Search results

Ο,τι με ενοχλεί περισσότερο όταν ακούω μια τόσο ελληνική λέξη άκλιτη! :mad: Το πρόβλημα είναι ακανθώδες, με θολά σύνορα. Γνωρίζω συγγραφέα που άλλαξε ονόματα ξένων πρωταγωνιστών στο έργο του για να αποφύγει αυτόν τον σκόπελο!

Διάβασα τις παραπάνω αναρτήσεις και το αντίστοιχο άρθρο και συμφωνώ ότι τέτοια υβρίδια δύσκολα θα περάσουν στα λεξικά και δυσκολότερα στο στόμα του κόσμου. Ναι, η γλώσσα εξελίσσεται, αλλά οι νεόκοπες λέξεις για να ριζώσουν εύκολα θα πρέπει να είναι εύηχες. Και μόνο το ότι γεννήθηκαν τρεις...

Πιστεύω ότι η παύλα είναι το πιο ορθόδοξο σημείο στίξης, παρόλο που τα εισαγωγικά έχουν σήμερα υιοθετηθεί από τις περισσότερες εκδόσεις. Το τελευταίο συμβαίνει κυρίως γιατί τώρα υπάρχουν δυο τύποι εισαγωγικών (« » και " "), που τα πρώτα χρησιμοποιούνται για τους διαλόγους. Εξάλλου, υπάρχει και η...

Την αιτιατική τη δέχομαι, καθώς δέχτηκα την κατάργηση της δοτικής. Κάποιες εκφράσεις ομόηχες με την αιτιατική ήδη τις έχουμε αποδεχτεί. Παρατηρώ ολοένα και πιο συχνά να γράφουν "Δόξα το Θεό" και δεν αποκλείεται να γίνει κι αυτό αποδεκτό στο μέλλον. Από την άλλη, μια και αναφέρθηκε, αν και...

Η λέξη "φθορά" όντως χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά. Είναι περισσότερο μια αφύσικα επιταχυνόμενη εξέλιξη της γλώσσας, στην οποία συμμετέχουν και μη ειδικοί, με άλλοθι το όνομα της δημοτικής.

Αρκετά από τα μονοκατάληκτα αυτής της κατηγορίας έχουν σχεδόν ουσιαστικοποιηθεί και γι' αυτό ακολουθούν τη γραμμή των παρόμοιων ουσιαστικών (ο παπάς, ο χαλβάς κτλ, που στον πληθυντικό καταλήγουν όπως και τα επίθετα [-άδες]). Νομίζω ότι η απλουστευμένη δισύλλαβη γενική έρχεται πιο εύκολα στο...

Πολύ σωστή η παρατήρηση για το "άμεσα". Χρησιμοποιείται σήμερα με εντελώς διαφορετικό νόημα από το "αμέσως". Και εφόσον ο δημοσιογράφος περιγράφει ουδέτερα το θέμα, τα εισαγωγικά πρέπει προφανώς να φύγουν.

Στην πρώτη πρόταση τα εισαγωγικά δίνουν υποχρεωτικά ειρωνική χροιά, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν πριν από τις λέξεις "η τιμή..." και "το λάθος..." αντίστοιχα. Αντίθετα, στη δεύτερη είναι περιττά, καθώς η λέξη "φεύγει" [sic] χρησιμοποιείται κατά κόρον μεταφορικά σε τέτοιες...

Το πρώτο το ανέφερα γιατί είδα το "αναχείρας(!!)" Για το "πόσω μάλλον", επειδή θεωρώ ότι είναι λόγιος τύπος, ανεξάρτητα που ακουστικά δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη δημοτική όπως το αντίστοιχο "πολλώ μάλλον" (το οποίο παραποιήθηκε απο μερικούς σε "πολύ μάλλον"), προτιμώ να κρατώ την κλασική του...

Το πιο πιθανό είναι να χρησιμοποιείται πράγματι με την παραπάνω λογική. Η συζήτηση γίνεται ακριβώς για να δείξει ότι μερικές φορές μπορεί να γίνουν παρανοήσεις, με απρόβλεπτες ίσως προεκτάσεις...

