαδικασία αλλαγής του τρόπου ζωής τους και ανακατανομής των προτεραιοτήτων. Ειδικά όσοι δεν έχουν ζήσει μη δημοκρατικό καθεστώς, δεν μπορούν να αντιληφθούν και να φανταστούν πραγματικά την ζωή τους χωρίς την αστική δημοκρατία (που είναι άλλωστε ένας από τους λόγους που η πλειοψηφία των υποστηρικτών της ΧΑ είναι νεαρής ηλικίας).

 

[Earion]

Τα τρία ρεύματα μέσα στην Χρυσή Αυγή. Συνέντευξη του Γιώργου Πλειού, καθηγητή Τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών στο tvxs (29.7.2013), που ξεκινά συνοψίζοντας τα όσα λέγαμε πιο πάνω περί αντιδιαστολής μεταξύ παραδοσιακής ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς (που δεν αμφισβητεί την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία) και ελληνικής ναζιστικής Ακροδεξιάς (που την αρνείται προγραμματικά).

Από τα πολλά ενδιαφέροντα αποσπώ μερικά (οι υπογραμμίσεις δικές μου):

Η Χρυσή Αυγή ήταν ένα νεοναζιστικό κόμμα και σήμερα έχει γίνει πλέον ναζιστικό. Έχει βρει τρόπους να εκφράσει το πνεύμα του ναζισμού μέσα από επίκαιρες και σύγχρονες μορφές. Έχει εκσυγχρονίσει, έχει προσαρμόσει στα σύγχρονα δεδομένα τα ιδεώδη του ναζισμού. Ωστόσο, εσωτερικά είναι πολύ ανομοιογενής. Κατά τη δική μου εκτίμηση, στη Χρυσή Αυγή υπάρχουν τουλάχιστον τρία κύρια ρεύματα. Το πρώτο κύριο ρεύμα αποτελείται κυρίως από τους βιολογικούς αλλά και τους ιδεολογικούς απόγονους του δοσιλογισμού και του ταγματασφαλιτισμού. Έτσι γεννήθηκε η Χρυσή Αυγή. Προσπαθώντας να προστατέψει και να υπερασπίσει αυτούς τους δοσίλογους που ζούσαν ακόμα. Το δεύτερο κύριο ρεύμα είναι οι φιλοχουντικοί. Είναι οι άνθρωποι που επηρεάστηκαν από τα «ιδανικά» της χούντας και στη μεταπολίτευση διατήρησαν αυτά τα χαρακτηριστικά και τα μετέφεραν στις νέες γενιές. Το τρίτο ρεύμα που είναι και το μεγαλύτερο και μαζικότερο, είναι τα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Στη δεκαετία του ’90 και του 2000. Είναι τα παιδιά τα οποία μεγάλωσαν μέσα σε ένα κλίμα εύκολου χρήματος, παραοικονομίας, ακραίου καταναλωτισμού, απόρριψη της ιδεολογίας, πολιτικού κυνισμού, ακραίου εθνικισμού όπως αυτός αναπτύχθηκε γύρω από το όνομα της FYROM και ρατσισμού ο οποίος καλλιεργήθηκε από την έλευση των μεταναστών εδώ εκείνες τις περιόδους.

Το μεταναστευτικό επηρέασε τη δημοτικότητα της οργάνωσης;

Οι μετανάστες προβάλλονται ως εθνική ήττα και είναι το αντίστοιχο των Εβραίων μόνο που συμπυκνώνουν περισσότερες κακές απειλές. Οι Εβραίοι είναι για τους ναζί μια κατώτερη φυλή. Οι μετανάστες προβάλλονται σαν άνθρωποι που προέρχονται από κατώτερους λαούς και είναι επικίνδυνοι διότι είναι μοχθηροί, δολοφόνοι κτλ και παίρνουν τη δουλειά των ντόπιων. Λειτουργούν οι μετανάστες ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και το δυναμικό τους φορτίο είναι μεγαλύτερο από αυτό των Εβραίων. Όμως οι μετανάστες για τη Χρυσή Αυγή δεν είναι ο τελικός στόχος. Οι μετανάστες είναι το επιχείρημα τους για να φτάσουν σε αυτόν, είναι ο ενδιάμεσος σταθμός για τη δημοκρατία και τα δημοκρατικά κόμματα. Αυτός είναι ο τελικός στόχος.

Την άποψη ότι επειδή δεν προβάλλεται από τα ΜΜΕ τα μέλη της δημιουργούν τις συνθήκες προβολής τους την ενστερνίζεστε; Μπορούν να εξηγηθούν έτσι ακραίες συμπεριφορές όπως ο χαμός στο θέατρο Χυτήριο;

Όχι. Διαφωνώ με αυτή την άποψη. Οι χρυσαυγίτες δεν πάνε για να τους παίξουν τα μέσα. Ή τουλάχιστον δεν πάνε μόνο για αυτό. Πάνε κυρίως για να φοβηθούν αυτοί που θα πήγαιναν στο Χυτήριο. Ο στόχος τους είναι αυτοί. Ο κόσμος που θα έβλεπε την παράσταση. Για να μην ξαναϋπάρξει Χυτήριο. Και δευτερευόντως η απήχηση που θα έχουν μέσω της δημοσιότητας.

 

[Earion]

Ο μισελληνισμός των «Ελληναράδων»

Πίσω από τη φανατική προσκόλληση σε φράσεις αρχαίων συγγραφέων και τη χρήση γραμματικών τύπων της καθαρεύουσας, οι θιασώτες της ρατσιστικής βίας κρύβουν τη βαθιά τους απέχθεια σε κάθε τι πραγματικά ελληνικό.

Της ομάδας του Ιού (Τάσος Κωστόπουλος, Άντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς) στο tvxs (31.7.2013).

Κάποτε πρέπει να ασχοληθούμε και με το άχαρο καθήκον να βγάλουμε στον ήλιο τη γλίτσα που προβάλλουν οι Έλληνες ναζιστές ως «ιδεολογία», γιατί πολύς κόσμος παγιδεύεται, αφού δεν ξέρει, δεν καταλαβαίνει και δεν ρωτάει. Κατεβατά τα τσιτάτα από Νίτσε, από Ίωνα Δραγούμη και Περικλή Γιαννόπουλο, παρελάσεις με ψευδο-στρατιωτική πειθαρχία και λάβαρα που φλογίζουν τον άνεμο εντυπωσιάζουν ένα κόσμο αμάθητο, που δεν έχει δει καν ιστορικά ντοκιμαντέρ (και πώς να τα δει, αφού δεν τα προβάλλουν τα κανάλια του χυλού, μόνο η κακιά ΕΡΤ).

Τα μέλη αυτού του στενού πυρήνα θεωρούν τους εαυτούς τους «βορείους», «Ινδογερμανούς» και δεν χάνουν καμιά ευκαιρία να το υποδηλώσουν. Κάθε Χριστούγεννα γιορτάζουν το «χειμερινό ηλιοστάσιο», με παραπομπές όχι στην ελληνική παράδοση, αλλά στη Σκανδιναβία! Επιλέγουν τον τίτλο «Βόρειον Σέλας» για το περιοδικό που εκδίδουν στη Βόρεια Ελλάδα. Και με κάθε λογής σύμβολα παραπέμπουν στη «βόρεια» καταγωγή τους.

Ο Μιχαλολιάκος, ο Παναγιώταρος, ο Κασιδιάρης ξανθοί γαλανομάτηδες Βίκινγκ :woot:

 

[Hellegennes]

Οι μετανάστες προβάλλονται ως εθνική ήττα και είναι το αντίστοιχο των Εβραίων μόνο που συμπυκνώνουν περισσότερες κακές απειλές. Οι Εβραίοι είναι για τους ναζί μια κατώτερη φυλή. Οι μετανάστες προβάλλονται σαν άνθρωποι που προέρχονται από κατώτερους λαούς και είναι επικίνδυνοι διότι είναι μοχθηροί, δολοφόνοι κτλ και παίρνουν τη δουλειά των ντόπιων. Λειτουργούν οι μετανάστες ως αποδιοπομπαίοι τράγοι και το δυναμικό τους φορτίο είναι μεγαλύτερο από αυτό των Εβραίων. Όμως οι μετανάστες για τη Χρυσή Αυγή δεν είναι ο τελικός στόχος. Οι μετανάστες είναι το επιχείρημα τους για να φτάσουν σε αυτόν, είναι ο ενδιάμεσος σταθμός για τη δημοκρατία και τα δημοκρατικά κόμματα. Αυτός είναι ο τελικός στόχος.

Εν τω μεταξύ, τα επιχειρήματα περί εγκληματικότητας των αλλοδαπών καταρρέουν από τα ίδια τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., που αν θέλετε παραθέτω κι εδώ, για μια πιο σφαιρική εικόνα της εγχώριας εγκληματικότητας απ' αυτήν που προβάλλουν τα ΜΜΕ.

 

[SBE]

Απορία: γιατί στο 777 μου φαίνεται το ίδιο ο ορισμός του ναζισμού της ΧΑ και του νεοναζισμού;
Επί τη ευκαιρία πώς προφέρεται το επίθετο του συνεντευξιαζόμενου;

 

[Earion]

|pli 'os|