Όπως σωστά παρατηρεί και ο nickel, το "Συγγνώμη" της SONY βλέποντάς το εδώ μέσα στα εισαγωγικά το εκλαμβάνω ως μια ειρωνική συγγνώμη, όπως περίπου όταν ζήτησαν συγγνώμη κάποιοι για τον Μεσαίωνα που έκαψαν αστρονόμους. Εκτός των εισαγωγικών έχει το νόημα μιας ειλικρινούς συγγνώμης. Είναι αλήθεια...

Παρατηρώ μια τάση συγχώνευσης λέξεων από τότε που καθιερώθηκε η δημοτική και στην πρώτη γραμματική του Τριανταφυλλίδη δόθηκαν οι πρώτες ενοποιημένες λέξεις. Έκτοτε πολλοί φιλόλογοι, λιγότερο ή περισσότερο αυθαίρετα, κάθε τόσο ενώνουν μια πρόθεση με μια αντωνυμία, ή άλλα μέρη τού λόγου μεταξύ...

Η λέσχη του βιβλίου έχει αφιερώσει αρκετό χώρο για συζητήσεις σχετικά με την ελληνική γλώσσα. Εδώ μπορείτε να βρείτε κάποια από τα νήματα που περιέχουν ανάλογους προβληματισμούς με αυτόν τον ιστότοπο.

Παρόλο που οι παραπάνω παρατηρήσεις με έχουν καλύψει, μπήκα στο νήμα για να προσθέσω κάτι ελαφρύ, δείχνοντας παράλληλα ότι το κόμμα μερικές φορές είναι απαραίτητο: "Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει η γυναίκα θα πήγαινε στα τέσσερα" Βάλτε το κόμμα όπου προαιρείσθε. ;)

Έχεις απόλυτο δίκιο. Κάποιες λέξεις κατέληξαν να έχουν πολλαπλές έννοιες χωρίς να έχουν αλλάξει καν την ηχητική τους μορφή (κόμμα), άλλες την άλλαξαν χάριν της σημασίας (άδεια) ενώ άλλες γράφονται παρόμοια, έχοντας όμως διαφορετική ακουστική, ετυμολογία και σημασία (ήπιες). Σε βιβλία γραμματικής...

Θα έλεγα ότι είναι δύο μονοσύλλαβες που χωρίζονται με ένα κόμμα. Δισύλλαβη έγινε με τον καιρό, γιατί πάψαμε να χρησιμοποιούμε το αναφορικό "ο" και το αόριστο "τι". Από τη συνέχεια ωστόσο της παρατήρησής σου, διαφαίνεται ότι μάλλον συμφωνείς στον "μη τονισμό", καθώς "η μη ύπαρξη τόνου δεν...

Οπωσδήποτε το κόμμα που κάνει την αντωνυμία (ή μάλλον τις αντωνυμίες) "ό τι" > "ό,τι" βοηθάει πολύ στο να το ξεχωρίζουμε από τον σύνδεσμο "ότι". Προβληματίζομαι ωστόσο για το αν θα πρέπει να παραμείνει ο τόνος στο μοναχικό "ο" του "ό,τι" καθώς δεν μπορεί να δημιουργηθεί καμιά σύγχυση. Εγώ πάντως...

Δεν θα σταθώ στο πού "χρειάζονται" τελείες (εξάλλου έχω ήδη καλυφθεί). Θέλω όμως να παρατηρήσω (και ίσως φανώ υπέρ το δέον σχολαστικός) ότι με το κτλ δηλώνεται ότι είναι γνωστό πόσα υπολείπονται, ενώ το κλπ ενέχει κάποια αοριστία (ίσως και γι' αυτό χρησιμοποιείται ευρύτερα). Επίσης, με το "κτλ"...

Έχει χυθεί (και μάλλον θα εξακολουθήσει να χύνεται) πολλή συμβατική και ηλεκτρονική μελάνη για το ποιος είναι ο ιδανικός τρόπος απόδοσης του προφορικού λόγου στο χαρτί. Οι επαΐοντες προτείνουν σχήματα που καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα της γλώσσας, αλλά κάθε τόσο προκύπτουν μικροπροβλήματα. Το...

Ο τόνος δεν ανεβαίνει στο ουδέτερο των επιθέτων που λήγουν σε -ήρης (κλινήρες), -ώδης (ευώδες) και -ώλης (εξώλες). Περιλαμβάνεται βέβαια και η νεότερη λέξη φιλοθεάμον.